Margra áratuga lausung skýtur upp kollinum aftur og aftur.

Í örlitla vensla-, tengsla- og kunningjasamfélaginu, með öllu því, sem af því leiðir og nefnist íslensk þjóðfélag, var það einn stærsti brandari gróðærisáranna fyrir Hrun þegar erlend könnun átti að leiða í ljós, að íslenska þjóðfélagið væri með minnsta spillingu heims. 

Síðuhafi þekkir að vísu ekki mörg dæmi um slíkt í borgarkerfinu í Reykjavík, en nógu mörg til að þau varpi ljósi á margra áratuga lausung hvað snertir eftirlit, aðgerðir og ábyrgð á mörgum sviðum. 

Smá dæmi: Verktaki, sem er að malbika kafla Háaleitisbrautar, lokar 700 manna hverfi áður en fólk fer til vinnu án þess að hafa gefið neina viðvörun. 

Aðspurður bregst ókvæða við kvörtun síðuhafa, svo liggur við að hann leggi hendur á hann, segir aðfinnsluna byggða á nöldri út af máli, sem síðuhafi hafi ekkert vit á. 

Sem sé því, að samkeppnin í útboðunum við verk fyrir borgina sé svo hörð, að það sé ekkert fé til að vasast í því að setja upp aðvörunarmerki. 

Síðuhafi bendir á að hægt hefði verið að dreifa miðum í húsin kvöldið áður, en við þá athugasemd tryllist verkstjórinn alveg. 

Síðu hafi hðrfar og leitar upplýsinga hjá borginni. Í ljós kemur að verktakinn samþykkti útboð, sem gerir honum skylt að láta íbúana vita hvað til standi. 

"En hvað, ef hann gerir það samt ekki?" er spurt og svarið er athyglisvert: 

"Því miður höfum við ekki mannskap til þess að gera neitt í svona máli" er svarað, eins og ekkert sé sjálfsagðara. 

Niðurstaða: Borgin ber ábyrgð á því að haga málum þannig, að svona mál og hliðstæð mál koma aftur og aftur upp. 

Annað mál: Gúmmívinnstofubruninn fyrir þrjátíu árum, sem leiddi í ljós eftir málarekstur í nokkur misseri stórfelldar misfellur hjá Slökkviliði Reykjavíkur, sem langt mál væri að rekja. 

Til að einfalda málið sýnir niðurstaðan, gerbreytt og betri tilhögun nokkrum misserum seinna hve alvarlegt þetta mál var, sem keppst var við að mistúlka og þagga niður. 

Fleiri mál mætti telja hjá mismunandi borgarmeirihlutum, sem sýna sleifarlag æ ofan í æ, þar sem hinar "séríslensku aðstæður" leiða til þess að enginn er ábyrgur fyrir neinu. 

Erlendis segja æðstu yfirmenn oft af sér í hliðstæðum málum, en hér er ábyrgðinnin dreift á marga, þá sem framkvæma axarsköftin og þá sem vita hvað er að gerast en þora ekki að gera uppskátt um það, oft frá neðstu undirmönnum og upp í topp. 

Víkur sjálf ef Dagur víkur ekki

Hrímið í Húnaþingi var hreint og rammíslenskt í dag.

Hrímþokan sem lá yfir Reykjavík í gær olli því að hrím settist á jörðina og hvað sem var. 

Þess vegna kostaði það vinnu bæði í gærkvöldi og í morgun að skafa hrímið af fararskjótanum, sem ég fór á til Akureyrar til þess að árita ljósmyndasöngljóðabókina Hjarta landsins hjá Pennanum-Eymundsson og Nettó Glerártorgi. 

Á leiðinni bar margt fyrir augu, meðal annars alhvít jörð í Húnvatnssýslu af hrími, sem greinilega hafði sest þar á jörðina á alllöngum tíma. 

Myndin er tekin Miðhópinu af útigangshrossum með Skagastrandarfjöllin í baksýn. 

Og engin hætta á nein óhrein mengunarefni hafi verið í þessari rammíslenska hrímlagi.

Þetta var eini hluti leiðarinnar þar sem sem svona þykkt hrímlag var að sjá.  

Neðri myndin er af fararskjótanum, Suzuki Fox 410, árgerð 1988, komnum á leiðarenda. 

Það hefði verið ennþá meira stuð að fara á vespuhjólinu Létti (Honda PCX) eins og til stóð, en á síðustu stundu kom í ljós leki úr afturdekki og ekki tök á laga það í tíma. 

Segir þokuna í gær mengunarþoku

Nánasarleg hækkun, svipað fyrirbæri og nú skekur Vesturlönd.

Áhöld eru um hvort hækkun persónuafsláttar og skattleysimarka um 4,17% nái að dekka þá fyrirsjáanlegu hækkun verðlags sem virðist blasa við á næsta ári. 

Í raun hefur því ekkert breyst í huga Bjarna Benediktssonar miðað við það sem Geir Haarde sagði í sjónvarpskappræðum í miðju gróðærinu 2007, að efnahagslífið réði alls ekki við neina hækkun. 

Þetta sagði hann þótt honum væri bent á, að persónuafslátturinn og skattleysismörkin hefðu að raungildi verið miklu hærri 1995 í lok samdráttarskeiðs. 

Svipað er að gerast hér og fer nú um eins og faraldur um æ fleiri Vesturlönd, álögur hækkaðar á almenning, sem bitnar verst á láglaunafólki á sama tíma sem elítan og hinir auðugri hygla sér og sínum. 

Af því sprettur annar faraldur, fyrirbæri sem Frakkar nefna Gulu vestin, auk vaxandi fylgis hópa sem nærast á óánægju og óróa. 

Persónuafsláttur og skattleysismörk hækka