Reiknum þau rétt út og leitum leiða.

Íslendingar hafa lært það af meira en 1100 ára reynslu að ekki sé hægt að semja við náttúruöflin.

Hins vegar er sumt af því sem þau gera fyrirsjáanlegt ef nógu vel er vandað til upplýsingaöflunar og undirbúnings. 

Miðað við reynsluna af sandburði í hlaupinu á Skeiðarársandi 1996 fjara áhrif af honum út bæði á landi og í sjó á um það bil tveimur árum og það er væntanlega að gerast við Landeyjahöfn. 

Mig grunar hins vegar að menn hafi samt ekki reiknað dæmið rétt í upphafi og þurfi því að bregðast við með því að leiðrétta skakkar áætlanir og taka til aðgerða í samræmi við það. 

Við reiknum náttúruöflin betur út og leitum leiða. 

„Semjum ekki við náttúruöflin“

En vestfirskt !

Vestfirðingar búa einir landsmanna við þann ójöfnuð í samgöngum að geta verið innilokaðir á landi og í lofti sólarhringum saman vegna veðurs.

Maður hefði haldið að öðru gilti um höfuðborg voldugasta stórveldis heimsins, Washington. 

En nú kemur í ljós að meira að segja þar getur svona vestfirskt ástand brostið á. 

Fundi Varðbergs aflýst

Drepa! Drepa !

Drápsfréttir eru tískuorð dagsins. "Ekki að hika við að dæma Mubarak" til dauða er sagt um fyrrverandi forseta Egyptalands og "í samræmi við bandarísk gildi" að drepa hinn vopnlausa Osama bin Laden.

"Auga fyrir auga og tönn fyrir tönn" hljómaði lögmál í fornöld sem enn virðist eiga sér öfluga talsmenn hjá þjóðum sem segjast hafa nútíma mannréttindi í hávegum. 

Ég fylli hóp þeirra manna sem telja, að manndráp sé aldrei réttlætanlegt geti menn komist hjá því. 

Í báðum fyrrnefndum tilfellum, Osama bin Laden og Mubarak, er um að ræða tvo kosti og í hvorugt skiptið dráp nauðsynlegt. Ef menn trúa því að bin Laden hefði getað sprengt sjálfan sig í loft upp um leið og þá sem komu að honum, hefði hann hvort eð er gert það áður en hann var skotinn. 

En líkurnar á því að hann gerði það voru sáralitlar. Menn eins og bin Laden, sem víla ekki fyrir sér að senda aðra í opinn dauðann, eru sjaldnast það hugaðir að fórna lífi sínu. 

Gæti verið dæmdur til dauða

Óreiðan í skipulagsmálunum.

Ekki þarf annað en að líta á kort, sem sýnir sveitarfélögin á höfuðborgarsvæðinu til að sjá hvílíka óreiðu skipulag þessa svæðis býður upp á.

Tjónið af völdum þessa skrímslis má vafalaust telja í hundruðum milljarða króna frá því að þau grundvallarmistök voru gerð á miðjum sjötta áratugnum að sameina ekki Reykjavík og Kópavog. 

Það var skólabókardæmi um skaðlega skammsýni og sérhagsmunahyggju íslenskra stjórnmálamanna. 

Sjálfstæðismenn í Reykjavík máttu ekki til þess hugsa að "kommarnir" í Kópavogi yrðu teknir inn, því að þá væri hætta á að missa meirihlutann í Reykjavík. 

Á sama hátt fengu sósíalistarnir í Kópavogi grænar bólur við tilhugsunina að missa sinn meirihluta þar ef þeir sameinuðust "íhaldsbænum" Reykjavík. 

Óreiðan stingur í augu á svo mörgum stöðum og mörgum sviðum að allt of langt mál væri að telja það allt upp. 

Góð dæmi eru byggðamörk Reykjavíkur og Kópavogs sem eru hreinn brandari á köflum og einnig það hvernig Mosfellsbær aðskilur Kjalarneshluta Reykjavíkur frá meginborginni. 

Nefna má að til þess að aka á milli húsa, sem liggja 100 metra frá hvert öðru á mörkum Salahverfis í Kópavogi og Seljahverfis í Breiðholti, þarf að fara nærri fjögurra kílómetra aksturleið í heilan hring! 

Höfð voru uppi fögur orð á tímabili um samræmingu í skipulagi sveitarfélaganna á höfuðborgarsvæðinu en þau voru gersamlega svikin svo að ekki stóð steinn yfir steini eins og kom vel fram í fróðlegum þáttum Hjálmars Sveinssonar um þau mál í útvarpinu. 

Fyrir löngu hefði verið átt að sameina öll sveitarfélögin milli Kúagerðis og Kjalarnestanga undir einn hatt þar sem einstök hverfi á borð við Grafarvog-Grafarholt, Árbæjarhverfi og Breiðholt hefðu álíka mikla stjórn eigin mála innan hverfis og Mosfellsbær, Kópavogur, Garðabær og Hafnarfjörður. 

Heildarskipulagið væri hins vegar algerlega í höndum sameiginlegrar yfirstjórnar. 

Það er enn hægt að gera þetta ef vilji fyrir umbótum af þessu tagi er fyrir hendi. Að vísu erfitt að bæta fyrir mistök í skipulagsmálum sem erfitt er að leiðrétta. 

En viljinn til þess arna er nákvæmlega enginn. Þess vegna gerist ekki neitt. 

Erfitt að skilja Kjalarnes frá Reykjavík

Smá tilfæringar.

Fréttin af vefást mannsins í Ontario-fylki í Kanada á sér hliðstæður á Íslandi.

Þegar ég var barn leigði maður utan af landi herbergi hjá foreldrum mínum. Hann kom eitt sinn til mömmu og bað hana um að gefa sér mynd af henni. 

Hann færðist undan þegar hún tregðaðist við og spurði um ástæðuna en loksins stundi hann upp: "Ég er með kærustu hér í Reykjavík en foreldrar mínir vilja endilega að ég sendi mynd af henni til þeirra. "

"Af hverju gerir þú það þá bara ekki?" spurði mamma. "Af því að hún er svo ljót", svaraði hann, - "þess vegna væri betri fyrir mig að senda þeim mynd af þér." 

Þekktur bóndi við Ísafjarðardjúp hér fyrr á tíð var í bréfaskiptum við stúlku í Hálsasveit í Borgarfirði og sýndi hverjum sem var fyrir vestan mynd, sem kærastan hafði sent honum af sér. 

Loks kom að því að þau mæltu sér mót í fyrsta sinn, og skyldi stefnumótið verða í Borgarnesi. 

Þar hittust þau og komu síðan vestur. Sáu menn þá að stúlkan var alls ekki sú sama og myndin hafði verið af og var maðurinn inntur eftir því hvernig á því stæði.  Hann svaraði því til að hún hefði sent honum mynd af systur sinni, sem var talsvert fallegri. 

"Af hverju sagðirðu henni þá ekki upp þegar þú komst að hinu sanna í Borgarnesi" var spurt. 

"Æ," svaraði ungi bóndinn, "hún hafði komið svo langa leið." 

Sjálfur hafði hann þó farið margfalt lengri leið á stefnumótið. 

Hjónaband þeirra varð, þrátt fyrir þetta, langt og farsælt. 

Versta stefnumót í heimi?

Er refurinn þá ekki að drepa allt ?

Mikið hefur verið fjallað um það undanfarin ár að fjöldi refa sé orðinn slíkur á Hornströndum að hann sé að eyða þar öllum fugli.  Þurfi því að taka til hendi og strádrepa þennan vágest.

Tvennt er merkilegt við þetta: 

1.  Áður en Geirmundur heljarskinn nam Hornstrandir og menn komu þangað fyrst, höfðu síðustu tíu þúsund árin á undan ekki verið þar nokkrir menn til þess að drepa refi.  Samt var þar mikið fugla- og dýralíf, svo blómlegt, að hinn konungborni landnámsmaður þótti gott að nema þar land. 

Hvernig mátti það vera fyrst refnum hafði ekki verið haldið í skefjum? 

2. Nú segir maður, sem ferðast hefur um Hornstrandir allar götur frá 1979 frá því að hann hafi aldrei séð þar jafn mikið fuglalíf og nú er þar. Hvernig má það vera? 

Hraðsigling eftir hvítabirni

Hvernig er hægt að klúðra jafn einfaldri frásögn?

Það, sem gerðist þegar bandarískir sérsveitarmenn réðust til inngöngu til að handsama Osama bin Laden eins og sagt var í upphafi að hefði verið ætlunin, getur varla hafa verið flókið, til dæmis það hvort hann var vopnaður og hvort hann skýldi sér á bak við konu sína.

Það hvernig menn hafa tvísaga og margsaga í þessu máli er afar óheppilegt. 

Að vísu ber að hafa það í huga að þetta var í eðli sínu stríðsaðgerð og að í stríði er sannleikurinn það fyrsta sem deyr. 

Osama bin Laden var óvopnaður

Verður að vinna úr ástandinu.

Til eru þeir sem segja að gerð Landeyjahafnar hafi verið dýrkeypt mistök eins og næstum fjögurra mánaða siglingastopp sýni. Ofan á fyrirsjáanleg vandræði vegna aðstæðna hefði bæst að ferjan væri of djúprist.

Héðan af er til lítils að fjasa um þetta. Það er búið að gera þessa höfn og verður bara að spila eins vel úr aðstæðunum þarna og hægt er. 

Höfnin er sérstaklega mikilvæg á ferðamannatímanum á sumrin til þess að gefa kost á fjölbreyttari ferðum á þessu svæði og efla ferðamannaþjónustu í Eyjum. 

Full reynsla á höfnina verður ekki komin fyrr en eftir eitt til tvö ár þegar ekki verður lengur hægt að kenna gosinu í Eyjafjallajökli og tilheyrandi flóðum í Markarfljóti um að sandur berist inn í höfnina og loki henni fyrir siglingum. 

Á meðan verður bar að reyna að þrauka og vinna úr ástandinu. 

Herjólfur til Landeyjahafnar

Ótrúlegt ævintýri.

Leiðtogafundurinn í Höfða 1986 var eitt af þessum ævintýrum sem geta gerst á því útskeri heimsbyggðarinnar sem Ísland er.

 Þau hafa sum gerst svo óvænt að menn hafa ekki áttað sig á því fyrr en seinna.

Koma tunglfaranna og ferð þeirra upp í Öskju 1967 var af þessum toga, að ekki sé minnst á "einvígi aldarinnar" milli Spasskís og Fishers 1972. 

Árið eftir hittust Nixon og Pompidu að Kjarvalsstöðum en það voru bara smámunir miðað við fundinn óvænta 1986, sem haldinn var með svo stuttum fyrirvara, að Svisslendingar, sem eru þjóða vanastir að halda slíka fundi, voru steinhissa á því sem hægt var að gera í Reykjavík. 

Galdurinn var, þrátt fyrir allt, fámennið og einfaldar boðleiðir auk hins landlæga hæfileika Íslendinga til að "redda" hlutunum og víla ekki fyrir sér að fara óhefðbundnar leiðir og komast framhjá formsatriðum. 

Vonandi verður þetta allt rakið vel á viðburðadagskrá í október, því að tíminn hefur leitt í ljós, að enda þótt á yfirborðinu hefði þessi fundur verið árangurslaus, reyndist hann vera sá atburður í samskiptum Reagans og Gorbatsjofs sem mestu skilaði í raun. 

Ég minnist sérstaklega skeytis, sem fréttastofa Sjónvarpsins fékk þegar síðustu útsendingu þess lauk frá fundinum. 

Mér var kunnugt um, að sumir í þáverandi útvarpsráði voru efins um að Yngvi Hrafn Jónsson væri rétti maðurinn í stól fréttastjóra. 

Sjálfur hafði ég fengið hvatningu til að sækja um starfið, en ég er þeirrar skoðunar, að ef aðrir ætla að gera svipað og maður sjálfur og gera það ekki verr, heldur jafnvel betur, eigi maður að leita sér að einhverju öðru sem þar sem kraftar manns nýtast betur. 

Ég vissi að þær breytingar sem Yngvi Hrafn myndi gera, yrðu svipaðar og ég hafði í huga og ég hallaðist því frekar að því að leita eftir að framkvæma nýjar hugmyndir í þáttagerð svosem þáttinn "Á líðandi stundu" og spurningaþáttinn "Hvað heldurðu?" 

Það gerði ég og sé ekki eftir að hafa tekið þennan pól í hæðina. 

Sem við sátum á fréttastofunni og dæstum að aflokinni ofboðslegri törn barst til okkar símskeyti frá einum útvarpsráðsmanna:

"Yngvi Hrafn Jónsson og aðrir starfsmenn fréttastofu Sjónvarpsins: Bravó! Bravó! Bravó! Bravó!   Eiður Guðnason. 

Mér þótti afar vænt um þetta skeyti og Eiði til mikils sóma. 

Minnast leiðtogafundarins 1986

Sigurvegarar í sætu.

Jimmy Carter þáverandi Bandaríkjaforseti var illa leikinn í lok ferils síns þegar hann gaf grænt ljós á fræga sneypuför á vegum bandarísksa hersins og CIA til að frelsa gísla í Teheran.

Grunsamlegt þótti að það var ekki fyrr en Reagan var búinn að komast til valda að gíslarnir voru látnir lausir. Síðan var Reagan þakkaður sigur Bandaríkjanna í Kalda stríðinu og hann því tvöfaldur sigurvegari í sögunni á sama tíma og Carter var maður ósigursins. 

Gorbatsjof var við völd í Sovétríkjunum þegar veldi þeirra hrundi og verður seint tekinn í dýrlingatölu í Rússlandi.

Nafn Churchills er baðað í ljóma sigurs Bandamanna yfir Öxulveldunum.

Nafn Jóns Sigurðssonar í ljóma þess að Ísland varð sjálfstætt ríki löngu eftir hans dag.

Það hefur verið sagt að mannkynssagan sé skrifuð af sigurvegurum og beri keim af því. 

Ljóminn sem Obama baðar sig í er eitt dæmi þess. 

Obama vinsæll sem aldrei fyrr