Þar sem tveir menn eða fleiri koma saman....

Nytsamlegt getur verið að reyna að rýna í hugsunarhátt erlendra hryðjuverkasamtaka varðandi þá staði sem þau velja sér til ódæðisverka sinna. Á þessari öld eru það nöfn eins og New York, Washington, Madrid, London, Brussel, Nice og Manchester. 

Allir þessir staðir eiga það sameiginlegt að vera fjölfarnir og að afar margir þekkja þá og hafa verið þar. 

Af þeim sökum hreyfa hryðjuverkin við fleirum en ella og valda hámarks óhug og ótta. 

Og þessir staðir eru frekar miðsvæðis í fjölmennum ríkjum og hægt að komast til þeirra úr mörgum áttum. 

Kannski eru fregnir af vopnaburði íslenskra lögreglumanna ætlaðar til að senda þau skilaboð til erlendra hryðjuverkasamtaka að vegna þess að Ísland er fjarlæg eyja sé ekki eins auðvelt að komast þangað og um stór og þéttbíl meginlönd og að hryðjuverkafólk geti ekki gengið að vopnlausri lögreglu sem vísum hlut á samkomum á Íslandi. 

Maður veit svo sem ekki hvort og hvað lögregluyfirvöld eru að hugsa eða hvað þeim gæti látið sér detta í hug.

Því að að ekkert af því sem nú fréttist af kemst í hálfkvisti við það þegar íslensk yfirvöld fengu NATO, öflugasta herveldi heims, til þess að láta loka stórum hluta hálendisins í júlí 1999 til þess að senda þangað öflugustu drápstæki heims, árásarþotur til þess að æfa sig á því að gera árásir á íslenskt náttúruverndarfólk! 

Slíkt fólk var þá og er ef til vill enn í dag talið mesta ógn við íslensku þjóðina sem hugsast getur. 

Annars hefði heræfingin Norðurvíkingur ekki snúist um svona árásaráætlun né heldur kallaður til stærsti skriðdreki landsins til þess að aka gegn sitjandi fólki í Gálgahrauni hér um árið.

En nú má hugsanlega búast við fjölgun aukavakta og aukna yfirvinnu hjá vopnuðum íslenskum lögregluþjónum, þannig að ef maður setti sig í stellingar eftirhermunnar og hermdi eftir Guðna Ágústssyni myndi það geta hljóðað svona:

Þar sem tveir menn eða fleiri koma saman á Íslandi, þar er atvinnutækifæri fyrir byssumenn. 

En 

 

Undrandi á vopnaburði lögreglu

Búa til "Route 66 skála"?

Einu sinni hét aðal þjóðleiðin vestur yfir sunnanverð Bandaríkin "Route 66". 

Síðan var lögð stór hraðbraut til að leysa "Veg 66" af. 

En vegna hins sögulega gildis "&&" er honum víða haldið við og séð um að hægt sé að aka hann líkt og forðum. 

Á einstaka stað liggja vegirnir ekki langt frá öðrum, nokkuð samsíða. 

Þannig er það til dæmis í Arizona þar sem við Helga völdum ákveðinn kafla, sem liggur í gegnum litla bæinn Seligman. 

Þar er hægt að fara inn á 66 og koma við í vegasjoppu, sem er nákvæm eftirlíking slíkrar frá miðri síðustu öld. 

Bílar fr´sjötta áratugnum standa þar hjá, gamla bensíndælan er virk og allt nákvæmlega eins og var. 

Stórar myndir af Elvis Presley, Marilyn Monroe og öðrum stjörnum þess tíma prýða veggi og afgreiðslufólkið klæðist tísku "Fifties". 

Úr gömlum glymskröttum ómar tónlist og heyra má í gömlum útvarpsþulum segja fréttir í gömlum lampatækjum. 

Á að minnsta kosti tveimur stöðum nálægt Þjóðvegi eitt væri hægt að framkalla hina gömlu stemningu, við Ferstiklu og hjá gömlu Hvítárbrúnni, þar sem svonefndur Hvítárskáli stóð. 

Ferstikluskáli myndi sækja aðdráttarafl í gömlu leiðina fyrir Hvalfjörð, þar sem söguslóðir frá ýmsum tímum anga enn. 

En Hvítárskáli hefur þann kost, að hann liggur skammt frá Þjóðvegi eitt, nánar tiltekið aðeins í sex kílómetra fjarlægð. 

Gamla fallega mjóa bogabrúin og akstur yfir hana getur verið þungamiðja aðdráttaraflsins. 

Gaman væri ef Hvítárskáli risi aftur í stíl þeirra vegasjoppa, sem eru við Route 66 í Bandaríkjunum. 

Þessi staður er stutt frá fornbílasafninu í Brákarey, og það mætti velja úr því safni rútu og nokkra bíla til að standa á sumrin við Hvítárskála. 

Ferstikluskáli opnaður að nýju