Stórmenni þótt umdeild sé.

Margaret Thatcher var eitt af stórmennum Breta á síðustu öld, ekki ósvipað og Winston Churchill hafði verið á undan henni. Enginn forsætisráðherra Breta sat jafn lengi og hún og innanlands hafði hún meiri áhrif til breytinga en nokkur annar forsætisráðherra aldarinnar.

Sovéskur blaðamaður gaf henni heitið "Járnfrúin" sem festist við hana, enda konan með eindæmum stefnuföst og fylgin sér, klár og vinnusöm. Hún var fyrst kvenna til að gegna þessu embætti og hafði vafalaust hvetjandi áhrif á kynssystur sínar víða um lönd.

Og þá vaknar skemmtileg spurning: Hún kemst til valda 1979 og árið eftir býður Vigdís Finnbogadóttir sig fyrst kvenna fram til embættis forseta Íslands og verður fyrsta konan í heiminum til að vera kosin þjóðhöfðingi þjóðar sinnar. Skyldi kjarkur Thatchers hafa orðið hvatning fyrir Vígdísi?

Thatcher var rétta manneskjan á réttum tíma, þegar forystumenn í stjórnmálalífi Breta voru næsta litlausir og frekar ístöðulitlir.

Hún réðst ótrauð til atlögu við veldi staðnaða verkalýðsforingja, sem höfðu skekkt það jafnvægi í stjórn landsins sem þarf að ríkja. Það var ekki tilviljun að á áttunda áratugnum hrakaði helstu atvinnugreinum Breta og aldrei í sögu sinni framleiddur þeir til dæmis lélegri bíla.

Á þessum tíma var stundum talað um Bretland sem "the sick man of Europe". En það breyttist á valdatíma Thatchers.

Eins og Churchill fékk upp í hendurnar árás utan frá til að þjappa þjóðinni saman fékk Thatcher Falklandseyjadeiluna upp hendurnar.

Málstaður Breta var þó hvergi nærri jafn göfugur þá og þegar Hitler ógnaði heimsbyggðinni. Falklandseyjar nálægt ströndum annars lands hinum megin á hnettinum og nokkurs konar örlitlar leifar af fornu heimsveldi.

Bandaríkjamenn og aðrir vinir Breta réðu henni frá því að bregðast með beinu hervaldi við því að Argentínumenn tóku eyjarnar, sem augljóslega höfðu enga efnahagslega né hernaðarlega þýðingu fyrir Breta.

En Thatcher leit öðruvísi á málið, - vissi að yfirráð yfir Gíbraltar og Hong Kong gátu orðið í hættu ef gefið yrði eftir á Falklandseyjum.

Um alla þessa þrjá staði gilti að íbúar þeirra vildu ekki hafna yfirráðum Breta og það nýtti Thatcher sér auk þess sem hún skilgreindi árásaraðilann hiklaust sem "glæpahyski".

Thatcher hvikaði hvergi og vann sigur, að vísu ekki án dýrkeyptra mannfórna.

Bréfið sem hún skrifaði aðstandendum breskra hermanna sem fórust var magnað. Hún talaði eflaust frá hjartanu þegar hún sagðist sjálf vera móðir og geta ímyndað sér líðan þeirra, sem ættu um sárt að binda. Aðrir myndu kannski segja að þetta hafi sýnt hve slóttug hún gæti verið.

Thatcher var svo heppin að skoðanabróðir hennar í trú á frjálshyggju komst til valda í Bandaríkjunum og að þau voru mjög á sama róli í afstöðunni til síðustu tilraunar Sovétmanna til að rétta hlut sinn hernaðarlega og efnahagslega.

Mesta afrek Thatchers var vafalaust það að sveigja Verkamannaflokkinn til hægri og henni líkaði vel við Tony Blair þótt hún væri ævinlega í nöp við það sem henni fannst vefra of þýlynd afstaða Breta til Evrópusambandsins.

Sumir sérfræðingar í efnahagsmálum telja að Thatcher og Reagan hafi með því að gefa kapítalismanum sem allra mest frelsi og lausan tauminn án aðhalds hrundið af stað þeirri þróun sem olli kreppunni 2008 og tala um Reagan-Thatcher tímann frá 1980 til 2008.

Að því leyti er arfleifð Thatchers óræðari nú en hún var fyrir 2008 og líklegt að nokkur tími muni líða þar til endanlegur dómur sögunnar yfir henni og Reagan liggi fyrir.

Stefnufesta, dugnaður og sannfæring voru helstu kostir Járnfrúarinnar en jafnframt helstu gallar hennar, því að henni hætti til að tala eins og "besservisser" niður til annarra, stundum á hrokafullan hátt, og þá alveg jafnt samstarfsmanna sinna sem annarra. Þegar gert var samsæri gegn henni var ástæðan meðal annars sú sem felst í gamla máltækinu að dramb sé falli næst.  

Margir minnast Járnfrúarinnar

Eyjabakkar, Echo Park Íslands.

Tvö örnefni, sem byrja á stafnum E, léku svipað hlutverk í náttúruverndarbaráttunni í Bandaríkjunum og Íslandi. Vestra var það upp úr 1960 og á Íslandi 40 árum síðar.

Í Bandaríkjunum stóð til að virkja í Echo Park og við Glen Canyon. Náttúruverndarfólk þekkti Echopark vel, enda er það svæði ekki langt frá Los Angeles, en það þekkti ekki Glen Canyon þá, og þegar tvísýnt var að baráttan ynnist fyrir bæði svæðin og gæti jafnvel tapast alveg, varð útkoman sú að þyrma Echo Park en gefa Glen Canyon eftir, en þar var margfalt meiri orku að fá.

Þegar farið var að virkja við Glen Canyon komst náttúruverndarfólk að því að það hafði gert herfileg mistök, fórnað gersamlega einstöku svæði en bjargað svæði, sem átti sér marga ofjarla annars staðar.

David Brower, forystumaður náttúruverndarfólks í Bandaríkjunum, varð svo hugsjúkur út af þessu, að hann íhugaði alvarlega sjálfsmorð og var á tímabili í nokkurs konar gjörgæslu vina sinna.

Frá þessu er sagt í bókinni Cadillac desert eftir Mark Reisner, sem bókagagnrýnendur í Bandaríkjunum sögðu að ætti að vera skyldulesning.

Á Íslandi var barist hart fyrir Eyjabökkum, enda þekkti náttúruverndarfólk þá sæmilega vel. En ætlun stóriðjusinna var alltaf að taka allt svæðið norðan Vatnajökuls inn í 1300 megavatta virkjun og gera mörg lón út um allt hálendið.

Úrslitin urðu þau að Eyjabökkum var þyrmt en þrefalt stærri virkjun Kárahnjúka leyfð, enda þekktu afar fáir það svæði og raunar mun þjóðin aldrei fá að kynnast hverju var fórnað þar fyrr en / ef að heimildamyndin Örkin verður sýnd.

Eins og Echo Park átti sér ofjarla og Glen Canyon var einstakt, áttu Eyjabakkrar sér ofjarla í Þjórsárverum og Hjalladalur og snilldarverk Brúarjökuls frá jökli til sjávar áttu sér enga hliðstæðu.

Virkjanafíklar fengu meira að segja í sinn hlut meiri orku með nýrri tilhögun en þeir hefðu fengið með því að sökkva bæði Eyjabökkum og Hjalladal. Það sýnir að tillit til náttúrunnar var víðs fjarri hjá þeim, aðalatriðið að sökkva sem mestu.   

Fórnað var margfalt meiri verðmætum með Kárahnjúkavirkjun en ef Eyjabökkum hefði verið sökkt, auk þess sem stórfelld umhverfisspjöll hafa síðan verið unnin á svæðinu við Eyjabakka.

Kárahnjúkavirkjun er líka að flestu leyti miklu verri framkvæmd en Glen Canyon virkjunin.

Það er til marks um þekkingu fólks á öræfunum norðaustan Vatnajökuls að Eyjabakkar og sérstæðasta og fallegasta svæðið þar, eru lengst í fjarska á myndinni sem valin er á mbl.is. til að sýna, um hvað sé að ræða. Fórum við RAXi þó saman í flugferð til að taka mynd af Eyjabökkum.

Siv Friðleifsdóttir kom aldrei á Eyjabakka heldur dæmdi þá á svipaðan hátt og maður stæði á Kjalarnesi og legði dóm á Elliðaárdal.

Og Davíð Oddsson sagði, að þetta gæti ekki verið merkilegt svæði, því að hann og allir aðrir héldu að Eyjabakkar væri gata í Breiðholtinu!

Það var ekki fyrr en myndir fóru að birtast af þeim í sjónvarpi að allt varð vitlaust og þess var krafist að ég yrði rekinn fyrir þær.

Nú, þegar Eyjabakkar eru komnir á Ramsarskrá, tek ég ofan fyrir því hugrakka og fórnfósa baráttufólki sem tókst að bjarga Eyjabökkum og gekk svo nærri sér, að segja má að náttúruverndarhreyfingin og hafi legið örmagna og skuldum vafin eftir, að minnsta kosti Ólafur F. Magnússon.

En jafnframt græt ég hin hörmulegu örlög miklu stærra og enn merkilegra svæðis, sem fóru í úlfsgin valdhafa og hagsmunaaðila með fúlgur fjár og yfirburði í mannafla og nýttu sér aðstöðumuninn í kjölfar Eyjabakkadeilunnar.

Þeir ætluðu sér allan tímann að taka allt þetta svæði og eru enn að í því skyni að ná Kverká og virkja í Jökulsá á Fjöllum.

Eyjabakkar á votlendisskrá

Ábyrgt afturhvarf hjá OR. En stóriðjufíknin lifir samt.

Landsvirkjun má fara að taka Orkuveitu Reykjavíkur sér til fyrirmyndar um ábyrg og gætileg vinnubrögð í stað þess æðibunugangs, sem hófst hér á landi 2002 og varð hluti af kollsteypu og hruni.

Hér á síðunni mun ég birta nokkrar myndir til að útskýra hluta af því, sem nú er verið að ákveða hjá OR, myndir teknar í svonefndum Krókdal, sem OR hefur hingað til stefnt að að sökkva í samvinnu við stóriðju- og virkjanafíkla fyrir norðan, en er nú hætt við. 

Lítum á tvö athyglisverð mál, sem nú er verið að afgreiða hjá OR. 

Orkuveitan hefur ákveðið að fara fram á átta ár til að leita að leiðum til að leysa vanda vegna brennisteinsmengunar, niðurdælingar og affallsvatns og virkjar ekkert hér syðra á meðan!

OR ætlar líka að læra af því hvernig fyrirtækinu var kollsteypt með himinháum lántökum til fáránlegra verkefna, jafnvel hinum megin á landinu.

Á sama tíma og OR sýnir að þar á bæ vilja menn fara að læra af mistökum fortíðar, sem meðal annars fólust í að treysta mati á umhverfisáhrifum sem flaug í gegn, af því að þar áttu öll fyrrgreind vandamál að vera leyst, en hefur nú brugðist,  ætlar Landsvirkjun að hanga á álíka gömlu og jafn úreltu mati á umhverfisáhrifum Bjarnarflagsvirkjunar og stefna með því hinu einstæða samblandi lífríkis og jarðmyndana Mývatns og frægð þess í hættu.

En í borgarstjórn lifir enn í gömlum glæðum virkjanafíkninnar því að borgarfulltrúi Sjalla mótmælir harðlega sölu á hlut OR í virkjanabrölti hinum megin á landinu og segir að Hrafnabjargavirkjun sé eina skaplega vatnsaflsvirkjunin sem í boði sé.

Heyr á endemi!

Með Hrafnabjargavirkjun á að þurrka upp Aldeyjarfoss, fegursta stuðlabergsfoss landsins, og fleiri fossa, og sökkva hinum 35 kílómetra langa Krókdal, grónum að hálfu, sem er er einstakur fyrir veðursæld, af því að hann skerst langleiðina inná mitt hálendið á milli hálendishálsa, sem liggja 400 metrum hærra.  

Innst við vestanverðan dalinn er Kiðagil, sem er með mögnuðustu gljúfrum landsins.

En af því að þetta svæði allt er kyrfilega reyrt í viðjar þöggunar um þau náttúruverðmæti Íslands sem gætu flækst fyrir stóriðju- og virkjanafíklum, hefur það verið á dagskrá sem sérstakt hagsmunamál Reykvíkinga að leggja fé þeirra í náttúruspjöll sem víðast um allt land.

   

  

Niðurstaða eftir ítarlega vinnu

"Gikkurinn í veiðistöðinni."

Tvö orð, græðgi og níska, koma upp í hugann þegar skoðað er hvernig við förum með Þingvallaþjóðgarð.

Græðgin nýtur sín í því að lokka milljón manns í þjóðgarðinn á ári hverju til að græða sem mest á þeim á þann hátt að nota Þingvelli sem eina af helstu tálbeituna til að fá erlenda ferðamenn til landsins og halda hástemmdar ræður fyrir erlenda fyrirmenn til að mæra þá heimsgersemi sem þjóðgarðurinn er.

Nískan felst í því að tíma ekki að gera það sem þarf til þess að koma í veg fyrir spjöll á þjóðgarðinum og vatninu.

Á fróðlegu málþingi, sem Náttúruverndarsamtök Suðvesturlands hélt í víkunni kom þetta glögglega fram.

Metnaðarfull lög um vernd vatnasvæðis Þingvallavatns verða lítils virði þegar litið er yfir næsta samfellda aðför að þessu sama vatni í formi umsvifa af ýmsum toga undanfarin ár sem eru að færa Þingvallavatn úr A-flokki í B-flokk og þar með að ræna vatnið einni helstu sérstöðu sinni, hreinleikanum.

Aðförin byrjaði með Nesjavallavirkjun, þar sem því var haldið fram að hún hefði engin árhrif á vatnið og að affallsvatn myndi ekki renna niður í móti út í vatnið heldur í öfuga átt til suðurs.

Fyrir áratug var komið arsen í vatnið sem var mikið feimnismál og nú hefur komið upp að eitthvað þarf að gera vegna affallsvatnsins.

Þegar farið var út í það að bæta samgöngur milli Reykjavíkur og uppsveita Árnessýslu var vaðið í það að leggja hraðbraut yfir Lyngdalsheiði í stað þess að horfa lengra til framtíðar og leysa dæmið með nýjum vegi eða jafnvel jarðgöngum um Grafningsskarð milli Ölfuss og Grafnings eða þá að gera Nesjavallaleið með bestu framkvæmanlegu framlengingu austur um fyrir sunnan vatnið að aðalleiðinni.

Eftir sem áður hefði verið hægt að gera snyrtilegan og bættan veg með bundnu slitlagi eftir hinum gamla Konungsvegi milli Þingvalla og Laugarvatn.

Nú liggur fyrir að stórvaxandi og hraðari umferð veldur vaxandi níturmengun í vatninu.

Í ofanálag er enn jarðvegseyðing og uppblástur á beitarsvæðum í Þjóðgarðinum sem verður að teljast með hreinum ólíkindum að fái að viðgangast áfram.

Nú er risin hatrömm deila milli veiðimanna og Þingvallanefndar vegna banns á veiðum að næturlagi í Þingvallavatni.

Og enn er það greinilega fjárskortur eða öllu heldur níska fjárveitingavaldsins sem greinilega er undirrótin, því að veiðimenn segja að þjóðgarðsyfirvöld séu "ódugleg" við að halda uppi eftirliti.

Hér gildir eins og oft áður að það þarf ekki nema einn gikk í veiðistöðinni, í þessu tilfelli líklega nokkra, þótt yfirgnæfandi meirihluti veiðimanna gangi vel um.

Meðferð okkar og níska gagnvart Þingvallaþjóðgarði er þjóðarskömm. Þar er ekki við Þingvallanefnd eða starfsfólk þjóðgarðsins að sakast heldur fjárveitingavaldið.  

Veiðimenn æfir út í Þingvallanefnd

Hvaða gras bíta flugmenn? P.S.: Rétt orðalag hjá mbl.is.

Í frétt mbl.is um að flugmenn sofni á flugi er talað um að flugmenn vinni í beit. Hingað til hefur aðeins verið talað um grasbíta á beit en ekki í beit. "Ég bý í sveit með búfé á beit.." orti Magnús Eiríksson.

Í fréttinni er verið að lýsa því að flugmenn vinni í löngum lotum eða lengi samfellt, en af því að það er fínna að sletta ensku er talað um að vinna í beit. 

"Þetta var löng lota hjá okkur" hafa menn stundum sagt eftir að hafa unnið að einhverju verki lengi samfellt.

Nú virðist ekki lengur nógu fínt að nota þau íslensku orð um þetta sem hafa þótt fullgóð fram að þessu, heldur er beit nú ekki lengur aðeins hlutskipti grasbíta, heldur líka fólks.

P. S. Nú ber svo við að í athugasemdum er greint frá því að orðtakið "að vera í beit" eða "vinna í beit" eins og sagt er í fréttinni sé gamalt og gróið orðalag og til dæmis notað hjá sjómönnum. Þetta hafði ég aldrei heyrt áður, enda aldrei verið til sjós, því miður, og vissi því ekki um þetta.

Í ljósi þessa dreg ég til baka allan ofangreindan pistil og biðst velvirðingar á honum og viðkomandi blaðamann afsökunar.    

Flugmenn sofnuðu á flugi

Aðeins brot af dýrðinni en má helst ekki vitnast.

Tom Cruise segir landslag og birtu á norðaustanverðu landinu vera einstæða á heimsvísu en samt hefur hann aðeins kynnst broti af þeim landshluta og veit ekkert um það, að á vatnasviði Jökulsár á Fjöllum einu og sér er magnaðasta, fjölbreyttasta og einstæðasta eldfjallalandslag jarðarinnar.

Ef slíkt svæði væri í Bandaríkjunum væri það ekki einu sinni til umræðu að gera þar virkjanir og svæðið væri þar allt þjóðgarður.

En meðal um hundrað virkjanakosta, sem eru á blaði hér á landi, eru að minnsta kosti tólf á blaði á svæðinu norðan Vatnajökuls til sjávar í Öxarfirði, og af þeim eru sjö nýir virkjanakostir.

Sumir eru í biðflokki og á sínum tíma lýstu tveir ráðherrar Framsóknarflokksins því yfir að friðun svæða hefði þann stóra kost að þegar "þyrfti að koma hjólum atvinnulífsins af stað" sem væri ævinlega verkefni hverrar ríkisstjórnar, væri sjálfsagt að aflétta hvað friðun sem væri.

Það kostaði baráttu að koma Vatnajökulsþjóðgarði á fót en samt er hann allt of lítill og verið í alvöru að bollaleggja virkjanir á þessu einstæða svæði.

Magnús Tumi Guðmundsson jarðfræðingur var fenginn til að leggja mat á svæðið norðan Vatnajökuls og bera saman við þau svæði annars staðar á jörðinni sem helst kæmu til greina í samanburði.

Hin svæðin voru: Kamtsjatka, Alaska, Norðvestur-Kanada, Norðvestur-Bandaríkin, Andesfjöll, nyrðri eyja Nýja-Sjálands, og Suðurskautslandið.

Fyrirbrigðin, sem skapa fjölbreytnina á þessu svæðum eru: Móbergsstapar, móbergshryggir, gígaraðir, hraunabreiður, dyngjur, sandar, stór eldfjöll, stór gljúfur, stórir jöklar, eldvirkni undir jöklum og jökulhlaup/hamfarahlaup.

Öll þessi ellefu fyrirbrigði er að finna á vatnasvæði Jökulsár á Fjöllum, en að meðaltali eru hin eldfjallasvæðin hálfdrættingar með 3 til 6 af þessum 11 fyrirbrigðum. Alaska skorar hæst af þessum erlendu eldfjallasvæðum með 6 fyrirbrigði af 11.

Myndin, sem ég ætla að láta fylgja þessum bloggpistli var tekin í september 2011 og er eina myndin sem náðst hefur í brúklegum skilyrðum á þeim stað sem hún er tekin á.

Hún birtist í Morgunblaðinu á fyrsta Degi íslenskrar náttúru, 16. september 2011. 

  

Ástæðan er sú, að Kollóttadyngja, sem er fremst á myndinni, er dökkgrá og tiltölulega aflíðandi og útlínur hennar renna saman við dökkgrátt umhverfið á sumrin og á veturna er allt hvítt yfir að líta.

Það er aðeins þegar fyrsti haustsnjórinn fellur þannig að hann nær ekki alveg niður að rótum fjallsins, sem eru áfram dökkgráar, að fjalli "teiknar sig" eins og það er kallað á fagmáli.

Á myndinni sjást eftirtalin eldfjallafyrirbæri:  Dyngja, stapi (Herðubreið), móbergshryggur (Herðubreiðartögl) og stórt eldfjall (Snæfell)

Þess má geta að myndin sem hefur verið í baksýn efst á síðu minni er af eldfjallalandslagi á svæðinu norðan Vatnajökuls, sem nú þegar er grafið í margra metra þykkan aur á botni Hálslóns og á eftir að verða á botni meira en 100 metra þykks aurs eftir 100-200 ár.

Cruise heillaður af íslensku sumri

Áhlaup áfram! Aftur stopp !

Þegar kafað var ofan í aðdraganda Hrunsins kom í ljós að hársbreidd munaði að íslenska bankakerfið hryndi haustið 2006 og að í raun var það dauðadæmt þegar þá.

Þessu var haldið reyndu og í stað þess að gera þá þegar ráðstafanir til að minnka eins og hægt væri afleiðingar fyrirsjáanlegra ófara, bætti þáverandi stjórn Sjalla og Framsóknar bara í og Framsókn tók upp slagorð fyrir kosningarnar vorið eftir, svohljóðandi: "Árangur áfram! Ekkert stopp!" 

Hvatning Hannesar Hólmsteins um að "bæta bara enn meira í" bankabóluna var útfærð á þessum dæmalausu þensluárum með því að laga skattakerfið sem mest að þörfum nýrrar stéttar ofur-auðmanna sem áttu að hella sem mestu eldsneyti á þenslubálið. Bilið milli fátækra og ríkra náði nýrri og áður óþekktri stærð á þessum árum.

Liður af þessari græðgisfíkn birtist í því siðleysi að fjórir aðilar stofnuðu til framkvæmda við risaálver í Helguvík án þess að orka væri fyrir hendi og án þess að huga að stórfelldri og óafturkræfri eyðlileggingu náttúruverðmæta. Í ofanálag bundu þeir hendur tólf annarra aðila, ss. sveitarfélaga, allt frá Reykjanestá austur í Skaftafellssýslu og upp á miðhálendið.

Stóriðju- og þenslufíklaflokkurinn Framsókn, sem hvað mest hellti olíu á eldinn sem olli Hruninu, einkavinavæddi bankana og hratt af stað húsnæðislánaflóði sem fjórfaldaði skuldir bankanna á örfáum árum, þykist nú hvergi nærri hafa komið og býður upp á svipuð gylliboð, sem á yfirborðinu geta hljómað "árangur áfram! Ekkert stopp!" en eins og 2007 geta alveg eins verið efni í "áhlaup áfram! Aftur stopp!"

Það á að fara í nýtt fjárhættuspil með fjármuni aldraðra og öryrkja og fjármuni í eigu útlendinga  sem ekki er fyrirfram hægt að tryggja að skili sér áfallalaust til okkar.

Framsókn hefur ekkert lært síðan 2002 og 2007 heldur vill stofna til sama áhættuspilsins enn og aftur, vitandi það hvað það getur verið auðvelt til að fá fólk til að spila með fjármuni sína þegar vinningarnir virðast geta dottið inn tímabundið þótt afleiðingarnar verði stórkostlegt tap á endanum.

Tillögur Framsóknar valda bólgu

Þarf að stjórnarskrárverja sjálfstæði og tilvist lykilstofnana.

Sú var tíðin fyrir um áratug að ef ráðamenn töldu að opinberar eftirlitsstofnanir mökkuðu ekki rétt, var þeim í fyrst hótað að þær yrðu lagðar niður og þær síðan lagðar niður ef hótanir dugðu ekki.

Þetta var illu heilli gert við Þjóðhagsstofnun og látið í veðri vaka að greiningardeildir bankanna og hliðstæðir starfsmenn aðila vinnumarkaðarins gerðu þetta fullvel.

Annað kom á daginn, enda þessir aðilar engum háðir nema eigendum sínum og hagsmunum þeirra og bókstaflega grátbroslegt að sjá eftir á, hvernig "eftirlitshlutverk" greiningardeilanna var ekki einasta gagnslaust, heldur gaf alranga mynd af raunverulegu ástandi.

Fyrir bragðið var það eitt af helstu atriðum í skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis um Hrunið, að benda á þetta.  

Þegar Skipulagsstofnun lagðist gegn Kárahnjúkavirkjun 2002 sagði Davíð Oddsson að það yrði ekki liðið að "kontóristar úti í bæ" réðu neinu um þær framkvæmdir sem honum væru þóknanlegastar.

Í næsta úrskurði stofnunarinnar árið eftir flaug Villinganesvirkjun í gegn með láði, þótt með henni yrði sökkt landi undir miðlunarlón, sem fylltist af auri á nokkrum áratugum og virkjunin yrði þar með ónýt auk möguleika á flúðasiglingum, sem verða myndu ónýtir alveg frá byrjun.

Og hæstráðandi til sjós og lands gat látið vera að láta Skipulagsstofnun fjúka eins og Þjóðhagsstofnun. Hann hafði náð árangri með hótun sinni.

Í ljósi þessa er ákvæði í frumvarpi stjórnlagaráðs sem gerir það erfiðara fyrir valdafíkna ráðamenn að leggja niður að geðþótta mikilvægustu eftirlitsstofnanir þjóðarinnar.

Það vekur athygli mína, að  hve mörg mál koma upp um þessar mundir, sem er tekið á í nýju stjórnarskránni. Það sýnir að hennar er full þörf.   

Ræða nýja þjóðhagsstofnun

Jafnræði fæst aðeins án álvers.

Álver á Bakka datt upp fyrir af því að "túrbínutrixið" úr Laxárdeilunni dugði ekki, sem sé að ana af stað með stærstu mögulegu framkvæmdir og binda hendur allra á hálfu landinu fram í tímann án þess að vitað væri, hvort það væri til orka né fáanlegt viðunandi orkuverð. Að ekki sé minnst á gríðarleg óafturkræf umhverfisspjöll og eyðileggingu einstæðra náttúrugersema.

Ef menn krefjast jafnræðis á milli Bakka og Helguvíkur ætti risaálver í Helguvík að detta út af borðinu á nákvæmlega sama hátt og af sömu orsökum og álverið á Bakka. Þetta er ekki flóknara en það.

Harðar deilur um Helguvík

Nálgast "dýrðina" frá 1931.

Framsóknarflokkurinn fékk meirihluta þingmanna í Alþingiskosningunum 1931 þótt fylgið væri aðeins 35%. Ástæðan var óréttlæti í úthlutun þingsæta. 35% atkvæða vógu meira en 65%.

Nú er flokkurinn að sigla yfir í svipaða "dýrð" og 1931 að fá meirihluta á þingi út á afgerandi minnihluta atkvæða, - að rúmlega 40% greiddra atkvæða skili fleiri þingmönnum en tæplega 60%, og að aftur myndi þetta gerast vegna óréttlætis í úthlutun þingsæta.

Ef segja má að Sjálfstæðisflokkurinn gjaldi þess meðal annars nú að hafa verið aðal "brennuvargurinn" í aðdraganda Hrunsins er furðulegt að meðreiðarsveinninn í 12 af 13 árum í aðdraganda Hrunsins skuli fara með himinskautum í fylgi um þessar mundir.

Ástæðan getur verið sú að Framsóknarflokkurinn losaði sig við líkin í lestinni strax við Hrun. Fólk er búið að gleyma Halldóri Ásgrímssyni, Finni Ingólfssyni, Valgerði Sverrisdóttur og Siv Friðleifsdóttur.

Fólk er búið að gleyma öðrum aðalgerandanum í því að kveikja hér stærstu græðgissápukúlu allra tíma með einkavinavæðingu bankanna og eldsneyti fyrir þá í formi þess að hrinda af stað kapphlaupi á húsnæðislánamarkaði auk skefjalausra stóriðju- og virkjanaframkvæmda.

Aðeins ári fyrir hið fyrirsjáanlega hrun (bankakerfið var dauðvona haustið 2006) hrópuðu Framsóknarmenn: "Árangur áfram! Ekkert stopp!" en þessari grátbroslegu staðreynd er fólk búið að gleyma.

Sjálfstæðisflokkurinn situr hins vegar uppi með Bjarna Benediktsson og fleiri sem tengjast Hruninu blasa við kjósendum.

Hið hlálega er að hvorki Framsóknarmenn né aðrir áttu von á því að dómur EFTA-dómstólsins félli Íslendingum í vil, en þessi dómur, sem var einstakt happ, varð helsta rósin í hnappagati Framsóknarmanna og þó einkum Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar.

2009 lögðu Framsóknarmenn til flata niðurfellingu á skuldum en stjórnarflokkunum fannst ekki réttlátt að sá hluti skuldara, sem ekki þyrftu á slíku að halda, fengju að njóta slíks.

Í staðinn var farið út í afar flókna og seinlega úrvinnslu á skuldavanda heimilanna sem hefur ekki leyst þann vanda nema að allt of takmörkuðu leyti eins og umræðan nú sýnir glögglega.

Og nú viðurkenna margir andstæðingar Framsóknarmanna að tillögur þeirra hefðu verið framkvæmanlegur valkostur 2009, að minnsta kosti að einhverju marki, en segja á móti, að nú sé ástandið miklu flóknara en þá.

En þarna nýtur Framsókn "eftirá"útskýringa og þar með er varpað trúverðugra ljósi en ella á gylliboð þeirra nú.  

   

Framsókn fengi 40%