Hræðilega einfalt mál.

Anders Behring Breivik stundaði landbúnað og sankaði sjálfur að sér sprengiefninu sem hann notaði í sprengjuna, sem hann sprengdi í miðborg Oslóar. 

Þetta var hálft tonn, þannig að sprengjan, sem sprakk núna í Afganistan, var þrisvar sinnum öflugri. 

Fyrir nokkrum árum var þess getið að á netinu mætti finna einfaldar leiðbeiningar til að búa til sprengju. 

Þess vegna væri það hræðilega einfalt að gera slíkt í einrúmi á laun fyrir þá sem hefði aðstöðu til þess. 

Talibanar bera það af sér að standa að tilræðinu í Kabúl. 

En í vaxandi mannhafi þjóða heims leynast margar misjafnar persónur, sem er eru á skjön við venjulegt fólk. 

Flestir eiga vafalaust erfitt með að skilja hvað svokölluðum tölvþrjótum gengur til með iðju sinni. 

Keypti allt til sprengjugerðar sjálfur

Óræð er Bárðarbunga.

Það er ekki hægt annað en að hneigja sig fyrir eldfjalladrottningunni Bárðarbungu þegar farið er um svæðið í nágrenni hennar og höfð í huga gögnin um sífellda skjálfta í henni. 

Hún byrjaði á því um miðjan síðasta áratug síðustu aldar að fara að skjálfa meira en áður hafði þekkst, og lítið gos undir jökli við Hamarinn og síðan Gjálpargosið mikla í október 1996 gáfu forsmekkinn að því að hún opinberaði miklu meira veldi sitt í eldstöðvakerfi landsins en áður hafði verið á vitorði almennings. 

Vitað er að hún hefur stjórnað stórgosum, sem hafa náð allt suður í Friðland að Fjallabaki, en nú bættust Grímsvötn, virkasta eldstöð landsins, við, og 2014 mátti ljóst vera að hún hefur áhrif að minnsta kosti langleiðina að Öskju, ef ekki áhrif á Öskju sjálfa og þar með hugsanlega norður um allan sveiminn, sem jarðaldarnir í Sveinagjá gusu á á óróatímabilinu eftir hið gríðarlega gos í Öskju 1875. 

Bárðarbunga er eins konar mafíósi eldvirka beltisins þegar hún líkt og sendir boð til útsendara sinna í suðvestri og norðaustri um að gjósa.

Stundum er talað um öxulinn Grímsvötn-Bárðarbunga sem það svæði sem annar af tveimur stærstu möttulstrókum jarðar er undir. 

Óróinn að undanförnu hefur verið í noðurbrún Bárðarbungu, og það, að hún er næsthæsta fjall landsins, sýnir, að hún gæti átt það til að gjósa næst í því skyni að hækka sig aðeins sjálf

Myndirnar eru teknar í flugferð til Sauðárflugvallar síðastliðinn laugardag, og á þeirri neðri sést til Grímsvatna, sem Öræfajökull rísa að baki í 70 kílómetra fjarlægð í loftlínu.

Myndavélin hallast aðeins til hægri, þegar smellt er af, því að eins og oft gerist og eðlilegt er varðandi svona stórt fjall, var talsverð ókyrrð vegna frákasts sunnan áttar frá flykkinu. 

Virðingin fyrir mætti þessa mikla náttúrufyrirbæris er mikil við að horfa svona beint í áttina að hnjúkaröð norðurbrúnarinnar, þar sem skjálftarnir hafa verið, og andvarpa í lotningu: 

 

Í iðrum með umbrotaþunga. /

til alls virðist drottningin vís. / 

Óræð er Bárðarbunga,  / 

sem bólgnandi hristist og rís. 

600 skjálftar á viku

"Við eigum land"? Nei, erum vörslufólk þess.

Svo lærir lengi sem lifir. Fyrir tuttugu árum gerði ég tvo sjónvarpsþætti undir heiti titillags og texta:  "Við eigum land." 

Í framhaldi af gerð þessara þátta áttaði ég mig á því að það yrði að skoða ástand lands okkar og meðferð okkar á því út frá víðara sjónarhorni en áður. 

Þremur árum síðar byrjaði ég því að ferðast um þjóðgarða og virkjanasvæði í Norður-Ameríku og á Norðurlöndum og þegar ég kom til Íslands 1999 eftir Ameríkuför, var ég í áfalli eftir að hafa komist að raun um það, að við Íslendingar vorum hvað varðaði ástand náttúruverndar- og umhverfismála 40 árum á eftir Bandaríkjamönnum og 20 árum á eftir Norðmönnum.

Verkefni næstu ára dýpkaði sýnina á þessi mál, svo að nokkur atriði þeirra urðu betur ljós og færðu mér sanninn um hve fáfróður og barnalegur ég hafði verið: 

Við, núlifandi Íslendingar, eigum ekki þetta land, heldur eru við með það til vörslu fyrir komandi kynslóðir og mannkyn allt.

Við höfum landið að láni frá afkomendum okkar segir í austrænni speki. 

Við virðum hvorki mannréttindi né lýðræði með því að umturna landinu með óafturkræfum spjöllum, því að yfirgnæfandi meirihluti þeirra, sem það mál varðar, er ófæddur.

Við stuðlum að misrétti kynslóða og valdbeitingu gagnvart þeim með þessari hegðun.

Nú er sagt frá því í fréttum að útgjöld til landvörslu hafi aukist um 33% á síðasta ári, og þykir sú útgjaldaaukning umtalsverð. En miðað við verðmætin, sem í húfi eru, eru þetta smáaurar. Sköðum eftirfarandi hlutföll: 

360 króna milljónir króna til landvörslu er innan við einn þúsundasti (0,1%)  af tekjunum, sem við mokum árlega inn með erlendu ferðafólki í krafti aðdráttarafls íslenskrar náttúru.

 

  

360 milljónir til landvörslu