Mikill heiður fyrir Andra Snæ og þjóðina.

Andri Snær Magnason hefur fengið glæsileg menningarverðlaun, ein þau virtustu í Evrópu og er ástæða til að fagna því, því að það ekki á hverjum degi sem slíkt gerist.

Ég hélt satt að segja að allir myndu samgleðjast honum og þjóðinni en það sýnir hve heiftúðugir margir eru hér á landi vegna umhverfismála, að í athugasemd Sigríðar Laufeyjar Einarsdóttur er farið hinum verstu orðum um þetta.

Andri Snær er sakaður um "umhverfisverndariðnað" og "gróðabrall" og að hafa viðhaft tilfinningasemi og slegið á skynsemi og rök.  

Hið síðastnefnda er algert öfugmæli hvað snertir bókina "Framtíðarlandið". Gildi þeirrar bókar var ekki hvað síst frábær rannsóknarblaðamennska þar sem einmitt komu fram staðreyndir og rök sem framsett voru af djúpri skynsemi. 

Í bloggskrifum gærdagsins um annan og mikinn heiður, sem Andra hefur hlotnast, mátti sjá sams konar heift og andúð.  

Andri Snær hefur skrifað fleiri bækur, meðal annars hina víðfrægu bók "Bláa hnöttinn" en samt eru sumir virkjanafíklar svo heitir að þeir bannfæra Andra Snæ og ófrægja hann. 

Þessi heift virðist vera meiri en heiftin sem ríkti um það leyti sem Halldór Laxness fékk Nóbelsverðlaunin og þjóðin skiptist í gagnstæðar fylkingar Kalda stríðsins vegna deilna um NATÓ-aðild og andstæð þjóðfélagsform. 

Halldór hafði þá verið og var heitur Stalínisti, einn helsti og öflugasti liðsmaður íslenskra kommúnista og deilur landsmanna einhverjar þær hörðustu sem um getur.

Engu að síður gátu Íslendingar allir unnt honum þess að fá sín bókmenntaverðlaun, viðurkennt hann sem listamann og samfagnað með honum.

Því virðist ekki að heilsa nú og satt að segja finnst mér það áhyggjuefni að heift virkjanafíklanna skuli ganga svo langt. 

Ég verð sorgmæddur við að verða vitni að þessu. 

 

 

Andri Snær hlýtur Kairos verðlaunin

Hvimleiður og dýr ratleikur.

Ratleikur getur verið skemmtilegur ef þú hefur tíma og tækifæri til að fara í hann. En sá ratleikur sem við lendum oft í þegar við þurfum að finna heimilisfang er bæði hvimleiður og dýr. 

Hvað skyldi það kosta mikla peninga að aka fram og aftur um götur og hverfi í leit að staðnum sem fara þarf til?  Og verst er þetta í tímaþröng þegar mínúturnar geta verið dýrkeyptar. 

Í símaskránni er yfirleitt tilgreint um götu og húsnúmer hjá einstaklingum og fyrirtækjum. En það er til lítils þegar húsnúmer vantar á jafnvel heilu húsalengjurnar.

Síðan er það sitt á hvað hvernig húsnúmerum er raðað. Oftast eru oddatölur vinstra megin og jafnar tölur hægra megin þegar ekið er í áttina frá lægri númerum til þeirra hærri.

En í sumum götum fer þetta í hring þannig að hús númer 1 stendur gegnt húsi númer 34.

Slæmar merkingar eru þó verstar og ekkert virðist gert af hálfu yfirvalda til að skikka menn til að merkja húsin almennilega.

Það er hægt að nefna ótal dæmi um slæmar og villandi merkingar en iðnaðarhverfið við Skemmuveg og Smiðjuveg í Kópavogi hefur um árabil verið þannig að þangað fer maður helst ekki, heldur velur sér frekar fyrirtæki sem stendur við götur með sæmilega og skynsamlega merktum húsum.  

Málfar í molum: "...sagði að ef hann tekur..."

Fréttin um Lamborghini lögreglubílinn sem eyðilagðist er alveg einstaklega illa skrifuð að mínu mati. 

Og nú er ég kominn í þá aðstöðu að þurfa að bæta við ummælum um slæma málvillu, sem ég heyrði nú rétt í þessu. Byrjum á fréttinni um bílslysið. 

Samkvæmt fréttinni var bíllinn til sýnis en það orðalag er vanalega notað um kyrrstæða hluti.

En síðan kemur í ljós í fréttinni að verið var að aka bílnum og að ökumaðurinn hefði orðið að taka beygju til að forðast árekstur en lent á tveimur kyrrstæðum bílum. 

Nú fyrst er sagt frá því í fréttinni að "önnur bifreið" hafi ekið í veg fyrir lögreglubílinn í stað þess að segja það strax. Og við hvað eiga orðin "önnur bifreið"? Er þetta ekki fjórða bifreiðin sem kemur við sögu úr því að þegar er búið að nefna þrjár bifreiðar? 

Og síðan er þetta kórónað með því að segja að annar lögreglumaðurinn, sem var í bílnum hafi rifbeinsbrotnað "á meðan" hinn hlaut mar.

Orðalagið "á meðan" er ein af þessum ambögum sem veður uppi hjá mörgum fjölmiðlamönnum þegar þeir þýða úr öðrum tungumálum.  

Í íslensku er orðalagið "á meðan" notað um tímasetningu eða tímalengd en orðið "en" þegar sagt er frá tvennu sem nefnt er í sömu setningu. 

Nú er það svo að mar kemur ekki fram á sekúndubroti heldur líður tími á meðan blóð er að renna inn í skaddaðan vef og marið að myndast.

Rif brotnar hins vegar á sekúndubroti og varla á nokkurs manns færi að fullyrða að rifið hafi brotnað "á meðan" marið var að myndast.

Hér er líklegast verið að þýða enska orðið "while" sem þýðir "en" í þessu samhengi en ekki "á meðan." 

Þegar búið er að liggja í nokkurn tíma yfir þessari frétt giska ég á að hún lýsi þessari atburðarás: 

Á  samkomu fyrir ítalska námsmenn fengu þeir að sjá lögreglumenn aka dýrasta bíl ítölsku lögreglunnar, sem er af gerðinni Lamborghini og kostar 30 milljónir króna.

En þá varð óhapp. Bíl var ekið í veg fyrir lögreglubílinn svo að ökumaður hans varð að taka krappa beygju til að forðast árekstur.

Við það hafnaði lögreglubíllinn á tveimur kyrrstæðum bílum og skemmdist svo mikið að hann er talin ónýtur. Annar lögreglumaðurinn rifbeinsbrotnaði en hinn marðist. 

Og nú heyrði ég út undan mér að íþróttafréttamaður Stöðvar 2 komst þannig að orði að aðeins börnum er ætlandi: "....Heimir sagði að ef Viðar tekur..."

Grundvallarmálvillur af þessu tagi færast nú í aukana. Samsvarandi villur í máli fréttamanna við sjónvarpsstöðvar í nágrannalöndum væru óhugsandi, -  þar eru gerðar kröfur til fjölmiðlamanna, sem virðast ekki gerðar hér.  

En enn bætist við fáum mínútum síðar, talað um Raufarhafnarlegg. Hvaða bein er nú það? Nei, nú þykir ekki lengur fínt að tala um veg eða leið heldur er enska orðið "leg" tekið beint upp.

Þessu linnir ekki. Ekki liðnar fimm mínútur þegar ég heyri í útvarpsviðtali að formaður Heimssýnar kann ekki að beygja nafn félagsins  sem hann er í forsvari fyrir. 

 

 

 

Lögreglan lagði Lamborghini í rúst

Stoltur af Andra Snæ.

Andri Snær Magnason er magnaður maður bæði sem fjölhæfur rithöfundur og hugsuður, einn merkastima maður okkar samtíma. 

Bókin Framtíðarlandið hefði allt eins átt að fá blaðamennskuverðlaun ársins 2006 eins og Hin íslensku bókmenntaverðlaun, því að hún var ekki síður rannsóknarblaðamennskuverk af bestu gerð en frábært ritverk.  

Hann er því vel að þessari nýju og makalausu sæmd kominn og ég óska honum til hamingju með hana. Íslendingar þurfa aldrei sem nú á svona mönnum að halda. 

Ég tel það forréttindi að hafa kynnst honum og er stoltur af honum.  

 

Andri Snær hlaut verðlaun verðlaunanna

Mikil bjartsýni.

Stríðið í Afganistan er óhugnanlega líkt stríðinu í Vietnam á sínum tíma. John F. Kennedy lýsti því yfir í innsetningarræðu sinni að Bandaríkjamenn myndu bera hvaða byrðar sem væri og leggja á hvað það á sig sem þyrfti ("bear any burden and meet any hardship") í baráttunni fyrir frelsinu. 

Þar með innsiglaði hann það sem framundan var í forsetatíð hans og eftirmanns hans, - sívaxandi herstyrk í stríðinu þar sem óvinurinn naut þess að vera á heimavelli í skæruliðhernaði við aðstæður þar sem Bandaríkjamenn gátu ekki neytt yfirburða sinna í vígvélum.

Allt þetta á við nú í Afganistan. Aftur er barist fyrir frelsinu en nú líka gegn hryðjverkamönnum. Enn og aftur heyrum við yfirlýsingar frjálslynds og glæsilegs forseta um fórnarlund landa hans og enn er ætlunin að auka herstyrkinn nógu mikið til að vinna endanlegan sigur, í þetta sinn á þremur árum.

Enn á ný á að treysta á það að heimamenn geti sjálfir tekið við. Og aftur hefur það sama gerst að leppar Bandaríkjamanna, því að annað orð er vart hægt að nota, eru berir að spillingu þótt átta ár séu liðin frá upphafi stríðsins, lengra hafa Bandaríkjamenn nú ekki náð.

Foringi andstæðinganna hélt velli fyrir 40 árum og sama er uppi á teningnum nú.  

Líklegra er að raunsærri en bjartsýnisorð Obama séu orð sem ég heyrði einn af liðsforingjunun í Bandaríkjamenn segja í amerískum sjónvarpsþætti: "Þetta stríð á líklega eftir að standa í 12-15 ár"

Jafnvel það kann að vera bjartsýni og að þetta verði stríð sem ekki er hægt að vinna sigur í.   

 

Stríðinu lokið eftir þrjú ár

Misræmi í aðstöðu fyrirtækja.

Ölgerðin er eitt þeirra fyrirtækja sem nú berst harðri baráttu fyrir tilveru sinni í kreppunni. 

Sum fyrirtæki glíma nú ekki aðeins við kreppuna sjálfa og afleiðingar hennar, heldur þurfa einnig að keppa við fyrirbæri, sem er afar ósanngjarnt, en það eru fyrrum einkafyrirtæki sem nú eru rekin á kostnað ríkisins, þ. e. bankanna.

Svo virðist sem lítið aðhald sé af hálfu hinna raunverulegu eigenda gagnvart því hvernig þessi fyrirtæki haga sér mörg hver.

Auðvitað eru bankarnir upp fyrir haus í að bjarga ótal málum en í mínum huga er það grafalvarlegt mál, sem verður að sinna, en ekki ánægjuefni að heyra og sjá í fjölmiðlum hvernig sum hinna ríkisreknu fyrirtækja eyða miklu meiri peningum í auglýsingar en keppinautarnir.

Hér er kominn fram svonefndur pilsfaldakaptílismi af verstu sort, eigendurnir hirða gróðann en ríkið borgar tapið.

Í sumum tilfellum er um það að ræða að fyrirtæki, sem var illa rekið og fór því á hausinn, nýtir nú aðstöðu sína til þess að sauma að fyrirtækjum sem voru vel rekin og tókst því að halda velli við erfiðan kost.

 

Uppsagnir hjá Ölgerðinni

Hálendisflugvöllur opinn út nóvember.

Sauðárflugvöllur heldur áfram að koma mér á óvart og hef ég þó 45 ára reynslu af snjóalögum á hálendinu. 

Völlurinn var opinn fram yfir miðjan október en lokaðist síðan í rúma viku. Þá kom góð hláka og hann hefur verið opinn alveg fram að þessu en verður það varla mikið lengur í bili.

Þegar þess er gætt að völlurinn er í 660 metra hæð yfir sjó er þetta merkilegt, - og þó, - vitað er að hann er á svæði þar sem er minnsta úrkoma á Íslandi, minna en þriðjungur af úrkomunni í Reykjavík.

Völlurinn hefur ævinlega opnast í júníbyrjun í þau sex ár sem liðin eru síðan fyrst var farið að lenda þar.

Það þýðir að hann verður opinn hálft árið í það minnsta að þessu sinni.

Hinn völlurinn á norðurhálendinu, við Herðubreiðarlindir, hefur suma vetur verið opinn meira og minna af og til mikinn hluta vetrar.

Búið er á vegum Flugmálastjórnar að taka Sauðárflugvöll út og þurfti hann að standast meiri kröfur en aðrir flugvellir, sem ekki er flogið reglubundið áætlunarflug á, vegna þess að tvær brautir hans af fjórum eru lengri en gengur og gerist, önnur 880 metrar nettó og hin 1180 metrar netto.

Þær eru í raun 120 metrum lengir hvor um sig því að 60 metrar á hvorum enda þessara brauta eru skilgreindir sem öryggissvæði.  

Í júní næsta ár stendur til að ljúka við löggilta merkingu brautanna og ljúka skráningu og viðurkenningu vallarins.

Það er mikilvægt skref, því að annars geta menn ekki lent þar nema að kaupa sér sérstaka tryggingu til þess.

Með löggildingu vallarins er hann líka opnaður sem stærsti og mikilvægasta lendingarstaðurinn á hálendi Íslands sem gagnast gæti sem lendingarstaður fyrir Fokker F50 flugvélar ef í nauðir ræki á leið til Egilsstaða. 

Ég skoða nú möguleika á því að setja upp ljós á miðjan völlinn og við enda lengstu flugbrautarinnar, sem flugmenn gætu kveikt á með farsímum sínum og væru ljósin með sjálfvirkum búnaði, sem slekkur ljósin eftir 10-15 mínútur.

Þar með væri hægt að nota völlinn í myrkri allan sólarhringinn sem lendingarstað í neyð.

Þetta getur verið mikilvægt atriði, til dæmis ef stór flugvél þyrfti að nauðlenda þar í myrkri, og það jafnvel þótt einhver snjór væri á vellinum, því að mun skárra er að lenda í snjó með sléttu undirlagi en í snjó í urð eða bröttu eða ósléttu landslagi.