Þegar það var gott að vera laus við plankann.

Í sumum leiksýningum eru áhættuatriði sem standa og falla með því að þau veki hreyfi hressilega við áhorfendum. 

En oft er ekki aðeins skilyrði fyrir þvi að það heppnist, að þau séu fyndin og komi á óvart, heldur virki afar glæfraleg.

Tvö sumur í Sumargleðinni voru slík atriði hjá okkur Magnúsi Ólafssyni, sem voru þess eðlis, að maður varpaði öndinni dauðfeginn eftir síðustu sýningu sumarsins yfir því að atriðið skyldi aldrei hafa misheppnast. 

Fyrra sumarið var atriðið afar einfalt. Í sjónvarpinu hafði þá um vorið gengið auglýsing þar sem maður gekk með stóran planka á öxlinni eftir gangstétt í Reykjavík. 

Allir þekktu þessa auglýsingu og við ákváðum að gera hana að örstuttu atriði, sem væri bæði fyndið en þó fyrst og fremst glæfralegt. 

Magnús gekk í þessu atriði með stóran og þungan eikarplanka á öxlinni inn á sviðið, svipað og gert var í auglýsingunni, en ég kom sem forvitinn fréttamaður aðvífandi og spurði hann nokkurra spurninga. 

Magnús sagði á móti, að hann hefði villst með plankann, og spurði til vegar. 

Það gerði málið bara verra, hann varð riglaðri og snerist í ýmsar áttir með plankann, sem ævinlega sveiflaðist þannig til að hann stefndi beint á hausinn á mér. 

Þetta gerðist nokkrum sinnum hvað eftir annað, og í sumum tilfellunum sneri ég baki í plankann þegar hann kom á fullri ferð aftan að mér. 

Maður heyrði stundum fólkið hrópa og grípa andann á lofti þegar það gerðist, því að við vorum búnir að þaulæfa þetta svo vel, að ævinlega munaði aðeins sentimetrum á að ég yrði rotaður með plankanum. 

Við vorum ekki búnir að vera lengi með þetta atriði, þegar séra Emil Björnsson fréttastjóri byrjaði einn vinnudaginn á að segja mér, að hann hefði hitt fólk sem hefði sagt honum frá plankaatriðinu og grátbeðið hann um að fá mig til að hætta við þetta atriði. 

Í áratug hafði Emil aldrei áður minnst á neitt atriði í Sumargleðinni og fannst mér það athyglisvert að miðað við allar þær svaðilfarir og erfiðu flugferðir sem fylgdu tvísýnni sambúð Sumargleðiskemmtana hinum megin á landinu á sama tíma og fréttavaktir stóðu fram á kvöld, skyldi einfalt atriði í dagskrá Sumargleðinnar verða meira áhygguatriði fyrir prestinn. 

Ég sagði Emil, að einmitt það, að þetta væri í fyrsta skipti sem hann hefði áhyggjur af þátttöku í Sumargleðinni, myndi gera það að verkum að við gætum því miður alls ekki sleppt plankaatriðinu. 

"Þú ert einmitt að lýsa því fyrir mér að plankaatriðið er svo mikils virði fyrir sýninguna, að það er langefst í huga áhorfenda eftir hverja sýningu" sagði ég við Emil.   

Plankaatriðið varð tveimur sumrum síðar að hluta atriðis, þar sem við Magnús lékum Steina og Olla, sem um þær mundir voru vinsælir í sjónvarpinu, eða "Þorstein og Ólaf" eins og Raggi Bjarna kynnti okkur, en þeir voru þá komnir á skemmtistaðinn til þess að skipta um peru og lagfæra ýmislegt smálegt á sviðinu. 

Magnús var hinn fullkomni Steini og alltaf var jafn gaman að leika á móti honum í þessu atriði. 

Á myndum í viðtali í ABC Skátaefni má sjá, að plankaatriðið gekk aftur í þætti okkar, nema að nú var plankinn stigi. 

Takmarkið var að ég beygði mig svo seint og hratt niður, að stiginn feykti hattinum af Olla. 

Það tókst ekki alltaf, - aðvaranir séra Emils gerðu mig varkárari, en oftast fauk hatturinn þó af! 

Það var þó oftast vegna þess að um leið og stiginn sviptist yfir hausinn á mér hnykkti ég á hausnum þannig að hatturinn fauk hvort eð er af!

En áhorfendur féllu ævinlega fyrir þessari sjónhverfingu! 

Fleira í þessum þætti byggðist á áhættu, eins og sést á mynd af því þegar áhorfendur supu hveljur vegna þess að stiginn væri að detta með Magnús. 

Sem hann gerði þó aldrei. 

Sem betur fór. 

Þegar síðustu skemmtun Sumargleðinnar lauk um haustið, sagði ég Emil þær gleðifréttir að nú væri plankaatriðið endanlega dautt. 

Það þótti honum góðar fréttir. 

Skellihlegið þegar leikona slasaðist