Þau fatta þetta ekki, komin langt út úr veruleika .

Launahæstu stéttir þjóðfélagsins sem eru búnar að skammta sér launahækkanir á síðustu mánuðum og misserum, sem nema jafnvel margföldum heildarlaunum hinna verst settu er komin langt út úr veruleikanum, sem blasir við tugþúsunum Íslendinga dag frá degi. 

Þessir valdhafar, bæði á vettvangi atvinnulífs og stjórnmála, fjarlægjast æ meira venjulegt fólk og fatta ekki þá djúpu undiröldu, sem fáir hafa skrifað meira um en Styrmir Gunnarsson fyrrum ritstjóri Morgunblaðsins, bæði "innvígður og innmúraður" í stærsta ríkisstjórnarflokkinn. 

Bæði á hans síðu og þessari hefur verið vísað til atburðarásina, sem hófst í nóvember 1963 og skilaði árangri á næstu árum. 

Það lifir enginn á tölum um kaupmátt, sem hefur ekki peninga til að kaupa, og er látinn borga skatta af launum, sem eru meira en hundrað þúsund krónum undir fátæktarmörkum. 

Að þeim verst settu séu boðin í raun úr digrum sjóðum ríkisins ekki meira en 6000 krónur á mánuði í kjarabætur er ekkert annað en móðgun og blaut tuska framan í þetta fólk. 

Og af atvinnurekenda hálfu er boðin minni hækkun en nemur verðbólgu.

Yfirlýsingarnar núna eru í æpandi mótsögn sem forystufólk Vg sagði fyrir síðustu kosningar til að krækja í atkvæði fólksins, sem nú finnst það illa svikið.   

„Til­lög­urn­ar af­skap­lega góðar“

Banaslys á einum af "svörtu blettunum": Snjallsímar eða ölvun.

Nokkrir vegarkaflar hér á landi hafa á sér augljóst óorð: Þar verða tíð banaslys. Þetta hafa stundum verið nefndir "svartir blettir". 

Á öllum þeirra er aðeins ekið eina akrein í hvora átt. Bílar mætast og geta skollið saman ef annar eða báðir sveigja inn á öfugan vegarhelming.

Síðuhafi pikkar þennan pistil í endurhæfingu eftir að hafa verið sviftur mætti í öðrum handlegg og axlarbrotnað við það að á hjólabraut mætti hann hjólreiðamanni, sem var upptekinn við lestur og sveigði skyndilega yfir á öfugan vegarhelming. 

Þegar rýnt er í orsakir þess að það verða svona mörg banaslys eða alvarleg slys af þessum völdum kemur óhugnanleg staðreynd í ljós: Orsakirnar eru tvær tegundir slysa, þar sem önnur tegundin er ný: Notkun snjallsíma. 

Hin orsökin er ölvun við akstur. 

Á einum kaflanum í vegakerfinu eru þeitta einu orsakirnar. 

Um alla kaflana gildir það, að ef hægt er að aðskilja aksturstefnur með vegriði, yrðu ekki þessi alvarlegu slys. 

Heyra má andmæli á þann veg að það nægi að gera ráðstafanir til þess að koma í veg fyrir ölvun eða notkun snjallsíma og að þá muni slysin hverfa án þess að fara þurfi í dýrar vegaframkvæmdir. 

En við blasir, að í fyrsta lagi verður aldrei hægt að koma alveg í veg fyrir mistök bílstjóra og að í öðru lagi kemur aðskilnaður aksturstefna með vegriði nær algerlega í veg fyrir þessi alvarlegustu slys. 

75 brýr = 3.000 skilti

Margfaldur ávinningur Sáda að verða kjarnorkuveldi.

Það á ekki að vekja neina undrun að helsta olíuframleiðsluríki heims vilji kjarnorkuvæða orkubúskap sinn. 

Nefnd er hernaðarleg ástæða, sú, að þeir geti þróað nýtingu kjarnorkunnar til að koma sér upp kjarnorkuvopnum og styrkt þannig hernaðaraðstöðu sína í þessum órólega hluta heims. 

Furðu myndi gegna ef Bandaríkjamenn reyndu ekki að hafa hemil á slíkri þróun, því að nógu eldfimt er ástandið samt. 

En hluti ástæðu fyrir kjarnorkuvæðingu Sáda gæti verið sú, að vegna vitneskju þeirra um það, hve mikil olía sé enn eftir í jörð, vilji þeir treina sér þær birgðir með því að framleiða kjarnorku að hluta til í staðinn. 

Þannig viðhalda þeir líka lengur sterkri stöðu inni sem olíuríki. 

Trump vill veita Sádum kjarnorkutæknina

Gamalkunnugur draugur, störukeppni með slæmum afleiðingum.

Að undanförnu hefur gamall draugur birst í formi störukeppni launþegahreyfinga, ríkisstjórnar og atvinnurekenda, sem í gegnum áratugina hafa oft endað í skæðum verkföllum með slæmum afleiðingum. 

Sum verkföll hafa afleiðingar, sem jafnvel aldrei tekst að vinna bug á. Þannig er rætt um það, að síðasta sjómannaverkfall, sem var afar langvinnt, hafi haft þær afleiðingar, að hluti af fyrri mörkuðum hafi endanlega glatast. 

Oft hafa skæð og langvinn verkföll haft slæmar afleiðingar fyrr á tíð, en með tilkomu hinnar viðkvæmu ferðaþjónustu sem mikilvægasta atvinnuvegar landsins, geta afleiðingarnar af slíkum verkföllum orðið mun verri nú en nokkru sinni fyrr. 

Eðli störukeppni er það, að þá geta þátttakendur í henni misst stjórn á henni og þar með atburðarásinni.

Þegar litið er á svokölluð útspil til að koma til móts við sjálfsagðar kröfur lægst launaða hluta launþega, blasir við skilningisleysi og nánasarháttur, sem boðar ekki gott. 

Tillögurnar langt undir væntingum

Það gleymist hvaðan peningarnir koma.

Hvað virðisauka út í efnahagskerfið og gjaldeyrisöflun snertir er ferðaþjónustan orðin mikilvægasti atvinnuvegur þjóðarinnar. 

Gildir þá einu hvort ferðamönnunum fækkar úr 2,3 milljónunum niður í 2 milljónir á ári. 

Það hefur ríkt hálfgert gullæði í þjóðfélaginu vegna margföldunar ferðamannafjöldans eins og enn  eitt hótelið, sem demba á beint niður í dýrmætan reit gegnt Alþingishúsinu ber vitni um. 

En alveg gleymist hvaðan peningarnir koma þegar huga þarf að innviðum, sem eru undirstaða atvinnulífsins og þjóðlífsins. 

Þar ríkir gamaldags þröngsýni og níska. Dettifoss er dæmi um náttúrugersemi, sem hefur margfaldast að verðmæti. 

Fyrr á tíð fór fólk þangað aðeins um hásumarið, en lét sér sjást yfir, hvað fossinn, rétt eins og Gullfoss, getur verið mikilfenglegur á gerólíkan hátt í klakaböndum vetrarins. 

Nú er öldin önnur, því að gildi fossanna hefur orðið gríðarmikið að vetrarlagi. 

En á sama tíma er skrúfað fyrir þá tekjulind á furðu gamaldags hátt með nísku og búrahætti. 

Þarf að flytja kýr að Dettifossi?

Lilja reyndi, en komst ekki lengra.

Það er rétt hjá Lilju Alfreðsdóttur að með ómetanlegri baráttu heiðursborgara Reykjavíkur í fylkingu baráttuhóps fyrir friðlýsingu alls Víkurkirkjugarðs fékkst viðurkenning á gildi þessa elsta helgistaðs í þjóðarsögunni, fyrir sögu og menningu hennar. 

Og þar með möguleiki til þess að búa þessum griðareit í hjarta gömlu Reykjavíkur verðuga umgjörð og útlit. 

Vísa til lagsins og ljóðsins "Víkurkirkjugarður - heilög vé" á facebook síðu minni. 

Lilja reyndi vafalaust eftir megni að komast lengra, en í þjóðfélagi og valdakerfi, þar sem skammtímasjónarmið drottna yfir hagsmunum til lengri tíma, mat hún það sem svo, að lausn, sem endaði með skaðabótamáli, yrði henni ofviða eftir að Minjastofnun tók af henni það ómak að hopa af hólmi með stækkun hins friðaða reits. 

Ummæli hótelbyggjenda eru lýsandi. Þeir fagna þeim sigri að "koma í veg fyrir friðlýsingu" með því að hafa "komið til móts við" sjónarmið verndunarfólks. 

Úr greipum rann tækifæri til raunverulegrar málamiðlunar, sem hefði fólgist í því að friðlýsa allan garðinn, gegn því að hótelið yrði endurhannað og minnkað með aðstoð ríkisins í formi umsaminna skaðabóta. 

Lilja: „Sigur fyrir söguna“

Borgarsamfélag sem var og er bandarískt-mexíkóst.

Bandaríska borgin El Paso og mexíkóska borgin Ciudad Juarez eru í raun eitt borgarsamfélag sem landamæri Bandaríkjanna og Mexíkó liggja í gegnum. 

1968 dvaldi síðuhafi í nokkra daga þarna á leið til að skemmta Íslendingum í Los Angeles og gat þar með skroppið yfir landamærin á afar þægilegum stað. 

Þetta sumar loguðu eldar í mörgum borgum Bandaríkjanna vegna óeirða og átaka milli hvítra og svartra og vegna Víetnamstríðsins. 

Allt var hins vegar með friði og spekt í El Paso og Ciudad Juarez þótt mikill munur væri greinilega á lífskjörum sitt hvorum megin við landamærin. 

Meir en þremur áratugum síðar þekkti ég Íslending sem hafði búið og starfað býsna lengi í El Paso og lét hann mjög vel af dvölinni, enda glæpatíðni lág og góð nágrannakynni og samgangur fólksins sitt hvorum megin landamæranna eins og verið hafði þegar síðuhafi var þar forðum tíð. 

Nú staðfestir borgarstjórinn að þetta sé enn svona og hafi ekkert breyst í áranna rás. 

En forseti Bandaríkjanna segist vita betur en hans eigin flokksbróðir á staðnum og segir El Pasó hafa verið einhver hættulegasta borg Bandaríkjanna vegna glæpa, áður en múr kom þar til sögunnar.  

Hann virðist ekki geta skilið, að tvær þjóðir geti búið saman í sátt og samlyndi í einu og sama borgarsamfélaginu. 

Ekkert neyðarástand við landamærin

Algert undanhald hvað varðar stærð Víkurgarðs.

Upphaf fréttatilkynningar frá Minjastofnun í kvöld ber vitni um viðleitni stofnunarinnar til þess að fela stórfellt undanhald í baráttunni fyrir almennilegum skrúðgarði og útivistarsvæði, sem Víkurkirkjugarður hefði getað orðið í fullri stærð.

"Fallist hefur verið á sjónarmið Minjastofnunar um verndun Víkurgarðs" segir þar, en í næstu setningu er undanhaldið hins vegar viðurkennt með því að segja að stofnunin hafi dregið til baka friðlýsingartillögu sína um stækkun friðlýsts svæðis.

Hvað stærð garðsins snertir er þetta 100 prósent undanhald´og auk þess samþykki fyrir því að hinn stóri hótelsteinkastali rísi í allri sinni yfirþyrmandi stærð í hlaðvarpa Alþingishússins í stað þess að láta þetta svæði gera nágrenni þinghússins að helgistað i formi skjólsæls og vinalegs minja-skrúðgarðs. 

Málamiðlunin í þessu máli er sögð falin í því að hinn smækkaði Víkurgarður fái að njóta þess að vera einn helsti helgistaður þjóðarinnar allt frá upphafi landnáms. 

Það er tímanna tákn að sjálf Minjastofnun skuli gefa í skyn, að slíkt hefði ekki getað orðið nema með jafn stórfelldu undanhaldi og nú blasir við.  

Ef líta á á þessa niðurstöðu sem árangur þess að "bjarga því sem bjargað verður" ber hins vegar ekki að vanmeta það að hin skelegga barátta heiðursborgara Reykjavíkur, sem seint verður fullþðkkuð, hefur áorkað því að fá viðurkenningu fyrir einstæðu gildi garðsins fyrir þjóð, sögu og menningu. 

 

 

Fallast á verndun Víkurgarðs

Líka fávísi um nasismann. Áunnin fáfræði og afneitun.

Áberandi er þegar tekin eru viðtöl við nýnasista og aðra, sem hafa flykkst til fylgis við róttækar öfgahreyfingar, hve mjög þeim vefst tunga um tönn þegar þeir eru inntir eftir þekkingu á þeim fyrirmyndum sem þeir hafa sett á stall í skoðun sinni og hegðun. 

Það varpar ljósi á ástæðu þess hvers vegna þessar hreyfingar ná miklu betri fótfestu nú en fyrr á árum. 

Síðuhafi er í síminnkandi hópi fólks, sem man eftir þeirri tíð þegar mál nasista og fasista voru gerð upp í stíðinu mikla og næstu árin á eftir því. 

Það þýðir, að hjá yfirgnæfandi og sístækkandi hluta þjóðfélagsins skortir á þekkingu á eðli og afleiðingum öfgastefanna, sem skóku heiminn á árunum 1930-1945. 

Að stórum hluta er þetta líka fyrirbæri sem síðuhafi hefur kallað "áunna fáfræði", sem hluti af þeirri afneitun, sem nauðsynleg er til þess að búa til nýja og aðra mynd af stefnunum, sem voru grunnur þeirra hrikalegu voðaverka sem unnin voru, svo sem Helförinni, sem margir nýnasistar afneita raunar með öllu að hafi átt sér stað. 

„Við vorum einfaldlega fávís“

"Víkurkirkjugarður - heilög vé", texti og lag á facebook.

 

VÍKURKIRKJUGARÐUR - HEILÖG VÉ. 

 

Blær í laufi berst um Víkurgarð. 

Blessun vefji þennan yndisarð. 

Listaskáldið góða gekk hér um

og glæddi aleflingu´á andanum. 

Frá ásatrú til kristni byggðu brú

bóndans helgu súlur, vígðar trú. 

Þjóðarsagan, kyni frá til kyns, 

kveikt á fyrsta degi landnámsins. 

 

Blómavin sem gefur frið og grið

gleðja skal um aldir mannfólkið. 

Órlög fólksins, forðum tíð og nú, 

fá hér vængi´er njótum ég og þú. 

Hérna greru sár og hjartamein. 

Hérna féllu tár við kaldan stein. 

Ótal minni´um unað hals og vífs; 

andar, bæði liðinna og lífs. 

 

Landsins vættir verji griðareit. 

Þeim voru unnin fögur trúarheit, 

er fornar súlur flutu hér á land

var friði lýst sem ekkert veiti grand. 

Sú sáttagjörð er hér, sem halda á, 

að helgistaðnum aldrei raska má. 

Um aldir alda virtur vel hér sé 

Víkurkirkjugarður, heilög vé!

Ákvörðun um friðun Víkurgarðs kynnt í dag