Þarf stundum að fórna ýmsu.

Framleiðendur bíla þurfa oft að halda fast við meginatriði, sem eru mikils virði fyrir ímynd bílsins.

Fyrir 15 árum hefði þótt jafn óhugsandi að BMW framleiddi annað en afturdrifna bíla eins og fram kæmi framdrifinn Formúlu eitt bíll.

BMW hangir að vísu enn á BMW 1 afturdrifna bílnum og lætur sig hafa það þótt það kosti að fórna örlitlu af rými sem framdrifnir bílar gefa. En þegar BMW tók Mini upp á sína arma var og er Mini í raun framdrifinn BMW, sá minnsti sem verksmiðjan stendur að.

Packard verksmiðjurnar hengu á því að framleiða stóra og afar vel smíðaða lúxusbíla fram ti 1935.

Þá hafði kreppan leikið verksmiðjurnar  svo grátt að í neyð buðu þær aðeins styttri og íburðarminni Packarda með sex strokka vélum. Það bjargaði verksmiðjunum næsta áratuginn.

En á sjötta áratugnum kom í ljós að þetta hafði skaðað ímynd Packard bíla sem "standard of the world"og helstu þjóðhöfðingjabíla vegna þess að Cadillac hafði allan tíman haldið fast við að bjóða aðeins dýra bíla með átta strokka vélum.

Íslenska forsetaembættið hékk engu að síður svo fast á Packard, að síðasti forsetabíllinn af þeirri gerð, Packard 1957, var í raun Studebaker í skartklæðum.

Henry Ford hékk á heilum öxlum með þverfjöðrum að framan og aftan í 14 ár eftir að keppinautanir höfðu hörfað frá þeirri hestvagnafjöðrun.

Á okkar tímum hefur þessi þrjóska vikið og nú er hægt að fá Aston Martin Cygnet, sem er í raun Toyota iQ í Aston Martin útfærslu. Aston Martin, aðeins 2,99 metra langur, hefði þótt óhugsandi fyrir fáum árum.

Lítill Jagúar er því ekki aðeins að verða til svo að hægt sé að ná meðalútblæstri Jagúarbíla niður, heldur líka vegna þess að gagnstætt því viðhorfi, sem ríkti svo lengi, að stærðin skipti öllu máli, hafa nýir tímar haldið innreið sína.

Jagúar með smábíl á prjónunum

Hver vill aka af stað á bíl sem "bilar" ár leiðinni?

Nissan Leaf á að komast 170 kílómetra á hleðslunni en kannski eitthvað skemur við íslenskar aðstæður. Þetta er dýrlegur bíll að því leyti að hann er álíka stór, rúmgóður og með svipaða aksturseiginleika og venjulegur bíll knúinn olíu eða bensíni.

Af hverju seljast þessir bílar ekki eins og heitar lummur? Það er vegna þess að eftir 170 kílómetra akstur eða styttra við íslenskar aðstæður er rafbíll hliðstæður biluðum bíl.

Hann er stopp og við tekur mismunandi lög bið þar til rafbíllinn fær afl á ný.

Af því leiðir að jafnvél þótt rafbílar geti verið yndislegur í alla staði, veldur framangreindur eiginleiki því að notin verða takmörkuð og verður helst að hafa umráð yfir öðrum bíl sem hægt er að aka af stað með möguleika á nær ótrufluðum til langs ferðalags, jafnvel dögum saman.

Bara það eitt, að eiga slíka möguleika, skapar frelsistilfinningu, jafnvel þótt möguleikarnir séu sjaldan eða nær aldrei notaðir.

Fyrir um 5-6 árum gaf yfirmaður hjá Fiat það út að á næstu árum yrði bensínvélin þróuð þannig að hún kæmist nærri því að verða jafnoki dísilvélarinnar.

Það gekk eftir með Twin Air vélunum og hjá Ford voru það Ecoboost vélarnar sem voru hliðstæðar.

Úr því að Fiat stóð við ótrúleg loforð varðandi bensínvélina, sem gefin voru fyrir nokkrum árum, má búast við svipuðu varðandi dísilvélarnar.

Eyðsla bestu dísilvélanna er nú þegar orðin svo ævintýralega lítil að langfljótlegasti og einfaldasti kosturinn við að spara orku og eldsneyti og minnka útblástur er að koma bættum dísilvélum í gagnið.

Þar að auki er víðast erlendis ekki um það að ræða að notkun rafbíla hafi ekki í för með sér stöðvun útblásturs, því að orkan kemur þar víðast frá orkuverum sem nota eldsneyti með útblæstri þótt hann verði minni á hvern bíl en ef hver bíll mengar út af fyrir sig.

Það er líka einfaldara og ódýrara að hafa eýðslugranna dísilvél heldur en blendingsbíl sem er bæði knúinn rafmagni og jarðefnaeldsneyti.  

Hins vegar eiga rafbílar meira erindi til Íslands en nær allra annarra landa vegna þess að hér eru tæknilegir möguleikar til að knýja allan bílaflotann með orku, sem ekki hefur útblástur í för með sér og er endurnýjanleg þar að auki mestan part.

Á Íslandi ættu því að vera fleiri rafbílar hlutfallslega en í nokkru öðru landi.   

Fiat stólar á diesel ekki rafmagn

Mini, ættfaðir 85% fólksbíla heims.

Alec Issigonis og Dante Giacosa voru þeir tveir bílahönnuðir síðustu aldar, sem mest áhrif höfðu.

Meðal verka Giacosa voru Fiat 500 Topolino 1936, Fiat 600, Fiat 500 1957, Fiat 124/Lada Nova 1966, Fiat 128 og 127.

Alec Issigonis hafði enn meiri áhrif, hannaði meðal annars Morris Minor 1948, Morris Mini /Austin 7 1959, Morris 1100/1300 1963 og Morris 1800 skömmu síðar.

Morris 1800 var dæmi um það að rúmgóður bíll af umtalsverðri stærð væri mögulegur eftir þessari formúlu.

Það höfðu að vísu verið hannaðir bílar með þverstæðri vél og framhjóladrifi á undan Mini,svo sem DKW, en þeir voru allir með tvígengisvélum.

Mini var fyrsti bíllinn með öllu þessu: þverstæðri fjórgengis-vatnskældri vél, sambyggðum gírkassa og drifi og framhjóladrifi, - hjólin úti í hornunum, og þrátt fyrir mikla smæð, undravert rými, kraft og aksturseiginleika.

Smám saman komu aðrir framleiðendur með bíla með eftir þessari formúlu, Peugeot og Simca á 7. áratugnum og síðan Volkswagen og aðrir á 8. áratugnum.

Nú munu um 85% bíla heimsins vera gerðir eftir formúlu Issigonis.

Spennandi verður sjá hvernig nýr Mini muni líta út. Satt að segja var ég ekki nógu ánægður með núverandi arftaka hans og finnst arftaki Fiat 500 mun betur heppnaður.

Ég held mikið upp á sköpunarverk þeirra Giacosa og Issigonis, sem færðu alþýðu manna miklar kjarabætur. Þess vegna varðveiti ég minnsta Mini í heimi og fimm litla Fiata af gerðunum 500, 600 og 126.

 

Afmæli skapara Mini fagnað

Heppin að Íslendingar höfðu ekki fyrr lært af Könunum.

Þegar ég var viðstaddur skrúðgöngu Íslendinga í Gimli 1999 áttaði ég mig á því skrúðgangan gegnir gríðarlega miklu hlutverki í þjóðlífinu þar, ekki aðeins Vestur-Íslendinganna, heldur í þjóðlífi Ameríkmanna almennt.

Ég hóf mikinn dýrðarsöng í sjónvarpsfrétt og þætti um ferð forseta Íslands um það, að af þessu gætum við Íslendingar lært, en í þessari skrúðgöngu í Gimli tóku allir þátt, sem vettlingi gátu valdið, leikhópar, hljómsveitir, fyrirtæki, atvinnugreinar (lest dráttarvéla með hey- og kornvagna) o. s. frv.

Í þessum bæ, sem er á stærð við Árborg, voru mun fleiri atriði en eru enn í Gleðigöngunni í 20 sinnum stærra þéttbýli.

Alveg upplagt fyrir hátíðahöldin 17. júní hér heima.

Ég heyrði mótbárur eins og þær að við ættum ekki að vera apa eftir öðrum þjóðum. Nógu ameríkaniseraðir værum við samt.

Jæja? Eigum við þá að fella niður bolludag, sprengidag, öskudag og páska af því að þessir dagar hafa í raun borist til okkar upphaflega með kapólskunni?

Ef þetta hefur svínvirkað í Ameríku í hátt í öld, af hverju ekki hér?

En nú er kannski hægt að segja, að þau, sem standa að Gleðigöngunni hér heima, hafi verið heppin að ekki hafði komist fyrr á nein hefð hér heima varðandi svona göngur.

Fyrir bragðið hefur Gleðigangan orðið að einhverjum vinsælasta og fjölsóttasta viðburði sumarsins og vafasamt að héðan af gæti enn stærri og fjölbreyttari ganga 17. júní komist á, vegna þess að kannski er aðeins pláss fyrir eina svona stóra skrúðgöngu á hverju sumri.

  

Reykjavík að springa úr gleði

Alþjóðleg mannréttindahátíð.

Það er hægt að vera stoltur af Gleðigöngunni fyrir hönd íslensku þjóðarinnar og Reykvíkinga. Þær mannréttindahugsjónir, sem gangan stendur fyrir, hafa hlotið hraðara og betra brautargengi hér á landi en viðast annars staðar og er það vel.

Mér finnst þátttaka útlendinga og sá góði rómur, sem berst af göngunni til útlanda,vera að aukast, og sömuleiðis vaxandi áhersla á fleiri svið mannréttinda en réttindi samkynhneigðra.

Tvennt vinnst með því, áhersla á mannréttindi almennt og heiður  fyrir samtök samkynhneigðra á Íslandi, sem hafa verið brautryðjendur í þessum efnum hér á landi.

Gleðigangan kemur upp á hentugum tíma núna að því leyti að hún skerptir umræðu og varpar kastljósi á ástand þessara mála í Rússlandi og á fyrirhugaða stórsamkomu með syni Billys Grahams.   

Gleðigangan 2013 í myndum

"Kubaneren!..."

Þegar mjög hlutdrægir norskir íþróttafréttamenn lýstu mikilvægum leik Íslendinga og Norðmanna í landsleik, sem var liður í stórmóti og réði úrslitum um gengi þess liðs, sem ynni, héldu þeir norsku mjög með sínum mönnum.

Svo rammt kvað að þessu að í hvert skipti sem Robert Duranona skoraði og jók með því forskot Íslendinga kölluðu þeir norsku alltaf upp: "Kubaneren!", þ. e. "Kúbverjinn!".

Í hvert skipti sem Duranona gerði eitthvað, fékk boltann, spilaði honum, ógnaði, skaut eða skoraði, nefndu þeir hann aldrei hans rétta nafni heldur alltaf "Kubaneren". "Kúbverjinn skorar! Kúbverjinn á skot!" "Kúbverjinn fiskar víti!"  

Ef nokkur leikmaður hefur í nokkrum leik fengið meiri kynningu á föðurlandi sínu var það Duranona í þessum leik. Hann var fæddur og uppalinn á Kúbu en átti samt heima á Íslandi, var íslenskur ríkisborgari, og spilaði í íslenska landsliðinu.

Þegar fimm mínútur voru eftir af fyrrnendnum leik og ljóst að Íslendingar myndu sigra, sneru norsku íþróttafréttamennirnir skyndilega við blaðinu, hættu að kalla Duranona Kúbverjann en fóru að gera mikið úr því með miklu stolti að "litli bróðir úti í Atlantshafinu" myndi komast áfram og halda uppi heiðri Norðurlandaþjóðanna í úrslitum hins mikla móts !

Við þekkjum það að íslenskir íþróttamenn fá mikla auglýsingu á landi sínu, jafnvel þótt þeir spili með erlendum liðum. Þeir fá jafnvel viðurnefni eins The Iceman".

Á sínum tíma létum við Íslendingar það okkur vel líka að Duranona notaði tækifæri, sem honum gafst, þá orðinn fullorðinn maður, og kominn í landslið Kúbu, að skipta um ríkisfang til að fá að spila með íslenska landsliðinu. 

Hann vissi að það voru miklu meiri líkur á að íslenska liðið næði langt á stórmótum en það kúbverska og í ljós kom að það mat hans var rétt.

Margt er líkt með skyldum og það kemur upp í hugann, þegar hegðun norsku iþróttafréttamannanna og hentistefna er rifjuð upp.

Það sem okkur líkaði svo vel þegar Duranona átti í hlut, er nú fordæmt af stjórn KSÍ og mörgum Íslendingum og reynt að koma af stað hálfgerðum ofsóknum allrar þjóðarinnar á hendur Aroni Jóhannssyni til að þvinga hann til að skipta um skoðun.  

Er Aron þó fæddur og uppalinn til þriggja ára aldurs í Bandaríkjunum, en það er meira en Duranona gat sagt um Ísland.

Okkur fannst það siðlegt og gott við Íslendingar nytum þess að kúbverska samfélagið hafði kostað fé til að ala Duranona upp og gera hann að frábærum íþróttamanni en erum nú mörg hver full hneykslunar á vali Arons Jóhannssonarí hliðstæðu máli.

Auðvitað langar okkur öll til þess að Aron spili með íslenska landsliðinu. En við höfðum ekki mikla samúð með Kúbumönnum og þeirra væntingum þegar við kræktum í Duranona.

Aron Jóhannsson á eftir að varpa ljóma á Ísland þótt hann spili með erlendum liðum, rétt eins og Duranona gerði bæði fyrir Kúbu og Ísland, þótt hann spilaði með íslenska landsliðinu.

Ótal dæmi eru um að afburða fólk hafi kosið að koma fram fyrir hönd annars lands en föðurlands síns.

Við vorum nú til dæmis ekki svo lítið ánægð með það að Vladimir Askenasy skyldi gerast íslenskúr ríkisborgari.

Við verðum að vera okkur sjálfum samkvæm þegar við dæmum hliðstæða hegðun og ákvarðanir íþróttamanna og afreksfólks víða um heim og virða ákvörðunarrétt þess.

 

P. S. Í athugasemd er minnst á Alexander Petterson. Merkilegt að mér skyldi sjást yfir þessa íslensku þjóðhetju og íþróttamann ársins á Íslandi !  Sennilega er hann besta dæmið, sem hægt er að nefna varðandi þetta mál.

 

 

Aron valdi Bandaríkin út af HM

70 ár frá orrustunni við Kursk, síðustu von Hitlers.

Nú, þegar eftirlíking af Tiger I skriðdreka er ekið um götur Reykjavíkur er ágætt að rifja það upp að Eisenhower, yfirhershöfðingi Bandamanna á vesturvígstöðvunum, nefndir Rússneska T-34 skriðdrekann sem eitt af fjórum helstu stríðstólum Bandamanna, þeirra er mestu réðu um úrslit stríðsins.

Kjarnorkusprengjan var eitt þeirra en T-34 var eitt þessara vopna, álitinn besti og notadrýgsti skriðdreki stríðsins þótt hann væri hvorki stærstur né öflugastur.

En hann reyndist afar vel við misjafnar aðstæður, var með breið belti, sem flutu vel, einfaldur í viðhaldi og auðvelt að framleiða hann, en þetta síðastnefnda vó kannski þyngst, því að um 80 þúsund T-34 voru framleiddir í stríðinu.

Eftir ósigurinn í Stalingrad í byrjun árs 1943 taldi Hitler sig enn eiga von um sigur sumarið eftir.

Hinn nýi, risastóri og ógnvekjandi Tiger I átti að verða vopnið, sem mala myndi skriðdrekasveitir Rússa, og við Kursk lá víglínan í hálfhring, þannig að áætlunin "Citadel" byggðist á því að ráðast þannig úr norðri og suðri inn á þetta svæði, sem var eins og skagi í vesturátt, þannig að megnið af skriðdrekasveitum Rússa yrðu króaðar inni og þeim eytt.

Tiger hafði að vísu yfirburði á þeim sviðum, sem mestu máli voru talin skipta, með þykkustu brynvörnina og stærstu fallbyssuna.

En ýmis atriði settu strik í reikninginn hjá Hitler. Tiger var afar flókinn í framleiðslu, erfiður í viðhaldi og eyddi gríðarmiklu eldsneyti. Ýmsir gallar komu fram á honum, sem töfðu fyrir því að hægt væri að koma nógu mörgum austur fyrirhuguðum orrustuvelli, og það seinkaði orrustunni um nokkrar vikur, alveg fram í júlí.

Þjóðverjum tókst aðeins að framleiða tæplea fjórtán hundruð Tiger skriðdreka og enda þótt gortað væri að því að einn Tiger réði við tíu skriðdreka átti hér við hið fornkveðna, að enginn má við margnum, í þessu tilfelli tugi þúsunda óvinaskriðdreka.

Mestu munaði þó um það, að Rússar fengu svo góða njósn af "Aðgerð Citadel" að þeir voru viðbúnir henni og gátu gert viðeigandi ráðstafanir. Auk þess var öll töf á sókn Þjóðverja Rússum í vil, vegna þess að framleiðslugeta þeirra var miklu meiri en Þjóðverja og þegar loks var lagt í hann í júlí var það orðið of seint.

Skemmst er frá því að segja að þessi stærsta skriðdrekaorrusta sögunnar fram að því, orrustan um Kursk, ein helsta orrusta stríðsins, endað með algerum ósigri Þjóðverja. Við tók samfellt undanhald þeirra alla leið til Berlínar.

Í ofanálag réðust Bretar og Bandaríkjamenn inn á Sikiley 10. júlí og Hitler varð að senda hersveitir til Ítalíu til að koma í veg fyrir að landið félli í hendur Bandamanna.

Mussolini var steypt af stóli og Ítalir sömdu frið, en Þjóðverjar hertóku landið undir stjórn Kesselrings með leifturhraða, svo að vonir Breta og Bandaríkjamanna um skjótan sigur rættust ekki, heldur fór í hönd níu mánaða þrátefli við varnarlínu Þjóðverja sem lá þvert yfir landið í gegnum hið óvinnandi vígi klaustrið Monte Cassionu.

Ef einhver vill fræðast um allt sem viðkemur Tiger og skriðdrekunum öllum, vil ég benda á frænda minn og vin, Einar Björn Bjarnason, sem hefur gert skriðdreka veraldar frá upphafi að sérgrein sinni og veit allt um þá.

Skriðdreka ekið um Reykjavík

Kassabílarnir lengi lifi !

Kassabílar hafa ekki notið sérstakrar virðingar í gegnum tíðina, enda svo sem ekki merkileg smíð oft á tíðum. En kassabíll og kassabíll þarf ekki að vera sama fyrirbærið, því að fyrir því eru lítil takmörk hve þróuð og hugvitsamleg smíð þeirra getur verið og hve mikla ánægju kassabíll getur gefið þeim sem smíðaði hann og þeim sem nýtur hans.

Á lítilli brennu við Efri-Dal síðastliðinn sunnudag sá ég stúlki í litlum kassabíl, sem mér fannst ansi laglega hannaður.

Stýrisbúnaðurinn er til dæmis býsna þróaður, og eins og sjá má, er einfaldur hafndhemill á öðru afturhjólinu.

En einna frumlegastur er skrokkur bílsins, sem hefur verið búinn til með því að skera til hluta úr tunnu úr plasti.

Þegar flett er í gegnum helstu fréttir um nýja bíla í handbókum og tímaritum er áberandi, hve mikil framþróun er í notkun koltrefja / plastefna í dýrustu og bestu bílunum.

Kassabíllinn, sem ég tók meðfylgjani mynd af um síðustu helgi, gat státað af ansi stórum bílhluta, sem átti notkun plastefna sameiginlega með dýrustu og flottustu bílunum.

Það verður spennandi að sjá kassabílana, sem keppa í kassabílarallinu í Fjölskyldu- og húsdýragarðinum 18. ágúst.

Og það yrði sérstaklega ánægjulegt ef þetta kassabílarall hleypti lífi og framförum í kassabílasmíði, þvi að fá tæki geta orðið eins skemmtileg og persónulega dýrmæt í fjölskyldulífinu og vel smíðaður kassabíll.   

 

Alvöru kassabílarall fyrir krakka

Skoðaði ekki fossana. Ótrúlegt.

Það var gagnlegt og gott að iðnaðarráðherra skoðaði virkjanirnar á Þjórsár- Tungnaársvæðinu eins og greint er frá í frétt á mbl.is. Ráðherrann og skoðanasyskin hennar kvörtuðu fyrir kosningar yfir óvönduðum vinnubrögðum varðandi rammaáætlun og þetta er það fyrsta sem maður sér sem dæmi um ný og vandaðri vinnubrögð.

Eða það hefði maður getað ætlað.

Um þessar virkjanir, sex að tölu, frá Búrfellsvirkjun upp að Vatnsfellsvirkjun, hafa engar deilur staðið þótt látið sé í veðri vaka að náttúruverndarfólk "sé á móti öllu" og "á móti rafmagni og atvinnuuppbyggingu".  

Ef athugun á fyrirhugaðri virkjun með Norðlingaölduveitu hefði fylgt með, þrátt fyrir að sá virkjanakostur sé ekki inni eins og stendur, hefði það svo sem verið verjanlegt að því tilskyldu að sú athugunin væri vönduð og allt haft uppi á borðinu.

En svo virðist ekki hafa verið af frétt á mbl.is að dæma.

Samkvæmt henni var aðeins skoðað fyrirhugað stíflustæði Norðlingaölduveitu og látið þar við sitja.

Að skoða ekkert annað en stíflustæðið, sem skipti máli varðandi þann virkjanakost, er hins vegar forkastanlegt vegna þess að með því er gefin alröng mynd af þeirri virkjun og virðist ætlunin vera að sú mynd verði ráðand, enda hefur hún verið það frá upphafii.

Ef frétt um ferðalagið er rétt fór ráðherrann sem sé til Reykjavíkur í lok ferðalags án þess að skoða fossana þrjá sem þessari virkjun er ætlað að þurrka upp í ánni, þar af tvo sem eru á stærð við Gullfoss. 

Annar þeirra, Dynkur, er líkast til flottasti stórfoss landsins ef hann fær að renna í fullri stærð.  

Þetta eru nú hin nýju og vönduðu vinnubrögð sem nú er verið að taka upp !

Sem sagt: Þetta virðist ekki aðeins vera af sama toga og þegar´á sínum tíma var aðeins gefinn kostur á að skoða sjálft stíflustæði Kárahnjúka en alls ekki landið þar fyrir innan sem átti að sökkva.

Þetta atriði að sleppa að skoða fossana núna og jafnvel ekki að segja frá þeim, er sýnu verra ef rétt er hermt en þöggunin varðandi afleiðingar Kárahnjúkavirkjunar.  Og frá því er sagt eins og sjálfsögðum hlut að skoðun stíflustæðisins eins hefði verin látin nægja.

Erum við þar með komin til baka um 13 ár? Svo virðist vera og ekki nóg með það, enn lengra aftur, aftur fyrir tíma Davíðs og Halldórs.

Hvernig litist mönnum á ef ráðherra, sem aldrei hefði séð Gullfoss, væri leiddur að fyrirhuguðu stíflustæði ofan við fossinn en fengi aldrei að sjá Gullfoss?  Og ætti síðan að ákveða að virkja hann?

Eða ef ráðherra, sem aldrei hefði séð Dettifoss, Selfoss né Jökulsárgljúfur, væri leiddur að fyrirhuguðu stíflustæði í ánni, en því væri hins vegar alveg sleppt að skoða þau náttúrufyrirbæri sem ætti að eyðileggja með virkjuninni.   

"Iðnaðarráðherra skoðaði virkjanir" er fyrirsögn fréttarinnar og ein af virkjununum var Norðlingaölduveita. Nóg að sjá hvar stíflan á að koma.  

"Þá er það ákveðið" sögðu ræningjarnir í Kardemommubænum. Er það líka þannig í þessu máli?

Mjög er kvartað yfir því að ekki sé reynt að dreifa fjölgandi ferðamönnum betur um landið.

Í Þjórsá eru þrír fossar sem gætu þjónað þessu hlutverki en greinilega á að stúta þeim sem fyrst ef aðferðafræðin er sú sem virðist ríkja þarna og hefur ríkt alla tíð.

Já, hún hefur ríkt alla tíð. Þegar faghópur rammaáætlunar um ferðamennsku fjallaði um Norðlingaölduveitu var fyrsta niðurstaðan sú, að virkjunin væri mjög mikiils virði, þótt hún væri ekki komin, en möguleikar til ferðamennsku hins vegar afar litlir, af því að svo fáir hefðu komið á svæðið hingað til !

Hlálegar forsendur, því að ef núverandi ástand hefði átt að liggja til grundvallar í báðum tilfellum og jafnræðis gætt, hefði virkjunin, orkunýting, fengið einkunina núll, af því að það hefði ekki verið virkjað þarna fram að þessu, -  og verndarnýting líka fengið einkunnina núll, af því að ekkert hefði verið gert til að nýta náttúruverðmæti svæðisins fyrir ferðamenn.

Eðlilegt hefði verið að sömu forsendur hefðu verið lagðar fyrir báðum möguleikum. Það var hins vegar ekki gert.  

 

Iðnaðarráðherra skoðaði virkjanir

Örkin orðin sjófær að nýju og 49% til sölu.

Einhverjum finnst það kannski skrýtið að tengja íslenskan smábát við frétt um geimjeppa´á mbl.is

Jeppinn hefur verið á ferðalagi um mars en báturinn á leiðinnni frá Austurlandi til Suðurnesja.

En þessi tvö farartæki eiga eitt sameiginlegt, þótt vettvangurinn sé ólíkur.  

Þau hafa verið notuð til að kanna svæði, sem annars væru nær óþekkt fyrir alla.

Auk þess tengjast hugsanlegar marsferðir geimfara íslenskri náttúru að því leyti að í Gjástykki hafa alþjóðleg valið sér æfingasvæði fyrir komandi marsfara.

Á Örkinni voru teknar myndir af drekkingu Hjalladals norðan Brúarjökuls á árunum 2006-2008.

Annars væru engar markverðar heimildir til um þennan langstærsta gerning í sögu íslensku þjóðarinnar og þjóðin fengi aldrei að vita hvað hún gerði í raun.

En útgerð Arkarinnar gekk ekki áfallalaust.

Strönd Hálsóns færðist til á hverjum degi og það þurfti að draga og ýta bátnum niður að henni og koma honum út í lónið um óslétt og gróft land þar sem ekki var hægt að nota bátakerruna.

Hún strandaði einu sinni, og steytti í önnur skipti á grynningum, enda engin dýptarkort til.

Kort hefðu hvort eð er orðið ónýt og úrelt á hverjum degi nema þegar lónið var alveg fullt.

Fyrir bragði skemmdust bæði botn og kjölur verulega,- hlutar af kilinum hreinlega sópuðust burtu og það komu langar ljótar rifur.

Það komst vatn í öll hin lokuðu hólf hennar sem eiga að tryggja að leki sökkvi ekki bátnum þótt göt komi á ysta byrðinginn. 

Utanborðsmótornum var stolið af Örkinni og 4 hestafla varamótor var of lítill til að ráða við hinn þunga og signa bát.

Guðmundur bóndi á Vaði í Skriðdal og Gréta, kona hans buðust til að koma Örkinni fyrir við bæ sinn og þar stóð hún næstu þrjú árin og Guðmundur gætti hennar eins og sjáaldurs auga síns.

Ég bauð hana til sölu, en hver vill kaupa skemmdan og vélarlausan bát?

Ég gafst upp á útgerð bátsins 2008 en átti þá eftir að sigla talsvert.

 

Meðal annars átti ég alveg eftir að sigla á Kelduárlóni og Ufsarlóni.

Þar að auki var eftir að sigla snemmsumars á Hálslóni og fara þannig inn í Kringilsárrana.

Sömuleiðis eftir að sigla á því lóni þegar það er orðið alveg fullt.

Þá kom Þráinn Lárusson á Hallormsstað til skjalanna eftir að hafa frétt um þetta ástand og bauðst til að sjá til þess og tryggja það að báturinn yrði sjófær að nýju

Við Helga fórum því um daginn og sóttum bátinn að Vaði og drógum hann til Sandgerðis, samanber myndir teknar á leiðinni, efst á síðunni í Hvalfirði.

Neðar eru myndir teknar þegar áð var við Háaleitisbraut á suðurleið og loks mynd af Örkinni kominni á endastöð.

Þar tók Kristján Nielsen hjá Sólplasti við honum.

Hann hefur í ýmis horn að líta.

Í húsnæði Sólplasts mátti sjá skútu Björns Jörundar o.fl. og Kristján því kominn með samgöngutæki tveggja tónlistarmanna á svæðið, sjá mynd neðar á síðunni.

Kristján sést hér á tveimur myndum með þremur hjálparmönnum, sem tóku þátt í viðgerðinni.

Á myndinni eru, talið frá hægri: Kristján Nielsen, bláklæddur, Ásgeir Jónsson, Jónas Jónsson og Kristinn Stefánsson.  

Fjölskyldan fylgdist vel með og á þriðju myndinni eru Sigurborg Andrésdóttir, kona Kristjáns og börnin í miðjunni, Benjamín Smári og Ástrós Sóley.

Læt síðan fljóta með eftir hendinni nokkrar myndir teknar á leið Arkarinnar.

Ég keypti 6 hestafla mótor þannig að nú eru 6+4=10 hestöfl til reiðu, sem ættu að nægja til að dóla rólega á henni efir að hún hefur lést verulega og heldur alveg vatni.

Kristján sagði, að með ólíkindum væri að hægt hefði verið að sigla bátnum eins og hann var á sig kominn.

Á honum var bjargað ýmsu úr náttúru Hjalladals, sum lifandi eins og gert var á Örk Nóa fyrir margt löngu.

En Nói bjargaði þó ekki jeppa eins og gert var 2008 þegar Feroza-jeppi sem hlaut heitið "Vatnssósa-Rósa" sökk í Hálslón og varð að ná upp og fjarlægja til að komast hjá stórfelldum náttúruspjöllum af völdum jeppans, sem hefðu annars getað kostað mig tveggja ára fangelsi ef miða má við kærumál, sem þá voru uppi á hendur mér.

Nú hefur þegar margra metra þykkt drullulag sest neðan vatnsborðsins á allan dalinn og á eftir að verða allt að 100 metra þykkt í lokin, en það teljast engin refsiverð náttúruspjöll !  

Af drekkingunni og öllu í kringum hana var ótrúleg saga sem kvikmyndin "Örkin" mun segja þegar / ef að því kemur, en að svo komnu bendir ekkert til þess að hún verði fullgerð meðan ég lifi.

Í bili er aðeins ógert fyrir mig að fara á Örkinni tvívegis yfir í Kringilsárrana til að klára helsta myndefnið fyrir myndina og ljúka siglingum á þessum báti meðan ég hef enn möguleika á því.

Hugmynd mín með því að auglýsa 49% eignarhlut í bátnum er sú, að báturinn verði með heimahöfn í Reykjavík eða annars staðar og að báðir/allir eigendur hennar geti skroppið á honum í smáferðir eða jafnvel til veiða.

Fyrir austan mun ég aðeins þurfa að sigla eina ferð í ágúst 2013 og síðan eina ferð snemmsumars 2014.

 Vegna tæknilegra mistaka hjá mér eru tvær myndir hér að ofan einnig neðst á síðunni.  

Forvitni verið á Mars í ár