Oft um tvær sviðsmyndir að ræða í Kröflueldum.

Á sínum tíma gerðu íslenskir mikið úr því hve gríðarlega mikilli þekkingu Kröflueldarnir 1975 til 1984 hefði skilað í rannsóknum í jarðfræði.  Væri jafnvel hægt að segja að ekkert annað gos hefði skilað jafnmiklu á þessu sviði. 

Ástæðurnar voru ýmsar. Þarna var um að ræða níu ára langa atburðarás á dæmigerðum íslenskum sprungusveim með miðju í formi kvikuhólfs undir Leirhnjúki. 

Hægt var að nota miklu meiri mælitækni en áður, meðal annars með því að útbúa sérstakan hallamæli í stöðvarhúsinu og mæla landris og sig, sem urðu þarna á víxl. 

Fyrsta gosið 1975 var lítið, en síðan komu alls 14 skjálftahrinur samfara landrisi, sem enduðu með því að kvika hljóp ýmist í suður eða norður, en þó nánast alltaf í norður. 

Alls enduðu níu hrinur með eldgosum, en fimm enduðu með kvikurennsli neðan yfirborðsins. 

Upplýsingar og umræða jarðvísindamanna núna bera mjög keim af því sem þeir sögðu og gerðu í Kröflueldum. 

„Innan sólarhrings gæti eitthvað gerst“