Fróðleg heimildamynd um ótrúlega illsku.

Eini blaðamaðurinn sem slapp lifandi til baka frá því að komast inn að innsta hring "Íslamska ríksins" gaf í heimildarmynd í sjónvarpi í gærkvöldi innsýn í vitfirrta veröld kalífadæmis, sem var meira en tvöfalt stærra en Ísland þegar landvinningar þess stóðu sem hæst fyrir tveimur árum. 

Myndin hófst á yfirlýsingu Georgs W. Bush Bandaríkjaforseta þess efnis að Bandaríkin myndu færa þjóðunum á þessu svæði frið með innrásinni í Írak. 

Þá voru múslimskir hryðjuverkamenn nokkur þúsund, en 14 árum síðar eru þeir orðnir meira en hundrað þúsund. 

Í viðtali í myndinni við vestrænan sérfræðing um Íslam kom fram að ekki væri snefil af Íslamstrú að finna í boðun Íslamska ríkisins og vitnaði sérfræðingurinn í friðarboðskap Kóransins máli sínu til stuðnings og það ákvæði hans að aðeins í hreinni sjálfsvörn væri heimilt að grípa til vopna. Einnig vitnaði hann í þau ákvæði Kóransins sem leyfðu að iðkendur annarra trúarbragða fengu að gera það í friði. 

Talsmaður Íslamska ríkisins glotti ógeðslega á hrollvekjandi hátt þegar hann lýsti þeim manndrápum víða um lönd sem Íslamska ríkið myndi standa að, og í myndinni var því lýst, hvernig hinir trylltu vitfirringar nýttu sér opinn huga ungmenna til þess að heilaþvo þau til illvirkja og manndrápa. 

Athyglisvert var hvernig talsmenn ríkisins telja shía í Írak og Íran réttdræpa sem trúvillinga. 

En talsmaður ISIS taldi að komandi herferðir inn í Evrópu og jafnvel til Ameríku yrðu farnar til að hefna fyrir landvinninga nýlenduveldanna fyrr á tíð. 

Sagt hefur verið að múslimar hafi notað hervald til að breiða ríki sitt svo mjög út frá stofnun trúarbragðanna, að það náði þegar mest var yfir Arabalöndin, Norður-Afríku og Íberíuskaga, auk Balkanskagans. 

En ofstækisbrjálæðingarnir sem stofnuðu Íslamska ríkið, telja sig vera að hefna margfalt meiri landvinninga kristinna þjóða á tímum nýlenduveldanna, sem fékkst með beitingu hervalds. 

Stoðar lítið að benda á að sá tími sé liðinn, því að í fyrrum nýlendum telja margir að hernaðaríhlutun Bandaríkjanna í Írak og dulbúin nýlendustefna í formi ágengni vestrænna stórfyrirtækja sé angi af sama meiði. 

Styrmir Gunnarsson hefur bent á það á bloggsíðu sinni að ekki sé nóg að kveða niður hina morðóðu glæpamenn Íslamska ríkisins og vitfirrtar hryðjuverkasveitir þeirra, heldur þurfi ráðast að þeirri rót hefndarhugarins, sem felst í sárindunum í þriðja heiminum vegna ofbeldis nýlenduherranna vestrænu. 

Stærstu hernaðarlandvinningar sögunnar voru á vegum nýlenduveldanna. Í breska heimsveldinu settist sólin aldrei. 

Nýtt dæmi um umfang ofbeldisins í þessum nýlendum er talan 10-15 milljónir blökkumanna, sem talið er að Belgar hafi drepið í Kongó. 

Sú var tíð fyrr á öldum að vitnað var í Biblíuna þegar hervaldi var beitt til að breiða út kristni og er styttan á Stiklastað af Ólafi "helga" Haraldssyni Noregskonungi á prjónandi hesti með sverð í annarri hendi og Biblíuna í hinni tákn um það. 

Þetta er sem betur fer liðin tíð en landvinningar í staðinn oft gerðir í nafni stjórnmálakenninga. 

Og nýlenduútþensla Japana á síðustu öld var einhver hin grimmilegasta í mannkynssögunni og með trúarlegu ívafi, þar sem keisarinn var heilagur maður. 

Á síðustu öldum hafa kristnir menn að mestu kveðið í kútinn þá, sem leita uppi afmarkaðar setningar í Biblíunni til að réttlæta trúarlegt ofstæki og hafa í staðinn innleitt mannréttindi, frjálslyndi og skilning. 

Þótt höfundur heimildarmyndarinnar um Íslamska ríkið segði, að 1.500 milljónir múslima væri yfirleitt afar friðsamt fólk, hefur ekki tekist að kveða að að fullu niður átrúnað á afmarkaðar trúarsetningar, sem notaðar eru til að réttlæta skelfileg glæpaverk. 

En ef það er svo að bæði í kristni og íslam finnist nægur friðarboðskapur til þess að ná sáttum milli þessara trúarbragða ætti það að vera hægt. 

Styrmir Gunnarsson giskar á að tíminn til þess sé vart meiri en tveir áratugir. 

Ólíklegt að „kalífadæmið“ lifi árið

Við ofurefli fjármagns, valda og aðstöðu að etja.

Það hefur háð íslenskri náttúruverndarhreyfingu alla tíð hve þau öfl, sem hagnast á því að ganga nærri náttúruauðlindunum, eru margfalt fjársterkari, valdameiri og með betri aðstöðu á alla lund. 

Eftir harðvítuga Eyjabakkadeilu gekk hreyfingin nærri sér hvað snerti fjármagn og þrek, og þegar virkjana- og stóriðjuæðið var margfaldað með tveimur risavirkjunum, Kárahnjúkavirkjun og Hellisheiðarvirkjun og áformum um risaálver á Grundartanga, Bakka og í Helguvík, auk stórrar stækkunar álversins í Straumsvík, neyttu valdaöflin aflsmunar á alla lund til að þröngva fram mestu mögulegu óafturkræfu umhverfisspjöllum og rányrkju í sögu þjóðarinnar. 

Nú er í gangi að tvöfalda raforkuframleiðsluna til 2025 svo að við framleiðum tíu sinnum meiri raforku en íslensk fyrirtæki og heimli þurfa.

Alla tíð hefur verið brýn nauðsyn að efla fjárhagslegan bakgrunn baráttunnar fyrir einstæðri náttúru landsins sem hefur síðustu árin opnað nýja möguleika fyrir lífskjarasókn þjóðarinnar. 

Nýjar aðferðir og leiðir mega þó ekki verða á kostnað þeirrar náttúruverndarbaráttu, sem nú er háð af almennum félagasamtökum og þarfnast frekari styrks fjármagns og vinnu, heldur verður að efla breiða fylkingu þeirra, sem vilja láta til sín taka á þessum vettvangi.

Bent hefur verið á það, að vegna æðibunugangsins við ágengni gagnvart náttúruverðmætum á landi hafi íslensk náttúruverndarhreyfing orðið að beina mestöllum kröftum sínum í baráttu, sem endar niðri á fjörum landsins. 

Verkefnin á landi fara vaxandi ef eitthvað er svo að þar veitir ekki af því að efla þá vinnu og auka það fjármagn sem þar er brýn þörf á. 

Fyrirhugaður íslenskur sjóður virðist ætla að láta til sín taka varðandi nytjar sjávar og lífríkis vatnsfalla og á sér erlenda fyrirmynd.

  

 

Slá skjaldborg um íslenska náttúru

Stórir áfangar fyrir litla þjóð.

Fyrir örþjóð eins og okkur skipta stórir áfangar á íþróttasviðinu miklu máli. Á hárréttum tíma þegar fullt sjálfstæði var fengið kom Evrópumeistaratitill Gunnars Huseby eins og hvalreki fyrir sjálfsvitund okkar og álit út á við 1946. 

Albert Guðmundsson var einn besti knattspyrnumaður Evrópu á árunum þar á eftir. 

1950 unnu íslenskir frjálsíþróttamenn einhvern fræknasta sigur íslenskrar íþróttasögu á EM í Brussel og unnu bæði Norðmenn og Dani í landskeppni árið eftir auk sigurs á Svíum í knattspyrnu sama dag. 

Clausensbræður voru einsdæmi á heimsvísu. 

Silfurmaðurinn Vilhjálmur Einarsson ljómaði frá 1956 fram yfir 1960. 

Friðrik Ólafsson í fremstu röð skákmanna heims.

Áfram má nefna dæmin, mislöng leiftur, Ásgeir Sigurvinsson, Bjarni Friðriksson, Einar Vilhjálmsson, Jón Páll Sigmarsson, Jón Arnar Magnússon, Kristinn Björnsson, silfur í handbolta á Ólympíuleikum, Evrópumeistaratitlar í fimleikum kvenna og EM ævintýri landsliðanna í knattspyrnu.

Blönduð bardagalist og fimleikar og golf kvenna, - hvern hefði órað fyrir slíku fyrir rúmum áratug?

Ólafía Þórunn Kristinsdóttir hefur kyndil á loft í íþrótt þar sem andlega getan þarf ekki síður að vera á háu stigi en sú líkamlega.

Brautin er þyrnum stráð, kostar fórnir, æðruleysi gagnvart áföllum og blöndu af sjálfstraustir, hógværð og jafnvegi hugans þegar vel gengur.

Sannur meistari er aðeins sá sem kann að vinna úr áföllum. 

 

Hvernig sem fer hjá Ólafíu Þórunni Kristinsdóttur í dag er það stórviðburður á íslenskan mælikvarða hvar hún er stödd á þessum sumardegi. Til hamingju!   

 

 

Ólafía skrifar söguna

Hefur úrkoman á austanverðu landinu aukist?

Enn og aftur berast fréttir af nýjum úrkomumetum á Austfjörðum. 

Fróðlegt væri að vita, hvort sú tilfinning mín sé rétt, að veðurfar hafi breyst meira á austanverðu landinu en annars staðar síðasta áratug og að þetta sé eitt af merkjum þess. 

Talið var alveg fram yfir síðustu aldamót að þurrasta svæði landsins væri norðan Vatnajökuls frá Snæfelli vestur yfir Dyngjufjöll. 

Þetta væri ástæða þess að hreindýrin héldu helst velli í Kringilsárrana og nytu þar friðunar ranans.

Ég hef haft viðveru bæði á landi og í lofti á hverju ári á þessu svæði í 20 ár og hefur sýnst, að hið þurra svæði hafi minnkað síðustu árin, þannig að úrkoman, einkum snjókoma á veturna, hafi aukist alveg vestur að Kreppu og Krepputungu og því miklu snjóþyngra á Snæfelli, Vestur-Öræfum og á Brúaröræfum en áður var.

Erfitt er að sanna þetta með tölum, því að veðurstöðvarnar á þessu svæði við Upptyppinga, á Brúaröræfum, Brúarjökli og Eyjabökkum, eru allar nýjar.

En sjá hefur mátt, að hinar kröftugu úrkomugusur, sem berast með lægðum upp að landinu úr suðaustri, hafa skilað meiri úrkomu, snjó á vetrum og rigningu á haustin og vorin, en áður var.

Neðri myndin (fyrir mistök birtist hún tvisvar) sýnir hvernig Snæfell hefur verið alhvítt vel fram á sumar undanfarin ár.   

Vorið í vor var undantekning hvað varðaði það, að það voraði miklu fyrr og betur en nokkru sinni um langt árabil. 

Það haustaði seinna í fyrra, þannig að þarna birtist það einkenni hlýnandi veðurfars að veturnir yrðu styttri en áður var. 

Hins vegar virðist veðurfarið í sumar enn sem komið er vera heldur svalara en undanfarin ár, hvað sem síðar verður. 

Úrkomumet slegið á Austfjörðum