Minnir á O. J. Simpson: "In dubio pro reo."

Ein helsta réttarreglal á Vesturlöndum er sú, að allur vafi í sakamálum skuli túlkaður sakborningum í vil. 

Á latnesku lagamáli orðast þetta svona: "in dubio pro reo." Reglan þykir nauðsynleg til þess að hamla gegn því að framin séu dómsmorð. 

Þótt þetta sé meginreglan er það misjafnt hvernig málarekstur þróast og hvernig mat dómara eða kviðdómenda er.

Þegar slyngir verjendur eiga í hlut, oft þeir bestu og dýrustu sem völ er á, tekst þeim oft að snúa málulm þannig að sýknudómur fáist. 

Málalokin í máli Pistoriusar minna um sumt á mál bandaríska ruðningsmannsins og sjónvarpsstjörnunnar O. J. Simpsons.

Hér á landi voru kveðnir upp tveir dómar í morðmálum með nokkurra ára millibili í morðmálum, þar sem sýkna í fyrra skiptið en sakfellingi í því síðara.

Í fyrra málinu, morðinu á Gunnari Tryggvasyni leigubílstjóra,  voru helstu gögnin lík, morðvopn undir höndum hins ákærða og hugsanleg ástæða. Það eina sem vantaði var játning, en hún fékkst ekki og hinn ákærði var sýknaður.

Í síðara málinu, Guðmundar- og Geirfinnsmálum fundust engin lík né heldur morðvopn og engin ástæða heldur til ætlaðra morða.

Það eina, sem í höndum var, voru margbreyttar og ruglingslegar játningar fengnar með harðræðisaðferðum sem eru fordæmdar á okkar tímum.

Reglan "In dubio pro reo" var greinilega í heiðri höfð í fyrra málinu en ekki að sama skapi í hinu síðara.

Í fyrra skiptið var engin pressa á lögreglu eða dómskerfi að sakfella.

Í hinu síðara var gífurleg pressa á lögreglu og dómskerfi að sakfella og þáverandi dómsmálaráðherra lýsti því yfir við dómsuppkvaðningu að "miklu fargi væri létt af þjóðinni."   

„Hann komst upp með morð“

Núlifandi Íslendingar þekkja ekki raunverulegar stórhamfarir.

Þótt sum eldgos síðustu 100 ár hafi verið býsna stór þekkja núlifandi Íslendingar ekki þær stórhamfarir sem fyrr á tíð ollu hörmungum og stórfelldum mannfelli og fjárfelli. 

Þrátt fyrir langan hraumstraum frá gosinu í Holuhrauni er flæðið aðeins örlítið brot af því sem var í Skaftáreldum 1783 og eiturgufur í lofti sömuleiðis.

Eldfjallamóðan í því gosi barst í kringum jörðina og olli dauða milljóna í Afríku og Asíu.

Vegna rökkvunar af völdum gosefna í lofthjúpnum kólnaði í veðri um stóran hluta jarðarinnar og uppskerubrestur í Frakklandi í kjölfarið var ein af orsökum Frönsku byltingarinnar.

Meira en 70% af búsmala Íslendinga féll í harðindunum af völdum gossins. Flúormengun eyðilagði kjálka og tennur búsmalans, svonefndur gaddur, svo að hann gat ekki nærst og féll úr hungri. 

Brennisteinsgufur, hin mikla móða, drap og veiklaði dýr og fólk.  

Af því leiddi stórfelldur fæðuskortur sem olli hungurdauða þúsunda Íslendinga og alls fækkaði landsmönnum um fjórðung.

Á okkar tímum myndu viðlíka hamfarir að vísu valda stórfelldum búsifjum, en á móti kemur að nútíma samfélag hefur miklu meiri sveigjanleika til þess að takast á við slíkt.

Fyrr á tímum lifði alþýða öll frá hendinni til munnsins eins og það er orðað. Ef grasbrestur varð, gat ekkert komið í staðinn til þess að viðhalda bústofninum, og án hans var fólkið dauðadæmt í frumstæðu landbúnaðarsamfélagi.

Við það getum við huggað okkur en einnig verið meðvituð um það, að taka mögulegum skakkaföllum af völdum náttúruhamfara af fullri alvöru og efla varnir gegn þeirri vá, sem reginöfl íslenskrar náttúru geta valdið.  

Gæti orðið hár á Norðausturlandi

Besti staðurinn, - undir framsætunum.

Ford T var hvorki með bensíndælu né vatnsdælu. Það var í samræmi við kjörorð Henry Ford: "Það, sem er ekki í bílnumm bilar aldrei".

Þegar vélin hitaði upp vatnið í kælikerfinu, steig heita vatnið upp en það kalda, sem var þyngra, sökk niður. Kerfið var hannað þannig, að þetta myndaði hringrás. En hún var ófullnægjandi og þegar vélarafl var aukið í arftökunum, varð ekki komist hjá því að hafa vatnsdælu.

Benzíngeymirinn var rétt fyrir aftan og ofan vélina, beint fyrir framan framrúðuna, í Ford T, og bensínið rann því niður í vélina fyrir þyngdaraflinu, svo að bensíndæla var óþörf,  Svipað var þetta löngu síðar í Trabant.

En þettta var hættulegur staður vegna eldhættu, og því var geymirinn fluttur aftast í Fordbíla síðari tíma. Á síðari hluta 20. aldarinnar reyndist afturendinn líka vera varasamur staður á ýmsum bílum, svo sem fyrstu gerðinni af Ford Escort, Opel Kadett og Ford Pinto. 

Á Youtube má finna mynd af prófun, þar sem ekið er aftan á Ford Pinto svo að kviknar í honum.  

Sjálfur kom ég að dauðaslysi á Reykjanesbraut á þessum árum, þar sem Ford Escort snerist í hálku svo að bíll, sem kom úr gagnstæðri átt, ók á afturenda Escortsins, sem stóð þar með í ljósum logum, svo að ökumaðurinn brann inni í bílnum.  

Fyrir 75 árum var Willysjeppinn hannaður þannig að bensíngeymirinn var undir öðru framsætinu.

Kostir þess voru margir. 1. Geymirinn var nálægt þungamiðju bílsins og neðan við hana og jók því stöðugleika hans. 2.  Geymirinn var eins langt frá útjöðrum bílsins og unnt var að hafa hann og íkveikjhætta við árekstur því í lágmarki. 3. Geymirinn losaði um rými í afturhluta bílsins.

Næstum 70 árum síðar komu Honda-verksmiðjurnar með þá snilldarlausn varðandi rýmisnýtingu í Honda Jazz bílnum að hafa geyminn undir framsætum eins og hafði verið á Willys.

Fyrsta gerðin af Jazz var aðeins 3,85 metra löng en bauð samt upp á 350 lítra farangursrými, sem var miklu meira en á bílum af þessari stærð og jafnvel talsvert meira en á bílum sem voru hálfum metra lengri.

Ókostur þessarar staðsetningar getur verið sú að stela rými fyrir fætur aftursætisfarþega undir framsætunum, en hönnuðum Jazz tókst að lágmarka það óhagræði.

Nú kemur HR-V með geyminn þarna og er það vel. Þar á hann að vera.  

Honda með nýjan H-RV

Íslendingar gáfu Finnum milljarða tekjur af jólasveininum.

Þröngsýni er helsti galli okkar Íslendinga. Hún stafar sennilega af því hve langt land okkar er frá öðrum löndum og hve seint nútíminn gekk i garð hjá okkur. 

Þannig komu almennilegir vegir, iðnbylting og frjálsræði í viðskiptum við umheiminn ekki til sögu hér á landi fyrr en á síðari hluta 20. aldar.

Orðið heimska er dregið af því að sá, sem ávinnur sér hana, miði allt út frá næsta heimaumhverfi sínu, óttist allt sem kemur utan frá og telji sig vita allt betur en aðkomumenn eða útlendingar.

Sigmundur Ernir Rúnarsson fann upp hið frábæra orð "sjálfviti" yfir erlenda orðið "besserwisser" og finnst mér nýyrði Simma betra en erlenda orðið.

Þegar evrópsk börn fóru að skrifa bréf í þúsunda tali til jólasveinsins á Íslandi um miðja síðustu öld, þóttii það hið mesta vandræðamál og af hinu illa.

Tókst okkur að koma því af okkur að jólasveinninn ætti heima hér og gáfum hann Finnum, sem stórgræða á því að jólasveinninn eigi heima í Rovaniemi í Finnlandi í formi mikils ferðamannastraums þangað.

Hér á landi, einkum á Austurlandi, er allt sem til þarf til þess að bjóða útlendingum upp á margfalt magnaðra heimili jólasveinsins en er í Rovaniemi.

Þar er boðið upp á einn jólsvein, hreindýr og snævi þakið skóglendi.

Á Fljótsdalsheiði væri hægt að bjóða upp á 13 jólasveina, Grýlu, Leppalúða, álfa og tröll auk hreindýra, snævi þakins lands og eldfjalla.

En enginn áhugi er fyrir því heldur er aðal keppikeflið að umturna einstæðri náttúru landsins í þágu risaverksmiðja sem eyða eins mikilli orku og unnt er fyrir sem allra lægst orkuverð og með sem allra fæstu og dýrustu störfum, sem unnt er að skapa miðað við orkumagnið.   

Féll fyrir íslensku jólasveinunum

Mikilvægasta orrusta síðustu aldar?

Þessa dagana eru rétt hundrað ár síðan Frökkum tókst að stöðva þýska herinn við ána Marne norðaustur af París og bjarga borginni frá því að falla í hendur Þjóðverja, en það hefði orðið til þess að stríðið á vestuvígstöðvunum hefði tapast og Þjóðverjar í framhaldinu unnið Rússa enn fyrr en ella og staðið uppi sem sigurvegarar í styrjöldinni, sem hefði tekið aðeins eitt til tvö ár.  

Í ýmsum sagnfræði- og herfræðiritum hefur tveimur mönnum, franska hershöfðingjanum Joseph Joffre og þýska hershöfðingjanum Von Moltke verið stillt upp sem þeim einstaklingum, sem réðu hvað mest úrslitum um það að í stað þýsks sigurs á undraskömmum tíma varð stríðið að meira en fjögurra ára löngu blóðbaði sem endaði með sigri Bandamanna en ósigri Miðveldanna.

Joffre tók réttar ákvarðanir á ögurstundum og hélt haus allan tímann, einkum vegna mikillar yfirvegunar og æðruleysis, sem meðal annars birtist í því að hann gætti þess að ofkeyra sig ekki, heldur halda fullri orku með því að hvílast og sofa nóg.

Von Moltke fór hins vegar á taugum og keyrði sig svefnlítinn út og var í kjölfarið settur af. 

Joffre hélt sig miklu nær víglínunni en Von Moltke og boðleiðir voru því greiðari og styttri hjá yfirstjórn franska hersins en hins þýska.  

Von Moltke hafði brotið gegn hinstu ósk Schlieffens, þess sem gerði innrásaráætlunina, þess efnis að halda hægri væng hersins nógu sterkum og veikja hann alls ekki.

Á þessum tíma voru varnir mun sterkari en sóknir í hernaði, og gat vel búinn og skipulagður her varist allt að tvöföldu ofurefli í mannafla í víggirtum skotgröfum og með beitingu vélbyssna.

Schlieffen áætlunin byggðist á því að verjast og halda í horfinu á syðri hluta víglínunnar með eins fámennu liði og unnt væri, -  en efla í þess stað hægri vænginn á nyrðri hlutanum svo mjög að liðsmunurinn gæti orðið þrefaldur eða jafnvel fjórfaldur þar og herinn brunað í gegnum Belgiu og í stórum sveig vestur fyrir París til þess að umkringja hana og knýja Frakka með því til uppgjafar.

Von Molkte og yfirherstjórnin óttuðust að taka áhættu varðandi vinstri vænginn, styrktu hann og veiktu í raun hægri vænginn með því. 

En þetta útskýrir ekki allt. Í nýrri ritum er áætlun Schlieffen gagnrýnd fyrir það að í henni var ofmetin geta hers með fótgönguliði og riddaraliði á þessum tíma til þess að sækja fram langar vegalengdir á stuttum tíma, berjast við óvinina og hafa með sér vistir og hergögn.

Bent er á að hestar Þjóðverja hefðu þegar verið farnir að örmagnast og hægja á sér áður en komið var inn í Frakkland og að fótgönguliðið hafði ekki úthald til þess að fara hina löngu bogadregnu leið um Belgíu og Norður-Frakkland til þess að komast vestur fyrir París.

Aðdrættir til hersins voru einfaldlega ekki nógu öflugir til að standa undir svona sókn. Fyrir bragðið sveigði herinn til vinstri til þess að fara styttri leið og komast hjá því að bil myndaðist á milli einstakra herdeilda. 

Í Seinni heimsstyrjöldinni breyttist þetta. Þá sáu brynvarðar vélaherdeildir Þjóðverja (Panzer) um að sækja hratt fram, vera frontur sóknarinnar og brjóta varnir andstæðinganna á bak aftur, og fótgönguliðið slapp við mikinn hluta bardagaálagsins fyrir bragðið og hreinsaði upp eftir vélaherdeildirnar.

Auk þess voru flutningar og aðdrættir framkvæmdir að stærstum hluta með vélknúnum flutningatækjum.

Sigur Miðveldanna á meginlandi Evrópu á öðrum áratug síðustu aldar hefði breytt sögunni út alla öldina og hugsanlega hefði ekki orðið nein Seinni heimsstyrjöld, að minnsta kosti ekki í Evrópu.

En að vísu er svo flókið að áætla alla þætti framvindu heimsstjórnmálanna með þessari breytingu í stríðinu 1914, að best er að láta það ógert.

Orrustur Seinni heimsstyrjaldarinnar, svo sem við Moskvu, Stalingrad, Kursk og El Alamein voru að vísu mikilvægar en voru að því leyti til ekki eins mikilvægar og orrustan við Marne, vegna þess að í seinna stríðinu var það ekki spurning um einstakar orrustur hvernig það fór, heldur um einföldustu atriði hernaðar á öllum tímum, magn vopna og fjölda hermanna.

Þar höfðu Bandamenn yfirburði í Seinni heimsstyrjöldinni.     

Misskilningur Skota?

Í sjónvarpsviðtali við talsmann sjálfstæðissinna í Skotlandi sagði hann að Skotar gætu tekið sér þrjú Norðurlandanna sem fyrirmyndir: Norðmenn varðandi nýtingu olíunnar, Svía varðandi velferðarkerfiið og Íslendinga varðandi það að búa til nýja stjórnarskrá. 

Ljóst er að vesalings maðurinn heldur að á Íslandi sé tekið mark á þjóðaratkvæðagreiðslum, meðal annars yfirgnæfandi fylgi í slíkri atkvæðagreiðslu hér á landi árið 2012 við nýja stjórnarskrá frá 2011 og helstu atriði hennar.

En í stað þess að fara að þeim vilja, var skipuð enn ein stjórnarskrárnefndin i viðbót við allar stjórnarskrárnefndirnar sem skipaðar hafa verið síðastliðin 70 og hafa ekki klárað það loforð landsfeðranna 1943-44 að setja landinu nýja stjórnarskrá. 

Í formennsku nefndarinnar var auðvitað settur sá mæti lagaprófessor, sem minnsta þörf taldi á að hrófla við núverandii stjórnarskrá og nokkuð sáttur við framgang málsins síðustu 70 árin.

Og nú hefur hann sagt af sér, enda fyrirséð að með sama verkhraða og undanfarin 70 ár, verði hann orðinn 153ja ára eftir önnur 70 ár.

Miðað við hrifningu talsmanns sjálfstæðissinna í Skotlandi er þó kannski sá möguleiki í stöðunni, að verði Skotland sjálfstætt ríki geti hin nýja íslenska stjórnarskrá gagnast Skotum sem grunnur að nýrri stjórnarskrá þeirra.  

 

Í lagi með gildandi stjórnarskrá

Farsi og fáránleiki á köflum.

Gálgahraunsmálið, sem nú er fyrir dómstóli, hefur verið farsakennt og fáránlegt á köflum. Jafnræði og meðalhóf eru fyrir borð borin. 

Níumenningarnir eru ákærðir fyrir að hafa brotið ítrekað gegn fyrirmælum lögreglu. En ég og margir fleiri brutum líka ítrekað gegn fyrirmælum, því að fjórum vikum fyrr kom lögregla að okkur, við vorum girt inni og skipað að fara út fyrir merkinguna. Við óhlýddumst því og síðan aftur því sama 23. október, en erum samt ekki ákærð, heldur aðeins þeir níu sem voru tvívegis fluttir í fangelsi.

Hjón komu tvívegis í hraunið 23. október og settust þar niður. Hún er nett kona og var borin burt, sett inn í bíl og færð öðru sinni í fangelsi.

Hann er þungur og lögreglumenn gáfust upp við það eða nenntu ekki að bera hann inn í lögreglubílinn.

Hún er ákærð en ekki hann, en þó var "brot" þeirra hið sama. Fólk er sem sagt ákært eftir þyngd.

Fyrirskipað var að handtaka Eið Guðnason þegar hann kom á vettvang í hrauninu og þegar hann spurði hvers vegna var svarað að hann væri inni á bannsvæði. Eiður sagðist ekki sjá neinar merkingar og var þá sagt að það væri verið að koma þeim upp og að hann stæði fyrir innan þær merkingar sem ættu eftir að koma !

Þegar þær voru komnar upp stóð Eiður fyrir utan og reyndi þá einn lögreglumaður að stjaka honum inn fyrir svo að hægt væri að handtaka hann!

Minnir það á brandarann gamla um lögguna, sem fann lík í Fishersundi en dró það upp í Garðastræti af því að hann vissi ekki hvernig ætti að skrifa orðið Fishersund. Eða er það Fischersund? 

Ég hef fylgst með vegagerð á Íslandi í 60 ár og hef aldrei áður séð þau vinnubrögð, sem viðhöfð voru þarna, að stærsta skriðbeltatæki landsins ryddist yfir endilangt hraunið á fyrsta degi og tryggði þar með hámarks óafturkræf náttúruspjöll á sem stystum tíma.

Það var líka fáránleg sýn að sjá þennan hrikalega stóra skriðdreka koma í fylgd 60 lögreglumanna, sem vopnaðir voru gasbrúsum, handjárnum og kylfum, í sókn gegn nokkrum sitjandi konum og gamalmennum til þess að ryðja þeim úr úr vegi.  

En var svosem í stíl við það þegar það þurfti sérstaka heræfingu NATO, öflugasta hernaðarbandalags heims, sumarið 1999 til að æfa beitingu F-15 orrustu- og sprengjuþotna, stórtækustu drápstækja veraldar, gegn náttúruverndarfólki á hálendi Íslands, en hugsanleg mótmæli þess gegn náttúruspjöllum voru þá talin hættulegastta ógnin við öryggi landsins, - ekki Osama bin Laden og hans menn, erlendar vígasveitir eða kjarnorkuógnin í vopnabúri Rússa.  

Hraunavinir bíða eftir dómi Hæstaréttar

Það má lítið bregða út af.

Sums staðar á Íslandi er ekkert grín ef drepst á hreyfli eins hreyfils vélar, til dæmis yfir úfnum hraunum. 

En það er þó hatíð miðað við ísbeltið sem er oftast milli Íslands og Grænlands, einkum norðarlega á Grænlandhafi og á Grænlandssundi.

Ég áttaði mig ekki á þessu fyrr en ég flaug mitt eina flug til Grænlands á FRÚnni í nóvember 2000 frá Ísafirði norðvestur að Blosseville ströndinni á Grænlandi og til baka aftur.

Kröfur Dana um búnað voru mjög strangar. Af því að ég var á eins hreyfils vél var skylt að hafa fylgdarflugvél, björgunarbát um borð, HF sendistöð, og björgunarvesti.

Frá Aðalvík á Hornströndum til strandar í Grænlandi eru aðeins 285 kílómetrar eða styttra en frá Aðalvík til Hvolsvallar og flugdrægið átti því að vera nóg. 

Fylgdarflugvélin var eins hreyfils flugvél af sömu gerð og FRÚin.  Þetta mátti ekki seinna vera, því að við Blosservilleströndina er komið talsvert norður fyrir heimsskautsbaug og dagurinn því orðinn ansi stuttur í nóvember.

Þegar komið var yfir ísbeltið á miðju Grænlandssundi kom í ljós að allur öryggisbúnaðurinn um borð í vélinni væri gagnslaus ef það dræpist á hreyflinum, því að ómögulegt yrði að nauðlenda öðru vísi en að brotlenda illa og drukkna.

Ísinn samanstóð af ísjökum sem voru of litlir til þess að hægt væri á lenda á þeim nema að bruna út af þeim og steypast í íshraflið, sem var á milli þeirra og fá klakastykkin í gegnu framrúðuna.

Engu skárra var að nauðlenda í íshraflinu. Þá komu klakastykkin á fullri ferð í gegnu framrúðuna þegar í stað.

Ef drapst á hreyflinum var maður dauðadæmdur.  

Eina gagnið af fylgdarflugvélinni gat orðið það að tilkynna um það sem gerst hefði, ef illa færi.

Ég hef sjaldan verið fegnari að lenda eftir flug en eftir þessa ferð.

Þrátt fyrir þetta fjandsamlega umhverfi við Grænlandsstrendur verða furðu fá slys í ferðum fjölda flugvéla yfir Grænlandshaf.

Því er ekki ástæða til að leggja flug á þessari leið af þótt auðvitað sé ekki 100% útilokað að einhvern tíma fari eitthvað úrskeiðis.  

Flugvél hvarf á leið frá Íslandi

Enn meiri græðgi og níska.

Græðgi og níska eru varhugaverð en aldrei meira en þegar þau fara saman eins og blasir við í tengslum við helsta atvinnuveg þjóðarinnar og merki sjást nú um í fjárlagafrumvarpinu. 

Í sumar hafa fréttir af þjóðarskömm varðandi ástand og umgegni á ferðamannastöðum kvíða um land verið vikulegar og stundum daglegar.

Á sama tíma og ferðafólki fjölgar meira en nokkru sinni fyrr og þar með tekjurnar af þeim, eru fjárveitingar til aðgerða til varnar íslenskum náttúruperlum skornar niður og nema nú minna en einum þúsundasta af gjaldeyristekjum af ferðaþjónustunni eða 0,005 %.

Hvergi í þeim 28 þjóðgörðum, sem ég hef komið í erlendis viðgengst það að rukkað sé um aðgangseyri án þess að merki sjáist um það í hvað aðgangseyririnn fari.

Alls staðar fær ferðamaðurinn vandaðan bækling í hendur, fær aðgang að víðtækri og vandaðri þjónustu og sér smekkleg mannvirki og verndunaraðgerðir sem hann var að borga fyrir.

Í landi einkaframtaksins, Bandaríkjunum, eru helstu þjóðgarðar þjóðareign og hvergi gert það skilyrð'i að reksturinn borgi sig.

Það er vegna þess að um er að ræða stolt og heiður þjóðarinnar en ekki gróðafyrirtæki þar sem níska og græðgi ráða ríkjum.

Bandaríkjamenn gera sér auk þess grein fyrir því að virðing og viðskiptavild, sem meta má til fjár, haldast oft í hendur.   

 

Minna til ferðamannastaða

Fjárskortur (níska) veldur fjártjóni.

Vegna fjárskorts, sem kalla má nísku öðru nafni, hefur þurft að loka miklu fleiri leiðum og stærri svæðum vegna Bárðarbungueldanna en annars hefði verið nauðsynlegt. 

Það þarf mannskap og peninga til að loka leiðum og halda uppi vörslu og til þess að einfalda viðfangsefnið hefur verið hyllst til að finna einföldustu og ódýrustu leiðirnar til lokana, en það hefur oft leitt til þess að lokunarhliðin eru miklu fjær hættusvæðinu en þörf er á.

Fyrir bragðið eru margar fallegar og áhugaverðar hálendisleiðir lokaðar vegna þess eins að hugsanlegt er talið að ferðafólk gæti læðst bakdyramegin um þær, ef svo má að orði komast, of nærri hættusvæðum.

Nefna má að til einföldunar er hálendinu á vatnasvæði Jökulsár á Fjöllum skellt í lás við Kárahnjúkastíflu að austanverðu og við Möðrudal og Hrossaborg að norðanverðu.

Hægt væri að ná sama árangri með því að loka á Dyngjuhálsi við Álftadalsdyngju.

Með slíkum lokunum yrði hægt að halda opnum leiðum, sem hafa notið sín vel í bjartviðrinu, sem hefur ríkt að mestu á norðausturhálendinu síðustu þrjár vikur.

Sem dæmi má nefna Álftadalsleið, Brúardalaleið, Þríhyrningsleið og leiðinni í Grágæsadal.  

Til þess að flóð í Jökulsá á Fjöllum gæti komist inn á þessar leiðir eða inn á Sauðárflugvöll, þyrfti flóðvatnið að klifra upp á hálsa og fjöll.  

Sauðárflugvöllur er sem sagt að sjálfsögðu ekki á hættusvæði, en til þess að aka frá vellinum til byggða þarf samt að fá leyfi til þess að fara um lokunarhlið út af svæðinu!

Ferðaþjónustan skilar meira en 300 miiljörðum af gjaldeyri í þjóðarbúið í ár og því er ofangreint enn eitt dæmið um það að hrein níska á smápeninga vinni gegn henni. 

Hættulegasti staður á Íslandi