Mýrargatan og Hringbrautin: Örlítið agnarbrot af kolefnisspori.

Í hinum mikla áróðri sem hafður er uppi gegn orkuskiptum, má sjá ótal dæmi um það að hrúgað sé upp löngum lista með atriðum, sem eigi að sýna, að kolefnisspor nýtingar rafmagns í samgöngum sé svo miklu meira en nú er með notkun jarðefnaeldsneytis að það eitt sýni ótvírætt hve skaðleg fyrirhuguð orkuskipti muni verða. 

Í þessu andófi manna, sem fullyrða að olían og aðrar tegundir jarðefnaeldsneytis sé hvorki meira né minna en forsenda og undirstaða fyrir mannlífi á jörðinni, er hins vegar alveg sneytt hjá því að rekja kolefnisspor vinnslu og notkunar jarðefnaeldsneytis á borð við olíuna, sem er svo stór hluti af efnahagslífinu, að okkar tími gengur oft undir heitinu olíuöldin. 

Svo stór hluti er olían í lífi okkar, að viðgerð á einni götu í Reykjavík er fréttnæm þessa dagana. Það er vegna olíuflutninga sem eru örlítið brot af leið olíunnar frá upphafsstað um þveran hnöttin til neytandans uppi á eyju í Norður-Atlantshafi. 

Lítum nánar á þessa leið. 

1. Olíuleit með gríðarlegum kostnaði. 

2. Borun eftir olíunni og dæling upp á yfirborðið. 

3. Flutningur olíunnar um langan veg til olíuhreinsistöðvar. 

4. Vinnsla olíunnar í olíuhreinsistöðinni. 

5. Flutningur olíunnar frá hreinsistöðinni til geymslustaðar í landi kaupandans. 

6. Flutningur olíunnar (m.a. um Hringbraut í Reykjavík) til geymslustaðar úti á landi. 

7. Flutningur olíunnar úr olíugeymi yfir í geyma á bensínstöð. 

8. Dæling olíunnar yfir í farartæki. 

9. Útblástur farartækisins á CO2. 

Þetta er ekkert smáræðis kolefnisspor, ekki síst þegar það er borið saman við sporið hjá farartækjum sem ganga fyrir óendarnýjumlegum orkugjöfum olíualdarinnar, sem fela í sér mestu rányrkjuna í mannheimum.  

Ekkert samráð um olíuflutninga

Miklu glæfralegra en hjá áhorfendunum í Austur-Afríku Safari rallinu.

Einhver eftirminnilegasta upplifunin fyrir keppendur í Heimsmeistarakeppninni í rallakstri er hin geigvænlega nálægð við áhorfendur á sérleiðunum og nálægðin við trén í skógunum. 

Orðið hafa fjöldaslys og merkilegt er að mannskæð banaslys hafa ekki verið fleiri en raun ber vitni, en þar hefur reynsla mótshaldara og ökumanna nýst til að halda slíku nægilega niðri. 

Versta slíka stórslysið varð í Portúgal fyrir fjórum áratugum. 

Á þeim árum var skrautlegasta rallið í HM Austur-Afríku Safari rallið og margt þar alveg einstakt. 

Eitt af því var það uppátæki margra áhorfenda við sérleiðirnar að standa inni í leiðunum alveg þangað til keppnisbílarnir voru komnir svo nálægt þeim, að árekstr og stórslys virtist óumflýjanlegt.

Var makalaust að sjá hvernig þessir fátæku, berfættu og fátæku ofurhugar sluppu oft naumlega frá bilunum. Oftast var um keppni á milli þeirra að ræða, hver yrði síðastur að bjarga sér frá bráðum bana. 

Þetta var sýnt í sjónvarpi um allan heim og kvikmyndatökumenn lögðu sig að sjálfsögðu eftir því að ná sem bestum myndum af þessu hrikalega hættuspili. 

Á Vesturlöndum var stundum talað um þetta athæfi á niðrandi hátt þegar hinir hörundsdökku  frumbyggjar stunduðu þennan glæfraskap.  

Verða þau orð ekki höfð eftir hér en hitt má íhuga hvort eftirsóknin eftir sem bestum myndum af þessu hafi verið mikið gáfulegri. 

Á myndskeiði í viðtengdri frétt á mbl.is má sjá mann einn hætta lífi sínu með því að vera að klöngrast í nýrunnu og nýstorknuðu hrauni fyrir neðan gíginn í Geldingadölum og eiga fótum sínum og hundaheppni fjör að launa, þegar hraunelfurin brýst út úr gígnum og fer hamförum niður hallann óútreiknanlega leið. 

Samanburður við blökkustrákana í Kenía er ekki hraunhlauparanum á Íslandi í vil. 

Strákarnir eru þó fyrirfram búnir að æfa sig í sínu fífldirfskuatriði, þar sem allir bílarnir koma úr sömu átt á svipuðum hraða og æða áfram í svipaðri stefnu. 

Fyrir neðan gíginn í Geldingadölum er engu slíku fyrir að fara. Hraunflóðin koma æðandi á þann hátt að engin leið er að sjá fyrirfram hvaða leið þau muni fara og hve hratt þau belja áfram. 

Uppátækið er hreinlega kolklikkað. Rússnesk rúlletta. 

Myndskeið: Hljóp undan flæðandi hrauninu

"Ekki einu sinni komið í málþóf..."

Á útmánuðum 2013 þegar stefnt var að þinglokum síðasta þings kjörtímabilsins, var ýmislegt sagt og gert sem virðist bergmála enn síðustu daga þessa þings. 

Þegar sagt var 2013 að vel væri hægt að ljúka meðferð stjórnarskrármálsins benti Sigmundur Davíð Gunnlaugsson á það að það væri fráleit og óraunhæf bjartsýni, því að "málið er ekki einu sinni komi í málþóf." 

Með því hótaði hann því að standa fyrir því málþófi, sem síðan var beitt og Sigmundur og flokkur hans eru orðin meistarar í því að hóta og beita málþófi og setja ný met í stærð þeirra.  

Nú er þetta sem sé aftur komið í gang; hótanir í að beita málþófi.

Það skondna er, að enginn þorir að leggja í það að beita gildandi þingskaparlögum varðandi það að slá málþófið af. 

2013 kom fram að vegna þess að enginn veit nema hann kunni að lenda í stjórnarandstöðu eftir kosningar, þá sé ekki rétt að taka þá áhættu að rjúfa ríkjandi hefð um málþóf! 

Hiti á Alþingi: „Spreðað út um allan bæ“

"Mikill meirihluti á móti hálendisþjóðgarði." Rangt. Meirihluti með honum.

"Mikill meirihluti á móti hálendisþjóðgarði" og álíka fullyrðingar hafa verið settar fram hjá andstæðingum hans. Í kvöld var birt skoðanakönnun hjá Gallup sem sýnir þveröfuga niðurstöðu. 

Um 54,5 prósent þeirra, sem tóku afstöðu, voru hlynnt hálendisþjóðgarðinum en um 45,5 prósent á móti. 

Þetta er í stíl við annan málflutning gegn þjóðgarðinum undanfarnar vikur og mánuði þar sem fullyrt hefur verið um skaðsemi þjóðgarðsins, útilokun almennings frá honum og ofríki og ofstopa stjórnenda sem myndi ríkja þar og gera landsmenn brottræka. 

Aldrei hefur hins vegar, þótt eftir því hafi verið leitað, verið nefnt neitt dæmi um að svona sé þetta í þjóðgörðum, hvorki hér á landi né erlendis. 

Enda ekki von. Þeir,sem mest hafa hamast gegn þjóðgörðunum hafa ekkert kynnt sér sambærilega þjóðgarða erlendis.  Ef þeir hefðu gert það, hefði átt að vera auðvelt fyrir þá að greina frá þeim ósóma sem þeir segja að ríki þar án þess að tiltaka nokkurt dæmi. 

Hinn endinn á rafbílavæðingunni, sem ekki má gleymast.

Innflutningur á rafbílum er að sönnu eitt megin viðfangsefnið í orkuskiptunum og kolefnisbúskap landsmanna. 

En það atriði er aðeins annar endinn af tveimur, sem skiptin felast í.  

Hinn eru hleðslustöðvar fyrir alla þessa rafbíla. 

Í umræðum á facebook síðu um rafbíla hefur mátt sjá settar fram áhyggjur áhugafólks um rafbíla varðandi skort á hleðslustöðvum fyrir þá, sem gæti orðið alvarlegur þrándur í götu þeirra hér á landi. 

Því eru það góðar fréttir og vonandi fleiri á leiðinni, að í gangi sé átak hjá orkusölustöðunum við þjóðveginn til þessa að mæta þeirri grundvallarþörf að jafnan sé á boðstólum nægt framboð á raforku á nógu mörgum stöðum til þess að rafbílavæðingin tefjist ekki.  

N1 kaupir 20 hraðhleðslustöðvar

Vegir íslenskra hraunhella og hraunstrauma eru oftast órannsakanlegir.

Hið fornkveðna, að vegir drottins séu órannsakanlegir á áreiðanlega ekki síst við vegi allra  þeirra hraunhella, sem orðið hafa til í þúsundum hraungosa sögunnar og leynast undir hraunum. 

Óg í þeim efnum hafa hraunstraumar íslenskra eldgosa svo sannarlega farið sínu fram um aldir.

Menn hafa aðeins fundið örlítið brotabrot af öllum þessum hellum og hið sama á eftir að gerast í gosinu í Geldingadölum. Það veldur því að beiting tækja til að hafa árhif verður vandasvöm. 

Það verður spennandi að sjá hvernig hraunið á eftir að haga sér þegar kemur niður að þjóðvegi.

Höfuðmáli skiptir þá hvar og hvernig hraunið fer í gegnum vegarstæðið á leið sinni til sjávar. 

"Það labbar yfir landslagið" segir Þorvaldur Þórðarson" og það varðar miklu að að lágmarka rask með tækjum en vera þó með viðbúnað til að verjast óþarfa tjóni og stuðla að sem skástri lausn.     +

Sú leið hraunsins þarf að vera auðfarin fyrir strauminn til þess að sem minnst skemmist af veginum  

                                                                    

Hraunið „labbar yfir landslagið“

Nokkurn veginn sömu fréttirnar af bráðadeildinni og fyrir fimm árum.

Fyrir fimm árum voru fréttir af bráðamóttöku Landsspílans daglegt brauð í fjölmiðlum og náðu hámarki með nafnasöfnun Kára Stefánssonar þar sem gríðarlegur stuðningur við stóraukningu fjárframlaga til heilbrigðiskerfisins var einstaklega athyglisverður. 

Á þeim tíma gat það ekk i farið fram hjá neinum, sem þurfti á hjálp spaítalans að halda, hvílíkt neyðarástand ríkti þar langtímum saman.  

Verst var þó að sjá og heyra því haldið fram í fjölmiðlum, að um "leiksýningu" starfsfólksins væri að ræða. 

Og einnig að hækkun í krónutölu á fjárveitingum var talin sýna að allt væri í þessu fína lagi.  

Nákvæmlega það sama virðist vera að gerast núna með eitraðri blöndu af skorti á hjúkrunarrými í öllu kerfinu. 

Öldruðum hefur haldið áfram að fjölga allan tímann og auðvitað hefur ástandið sífellt versnað. 

 

„Það ræður ekkert bráðasjúkrahús við svona“

Minnsta kosti sex stórmál stjórnarinnar stefna í svæfingu eða dráp í dróma.

Eftir að stjórnarsáttmálinn var undirritaður fyrir fjórum árum og stjórnin með að því er virtist tryggan meirihluta, hefði mátt ætla að helstu málin í sáttmálanum yrðu afgreidd á því heila kjörtímabili, sem framundan var. 

En það leið ekki á löngu þar til að orðalag forsætisráðherra þegar hún svaraði spurningum um framgang málefnanna, fór að verða loðið og uppfullt af tískuorðum sem notuð eru þegar verið er að reynt er að lýsa svonefndum samræðustjórnmálum. 

Nú er í viðtengdri frétt minnst á minnst sex stórmál, sem verði svæfð fyrir þinglok, og eru það einkum stærstu mál Vinstri grænna sem verður ekki einu sinni haldið á lífi í öndunarvél, heldur hreinlega send í heilu lagi til baka til föðurhúsa ráðherra.

Greinilega hefur komið í ljós, að vífillengjurnar um þessi mál strax fyrstu ár kjörtímabilsins þýdddu aðeins það eitt, að þær fælu aðeins í sér undanbrögð til að komast hjá því að taka á þeim málum, sem aldrei myndi hleypt í gegn. 

2013 sögðust Árni Páll og Katrín hafa gefið stjórnarskrármálinu góðan grundvöll fyrir framgang. Núna, átta árum síðar, hefur því máli ekki miðað neitt.  

Ríkisstjórnin sögð svæfa stóru málin vegna ágreinings

Minnir á "gatið" austan við gatnamót Laugavegar og Nóatúns.

Sum gatnamót eru þannig í sveit sett að þau eru vandræða í notkun og þar að auki með fleiri óhöppum en eðlilegt er. 

Um eitt slíkt, "gat" í gegnum miðeyju á Laugavegi rétt austan við gatnamótin við Nóatún, stóð styrr árum saman vegna þeirrar slysatiðni sem þar var. 

Þegar banaslys varð þar, var gatinu loksins lokað. En ekki fyrr. 

Mörgum hefur um áraraðir sjálfsagt verið starsýnt á það vandræðraástand, sem ríkir oft á þessum stað, og hefur endurspeglast í hárri tíðni óhappa, árekstra og slysa.  

Inni í gatnamótunum skerast leiðir ökutækja, sem koma úr mörgum áttum, en einmitt við slíkar aðstæður blómstrar léleg umferðarmenning okkar Íslendinga.  

Margir borgarstjórnarmeirihlutar hafa verið við völd í þá áratugi sem liðnir eru síðan þessi vandræða gatnamót urðu til, og það er héðan af út í hött að vera að finna út hver var við völd þegar tekin var ákvörðun um að hafa þau þarna.

Hitt blasir við að slysatjón úr hófi fram er ekki réttlætanlegt. 

Og það er lika ámælisvert að setja hvergi upp merkingar þarna í nágrenninu sem tilkynna um þær breytingar, sem þarna er verið að gera.  

 

Varanleg lokun við gatnamót Lágmúla og Háaleitisbrautar

Tækniframfarir skemma fyrir samanburði á frjálsíþróttaafrekum.

Dæmin um það hvernig tækniframfarir hafa gert íþróttaafrek og íþróttafólk ósambærileg eru óteljandi í sögu íþróttanna. 

Lítið dæmi frá landskeppni Íslendinga og Dana í frjálsum íþróttum sumarið 1950 segir sína sögu. 

Búist var við hörkukeppni og bundu Íslendingar einkum vonir við einn glæsilegasta hóp spretthlaupara, sem nokkur Evrópuþjóð átti. 

Í 200 metra hlaupi 17. júní höfðu fjórir hlaupararar raðað sér í efstu sæti afrekalistans þetta ár með því að hlaupa á 21.5, 21,6, 21,7 og 21,8 sekúndum. 

En fyrsta keppnisgreinin, 100 m. hlaup, í landskeppninni fór herfilega. Báðir íslensku keppendurnir hálf duttu skömmu eftir byrjun og Daninn Shibsbye sigraði. 

Þegar farið var að rannsaka málið kom í ljós að tveir unglingar, sem höfðu komist inn á völlinn fyrr um dagain, höfðu grafið startholur fyrir sig framan við rásmarkið og leikið sér við það að starta úr þeim, og þegar íslensku landsliðsmennirnir hlupu yfir holurnar "spóluðu" þeir í þeim, voru næstum dottnir og komu í öðru og þriðja sæti í mark í stað þess að vinna tvöfaldan sigur. 

Atvikið varpaði ljósi á frumstæðar aðstæður þessa tíma, því að svnefndar startblokkir voru þá ekki komnar til sögu, heldur grófu menn sér startholur sjálfir!  Blokkirnar komu nokkrum árum seinna og þar á eftir fjaðrandi hlaupabreutir úr gerviefninu tartani.

Síðan bættust við hlaupaskór sem ollu svipaðri byltingu og ný gerð af hlaupaskóm er að gera nú. 

Íslandsmet Hilmars Þorbjörnssonar í 100 metra hlaupi, 10,3 sekúndur, frá árinu 1957, ef rétt er munað, stóð í meira en hálfa öld og sýnir best hve góðir íslenskir spretthlaupararar voru.

Fjaðrandi stangir úr sveigjanlegu trefjaefni hækkuðu heimsmetið í stangarstökki úr 4,77 á miðri 20.öldinni í langt yfir 6 metra á tímum ofurstökkvarans Bubka. 

Steratröll lengdu heimsmetið í kúluvarpi um marga metra á sjöunda áratugnum. 

Vísindalegar þjálfunaraðferðir og kastækniatriði eins og snúningur í hringnum í kúluvarpi og stökk á bakinu yfir rána í hástökki gerbyltu þessum greinum. 

Heimsmetið í hástökki hækkaði úr rúmum 2 metrum um 45 sentimetra frá 1956 til 1995. 

Svíinn Stefán Hólm stökk í lokin 59 sentimetra yfir eigin líkamshæð¨!

Sló tveggja daga heimsmet - nýir gaddar opna flóðgáttir