Annað hljóð en hjá Özuri.

Özur Lárusson hefur í tveimur blaðagreinum í Morgunblaðinu mælt gegn því að horft sé til bifreiðaflotans varðandi minnkun á losun gróðurhúsalofttegunda á Íslandi.

Hann og Sigríður Andersen og fleiri hafa veifað því að losun fólksbíla á Íslandi sé aðeins 4% af heildarlosun landsins og að þetta sé svo lág tala, að láta eigi fólksbílana í friði, það muni hvort eð er svo sáralítið um þá.

Lága talan fæst út með því að taka möguleika til að endurheimta votlendi inn í dæmið.

Annað hljóð er í strokknum hjá Sigurði Inga Friðleifssyni, framkvæmdastjóra Orkuseturs, sem setur fram töluna 19,2% sem hlutfall samgagna af útblæstrinum hér á landi og reiknar það að sjálfsögðu út eftir sömu aðferð og gerð er í öllum öðrum löndum, þar sem minnkun losunar samgöngutækja er talin áhrifaríkasta aðferðin.

Um er að ræða bókhald þar sem annars vegar er kredit hlið með tölum um beinan útblástur og samgöngur eru með 19,2% upphæðarinnar þeim megin.

Hinum megin er debet hlið þar sem hugsanlega má ná mótvægi með endurheimt votlendis og ræktun skóga.

Þegar menn athuga útgjaldahlið í ársreikningum skoða þeir möguleika á að lækka útgjöldin, í þessu tilfelli útblásturinn vegna notkunar jarðefnaeldsneytisins.

Samgöngurnar vega 19.2% á útgjaldahliðinni en ekki 4%. Vegna þess að stóriðjan gefur ekki færi á að lækka töluna á þessari kredithlið liggja samgöngurnar beinast við og í þeim efnum eigum við Íslendingar betri möguleika en nokkur önnur þjóð til að slá margar flugur í einu höggi, minnka útblástur, draga úr gjaldeyriseyðslu og setja fordæmi fyrir aðrar þjóðir sem færir okkur orðspor, sem getur aukið viðskiptavild á ýmsum sviðum.

 

Auðvelt að ná 40% minni losun

Sænskur Breivik?

Hafa Svíar nú eignast sinn Breivik? Svo er að sjá af fréttum, þótt afköst hins sænska morðingja séu hvergi nærri eins mikil og hjá Breivik.

Það er engin furða að Svíar séu í sjokki eftir voðaatburðinn í Trollhattan, sem bætist við síendurteknar íkveikjum í vistarverum erlendra flóttamanna.

Rétt eins og dráp Breiviks snertu norræn samfélög hljóta verknaðir hins sænska morðingja að gera það líka.

Það leiðir hugann að því kvöldi þegar Olof Palme forsætisráðherra Svía var myrtur fyrir hálfum fjórða áratug.

Það var tímamótaatburður á Norðurlöndum þegar sakleysi þeirra og frelsi einstaklinganna og öryggi þeirra dóu.

Eða öllu heldur trúin á þetta norræna fyrirbæri.  

 

Morðin talin hatursglæpur

Einmitt þegar fæðingarorlofum linnir.

Fæðingarorlof þykir sumum trufla atvinnulífið þótt þetta sé eitthvert mesta jafnréttismál síðari tíma.

Þess undarlegra er það að eftirspurn skuli minnka eftir að fólk er komið yfir fimmtugt, einmitt þegar barneignum er lokið og atvinnurekendur þurfa ekki að hafa áhyggjur af því að fæðíngarorlof trufli störf launþeganna.

En hin mikla æskudýrkun hér á landi getur stundum tekið á sig sérkennilegar myndir.

 

„Ísland er merkilegt land“

Halldór mátti heita Kiljan og líka Laxness.

Merkilegt er og furðulegt hve langur sá málarekstur hefur staðið lengi að Jón Gnarr megi heita Jón Gnarr og tregða íslenskra yfirvalda í þessu máli hefur verið fáránleg.

Það er nefnilega fjarri því að vera nýtt að rithöfundur og listamaður taki sér eftirnafn, og jafnvel breyti til í því efni.

Halldór Guðjónsson hætti snemma að nota föðurnafn sitt og um miðja síðustu öld var nafn hans Halldór Kiljan Laxness, samanber upphaf eins texta frá þessum árum: "Er Kiljan gerðist Nóbelskáld og og KK blés í sax."

Síðar sleppti Halldór Kiljansnafninu og hét aðeins Halldór Laxness. Og þannig verður það vafalaust áfram.

 

 

Jón Gnarr má heita Jón Gnarr

Stundum koma upp óvænt mál á fundum stjórnmálaflokkanna.

Erfitt er að spá því fyrirfram um stóra fundi stjórnmálaflokka hvort þar komi upp óvænt mál sem valda umróti eða mikilli athygli út í frá.

Á síðasta landsfundi Samfylkingarinnar var olíumálið af þessum toga; nefnd fundarins lagði fram tillögu að stefnubreytingu sem var samþykkt.

Það kom mörgum á óvart út í frá en var þó eðlilegt þegar skoðuð er ítarleg rannsókn á vegum flokksins fyrir landsfund á öllum atriðum málsins.

Nú er sams konar tillaga uppi á borðinu hjá Vinstri grænum.

Miklu róttækari tillaga hjá Vg er um slit á stjórnmálasambandi við Ísrael. Hún mun áreiðanlega vekja miklar umræður bæði utan flokks og innan.

Hjá Sjálfstæðisflokknum vekur athygli, að ekki er minnst á verðtryggingarmálin í drögum að álykunum fyrir landsfundinn.

Dæmi eru um það frá fyrri landsfundum að inn í tómarúm á einhverju sviði hafa komið tillögur sem hafa heldur betur hleypt lífi í fundina.

Á síðustu landsfundum hefur ESB-málið verið heitt en spurning, hvort það verði það nú.

Ekki þarf landsfundi til þess að bombur séu sprengndar á fundum á vegum flokka.

Þannig var það óvænt ályktun á fundi Alþýðuflokkskvenna í Reykjavík í september 1979 um þáverandi stjórnarsamstarf sem sprengdi stjórnina.  

Ekki landsfundur deilna og átaka

Æ verra útsýni hjá öllum!

Ætla mætti að ofangreint slagorð ríki nú hjá bílaframleiðendum um allan heim. Þegar Range Rover kom á markað 1970 var útsýnið úr honum frábært og mikil hjálp fyrir bílstjórann í torfærum jafnt sem borgarumferð.

Allt frá 1950 höfðu bílaframleiðendur lagt áherslu á og auglýst sem best útsýni út úr bílum sínum, stundum með prósentutölum um stærð glugga.

Síðustu árin hefur hins vegar svipuð tískubylgja riðið yfir í bílaframleiðslunni og var á árunum 1934-48, æ minni gluggar, hærri gluggalína og verra útsýni.

Þegar Land Rover Freelander kom á markað og kantað og hátt vélarhúsið var opnað á þessum nýja bíl, kom í ljós þvílíkt ónotað rými yfir vélinni, að hægt hefði verið að koma þar fyrir varahjólbarða, - allt fyrir þá tísku að vélarhúsið væri sem allra hæst.

Nú hefur þetta breiðst út um flotann í vaxandi mæli eins og sjá má á nýjasta Discovery Sport, sem burtséð frá þessu er feykilega góður bíll.

Útsýni er öryggisatriði, og NCAP prófunin í Evrópu ætti að gefa stjörnur fyrir það. Það yrði eina leiðin til að slá á þessa slæmu þróun sem þjónar aðeins tísku, sem hönnuðir búa til og er engum til gagns, heldur óþurftar.  

BL frumsýnir nýjan Discovery Sport

Getur "alheimurinn" verið bara lítið brot af raunverulegum alheimi?

Orðið alheimur getur varla staðist með því að segja að alheimurinn þenjist út. Ef hann þenst út, er hann að fara inn í rými sem er utan alheimsins, en þar með er merking orðsins alheimur ekki sú, að innan hans rúmist "allt".

Ef raunverulegur "alheimur" er óendanlegur er þessi alheimur, sem sagður er þenjast út, óendalega lítill.

Svona hrannast mótsagnirnar upp þegar vísindi mannsins eru að feta sig inn í hina óendanlegu stóru tilvist alheimsins.

Eigi milljónir lífvænlegra reikistjarna eftir að myndast sýnir það hve hinn stutti tími lífsins og mannkynsins er agnarlítið brotabrot af lendum lífsins og hve stórlega við ofmetum veldi okkar í sköpunarverkinu.

Við tölum um geimverur af afar mikilli þröngsýni, þegar rætt er um hugsanlegar verur, mönnum líkar, á öðrum hnöttum, því að við erum auðvitað sjálfir geimverur og föllum 100% undir það hugtak.

Og verðum ekki nema agnar brotabrot af þeim aragrúa geimvera sem eiga eftir að koma fram á sjónarsviðið á hinum óendanlega mörgu nýjum lífvænlegu hnöttum, sem eiga eftir að verða til.  

Jörðin einn fyrsti lífvænlegi hnötturinn

Betri spár en hjá greiningadeildunum hér um árið?

Frægt var hér um árið þegar Davíð Oddssyni líkaði ekki við greiningar, spár og starfsemi Þjóðhagsstofnunar og Verðlagseftirlitsins og lagði þessar stofnanir einfaldlega niður.

Meðal raka fyrir þessu var, að hinir öflugu bankar og hagdeildir helstu samtaka væru fullfær um að gera ekki aðeins jafn góðar spár og greiningar, heldur betri.

Í aðdraganda Hrunsins kom hins vegar í ljós að þegar á reyndi leitaðist hver greiningardeild við að gera spár sem hentaði viðkomandi fyrirtæki eða samtökum best.

Nú sýnist mönnum hagkerfið vera komið á svipað ról að ýmsu leyti og árin 2004 og 2007 með teiknum um þenslu, verðbólgu og jafnvel gengisfellingu krónunnar ef málum skipast ekki vel.

Spurningin er hvort spárnar hjá greiningardeildunum verði mikið betri nú en þegar síðasta stóra uppsveiflan var hér.

Uppsveiflan frábrugðin þeirri síðustu

Reynslan af fyrirheitunum 2002.

Ekki skorti fögur fyrirheit árið 2002 þegar ríkisbankarnir voru einkavæddir. Davíð Oddsson forsætisráðherra hét því að einkaeignaraðildin yrði dreifð í anda Eyjólfs Konráðs Jónssonar og að þannig fengist fram besti kosturinn varðandi svona rekstur.

Ríkisekstur íslenskra banka hafði lungann af öldinni verið gróðrastía pólitískrar spillingar í landinu.

En fögur orð og fyrirheit Davíðs dugðu ekki, jafnvel þótt þau kynnu að hafa verið gefin í góðri trú, því að við völd voru þeir tveir flokkar sem höfðu í helmingaskiptastjórnum sínum 1950-56, 1974-78 og frá 1995 keyrt áfram hið pólitíska eignarhald öðrum ríkisstjórnum fremur.

Niðurstöðuna þekkja allir: Í stað dreifðrar eignaraðildar almennings kom einhver harðsvíraðasta einkavinavæðing allra tíma þar sem stjórnarflokkarnir tveir skiptu bönkunum bróðurlega á milli skjólstæðinga sinna og bankarnir voru að stærstum hluta gefnir með bókhaldsbrellum og uppdiktaðri aðild þýsks banka.

Í hönd fór stórkostlegasta svikamylla íslensk fjármála- og efnahagslífs sem endaði með hruni.

Nú gefur Bjarni Benediktsson fögur fyrirheit um að lært verði af reynslunni 2002. En hættan er sú að það verði litlu minni innistæða fyrir efndum þess en hjá Davíð 2002.

Valdaöflin á bak við helmingaskiptastjórn Sjalla og Framsóknar eru nefnilega svo sterk, og hugsunarhátturinn frá 2002 er svo sláandi, þegar hann er að byrja að birtast enn á ný, að hættan á þenslukenndum aðdraganda sem uppleggs í nýtt Hrun er raunveruleg.

Sennilega er skásti kosturinn sá að ríkið eignist bankana, enda þótt spor hinnar miklu pólitísku spillingar sem fylgdi ríkiseign þeirra frá árunum fyrir 2002 hræði.

Sameining kemur til álita

"Blekkingum" seint útrýmt?

Það hefur tíðkast alla tíð að birtar séu myndir af söluvöru, sem innihalda mismunandi miklar blekkingar.

Gildir það ekki bara um hótel víða um lönd heldur margt annað.

Þegar á fyrstu áratugum bílaaldar fóru framleiðendur að nota blekkjandi sjónarhorn og ýmis önnur atriði til þess að gera bílana að girnilegri söluvöru.

Fólkið, sem sat í bílunum eða stóð við þá var yfirleitt afar lágvaxið og grannt, og konum einkum stillt þannig upp eða komið þannig fyrir, að bíllinn sýndist sem allra stærstur.

Hlutföllum bílanna var vísvitandi breytt á myndum og þeir oft gerðir lengri og breiðari en efni stóðu til.

Árgerðirnar frá 1939 til 1948 voru nær óbreyttar hjá flestum bílaframleiðendum í Bandaríkjunum, en samt var birtur langur listi af "nýjungum" hjá hverri árgerð sem áttu að sannfæra kaupendur um hve miklu betri hver ný árgerð væri en eldri árgerðir.

Gekk svo langt að auglýsa meiri breidd og rými inni í bílum, sem voru nær ekkert breyttir.

Það er hins vegar stundum erfitt að birta alveg "réttar" myndir af ferðamannastöðum.

Einkum er það veðrið sem veldur því í okkar landi og öðrum í norðanverðri Evrópu, að sólskinsmyndirnar í auglýsingum og ferðamannabæklingum eru í raun rangar.

Úrkomudagar eru nefnilega að meðaltali fleiri en þurrviðrirdagar.

En þetta eiga ferðamenn að vita fyrirfram og auðvitað er ekkert gagn í því að birta mynd af útsýni, þar sem skyggni er sama og ekkert vegna súldarveðurs.

Það sem verið er að kynna verður jú að sýna á myndum, teknum í þeim veðurskilyrðum, að það sjáist hvað verið er að kynna.

 

 

 

 

Koma upp um blekkingar hótela