"Grátursleg" fyrirsögn (sem búið er að leiðrétta).

Pistillinn hér fyrir neðan var skrifaður meðan fyrirsögnin, sem hann fjallaði um, var óbreytt, en nú hefur henni verið breytt og er það gott. Ég er hins vegar ekki vanur að þurrka pistla mína út og þessi stendur því áfram eins og hann var en með smækkuðu letri, og verður kannski til lærdóms eða gamans fyrir einhverja:

Já, fyrirsögnin á mbl fréttinni um tapið gegn Dönum, "stutt á milli hláturs og gráturs" bendir til  að úrslitin hafi tekið svo mikið á blaðamanninn að hann hafi brostið í þvílíkan "grátur" yfir þessum "gráturs"legu úrslitum að hann hafi ekki ráðið við "gráturinn".

Raunar er það þannig að ef einhver brestur í "grátur" þýðir það bókstaflega að viðkomandi hafi fallið á grátur í kirkju og grátið þar.

Stundum heyrist barnsgrátur við skírnir fyrir framan gráturnar og getur verið erfitt fyrir suma að hlusta á barns"gráturinn". 

Næsta skref í frásögnum af slæmum landsleikjum getur síðan orðið þessi: "Landsliðið "grétaði" yfir tapinu. 

 

P. S. Ég hef ekki hugmynd um hvaðan allar þessar "gráturs"legu gæsalappir komu inn á síðuna. 

 

Stutt á milli hláturs og gráts

Ótíðindi: Jarðýturnar og stóriðjuhraðlestin af stað í Eldvörpum í júní !

Ótíðindi berast strax tveimur dögum eftir að veiðileyfi hefur verið gefið á gígaröðina Eldvörp suðvestan við Svartsengi:

Samkvæmt tilkynningu frá HS orku bruna jarðýturnar af stað í Eldvörpum í júní næstkomandi og byrja á því verki að ryðjast yfir fornar þjóðleiðir, fornminjar og ósnortið hraun til að umturna einni af örfáum gígaröðum landsins af þessari gerð (18 gígar), og þarf að fara allt austur í Lakagíga eða norður í Mývatnssveit til að finna aðrar slíkar.

 

Og slíkar gígaraðir finnast ekki í öðrum löndum.

Samkvæmt úttekt Fréttablaðsins fyrir jól eru þessi hervirki fyrstu aðgerðirnar í "tímalínu" þess að 360 þúsund tonna risaálver rísi í Helguvík:( Fulltrúi Norðuráls hefur viðurkennt að minni endanleg stærð komi ekki til greina) 

1. Tilraunaboranir í Eldvörpum.

2. Jarðvarmavirkjun í Eldvörpum.

Talað er um 50 megavatta virkjun sem mun flýta fyrir því úr 50 árum niður fyrir 40 ár að tæma alveg allt sameiginlega orkuhólfið, sem er undir Svartsengi og Eldvörpum, þ. e. auka rányrkjuna!

Þetta er þó aðeins 7,7% af orkuþörf álversins og vantar 600 megavött upp á að mæta orkuþörf þess. 

Af hverju er þá verið að þessu? Jú, til að þvinga af stað ferli, sem endar með virkjanakeðju, sem njörvar allann Reykjanesskagann niður og endar ekki fyrr en norður á Sprengisandi.

Og þegar öll jarðvarmaorkan í þessari keðju verður búin eftir 40 -50 ár verður afkomendum okkar stillt upp við vegg og sagt við þá: Nú verðum við að bæta þetta upp með því að taka Bitru, Grændal, Kerlingarfjöll og Landmannalaugasvæðið. 

Var einhver að tala um rammaáætlun til framtíðar, um sjálfbæra þróun, jafnrétti kynslóðanna?

Nei, marklaus rammaáætlun, rányrkja og misrétti kynslóðanna skal það verða. 

 

P. S. Virkjanir við Hverahlíð og Gráhnúka hefðu orðið skárri hvað snertir umhverfisáhrif og rask á náttúrunni.  En þetta snýst ekki um það hvað sé skást fyrir náttúruna, heldur um hagsmuni fyrirtækjanna, sem ráða ferð. OR er með Hverahlíð og Gráhnúka en HS orka með Eldvörp.  

Hrossakjötshamborgarar fyrir norðan í gamla daga ?

Það þykir hið mesta hneykslli í Bretlandi að fundist hafi vottur af hrossakjöti í hamborgurum. Ef hamborgarar hefðu verið á boðstólum í Húnavatnssýslum og Skagafirði fyrir 60 árum hefði það hins vegar líklega þótt hið besta mál. 

 Þegar ég var í sveit á sumrin í Langadal fyrir meira en 60 árum, náði ég í skottið á þeim tíma þegar hesturinn var þarfasti þjónninn á allan hátt, sem vinnuvél, samgöngutæki, íþrótta- og skemmtitæki og matvara.

Sumardagarnir byrjuðu flestir á því að ná í brúkshestana tvo, Dreyra og Faxa, út í beitarhólfið Part, beisla þá og færa til bæjar þar sem þeirra beið dagsverkið, að draga heyvinnutækin og hestvagna og heyvagna. 

Nytsemi hrossanna náði út fyrir gröf og dauða, því þeir voru étnir eftir að þeir urðu "óvinnufærir." 

Hrossakjöt var oft á borðum og í minningunni vafalaust miklu oftar en í raunveruleikanum, því að þegar maður kom norður úr borginni, var maður orðinn óvanur hrossakjötsáti en vandist því undrafljótt aftur. 

En ég ylja mér jafnvel í minningunni á þann veg að hrossakjötið hafi verið nokkurs konar "þjóðarréttur" Húnvetninga og Skagfirðinga hér forðum; það var borðað nógu oft og vandist nógu vel til þess að fá þann sess. 

Því miður voru hamborgarar ekki á boðstólum á þessum árum, en svo vanur var maður orðinn hrossakjöti og beljusviðum, að ekki hefði verið fúlsað við hreinum hrossakjötshamborgara eða beljusviðasultu í lofttæmdum plastumbúðum.  

Hrossakjöt í hamborgurum

Minnir á flugvöllinn í Arba Minch í Eþíópíu.

Við borgina Arba Minch í Eþíópíu, þar sem búa álíka margir og í Reykjavík, var byggður flottur flugvöllur með enn flottari flugstöð, að hluta til úr marmara. Þar eru sömuleiðis víðfeðm malbikuð bílastæði.

Ég hef komið á þennan flugvöll í miðju sunnanverðu landinu, en enda þótt hann sé í landi með 200 sinnum fleiri íbúa en búa á Íslandi, er nær engin umferð um völlinn, hvorki flugvélar né bílar.

Enda eru litlar flugvélar í landinu innan við tíu og innanlandsflug nær ekkert. Eina flugið, sem blaktir, er flug Flugfélags Eþíópíu sem flýgur eingöngu á milli landa. 

Ástæðan fyrir þessu ótrúlega ástandi er sú, að landsmönnum er haldið í sárafátækt og einræðissinnuð stjórnvöld halda fluginu niðri innanlands, mest í "öryggisskyni" vegna "hernaðarástands" varðandi samskiptin við Eritreu, "hernaðarástandi" sem er viðhaldið í hið óendanlega til að auðvelda kverkatakið sem stjórnvöld hafa á þjóðinni. 

Mannvirkin, sem eitt sinn voru svo glæsileg á flugvellinum í Arba Minch, grotna niður og ömurlegt að koma á þennan stað. Engir starfsmenn, engar flugvélar, engir bílar, engar rútur.

Niðurnídd bílastæðin við flugvöllinn í Arba Minch vegna þess að farþegar, sem fara um völlinn árlega eru aðeins nokkur hundruð, eiga þó skæðan keppinaut þar sem eru bílastæðin við flugstöð Flugfélags Íslands við Reykjavíkurflugvöll, flugvöll sem 600 þúsund farþegar fara um á ári hjá þjóð, sem er með 200 sinnum meiri tekjur á mann en í Eþíópíu. 

Við flugstöðina í Skerjafirði er bílum lagt nánast á víðavangi, á frumstæða möl og í húsgrunn af brunnu flugskýli vegna lítt skiljanlegs málastapps. 

Í Arba Minch virðist of lítið flug þvælast fyrir mönnum. Í Reykjavík virðist þetta vera öfugt, að flugið sé of gróskumikið.

Þeg ég kem að bílastæðunum svokölluðu við Vatnsmýrina hljómar í huganum lagið "Out of Africa". 

Engin lausn á bílastæðum flugvallarins

Flóttamannaleiðin, Hallærisplanið, Rúnturinn og Klambratún aftur !

Örnefni öðlast að mínum dómi ekki aðeins aukinn verndarrétt með tímanum heldur einnig með því hvað þau eru í munni margra. Þá er ekki aðeins um að ræða örnefni sem komast á kort og í nafnaskrár heldur líka örnefni sem sköpuðust af sjálfu sér í munni þúsunda manna.

Leiðin ofan gömlu byggðanna á höfuðborgarsvæðinu frá Elliðaárdal í suður fyrir vestan Elliðavatn til Vífilsstaða og þaðan á Kaldárselsveg fékk nafnið "Flóttamannaleið" 1941 þegar breska hernámsliðið lagði þennan veg til að bæta samgöngur á svæðinu, búa til nokkurs konar hringleið og hringleiðir og leggja ekki allt á aðeins einn veg, Hafnarfjarðarveg.

Íslendingar voru fljótir að finna af þessu lykt, lykt af hræðslu Breta við innrás Þjóðverja, sem allir vissu að var til staðar, því að annars hefði ekki verið svo fjölmennt lið Bandamanna hér.

Á árunum 1941 og 1942 voru Bretar alls staðar á flótta undan Þjóðverjum, Japönum og Ítölum nema í Austur-Afríku.

Þeir létu hrekjast frá Balkanskaga og Krít vorið 1941; Rommel hrakti þá í nauðvörn austur í Egyptaland 1941 og 42 og Japanir tóku Suðaustur-Asíu 1942 þar með talið djásnið breska, Singapúr, sem enginn átti von á að gæti fallið og 80 þúsund hermenn gefist upp fyrir ferfalt fámennara innrásarliði.

Sýndist gráglettnum Íslendingum augljóst að nýja leiðin ofan byggða milli Reykjavíkur og Hafnarfjarðar yrði notuð á flótta Breta ef Þjóðverjar sýndu sig hér og hlaut hún því strax nafnið Flóttamannaleið í munni almennings.

Þetta nafn lifði góðu lífi í 40 ár enda fékk það nýja merkingu þegar ökumenn sem höfðu kannski fengið sér aðeins og mikið neðan í því, notuðu hana til að komast fram hjá eftirliti lögreglunnar eða undan henni á flótta.

Nú er búið að leggja malbik á leiðina frá Elliðavatni og suður á Kaldárselsveg og mér finnst alveg tilvalið að skrásetja endanlega og merkja leiðina þessu frábæra og sögulýsandi nafni: Flóttamannaleið.  

Svipað tel ég að gildi um þann hluta Ingólfstorgs, sem varð að auðu svæði eftir að Hótel Ísland brann 1944. 

Þarna hópaðist saman ungt fólk við beygjuna á Rúntinum, "piltar í stelpuleit" eins og Sigurður Þórarinsson orðaði það í Vorkvöldi í Reykjavík, og fljótlega fékk þetta malbikaða plan þar sem stelpur og strákar hímdu oft mánuðum saman ár eftir ár það stórskemmtilega og lýsandi nafn "Hallærisplanið" í munni almennings.

Þarna mætti setja upp skilti með nöfnunum Hallærisplanið og Rúnturinn og hafa á því smá skýringar um þennan hálfrar aldar tíma í sögu Reykjavíkur. 

Illu heilli var nafninu Miklatún klíint á tún bæjar, sem hét Klambrar og stóð á þessu túni allt fram á sjöunda áratuginn.

Með þessum gerningi var að óþörfu valtað yfir söguna í furðulegu mikillæti með því að leggja af nafnið "Klambratún" og taka í staðinn upp hið oflátungslega og hlægilega nafn Miklatún yfir þennan túnbleðil.

Nú þarf að festa nafnið "Klambratún" aftur rækilega með því að setja á góðum stað upp skilti með nafninu Klambratún og myndskreyttum upplýsingum um sögu svæðisins, almenningi og ferðamönnum til fróðleiks og skemmtunar. 

Breytingu hafnað vegna örnefnaverndar

"Ó, aldna þing, upp rísi þú!"

Þótt virðing Alþingis hafi þorrið mjög síðustu ár þannig að það sé ein af þeim stofnunum þjóðarinnar, sem nýtur minnst traust, allt niður undir 10%, þyrfti það ekki að vera þannig. En til þess að rétta þetta álit við þarf fyrst að leita að orsökunum.

Þær liggja ekki aðeins í þeirri mynd, sem hefur birst þjóðinni í síendurteknu málþófi og skotgrafastjórnmálum, þar sem starfið snýst allt of oft um það að rífa niður fyrir andstæðingunum í stað þess að reyna að laða það besta fram hjá málflutningi beggja aðila til þess að komast að niðurstöðu. 

Þau vinnubrögð voru tíðkuð hjá stjórnlagaráði og annars hefði því ekki tekist að semja stjórnarskrá á tilsettum tíma með einróma niðurstöðu, þrátt fyrir að ljós kæmi í upphafi starfsins, að ráðsfólk væri eins ólíkt og með eins ólíkar skoðanir og hugsast gat.

Dæmi um atriði sem rýrir álit stjórnmálamanna eru loðin svör þeirra fyrir kosningar við eðlilegum spurningum kjósenda um það, hvað þeir séu í raun að fara að kjósa.

Lítum á söguna: Frá því að fullveldi fékkst 1918 og flokkaskipan á Alþingi hætti að ráðast af sjálfstæðismálinu hafa verið haldnar 20 alþingiskosningar.

Í 16 skipti af þessum 20 sögðust forystumenn flokkanna "ganga óbundnir til kosninga", þ. e. að kjósendur fengju ekki að hafa á hreinu hvert stjórnarmynstrið yrði eftir kosningar.

Aðeins 4 sinnum, 1927, 1963, 1967 og 1971 var því lýst yfir, að ef ríkisstjórnin missti meirihluta sinn, myndu stjórnarandstaðan taka við.

Og aðeins tvisvar sinnum á þessum ca 90 árum gerðist það að stjórnin missti meirihlutann og stjórnarandstaðan tók við, þ. e. 1927 og 1971.

Mig minnir að Hallgrímur Helgason hafi orðað þetta ástand þannig að í áratugi hefði hann aldrei kosið Framsókn en samt í öll skiptin hefði atkvæði hans verið notað til þess að koma Framsókn í stjórn.

Lítum á nokkur dæmi um það hvað kjósendur fengu eftir að talið hafði verið upp úr kjörkössunum. 

1942 var skipuð utanþingsstjórn. Engan hefði órað fyrir því fyrir kosningar. 

1944 myndaði Ólafur Thors ríkisstjórn með kommúnistum. Enginn átti von á því. 

1947 varð Stefán Jóhann Stefánsson,formaður minnsta stjórnmálaflokksins, forsætisráðherra. Enginn átti von á því. 

1950 varð Steingrímur Steinþórsson búnaðarmálastjóri og þingmaður forsætisráðherra. Enginn átti minnstu von á því, ekki einu sinni hann sjálfur. 

1959 varð Emil Jónsson, formaður minnsta stjórnmálaflokksins á þingi, forsætisráðherra í minnihlutastjórn. Enginn átti von á því. 

1978 beið Framsóknarflokkurinn mesta ósigurinn í sögu sinni og varð minnstur fjórflokkanna. Samt varð Ólafur Jóhannesson, formaður hans, forsætisráðherra. Engan hefði órað fyrir því þegar úrslit kosninganna lágu fyrir. 

1980 myndaði Gunnar Thoroddsen stjórn fyrir Framsóknarflokkinn og Alþýðubandalagið. Engum datt í hug fyrirfram að þetta gæti gerst nema hann sjálfur.

Í ljósi þessarar upptalningar og þess, að aðeins tvisvar hefur það gerst að stjórnarandstaðan tók við þegar stjórn féll, er skiljanlegt að einhverjir komist að þessari niðurstöðu:  

Íslenskir stjórnmálamenn eru svo óáreiðanlegir að það er ekki einu sinni hægt að treysta því.

Í starfi stjórnlagaráðs var reynt að búa svo um hnúta varðandi umgerð, stöðu og störf Alþingis, að virðing þess og traust myndi aukast sem og styrkari staða gagnvart ásókn framkvæmdavaldsins.

Í aðdraganda þjóðaratkvæðagreiðslunnar um stjórnarskrána í fyrra setti ég óskina um þetta í sérstöku lagi og ljóði sem ber nafnið

 

"Ó, ALDNA ÞING, UPP RÍSI ÞÚ!"

 

         Með lögum byggja landið skal

         en ólögunum eyða

         og þjóðar mesta mannaval

         til mikla verksins leiða. 

         Oss dreymir bætt og betra þing

         sem byggi upp og lagi

         :,: og sætti sérhvern Íslending 

           við sanngjörn lög og hagi :,: 

  

:,: Ó, aldna þing, upp rísi þú

með aukinn kraft og traust og trú! :,:

 

         Það Alþingi sem upp þá rís

         til aukins trausts og valda

         skal tryggja´að farsæld verði vís

           er veginn fram skal halda

         til endurmats á öllu hér

           í okkar trú og siðum

        :,: því öldin nýja nærri er

            með nýjum stefnumiðum :,: 

 

:,: Ó, aldna þing, upp rísi þú

með aukinn kraft og traust og trú :,: 

 

        Þú, aldna þing með frama´og frægð

        sem flaug um veröld alla

        en hefur stundum lagst í lægð

        og látið merkið falla, - 

        ó, megi aftur hugsjón há 

        þig hefja upp og styrkja, 

        :,: rökin bestu´og sönnust sjá

        og samheldnina virkja :,: 

 

:,: Ó, aldna þing, upp rísi þú

með aukinn kraft og traust og trú! :,: 

        

           

 

 

 

 

 

 

„Dapurleg niðurstaða“

Stór áfangasigur en löng leið framundan.

Samþykkt rammaáætlunar á þingi í dag var einhver stærsti áfangasigurinn í sögu náttúruverndar á Íslandi.

Það breytir því þó ekki að framundan er áframhaldandi barátta fyrir vernd einstæðrar náttúru landsins og fyrir því að Íslendingar standi við skuldbindingar sínar í Ríósáttmálanum um að hlíta lögmálum sjálfbærrar þróunar í nýtingu orkulinda landsins.  

Það gera Íslendingar ekki með núverandi vinnubrögðum við nýtingu jarðvarma, sem felast í því að tæma orkuna á virkjanasvæðunum á nokkrum áratugum. 

Í slíku felst rányrkja og atlaga gegn jafnrétti kynslóðanna auk þess sem þetta veldur því að forsendur rammaáætlunar eru rangar þegar til lengri tíma er litið.

Það þarf að gera yfirgripsmikla heildaráætlun sem horfir til langs tíma og tryggir sjálfbæra þróun, fyrirbæri sem verður sífellt ofar á blaði í málefnum og kjörum mannkynsins á 21. öldinni.      

Rammaáætlun samþykkt á þingi

Þetta mál verður að hreinsa og létta fargi af þjóðinni.

Um miðjan áttunda áratug síðustu aldar geysaði nokkur konar galdrafár á Íslandi. Mannshvörf verða að vísu nokkuð reglulega hér á landi en þau koma stundum í bylgjum og þannig hafði það verið á þessum tíma.

Fíkniefnaneysla, hippabylting og uppgangur ýmissa hópa með róttækar hugmyndir hristi þjóðina og hrærði upp í fólki. Stórvaxandi samkeppni fjölmiðla um æsifréttir hleypti upp bylgju krafna um að hinir týndu fyndust og að flett yrði ofan af glæpastarfsemi. 

Lögreglan lá undir ámæli um getuleysi og sat fyrir svörum vegna þungra ásakana í sjónvarpsþáttum, útvarpsþáttum og almennt í fjölmiðlum. 

Þegar Geirfinnur Einarsson hvarf á dularfullan hátt varð allt vitlaust út af símtali sem hann fékk áður en hann fór að heiman til að hitta einhvern mann, sem fljótlega varð að hugsanlegum morðingja í umræðu sem tröllreið samfélaginu næstu misserin á eftir. 

Látum vera þótt hvarf Geirfinns hefði verið eitt á döfinni. En þegar alls óskyldum manni, Guðmundi Einarssyni, var blandað inn í málið og þessi tvö mannhvörf gerð að einu og sama málinu að viðbættu því að fjórir þjóðþekktir einstaklingar voru settir saklausir í varðhald hefði engum átt að geta dulist að málið var komið langt út fyrir öll skynsamleg mörk.

Ég man vel eftir andrúmsloftinu á fréttastofunni, sem ég vann þá á, og reyndi eftir föngum að halda ró sinni og taka ekki þátt í fárinu.

En það var ómögulegt. Haldnir voru stórir blaðamannafundir með hrikalegum lýsingum og engin leið önnur en að flytja skýrslur og frásagnir rannsóknarmanna.

Ég man vel að það kom eitt sinn í minn hlut að vera aðalþulur og lesa stóran hluta af þessum firnum án þess að mega depla auga, man hvað þetta var erfitt, hvað þetta var fáránlegt og hvað það var þrúgandi að þurfa að lesa skýrslu sem nokkrum vikum síðar var orðin að hreinni steypu og í staðinn var skyldan að lesa allt aðra útgáfu sem var þó var engu skárri, jafnvel verri.

Fárið hélt áfram og þjóðin heimtaði stranga dóma fyrir tvö meint morð á alls óskyldum mönnum, þótt það vantaði lík, vantaði morðvopn, vantaði ástæðu eða nokkur áþreifanleg gögn.

Allt byggðist á síbreytilegum framburði fólks, sem fékkst fram með aðferðum, sem ekki væru teknar gildar í dag nema kannski í Guantanamofangelsinu. 

Þegar dómarnir féllu sagði þáverandi dómsmála: "Þungu fargi er létt af þjóðinni"

Kannski hafði hann rétt að mæla á því augnabliki, en með árunum er þetta mál orðið að fargi á þjóðinni sem verður að létta af henni.

Að vísu finnast enn þeir, sem segja að hinir dæmdu hafi ekki verið neinir englar og hafi þess vegna átt skilið að framið væri dómsmorð á þeim. Ef slíkt á að gilda í dómsmálum er vegið að rótum réttarríkisins.  

Ný gögn í Geirfinnsmálinu

"...Nú er besta barnið sótt..."

Danskir sæðisbankar komust fyrst í hámæli hér á landi fyrir rúmum 30 árum þegar DV sló upp með stóru letri á útsíðu viðskiptum íslenskra konu við einn þeirra.

Einn samstarfsmanna minna á Sjónvarpinu gerði um þetta vísu, sem mér fannst svo góð, að ég bað um leyfi hans til að fá að setja það í eftirhermuuppistand mitt og fara með hana með rödd Nóbelskáldsins, sem lá svo vel við vegna framburðar hans á orðinu "barn". 

Ég fékk leyfi höfundar gegn því skilyrði að ég segði ekki hver væri hann væri og ég mun halda það loforð nú. En vísan var svona: 

Hreðjum Íslands hrakar ótt

hermir konan únga. 

Nú er besta barnið sótt 

beint í danska púnga. 

Danir óttast sæðisþurrð

"Meira en félag".

Bandaríkjamenn hafa hugsanlega þjóða minnstan áhuga á knattspyrnu eða eigum við að segja: hafa ekki eins óskaplega mikinn áhuga á knattspyrnu og aðrar þjóðir.

Það þarf því nokkuð til að "60 mínútur" geri pistil um knattspyrnufélag og knattspyrnumenn. 

En þetta má sjá í nýjum þætti þar sem var góð og skemmtileg umfjöllun um Barcelona, besta knattspyrnulið heims með besta knattspyrnumann heims innanborðs, fjórða árið í röð. 

Lykilorðið í starfsemi og tilveru knattspyrnufélagsins er kjörorðið "meira en félag" og það kom vel fram í pistlinum þar sem meðal annars var minnst á hve mikinn þátt þetta knattspyrnufélag á í vaxandi sjálfstæðisbaráttu Katalóníu. 

Sú barátta fer enn friðsamlega fram og hugsanlega er það eina leiðin til þess að markmiðið náist, það er að segja ef yfirgnæfandi stuðningur er við það hjá Katalóníumönnum sjálfum. 

Baskar hafa prófað hryðjuverkaleiðina og hún hefur ekki skilað þeim neinu. 

En kjörorðið "meira en félag" á við á mörgum fleiri sviðum.

Uppeldis- og menntamiðstöð Barcelona er einstök og 17 af 25 manna hópnum, sem er hryggjarstykkið í þessu frábæra knattspyrnuliði, hefur hlotið uppeldi sitt og víðtæka menntun í þessum skóla, sem ekki aðeins á að skila afburða knattspyrnumönnum, heldur vel menntuðum og siðferðilega sterkum einstaklingum. 

Messi skoraði eitt og lagði upp tvö