Bíll á hálftíma fresti.

Í eins og talsmaður Norðuráls hefur staðfest að það verði að vera ef það á að ná hagkvæmnisstærð. þeirri frétt að stóran flutningabíl með súrál á tveggja tíma fresti þurfi til að flytja súrál landleiðina frá Grundartanga til Helguvíkur mun þurfa svona bíl á hálftíma fresti þegar álverið verður orðið fjórum sinnum stærra

Í öllum fréttum af álverunum í Helguvík og á Bakka er þess gætt að nefna ekki hvað þau þurfa að verða stór á endanum. Enda vissara, því að hvorugt þeirra getur eins og er fengið nóga orku nema að farið verði síðar í stórfelldar virkjanaframkvæmdir langt út fyrir núverandi virkjanasvæði þegar okkur hefur verið stillt upp við vegg í þeim efnum. 

Skoða möguleika á að flytja súrálið með bílum

Staðreyndir um naglatrúna.

Gerð vetrarmynstra á hjólbörðum hefur farið mikið fram hin síðari ár. Í hverri rannsókninni á fætur annarri fæst nú svipuð niðurstaða: Negldir hjólbarðar taka góðum ónegldu hjólbörðum aðeins fram á rennblautu svelli.

Við allar aðrar hálkuaðstæður eru góð vetrardekkjamynstur best á ónegldum dekkjum.

Það hefur ekki verið rennblautt svell í Reykjavík í kvöld og raunar eru það aðeins örfáir dagar á hverjum vetri sem hálka er í Reykjavík því að salti er ausið á göturnar. 

Ég sé á bloggi einu að þess er krafist að allir verði skyldaðir til að vera með negld dekk á bílunum í Reykjavík að viðlögðum sektum. 

Þetta er alveg á skjön við staðreyndir málsins, sem eru þær að  nánast allan veturinn eru negld dekk gersamlega óþörf í Reykjavík. 

Í blogginu er fullyrt að það kosti mannslíf og slys ef ekki séu allir á negldum dekkjum. 

Þetta er sömuleiðis alveg órökstutt og grunar mig raunar að hið þveröfuga eigi við, sem sé það að sleip tjaran sem dekkin rífa upp úr götunum og úðast um allt, valdi fleiri óhöppum  og þar með meira tjóni en ímyndaður ávinningur af því að hafa dekkin negld. 

Þegar jeppamenn fara í jöklaferðir er það fyrsta verk þeirra þegar komið er nógu langt út fyrir borgina að þrífa þessa sleipu tjöru af dekkjunum því að hún gerir þau sleipari. 

Negld dekk eru bönnuð í Vestur-Þýskalandi og liggur þó allstór hluti landsins hátt uppi í fjöllum þar sem er snjór og vetrarríki mikið. 

Þau eru bönnuð í Osló og víðar í Noregi. Í hitteðfyrra ók ég á bílaleigubíl frá vesturströnd Noregs yfir hálendið í fljúgandi hálku, enda hitinn við frostmark. 

Ég undraðist hve gott grip hin ónegldu vetrardekk höfðu, en hafði af gömlum vana óttast mjög að fara á ónegldum dekkjum um fjallvegina þarna í svona færi, enda veðurlag mjög svipað á vesturströnd Noregs um háveturinn og er hér á suðvesturhorninu hjá okkur.

Raunalegt er að horfa á tugþúsundir bíla berja auðar göturnar í Reykjavík með nöglum og slíta þær upp og úða tjöruleðju á bílglugga og rúðuþurrkur vikum saman á hverjum vetri.

Eða þá að valda svifryki á þurrum dögum sem fer langt yfir öll mörk og valda auk þess hundraða milljóna króna óþörfum útgjöldum vegna viðgerða á götunum. 

Hér hefur lengi ríkt oftrú á naglana svo að líkja má við trúarbrögð frekar en vitneskju, sem byggð er á rannsóknum og staðreyndum. 

28 umferðaróhöpp í kvöld

Þegar 66 ára gömul fyrirætlan mistekst, hvað þá?

Þegar stjórnarskrá lýðveldinsins var samþykkt fyrir 66 árum var það yfirlýst markmið að endurskoða hana og voru skipaðar nefndir til þess arna bæði þá og síðar. Þeim mistókst það ætlunarverk sitt að undanskildu því að kjördæmaskipan var tvívegis breytt og í síðara skiptið sett inn mannréttindaákvæði.

Það er rétt hjá Heimdellingum að léleg stjórnarskrá olli ekki Hruninu heldur fyrst og fremst siðrof í þjóðfélaginu. En stjórnarskráin hjálpaði ekki til og yfirgengilegt ofríki og nánast alræði framkvæmdavalds sem var í raun í höndum tveggja manna í upphafi okkar aldar ætti ekki að geta átt sér stað.

Fyrst margyfirlýstur vilji til að endurskoða stjórnarskrána fékk ekki framgang, hvað er þá að því að reyna aðra leið nú?

Meirihluti þingmanna er við hverjar kosningar í svonefndum "öruggum sætum" þegar kosið er og í raun ráða kjósendurnir engu um það í kjörklefunum.

Það fyllir því þessa þingmenn öryggisleysi ef kjósendur fá tækifæri til að raða sjálfir í kjörklefanum og hafa úrslitavald um röðunina.

Þetta er gert í nokkrum löndum og hefur reynst vel til að auka beint lýðræði. 

Á Stjórnlagaþinginu verður að taka persónukjör til skoðunar, að minnsta kosti að leyfa þeim framboðum sem það vilja, að viðhafa persónukjör á sínum listum á þeim eina stað þar sem það virkar best og beinast, í kjörklefanum sjálfum. 

Aukin mannréttindi, jafnrétti lýðræði og frelsi ættu að vera keppikefli í nýrri stjórnarskrá og finnst mér alveg sérstaklega dapurlegt að sjá gamaldags flokkshesta sjónarmið skína í gegnum ályktun ungs fólks eins og nú gerist hjá Heimdalli. 

Bindandi þjóðaratkvæðagreiðslur, aukið þingræði og sjálfstæði dómsstóla, jöfnun atkvæðavægis, ákvæði varðandi rétt komandi kynslóða og sameining forseta- og forsætisráðherraembættins í eitt embætti þjóðhöfðingja, sem væri oddviti ríkisstjórna og kjörinn beint af þjóðinni, - maður hefði haldið að eitthvað af þessu tagi kæmi frá ungu fólki. 

Nei, það vill bara hafa allt í sama farinu á sama tíma sem ég, sem er á áttræðisaldri, vil beita mér fyrir því ef ég næ kjöri til Stjórnlagaþings að svona hugmyndir verði skoðaðar og ræddar þar af yfirvegun og stillingu.

 

 

 

Heimdallur telur stjórnlagaþing skrípaleik

Að "fiska víti".

Stundum sér maður eða heyrir setningar á borð við þessa: Hann skoraði fjögur mörk, átti fimm stoðsendingar og fiskaði tvö víti.

Í svona lýsingu er það lagt að jöfnu sem hið besta mál að skora mörk, gefa stoðseningar og "fiska víti." 

Nú er það svo að í flestum tilfellum felst í því að "fiska víti" að reyna eftir bestu getu að skora en þurfa að sæta því að varnarmaður andstæðinganna neyðist til að brjóta af sér til að koma í veg fyrir að mark verði skorað. 

En því miður er það alltof oft að sóknarmenn reyna að búa til atburðarás sem gerir þeim kleift að láta líta svo út sem brotið hafi verið á þeim í stað þess að reyna sitt ítrasta á heiðarlegan hátt að sleppa fram hjá varnarmanninum og skora.

Í orðinu "fiska" leynist að vísu sú hugsun að verið sé að leggja gildru fyrir andstæðinginn og er það oft gert á ódrengilegan hátt. 

Mér kemur í hug leikmaður hér á árum áður, sem hét Elmar Geirsson. Hann var fljótur sóknarmaður sem harðir varnarmenn reyndu oft að stöðva með hörðum tæklingum, en oft var unun að horfa á Elmar hvernig hann "hljóp upp úr" tæklingum á aðdáanlegan hátt og komst sína leið með boltann. 

Oft hefði hann auðveldlega getað látið sig falla og "fiskað aukaspyrnu" eða jafnvel "fiskað víti." 

En hann var heiðarlegur leikmaður, sem gerði sitt besta án nokkurra undirmála. 

Ég hef verið afar gagnrýninn á ljót og harkaleg brot varnarmanna og jafnvel sett fram þá kenningu, að hafi leikmaður sannanlega brotið af sér og afleiðingarnar orðið þær að mótherjinn hafi beinbrotnað ætti hinn brotlegi að vera í settur út af í leikbanni jafn lengi og hinn meiddi er frá vegna meiðslanna. 

En þessi krafa um ákveðnari og betri dómgæslu hefur því miður leitt til þess að ákveðnir leikmenn beinlínis gera út á að búa til aðstæður þar þeir geta, oft með vel heppnuðum og útsmognum leikaraskap, "fiskað" víti eða aukaspyrnur. 

Þessir leikmenn gera íþróttinni meira ógagn en ruddarnir því að með leikaraskapnum gera þeir dómurum erfiðara fyrir að beita sér gegn ruddaskapnum. 

Krafa um ákveðnari dómgæslu og harðari viðurlög hlýtur því einnig að beinast að því að harðara verið tekið á þeim sem sýna þann ódrengskap að reyna að "fiska" andstæðinga sína útaf, eins og það er stundum kallað í handboltanum. 

 

Aldridge: Nani er ógeðfelldur leikmaður

Víðsfjarri bankabólunni, sem sprakk.

Sjálfbær og græn bankastarfsemi, sem hljóta á Umhverfisverðlaun Norðurlandaráðs, er eins víðsfjarri bankabólunni sem sprakk í Hruninu og hugsast getur. 

Þetta leiðir hugann að því hugarfari sem var í hávegum haft á Íslandi fyrir aðeins rúmum tveimur árum og að lúxusferð Landsbankans á Kárahnjúkasvæðið sumarið 2005. 

Þá hafði komið í ljós að síðasti kaflinn, sem átti að bora í göngunum, ca 6 km langur, lá um mikið misgengi og neðanjarðargjár, sem sást vel úr lofti.

Hins vegar var þetta eini kafli ganganna sem sleppt var að kanna með borunum og sagði fjölmiðlafulltrúi virkjunarinnar að það hefði verið talið óþarfi að gera það af því að "við ætluðum þarna í gegn hvort eð var". 

Ég ræddi þetta við annan aðalbankastjóra Landsbankans, sem var aðallánveitandi virkjunarinnar og einnig við nokkra aðra Landsbankans og spurði hvort þeir hefðu engar áhyggjur af því að síðasti borunarkaflinn gæti orðið hræðilega dýr og að virkjunin gæti jafnvel mistekist af þessum sökum.

Þeir sögðust litlar áhyggjur hafa og einn þeirra sagði: "Því verr sem þessi framkvæmd gengur, því meira græðum við". 

Síðar frétti ég af neyðarfundi, sem haldinn var einn morgun, þar sem Landsvirkjun, fjármálaráðuneytið og skrifstofa sem sér um svona mál fyrir ríkið voru í símatorgi, vegna þess að útvega þyrfti sjö milljarða króna fyrir klukkan tíu. 

Þennan neyðarfund þurfti að halda vegna þess að lánið var aðeins hægt að fá með afarkostum, allt of háum vöxtum. 

 Þetta var keyrt í gegn og haldið áfram.

Þegar ég heyrði þetta fattaði ég hvað átt var við með því að segja: "Því verr sem þessi framkvæmd gengur, því meira græðum við." 

Bankinn hafði allt sitt á þurru. Þjóðin borgaði brúsann ef illa færi og því fleiri neyðarfundir, sem yrðu haldnir til að samþykkja ofurvexti, því betra. "Tær viðskiptasnilld". 

Þegar ofan á þetta bættist að virkjunin hafði mestu mögulegu neikvæðu og óafturkræfu umhverfisáhrif, sem möguleg voru, og að hún yrði ekki sjálfbærari en það lónið yrði ónýtt sem miðlunarlón eftir 2-400 ár vegna þess að dalurinn, sem það er í, fylltist upp af auri, er óhætt að segja að framferði bankans hafi verið eins fjarri því að vera í þeim anda sem nú eru veitt umhverfisverðlaun fyrir og hugsast getur. 

 

 

 

Hluta verðlauna ánafnað til Íslands

Hvað um ambáttina og Náttfara?

Þjóðfélag íslenskra landnámsmanna var mjög stéttskipt. Réttindum kynjanna var misskipt að ekki sé minnst á hina réttlausu, sem voru þrælarnir.

Ekki verður fram hjá því komist að Ingólfur Arnarson var stjórnandi landnámsins í Reykjavík og var skipstjóri skipsins sem lagði að landi í víkinni. Því er ómögulegt að snúa þessu við og segja að Hallveig Fróðadóttir hafi verið það og Ingólfur aðeins eiginmaður hennar. 

Þetta er jafn fráleitt og að reist væri stytta af Auði djúpúðgu þar sem hún væri allt í einu orðin að aukapersónu. 

Það breytir því að í raun var Hallveig kjölfesta landnámsleiðangursins að burtséð frá völdum og titlum eru konur miðja þjóðfélagins. Því væri það alveg sjálfsagt mál að á skildi á styttunni væri þeirra beggja getið sem landnámshjóna. 

Um þátt kvenna í  vitna hér í þetta erindi í laginu "Íslenska konan": 

 

"Með landnemum sigldi´hún um svarrandi haf. 

Hún sefaði harma, hún vakti´er hún svaf. 

Hún þerraði tárin, hún þerraði blóð. 

Hún var íslenska konan sem allt á að þakka vor þjóð." 

 

Í raun voru tveir þrælar Garðars Svavarssonar fyrstu norrænu landnemarnir á Íslandi þótt þau stjórnuðu ekki leiðangrinum til Íslands. 

Nafn hans var Náttfari en hennar nafns er ekki getið.

Mér finnst þetta landnám þeirra alltaf vera einstaklega heillandi, því að með því risu þau gegn ríkjandi skipulagi og enda þótt sagt sé að síðar hafi þau verið hrakin frá landnámi sínu í Reykjadal út í Náttfaravíkur, komust þau upp með það tiltæki sitt að flýja frá "eigendum" sínum. 

Tiltæki ambáttarinnar var kannski enn djarfara en Náttfara. 

Kannski voru þau látin óáreitt eftir að þau færðu sig út í Náttfaravík vegna þess að Garðar Svavarsson var Svíi en ekki Norðmaður og auk þess var langt um liðið. 

Náttfari hefur ekki hlotið viðurkenningu sem landnámsmaður af því að hann stóð ekki sjálfur fyrir og stjórnaði leiðangri til landsins. 

En kannski ætti að vera stór stytta á Húsavík af þeim báðum þar sem þeirra verður getið sem jafnrétthárra aðila í þessu óvenjulega landnámi, því að óumdeilt er að þau struku frá Garðari á jafnréttisgrundvelli.

 

P. S.  Nú sé ég í ágætri athugasemd að ég hefði betur rifjað upp söguna af Náttfara, sem ég reyndar las síðast fyrir tólf árum þegar ég gerði sjónvarpsþáttinn "Á slóð Náttfara".

Náttfari var að sjálfsögðu einn af frjálsum mönnum í leiðangri Garðars og þau voru þrjú, sem struku í eftirbátnum og urðu eftir á Íslandi. 

Þegar svona kemur upp gæti ég svo sem leiðrétt sjálfan pistilinn en ég vil það helst ekki, heldur láta hann standa með þeim skekkjum sem í honum kunna að vera.

Og úr því  að ég er að fjalla um þetta að nú er verið að vinna á vegum Sjónvarpsins og Zonet að mynddiskinum "Stiklur 18", þar sem verða þrír þættir: "Ó, þú yndislega land", sem fjallar um svæðið milli Suðurjökla og Vatnajökuls, "Á slóð Náttfara" þar sem siglt er réttsælis kringum landið til Húsavíkur og farið í hvalaskoðunarferð með dauðvona enskum pilti, sem á þá heitustu óska að sjá hval áður en hann deyr (lagið: "Maður og hvalur") og "Öræfin upp á nýtt".

Fyrsta landnámskonan á Íslandi

24-32 þúsund km af slóðum.

Giskað hefur verið á að á Íslandi séu vegaslóðar alls á bilinu 24.000 til 32.000 km að lengd. Þegar þykk snjóþekja liggur yfir hálendinu á veturna eru leiðirnar, sem hægt er að aka á snjó enn fleiri.

Til samanburðar má nefna að í eina þjóðgarðinum í Bandaríkjunum, þar sem gert er út á jeppaumferð, eru slóðarnir 1600 km og blátt bann og sektir við því að fara út fyrir þá.

Þetta er þjóðgarðurinn Canyonlands eða Giljalönd. 

Þess vegna ætti að vera ástæðulaust fyrir jeppakarla eins og mig að aka utan íslenska slóðakerfisins eða  á þeim skíðasvæðum á veturnar þar sem gangandi fólk vill vera í friði fyrir vélknúinni umferð og því lagt bann við umferð vélsleða og jeppa. 

Um daginn hélt hópur jeppamanna samkomu við sunnanvert Vonarskarð til þess að staðfesta það, að ferðafrelsi á Íslandi hefði verið jarðað. 

Ferðafrelsið samkvæmt þessari skilgreiningu var þó jarðað mun fyrr þegar umferð vélknúinna farartækja var bönnuð á Öræfajökli.  Og jafnvel enn fyrr, fyrir nokkrum áratugum, þegar hætt var við að leyfa akstur bíla niður Almannagjá.

Bann við vélknúinni umferð á Öræfajökli var sjálfsagt og eðlilegt því að æ fleiri ferðamenn hafa gengið á jökulinn til þess að upplifa einstakt útsýni og kyrrð og frið öræfanna. 

Hvergi þar sem ég þekki til er ótakmarkað ferðafrelsi í þjóðgörðum, ekki einu sinni í jeppaþjóðgarðinum í Ameríku þar sem stór svæði eru tekin frá fyrir gangandi fólk og umferð jeppanna bönnuð þar. 

Þegar litið er á hnattlíkan sést að Ísland er ekki stórt, heldur lítið.

Með auknum fjölda ferðamanna eykst þörf á því að sinna mismunandi þörfum þeirra sem vilja njóta hinnar einstæðu náttúru. 

Ég tel að við jeppamenn getum ekki lengur krafist ótakmarkaðs ferðafrelsis alls staðar. 

Meira en 20 þúsund kílómetrar af jeppaslóðum ættu að nægja fyrir okkur. 

Það breytir ekki því að ævinlega kann vera umdeilanlegt hvar aðeins skuli leyfð umferð gangandi fólks og á það einnig við um þau svæði, sem stjórn Vatnajökulsþjóðgarðs vill taka frá fyrir göngufólk. 

Og nauðsynlegt er að hafa mikið samráð og gott við alla aðila málsins. 

Raunar má í sumum tilfellum leitast eftir ákveðnum sveigjanleika. Þannig myndi ég vilja láta reyna á það hvernig það væri að gefa umferð niður Almannagjá frjálsa í einn til tvo klukkutíma í hverri viku. 

Fyrsta magnaða upplifun mín af hrikalleik íslenskrar náttúru fólst í því þegar rútan ók ofana í gjána og hamraveggurinn hvelfdist yfir rútuna. 

Þá var ég aðeins fjögurra ára gamall og æ síðan var þetta stórkostleg upplifun á meðan það var leyft.

Það er ekki lengur ótakmarkað rými fyrir mismunandi hópa hér á landi. 

Þannig er það ekki sjálfgefið að í lagi sé að ríða með hundrað hesta stóð inn að Strútslaug eða þvert í gegnum Lakagíga eins og gert hefur verið undir þeim formerkjum að frá landnámstíð hafi verið óskorað frelsi til þess að fremja slík hervirki á hestum. 

Það er heldur ekki sjálfgefið að vélhjólamenn láti sér ekki nægja 24-32 þúsund kílómetra slóðakerfi heldur megi nota hvern þann gönguslóða og kindastíg sem finnanlegur er til þess að þeysa um hann á torfæruhjólum. 

Þegar komið er í þjóðgarðinn Harðangursheiði í Noregi þakkar maður fyrir það frelsi sem þó er hér á landi. Öll vélknúin umferð er bönnuð um þennan 4000 ferkíómetra þjóðgarð allt árið um kring. 

Þótt ég kæmi á jöklajeppanum mínum með GPS-tæki og vildi aka á fimm metra þykkri snjóþekjunni ofan á hinum malbikaða vegi, sem liggur þvert með norðurjaðri þjóðgarðsins, yrði það ekki leyft.

Sagt hefur verið að munurinn á Noregi og Íslandi sé sá, að í Noregi sé allt bannað nema það sé leyft en á Íslandi allt leyft, nema það sé bannað.  Kannski kristallast hér munur á milli þjóðanna sem hefur verið ríkjandi allt frá því að forfeður okkar brutust undan valdi Haraldar hárfagra og fundu frelsisins land langt úti í hafi. 

Ég hallast að íslensku leiðinni þótt frelsi einstaklingsins nái ekki lengra en svo að það skerði ekki frelsi annars. 

Nú eru hné mín farin að gefa sig og því á ég ekki neinna hagsmuna að gæta sem göngumaður, heldur verð að láta jeppamennskuna duga. En eftir að hafa skoðað mig um í 26 þjóðgörðum erlendis sýnist mér að ekki sé hægt að verða við þeirri kröfu, sem einn bloggari setti fram nú um daginn: "Ég er frjáls maður í frjálsu landi og keyri því hvar sem er og hvenær sem er eins og mér sýnist."

Ítreka bann við utanvegaakstri í Bláfjöllum

Þetta megum við ekki heyra!

Michael Porter er ekki fyrsti maðurinn til að efast um stóriðjustefnuna, sem fylgt er hér á landi.

Það eru allmörg ár síðan menn fundu það út að stóriðjan skilar næstum því þrefalt lélelgri virðisauka inn í þjóðfélagið en til dæmis sjávarútvegur og ferðaþjónusta.

Álvinnsla er "orkufrekur iðnaður", orkubruðl á hæsta stigi en menn láta alltaf eins og íslensk orka sé svo gríðarleg að við gætum stjórnað orkuverðinu í Evrópu ef við seldum hana í gegnum sæstreng.

Er staðreyndin þó sú að öll virkjanleg orka Íslands er innan við eitt prósent af orkuþörf Evrópu. 

Ég var að blogga áðan um það sem Porter sagði um að hugsa til framtíðar, - að í upphafi skyldi endinn skoða í stað þess að láta stóriðjuna fá alla orku landsins á hálfvirði og hafa hana í gíslingu á leiðinni til þess lokatakmarks stóriðjufíklanna. 

Ég sé að þegar er farið að gera lítið úr orðum Porters á blogginu. Nei, þeitta megum við alls ekki heyra!

Er álvinnsla arðbærust?

Horfa til framtíðar? Nei, það má alls ekki.

Álfyrirtæki eru nú með orku Íslands í gíslingu. Íslendingar eru búnir að gera lista yfir þá sem hafa sýnt áhuga á orkunni á Norðausturlandi og á þeim lista trónir Alcoa efst á blaði.

Aðrir, sem kynnu að hafa áhuga sjá strax að þetta þýðir að engin orka yrði afgangs handa neinum eftir að  Alcoa hefur eyrnamerkt sé alla orku landshlutans og meira til.

Á þennan hátt hefur stóriðjan í raun hefur tekið orku landins í gíslingu og allt beinist að því að koma álverunum á koppinn og fórna því jafnvel til að álfyrirtækin reisi og eigi orkuverin. 

Lengra nær hugsunin ekki. "Ég, núna!" "Take the money and run!" Svipað er að gerast á suðvesturhorninu. Það er hugsað til næsta stöðugleikasáttmála og kjarasamninga eða til næstu kosninga. 

Michael Porter bendir á mannauðinn og þekkinguna sem enn meiri auðlegð en megavöttin en Íslendingar leggja kollhúfur.

Orkumálastjóri bendir á að í vegna þess að eðli jarðvarmaorkunnar er allt annað en vatnsorkunnar og að það krefjist rólegrar, yfirvegaðrar og öruggrar nýtingar jarðvarmans í stað þess að setja strax niður á blað orkumagn sem engin trygging er fyrir að náist. 

Af þessum sökum sé skynsamlegast og gróðavænlegast þegar litið sé til framtíðar að kaupendurnir séu margir og ekki of stórir og kominn jafnt og þétt í samræmi við þá orku sem sannanlega er í hendi.

Nú er hins vegar uppi þveröfug stefna.

Að horfa til framtíðar á Íslandi?  Nei, það má alls ekki. 

 

Horfið til framtíðar

Eitt af sjö merkustu eldfjöllum heims.

Niðurstaða alþjóðlegrar rannsóknar á því hverjar séu merkustu eldstöðvar heims var listiyfir tíu þær merkustu, en af þeim eru sjö á yfirborði jarðar en þrjár í sjó.

Grímsvötn eru í hópi þessara sjö, en meðal eldfjalla, sem ekki komast á blað, eru Hekla, Katla, Askja, Fujijama, Kilimanjaro og Vesuvius. 

Ég hef áður bloggað um þetta og er hægt að finna það blogg með því að slá inn nafnið Grímsvötn í leitardálkinn hér vinstra megin. 

Myndir úr myndasöfnum, sem birtar eru þegar fjallað er um hugsanlegt gos núna, eru misvísandi, því að þær sýna sumar flóðin og hamfarirnar 1996, en þá voru aðstæður allt aðrar en nú. 

Þá var íshellan við útfallið úr vötnunum svo þykk og sterk, að það leið mánuður þar til vatnið, sem Gjálpargosið bræddi, braut sér leið fram undir jökulinn og geystist niður Skeiðarársand.

Hin síðari ár hefur fyrirstaðan verið lítil og hlaupin því einnig lítil. Gosið í Grímsvötnum 2004 var líka frekar lítið, en fallegt var það og merkilegt. 

Vatnsborð í Gígju hækkar