Bókin heldur vonandi áfram velli með sinni sérstöðu.

Form menningar eru í kröppum sjó hin síðustu ár. Sala á geisladiskum hefur hrunið og tónlistarfólk verður að fara afturábak um 70 ár, aftur fyrir vinylplötuna og lifa á hljómleikahaldi. 

Í staðinn fyrir geisladiskinn ríkir niðurhal á netinu og að fara með tónlist inn á Spotify, sem er næstum eins og að gefa tekjur frá sér, því að íslenski markaðurinn er svo agnarlítið brotabrot af heimsmarkaðnum. 

Það er líka sótt að bókinni, em í henni leynist kannski von um að hún standist áhlaupið. 

Hljóðbókaapp í sátt við rithöfunda er skynsamleg ráðstöfun, því að eftir sem áður mun bókin njóta sérstöðu. 

Handhægar bækur er hægt að lesa á þeim hraða, sem lesandanum hentar, og næstum hvar sem er.

Hann er örskotsfljótur að fletta til baka, fletta áfram, eða lesa eitthvað aftur. 

Erfitt að sjá að neitt annað form geti komið í stað þessarar sérstöðu bókarinnar. 

 

Hljóðbókaapp í sátt við rithöfunda

Að þiggja ekki frið ef ófriður er í boði.

Þessi orð, "að þiggja ekki frið ef ófriður er í boði" voru eitt sinn notuð um íslenskan stjórnmálamann, en ekki veit ég nákvæmlega um uppruna þeirra. 

Gallin við það viðhorf, sem orðin lýsa, er oft sá, að í raun sé ófriður ekki í boði, þótt hinn herskái telji það, það er, að ófriður sé einfaldlega svo slæmur kostur þegar hann er skoðaður nánar, að það verði frekar að leita sátta. 

Hér heima heyrir maður suma segja, að helsti kostur Donalds Trumps sé, að hann efni öll hin stórkarlalegu loforð, sem hann gaf í kosningabaráttunni. 

Þá er algerlega skautað fram hjá því, að mörg þeirra voru greinilega gefin án nokkurrar bitastæðrar athugunar á þessum loforðum og afleiðingum þess, ef þau yrðu efnd. 

Trump lofaði því til dæmis að gereyða Norður-Kóreu án þess að séð yrði, að það myndi gera neitt nema að leiða hörmungar af nýrri og óþekktri stærð yfir Asíu og heimsbyggðina. 

Nú hafa þau mál að vísu skipast til aðeins betri vegar án þess að efna þurfi kjarnorkustyrjaldarloforðið. 

Fyrir rúmri öld skall Fyrri heimsstyrjöldin á af því að ráðamenn stórveldanna töldu sér skylt að efna lítt grunduð loforð til hinna og þessara um hernaðaraðgerðir. 

Mann grunar að núverandi Bandaríkjaforseti hafi lítt eða ekki kynnt sér þá atburðarás, af því að hann virðist vera einstaklega gjarn á að gefa sér strax rangar forsendur fyrir yfirlýsingagleði sinni, sem skapa loforð með ófyrirsjáanlegum afleiðingum fyrir hann og alla aðra. 

Að vísu finnast dæmi um að ekki hafi verið annað en ófriður í boði, svo sem við upphaf Seinni heimsstyrjaldarinnar. 

En þá var um það að ræða, að annar aðilinn, Adolf Hitler, reyndist vita vonlaus í samningum, og rauf samnninga sína ítrekað bæði hratt og gagngert, þannig að ljóst var að stefnan, sem hann hafði sett fram í Mein Kampf, var algild í hans huga. 

Þannig liðu til dæmis aðeins fimm mámuðir frá því að Chamberlain veifaði blaðinu með samningi hans og Hitlers um "frið á okkar dögum þar til að Hitler sveik það samkomulag gersamlega. 

Þar með varð ljóst, að útrýming Gyðinga og hernaður alla leið austur að Úralfjöllum var allan tímann staðfastur ásetningur hans, og að við hann væri alls ekki ekki hægt að semja.

En ekki er að sjá að neitt viðlíka liggi fyrir um efndir Írana á sínum samningi.  

 

 

Trump hefur ekki tekið ákvörðun

Það nýjasta, 9,9 trixið. Strax langleiðina í Kárahnjúkavirkjun?

Tæpum 50 árum eftir grein Laxness, "Hernaðurinn gegn landinu", er blásið til stórsóknar gegn lindám landsins og öðrum vatnsföllum með nýrri útfærslu á "túrbínutrixinu" sem var notað 1970. 

Þá voru fyrst keyptar túrbínur í virkjun Laxár áður en nokkuð væri farið að ræða við landeigendur, þar sem stefnt var að því að sökkva Laxárdal og og stúta hinu auruga Skjálfandafljóti og fossum þess  í leiðinni með því að veita henni í Kráká og Mývatn.

Trixið fólst í því að kæfa allt andóf með því að láta fólk standa frammi fyrir gerðum hlut.  

Þegar Þingeyingar andmæltu, var þeim kennt um að valda stórfelldu fjártjóni sem fælist í því að sitja uppi með ónotaðar túrbínur. 

Sigurði Gizurarsyni verjandi andófsfólks sneri þessu hins vegar við með því að færa rök fyrir því, að þeir sem hefðu tekið áhættuna af því að kaupa fyrst túrbínur fyrir óklárað mál, væru þeir, sem ættu að bera ábyrgð á gerræðislegum vinnubrögðum sínum. 

Nú hafa virkjanafíklar fundið forláta trix, sem felst í því að allt í einu eru komnar fram hugmyndir um alls 55 9,9 megavatta vatnsaflsvirkjanir. 

Hugsanlega fleiri á leiðinni. 

Nú þegar eru sem sé komnar fram hugmyndir um að virkja vatnsafl sem fer samtals langleiðina í Kárahnjúkavirkjun, án þess að fram fari mat á umhverfisáhrifum. 

Rétt eins og það átti að valta yfir landeigendur 1970 er núna ætlunin að valta yfir náttúruverndarfólk með því að nýta sér það gat í lögum, að virkjanir sem eru með minna afl en 10 megavött þurfa ekki að fara í mat á umhverfisáhrifum. 

Þetta ákvæði er fáránlegt, rétt eins og umhverfisáhrif virkjana fari bara eftir túrbínustærð.

Þar að auki gefur það færi á að skipta stórum og löngum ám upp og virkja þær með röð af 9,9 megavatta virkjunum.  

 

Lindár verði verndaðar