Áminning fyrir "íslensku leiðina".

Hvergi er lengri vinnutími en hjá Íslendingum. Það er vegna þess að grunnlaunum er haldið í lágmarki en í staðinn er það bætt upp með óhóflegri yfirvinnu. Aðrar þjóðir forðast þetta og vinnutilskipun ESB er ekki út í bláinn. Hún á að tryggja að í vandasömum nákvæmnisstörfum, ekki hvað síst þar sem um líf og limi fólks er að tefla, sé hætta á mistökum þreytts fólks haldið í lágmarki.

Í Landsspítaladeilunni glytti í þetta í gegnum hið flókna kerfismál sem almenningur skildi ekki. Upptaka vinnutímatilskipunar ESB hefði haft lækkun meðaltalslauna hjúkrunafræðinga í för með sér. Þeir áttu sem sagt að borga kosntaðinn.

Lengst af starfsævi minni hef ég unnið í harðri og hraðri fréttamennsku á tólf tíma vöktum og veit hve það kallar mjög á mistök. Þetta er ekki gott í fréttamennsku en getur verið banvænt í nákvæmnisstörfum heilbrigðisstétta þar sem engu má oft skeika.

Nýlega hef ég farið í gegnum nákvæmnisaðgerðir á spítala og skynjað þetta. Hvert tapað mannslíf á íslandi kostar að meðaltali 200 milljónir króna og er ómetanlegt tilfinningalegt tjón þá ekki meðtalið.

Ég sé menn stökkva upp og hrópa við tíðindin af LSH: Svona á að taka þetta! Aldrei að víkja frá ítrustu kröfum! Ég er ekki einn af þeim sem set allar kröfugerðir undir sama hatt. Það verður að vera skynsemi á bak við kröfur og það var það í þetta sinn og gott að hægt var að lenda málinu og öllum til sóma sem að því stóðu.

Eftir situr að fyrst það stendur í stjórnarsáttmála að rétta skuli hlut kvennastétta er tvöföld ástæða til þess að ríkið borgi kostnaðinn af nauðsynlegum öryggiskröfum í vinnufyrirkomlagi.

Hvíldartímaákvæði ESB um vöruflutningabílstjóra snýst um öryggi vegfarenda. Ef það kostar peninga að tryggja það öryggi þá verður að hækka flutningsgjöldin. Í sífellt flóknara og tæknivæddara þjóðfélagi er leið óhóflegs og hættulegs vinnuálags fyrir löngu búin að ganga sér til húðar og hefur þegar valdið miklum skaða.

!

Hvergi er vinnutími eins langur og á okkar landi. Þetta hefur skapast vegna "íslensku leiðarinnar" að halda grunnlaunum í skefjum en bæta það upp með aukavinnu. Ef allir hinir flóknu þættir Landsspítalamálsins eru síaðir út skín íslenska leiðin í gegn, fólk vinnur lengur en sæmandi er og þar með er öryggi sjúklinganna teflt í tvísýnu.

Vinnutímatilskipun ESB, svo sem um hámarkslengd vakta, er ekki til orðin að ástæðulausu. Störf lækna og hjúkrunarfræðinga eru nákvæmnisstörf þar sem ekkert má oft út af bera. Ég hef sjálfur unnið á tólf tíma vöxtum í harðri fréttamennsku og þekki þau mistök sem langar og erfiðar vaktir kalla á og hve fráleitt það er að fara fram á lengri vaktir. Frekar ætti að stytta þær.

Það er skárra að slík mistök gerist í fréttamennsku heldur en í meðferð sjúklinga.

Að undanförnu hef ég gengist undir aðgerðir á spítala þar sem ekki hefur mátt neinu skeika í aðgerðum.

Ríkisstjórnin segist í stjórnarsáttmála vilja bæta hlut kvennastétta. Ég fæ ekki betur séð en að vinnutilskipun ESB hefði lækkað meðaltalslaun hjúkrunarfræðinga þannig að þeir áttu að borga fyrir aukið öryggi sjúklinga.

Hvíldartilskipun ESB í vöruflutningaakstri er af sama toga, snýst um öryggi vegfarenda og líf og limi þeirra.

Hvert mannslíf sem tapast vegna mistaka kostar þjóðfélagið að meðaltali 200 milljónir króna. Ótalið er annað tjón sem ekki er hægt að meta í peningum.

Lausn þessarar deilu þýðir ekki að ævinlega eigi að beygja sig fyrir ósveigjanlegum kröfum. Ég er ekki í hópi þeirrra sem stekkur nú á fætur og hrópar: Svona á að taka þetta! Aldrei að víkja! Það þarf ævinlega að vera skynsemi með í för og það á við um þessa lausn. Kosti skynsamleg lausn hærri launakostnað fyrir ríkissjóð verður svo að vera og kosti það hærri flutningsgjöld í vöruflutningum að bílstjórar séu ekki útkeyrðir verður svo að vera.

Vaktakerfið dregið til baka

Nítjándu aldar málsmeðferð hingað til.

Nú er liðin vika síðan átökin frægu urðu við Rauðavatn og þær fréttir berast að allsherjarnefn Alþingis, sem tekið hefur málið til skoðunar, sé ekki enn komið með myndband í hendur. Ég fullyrði að án myndbandsupptöku er tómt mál að fjalla um þessa atburði. Á fundinum, sem allsherjarnnefnd hélt með deiluaðilum sögðu þeir báðir frá atburðum frá sínum sjónarhóli án þess að hægt væri að nýta sér kosti tækninnar og skoða hvað þeir voru að tala um, biðja um útskýringar og sannreyna framburðinn eftir því sem tök voru á.

Sem sagt, þetta var að mestu ónýt nítjándu aldar málsmeðferð og þýðir væntanlega annan fund með aðilum þegar myndbandið verður komið og þar með var hinn fyrri fundur ónýtur að miklu leyti og málið dregið á langinn.

Við skoðun á þeim hluta atburðanna, sem sýndir voru í sjónvarpsfréttatímum og þáttum var hægt að fá býsna skýra mynd af nokkrum atriðum sem skipta máli og sýna mistök og röng viðbrögð á báða bóga.

Þegar brununum á Mýrunum lauk hér um árið voru eldar varla slokknaðir þegar beðið var um allt tiltækt myndefni yfir þá.

Það er komin 21. öldin og það á að vera hægt að afgreiða svona áilitamál á mun markvissari, öruggari og meira upplýsandi hátt en á 19. aldar árum Alþingis. Það er gert með því láta öflun grundvallargagna hafa forgang.

Veldur hver á heldur.

Margar af merkustu uppgötvunum mannsins hafa falið í möguleika til góðra nota og illra. Eldurinn, púðrið, dínamitið, sprengihreyfillinn, skriðdrekinn, flugvélin, þotan, eldflaugin og kjarnorkan eru góð dæmi. Ófullkominn maðurinn hefur oft staðið álíka gagnvart þessu og barnið sem kemst yfir hníf, rakvélablað eða skæri í fyrsta sinn.

Ekki er við vísindamennina eða þá sem vildu nýta þessar uppgötvanir til góðs að sakast og Nobel, Oppenheimer og Hofman höfðu mikla andlega raun af því að sjá hvernig farið var með verk þeirra. Nobel reyndi friðþægingu verðlauna sinna og Oppenheimer kom sér í ónáð hjá ráðamönnum. Hofman grunaði ekki afleiðingar LSD-neyslu og hefði varla geta látið sig óra fyrir öllm þem órum og róti sem uppgötvun hans færði mannkyninu.

Til framtíðar verður "sýrð" tónlist sjöunda og áttunda áratugar síðustu aldar minnisvarði um tíma barnaskaparins varðandi LSD, sem glyttir víða í, oft í tvíræðum dulbúningi eins og nafni plötu Stuðmanna "Sumar á Sýrlandi."

Maðurinn sem fann upp LSD látinn

Ekki sjálfsagt mál.

Ef forsendur og útkoma könnunar á fjölmiðlafrelsi í mismunandi löndum standast getum við Íslendingar þakkað okkar sæla fyrir hana. Það leiðir hugann að því að fyrir fjórum árum gerði Davíð Oddsson hatramma atlögu að því ástandi sem nú ríkir í íslenskri fjölmiðlun. Þessari atlögu hans var sem betur fer hrundið.

Þetta ástand hefur ekki ríkt alla tíð. Davíð vildi vafalaust koma aftur á því ástandi sem ríkti nokkrum árum fyrr þegar Morgunblaðið og DV réðu ríkjum undir forystu afla, sem voru handgengin þáverandi ríkisstjórn.

Sagnfræðinga framtíðarinnar munu vafalaust undrast sá munur sem var á stjórnarháttum Davíðs sem borgarstjóra og forsætisráðherra á árunum 1982-1999 og síðan á tímabilinu 2000-2005. En sú dæmalausa 17 ára sigurganga hans á fyrra tímabilinu virtist verða honum um megn.

Þetta er þekkt fyrirbrigði. Völd spilla jafnvel afburðamönnum og það er ekki að ástæðulausu sem forseti Bandaríkjanna hverju sinni fær ekki að sitja nema í átta ár.

Mesta fjölmiðlafrelsið á Íslandi og Finnlandi

"Þá vil ég frekar deyja!"

Deilur í heilbrigðiskerfinu eru slæmar og gott að ró hefur fengist á Blönduósi í minni gömlu heimasveit, en ég var í fimm sumur að Hvammi í Langadal.

Þar á bæ fengu þrír niðursetningar, móðir með tvær dætur sínar, fyrir gæsku frænku minnar að vera í gömlum torfbæ og varð ein þeirra óvart fyrir slæmum hremmingum af minni hálfu, sem nánar er lýst í bókinni "Manga með svartan vanga."

Síðar var hún í elli sinni sett á héraðshælið á Blönduósi þar sem hún fékk eitt sinn svo heiftarlega ígerð að rætt var um að senda þyrfti hana suður til Reykjavíkur. Kveið kerling því óskaplega þar sem hún lá í hálfgerðu óráði enda hafði hún aldrei út fyrir héraðið komið.

En ástandið breyttist þegar í ljós kom að nýr héraðslæknir, sem var rétt að taka við starfi þarna gæti skorið hana upp og var farið að rúmi kerlu til að segja henni þessi gleðitíðindi. Það ljómaði bros á fölum vörum hennar þegar hún spurði: "Og hvað heitir nú þessi höfuðsnillingur?"

"Ómar Ragnarsson," var svarið. Þá reis kerla upp í rúminu, hvít af skelfingu með sóttheit augun sem á stilkum og hrópaði: "Nei! Nei! Nei! Aldrei í lífinu! Þá vil ég frekar deyja!"

Ég lái henni það ekki enda hef ég ætíð verið þakklátur fyrir að hafa ekki reynt fyrir mér í læknislistinni. Svo fór að nafni minn skar kerlu þegar henni hafði verið gerð nánari grein fyrir málinu og barg lífi hennar.

Mér rennur því bóðið til skyldunnar að árna nafna mínum og öllum nyrðra heilla með lausn mála.

Læknar starfa áfram á Blönduósi

20. barnabarnið.

Alma, dóttir okkar Helgu, fæddi manni sínum, Inga R. Ingasyni í gær 20. barnabarn okkar hjóna og eru afkomendurnir þar með orðnir 27. Þetta er rauðhærður drengur sem starði nýfæddur með galopnum, bláum augum sínum á heiminn, sem hann var kominn inn í, alveg eins og sagt var að hinn rauðhærði afi hans hefði gert fyrir 67 árum. Drengurinn fæddist á afmælisdegi Jónínu, dóttur okkar, á svipaðan hátt og ég sjálfur fæddist á afmælisdegi Jónínu, móður minnar.

Enn einu sinni er fjölskyldu okkar færð mikil og sönn gleði. Er ekki lífið dásamlegt?

Bíll valt.

Bíll valt á Fjarðarheiði. Ekki virðist nokkur leið að kveða niður drauginn "bílvelta varð" sem birtist tvisvar í upphafi fréttarinnar um bílinn sem valt. Notuð eru átta atkvæði til að greina frá atviki sem á einfaldari og beinskeyttari hátt má orða í helmingi færri atkvæðum.

Eitt sinn sagði þingmaður Vestfjarða: "Það hefur orðið neikvæð fólksfjöldaþróun á Vestfjörðum"og notaði sjö orð með sextán atkvæðum til þess að flækja efni máls síns, sem hann gat orðað með tveimur orðum með sex atkvæðum: "Vestfirðingum fækkar."

Bílvelta varð á Fjarðarheiði

Já, ef...

Ég er ekki nei-maður heldur já,ef-maður. Stundum er sanngjarnasta og ódýrasta lausn vandamáls fólgin í því að banna eitthvað ekki alfarið heldur leita að málamiðlun sem gefur jafnvel betri árangur þegar upp er staðið en algert bann.

Mín tillaga er þessi: Borgaryfirvöld bjóða áhugafólki um veggjakrot á lokaðan trúnaðarfund þar sem heitið er nafnleynd, enda teljist fundurinn ekki sönnun á aðild neinu ólöglegu athæfi.

Fulltrúar veggjakrotara og borgarinnar fari um borgina og leiti að heppilegum stöðum til veggjakrotsins. Ég held að hægt yrði að feta milliveg þess að þessir staðir verði ekki of margir en þó nógu margir til þess að krotarar geti notið sín og hafi nóg rými.

Hugsanlega þarf að leita samþykkis einstakra eigenda húsa eða veggja, - það eru margir veggir í Reykjavík sem gætu orðið að notum í þessu efni. Hugsanlega þyrfti að veita einhverju fé í því skyni að leyfi fengjust en það yrði aldrei nema brot af því tjóni sem veggjakrotið veldur nú.

Þegar þetta samkomulag er fengið yrði tekið mjög hart á ólöglegu veggjakroti og reynt að uppræta það, jafnvel með samvinnu við veggjakrotarana sem stóðu að samkomulaginu.

Röktu slóð krotaranna frá miðborg upp í Hlíðar

Jökullinn, Kalli og Östlund, þrír snillingar.

Mér fannst persónulega hrein unun að hlusta á stórgóðan þátt um Gunnar Jökul Hákonarson trommuleikara á Rás tvö í kvöld, einkum vegna þess að á sínum tíma þegar ég var eins og grár köttur á skemmtistöðunum átti ég þess kost að standa við sviðið og njóta snilldar þessara þriggja manna. Það er alveg sama hvað upptökutækni verður góð, ekkert jafnast á við að fá svona kraft og snilli beint í æð.

Mér er til dæmis minnisstætt þegar ég kom á einn staðinn og átti að skemmta en niðurstaðan varð sú að ég kláraði fyrst á öðrum stað, að Pétur Östlund var með fleiri en eitt varakjuðasett við hliðina á sér. Mér varð starsýnt á hvernig flísarnar beinlínis rifnuðu af kjuðunum við barsmíðarnar svo að þeir átust upp.

Þegar ég kom aftur 45 mínútum seinna hafði hann gripið næstu tvo kjuða en við hliðina á honum lágu þeir fyrri, uppeyddir og ónýtir eftir hamaganginn.

Samleikur Gunnars Jökuls og Kalla var eitthvað sem ekki mun gerast aftur og örlög þeirra að látast báðir langt um aldur fram er einhver mesta harmsaga íslenskrar tónlistarsögu.

Ég tel að útgáfufyrirtæki ætti að taka að sér að safna bestu lögum Gunnars Jökuls á safndisk og yrðu lögin, sem spiluð voru í kvöld gott hryggjarstykki í slíku lagavali.

Að mínum dómi er fjögurra laga plata Flowers besta smáskífa íslensku rokksögunnar og Lifun hefur verið valin besta platan.

Það er ekki tilviljun að að Gunnar Jökull Hákonarson sá um trommuleikinn á báðum. Bítrokktíminn var einstakur og annað eins fjör, kraftur og frumleiki verður vart endurtekinn. Ég er þakklátur fyrir að hafa mátt njóta hans á sínum tíma.

P.S. Umsjónarmaður þessa góða þáttar sagði hvað eftir annað: "Þegar hér var komið við sögu." Með ólíkindum er hve margt fjölmiðlafólk segir þessa vitleysu sem stenst enga rökhugsun. Ruglað er saman tveimur orðtökum: annars vegar "þegar hér er komið sögu" og hins vegar þegar sagt er að einhver komi við sögu. Nú er gamli góði Pétur Pétursson ekki lengur á meðal vor og einhver verður að taka við hlutverki hans, þótt maður verði kannski kallaður nöldrari fyrir vikið.