Að hætta við að .....

Í yfirlýsingu sinni í dag nefndi Ólafur Ragnar tvö atriði, sem hefðu breyst síðan hann ákvað að hella sér í forsetaslaginn: að ólguna frá því fyrir mánuði hefði lægt - og að komnir séu fram frambjóðendur sem þekki og skilji forsetaembættið og verkefni þess.

Hann minntist ekki á þörfina á því að fá víðsýnan forsetaframbjóðanda sem með framtíðarsýn í takt við tröllaukin verkefni allra þjóða í umhverfis- náttúruverndar og smálefnum mannréttinda og lýðræðis.  

Forsetinn hætti við að vera í framboði í nýjársræðu en hefur endurskoðað það tvisvar.

Hugsanlega átti hann einhvern þátt í að lægja öldur fyrir mánuði með snöfurlegu og hárréttu inngripi í fyrirætlanir fyrrverandi forsætisráðherra.

En spurning er hvort hann hafi skapað fullar sættir.

 

Að sætta sig við sættir við að sætta

er sýn gild.

Að hætta við að hætta við að hætta

er hrein snilld?

Ólafur var kominn í öngstræti

Hættir Davíð líka við?

Í yfirlýsingu sinni segir Ólafur Ragnar Grímsson að nú séu komnir fram frambjóðendur sem hafi þekkingu og skilning á eðli forsetaembættisinsn.

Þarna er hann að vísa til Guðna og Davíðs, en það er meira líklega meira virði fyrir Guðna að fá slíkan stimpil hjá forsetanum.

Hugsanlega hefur forsetinn byrjað að hugsa á þessum nótum þegar framboð Guðna kom fram og ólgan vegna aflandsfélaganna minnkaði, eins og Ólafur nefnir raunar í yfirlýsingu sinni.

En með framboði Davíðs leit út fyrir að það hefði ráðið úrslitum, sem túlka átti sem ákveðinn sigur fyrir hann.

En fari svo að fylgi Davíðs valdi honum vonbrigðum er ómögulegt að vita, hvort hann dragi framboð sitt til baka rétt fyrir lok framboðsfrests.

Það er í raun auðveldara eftir að Ólafur Ragnar er hættur við og getur ekki snúið til baka.

Davíð getur þá látið sér nægja að það líti þannig út, að framboð hans hafi ráðið úrslitum og að hann geti sagt eins og Jón sterki í leikritinu Skugga-Sveini:  "Sáuð þið hvernig ég tók hann?" 

Ólafur Ragnar hættur við framboð

Pólitík er hugsun, ekki aldur líkamsvefja.

Sterkasti fylgismannahópur öldungsins Bernie Sanders er unga fólkið af því að hugsun Sanders er fersk og ung og í samræmi við nýja tíma og ný, krefjandi og breytt viðfangsefni.

Hér á landi höfum við dæmi um allt of marga unga þingmenn og ráðamenn, sem eru með sömu hugsun og viðhorf og voru gild fyrir hálfri öld en eru orðin úrelt og úr takti við 21. öldina. Ungir líkamar, gömul og stöðnuð hugsun.  

Steingrímur J. Sigfússon er víkingur til verka þegar svo ber undir og sannaðist það í afköstum hans í miðjum brunarústum Hrunsins.

Skömmu fyrir Hrun skrifaði hann ágæta bók um pólitískar hugsjónir sínar, sem voru að ýmsu leyti býsna ferskar.  Steingrímur á heilmikið eftir og býr yfir afli og reynslu sem þörf er á að nýta.

En 2013 stóð hann fyrir því að veita stóriðju í kjördæmi sínu meiri ívilnanir og eftirgjafir miðað við stærð framkvæmda en nokkur ríkisstjórn Sjalla og Framsóknar hafði veitt.

Það hryggði marga sem höfðu mikið álit á honum.

Ef forsetakosningarnar núna hefðu snúist upp í hanaslag milli Davíðs Oddssonar og Ólafs Ragnars Grímssonar, hefði það orðið enn ein rimman á milli fulltrúa liðinnar aldar, sem eru að miklu leyti úr takt við tröllaukin og ný viðfangsefni þessarar aldar.

Þeir eru báðir fulltrúar og aðdáendur stjórnarskrár, sem að meginefni er dönsk, gerð til að þóknast dönskum kóngi fyrir 167 árum.

Danir gáfust upp á henni fyrir 62 árum og gerðu nýja.

Davíð og Ólafur eru andsnúnir því verkefni, sem Íslendingar með Jón Sigurðsson í broddi fylkingar hófu fyrir 165 árum, að gera sjálfir sína stjórnarskrá frá grunni, byggða á þvi að nýta sér það besta sem nútíminn hefur upp á að bjóða og í samræmi við nýja tíma.

Saman lögðu þeir Davíð og Ólafur Ragnar nöfn sín við Kárahnjúkavirkjun, langstærstu mögulegu umhverfis- og náttúruspjöll á Íslandi.

Ólafur Ragnar má þó eiga það og hafa þökk fyrir að hafa sýnt lofsvert víðsýni og mikinn dugnað við að koma á átaki þjóða á norðurslóðum vegna áhrifa manna á loftslag og náttúru og að opna augu manna fyrir því að á þessari öld verður sólarlag olíualdarinnar.

En hlutirnir gerast hratt í heimi, sem er á hverfanda hveli. Því fyrr sem ung, ný og fersk hugsun raunsæis og kjarks tekur við, því betra.

Aldur líkamsvefjanna skiptir þá ekki máli heldur hugsunin.   

 

 

Steingrímur áfram

Allir möguleikar erfiðir fyrir Ólaf Ragnar.

Með útspili sínu í dag hefur Davíð Oddsson óvænt sett heldur betur strik í reikninginn hjá Ólafi Ragnari Grímssyni, sem með ummælum sínum í dag á Eyjunni vísaði í bæði nýjársávarp sitt og framboðsfund um daginn til þess að gefa vísbendingu um grundvöll stöðu hans, sem sé þá, að hvort tveggja megi rökstyðja, að halda framboðinu til streitu eða hætta við.

Allir möguleikar Ólafs Ragnars sýnast erfiðir, einkum þegar höfð eru í huga þeirra samskipti þeirra í aldarfjórðung, allt frá einstæðum ummælum þeirra hvor um annan á þingi.

1. Að halda framboðinu til streitu en tapa kannski fyrir öðrum frambjóðanda. Davíð myndi varla sýta það, þótt hann sjálfur tapaði líka, sætt er sameiginlegt skipbrot og búið að tryggja snautlegan endi á einstæðum ferli Ólafs Ragnars á forsetastóli.

2. Að taka slaginn og verða kosinn. Í ljósi stöðunnar nú er það áhættusöm ákvörðun og útkoman varla eins góð og Ólafur Ragnar hefði kosið, einkum ef þetta mistækis og Davíð yrði kosinn og gæti sagt sigri hrósandi, að spyrja ætti að leikslokum en ekki vopnaviðskiptum í samskiptum þeirra í gegnum tíðina.

2. Að hætta við framboðið með þeim rökum að staðan væri gerbreytt eftir að fram hafi komið tvö öflug framboð. Hann gæti rökstutt það með því að nú væri meiri líkur á því en fyrr að frambjóðandi með drjúgt fylgi yrði kosinn með viðunandi miklu fylgi. En eftir stæði að hafa sjálfur hrokkið af standinum og sjá jafnvel gamlan viðfangsmann sinn, standa uppi sem sigurvegara.

Kostirnir eru fleiri, en allir erfiðir.

Þetta verður spennandi.

Metur forsendur framboðs síns

Mun Davíð höggva í fylgi Ólafs Ragnars?

Fjögurra blaðsíðna lofgrein Hannesar Hólmsteins um Davíð Oddsson fyrir viku kann nú að virðast sem framboðsbæklingur hans.

Hluti af fylgi Ólafs Ragnars Grímssonar síðustu ár hefur líklega falist í gömlum stuðningsmönnum Davíðs sem þrá öfluga reynslubolta sem helstu ráðamenn þjóðarinnar.

Ef Davíð gengur vel, kann þetta fólk að kjósa hann frekar en Ólaf Ragnar og minnka þar með möguleika Ólafs Ragnars á endurkjöri.

Davíð er sammála því sem komið hefur fram hjá öðrum frambjóðendum, að 24 ára seta Ólafs Ragnars sé of mikið, og mun bjóða sig fram sem ekki síðri reynslubolta en Ólaf Ragnar.

Nú er spurningin hvort þeir Ólafur Ragnar og Davíð muni soga svo til sín alla athygli í kosningabaráttunni að það bitni á öðrum frambjóðendum, - eða - hvort einmitt eins konar hanaslagur þeirra í gamla stílnum muni flýta fyrir óhjákvæmilegum kynslóðaskiptum á Bessastöðum.

Hið síðarnefnda getur allt eins orðið niðurstaðan.

Davíð býður sig fram til forseta

Á að vera leysanlegt mál.

Trén, sem nú eru farin að takmarka flutningsgetu flugvéla vegna þeirrar hindrunar, sem þau eru í aðflugi og flugtaki, gefa enga hugmynd um þann trjágróður sem var á þessu svæði þegar land var numið en hvarf af völdum manna og svalara veðurfars.

Ef þessi tré áttu að tákna endurheimt íslensks skóglendis hefðu þau átt að vera af lágvaxnari íslenskum tegundum.

Trén eru hávaxin barrtré af erlendum uppruna, sem ekki uxu á Íslandi fyrr en farið var að gróðursetja slík tré fyrir rúmri öld.

Skógurinn, sem lækka þyrfti, til þess að flugbrautin nýtist til fulls, er mikill minnihluti skógar í Öskjuhlíð og það á að vera leysanlegt mál að breyta skóginum þannig að þarna verði lægri skógur með íslenskum trjám, svo sem birki og reyni.

Lítið samræmi er í því að þessi tré séu ósnertanleg á sama tíma og til stendur að fella fallegan og skjólsælan skóg austast í Smáíbúðahverfinu og reisa þar íbúðablokkir sem byrgja fyrir lægri hús, sem standa fyrir sunnan þennan skóg.

Trén hafa skapað vandræði

Þið munið hann Lúkas.

Að mörgu leyti hafa svonefndir samfélagsmiðlar gert umræðu í þjóðfélaginu gagnsærri og oft á tíðum fært fólki betri upplýsingar og markvissari og réttari meðhöndlun mála en þegar kjaftasögur og slúður grasseruðu undir yfirborðinu.

En furðu oft hefur hraðinn á umfjöllun og umræðum haft þveröfug áhrif og er Lúkasarmálið á Akureyri hér um árið gott dæmi um það.

Hundurinn Lúkas hvarf og smám saman blossuðu upp æ svakalegri sögur um það að honum hefði verið rænt og hann drepinn á kvalafullan hátt.

Voru lýsingarnar af því hroðalegar.

Síðan kom hundurinn fram og málið var dautt en ekki Lúkas.

Gísli Marteinn Baldursson tekur afar skynsamlega á málum í afsökunarbeiðni sinni á Twitter varðandi það, að of fljótt hefði verið dæmt í ummælum hans og fleiri varðandi ákveðið nauðgunarmál. Og hann bætir við: "Meðferð nauðgunarmála þarf að breytast, en þetta var ekki rétt leið."

Gísli Marteinn biðst afsökunar

Á ekki að standa við skuldbindingarnar frá Ríó og Ramsar?

Tvennum sögum fer af ummælum Sigrúnar Magnúsdóttur umhverfisráðherra varðandi það að ástand Mývatns sé ekki af mannavöldum.

Hér á mbl.is er það haft eftir henni að rannsókn hafi leitt í ljós, að ástandið sé ekki af mannavöldum.

En í viðtali á Bylgjunni nú í hádeginu sagði hún að ekki hefði verið sannað að ástandið sé af mannavöldum.

Á þessu tvennu er grundvallarmunur.

Með fyrra orðalaginu er því slegið föstu, að ástandið sé ekki af mannavöldun, heldur af náttúrulegum vðldum.

En síðari ummælin, sem ég heyrði sjálfur, fela í sér að ekki hafi heldur verið afsannað að hrun lífríkisins sé af mannavöldum.

Íslendingar undirrituðu Ríósáttmálann fyrir 24 árum, en eitt meginatriði hans er að ef einhver vafi leiki á umhverfisáhrifum, eigi náttúran að njóta vafans.

Íslendingar hafa líka skuldbundið sig til þess að hlíta þeim skilmálum Ramsar samkomulagsins að standa vörð um lífríki vatnsins.

Vonandi verður því ekki haldið áfram að láta iðnað, landbúnað og ferðaþjónustu ævinlega njóta vafans um breytingar á lífríki Mývatns.

Vonandi er hægt að reikna með því að orðalagið í frétt mbl.is hafi verið ónákvæmt.   

  

 

Mývatnsmál litið alvarlegum augum

Var flokksstjórnarfundurinn vendipunkturinn?

Mér leist vel á Árna Pál Árnason þegar hann tók við forystu í Samfylkingunni. Ungur, ferskur og áheyrilegur maður, sem flutti góðar og vandaðar ræður afar vel.

Kynslóðaskipti, nýir tímar, góður, skemmtilegur og viðkunnanlegur maður eins og hann átti kyn til.

Afi hans var heimilisvinur foreldra minna og afar góður og skemmtilegur karl.  

Í lok kjörtímabilsins 2009-2013 var það mat Árna Páls að baráttan fyrir nýrri stjórnarskrá væri töpuð á þingi í tæka tíð fyrir kosningar, og að eina leiðin út úr ógöngunum væri bjarga málum í horn með því að hafa forystu um að flokksformenn sameinuðust um nokkurs konar millilausn fyrir næsta kjörtímabil, fólgna í því að skipa enn eina stjórnarskrárnefndina með flokkshestum og taka aðeins fyrir nokkrar greinar.

Ég skil út af fyrir sig að á þeim tíma sýndist honum og fleiri ekki meira í boði.

En´mér fannst þetta vera byggt á afar veikum grunni, því að öllum svipuðum stjórnarskrárnefndum í 60 ár hafði mistekist að skila árangri í því að efna loforð talsmanna flokkanna frá 1943-44 um nýja stjórnarskrá, samda af Íslendingum. .

Svo var stjórnarskrárnefndin skipuð, og þegar flokksstjórnarfundur var haldinn í vetur, lágu fyrir tillögur hennar um þrjár greinar eftir alls 48 fundum nefndarinnar.

Tillögurnar staðfestu illan grun: Lagatæknum hafði tekist að lauma lúmskum breytingum og viðbótum inn í greinarnar tvær um auðlindir og náttúru, og fella annað út, og þetta saman gereyðilagði þessar greinar og gerði þær gagnslausar.

Ég skrifaði grein um þessar tillögur í Fréttablaðinu, sem birtist daginn fyrir flokksstjórnarfundinn, þar sem dregnar voru fram þær breytingar, sem hefðu gert greinarnar ónýtar í meginatriðum.  

Á flokksstjórnarfundinum hélt Árni Páll ræðu, sem greinilega var afar vel undirbúin, samin og æfð til flutnings.

Af henni mátti skilja að hann teldi að tillögur og starf stjórnarskrárnefndar hefðu skilað viðunandi niðurstöðu.

Að minnsta kosti mælti hann sem fyrr með starfi á svipuðum forsendum.

Ræðan var það vel flutt og vel samin að ég hugsaði með mér: Verður það niðurstaða fundarins að með þessum endemum sé staðið við loforðið um að leggja frumvarp stjórnlagaráðs til grundvallar?  Nú verður að bregðast við þessu.  

Þá bar svo við, að gestur í pallborði, Katrín Oddsdóttir, hélt snilldarræðu, tók tillögur stjórnarskrárnefndar til umfjöllunar og tætti þær í sundur.

Uppskar að launum svo einstaklega kröftugt og langvinnt lófatak fundarfólks, að í minnum má hafa.

Þetta augnablik og það hvernig fundurinn brást við, var kannski endanlegur vendipunktur á ferli Árna Páls sem formanns.

Eftir ræðu Katrínar var hann í nauðvörn það sem eftir var fundarins og mér sýndist honum brugðið og að hann skynjaði að hann færi halloka.

Vegna þess að Árni Páll hafði komið því svo fyrir með framtaki sínu á þingi í stjórnarskrármálinu 2013 að hans nafn var jafnan nefnt varðandi tillögur flokksformannanna, var það persónulegur ósigur fyrir hann,hvernig hann laut í lægra haldi á flokksstjórnarfundi hans eigin flokks, þótt auðvitað ætti aumkunarverð útkoma úr starfi stjórnarskrárnefndar í greinunum um auðlindir og náttúru ekki síður að vera á ábyrgð hinna flokksformannanna.

En þeir hafa komist upp með að koma málum svo fyrir, að það, sem misfarist hefur í málinu, lendi fyrst og fremst á Árna Páli.

Afar ólíklegt er að samstaða allra flokka náist um að gera greinarnar um náttúru og auðlindir viðunandi á þann hátt að skýr markmið í tillögum stjórnlagaráðs náist.

Úr því að það þurfti 48 fundi á þremur árum til að ná hinni hraklegu niðurstöðu, sem nú hefur verið lögð fyrir þingið, og miðað við spretthlaup þingsins fyrir kosningar næsta haust er lítil von til þess að málið klárist á þann veg sem Árna Pál dreymdi um.

Að fara í formannsslag með slík málalok yfir höfði sér er ekki gæfulegt og því rökrétt niðurstaða hjá Árna Páli og láta öðrum formanni það eftir að vinna úr því.       

Árni Páll hættur við framboð

"Ég á fullan skáp..."

Neysluhyggja okkar daga er drifin áfram af því að höfða til nýjunagirni, sem miðar að því, að það sem þótti flott og "in" í gær verði úrelt í dag og að þá verði að endurnýja til að tolla í tískunni og vera maður með mönnum.

Kannski var þetta einna best orðað í setningu, sem lögð var í munn konu: "Ég á fullan skáp af engu til að fara í."

Á það minnir framtak Júlíönu Öskar Hafberg, sem með því hefur varpað ljósi á grunn þeirrar einnotaþarfar sem sífellt er verið að byggja upp varðandi það að allir hlutir verði úreltir og ónýtir á undra skömmum tíma.

1960 hófu Ford-verksmiðjurnar smíði Ford Falcon, sem seldist best af nýrri stærð bíla hjá þeim "þremur stóru" í Bandaríkjuhnum, en bílarnir voru minni en "butter and bread" bílar risanna, sem voru Chevrolet, Ford og Plymouth.

Uppleggið hjá Ford var að miðað væri við að bíllinn entist í tvö ár eða mesta lagi þrjú.

Öll markaðssetning skyldi byggjast á því að kaupendurnir teldu sig neydda til að kaupa nýjan bíl eftir 2-3 ár.

Þessa sér stað í öllu neyslumynstri á Vesturlöndum. Sífellt er verið að "uppfæra" og "bæta" alla skapaða hluti á undraverðum hraða.

Útlit bíla, "karlamannatíska í stáli", er raunar margfalt dýrari en kvenfatatískan.

Er enn í sömu fötunum