Ómetanleg kona og yndisleg kvöldstund.

Kvöldstundin á Arnarhóli núna áðan var einstök. Læt hér fylgja með tvær myndir sem ég tók í kvöldblíðunni. 

Þarna var hægt að standa á skyrtunni ef svo bar undir og halda á vestinu í hendinni innan um fólk, sem komið var þangað þúsundum saman til að halda hátíð í tilefni af 35 ára afmæli þess að þjóðin varð sú fyrsta í heiminum til að kjósa sér á lýðræðislegan hátt konu sem forseta. 

Enn ekki var síður verið að hylla Vigdísi Finnbogadóttur, þessa einstöku konu sem vann þetta afrek með hjálp þjóðar sinnar og hefur verið ómetanleg fyrir okkur. 

Ef veðrið var einstakt var dagskráin ekki síðri og naut sín vel í veðurblíðunni.

Þetta fór allt saman.  

Kvöldinu var svo sannarlega vel varið og þeir, sem stóðu að þessum hátíðarhöldum eiga þakkir skildar. 

Ekki síst þótti mér vænt um hvernig Vigdís talaði sérstaklega um einstæða náttúru viðerna hálendis Íslands og íslenska tungu sem okkur bæri skylda til að standa vörð um.

Og viturleg voru ummæli hennar að líta ekki á það sem kvöð þegar á brattann þarf að sækja, heldur sem ljúft verkefni og viðfangsefni.

Þrek og elja Vígdísar allt fram á þennnan dag hefur verið með eindæmum og fáir á hennar aldri sem geta státað af slíku. Vonandi megum við njóta hennar lengi enn og vera stolt af því sem þjóð að eiga slíka konu.   

Þakkaði þjóðinni traustið

Mótsagnirnar í illmennunum.

Það eru hreinar línur þegar við fæðumst. Í byrjun er ekki hægt fyrir barn í reifum að lifa af nema í 100% eigingirni og tillitsleysi, en þeir eiginleikar eru frumþættir í skaphöfn illmenna.

Adolf Hitler er yfirleitt nafnið sem nefnt er þegar rætt er um illmenni og margir hafa talið það í takt við eðli hans og skaphöfn að hann hefði verið búinn að kænsku og útsjónarsemi búinnn að sviðsetja dauðdaga sinn með því að láta brenna lík tvífara síns og Evu Braun.

En það hefði verið algerlega á skjön við grunnstefið í einstrengislegri sýn hans á hlutverk sitt og þjóðar hans. Hann var með Messíasarkomplex og trúði því að forsjónin hefði falið honum það hlutverk að reisa Þjóðverja úr öskustó niðurlægingar Versalasamnninganna og skipa þeim á stall sem öflugasta heimsveldinu.

"Aldrei aftur 1918!" var skýlaus krafa hans sem allt annað varð að víkja fyrir. 

Aldrei aftur skyldu Þjóðverjar gefast upp fyrir óvinum sínum á meðan þeir réðu enn yfir landi sínu. 

Margt bendir til þess að Hitler hefði látið Bretum eftir heimsveldi þeirra að mestu ef þeir hefðu samið frið 1940. Hitler dáðist að breska heimsveldinu og vildi koma sér upp svipuðu heimsveldi án þess að ganga um of á hlut Breta. En allt varð það að vera undir þeim formerkjum að Þjóðverjar yrðu lang voldugasta heimsveldið. 

Hitler fyrirleit sviksemi og mat tryggð ofar öllu svo framarlega sem það þjónaði þessum heimsveldistilgangi hans, sem allt varð að víkja fyrir. 

Það takmark hafði forgang og þess vegna sýndi hann sjálfur sviksemi lét hann drepa Ernst Röhm og sveik griðasamkomulagið við Stalín.

Allt stríðið fordæmdi hann þá hershöfðingja sem gáfust upp í stað þess að fremja sjálfsmorð og hélt því staðfastlega fram að hann myndi sjálfur aldrei gera slíkt.

Uppgjöf Von Paulusar í Stalíngrad var hámark aumingjaskapar að dómi hans.

Ótal tilraunir voru gerðar til þess að drepa Hitler en eftir því sem hann slapp oftar varð hann sannfærðari um að guðleg forsjón héldi yfir honum verndarhendi.

Persónuleiki Hitlers spannaði allt litrófið, frá bræðiköstum til ítrustu kurteisi, kímni og góðsemi í persónulegum samskiptum, já, einstakra persónutöfra sem margir vitnuðu um.

En krafan um yfirburði og aldræði hins aríska kynstofns var alger og ófrávíkjanleg auk þess sem hægt var að beisla undirliggjandi kynþáttahyggju og þjóðernisrembu með því að stilla upp sýnilegum óvinum þjóðar og ríkis og gera "Gyðingavandamálið" og "lausn" þess að forgangsatriði.

Þess vegna var óhugsandi annað en að Hitler, útvalinn af guðlegri forsjón að eigin dómi, léti fallast fyrir eigin sverði eða byssukúlu eftir atvikum frekar en að falla lifandi í hendur óvinanna.

Illugi Jökulsson hefur skrifað um þá hugsun Hitlers að leika hlutverk í dramatískri nútíma endurgerð germanskra snilldarbókmennta og að flótti úr rústum Berlínar hefði verið óhugsandi í hans huga.  

Að þessu leyti komumst við Illugi Jökulsson að svipaðri niðurstöðu varðandi hugsun Hitlers um hinn rökrétta dauðdaga í stíl við germanskar fornbókmenntir í kjölfar þess að heiglarnir Himmler og Göring höfðu á lokadögum 3ja ríkisins svikið hann og málstaðinn til að bjarga eigin skinni. 

Með byssukúlunni í höfuð sitt tryggði Hitler það að kjörorðinu "aldrei aftur 1918!" yrði fylgt til enda.  

Hitler var ekki eini einræðisherrann í sögunni sem lét einfalda sýn og hugsun leiða sig út í hreina í valdasjúka villimennsku. En hún varð að lokum stórfelldari hjá honum að umfangi og viðbjóði en hjá öllum öðrum. 

    

Illskan er ógnandi og heillandi

Sumarið pakkfullt af viðburðum.

Sú var tíðin að lítið var um að vera á landsbyggðinni á sumrin, sem voru stutt, rétt eins og æ siðan. 

Þrjár hátíðir, hvítasunnuhelgin, Sjómannadagurinn og 17. júní buðu upp á skemmtidagskrár og tilbreytingu snemmsumars, en veðrið lék stórt hlutverk, einkum um hvítasunnuhelgina, þegar boðið var upp á útileguhátíðir, sem voru yfirleitt haldnar of snemma sumars.

Á sjötta áratugnum færðust héraðsmót flokkanna, einkum Sjálfstæðisflokksins og Framsóknarflokksins, í aukana og voru haldnar innanhúss í æ fleiri nýjum félagsheimilum landsins með skemmtidagskrá milli klukkan 9 og 11 á kvöldin, en dansleik á eftir.

Um verslunamannahelgina héldu stórar útihátíðir uppi fjörinu.

Á árunum 1972 til 1986 tók Sumargleðin við af héraðsmótum flokkanna, byrjaði seint í júní og stóð fram í september með um það bil 30 samkomum með formúlunni tveggja tíma skemmtun og ball á eftir.

Síðustu ár Sumargleðinnar hélt hún skemmtanir í Reykjavík fram eftir hausti.

Hún  leið undir lok vegna breyttra þjóðfélagshátta þegar stórbætt vegakerfi, sólarlandaferðir og myndbandabylting sköpuðu ný skilyrði.

Tími sveitaballanna hélt áfram í nokkur ár, en síðan kom nokkurs konar frjálslegt millibilsástand fram yfir aldamót.

Sjómannadagurinn, 17. júní og verslunarmannahelgin héldu þó sínu.

En þörfin fyrir viðburði og tilbreytingu var áfram og á síðustu árum hefur orðið til alveg nýtt mynstur bæjarhátíða, sem er nú búið að stútfylla hið stutta íslenska sumar.

Lummudagarnir á Sauðárkróki eru ágætt dæmi um það þegar fundin er upp ákveðin ástæða eða "konsept" til þess að búa til fjölsótta viðburði um allt land hverja einustu helgi sumarsins, allt frá Suðurnesjum austur á Borgarfjörð eystri.

Þær sýna, að með hugkvæmni og útsjónarsemi má búa til fyrirtaks grunn fyrir það að fjölmenni komi í heimsókn til bæja og þorpa, jafnvel tugþúsundir eins og á Fiskidögunum á Dalvík.

Sumarið er sá árstími hér á landi þegar fjölmiðlarnir glíma við fyrirbærið fréttafæð, sem stundum er kallað gúrkutíð.

Ótal stórar og smáar hátíðir um allt land hafa létt áhyggjum af fjölmiðlafólki vegna gúrkutíðar á sumrin, þótt það sé í raun engin frétt að haldnar séu árlegar og árvissar samkomur um allt land.

Hátíðirnar gegna nú orðið ekki aðeins mikilvægu hlutverki í þjóðlífinu heldur geta þær líka gert Íslandsdvalir sífjölgandi erlendra ferðamanna skemmtilegri og eftirminnilegri.    

Fullur bær á Lummudögum