Breiddin er lúxusvandamál miðað við EM.

Á stórmótum, sem geta dregist á langinn, getur gamalkunnugt viðfangsefni úr hernaðarsögunni komið fram, þ. e. að eiga úr nægum mannskap að velja. 

Á það hefur oft skort hjá okkur Íslendingum og afleiðingarnar orðið þær að of mikið hefur þurft að keyra á takmörkuðum hópi afburðaleikmanna. 

Þótt vandinn frá síðasta stórmóti hafi ekki komið upp, liggur annar vandi samt fyrir, að hafa haft úr nógu vel æfðum leikkerfum, sem hægt er að nýta fyrir liðið í undirbúningi og keppni.  

Að þessu leyti má segja, að hin nýtilkomna mikla breidd sé lúxusvandamál, sem verður að leysa ef liðið ætlar að hafa hið fornkveðna í huga, að það stekkur enginn lengra en hann hugsar. 

Ekki von á nýjum leikmanni í íslenska hópinn

"Ekki gleyma litnum á bikarnum." "Það stekkur enginn lengra en hann hugsar."

Ólafur Stefánsson og Ásgeir Örn Hallgrímsson voru fengnir nú á dögunum til að ræða um HM í handbolta á hádegisverðarfundi í Þróttarheimili Þróttar í Laugardalnum. 

Mikið var rætt um svokallaðar væntingar, en Ólafur sló skemmtilegan lokatón í samkvæmið með því að segja að forðast ætti að setja stefnuna á verðlaunasæti, án þess að láta líka vita af því, hvernig verðlaunin ættu að vera á litinn!  Aðeins gull litaður gulur litur ætti að koma til greina. Þetta hefði átt að gera þegar Íslendingar fengu Ólympíusilfur hér um árið. 

Einnig ætti að forðast að kenna dómurunum um neitt, þeir væru hvort eð er ráðnir upp á það að þeir væru lélegir og gerðu fullt af mistökum. 

Þessi orð Ólafs voru svipaðs eðlis og orð niðursetningins og förukonunnar Margrétar Sigurðardóttur, sem gaf ungum borgardreng sem var í sumardvöl á heimabæ Möngu í fimm sumur þetta ráð:  "Það stekkur enginn lengra en hann hugsar."

Margrét var niðursetningur sem barn og átti illa æsku, "þraukaði hallæri, hungur og fár."

Fram í elli baðaði hún sig daglega utandyra og síðasta aldarfjórðung ævinnar gekk hún sleitulítið allt árið um sveitina til að halda sér í formi. Náði hátt á níræðisaldur. 

Hún fékk ýmis misfögur viðurnefni, svo sem Manga með svartan vanga og vildi ekki gefa færi á að teknar væru af henni ljósmyndir þangað til síðasta dag síðasta sumars borgardrengsins, þegar hún setti eitt skilyrði fyrir töku einnar myndar af henni: "Ég heiti Margrét Sigurðardóttir, fædd 19. ágúst 1869, Mundu það meðan þú lifir." 

Þrjátíu árum síðar fattaði borgardrengurinn hvað sú gamla átti við og 1993 kom út bókin "Manga með svartan vanga", og var endurhútgefin 2013.  

 

 

 

 

„Ég segi verðlaunasæti“

Geta hestar orðið bjargvættirnir í bílferjunum?

"Utanaðkomandi fagaðilar" eru nefndir í frétt af því að ferjuútgerðin Havila Kystrutan í Noregi hefur ákveðið að flytja ekki raf- tvinn- eða vetnisbíla í ferjum sínum. 

Á sama tíma hafa aðrar útgerðir komist að öfugri niðurstöðu og er spurningin þá hvort þar hafi verið leitað til utanaðkomandi fagaðila og þá hverra.  

Meðal atriða, sem Havila Kystruten nefnir er, að erfiðara sé að koma við slökkviaðgerðum þegar rafbílar brenna heldur en þegar um eldsneytisknúna bíla, knúnum sprengihreyflum með brunahólfum er að ræða. 

Ekki fylgir sögunni hvort brunar séu algengari í rafbílum en eldsneytisknúnum bílum, en þær rannsóknir á því, sem hafa ratað á fjörur fjölmiðla um það efni, benda til þess að brunarnir séu mun sjaldgæfari í rafbílunum. 

Nöfnin, sem notuð eru í driflínum eldsneytisknúinna bíla benda raunar öll í eina átt: ELDSneyti, BRUNAhólf, KERTI/neistadeilir (spark plug), ELDSneytisgeymir, ELDSneytisleiðslur. 

Þess má geta að á þýsku er notað heitið selbstunder um dísilbíla, sem útleggst í beinni þýðingu sjálfsíkveikjubíll. 

En sem kunnugt er, er há þjappa í brunahólfi dísilvéla notuð til þess að kveikja í eldsneytinu. 

Þetta vekur spurninguna um það, hvort þróunin haldi áfram í átt frá allri þessari eldhættu og að eina óeldfima farartækið verði þá ekki fyrir valinu, hesturinn.  

Neitar að ferja rafbíla

Aðalatriðið er oft ekki hvort, heldur hvenær lið "eru undir."

Íþróttir eru þess eðlis, að óheppni og heppni skiptast á, og sömuleiðis kemst enginn hjá mistökum. 

Markahæsti maður íslenska liðsins og útnefndur maður tveggja leikja, skoraði og skoraði látlaust í leikjunum tveimur, en hann gat litlu ráðið hið óhjákvæmilega, að láta verja frá sér, og því miður gerðist það þrívegis í röð í lok leiksins við Ungverja. 

Á móti eins og HM verða jafnvel bestu liðin að sæta því að verða undir í einhverjum leikjum, en vinna þá samt. Þetta er fyrirfram vitað, en það fer oft aðeins eftir duttlungum gangs leiksins, hvenær slík gerist. 

Við þetta bætast mistök dómaranna, sem enginn leikmaður getur forðast að bitni á sér í það og það skiptið. 

Stundum er sagt að lið "eigi leikinnn" allan tímann, en síðan getur það gerst að "slæmur kafli", jafnvel stuttur, ráði úrslitum á hinn veginn í blálokin. 

Íslenska liðið lenti í leikkafla, þar sem það skoraði aðeins þrjú mörk meðan Ungverjar skoruðu ellefu. Þessi biti var einfaldlega of stór af því að hann kom á lokakafla leiksins.  

Í hnefaleikum er tekið tillit til atriðis, sem heitir "ring generalship" þegar dómararnir meta frammistöðu keppenda. 

Í boltaíþróttum er það hins vegar aðeins eitt, sem ræður úrslitum, markatalan. Og leikmenn fá litlu um það ráðið sjálfir hvenær þeir gera mistök, sem þeim og liði þeirra er refsað fyrir í formi markatölu. 

Ísland undir í tæpar fimm mínútur á HM

"Ég er kominn heim" getur hver og einn leikmaður sungið.

Það kom á daginn, að íslenska landsliðið í handbolta sannaði það í leiknum við Suður-Kóreumenn í dag, sem sagt var hér á bloggsíðunni eftir leikinn við Ungverja, að "það ræðst af úrvinnslu úr ósigrum frekar en sigrum hverjir eru sannir meistarar".

Í þessum stórsigri í dag sönnuðu strákarnir yfir hverju þeir búa þegar þeir leggja sig fram allir sem einn frá upphafi leiks til loka. 

Mjög dýrmætt var fyrir "mann leiksins", Viktor Gísla Hallgrímsson, að fá að máta sig við vörnina í heilar 60 mínútur, og þegar lagið "Ég er kominn heim" fyllti höllina upp í rjáfur og út í horn var það viðeigandi hvað það varðaði, að í dag var íslenska liðið komið aftur á sinn stað eftir að hafa villst af leið síðustu mínútur leiksins við Ungverja. 

Risasigur Íslands og sæti í milliriðli tryggt

"Tæknifeilar" sem eru ekki orsök heldur afleiðingar þreytu?

Bæði landsliðsþjálfarinn, einstakir leikmenn og íþróttafréttamenn litu á lista yfir svonefnda "tæknifeila" íslenska liðsins í tapleiknum við Ungverja og komust í furðulega háa tölu þegar þeir lögðu þá saman.  

Hin undraháa tala í síðari hálfleik skar í eyrun og sumir tæknfeilarnir voru ótrúlegir eins og til dæmis hjá "manni leiksins" undir leikslok og mistök "besta leikmanns Bundesligunnar" á ögurstundu á lokamínútu. 

En það hefði þurft að kafa dýpra niður í hugsanlegar orsakir þessa. 

Af hverju á lokakafla leiksins?

Liðið hafði spilað á ofurhraða í leiknum, en réði allt í einu ekki við hann. 

Af hverju á lokakafla leiksins?

Ofangreint hefur sést áður á stórmótum liðsins þar sem einstakir leikmenn hafa jafnvel lent í því að spila í 60 mínútur leik eftir leik. 

Þá var útskýringin sú að okkur skorti sömu breiddina og stórveldin hefðu. 

Núna var sagt fyrirfram að lið okkar væri með alveg nýtt fyrirbæri sem helsta vopn: Breidd í leikmannahópnum. 

Svar við spurningunni "af hverju á lokakafla leiksins?" gæti verið einfaldasta atriðið í getu íþróttafólks, minni orkugeta vegna þreytu. 

Jafnvel besta íþróttafólk heims getur lent í því að vera stillt upp frammi fyrir verkefni, sem verður óframkvæmanlegt, af því að það liggur ofan mannlegri getu hvað snertir stanslausa orkunotkun í of langan tíma. 

Ólafía Hrönn var íþróttamaður ársins á Íslandi hér um árið, en fór hallöka á seinni parti eins golfmótsins af því að hún gleymdi því að nærast nóg. 

Vannæring eða uppþurrkun hefur svipaðar afleiðingar og of mikið stanslaust álag, sem fer fram úr mannlegri getu.  

Muhammad Ali nýtti sér stundum fyrirbæri sem kallast "second wind" í hnefaleikum og felst í því að viðkomandi afreksmaður seilist djúpt í viljaþrek sitt og braggast við það. 

Síðuhafi horfði eitt sinn á Þórarinn Ragnarsson í landskeppni þar sem hann var svo að þrofum kominn í síðustu beygjunni í millivegalengdarhlaupi, að menn hlupu í átt til hans til að grípa hann í fallinu þegar hann félli alveg til jarðar. 

Þá gerðist það alveg óvænt að það var engu líkara en hann hefði fengið adrealinsprautu og náði að hressast svo mjög, að hann hljóp til sigurs.  

En svona lagað getur verið undantekning hjá einstökum mönnum, en ekki samtímis hjá heilu liði. 

Eftir á að hyggja hefði verið ráðlegt að taka leikhlé í Ungverjaleiknum áður en Ungverjarnir fóru að saxa á forskot Íslendinga og endurnýja mannskapinn inni á með því að nýta breiddina, sem beið á bekknum. 

Í framhaldinu hefðu hinir þreyttu endurnærst og verið mun betur á sig komnir til að taka við í lokakaflanum.  

Af hverju gerðum við ekki þetta þegar við vorum sex mörkum yfir?

SUV þýðir ekki "jeppi", heldur "Sport-Nytja-Farartæki", "SUV" á ensku.

Toyota Cross og fjöldi svipaðra bíla á okkar tímum minna svolítið á Subaru Leone aldrifsbílana sem komu á markað fyrir hálfri öld.  

Þeir voru með heilsoðna byggingu og aðeins aukna veghæð, og þar að auki með millikassa fyrir hátt og lágt drif. 

Fengu bílar af þessu tagi auk bíla á borð við Renault Espace og Dodge Caravan, sem voru aðeins með framdrif heiti í skilgreiningunni SUV, þ.e. sport utility vehicle. 

Heima á Íslandi datt ekki nokkrum manni í hug að kalla þessa bíla jeppa eða jepplínga. 

Tuttugu árum eftir upphafið skall á ein sterkasta tískubylgja í sögu bílaframleiðslu, SUV-æðið sem ekkert lát er á, heldur fer vaxandi.  

Bestu lýsinguna á þessu æði gaf maður, sem var nýbúinn að kaupa sér bíl, sem auglýstur var sem "fyrsti rafjeppi á Íslandi." 

Þegar honum var sagt að ekkert afturdrif væri á "jeppanum" og hann fenginn til að skoða aftur undir bílinn, leit hann hróðugur upp og sagði: "Það skiptir engu máli; það halda allir að þetta sé jeppi."

Reynsla flestra bílaframleiðenda er sú, að langflestir kaupendanna skeyta sig kollótta um það þótt afturdrifið vanti í "jeppanna" og er líklegast að sama gildi um Corolla-jeppann. 

Að vísu er hægt að fá hann búinn afturdrifi og hækkar hann ekkert við það, en verðið á honum hækkar um 8 þúsund evrur í Þýskalandi, eða sem svarar hátt á aðra milljón krónur. 

 

Toyota Corolla er orðin fullorðin

Viðbrögð við ósigrum mikilvægari en viðbrögð við sigrum.

Muhammad Ali, sem margir telja mesta íþróttamann allra tíma, sigraði að vísu í 56 bardögum á ferli sínum, en hann tapaði samt fimm bardögum.  

Það þýðir að sigurbardagarnir mörgu skáru ekki úr um mikilleik Alis, heldur var það fyrst og fremst úrvinnsla hans úr ósigurum.  

Hvað eftir annað stóð Ali frammifyrir beiskum ósigrum og var talinn búinn að vera. 

Í tveimur ósigrum í lok ferils ofmat Ali stöðu sina, en í öðrum ósigrum vann Ali þannig úr þeim að hann barðist aftur við viðkomandi hnefaleikara, Joe Frazier, Ken Nortun og Leon Spinks og vann þá alla.

Ali barðist aðeins einu sinni við George Foreman og var jafnvel fyrir bardagann af aðstoðarmönnum sínum talinn eiga svo litla sigurmöguleika, að hafður var sérstaklega tiltækur sjúkrabíll þegar og ef Ali hefði verið barinn í klessu af hinum höggþunga Foreman. 

En Ali fann upp á sitt eindæmi leið til að vinna Foreman með aðferðinni "Rope-a-dope" og sinnti i engu margítrekuðum hrópum þjálfara síns um að færa sig út úr köðlunum.   

Í öllum íþróttum mega menn eiga von á ósigrum og því verkefni að vinna úr þeim og því hefur oft verið sagt að viðbrögð við ósigrum skeri úr um það hvort menn séu sannir meistarar eða ekki. 

Í bloggpistli fyrir nokkrum dögum var varað við því að íslenska liðið "færi Krýsuvíkurleiðina" að verðlaunum, en nú hefur þetta samt orðið niðurstaðan.  

 

 

Óhressir með viðbrögð íslensku leikmannanna

Musk tekur Henry Ford á þetta.

Uppgangur Elons Musk minnir um margt á uppgang Henry Ford einni öld fyrr. Báðir urðu meðal ríkustu manna heims á undraskömmum tíma í kjölfar byltingar á sviði bílaframleiðslu. 

Bíll Fords hét Ford T og var hvort tveggja í senn svo sterkbyggður miðað við þyngd og einfaldur og ódýr í framleiðslu að hægt var samhliða færibandabyltingu við smíðina, að Ford lækkaði söluverðið jafnt og þétt þrátt fyrir stanslausar hrakspár nær allra annarra. 

Aðferð Fords miðaðist við það, að með því að lækka söluverð Ford T svo mikið að margfalt fleiri hefðu efni á að eignast svona bíl en áður, myndi hin ævintýralega mikla söluaukning á bílnum skila vaxandi gróða. 

Þetta tókst í fjórtán ár með þeim árangri að helmingur allra bíla heims var af gerðinni Ford T. 

En velmegunin, sem fylgdi "the roaring twenties" orsakaði hrun á sölu Ford T þegar keppinautarnir fór að bjóða miklu fullkomnari dýra fyrir mun lægra verð en áður. 

Úm síðustu aldamót útnefndu Ford T sem bíl aldarinnar engu að síður.  

Ævintýri Elon Musk byggðist á tæknilegum framförum sem buðu upp á framleiðslu á byltingarkenndum rafbíl einmitt þegar stórbreyting á gildi rafbíla var að ganga í garð. 

Musk varð fljótur til að sjá möguleika sem nægðu til að skjóta honum fram til forystu í rafbílaframleiðslu heims og upp í hóp áhrifamestu og ríkustu manna heims. 

Segja má að Musk hafi náð þessum undraverða árangri með því "að taka Henry Ford á þetta."

Nú bregður hann á það ráð í ljósi aukinnar samkeppni að stórlækka verð bílanna svipað og Ford hafði gert rúmri öld áður. 

Hins vegar allt óvíst um það hvort Musk reikni dæmið rétt. 

Hrunið á sölu Ford T. 1924-1927 kom Ford óviðbúnum svo í opna skjöldu, að framundan var erfið barátta hjá honum til æviloka, og voru verksmiðjurnar nærri gjaldþrota. 

Eins og er, virðist slíkt síður líklegt hjá Musk en Ford, en spennandi timar eru framundan í ljósi þessarar djörfu aðgerðar hans. 

Tesla lækkar verð á bílum um 20%

Snjómoksturinn er vandaverk.

Það hefur verið fjallað svolítið um mismunandi vinnubrögð við snjómoksturinn í Reykjavík hér á bloggsíðunni að undanförnu og einnig í febrúar í fyrra, og sýndar myndir af mismunandi vinnubrögðum sem sýna vel hve þau geta verið misjöfn, allt frá mislukkuðum mokstri til snilldarvinnubragða. 

Dæmið frá Hólmsheiðarvegi er sláandi um eitt mikilsverðasta atriði svona moksturs, og það er að hugsað dæmið fram í tímann, allt til enda. 

Borin hafa verið saman vinnubrögðin í Helsinki í desember 1966, þar sem herskari af snjómoksturmönnum var sendur til moksturs strax í upphafi snjókomunnar til þess að koma í veg fyrir að snjórinn fengi tækifæri til að troðast niður af fótum og hjólum og verða þannig að uppleggi fyrir klaka síðar meir. 

Að vísu eru hvergi nærri eins miklir umhleypingar í Helsinki og í Reýkjavík, en hér "heima á klakanum" sýnir reynslan núna og í febrúar í fyrra, að það ætti að vera liðin tíð að treysta alltaf á að klakinn og hálkan eyðist fljótlega í næsta hlákukafla. li

Finnar lifðu enn við kröpp kjör 1966 og voru stríðsskaðabætur við Sovétmenn þungur baggi. Þeir urðu að beita frumstæðu handafli mestan part, og munurinn mikill á því ástandi og öllum tækjakostinum sem við eigum núna sextíu árum síðar. 

Ævinlega er sú hætta fyrir hendi, að hálkutímabilið verði miklu lengra en ella af því að klakabunkum er gefinn tími til að verða mun illskeyttari og langlífari heldur en ef reynt er að koma í veg fyrir það með forvarnaraðgerðum að þeir fái næði til að koma á svipuðu ástandi og í til dæmis hinum stórfelldau slysaköflum hér um árið sem kostuðu ekki aðeins þjáningar beinbrotinna og lemstraðra, heldur einnig bein fjárútlát.  

Gremst snjólosun borgarinnar