Aðgangstakmarkanir hafa verið sjálfsagðar í áratugi erlendis í friðlöndum.

Þjóðir víða um veröld hafa beitt aðgangstakmörkum áratugum saman í þjóðgörðum og friðlöndum án þess að það hafi verið deilumál í sjálfu sér í neinni líkingu við það sem orðið hefur hér á landi. 

Um þessar mundir er liðinn aldarfjórðungur síðan þetta fyrirkomulag var tekið fyrir í sjónvarpsþáttum um náttúruverðmæti á borð við hina ríkisreknu þjóðgarða í Bandaríkjunum.  

Á 1600 kílómetra löngum merktum göngustígum í Yellowston þurftu til dæmis þeir, sem vildu fá að ganga eftir vissum reglum eftir þessum gönguleiðum, að panta sér tima með margra ára fyrirvara, og tveir Íslendingar, sem sigldu niður Kóloradufljótið voru á fjórtán ára löngum biðlista. 

Eitt helsta atriðið, sem réði þessu kerfi, var sú krafa leyfishafa að fá að njóta nógu mikillar kyrrðar og fámennis til þess að fá frið til að upplifa dýrð víðernanna og náttúrunnar. 

Að skila þessum staðreyndum til íslenskra sjónvarpsáhorfenda þá og síðan var og er enn oft eins og reyna að klappa í stein. 

Hér á landi hinna einstæðu náttúrverðmæta á heimsvísu virðist það vera keppikefli að hafa hagnað, framkvæmdir og óreiðu í fyrsta sæti, en verðmæti og friðhelgi náttúru séu langt þar fyrir aftan. 

Þegar Ragnheiður Elín Árnadóttir viðraði fyrirbærið náttúrupassa hér 2015 ætlaði allt um koll að keyra út af því einu að orða hugmyndina. 

Var rætt um að það væri auðmýking og niðurlæging fólgin í því að læra af öðrum þjóðum, sem settu sem kjörorð á aðgangspassann orðin "stoltur þátttakandi". 

Einn harður andstæðingur fullyrti, að hann þekkti Bandaríkjamenn það vel, að þeir væru í miklum meirihluta meðal þeirrar þjóðar sem væru eindregið á móti svona fyrirkomulagi. 

Gilti þá einu þótt að baki ótal sjónvarpsþáttum og fréttum um þessi efni lægju skoaðanaferðir í um 30 þjóðgarða og friðu svæði. 

Raunar var það svo, að það var aðallega í upphafi þessara ferðalaga, sem viðmælendur voru inntir eftir þessu, en fljótlega var ljóst að hin spurðu urðu undrandi yfir því, að að þessu væri spurt, svo sjálfsagt væri hið þrautreynda fyrirkomulag.  

Hér heima var rætt um það, að svona gjaldtaka ætti eingöngu að snúast um erlenda ferðamenn, en að "heimamenn" væru ekki rukkaðir.  

Hvergi þar sem komið var í þáttagerðinni erlendis virtist neinum "heimamönnum" detta neitr slíkt í hug. 

Og þessi umræða fjaraði út þegar svara þurfti því, hvort slíkt ákvæði samræmdist EES samningnum. 

Hámark sett á gestafjölda Akrópólis í Aþenu