Öfugt lögregluríki.

Ég hef upplifað persónulega tilraunir til þöggunar og þvinganir valdhafa í áratug og varað við þeim síðustu fimm árin.

Ég hef viljað leggja mitt af mörkum til þess að aldrei verði hér ástand eins og er í sumum löndum heims, þar sem er svonefnt lögregluríki, - valdhafar hafa fólk á skrá, hlera síma þess, njósna um það og ógna því á allan hátt.

Það þarf að vera vel á verði hér á landi til að afstýra því að slíkt gerist, og fyrir því berjast þúsundir mótmælenda eins og ég. Ég vil að hér sé opið samfélag frelsis og óttaleysis.

En ég er agndofa yfir því ef þeir sem telja sig vera í hópi gagnrýnenda stjórnarhátta hér á landi, - mótmælendur sem ekki beita ofbeldi, taka sig út úr hópnum og vilja fara að beita lögregluna aðgerðum sem flokkast ekki undir annað ógnanir, sams konar ógnanir og verstu valdhafar heimsins beita gagnvart almenningi.

Verst er ef bloggið, hinn bráðnauðsynlegi vettvangur frjálsra, heiðarlegra og sanngjarnra skoðanaskipta er notaður fyrir slíkt.

Minni að lokum enn og aftur á frelsin fjögur sem Roosevelt Bandaríkjaforseti skilgreindi sem markmið. Hann vildi að stefnt yrði að heimi þar sem þessar fjórar tegundir frelsis ríktu:

1. Skoðana- og tjáningarfrelsi.
2. Trúfrelsi
3. Frelsi frá skorti.
4. FRELSI FRÁ ÓTTA.

Nafnbirtingin grafalvarlegt mál

Bubbi spáði þessu.

Ég var að vona að þetta gerðist ekki. Þetta boðar ekkert gott. 1949 beitt lögreglan ekki táragasi fyrr en farið var að kasta grjóti í Alþingishúsið. Mér skilst að ekki hafi verið slíkt tilefni nú. Ég var á Austurvelli í gær eins og í fyrradag og sá báða aðila ganga of langt. Á myndskeiði sem ég tók í fyrradag sést að upphaf notkunar piparúðans í sundinu á bak við þinghúsið var mjög vanhugsuð og reitti fólk að óþörfu til reiði. Sá líka í dag að unglingar köstuðu í lögregluþjónana. Það var vanhugsað. Að slíku stóðu fáir einstaklingar. Ég hafði ímyndað mér að ég og 99% mótmælenda gætum eins og áður komið saman á Austurvelli, haft hávaða í frammi og haft uppi ofbeldislaus mótmæli sem hefðu áhrif í krafti fjöldans, fólks af öllum stéttum og á öllum aldri. Mig dreymdi um mótmæli á borð við þau í Austur-Þýskalandi þar sem mótmælafundirnir urðu stærri og stærri uns meirihluti þjóðarinnar var kominn á fundina og gat hrópað í ljósi þess sem blasti við: "Wir sind das volk!", "við erum þjóðin !" Engum gangstéttarhellum var kastað þar eða lögregluþjónar slasaðir, engu táragasi beitt eða fólk beinbrotið með kylfum. Við ræddum um þetta einslega, ég og Bubbi Morthens, fyrir síðustu boxlýsingu. Hann sagðist óttast og raunar spá því að þetta færi í harðara en þjóðin hefði kynnst áður. Hann talaði í þessa veru víðar og skrifaði í Morgunblaðið um það og varaði við því. Nú hefur það, sem við óttuðumst báðir, gerst, því miður. Mig grunar að beiting táragassins hafi verið ákveðin í gær, svipað og lá í loftinu í fyrra eftir vanhugsuð mótmæli vörubílstjóra hjá Bessastöðum þegar ráðamaður frá Palestínu var þar gestur. Niðurstaða þeirra sem ráða yfir lögreglunni hefur líklegast verið hin sama í bæði skiptin: Nú hafa þeir fengið að valsa nógu lengi og kominn er tími til að taka á þessu af nýrri hörku. Það sem margir óttuðust hefur gerst. Vísa til næsta bloggpistils á undan þessum sem skrifaður var stundarfjórðungi áður en táragasið flæddi um Austurvöll.

P. S. Samkvæmt fréttum Bylgjunnar í hádeginu var farið að grýta flöskum í lögregluna og brjóta rúður áður en táragasinu var beitt. 

' P. S. 2. Það hefur verið einhver truflun í kerfinu í dag og ég sé að þessi pistill virðist fara út greinarskilalaus. Það var ekki ætlunin og ég bið velvirðingar á því. Ég get ekki breytt þessu

Táragasi beitt á Austurvelli

Af hverju mesti órói síðan 1949 ?

1. Af því að fallið í haust var hið mesta í lýðveldissögunni.
Þjóðin féll úr hæsta söðli heims, ef marka má stemninguna sem fengin var fram með gervigóðæri hröðustu og mestu skuldasöfnunar í heimi.
Fallið var úr hæsta söðlinum niður í það að við urðum aðhlátursefni og rúin trausti um allan heim.
Með skuldasöfnunninni og gervifjármagni, sem að mestu leyti var aðeins til í tölvum eða á pappírum, fékkst fram falsað hágengi krónunnar sem ýtti enn meira undir mestu eyðslu og bruðl sem nokkur þjóð hefur afrekað.
Allt átti að vera hér mest og best í heimi.
Viðskiptaráð sagði til dæmis að við værum Norðurlöndunum fremri á flestum sviðum og þyrftum ekki að læra neitt af þeim.
Öllum Íslendingum sem það gátu eða vildu var boðið á efnahagsfyllerí og beinlínis hvattir til þess.

2. Eftir fallið mikla hafa skyndilega sprottið upp þúsundir atvinnulausra. Þeir höfðu ekki tíma til að mótmæla neinu meðan allt var á fullu en hafa nú nógan tíma til þess, hvenær sem er sólarhringsins.
Þeim á væntanlega eftir að fjölga um tíu þúsund í viðbót.

Stjórnvöld hafa ekki skynjað þetta. Svona ástand er dæmalaust hér á landi.

Í þessu ástandi verða alltaf til þeir, sem vilja fara aðrar og róttækari leiðir en aðrir í mótmælum. Það hefur alltaf verið þannig.

"Fjörið og stuðið" í mótmælaaðgerðunum geta hjá einstökum einstaklingum komið að einhverju leyti í staðinn fyrir taumlaust næturlífið sem blómstaði mest í gervigóðærinu.

Ég, og áreiðanlega tugþúsundir annarra, sem tókum engan þátt í fylleríinu, áttum ekkert fyrir og eigum ekkert eftir, og vorum sum hver bara "leiðinlegir nöldrarar", - við áskiljum okkur samt rétt til að fara niður á Austurvöll, að Alþingishúsinu, Þjóðleikhúsinu eða Stjórnarráðshúsinu til að mótmæla á okkar friðsama og ofbeldislausa hátt.

Ég fullyrði að við séum 99% mótmælenda. Og einnig að það sé ekki óhugsandi að við getum hrópað eins og alþýða Austur-Þýskalands fyrir tuttugu árum: "Við erum þjóðin!"

Lögregla beitti kylfum

Aftur 1979 ?

Ætlar þetta að fara eins og 1979 þegar stjórn var slitið á fundi krata ? Vísa til bloggpistils míns frá í gær um það efni.

„Stjórnarslit fyrir helgi“

Wall Street vegna Main Street.

Í kosningabaráttunni í Bandaríkjunum tönnluðust báðir frambjóðendurnar á því að nauðsynlegt væri að bjarga Wall street vegna Main street, þ. e. bjarga bönkum og fjármálakerfi vegna fólksins. Þeir útskýrðu að án fjármálafyrirgreiðslu og fjármálasamskipta í almennu atvinnulífi (Main street) stæðist nútíma þjóðfélag ekki.

Yfir 90% bandarískra fyrirtækja væru með örfáa starfsmenn. Þessi litlu fyrirtæki væru burðarás bandarísks atvinnulífs og þyrftu fyrirgreiðslu bankastofnana til þess að verða ekki gjaldþrota.

Ef Wall street hryndi, hryndi Main street líka.

Hér á landi hefur almenningur það á tilfinningunni að bara eigi að bjarga bönkunum en ekki heimilunum og fyrirtækjunum.

Þetta gengur ekki svona. Stjórnmálamenn eiga að hugsa og tala um þetta allt í heild og segja ekki það sem Geir H. Haarde tönnlast nú á sí og æ að það verði að bjarga bönkunum og koma þeim á réttan kjöl en nefnir ekkert fleira í því samhengi.

Hann má ekki vera með allan hugann við bankana þótt það sé út af fyrir sig rétt að án þeirra fái nútímaþjóðfélag ekki þrifist.

Bandarísku frambjóðendurnir gleymdu aldrei að tala um Main Street og um almenning. Að' gleyma því er það sama í hugum kjósenda og að hafa gleymt yfir 90% þeirra.

Geir, haltu ekki áfram að gleyma fólkinu og muna bara eftir fjármálafyrirtækjunum. Þú mátt frekar hafa það öfugt.
Án fólks eru engir bankar. Heimilin eru kjölfesta þjóðfélagsins, eða er það ekki eitt af slagorðum flokks þíns ?

Stjórn þín er rúin trausti meðal annars af því að með orðræðunni gefur þú í skyn að þú gleymir fólkinu. Þar að auki ræður þú ekki við ástandið. Það er komið meira en nóg og þú verður að víkja. Það er nóg af hæfu og fersku fólki til að taka við.

Okkur er treystandi

Oddaaðstaða Framsóknar.

Framsókn hafði, þrátt fyrir mikið tap, ákveðna oddaaðstöðu á þingi eftir kosningarnar 2007. Á þetta benti ég í umræðum um úrslit kosninganna kvöldið eftir kosningarnar og taldi að í þessu fælust viss sóknarfæri fyrir flokkinn.

Formaður hans, sem komst ekki á þing fremur en Jónína Bjartmarz umhverfisráðherra sem og forysta hans voru hins vegar svo vonsvikin að þau tók þann kost að líta ekki á þennan möguleika heldur láta reyna á áframhaldandi stjórn með semingi.

Raunar kom í ljós þegar forsaga Samfylkingarinnar var skoðuð, að stjórnarmynstrið sem upp kom, lá beinast við fyrir hana.

Nú hefur nýr formaður Framsóknar grafið upp þá exi sem staða flokksins hefur boðið upp á. Flokkurinn setur svo þröng skilyrði um kosningadaginn til þess að Valgerður og kó þurfi ekki að greiða atkvæði um Ingibjörgu Sólrúnu og Steingrím með óbragð í munninum nema í nokkrar vikur.

Með tilboðinu um stjórnlagaþing og kosningar spilar Framsókn út sterku spili í augum margra sem hafa barist fyrir auknu lýðræði. Flokkurinn spilar þetta spil einn en ekki með Frjálslynda flokknum þótt slík samstaða fjögurra flokka hefði verið sterkari.

Og dagurinn er hárrétt valinn með tilliti til fundar Samfylingarinnar í kvöld. Nú mæna allra augu þangað sem aldrei fyrr.

Vill verja minnihlutastjórn falli

Hin "stjórntæka" Samfylking.

Fyrir átta árum, þegar Össur Skarphéðinsson var formaður Samfylkingarinnar, voru allir þingmenn hennar nema frá norðausturlandi á móti Kárahnjúkavirkjun og Össur túlkaði þetta af myndugleik í viðtölum.

En þá gerðist þrennt:

1. Þingmennirnir úr norðausturkjördæmi tjáðu flokknum að hann yrði í óviðráðanlegum vandræðum í Norðausturkjördæmi ef stefnunni yrði ekki breytt og þar með missti hann tiltrú sem afl á landsvísu.

2. Virkjana- og stóriðjusinnar notuðu sterka stöðu sína hjá ASÍ til að samþykkja ályktun með virkjuninni á fundi á Egilsstöðum.
Veifað var loforði um að 80% vinnuafls við virkjunina yrði innlent og 20% útlent. (Þetta varð að vísu öfugt, 20% innlent, 80% útlent.)
Bæði Allaballaarmurinn og Alþýðuflokksarmurinn með verkalýðsbaráttuarf sinn áttu erfitt með að standa gegn stefnu ASÍ og voru í samkeppni um fylgi í verkalýðshreyfingunni.

3. Aðalatriðið: Með því að kúvenda í Kárahnjúkamálinu sýndi Samfylkingin að hún væri "stjórntæk" og gæti vel starfað með stóriðjuflokkunum í stjórn.
Enn var kuldi á milli Samfylkingar og VG eftir klofning vinstri arms stjórnmálanna.
Ef Samfylkingin næði góðum árangri í kosningum gæti hún myndað vinstri stjórn með formann sinn í forsæti.
Í kjölfarið fylgdi síðan slagorðið í kosningunum um Ingibjörgu Sólrúnu sem fyrstu konuna í því embætti.

Össur snerist því eins og vindhani í málinu á einni viku og fór létt með sem oftar.

Samfylkingin var aðallega með tvær áætlanir í gangi:

Plan A fólst í því að velta stjórninni á afgerandi hátt og taka forystu um ríkisstjórn í vinstra samstarfi, (síðar Kaffibandalagið),sem VG ætti erfitt með að hafna, enda Kárahnjúkavirkjun þá orðinn hlutur. ESB gat beðið um sinn.

Plan B fólst í því að ef stjórn Sjálfstæðisflokksikns og Framsóknarflokksins veiklaðist verulega eða að myndun vinstri stjórnar hengi á naumum meirihluta yrði mynduð sterk stjórn með Sjálfstæðisflokknum. ESB gat beðið um sinn.

Aðalatriðið var að vera "stjórntækur" og að mynda sterka stjórn þar sem Samfylkingin gæti setið róleg út kjörtímabilið og sannað hve "stjórntæk" hún væri.
Fyrir þetta seldi Samfylkingin hina upphaflegu sannfæringu í stóriðju- og virkjanamálum og hefur farið létt með að svíkja kosningaloforð sín í þeim efnum og gefa "Fagra Íslandi" langt nef.

Kárahnjúkavirkjun varð upphaf þenslunnar, sem endaði með hruni, og svik í umhverfismálum markaði líka upphaf þeirrar grunnstefnu skammtímagróðans, sem nú hefur leitt af sér yfirvofandi fall ríkisstjórnar sem ætlað var að verða svo sterk.

Í stjórnmálum gildir það oft að leita verður málamiðlana milli ólíkra sjónarmiða. Svik Samfylkingarinnar í Kárahnjúkavirkjunarmálinu átti ekkert skylt við slíkt. Málstaðurinn var seldur fyrirfram til að eiga innistæðu síðar í kaldrifjuðu stjórnmálatafli.

Ég spyr hvor sé meira stjórntækur, sá sem ekki svíkur sína innstu sannfæringu eða sá sem lætur það hafa forgang að komast að völdum, sama hvað það kostar.

Nú teygar Samfylkingin beiskan bikar svika sinna og getuleysis í botn. Verði henni að góðu.

Rætt um efnahagsmál á morgun

Ástæða: Samfelld og viðvarandi mistök og firring.

Það er verið að mótmæla 14:2 stjórnmálum sem hér hafa ríkt. Mistakaröðin kemur betur að koma í ljós.

Lítið var gert með skýrslu virtra erlendra fræðimanna í apríl í vor um að bankakerfið riðaði til falls. Geir og Ingibjörg treystu eigin viðskiptaráðherra fyrir vitneskjunni sem Davíð gaukaði að þeim um þetta efni.

Viðskiptaráðherra situr enn þrátt fyrir mistök sín og þetta vantraust oddvita ríkisstjórnarinnar.

Strax snemmsumars hefði átt að leita til IMF en það var ekki gert.

Ótal axarsköft fylgdu í kjölfarið og gerðu bankahrunið verra en ella.

Eftir hrunið hefði strax átt að kalla til bestu fáanlega erlenda sérfræðinga til að fara í gegnum málið en það var ekki gert.

Þá hefði átt að leita strax til IMB og erlendra ríkja um aðstoð en seðlabankastjóri tafði það eins lengi og hann gat.

Stjórnin gerði sér enga grein fyrir því sem blasti við um allan heim, að dæmalaus ummæli Davíðs og hrunið höfðu rúið Íslendinga öllu trausti og að þeir ofmátu á fráleitan hátt stöðu okkar.

Geir hraktist úr einu víginu og einni fullyrðingunni í aðra. Allt frá því að IMB og Icesafe væru óskyld mál yfir í það að við myndum ekki láta kúga okkur og úr því vígi hraktist hann í það að lögsækja Breta en heyktist loks á því.

Fullyrðingar og upplýsingar um skuldir, eðli þeirra og sundurgreiningu voru rangar og hafa ekki fengist enn. Erlent kunnáttufólk er gapandi af undrun yfir "skelfilegum skorti á upplýsingum" eins og þeir orða það.

Stjórnin hefur stundað firrt 14:2 stjórnmál þar sem mörkin halda áfram að hlaðast upp.

Engum manni, hvað þá þjálfaranum, á að skipta út af, ekki örlar á viðleitni í lýðræðisátt og sagt er við mótmælendur: "Þið eruð ekki þjóðin" þótt skoðanakannanir sýni að 70% þjóðarinnar sé á móti ríkisstjórninni.

Næstur á undan Ingibjörgu Sórúnu til að viðhafa slík ummæli var, eftir því sem ég best veit, Eric Honecker forsætisráðherra Austur-Þýskalands, rétt fyrir fall múrsins, þegar hann svaraði af hroka slagorði mótmælenda 1988, þegar þeir hrópuðu: "Við erum þjóðin!"

Alþingishúsið skrúbbað

Hinn frægi fundur kratanna 1979.

Í september 1979 virtist ekkert vera á seyði sem benti til stjórnarslita einmitt þá. Þingsetning nálgaðist og fólk beið eftir því í rólegheitum að það tæki til starfa. Sumarið hafði verið mjög tíðindalítið á stjórnmálasviðinu og ríkt logn miðað við óróasumarið árið áður.

Að vísu bárust af því fregnir að erfitt væri að koma fjárlögum saman en það var svo sem ekkert óvenjulegt við það.

Aðalágreiningsmál stjórnarflokkanna leysti Ólafur Jóhannesson með Ólafslögunum svonefndu nær hálfu ári fyrr og miðað við það upplausnarástand sem ríkt hafði meðal ríkisstjórnarflokkanna fram að því var ástandið í september blítt og bjart í skammrii sögu þessarar stjórnar.

Þegar Ólafur leysti úr hnútnum á útmánuðum sagði Vilmundur Gylfason borubrattur við mig í Sjónvarpsviðtali að í uppsiglingu væri "vinstri viðreisn."

Fundur var hjá Alþýðuflokksfélagi á Hótel Loftleiðum síðla í september, - man ekki í augnablikinu hvort það var kvenfélagið eða hið almenna félag, - en hvað um það, - á fundinum var skorað á ráðherra flokksins að slíta stjórnarsamstarfinu og þetta nægði til að sprengja það.

Ég man enn hve óvænt og stór bomba þetta var, en þessi fundur í höfuðvígi kratanna skaut stjórnina í tætlur á stundinni. Vegna góðra tengsla okkar á fréttastofunni inn í raðir krata gátum við keyrt á þetta strax í aukafréttum, að ekki væri nú talað um útvarpið.

Uppreisnarmenn í Alþýðuflokknum gerðu þetta meðan formaður hans, Benedikt Gröndal var erlendis.

Nú er margfalt meiri órói í þjóðfélaginu en í september 1979, ósambærilega miklu meiri. Fyrst ríkisstjórn var sprengd á einum fundi fyrir tæpum 30 árum ættu allir að vera viðbúnir hverju sem er nú.

P.S. kl.11:58 Ég er að vísa til hliðstæðu við fund Samfylkingarfólks í Reykjavík annað kvöld. Takk, Friðrik Þór Guðmundsson fyrir að benda á að sá fundur er tilefni þessa pistils.

P.S. Kratar græddu ekki á þessu þá. Minnihlutastjórn flokksins sat til janúarloka, þeir töpuðu fylgi í kosningum í desember 1979 og lentu utan stjórnar í átta ár. Þótt Samfylkingin mælist sæmilega í skoðanakönnunum núna óttast ráðherrarnir áreiðanlega hið ókunna, - úrslit kosninga. Þeir vilja sitja og sjá hvað kemur út úr landsfundi Sjallanna. En það er ekki víst að geti það, - þeir geta fallið á tíma. Og hvers vegna að vera að bíða eftir landsfundi flokks sem er óstjórntækur og ber höfuðábyrgðina á hruninu ?

Ekki stjórnarslit í augnablikinu

Vafasamt upphaf aðgerða.

Ég var staddur í hinum mjóa sundi bak við þinghúsið þar sem piparúða var fyrst beitt og tók af því myndir sem ég vonast til að geta sýnt. Ég stóð skáhallt utan á girðingunni að garðinum, hélt mér í stólpa með hægri hendi en tók kvikmynd með þeirri vinstri með því að beina vélinni eins hátt á loft og ég gat.

Þessi staður er ólíkur alþingisgarðinum að því leyti að hann hlýtur ótvírætt að falla undir hugtakið almannafæri. Þangað liggur inn framhald af gangstéttinni við húsið og ég tel mig og aðra sem ég þekkti þarna og hafa aldrei beitt ofbeldi af neinu tagi, hafa verið í fullum rétti til að standa þarna.

Ef lögreglan hefur talið það óæskilegt að mótmælendur færu inn þetta sund hefði hún átt að loka því fyrirfram. Það var ekki gert og þá virðist hafa verið tekin sú ákvörðun að senda lið þarna inn, kannski vegna þess hve nálægt fólk var þá komið glerklædda tengiganginum milli húsanna.

Sveit brynjaðra lögreglumanna kom því og það var ekki meira "ofbeldi" hjá mótmælendum en það að þeir komust greiðlega inn í botn sundins og mynduðu þar varnargarð.

Þá gerðist það að smám saman að mannþröngin, en þó einkum fremsti hluti hennar, þrýsti lögreglumannahópnum smám saman inn í botn sundsins.

Hugsanlega hefur lögreglumönnum talið sér ógnað, því að einn þeirra sem virtist vera yfirmaður, ræddi eitthvað við þá sem ekki heyrðist vegna hávaðans.

Af sjónarhóli lögreglumanna hefur þeim kannski verið svipað í brjósti og dýri eða hnefaleikara, sem hefur verið króaður af úti í horni.

En síðan virtist sem sú vitneskja breiddist út eftir sundinu að aukin hætta væri á gasárás því fólk byrjaði að færa sig út úr sundinu og lögreglumannahópurinn gat gengið áfram og tekið sér sömu stöðu og í upphafi.

Á mynd minni sést það vel að fólk var orðið tiltölulega dreift í sundinu og hélt uppi höndunum til merkis um að það ætlaði sér ekki að sækja fram.

Satt að segja hélt ég að þarna væri komin pattstaða sem kallaði ekki á notkun piparúða. En sóttu lögreglumenn skyndilega fram og beittu úðanum af miklu afli, úðuðu á myndatökumenn og hvað sem fyrir varð.

Þetta fannst mér ákaflega misráðin aðgerð vegna þess að lögreglan var með jafnlanga víglínu fremst í sundinu og hún hafði haft innst í því.

Ég tek fram að lögreglumenn eru bara þverskurður af þjóðfélaginu og langflestir þeirra sýna yfirvegun og stillingu við erfiðar aðstæður.

En þeim er enginn greiði gerður með því að gerð séu mistök á borð við þau sem sjást á mynd minni án þess að þau séu krufin til mergjar.

Myndskeiðið sem ég hef undir höndum sýnir hvernig beiting piparúðans hófst. Upphaf slíkra aðgerða, einkum þegar hún er misráðin, reitir fólk mjög til reiði og gerir ástandi verra.

Á það hefur skort að kryfja svona atburði til mergjar. Þingnefnd kallaði til sig talsmenn aðila frá átökunum við Rauðavatn í fyrra og notaði að því leyti rannsóknaraðferðir 19. aldar við að kanna þau í stað þess að nota fjölda kvikmynda sem teknar voru af atburðum með tækni 21. aldar.

Fyrir

Kveikt í rusli við þinghúsið