Kominn tími á viðsnúning.

Þótt lið Fram hafi lengi vel í sumar nánast legið við botn deildarinnar, hafa orðin "lánlausir Framarar" verið notuð æ ofan í æ.

Hvað eftir annað töpuðu Framarar leikjum á síðustu mínútum eftir að hafa átt síst minna í þessum leikjum og liðið hefur leikið ágætlega í allt sumar. 

Það hefur staðið uppi í hárinu á efstu liðum, og þegar siglingin á KR var hvað mest framan af móti gátu úrslit leiksins við KR-inga fallið á hvorn veginn sem var. 

En það féll bara allt á móti Frömurum leik eftir leik. 

Við slíkar aðstæður brotna lið oft, en það gerði Framliðið ekki, og nú hlaut að koma að því að lukkan félli loks með því. 

Allt í einu er botninn galopinn og það er mest Frömurum að þakka.

Dramatískur sigur Framara

Hjörtur Júlíus og Barney Fel.

Hjörtur Júíus Hjartarson er einn af þessum fínu strákum, sem ég hef kynnst meðal íþróttafréttamanna í meira en 40 ár, hæfileikaríkur og skemmtilegur. Þegar hann fjallar um knattspyrnuna í sjónvarpi er hann að sjálfsögðu á heimavelli rétt eins og Bjarni Fel var fyrir 40 árum.

Ég var að horfa í gærkvöldi á YouTube á bardaga Sonny Liston og Muhammads Ali 25. febrúar 1962. 

Maður þarf að hafa svolítið fyrir því að geta horft á svona bardaga í heild, en í gærkvöldi lét ég eftir mér að gea það í stað þess að horfa bara á valda kafla. 

Þetta var afar gefandi og maður sá bardagann í nýju ljósi eins og fleiri, sem ég hef fyrr reynt að grafa upp í heild.

Bardaginn 1962 markaði tímamót í íþróttum og jafnvel stjórnmálum á marga lund. Ali breytti nafni sínu úr Cassius Clay og tók upp baráttu sína á stjórnmálasviðinu sem markaði djúp spor. 

Þetta var upphaf á einstæðum ferli besta hnefaleikara allra tíma að mínum dómi og hugsanlega einnig mesta íþróttasnillingnum líka. 

En eitt skemmtilegt atriði uppgötvaðist við skoðunina í gær. Dómarinn í hringnum hét Barney Felix, sem er ótrúlega líkt nafni Íslendingsins sem þá var í gullaldarliði KR og haslaði sér síðar völl svo um munaði í íþróttafréttamennsku. 

Hjörtur: Reikna ekki með að spila með ÍA í úrvalsdeildinni

Afastrákarnir að koma inn.

Það er gaman að fylgjast með því hvernig afastrákarnir eru að koma inn í knattspyrnuna, þeir Rúrik Andri Þorfinnsson (19) með Fylki, Sigurður Kristján Friðriksson (16 ) með Aftureldingu og Olgeir Óskarsson (22) með Fjölni.

Strákarnir hafa verið á æfingum með landsliðunum í aldursflokkum sínum og lofa góðu.

Rúrik Andri er fljótur eins og afinn var og leikinn eins og pabbinn, skæður sóknarmaður. Ragnar föðurbróðir hans var valinn efnilegasti leikmaðurinn í sínum aldurflokki í Fram á sínum tíma og Ragnar langafi hans var sömuleiðis valinn efnilegasti leikmaðurinn í Íslandsmeistaraliði Fram 1939 þegar hann var 17 ára.

Ragnar og Þorfinnur voru hörkuleikmenn á sínum yngri árum og mátti varla á milli sjá, hvor var betri.  

Sigurður Kristján Friðriksson var fyrir 16 árum skírður í höfuðið á afa sinum, sem var í gullaldarliði Fram á sinum tíma.

Ég var úti á landi í dag og missti af því að sjá Rúrik Andra leika með Fylki gegn ÍBV og eiga skot í stöng. "Þetta kemur!" hefði ég kallað ef ég hefði verið á vellinum og veit að það hefði verið eitthvað á bak við það, því að strákurinn var iðinn við að skora í yngri flokkum Fram meðan hann var það, en hann fór yfir í Fylki fyrir þetta leiktímabil.

Næsta laugardag leikur Fylkir við Fram og það verður erfitt fyrir mig að fara á þann leik og þurfa að hvetja sonarson minn til dáða á sama tíma og hann leikur gegn hinu gamla félagi okkar beggja.

Strákarnir kynnast bæði súru og sætu í íþróttunum. Rúrik Andri kom upp úr meiðslum í vor og Olgeir varð fyrir glórulausri taklingu í leik með liði sínu og sumarið var eyðilagt fyrir honum.

En þessir strákar eru ungir, eiga lífið framundan og mótlætið herðir þá bara.  

P.S. Nú heyri ég að Íslenski boltinn byrji í Sjónvarpinu klukkan 00:20 eftir miðnætti í kvöld. Það er fullt af ungu fólki og vinnandi fólki sem horfir á þetta efni og furðulegt að hafa þetta á dagskrá um miðjar nætur.

En svona er nú fótboltinn!  

Eiður Aron kvaddi ÍBV með sigri í Árbæ

Annað Öskubuskuævintýri, hið fyrra var KA.

Í kringum miðjan sjöunda áratuginn var lið ÍBA besta liðið á Íslandi. En það vorar yfirleitt talsvert síðar á Norðurlandi en fyrir sunnan og því töpuðu Akureyringar yfirleitt í upphafi mótsins og urðu því aldrei Íslandsmeistarar. 

Enginn átti von á því að KA eða Þór gætu hampað bikarnum úr því að sameinað lið gat það ekki.

En síðan kom Guðjón Þórðarson til skjalanna og sannaði það, að stundum dugar ekki venjuleg samlagning til að finna út hve gott lið eða hópur er.

Stundum verður útkoman stærri en samtala einstaklingsgetu hvers og eins og KA varð Íslandsmeistari. 

Góð dæmi eru bestu kvartettar Íslands, svo sem MA-kvartettinn, þar sem gæðin urðu samtals meiri en nam samtölu getu einstaklinganna.

Á hinn bóginn var Einsöngvarakvartettinn skipaður fjórum af bestu einsöngvurum landsins og hefði því átt að verða langbesti kvartett Íslandssögunnar en varð það því miður ekki, því að það var svo augljóst að það voru fjórir einsöngvarar að syngja í einu en ekki mjúk og samstæð heild. 

Á sínum tíma komu knattspyrnumennirnir í Víði í Garði á óvart og nú eru það knattspyrnumenn úr aðeins 970 manna vestfirsku samfélagi sem er yst á jaðri byggðar á norðvesturhorni landsins.

Þetta er sannkallað Öskubuskuævintýri og ástæða til að óska þjálfara, leikmönnum og Bolvíkingum til hamingju með hinn ótrúlega sigur. 

Erum frekar hátt uppi

Færa leikinn til Raufarhafnar?

Á sama tíma og jörð er hvít í Reykjavík og hálka á fjallvegum á vestanverðu landinu er 15 stiga hiti og heiðskírt veður á norðaustanverðu landinu, til dæmis á Raufarhöfn.

Þetta er Ísland. Og ef það er brúklegur knattspyrnuvöllur á Raufarhöfn mætti færa fyrsta leik Íslandsmótsins í knattspyrnu þangað. 

Þetta eru hins vegar bara látalæti hjá mér. 

Snjófölin á grasinu syðra er blaut og ekkert frost á ferðum, þessvegna ígildi rigningar, sem hingað til hefur ekki stöðvað knattspyrnuleiki. 

Víkingsvöllur snævi þakinn

Markatalan er mikilvægust.

Það getur verið gagnlegt að halda yfir það skrá hve oft knattspyrnulið á skot að marki andstæðinganna en það segir þó auðvitað ekki allt.

Dæmi um það mátti sjá nú á dögunum í leik minna manna, Framara, við FH.  Framarar áttu  jafnvel meira í leiknum en FH-ingar í fyrri hálfleik og fengu mörg ágæt skotfæri.

Gallinn var bara sá að öll skotin fóru beinustu leið í hendurnar á markverði FH þar sem hann stóð og hafði lítið fyrir því að verja. 

Kannski var undirliggjandi sálfræðileg skýring á þessu. Það er nefnilega dálítið erfitt að fá fullt út úr liði í leik þar sem úrslitin skipta engu máli um stöðu liðsins í deildinni.

En í boltaíþróttum skiptir skottækni gríðarlegu máli, því að það er alveg sama hve vel lið leikur ef því mistekst að skapa sér marktækifæri og nýta þau. 

Meistararnir nákvæmastir

Andlega hliðin skilar mestu.

Í knattspyrnuliði eru ellefu menn inni á vellinum í einu. Þótt þjálfun, leikskipulag og einstaklingsgeta hvers leikmanns skipti miklu er mikilvægast að réttur andi ríki meðal leikmanna.

Ef Breiðablik verður Íslandsmeistari í fyrsta sinn verður það fyrst og fremst vegna þess sem stundum er kallað "karakter" liðsins sem heildar.  Þann eiginleika hefur liðið sýnt hingað til og nú vantar aðeins herslumuninn til þess að uppskera. 

Blikar í toppsætinu fyrir lokaumferðina - Selfoss fallið

Urðu að ósk minni.

Ég bloggaði í gær um það hugarfar sem ég vonaðist til að sjá hjá tveimur liðum í efstu deildinni í kvöld, Haukum og Fram.

Það ætti að byggjast á því hvað Haukana snerti að sýna fram á það að þeir gætu unnið hvaða lið sem væri og ekki bara það, heldur líka ráðið úrslitum um það hver yrði Íslandsmeistari. 

Þeir hafa þegar sýnt fram á það fyrrnefnda og nú er bara að sjá hvort hið síðarnefnda fylgir í kjölfarið. 

Framararnir, mitt lið, stóð líka fyrir sínu. Þeir hafa unnið sex leiki, gert fimm jafntefli og tapað fimm leikjum og yrirleittt hefur markamunurinn verið lítill. 

Það bendir til þess að þrátt fyrir að nokkrir leikir hafi tapast í röð með litlum mun sé liðið með nokkuð stöðugan karakter og geti þess vegna átt góða siglingu á lokaspretti mótsins. 

Langþráður sigur hjá Haukunum

Rétti baráttuandinn.

Ég var að velta því fyrir mér í dag hvað geti blásið svonefndum botnliðum baráttuanda í brjóst þegar ljóst virðist að efri hluti deildarinnar sé fjarri, jafnvel svo fjarri að fall sé óhjákvæmilegt.

Var ég þá einkum að hugsa til liðs Hauka sem byrjaði Íslandsmótið ekkert verr en sum önnur lið. 

Þar ber eitt hæst í huga mínum:  "Botnlið" má aldrei fara að hugsa á þeim nótum að barátta þess sé einskisverð ef það á eftir að leika einhverja leiki. 

Ef "botnlið" á eftir að leika við eitthvað af efstu liðunum getur það haft áhrif á stöðu efstu liða ef það nær stigi af einhverju þeirra.

"Botnlið" getur jafnvel ráðið því hver verður Íslandsmeistari og sýnt fram á að það verði taka getu þess alvarlega.

Ef Grindvíkingar halda siglingu sinni áfram,  lyfta þeir sér ekki aðeins ofar í röðina, heldur eiga þeir möguleika á að sagt verði í mótslok: Ef þeir hefðu spilað svona allt mótið væru þeir Íslandsmeistarar ! 

Þetta á ekki aðeins við í keppni hinna efstu í hverri íþrótt. 

Ég minnist þess einu sinni úr svokallaðri deildakeppni RUV í innanhússfótbolta hér á árum áður,  að fyrir úrslitaleikinn hafði Fréttadeildin misst af möguleikanum á að lenda í efsta sæti. 

Staðan var þannig fyrir síðasta leikinn í mótinu að Smíðadeildin, sem hafði fram að því sýnt langbesta frammistöðu, þurfti ekki annað en að innbyrða auðveldan sigur yfir Fréttadeildinni til að fá einu stigi meira en deildin í öðru sætinu, sem ég man ekki lengur hver var. 

En við í Fréttadeildarliðinu keyrðum á það að við gætum í þessum síðasta leik ráðið því hver yrði deildameistari, þótt það yrðu ekki við og öllum á óvart unnum við Smíðadeildina og sönnuðum að við vorum með lið sem bera þyrfti fulla virðingu fyrir og að við gætum unnið hvern sem væri.

Íþróttakeppni byggist nefnilega ekki aðeins á því hver vinnur og hver tapar heldur á hugarfarinu, sem ríkir og því að gera sitt besta frá upphafi til enda. 

Þetta er hugarfarið sem ég óska að ríki hjá mínum mönnum, Frömurum, það sem eftir lifir móts. 

 

 

 

Grindvíkingar unnu toppliðið í Eyjum

Galli á fyrirsögn góðrar fréttar.

Það eru góðar fréttir fyrir sjötugan Framara (ég var skráður í Fram sumarið áður en ég fæddist) að mínir menn skuli hafa staðið sig vel í kvöld.

Hins vegar hefur verið afar dapurlegt að hlusta á og lesa margar fréttir í dag vegna ótrúlega margra ambaga og málvillna sem vaðið hafa uppi.

"Með fjaðrabliki háa vegaleysu..." orti Jónas en nú sameinast íþróttafréttamenn um að beygja ekki orðið "blik" í nafni Breiðabliks, samanber fyrirsögnina "Öruggur sigur Fram á Breiðablik." 

Í fréttum Stöðvar tvö í kvöld talaði fréttamaður um vegalengdina á milli Siglufjarðar og Ólafsfjarðar og orðaði það svona: "...vegalengdin á milli miðbæjarkjarna hvers staðar." 

Fréttamaðurinn virðist ekki kunna að telja því samkvæmt þessu eru staðirnir minnsta kosti þrír því orðið hver er notað um þrjá eða fleiri en orðið hvor um tvo. 

Þar að auki er hlálegt að tala um miðbæjarkjarna í ekki stærri bæ en Ólafsfjörður er. En, eins og eitt sinn var sagt, - það er stórt orð Hákot. 

Málfarinu fer hratt hrakandi í fjölmiðlum og nær nýjum lægðum þegar sumarafleysingafólkið er við störf. 

Öruggur sigur Fram á Breiðabliki