Hastarleg fórn til að vernda náttúru landsins gegn okkur sjálfum.

Breskur maður, Watson, gekkst fyrir því að bjarga íslenska hundinum frá útrýmingu. 

Danskur maður, Rasmus Cristian Rask, gekkst fyrir því ásamt Fjölnismönnum, að bjarga íslenskri tungu frá útrýmingu. 

Bretinn Scott, fuglafræðingur, var meðal þeirra sem hafði forgöngu um að bjarga Þjórsárverum frá drekkingu. 

Nú stefnir í að hinn villti íslenski laxastofn kunni að vera í útrýmingarhættu vegna stórvaxandi laxeldis, og er vitnað í reynslu Norðmanna í því sambandi.  

Ekkert frumkvæði hinna erlendu manna á 19. og 20. öld var því marki brennt að færð væri fórn við að þeir fengju að leggja sitt af mörkum.

En nú stefnir í alvarlega fórn þegar meirihluti í einni af stærstu jörðum landsins kemst í hendur útlendings, vegna þess að þetta er eina leiðin fyrir hann til að leggja vernd íslenska laxins lið.

Þetta er þeim mun hastarlegra fyrir það, að þegar stefndi í eignarhald Kínverja á jörðinni fyrir þremur árum, fór í gang andspyrnualda með víðtækum undirskriftum til að hvetja til þess að Grímsstaðir yrðu gerðir að þjóðareign.

Þetta varð til þess að erlendu eignarhaldi var afstýrt, en nú er í kyrrþey búið að eyðileggja þennan árangur.

Nú kunna menn að segja, að einmitt það að þessi velviljaði útlendingur kaupi jörðina, sé sterkasta aðgerðin, sem völ er á, til að vernda íslenska laxinn.

Hvílík reisn fyrir eina af ríkustu þjóðum heims, að geta ekki drullast til að gera þetta sjálf!

Að það þurfi þá fórn að selja þessa lykiljörð á svæðinu útlendingum til þess að verja náttúru landsins gegn okkur sjálfum! 

Því að um þetta gilda orð Einars Þveræings, þegar hann sagði, að vissulega væri hinn norski konungur, sem menn vildu gefa Grimsey, hinn vænsti maður, en enginn vissi hvaða menn afkomendur hans myndu geyma.

Og úr því að ekki var drifið í því að koma Grímsstöðum strax í þjóðareign verður ekkert hægt að gera í máli breska milljarðamæringins, af því að hann býr enn á Evrópska efnahagssvæðinu. 

Þegar Danir gengu í ESB settu þeir strax undir svona leka og fengu fram sérákvæði um eignarhald útlendinga á jörðum eða bústöðum í Danmörku. 

En við gerðum ekkert eða gátum kannski ekki gert neitt í þeim efnum og treystum á fjarlægð landsins frá öðrum löndum langt norður í hafi. 

Nú hafa aðstæður breyst og það má ekki gerast að við vöknum upp við vondan draum við það síðar meir að þegjandi, hægt og hljóðalaust eru heilu sveitirnar og héruðin komin í erlenda eigu. 

Því síður er það verjandi að við látum ekki af þeim hernaði gegn landinu, eins og Nóbelskáldið kallaði það, sem býr til svona ástand. 

 

Ratcliffe fékk en Nubo ekki

Blaut tuska framan í vitni.

Ásakanir um að verið sé að setja upp leiksýningar þegar teknar eru myndir á Landsspítalanum eru eins og blautar tuskur framan í þá mörgu sjúklinga sem hafa orðið vitni að því hvernig ástandið er. 

Þá er bara að þurrka bleytuna frá tuskunni framan úr sér og gefa vitnisburð. Það er ekki hægt að þegja við þessum síendurteknu ásökunum í garð okkar góða heilbrigðisstarfsfólks.  

Atvikin höguðu því þannig, að ég lemstraðist talsvert og beinbrotnaði í tveimur slysum í fyrravetur, fyrst 6. desember og síðan 14. apríl. 

Í bæði skiptin voru myndatökur nauðsynlegar, og í síðara skiptið ansi miklar, því að um var að ræða báða ökkla, bæði hné, hægri olnboga og hægri öxl. 

Í síðara skiptið var nauðsynlegt að ég gisti eina nótt og færi síðan heim. 

Eftir bæði slysin tóku við nauðsynlegar endurkomur og sjúkraþjálfunartímar. Endurkomurnar urðu alls fimm og sjúkraþjálfunarferðirnar á spítalann til að liðka fyrir endurhæfingu fimmtán. 

Sem sagt, ég varð vitni að ástandinu á spítalanum í Fossvogi alls 22 komudaga og engan þessara daga var um að ræða nein sérstök hálkuslys eða aðstæður, sem voru óvenjulegar vegna slysahættu. 

Bílastæði spítalans voru full eða yfirfull alla dagana og mörgum bílum oft lagt fyrir utan bílastæði, jafnvel úti í sköflum. 

Á Bráðadeildinni var alltaf sama ástandið, sem maður kynntist kannski best þegar beðið var á gangi innan við afgreiðsluna eftir því að gips harðnaði eða af öðrum sökum, starfsfólkið var á stanslausum þönum í kapphlaupi við tímann og dvöl sjúklinganna í biðröðum skipti oftast klukkustundum. 

Í slíkri streitu og óðeðlilegu ástandi eykst hættan á mistökum og því að ófullnægjandi tími gefist til að sinna hverjum sjúklingi. 

Í seinna tilfelli mínu þurfti að taka myndir út um allan líkamann því að beinbrotin gátu verið mörg, og svo óheppilega vildi til að ekki sást í þetta skipti að ég var ökklabrotinn hægra megin. Brotið sást ekki greinilega nema frá alveg sérstöku sjónarhorni og í kapphlaupinu við takmarkaðan tíma, aðstöðu og mannskap, voru teknar einar 12-15 myndir, en þær hefðu kannski þurft að vera eitthvað fleiri, kannski aðeins einni fleiri. 

Fyrir bragðið varð meðferðin á þesu svolítið fyndin:  Venjulega er fólk sett í gips í sex vikur og byrjar síðan að ganga. En í mínu tilfelli kom brotið ekki fram á mynd, fyrr en eftir að ég var búinn að ganga á beinbrotinu í sex vikur, og þá var ég auðvitað settur í gips, sem kom í ljós að þurfti aðeins í um tíu daga.  

Þegar ég heyri ráðist að starfsfólki spítalans með ásökunum um "leiksýningar" sárnar mér það mjög að ráðist skuli að ósekju að þessu góða fólki, sem við erfiðar aðstæður gerir allt sem í mannlegu valdi stendur til að líkna og þjóna sjúklingunum af einstaka ljúfmennsku og dugnaði og gerir svo sannarlega sitt besta.

Þetta er ekki það eina.

Í hitteðfyrrahaust fór ég á biðlista vegna nauðsynlegrar eftirmyndatöku eftir aðgerð við nýra, sem var þess eðlis, að ekki mætti líða meira en þrír mánuðir frá aðgerðinni, svo að hægt væri að ganga úr skugga um að ekki væri þar að taka sig upp krabbamein. 

Vinur minn, sem var með gáttaflökt, lenti líka á tveggja mánaða myndatökubiðlista, af því að fjárveitingin til þess var búin það árið!  Takið eftir, ekki vegna skorts á starfsfólki. 

Við fórum báðir í rússneska rúllettu, hann vegna hættu á heilablóðfalli og ég vegna hættu á krabbameini. 

Hann tapaði því áhættuspili sem hann neyddist til að spila, og fékk slæmt heilablóðfall sem kostaði margra mánaða spítalameðferð, þannig að sparnaðurinn af því hafa fjárveitinguna of litla fyrir myndatökurnar varð ekki einasta enginn, heldur varð kostnaðurinn í heild í peningum, þjáningum og skertri heilsu margfaldur miðað við "sparnaðinn".  

Ég beið í sjö mánuði í staðinn fyrir þrjá á mínum biðlista og reyndist heppinn í minni rússnesku rúllettu. 

Auðvitað dauðfeginn og ánægður með minn hlut, - en afsakið þótt ég fyllist depurð yfir því að ég veit að þarna úti eru einhverjir, sem voru ekki eins heppnir og ég. 

Ég er bara eitt vitni af mörgum. Konan beið og þjáðist í hálft annað ár á biðlista eftir því að fá mjaðmarlið, sem gerbreytti lífi hennar.  

Afsakið að vitni skuli segja frá í stað þess að þegja um meintar "leiksýningar" í heilbrigðiskerfinu og þurrka af sér bleytuna í andlitinu eftir blautar tuskur, enn og aftur, frá þeim sem ekki hafa séð og reynt, en kveða samt upp dóma í allar áttir. 

Leiksýning á Landspítala?

Öll athygli er auglýsing. Endilega start-up?

Ugly-Pizza er ögrandi nafn, sem vekur athygli og árangurinn af því að nota svona óvenjulegt nafn byggist á því að allt umtal sé gott, jafnvel þótt yfirbragðið sé neikvætt. Eða að ákveðinn kímni sé jákvæð. 

Ásókn enskrar tungu virðist óstöðvandi, ekki aðeins til þess ætluð að ganga í augun á ferðamönnum, heldur í einu og öllu. Ugly Pizza er svo mikið erlendis eins og Bo myndi kannski orða það. 

Íslenskan á fjölmörg orð, sem nota mætti til þess að segja frá því að þetta sé nýgræðingsfyrirtæki byrjendafyrirtæki, nýtt fyrirtæki, ferskt fyrirtæki eða frumkvöðlafyrirtæki, allt eftir því hvað eigandanum finnst þjóna sér best til að gefa nafninu aðlaðandi blæ.  

Nei, start-up skal það vera og lengja rununa Black Friday, Cyber Monday, Tax-free, Outlet o.s.frv. 

Ferðamenn forvitnir um nafnið