Af hverju bara ekki að fara að eins og Landsvirkjun?

Við heyrum þessa dagana að Orkuveita Reykjavíkur hefur áhuga á því að fara í samstarf við Landsvirkjun og HS orku til þess að leysa vandamál varðandi mengun og affallsvatn, sem OR treystir sér ekki til að leysa að minnsta kosti næstu sjö ár og hefur beðið um minnst svo langan frest til þess.

Áhuginn á samstarfi við Landsvirkjun er skiljanlegur því að Lv segir að öll vandamálin, sem OR getur ekki leyst, verði auðleyst fyrir 90 megavatta Bjarnarflagsvirkjun við austurbakka Mývatns á grundvelli áratugs gamals mats á umhverfisáhrifum.

Að vísu var það álíka gamalt mat á umhverfisáhrifum sem brást algerlega fyrir sunnan, en Landsvirkjun hlýtur að geta hjálpað OR svo að hægt sé að halda truflanalaust áfram hér fyrir sunnan eins og gera á fyrir norðan.

Það ætti að auka líkurnar á að Landsvirkjun leysi málin fljótt og vel hér fyrir sunnan, að við Mývatn eru aðeins 2,8 kílómetrar frá fyrirhuguðu 90 megavatta orkuveri, en vegalengdin frá Hellisheiði til Reykjavíkur er meira en tíu sinnum lengri og samt voru loftgæði í Reykjavík komin niður fyrir mörk Kaliforníu 40 daga á ári strax fyrir mörgum árum.

En, að öllu gamni slepptu, væri kannski réttara að snúa spurningunni við: Af hverju fer Landsvirkjun ekki að fyrir norðan eins og OR ætlar að gera fyrir sunnan?

Hitamengun í lindum við Þingvallavatn

Skömmuð fyrir að vera "á móti öllu" og ekki á móti öllu.

Af og til koma upp umræður um það að kenna megi náttúruverndarfólki um sumt sem illa fer varðandi umhverfisspjöll.

Nú síðast kemur þetta enn upp þar sem því er blákalt haldið fram að náttúruverndarfólk sé bara á móti stóriðju og "bara á móti atvinnuuppbyggingu úti á landi" en láti umhverfisspjöll sig engu skipta nálægt höfuðborginni. 

Nú er það svo að í gangi eru um 100 virkjunarhugmyndir um allt land og á hundruðum staða um allt land steðja að náttúrunni afleiðingar illrar og óþarfrar umgengni okkar við hana.

Á landinu eru hátt á þriðja þúsund malarnámur og því í mörg horn að líta.

Venjulega er söngurinn sá, að náttúruverndarfólk sé "öfgafólk, sem er á móti atvinnuuppbyggingu, - á móti öllu!" En svo koma allt í einu upp atriði eins og dauði Lagarfljóts, aðsteðjandi dauði Mývatns og mengun Þingvallavatns, og þá bregður svo við að við erum sökuð um að hafa ekki "verið á móti" því sem þessu hefur valdið eða er að valda !

Nú eru um 35 ár síðan ég byrjaði að gera sjónvarpsþætti og sjónvarpsfréttir um umhverfisspjöll og gróðureyðingu af mannavöldum í nágrenni Reykjavíkur og meira segja um umhverfisspjöll í Reykjavík sjálfri þegar ég tók fyrir mengun Skerjafjarðar í sjónvarpsfréttum. 

Ég lét það ekki nægja, heldur tók mengunina í Skerjafirði sérstaklega upp í vísum, sem ég söng á skemmtunum og kallaði "Skítasyrpuna".

Læt ég hana kannski fylgja með þessum bloggpistli.

Þessu hef ég haldið áfram í alla þessa áratugi með hundruðum frétta og þátta og náttúruverndarfólk hefur til dæmis unnið mikið starf í samtökunum "Gróður fyrir fólk" í landnámi Ingólfs, og má nefna áratugalanga óþreytandi baráttu Ingva Þorsteinssonar í því sambandi.

Í áratugi hefur Pétur Jónasson barist fyrir því að bjarga Þingvallavatni frá því að missa sérstöðu sína sem tært og blátt vatn og í marga áratugi hefur náttúruverndarfólk bent á slæm áhrif Steingrímsstöðvar á urriðann í vatninu.

Í Garðabæ og Hafnarfirði berjast Hraunavinir fyrir verndun verðmætra hraunminja. Svona mætti lengi telja.  

Fyrir níu árum tók ég fyrir mengun Þingvallavatns og gerði sérstakar fréttir um lagningu betri og styttri vegar milli Reykjavíkur og Laugarvatns, þar sem rök voru færð að þeirri lausn að leggja veg um eða undir Grafningsskarð á milli Ölfuss og Grafnings eða til vara að leggja veg stystu leið Nesjavallaleið í gegnum stutt göng norðan við Nesjavallavirkjun um Kaldárhöfða og áfram austur Lyngdalsheiði.

Í stað hraðbrautar milli Þingvalla og Laugarvatns mætti lagfæra Konungsveginn lítillega og leggja á hann bundið slitlag, þannig að róleg og afmörkuð ferðamannaumferð gæti legið um hann en hraða umferðin fjær Þingvallavatni. Fyrir 6-7 árum kom í ljós að arsen fannst í Þingvallavatni og ég reyndi að varpa ljósi á það mál, en kom alls staðar að dyrum þögggunar, enda bárust böndin að Nesjavallavirkjun og umfjallanir mínar um þessi mál kallaðar "sérviska" og "öfgar".  

Í áratugi hef ég sýnt myndir af spjöllum vegna malarnáms á ótrúlegustu stöðum á Reykjanesskaga án hins minnsta árangurs vegna andstöðu þeirra sömu og nú vilja kenna náttúrverndarfólki um það að hafa með aðgerðarleysi samþykkt ofangreind spjöll og mörg fleiri.

Fyrir 45 árum söng ég ádeilu um sprengingu á smíðum sumarbústaða við Þingvallavatn, en hér fylgir syrpan, sem ég söng við ljúf lög, eins og Lapi listamannakrá, Amorella og Hvítu máva fyrir 36 árum.  

"SKÍTASYRPAN"

Lækur tifar létt um smurða steina.

Ljótur pollur skín við Hlíðarfót.

Brunnið flak er brotið milli hleina.

Í blárri leðju liggur mökuð snót.

Þótt ég yrði ógnar olíusuga

ég aldrei gæti þurrkað þennan pytt,

en sumir sem til annars ekki duga

þeir eflaust gætu áfram gert þar "hitt".

              Nú blikar við sólarlag saurgerlafjöld

               og svona´ætti að menga hvert einasta kvöld

               með ilmandi fýlu og flökrandi blæ

               og fjöruna brúna og myglandi sæ.

Ef lambasteik þú færð að borða´á Loftleiðahóteli

og labbar þig svo næsta morgun þar á salerni, -

í hlýju veðri sjóinn ferð að hýrga kroppinn þinn

þá hittirðu þar máltíðina þína´í annað sinn  

 og syndir fram á fyrrverandi lúxuskvöldverðinn !

               Fuglinn í fjörunni hann er mjög blár,

               drullubleik er húfan hans og olíulitað hár, -

skítamávar, segið þið honum

að þið salmonellum dritið út um allt, -

               ljúfasta salmonella,

               ástvina mín, la bella, -

               í görnum þú glöð vilt sprella

               og gefa mér bleikan lit, -

               salmonella, - gubbugella!

                

Litið alvarlegum augum

Gott að ekki var ráðist á bryggjuhúsin.

Í bloggpistlinum næst á undan þessum greini ég frá því að Norðmenn hefðu sett mynd af stolti sínu á heimsminjaskrá UNESCO utan á ferðahandbók um Noreg af því að varla væri hægt að hugsa sér meiri rós í hnappagatið. Nánar tiltekið var hér um að ræða bryggjuhús Hansakaupmanna í Björgvin.

Húsin fela að sjálfsögðu í sér mikinn eldsmat og liggja þétt saman og því hrökk ég við þegar ég heyrði fyrst fréttirnar um íkveikjurnar í timburhúsum í Borginni.

En sem betur fer var ekki ráðist á bryggjuhúsin og verður vonandi ekki gert, enda gera Norðmenn sér grein fyrir gildi gæðastimpils UNESCO þótt þáverandi sveitarstjóri Mývatnssveitar hafi hér um árið þótt hann einskis virði.   

Þeir sem heyra og sjá svona frétt um "hernað gegn húsum" gefa sér það flestir að árásaraðilinn sé geðveikur.

Hins vegar eru þeir, sem hafa verið og eru enn tilbúnir til að leika sér að eldinum við Mývatn taldir halda fram stefnu "skynsamlegrar, umhverfisvænnar ,endurnýjanlegrar og hreinnar nýtingar" háhitaorkuframleiðslu með 90 megavatta virkjunar 2,8 kílómetra frá næstu byggð og fjóra kílómetra frá vatninu, en þeir sem benda á að nöturleg reynsla af virkjunum á Hellisheiði gefi tilefni til varúðar eru taldir klikkaðir "öfga-náttúruverndarmenn."

Mikill eldsvoði í Björgvin

Hernaðurinn gegn vatninu.

Þegar hin mikla tímamótagrein Halldórs Laxness "Hernaðurinn gegn landinu" var skrifuð 1970 var það á ári stórkostlegrar árásar á lífríki Laxár og Mývatns. Þeirri árás var hrundið, en það dapurlega var að það skyldi þurfa dínamit til.

Strax í kjölfarið fylgdi Kísiliðjan með tilheyrandi vinnslu úti í vatninu, en þetta fyrirbrigði olli því að umsókn Íslendinga um að Mývatn, eins og Þingvellir, kæmust á heimsminjaskrá UNESCO, var hlegin út af borðinu hjá UNESCO.

Þegar ég á sínum tíma benti þáverandi sveitarstjóra á gildi slíkrar viðurkenningar og sýndi honum norskan ferðamannabækling þar sem staður með þessum stimpli blasti við á forsíðu sagði hann slíkt væri einskis virð hér á landi.

Síðan hefur lífríki vatnsins hnignað jafnt og þétt og nú er ekki aðeins sótt að því með ágangi ferðamanna, heldur líka með fyrirætlunum um stórfelldri árás á hið einstæða samspil jarðmyndana og lífríkis sem Mývatn er.

Í fullum gangi er "hernaðurinn gegn vatninu" sem hefur í raun staðið í 44 ár en er að ná nýjum hæðum.

Mývatn á rauða listann

Dæmalaust. Allt spilast upp í hendurnar á Sigmundi Davíð.

Dæmalaust ástand hefur skapast í íslenskum stjórnmálum, ef marka má könnun MMR: Helmingur stjórnmálaafls, sem hefur verið langstærsti flokkurinn í 90 ár, eða 15% allra kjósenda, ætla að rústa fylgi síns flokks og lyfta öðrum flokki í staðinn upp í hans sess, - vill frekar kjósa öflugan formann þess flokks en veikan formann síns flokks!

Allt spilast upp í hendurnar á Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni sem hefur tekist að stjórna umræðunni þannig fyrir þessar kosningar, að allir aðrir hafa orðið eins og strengjabrúður hans.

Meira að segja þegar átti að sauma að honum í viðtalsþætti í sjónvarpinu í gærkvöldi, gerðist einmitt það sem kom Sigmundi Davíð best: Allur þátturinn fór í eina málið sem hann hefur gert að sínu aðalmáli. Og til að kóróna allt var síðan í lokin farið að tala við hann eins og hann væri þegar orðinn forsætisráðherra! 

Og til að bæta enn gráu ofan á svart var umræðuefnið sem Sigmundur Davíð elskaði, orðið svo geirneglt, að þegar hann sagði, eins og oft áður, að mjög miklu skipti að "auka útflutningstekjur", var ekki frekar nú en fyrri daginn fylgt eftir með því að spyrja: Meinarðu Helguvík og stóriðju- og virkjanaframkvæmdir?

En miðað við Helguvíkurmálið er það, hve miklir peningar fást út úr vogunarsjóðum, smámál, því að fyrir liggja yfirlýsingar Norðuráls um það að álver í Helguvík verði að vera minnst 360 þúsund tonn ef það á að verða arðbært, en slíkt risaálver myndi þurfa 625 megavött og þýða, að allt svæðið frá Reykjanestá austur í Skaftafellssýslu og upp á hálendið yrði njörvað niður í samfellt svæði virkjanamannvirkja.

Og stór hluti virkjananna yrði með hreinni rányrkju á kostnað komandi kynslóða, auk gríðarlegra náttúrufórna, líka á kostnað þeirra. Háhitavirkjanir, sem endast aðeins í 50 ár, eru hrein rányrkja.

1971 tókst nýju framboði Hannibals Valdimarssonar að fella ríkisstjórn með því að gera eitt mál, Landhelgismálið, að aðalmáli kosninganna ásamt dyggri aðstoð þáverandi stjórnarandstöðu.

Og alveg eins og nú, skipti engu, þótt þáverandi ríkisstjórn benti á góða frammistöðu sína við að vinna úr mesta aflabresti sögunnar þannig að þjóðin væri aftur að rétta úr kútnum.

Hannbal tókst þó hvorki að búa til nýjan stærsta flokk þjóðarinnar né að verða forsætisráðherra.

Framsókn tókst að endurnýja lið sitt svo mjög núna, að tekist hefur að breiða yfir afgerandi þátt flokksins í að skapa grundvöllinn sem olli Hruninu. Og ekki bara það, heldur leggja grundvöll að því að gera þetta bara aftur! Fólkið þráir 2007 aftur!

Sjálfstæðisflokkurinn er hins vegar með "lík í lestinni" og það fleiri en eitt. Skoðanakönnunin sýnir það sem ég hef margheyrt hjá áður staðföstum Sjálfstæðismönnum í allan vetur. Eina von Bjarna og flokksins er að gamlir fylgjendur kjósi hann af vorkunnsemi þegar komið er í kjörklefann. En fólk kýs yfirleitt ekki leiðtoga af vorkunnsemi.

Og meira að segja dauði Thatchers kemur á versta tíma. Bloggarar þegar farnir að segja að Hanna Birna hefði ekki þorað það sem Thatcher þorði; að hjóla í formanninn !   

Fylgið myndi aukast ef Hanna Birna væri formaður

"Krossfestu hann! Krossfestu hann!"

Aðeins fjórum dögum eftir að Jesús fór sigurför inn í Jerúsalem og mannfjöldi hyllti hann og lagði blóm í veg hans var hrópað í margradda kór í sömu borg: Krossfestu hann! Krossfestu hann!

Svo virðist sem sveiflukennd hjarðhegðun af þessum toga hafi ekkert breyst í þúsundir ára.

Kristur hafði sjálfur komið þar að sem hópur manna ætlaði að grýta bersynduga konu til dauðs og mælti þá hin fleygu orð: "Sá yðar sem syndlaus er kasti fyrsta steininum."  Og aðvörunarorð hans voru skýr: "Dæmið ekki, því að þér munið sjálfir dæmdir verða."

Allt fram á nítjándu öld virtist múgæsing heiftar og haturs njóta sín þegar aftökur voru framkvæmdar opinberlega að viðstöddum fjölda fólks.

Lík Mussolinis og Klöru Petacchi voru hengd upp á fótunum á torgi í Mílanó 28-29. apríl 1945 svo að múgurinn gæti fengið útrás við að svívirða þau. Enn er í minni meðferðin sem Muammar Gaddafi fékk.

Ég hef áður lýst hér á bloggsíðu minni hvernig það var í raun ómögulegt fyrir dómstóla að sýkna sakborninga í Guðmundar- og Geirfinnsmálum vegna þess að það hefði allt orðið vitlaust í þjóðfélaginu vegna þess hve sefjunarkennd og yfirþyrmandi heimting almennings var á því að sjá sakborningana leikna sem allra verst.

Það varð að komast að svo afdráttarlausum sektardómum að dómsmálaráðherrann gæti sagt: "Það er þungu fargi létt af þjóðinni."

Þegar Adolf Hitler hafði sýnt að hann væri "mesti hernaðarsnillingur allra tíma" í "mestu sigurför allra tíma" á hendur Niðurlöndum og Frökkum baðaði hann sig í einhverri mestu tilbeiðslu sem þegnar nokkurrar stórþjóðar hefur sýnt leiðtoga sínum. Sumum kann að finnast það undarlegt, en í raun var ekkert eðlilegra ef litið er til þeirra aðstæðna sem ríktu einmitt þá.  

Aðeins fimm árum síðar var Hitler líklega mest fyrirlitni maður sem sama þjóð hafði nokkru sinni kynnst.

Tugir milljóna manna grétu þegar Jósef Stalín dó, og nánustu samverkamenn hans og "trúarbræður" um allan heim mærðu hann með þvílíkum tilþrifum að eftir verður munað, meira að segja hér á landi. 

Ekki liðu þó nema innan við fjögur ár þar til Nikita Krustjoff svipti hulunni af honum sem einhverjum afkastamesta fjöldamorðingja og harðstjóra allra tíma.

Okkur finnast galdraofsóknir 17. aldar næsta óskiljanleg villimennska en erum ekki í neinni aðstöðu til að kveða upp dóm yfir því sem gerðist við aðstæður, sem ekki er hægt að setja sig inn í.

Nú stefnir í það að meðferð sakborninganna í Guðmundar- og Geirfinnsmálunum verði smám saman jafn óskiljanleg og galdraofsóknir 17. aldar fyrir þá, sem ekki lifðu þá tíma, þegar þær áttu sér stað.   

„Gegnsýrt af hatri og heift“

Hvað um áhrif aurburðar jökulfljótanna?

Hafró fékk ár til að leggja dóm á áhrif stórminnkaðs framburðar aurs út í Héraðsflóa vegna Kárahnjúkavirkjunar. Viðfangsefnið var stórt og flókið og að sjálfsögðu engin von til þess að bitastæð niðurstaða fengist.

Ljóst að mörg ár þyrfti til að rannsaka þetta mál, og þá ekki aðeins út af Héraðsflóa heldur ekki síður út af suðvesturströndinni eftir að mikið af aurburði Þjórsár hætti að streyma til sjávar, heldur féll til í miðlunarlónum.

Margt bendir til að aurburður jökulfljóta eða aurugra fljóta hafi umtalsverð áhrif á lífríki sjávar og hefur þetta borið á góma bæði hér á landi og erlendis.

En það eru miklir sérhagsmunir í húfi bæði hér og til dæmis í Kína varðandi þetta, því að þeir sem standa að virkjunum aurugra fljóta, vilja að sjálfsögðu ekki að neitt sé verið að skoða þetta.

Fyrir bragðið skortir almennilegar rannsóknir á þessu sviði og er það miður.  

Eldgosið hafði líka jákvæð áhrif

Gömul sannindi og allt of langvarandi vanræksla.

Tengd frétt á mbl.is um gildi þess að vegir séu ekki slysagildrur heldur hjálpi ökumönnum, felur í sér gömul sannindi. Hve oft hefur það ekki komið fyrir, því miður, að banaslys eða mjög alvarlegt slys hefur þurft til að ná fram úrbótum í vegakerfinu? 

Nokkur dæmi:  

Í kringum 1990 lá hringvegurinn um Hvalfjörð, þar sem oft urðu slys vegna legu vegarins og Hvalfjarðargöng enn ekki fyrirsjáanleg.

Nánast engin vegrið voru við veginn og þegar ég tók þetta fyrir í sjónvarpsfréttum var afsökunin sú, að vegurinn lægi þannig að það þyrfti tugi kílómetra af vegriðum ef ætti að girða fyrir banaslys af völdum útafaksturs og það væri alltof dýrt og ylli auk þess erfiðleikum við snjómokstur.

Svo vildi til að ég þekkti nokkuð vel til á leiðinni eftir þúsundir ferða um hana í 40 ár og hundruð flugferða.

Ég tók mig því til og fór í einn stuttan og ódýran flugtúr á TF-GIN og myndaði þá kafla, þar sem þyrfti vegrið og sýndi í sjónvarpsfrétt.

Þessir kaflar  reyndust vera 1,3 kílómetrar samtals en ekki tugir kílómetra. Því miður var ekki farið í það að setja þessi tiltölulega ódýru vegrið upp fyrr en hjón höfðu farist nálægt Brynjudal á aðeins 200 metra kafla þar sem vegrið hefðu bjargað lífi þeirra.

Í staðinn hafði bíllinn farið útaf, fram af sjávarhömrum og lent af miklu afli í sjónum.

Ég kom að slysstaðnum þegar líkin voru hífð öskublágrá og köld upp úr sjónum og það var nöturlegt að upplifa það.

Á núvirði er beint og ískalt fjárhagslegt tjón af banaslysi um 300 milljónir á mann, en þetta stutta vegrið hefði kostað aðeins nokkrar milljónir.

Á sínum tíma lá "gat" í gegnum eyju á Laugavegi gegnt stóru fyrirtæki og átti þetta gat að auðvelda akstur inn til fyrirtækisins þegar ekið var úr austurátt, vegna þess að annars þurftu bílar, sem komu úr þeirri átt, að aka um 100 metrum lengra og taka u-beygju á gatnamótum.

Árum saman var reynt að fá borgaryfirvöld til að loka þessu gati, þar sem árekstrar urðu og augljóst hættuástand ríkti, en það var ekki fyrr en banaslys varð þar sem því var loksins lokað.

Skortur á vegriði kostaði þrjú mannslíf í einu slysi fyrir nokkrum árum á Hafnarfjarðarvegi.

Fyrir 15 árum gerði ég, eftir ferðir um Bandaríkin og Norðurlönd, sjónvarpsfréttir um leiðbeinandi hraðamerkingar á vegum og grófar rákir við miðlínur og útlínur vega, sem vektu bílstjóra, sem dottuðu við stýrið svo að bíllinn færi að rása til.

Fyrra atriðinu var í fyrstu andmælt á þeim forsendum að það hvetti ökumenn til hraðaksturs að fá leiðbeiningar um það hvað lúmsk beygja framundan væri kröpp!  Betra væri að ökumenn væru því viðbúnir í hvert sinn sem þeir kæmu að illsjáanlegri beygju og færu löturhægt í gegnum þær allar.

Og síðan líka þetta gamla að "séríslenskar aðstæður" væru þannig að þessi erlendu fyrirbæri ættu ekki við á Íslandi.  

Ég sýndi þá sem dæmi beygjumerkingar án hraðatalna á veginum, sem þá lá um innanverðan Steingrímsfjörð. Þegar komið var frá Ísafirði fór maður á þeim tíma í gegnum nokkrar beygjur, þar sem örvar sýndu komandi beygju að vísu, en allar örvarnar voru eins og engin leið að sjá á þeim hve krappar beygjurnar væru.

Ég vissi að margir ökumenn höfðu lent í vandræðum þarna vegna þess að þegar þeir voru búnir að aka í gegnum nokkrar beygjur, sem í ljós kom að voru mjög aflíðandi og betri en búist var við, kom allt í einu ein miklu krappari beygja, og þar fóru margir flatt, - orðnir góðu vanir úr fyrri beygjunum.

Leiðbeinandi hraðamerki hefðu breytt þessu.

Eftir margra ára töf var síðan farið að setja þessi hraðamerki á vegi og hafa reynst vel, þótt sumir taki þau full bókstaflega við bestu aðstæður.

Enda er hugsunin á bak við þau sú, að það sé með samanburði á milli þeirra sem fólk geti nokkurn veginn áttað sig á því hve kröpp beygja er framundan, miðað við hinar.

Ég gæti látið staðsetningar staura og vegmerkja fylgja með en læt þetta nægja.

Vegirnir verndi mistæka ökumenn

Þetta gerðu böðlar nasista.

Böðlar nasista notuðu stóra og grimma hunda í sínum stóru fangabúðum, sem voru þjálfaðir til þess að ráðast á þá, sem þeim var sigað á, til þess að drepa samstundis (kill on sight).

Það hefur verið litið á þetta atferli sem eitt ljótasta dæmið um villimennsku nasistanna.

Það er því nöturlegt að sjá hótanir Norður-Kóreumanna og hugarfarið sem liggur að baki. Einnig hvernig þeir skilgreina óvini þjóðarinnar á svipaðan hátt og Hitler skilgreindi Gyðinga eins og meindýr.

Spurningin er hve lengi og hve langt hegðun þessara firrtu, spilltu og geggjuðu harðstjóra getur gengið.

Hrollvekjandi áróður N-Kóreu

Algeng umkvörtunarefni og afsökun.

Það er algengt umkvörtunarefni úti á landi að ferðaþjónustufyrirtæki "fyrir sunnan" raki til sín mestöllum gróða af ferðamennsku hinum megin á landinu.

Rétt eins og að útilokað sé að standa að neinu slíku heima í héraði þar sem náttúruperlunar þó eru.

Í framhaldinu er þetta notað sem afsökun og brýn ástæða fyrir því að "efla atvinnulíf" á viðkomandi svæði með því að koma á fót stóriðju og virkja á þeim svæðum þar sem landslag og náttúruperlur eru hvað sérstæðastar.

Því er oft bætt við að það sé alveg eins gott að breyta þessum svæðum í virkjanasvæði, ýmist með borholum, gufuleiðslum, vegum, háspennulínum, stöðvarhúsum og skiljuhúsum eða  að reisa stíflur sem sökkva heilu dölunum og þurrka upp fossa, vegna þess að annars muni átroðingur ferðamanna hvort eð er eyðileggja svæðin.

Þá fyrst, eftir að allt hafi verið virkjað sundur og saman, verði hægt að fá peninga til að bæta aðgengi á þessum svæðum.

Þegar ég kynnti mér þjóðgarða í Bandaríkjunum og gerð ferðamannavega og uppbyggingu ferðaþjóniustu þar reyndi ég að rökstyðja það, af hverju ekki væri hægt að gera þetta eins á Íslandi.

"Séríslenskar aðstæður" réðu því að útilokað væri að opna landið fyrir ferðamenn og búa þannig um hnúta að þeir skemmdu ekki landið með átroðning, heldur yrði fyrst að gera helstu náttúruundrasvæðin að virkjanasvæðum til þess að hægt væri að "bæta aðgengi".

Eftir að hafa reynt að halda þessu fram nokkrum sinnum gafst ég upp við það. Það var horft á mann með undrunar- og hneykslunarsvip og manni sagt, að það væri bráðum hálf öld síðan svona löguðu hefði síðast verið haldið fram í Bandaríkjunum og væri með ólíkindum að svona umræða lifði góðu lífi í landi mínu.

Það grátlega við þennan hugsunarhátt á Íslandi er að í heila öld hefur fólk verið vanið við það að þingmenn eigi að koma "að sunnan" til að afhenda stóriðjufyrirtækin og "stuðla að atvinnuuppbyggingu" og þingmenn hafa í bráðum heila öld alið á þessum hugsunarhætti, þar sem markvisst er unnið að því að drepa niður allt frumkvæði og hugmyndir heimamanna um skaplegri uppbyggingu í héraði þeirra án þeirra hrikalegu náttúrufórna, sem stóriðjutrúin hefur innrætt þjóðinni.   

Umhverfi Goðafoss ber merki eftir átroðning