Sjö ára árangurslaust blogg um mengandi orku og rányrkju.

Ef ég man rétt, fjallaði fyrsti bloggpistillinn á þessari bloggsíðu fyrir sjö árum um þá staðreynd, að orkan, sem við erum að pranga inn á umheiminn sem hreinni og endurnýjanlegri orku, er hvorugt, en samt við erum enn að hamast við það.  

Á þessum sjö árum hafa birst um meira en sex þúsund pistlar hér á síðunni og í þeim þeirra, sem hafa fjallað um þetta fyrsta viðfangsefni síðunnar, hefur myndin af "hreinu og endurnýjanlegu" orkunni fengið á sig æ svartari mynd en samtímis hefur verið hertur síbyljusöngurinn um grænu, hreinu og endurnýjanlegu orkuna, sem Íslendingar hafa kyrjað næstum allir sem einn, allt frá forsetanum og ráðherrunum niður í auman lífeyrisþega eins og mig.

Nýjasta staðreyndin er sú, að aðeins ein virkjun, Heillisheiðarvirkjun, framleiðir meira af mengandi lofttegundum en stærstu álver. Meira en 85% af orkunni, sem leyst er úr læðingi, fer óbeisluð út í loftið.

Orka virkjunarinnar er þegar byrjuð að dvína, enda var ekki gert ráð fyrir því í forsendum hennar að hún entist í meira en 50 ár.

Slíkt er ekki sjálfbær þróun, heldur heitir það rányrkja á íslensku, stunduð á kostnað komandi kynslóða; -  í ofanálag er orkan seld á gjafverði til mest bruðlandi orkusvelgja, sem finnanlegir eru, og til að kóróna ruglið, erum við Íslendingar búnir að setja hæsta gæðastimpil og nánast trúarlegan geislabaug í kringum töfraorðið: "orkufrekur iðnaður" !

Þótt sjö ára blekkingaleikur okkar með "græna orku" sé enn í fullum gangi og hundruð bloggpistla minna um þetta efni hríni ekki á síbyljusöngnum, hljóta þau sannindi að koma í ljós og koma okkur í koll, þótt síðar verði, að enda þótt það sé hægt að blekkja suma stundum en ekki hægt að blekkja alla alltaf.  

 

Ísland hættir að vera grænt

Það var ekki púað á Vladimir Kuts í Melbourne.

Á Ólympíuleikunum í Melbourne í desember 1956 grúfði dimmt ský yfir heimsstjórnmálunum. Rússar höfðu fyrr um haustið sent herlið inn í Ungverjaland og bælt niður uppreisn þar gegn alráðum og spilltum valdhöfum, leppum Sovétríkjanna, og Bretar og Frakkar höfðu ásamt Ísraelsmönnum ráðist á Egypta til að hrifsa af þeim Súesskurðinn.

Sovétmenn áttu marga afburða íþróttamenn á þessum tíma, sem settu svip á Ólympíuleikana í Melbourne, svo sem Vladimir Kuts, sem hreppti gullið, bæði í 10 kílómetra hlaupinu og 5 kílómetra hlaupinu, Bretum til mikilla vonbrigða, af því að þeir höfðu árin á undan átt bestu millivegalengda- og langhlaupara heims, svo sem Gordon Pirie, Derek Ibbotson, Chris Chataway og Roger Bannister, sem fyrstu manna hljóp mílu á innan við 4 mínútum.

Í Melbourne var leitast við að blanda ekki saman íþróttum og stjórnmálum, og þar baulaði enginn á Kuts, þegar hann vann afrek sín. Né heldur minnist ég þesa að slíkt hafi verið gert gagnvart öðrum keppendum Sovétríkjanna. 

Mér fannst rússneska lagið gott í gærkvöldi og afar vel flutt, vonaðist til þess fyrirfram að það kæmist áfram og varð að ósk minni. Ég fæ ekki séð hvað rússnesku tvíburasysturnar gerðu svona mikið af sér til að verðskulda baul áhorfenda.

Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva hefur hingað til verið haldin án þess að stjórnmál og erfiðleikar í samskiptum þjóða og þjóðarbrota hafi verið látin hafa áhrif á hana. 

Það hefur gefist illa og leitt til ósamkvæmni, til dæmis varðandi Ólympíuleikana 1980 og 1984 að blanda saman íþróttum og stjórnmálum og hef ég rakið það áður hér á bloggsíðunni.

Útskúfun Suður-Afríku frá leikunum meðan aðskilnaðarstefnan ríkti þar í landi var undantekning, sem stafaði af því að íbúum landsins var gróflega mismunað í þáttöku í leikunum, en það stríðir beint gegn Ólympíuhugsjóninni og reglum leikanna.

Það á að forðast það eins og hægt er að blanda saman annars vegar listum og íþróttum og hins vegar stjórnmálum, enda er það mjög oft vonlaust.

Nasistar reyndu að eigna sér og nota tónlist Wagners, sem auk þess er sagður hafa sýnt einhverja andgyðinglega tilburði, og sumum fannst þvi eftir á nasisminn beið afhroð, að þessi tónlist ætti að fara svipaða leið og hann.

Sem betur fer var hin stórkostlega tónlist Wagners þess eðlis að hún mun um alla framtíð standa af sér alla misnotkun eða árásir.

Sama á við við þjóðsöngva Sovétríkjanna og Þýskalands, sem reynt var að víkja til hliðar og meira að segja gerður nýr þjóðsöngur fyrir Rússland eftir að Sovétríkin féllu.

En það var vonlaust og báðir þjóðsöngvarnir lifa, einfaldlega af því að það er ekki hægt að drepa þá, þeir eru svo góðir!

Að maður nú ekki tali um þann breska og þann franska !

 

 

Púað á rússnesku tvíburana

Það sama og Eichmann sagði.

Það getur verið göfugt að setja sér það mark að útrýma einhverju, svo sem fátækt. Oftast er það þó þannig, að ómögulegt er að ná takmarkinu. 

Mikilvægast er að missa aldrei sjónar á takmarki, sem fólk setur sér, eins og hinn slungni erlendi sölumaður benti á í fyrirlestri sínum, sem vitnað er í á mbl.is í dag.  

Tvær setningar þekkja allir Íslendingar sem hafðar eru eftir Jóni Sigurðssyni; "vér mótmælum allir" og "aldrei að víkja" eða öllu heldur "eigi víkja!".

Þá fyrri sagði hann en hina síðari aldrei. Honum var á stórafmæli gefið innsigli með kjörorðinu "eigi víkja!" en notaði áfram sama innsiglið og fyrr.

Hvergi eru til gögn um það að Jón hafi sagt eða skrifað "eigi víkja!"

Var hann þó sjálfstæðishetja okkar Íslendinga, sams konar brautryðjandi og listaverkið á fótstalli styttunnar af honum á Austurvelli táknar.  

En Jóni var ljóst að Íslendingar höfðu því miður enga burði á hans tíð til að vera algerlega sjálfstæð þjóð og að slíkt myndi ekki takast fyrr en löngu eftir hans dag. 

En jafnvel þótt hann segði aldrei "eigi víkja!" hefur það vafalaust verið honum efst í huga að missa aldrei sjónar á lokatakmarkinu, sama hversu langt það væri framundan.

Á tímabili var talið mögulegt að útrýma berklum og það takmark sett, en það hefur ekki tekist fullkomlega. 

Stundum dettur okkur í hug að útrýma meindýrum og ófögnuði úr hýbýlum okkar eins og flugum og rottum, en með ólíkindum er hvernig Hitler líkti Gyðingum við meindýr, sem þyrfti að útrýma og hve margir tóku þátt í því með honum að stefna að útrýmingu þeirra.  

Í viðtali sem tekið var einn helsta samstarfsmann Hitlers og Himmlers, Adolf Eichmann, áður en hann var gómaður og færður fyrir dómstól í Ísrael, sagði hann að það versta við Helförina hefði verið að aðeins hefði tekist að drepa 6 milljónir Gyðinga en ekki alla, alls 10,5 milljónir.

Skelfilegt er þegar lifandi manneskjur eins og bandarísku kynþáttahatararnir, sem dæmdir voru í lífstíðarfangelsi, segjast sjá mest eftir því að hafa ekki drepið fleiri.

En um hinn "hinn viti born mann", "homo saphiens" gildir víst það sem faðir minn heitinn sagði oft: "Svo er margt sinnið sem skinnið."  

„Ég vildi að við hefðum drepið fleiri“

"Til hamingju, Ísland", - í gegnum "múrinn".

Í miklu áreiti yfirgengilega mikils upplýsingaflóðs fjölmiðlunar nútímans þarf mikið til að komast í gegnum þann þykka múr, sem bora þarf í gegnum til að eftir sé tekið.

Það er ekki alltaf það besta sem "slær í gegn" eins og það er kallað og oft tilviljun, hvað það er.

Vei þeim, sem ekki kemst í gegn.  

Lagið naut þess að vera ólíkt öðrum lögum en ekki síst þess hvernig múgurinn í höllinni sleppti sé alveg í lok þess og tók undir með strákunum. Sú massaða stemning skilaði sér heim í stofu hjá sjónvarpsáhorfendum og hafði ekki heyrst fyrr í þessum mikla mæli.  

Boðskapur Pollapönkara, einlægni þeirra, dugnaður, fjör og styrkur skilaði þeim þó í gegnum múrinn í gærkvöldi. Flutningurinn var sterkari, betri og vandaðri en nokkru sinni fyrr, og það er óhætt að segja það sem nú á við og Sylvía Nótt hóf söng sinn á fyrir átta árum, án þess að komast í gegnum múrinn: "Til hamingju, Ísland! "

Samkomulag byggt á forkastanlegum blekkingum.

Til ævarandi skammar vegna forkostanlegra blekkinga verður samkomulagið, sem gert var fyrir tveimur árum í samgönguáætlun þess efnis að engar alvöru samgöngubætur yrðu í Reykjavík næstu 10 ár, en jafnframt rokið í gersamlega óþarfa gerð nýs Álftanesvegar á þeim upplognu forsendum að hann væri hættulegasti vegarkaflinn á höfuðborgarsvæðinu og orðinn allt of fjölfarinn.

Hvort tveggja reyndist alrangt þegar flett var ofan af því vegna Gálgahraunsdeilunnar. Vegurinn reyndist vera í 22. - 23ja sæti varðandi slysatíðni, eftir því hvaða aðferð var notuð, og umferðin um hann nær enn ekki 7000 bílum á dag, en 15000 bílar á dag er talin lágmarksumferð til að réttlæta breikkun vegar úr 1+1 í 2+1.

Þetta verður ævarandi hneisa fyrir íslenska stjórnmálamenn vegna þess að að henni stóðu stjórnmálamenn úr öllum flokkum, en þó fyrst og fremst meirihluti bæjarstjórnar Garðabæjar, sem beitti blekkingunum.

Aðrir virðast hafa samþykkt þetta sofandi en bera samt ábyrgð, enda þótt áróðurinn um hinn hættulega og allt of fjölfarna veg væri svo yfirþyrmandi, að búið var að blekkja alla þjóðina.

Kostir fulltrúalýðræðisins virka nefnilega ekki, ef fulltrúarnir vinna ekki vinnuna sína almennilega. 

Engar stórframkvæmdir í samgöngumálum

Er þá lekinn alls ekki leki..?

Er hinn seki ekki hinn seki, 

ef einhver er sekur um traustatak?  

Er þá lekinn alls ekki leki

af því að því var breytt, sem lak?  

Tvö skjöl um Tony Omos í gangi

Frétt er góð sem endar vel.

Ísland komst í annað sinn í Eurovision síðast inn af tíu lögum kvöldsins. Röðin mun þó ekkert segja til um gengi einstakra laga. Ég er líka ánægður með að rússneska lagið og það hollenska komust inn.

Spennan var orðin svo mikil að í tengdri frétt á mbl.is á þessu augnabliki er fyrirsögnin sú að íslenska lagið hafi ekki komist áfram.

En síðan kemur upptalningin og þar sést að Ísland er síðast inn.

Má með sanni segja um þetta að frétt sé góð sem endar vel.  

Ísland komst áfram

Unnu eins vel úr sínu og framast var unnt.

Liðsmennirnir í Pollapönki unnu eins vel úr því, sem þeir höfðu í höndum, og unnt var að ætlast af þeim og voru landi og þjóð til sóma.

Þetta var árangur mikillar vinnu og eljusemi, sem þeir hafa sýnt frá því þeir voru valdir til að vera fulltrúar okkar. Eftir situr óvissan, nema að rússneska lagið, sem ég var að sjá flutt rétt í þessu var það flott að mér finnst það eiga skilið að komast áfram.  

Spenna í Kaupmannahöfn

Ég skynja svipaða óvissu og þegar Sylvía Nótt keppti.

Tilurð fígúrinnar Sylvíu Nætur 2006 verður eitt af því sem mun vekja athygli þeirra í framtíðinni, sem reyna að kafa ofan í ástand þjóðfélagsins og þjóðarsálarinnar í næsta aðdraganda Hrunsins.

Lag Þorvalds var magnað og vann yfirburðasigur hér heima og túlkun Ágústu Evu á persónunni Sylvíu Nótt hitti í mark og færði henni Edduverðlaun hér heima ef ég man rétt. Það byggðist meðal annars á því að "plottið" hafði fengið nægan tíma til að komast inn hjá þjóðinni, - tilbúna persónan Sylvía Nótt var alþekkt hjá þjóðinni og hafði fengið rækilega auglýsingu hæfilega löngu áður en forkeppnin hér heima byrjaði.

Fígúran átti kannski ekki jafn brýnt og augljóst erindi erlendis og hér heima, en þó stefndi umheimurinn inn í mestu efnahagskreppu í 70 ár.

Við öllu mátti því búast þegar Sylvía Nótt byrjaði að fara sínum hamförum í undankeppninni, - hún gat slegið í gegn, en þetta gat líka misheppnast herfilega af því að erlendis fékk hún hvergi nærri þá langvinnu athygli sem gat skilað sér jafnvel og hér heima.

Hvorugt gerðist reyndar, en fyrir mistök, sem fólust í því að Evrópa áttaði sig ekki á ádeilunni sem fólst í hrokafullri hegðun Sylvíu urðu það ekki nógu margir á hinum erlenda vettvangi sem áttuðu sig á því hvað tilvist hennar snerist um og því komst lagið ekki áfram, Íslendingum til en einna vonbrigðanna í Evróvisionkeppni.

En fall Sylvíu verður í framtíðinni skoðað sem algerlega rökrétt og raunar nauðsynlegt til þess að dæmisagan gengi upp til fullnustu, og þess vegna svo er svo gott að eiga það til framtíðar. Með því að þessi íslenska fígúra var túlkuð svona vel, varð Sylvía að frábærri forspá um það hvernig sambærileg hegðun okkar Íslendinga myndi verða okkur að falli í Hruninu, sem framundan var.

Í aðdraganda Hrunsins sýndum við umheiminum dæmalausan hroka, -  sýndum reyndum erlendum bankamönnum fyrirlitningu, þóttumst vera ofurmenni, undrabörn og snillingar, sem hefðu fundið upp alveg ný lögmál og aðferðir í fjármálum og  efnahagsstjórn, nánast útvalin af almættinu, sem hefði hert þá hæfustu til að komast af í gegnum erfiðar aldir til að veita allri heimsbyggðinni forystu og fordæmi í stíl við landkönnuði Víkingaaldar.  

Pollapönk er af allt öðrum toga, - strákarnir eru líflegir, einlægir og fjörugir og gera eins vel og þeir geta. Allt gott um það að segja.  

En ég skynja samt svipaða óvissu núna og 2006, og held að víð eigum að vera við öllu búin um gengi Pollapönks.

Mér finnst lagið ekki njóta sín eins vel með enska textanum og hinum íslenska, hinn íslenski vera hnitmiðaðri og meira grípandi, enda þurfti á einstaka stað að fjölga nótunum í laginu til þess að enski textinn passaði við það.

Engu að síður var ákvörðunin um að syngja lagið á ensku rétt, því að efni textans og boðskapur hans er aðalatriðið í þessu lagi, hvort sem hann nær í gegn eða ekki.

Hvort hann fellur Evrópubúum í geð í keppni, þar sem ánægja og samheldni meðal þjóða á að ráða ríkjum, er hins vegar vafasamt.

Þýska lagið "Smávegis af friði" (Ein Bishen Frieden) var ósköp þægilegur, blíðlegur og sakleysislegur texti hér um árið.  

Ástandið í Úkraínu hefur valdið róti og uppnámi þessa daga, einmitt þegar svona samevrópskur viðburður á sér stað, og það fer kannski eftir fréttum dagsins, hvernig stemningin verður.

Mig grunar meira að segja deiluaðilar í Úkraínudeilunni muni forðast óþarfa átök þangað til keppnin er afstaðin.   

Stigatöflur fyrir Eurovision

Ja, hver grefillinn ! Má kannski "blóta á laun"?

Þegar ég var í Kaldárseli í þrjú heil sumur 1947, 48 og 49 voru öll blótsyrði bönnuð og við strákarnir fylgdum "foringjanum" sem var starfsheiti stjórnanda sumarbúðanna. Meira að segja var herbergi hans merkt með skilti, þar sem á stóð "Foringjaherbergið".

Næstu ár á eftir var auðvelt að halda þetta bann, en gamanið kárnaði þegar ég fór að vinna í fríum 14 ára gamall með hafnarverkamönnum. Þar blótuðu karlarnir svo hressilega og almennt að maður var ekki viðræðuhæfur né komst í hópinn nema að gefa eftir.

Tveimur árum síðar var maður kominn í M.R. og þar tvinnaði Guðni (kjaftur) Guðmundsson blótsyrðin saman þegar sá var gállinn á honum en gætti þess jafnframt vandlega að þéra mann alltaf í miðjum flaumnum.

Þar flugu setningar eins og "þetta er nú meiri andskotans bullið hjá yður" en síðan notaði hann annan flöt á orðinu þegar ummælin voru jákvæð eins og "asskoti var þetta gott hjá yður, þér eruð bara fjandi sleipur í þessu!"  

"Asskoti" og "fjandi" gátu sem sagt verið afar jákvæð orð, jafnvel blíðleg og vinaleg.

Opinbera nefndin sem á að dæma um það hvað sé blótsyrði og hvað ekki á rússnesku á áreiðanlega eftir að lenda í vandræðum með að úrskurða um það ef rússneskan býður upp á svipaðan sveigjanleika og frjósemi og íslenskan í þessum efnum.

Þetta er nefnilega sennilega vonlaust mál og minnir á heittrúartímann hjá íslensku kirkjunni þegar menn fundu sér leið fram hjá blótsyrðunum með því að búa til orð, sem þýddu það sama, eins og orðið "grefillinn" sem mætti nota um uppátæki Pútíns, annað hvort í upphrópun eins og "ja, hver grefillinn !" -  eða "greflls vandræði verða þetta!"

Þetta minnir á prestinn sem kom að manni, sem var árangurslaust að reyna koma bíl í gang og blótaði bílnum stanslaust og hástöfum: "Andskotans druslan þín! Drullaði þér í gang, djöfuls garganið þitt!" o. s. frv.  

Prestinum ofbauð þetta og sagði við manninn: "Það er bæði ljótt og þýðingarlaust að vera svona orðljótur og ákalla þann illa. Talaðu heldur blíðlega og biddu frekar Guð og góðar vættir um að hjálpa þér."

"Maðurinn þagnaði en sagði svo: "Ég get svosem reynt það fyrir þín orð, úr því að hitt dugar ekki. Jæja, góði bíll, ég bið þig í Drottins nafni um að fara í gang."

Bíll hrökk í gang um leið.

"Ja, hver andskotinn!" hrópaði prestur þá.

Þegar Kristni var lögtekin á Íslandi var ákvæði um að blóta mætti á laun. Kannski verður undankomuleið fyrir Rússa en ólíklegt er að hörð lög muni duga til að útrýma blótsyrðum alveg frekar en hér á landi þar sem fólk hefur sjálft tilfinningu fyrir meðalhófi og engin vandræði eru út af þessu.

 

      

Rússar banna blót með lögum