Fáfengilegur samanburður.

Sá samanburður og leikur með tölum um þessar mundir, sem miðar að því að bera saman verk og árangur síðustu tveggja ríkisstjórna, er afar fáfengilegur vegna þess hve þessar tvær ríkisstjórnir hafa unnið við gerólíkar aðstæður. 

Engin ríkisstjórn síðan 1947 hefur tekið við eins öðrum eins vandamálum af völdum efnahagshruns og ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur.

Rústabjörgun er alveg ósambærileg við það að endursmíða hið brunna og flytja inn ný húsgögn.

Meginlínan er sú að á síðari hluta valdatíma hennar var efnahagsbati farinn af stað og núverandi ríkisstjórn hefur unnið úr honum. 

Ég man þegar stjórnir Stefáns Jóhanns Stefánssonar og Steingríms Steinþórssonar þurftu að vinna úr gríðarlegu áfalli eftir að Nýsköpunarstjórnin hafði eytt öllum stríðsgróðanum og gjaldeyrisforðanum á aéins rúmlega tveimur árum. 

Nýsköpunarstjórnin naut þess ljóma sem var við það að endurnýja fiskiskipaflotann og fleira og leyfa þjóðinni að njóta skammvinns góðæris. 

Stjórnirnar, sem tóku við, hafa hins vegar orðið að sætta sig við það orðspor sem hlaust af fádæma höftum, skorti og skömmtunum, sem fá ráðstafanirnar 2008-2010 til að blikna í samanburðinum. 

„Við höfum farið rétt með“

Ekki mun af veita fyrir Rooney, en dugar það samt?

Sú var tíð að Manchester United átti einhvern leiknasta og litríkasta leikmanninn í sögu ensku knattspyrnunnar, George Best.

Hann var valinn besti knattspyrnumaður Evrópu 1968 og var jafnaldri Hemma Gunn.

Þegar horft er á myndskeið með bestu tilþrifum hans minna þau á Maradona og Lionel Messi. 

En hann varð snemma frægur fyrir drykkjuskap og kvennafar, var óreglusamur og sukksamur, drakk sig út úr boltanum og lést um aldur fram.

Frægt varð svar hans þegar hann var spurður, hvað hefði orðið um allan þá gríðarlegu peninga, sem hann aflaði sér sem knattspyrnumaður, og hann svaraði:

"Ég eyddi miklu í vín og konur og restin fór í einhverja bölvaða vitleysu." 

Wayne Rooney hefur verið á niðurleið og einn vegvísirinn til þess að sitja á bekknum var ömurleg frammistaða hans í leiknum fræga við Ísland á EM. 

Nú eygir hann samt möguleika á að komast á spjöld sögu ensku knattspyrnunnar með því að skora mark fyrir Manchester United og verða þar með markahæstur á útivelli. 

En meira þarf til svo að hann geti endurheimt sinn fyrri sess. 

Slær Rooney met í kvöld?

Allt á sömu bókina lært.

Þótt fádæma uppgrip séu í þjóðfélaginu vegna dæmalausrar fjölgunar ferðamanna og hálfgerðs sprengiástands í ferðaþjónustunni eru lappirnar dregnar áfram hvað varðar innviði, stjórnun og þjónustu, sem nauðsynleg er til að forða því að í algert óefni stefni varðandi áföll og jafnvel hrun vegna þess að okkur hefnist fyrir það sambland af græðgi og nísku sem ræður ríkjum.

Það er ekki eitt heldur allt og hættuleg vanræksla lögreglu er ekki eina ástæðan.

Lítið dæmi var nefnt hér á síðunni fyrir viku:

Þótt verið hafi samfellt sumarblíða á landinu í meira en mánuð nú í haust, og veðurfræðingur í sjónvarpinu talað um júní- eða júlíveður í október, og þrátt fyrir að talað sé um nauðsyn þess að lengja ferðamannatímann og dreifa ferðamannastraumnum, hafa tvær hálendisleiðir, sem hafa verið greiðfærari allan þennan tíma en nokkru sinni fyrr á þessu ári, verið lokaðar.

Á skiltum er því logið til að þær séu ófærar, en hin raunverulega ástæða er, að það er ekki til fjármagn til að halda uppi svo miklu sem einum manni á hvorri leið sem landverði.

Eru þó tveir aðilar, sem þar ættu, ef allt væri með felldu, að geta lagt eitthvað til; - Vegagerðin og Vatnajökulsþjóðgarður.  

„Þetta er grafalvarleg staða“

Sumarið stefnir í að endast inn í veturinn.

Enn sér ekki fyrir endann á sumrinu, sem hefur staðið látlaust fram að þessu án þess að haustið, hvað þá veturinn, hafi komist að hvað hitafar snertir. 

Af og til hefur í næstum tvo mánuði verið spáð að það kæmi norðanátt með kulda.

En alltaf hafa hlýindin haldið velli. 

Ég var fyrir rúmri viku á ferð á Brúaröræfum ásamt Völundi Jóhannessyni öræfa-garðyrkjubónda í Grágæsadal, þar sem um 300 tegundir norrænna plantna lifa góðu lífi á sumrin. 

Set hér inn mynd af bænahúsi og safnaðarheimili í grasagarði Völundar.

Glími að vísu við tæknileg vandamál og set hana líka inn á facebook-síðu mína.  

 

 

Hvasst um miðja vikuna

Viðreisnarflokkarnir gerðu þetta 1963, 1967 og 1971.

Ágætur rithöfundur sagði eitt sinn að hann hefði haft mikla óbeit á þrásetu Framsóknarflokksins í ríkisstjórn og reynt að kjósa hverju sinn þann flokk sem helst gæti bægt Framsókn frá kjötkötlunum. 

En þetta hefði verið til einskis hjá honum, því að alltaf var hann svo óheppinn að flokkurinn, sem hann kaus, fór í stjórnarsamstarf við Framsókn eftir kosningar og viðhélt þar með völdum hans. 

Rithöfundurinn komst að þeirri niðurstöðu, að hann hefði allan tímann kosið Framsókn án þess að vilja það.

 

Hann kvaðst heldur viljað hafa haft sömu völ og kjósendur höfðu í kosningunum 1963, 1967 og 1971, að lofa kjósendum því fyrir kosningar að starfa saman eftir kosningar, ef þeir fengju til þess fylgi.

Þetta sjónarmið á sér fylgi í mörgum nágrannalöndum okkar og hefur verið nýtt.

Þess vegna er hlálegt að sjá suma bloggara býsnast yfir því að hugsanleg negling á samstarfi flokka eftir kosningar sé aðför gegn lýðræðinu.

Hitt er annað mál að svona loforð gefast misvel. Haraldur Guðmundsson lýsti yfir því fyrir kosningarnar 1956 að stjórnarsamstarf Alþýðuflokks við Alþýðubandalag kæmi ekki til greina eftir kosningar.

Það loforð var svikið og Haraldur hrökklaðist út úr íslenskum stjórnmálum yfir í sendiherraembætti í Osló.

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir stóð fyrir svokölluðu Kaffibandalagi veturinn 2006-2007, en á endanum voru engin loforð gefin, enda fór Samfylkingin í stjórn með Sjálfstæðismönnum eftir kosningar.  

Píratar útiloka stjórnarflokkana

Nixon var á skallanum þegar Yom Kippur stríðið braust út.

Frægt er það atriði í kvikmyndasögunni þegar æðsti valdamaður Sovétríkjanna er látinn vera á skallanum þegar forseti Bandaríkjanna hefur samband við hann til að afstýra yfirvofandi kjarnorkustríði. 

Því er kaldhæðnislegt þegar komið hefur fram að Richard M. Nixon var svo ölvaður þegar Arabaríki gerðu óvænta árás á Ísrael í Yom Kippur stríðinu 1973, að undirmenn hann urðu að taka afar viðkvæmar og vandasamar ákvarðanir til að forðast að stríðið breiddist út og ástandið yrði stjórnlaust.

Ef Hillary Clinton kemst vel frá kappræðum og öðru krefjandi áreiti kosningabaráttunnar með hjálp lyfjagjafar vegna lasleika, er það að sönnu ekki gott.

Á móti kemur að hún er með það sæmilegt varaforsetaefni, að í hugum margra kjósenda verður það skárri kostur að fá hann sem forseta en Donald Trump.

Við Íslendingar þekkjum það fyrirbæri, að frambjóðandi veikist á versta tíma fyrir kosningar.

Það gerðist þegar Davíð Oddsson fékk slæman ristil, sem varð til þess að hann varð að halda sig til hlés á lokasprettinum en vann samt góðan sigur.

Því réði ekki aðeins afburða sterk staða hans sem borgarstjóra heldur líka, að allar upplýsingar um veikindin lágu fyrir og engu var leynt.

Hugsanlega hrjá veikindi Hillary Clinton, sem erfitt þykir fyrir hana og fylgismenn hennar að gefa nákvæmar upplýsingar um.

Uppgefin ástæða var lungnabólga þegar þau komu fram um daginn og erfitt er að rengja það, en líka erfitt að afsanna grunsemdir nema með lyfjaprófi.

En miðað við ástand Nixons í október 1973 þyrftu helstu ráðamenn þjóða heims að fara í lyfjapróf daglega, ef sanna ætti eða afsanna ástand þeirra í samræmi við kröfur Trumps.  

Sakar Clinton um eiturlyfjanotkun

Nýjar og stórhættulegar brautir.

Togstreita stórveldanna er að þróast út á nýjar og stórhættulegar brautir vegna nýrrar og breyttrar tækni á mörgum sviðum, einkum tölvutækni og þróunar nýrra og meðfærilegra vopna, sem skapa alveg nýja hernaðaraðstöðu.

Einkum eru ný og smærri kjarnorkuvopn áhyggjuefni og ávísun á slys og mistök, sem geta reynst miklu dýrkeyptari á okkar tímum en áður var.  

Vænisýki og tortryggni vaða uppi og spretta úr jarðvegi óvissu um getu og fyrirætlanir mótherjans. 

Afar litlu munaði 1983 að bilun í tölvukerfi og hugsanleg mistök í ákvarðanatöku í kjölfarið leiddi til gereyðingarstríðs. 

Á þessari bloggsíðu hefur ítrekað verið bent á undanfarin ár að þetta er óviðunandi ástand og skelfilegasta hættan sem steðjar að mannkyninu. 

 

„Fordæmalausar“ hótanir Bandaríkjanna

165 ára saga misheppnaðra tilrauna í stjórnarskrármálinu.

Sérstöku stjórnlagaþingi, svonefndum Þjóðfundi, var falið árið 1851 að semja nýja stórnarskrá fyrir Íslendinga.

Þegar dönsku valdsherrunum sýndist að sú stjórnarskrá yrði þeim ekki að skapi, sleit fulltrúi konungs Dana og Íslendinga Þjóðfundinum fyrirvaralaust.

Danir sömdu síðan stjórnarskrá sem var nánast samhljóða þeirri dönsku 1874 og "gáfu" Íslendinguum þá stjórnarskrá, þar sem fyrstu þrjátíu greinarnar voru nær eingöngu um konunginn og stöðu hans í samræmi við friðþæginguna í fyrstu stjórnarskránni 1849.

Þessi stjórnarskrá hefur haldið sér í öllum meginatriðum síðan, þótt Danir hafi gert nýja stjórnarskrá fyrir sig frá grunni fyrir 60 árum.

Talsmenn allra þingflokka lofuðu því 1943 og 1944 að Íslendingar sjálfir myndu eftir stríðið gera nýja stjórnarskrá fyrir Ísland eins og ætlunin hafði verið 1851.

En stjórnarskrárnefnd 1946 mistókst þetta og það rann út í sandinn, þótt fyrsti forseti Íslands brýndi menn til dáða í þessu efni.

Aftur var reynt 1953 en fór á sömu leið.

Eina bitastæða breytingin á afmörku sviði, á kjördæmaskipaninni, var gerð í hatrömmumm pólitískum átökum í tvennum Alþingiskosningum 1959.

 

Stjórnarskrárnefnd Gunnars Thoroddsen mistókst ætlunarverk sitt 1983. 

Þingið var gert að einni deild 1991 og sett inn mannréttindagrein 1995, en stjórnarskrárnefndum 2005 og 2014 hefur mistekist að setja þrjár nýjar greinar inn í stjórnarskrána.

Engum hefði átt að koma á óvart að þetta fór svona í ljósi 165 ára sögu málsins. Þegar allir fulltrúar í stjórnarskrárnefn eru beinir fulltrúar flokkanna óg allir hafa neitunarvald, hefur þetta alltaf misheppnast.

2011, 160 árum eftir Þjóðfundinn (stjórnlagaþingið) 1851, afgreiddi stjórnlagaráð, sem ekki var skipað fulltrúum einstakrar flokka á alþingi, heldur í samræmi við úrslit þjóðaratkvæðagreiðslu, nýja stjórarskrá einróma. 

 

Þótt þjóðin samþykkti með yfirgnæfandi meirihluta atkvæða 2012 að leggja skyldi þá stjórnarskrá til grundvallar nýrri stjórnarskra, gerðist það sama og 1851, að valdaöflin komu í veg fyrir það.  

Þingið afgreiddi ekki 126 mál

Nær aldrei ef minnst á takmarkaðar auðlindir.

Hlýnun lofthjúps jarðar af mannavöndum er að sönnu tröllaukið viðfangsefni jarðarbúa sem blasir við.

Sífellt heyrast þó raddir um að hún sé ekki af mannavöldum, nú síðast grein um það í Morgunblaðinu.

Gríðarlegir hagsmunir þeirra, sem hagnast til skamms tíma af áframhaldandi sóun orku og annarra auðlinda jarðar ráða þessu öfluga andófi.

Þess vegna er brýnt að gleyma því ekki, að annað atriði og óumdeilanlegra veldur því að ekki verður með nokkrum móti komist hjá því að taka fyrir áframhaldandi sóun þeirra auðlinda jarðar sem eru takmarkaðar og munu þverra á þessari öld nema gripið verði í taumana.

Framundan eru óhjákvæmilegt skipti á orkugjöfum þar sem Íslendingar draga svo lappirnar, að skömm er að, og er þvert á allt skrumið um að við séum langfremstir á sviði umhverfismála.

Tal Sigríðar Andersen í sjónvarpsþætti um umhverfismál og margt af því sem heyra hefur mátt í umræðum í Reykjavík síðdegis á Bylgjunni endurspegla þá tregðu sem skapar þann raunveruleika að enda þótt líklega sé engin þjóð heims í eins góðri aðstöðu til að fara út í skipti á orkugjöfum og við Íslendingar erum við í raun algerir skussar þegar kemur að samgöngum.   

 

Mikilvægt skref gegn hlýnun jarðar

Mikilleikur alheimsins er stórlega vanmetinn.

Ævinlega þegar menn telja sig vera komna með allan sannleikann um alheiminn, bætist eitthvað nýtt við, oft gríðarlega mikið. 

Mannlegur skilningur nær líklega ekki að fanga óendanleikann í allar áttir, sem hlýtur að vera grunnur skilnings okkar á alheiminum meðan ekki finnst betra.

Við þurfum alltaf að marka okkur endimörk og landamæri, líkt og refir og önnur spendýr, sem merkja sér svæði með hlandi sínu. 

Ef alheimurinn hefur sér endimörk hlýtur samt spurningin að vakna hvað sé handan þessara endimarka. 

Síðan veldur óskhyggjan í núinu því að alveg er öfugt hugsað varðandi helsta vandamál 21. aldarinnar verður verður að reka sig á það, að auðlindir jarðarinnar eru ekki ótakmarkaðar, en þannig hagar mannkynið sér í raun. 

Krafan um hinn óendanlega hagvöxt og viðbrögðin við því að tveir stjórnmálaflokkar hafa snúið við blaðinu í olíustefnu Íslendinga sýna fullkomna skammsýni og þröngsýni varðandi það mál. 

Fjöldi vetrarbrauta stórlega vanmetinn