Fyrsta heita hafgolan síðan 1944 og 1939?

Þá rúma sex áratugi sem ég man aftur í tímann minnist ég þess ekki að norðvestan hafgola í Reykjavík hafi verið meira en tuttugu stiga heit. Venjulega hefur slík gola fært með sér allt niður í 10-12 stiga heitt loft af sjónum þegar hún hefur náð sér á strik, og þá hefur hitinn í borginni getað fallið um allt að tíu stig.

Ástæðuna mátti heyra í dag með því að hringja í númer fimm eftir að hringt hefur verið í sjálfvirka símsvara Veðurstofunnar, 9020600 en þar er upplýst um flugveðurskilyrði. Þar kom í ljós að í öllum hæðum fór heitt loft frá Evrópu frá austri til vesturs yfir landið með um 30 hnúta hraða. Þetta er svo mikið magn og straumurinn svo sterkur að ellefu stiga heitt hafið við vestanvert landið nær ekki kæla loftið svo neinu nemi.

Hugsanlega hefur loftið í hafgolunni komið að hluta úr norðaustri ofan úr uppsveitum Borgarfjarðar og af norðanverðu hálendinu þar sem hitinn komst í 24 stig, t.d. á Hveravöllum. Þessi loftmassi hefur hugsanlega náð að sveigjast í hálfhring inn til höfuðborgarsvæðisins án þess að missa mikinn varma.

Athygli hefur vakið þessa hlýju daga að á veðurkortum í sjónvarpinu hefur heita loftið frá Evrópu náð að breiða sig yfir allt norðanvert Atlantshafið og yfir Grænlandsjökul líka, þannig að í norðanátt á vesturströnd Grænlands var 10 stiga hiti í Nuuk og 13 stig í Narsarsuaq. Er óvenjulegt að sá mikli ísmassi sem Grænlandsjökull er nái ekki að framleiða neinn kuldapoll.

Þetta minnir á hitabylgjuna síðsumars 2005 þegar svo hlýr, stöðugur og þurr loftmassi var yfir landinu að hvergi kom hafgola né þoka við strendur þótt hitinn færi langt yfir 20 stig yfir miðju landinu. Hvergi varð heldur moldrok á hálendinu.

Loftið núna er líka tiltölulega þurrt, - rakastigið á Kárahnjúkum var til dæmis aðeins 53% í dag. Eftir því sem ísinn minnkar meira á norðurskautinu verður minni hætta á að kuldinn þar sameinist kuldaútstreymi Grænlandsjökuls og verði fóður fyrir háloftakuldapoll sem sendi kalda strauma suður til okkar og geri okkur lífið leitt.

29 gráður og sólskin

Dettifoss og Gullfoss líka?

Hugmyndir um að Urriðafoss verði fallegri og betri eftir virkjun ríma vel við hugmyndir virkjanasérfræðinga um að hægt sé að virkja Dettifoss, Gullfoss og aðra fossa á þennan hátt. Á ráðstefnu einni rakti sérfræðingur áætlun um virkjun Dettifoss sem byggðist á því að hægt yrði að auglýsa hann áfram sem kraftmesta foss Evrópu þótt vatn yrði tekið af honum vegna virkjunar!

Áætlunin byggist á rannsókn, sem gerð var á viðhorfum ferðamanna við fossinn eitt sumar. Á kuldakafla  minnkaði rennslið um hann úr 400 rúmmetrum niður í 160 rúmmetra og niðurstaða rannsóknarinnar var að "það kvartaði enginn".

Af þessu var dregin sú ályktun að hægt yrði að hleypa á fossinn ca 160 rúmmetra rennsli þær fáu vikur sem ferðamannastraumurinn væri mestur, - fossinn yrði fallegri með þessu vatnsmagni en ekki eins illúðlegur og þegar hann er sá kraftmesti í Evrópu.

Áfram yrði hann auglýstur sem aflmesti foss Evrópu og allir yrðu ánægðir. Vafalaust er hægt að virkja Gullfoss á svipaðan hátt og fjarlægja Sigríðarstofu eða breyta nafni hennar svo lítið beri á einhvern veturinn þegar fossstæðið er hvort eð er þurrt og engir ferðamenn á ferli.

Þetta yrði svo "gríðarlega þjóðhagslega hagkvæmt" svo að notuð séu orð bóndans að Urriðafossi.

Urriðafoss hefur hingað til verið auglýstur sem vatnsmesti foss landsins en auðvitað á enginn eftir að kvarta þótt hann verði minni og fallegri einhverja sumardaga, hvað þá þótt hann hverfi alveg á veturna þegar ferðamannastraumurinn er enginn.

Virkjanaáætlanir byggjast nefnilega þrátt fyrir allt á þeirri óumflýjanlegu staðreynd að það er ekki bæði hægt að leiða vatn úr farvegi fljóta í fallgöng gegnum stöðvarhús til að framleiða nokkur hundruð megavött og hafa sama vatnið á fossum árinnar næst fyrir neðan á sama tíma.

Persónlega finnst mér Búðafoss og Hestafoss ofar í Þjórsá fallegri en Urriðafoss en virkjunarmenn eru svo heppnir að aðgengi að þeim er miklu verra en að Urriðafossi, að ekki sé minnst á Gljúfurleitarfoss, Dynk og Hvanngiljafoss fyrir neðan Norðlingaöldu sem eru enn á aftökulista Landsvirkjunar hvað sem Össur Skarphéðinsson segir.

Dynkur er að mínum dómi magnaðasti stórfoss landsins vegna þess að ég þekki enga hliðstæðu hans erlendis en hef séð marga jafnoka eða ofjarla Gullfoss.

Nú er þegar búið að taka 40 prósent af vatnsmagni Dynks frá honum og enginn íslenskur foss þolir eins illa að missa vatn, því að þá breytist hann úr einstæðu samsafni 18 fossa í fossstæðinu í 10 fossa fyrirbrigði þar sem sumir fossarnir eru orðnir að sprænum og nafnið Dynkur orðið hlægilegt.

Vegna þess að ekkert hefur verið gert til að bæta aðgengi að fossinum mun aðferð strútsins svínvirka þegar honum verður slátrað.

Því eins og allir vita er það,  sem strúturinn sér ekki, ekki til.

 

 

Fossinn sem gleymdist

"19. aldar götumynd" of þröngt hugtak.

Í umræðunni um Laugaveg 4-6 var hugtakið "19. aldar götumynd" eðlilega haldið á lofti um neðstu húsin á Laugavegi. En útlit Laugavegar snýst ekki um það hvort hús eru frá því fyrir eða eftir 1900 heldur fremur hvort þau séu í þeim byggingarstíl sem tíðkaðist fram yfir 1920 áður en svonefndur funkis-stíll hélt innreið sína og hefur síðan birst í margs konar kassalaga stein- og glerbyggingum sem ekki eru í stíl við þá götumynd Laugavegar sem ríkti fram á fyrst hluta 20. aldar.

Reynsla úr mörgum evrópskum borgum sýnir, eins og Sigmundur Davíð Gunnlaugsson hefur glögglega sýnt, að best hefur tekist til, bæði hvað snertir gott mannlíf, verslun, þjónustu og þar með hagkvæmni þar sem miðborgarhlutar eru í þessum eldri stíl en ekki í glerkassastílnum.

Við eigum að nýta okkur þessa reynslu. Hún byggist á því að efla sérstöðu og menningarsögulegt gildi eldri borgarhluta sem aðdráttarafl til sameigilegrar upplifunar kynslóðanna í stað þess að gera þá sem líkasta þeim nýjum borgarhlutum, sem birtast í stóru verslunarsteinkössunum sem nú þjóta upp nær krossgötum og þungamiðju höfuðborgarsvæðisins Ártúnhöfði - Mjódd - Smárinn.

Það hlýtur að vera hægt að finna lausn varðandi Listaháskólann sem byggist á að fara þessa leið og góðum arkitektum er treystandi til að finna hana.

Magnús: Ekki góð byggingarlist

Dresden, - stærsta fyrirgefning stríðsins?

Bakgrunnur sjónvarpsmyndarinnar Dresden í Sjónvarpinu í fyrrakvöld var stærsta stríðsglæpurinn í seinni heimsstyrjöldinni að mínum dómi, ef miðað er við einstakan atburð og mannfall. Í handbók minni um stríðið dag frá degi stendur að minnst 135 þúsund manns hafi verið drepnir, en hugsanlega allt að 250 þúsund.

Borgin var full af flóttafólki, sem var að flýja rússneska herinn sem var kominn yfir Oder. Þessi fagra og friðsæla borg hafði enga hernaðarlega þýðingu. Samkvæmt myndinni var logið í bresku flugmennina sem réðust á borgina að þar væru vopnaverksmiðjur og fjölmennur her á leið til vígstöðvanna. Efna þyrfti loforð Churchills við Stalín og standa við þá yfirlýsingu hans að þýska nasismanum yrði eytt og borgir hans yrðu sprengdar til grunna. ("Blasted from the surface of the earth.")

Hefndin er undirrót mestu illsku hverrar styrjaldar og ef miðað er við framkvæmd og brotavilja var loftárás Þjóðverja á Belgrað 6-8 apríl 1941 verri glæpur en árásin á Dresden þótt ekki tækist að drepa eins marga. Hitler kallaði árásina "Bestrafung" eða refsingu. Refsa átti fyrir það að Júgóslavar gerður stjórnarbyltingu án blóðsúthellinga sem Hitler var ekki þóknanleg.

Árásin miðaðist við það að hámarka eyðileggingu og mannfall og dagana 7. og 8. apríl eltu Stuka-flugvélar flóttafólkið frá borginni og stráfelldi það á flóttanum. Belgrað var, eins og Dresden, óvarin borg og 17 þúsund manns voru drepnir.  

Nú er reynt að feta sáttaleið milli Serba og þjóða Vestur-Evrópu, en þá verður að fyrirgefa allt að 6-700 ára gamlar misgerðir sem enn virðast undirrót átaka á Balkanskaga.

Þegar ég hitti gamla konu við bæinn Demyansk 500 km fyrir norðvestan Moskvu fyrir þremur árum spurði ég hana hvernig þýsku hermennirnir hefðu verið, sem þar voru innilokaðir í fjóra mánuði veturinn 1941-42, alls 110 þúsund menn. Ég bjóst við slæmri lýsingu, því að í hernaðinum höfðu Hitler og hans menn lýst því yfir að drepa ætti Rússa og misþyrma þeim miskunnarlaust að vild, vegna þess að Genfarsáttmálinn gilti ekki í Rússlandi.

Konan sagði að þýski herinn hefði verið venjulegur her, - innan um hrottar og illmenni eins og ævinlega væri í herjum, en langflestir hermannanna hefðu verið ósköp venjulegir ungir menn sem höfðu litla hugmynd um það af hverju þeir voru komnir langt inn í napurt vetrarríki fjarlægs lands. "Við vorum hins vegar óstjórnlega hrædd við Finnana, - þeir voru hræðilegir, hreinar skepnur."  

Ég varð fyrir áfalli við að heyra þetta sagt um Norðurlandabúa en þegar ég hugsaði málið betur skildi ég af hverju Finnunum hafði verið svona heitt í hamsi. Þeir voru að hefna fyrir árás Rússa á þá veturinn áður. Þýsku hermennirnir voru ekki að hefna neins. Hefndarhugur getur afvegaleitt hvern sem er.

Í endurreisn Dresden hafa menn leitað eftir sáttum og gagnkvæmri fyrirgefningu. Hefndarhugur gerir alltaf illt verra.

 

  

 

Gamli, góði Davíð.

Mér þykir vænt um að heyra um "leynifund" Davíðs og Sigurðar Kára. Í Davíð búa nokkrir menn og ein besta hlið hans er hinn frábæri húmor hans, sem birtist til dæmis í fjölmenninu sem kom til að fagna með honum í sextugsafmæli hans í Ráðhúsinu og hlýddi á afburða skemmtilega afmælisræðu hans.

Þar var hinn gamli, góði Davíð í essinu sínum þar sem gneistaði af snilli hans og miklum hæfileikum og persónutöfrum En Davíð er mannlegur eins og við öll hin og sum samtöl hans við menn í gegnum tíðina hafa ekki verið falleg, einkum þegar þau beindust að því láta menn finna fyrir valdi hans.

En vald spillir víst hverjum sem er og lífið er allt of stutt til þess að við eigum að dvelja um of við skuggahliðar þess og láta þær spilla fyrir sólargeislunum.

Ég vil dvelja við sólargeislana sem hafa komið frá Davíð og öðrum samferðamönnum mínum í lífinu og þakka honum og þeim öllum fyrir þá.  

Davíð boðaði Sigurð Kára á leynifund

Veðrið í dag "svo mikið erlendis."

Það kæmi mér ekki á óvart ef Björgvin Halldórsson hefði sagt ofangreinda setningu í dag. Ég á bók þar sem er hægt að fletta upp veðrinu í öllum heimshlutum og þar stingur í augu að meðalhiti í júlí í Reykjavík þegar hlýjast er á daginn, er 7-8 stigum lægri en á Norðurlöndum. Það er meira að segja töluvert hlýrra í Tromsö, sem er miklu norðar en Reykjavík.

Niðurstaða: Þetta er kannski mesti munurinn á veðráttunni hér og erlendis og það sem helst mætti breytast.

Fyrir rúmri viku þegar ég var að ræða við Karl Olgeirsson, góðan vin minn, um væntanlegt brúðkaup hans og notkun minnsta brúðarbíls landsins, sem ber einkanúmerið "Ást", var niðurstaðan auðvitað sú að notkun svona opins bíls ylti algerlega á hinu óútreiknanlega íslenska veðri.

"Það er góð spá", sagði ég en konan mín leiðrétti mig strax og sagði að of langt væri til brúðkaupsins til þess að hægt væri að segja svona vitleysu.

Ekki óraði mig fyrir því að í dag yrði hlýjasti dagur í Reykjavík síðan á svipuðum tíma í júlí 1976, ef ég man rétt. Er skemmst frá því að segja þessi frumraun brúðarbílsins gerði þetta brúðkaup einstakt. "Þetta var svo mikið erlendis" að maður trúði því vart.  

Heitasti dagur ársins

Láta Landsvirkjun redda þessu.

Í tæplega hálfa öld hefur því verið haldið að fólki að forsendan fyrir aðgengi að ferðamannasvæðum og uppbyggingu þjónustu fyrir ferðamenn sé að Landsvirkjun fái að virkja á svæðinu og redda þessum málum allt niður í klósettferðir.

Trú Íslendinga á þetta er orðin svo sterk að kona sem hitti mig við Hálslón nýlega og sá afleiðingar virkjunarinnar sagði við mig að auðvelt væri að vera vitur eftir á og aðalatriðið væri þó, að ef Landsvirkjun hefði ekki virkjað þetta allt sundur og saman, hefði hún og aðrir aldrei átt þess kost að fara um þetta afskekkta svæði.

Orðalag hennar "vitur eftir á" á raunar ekki við, - þetta var nánast allt vitað fyrirfram en annað hvort fór þetta fram hjá fólki eða að það vildi ekki kynna sé það. 

Erlendis er hlegið að þeirri röksemd að forsendan fyrir samgöngum sé að valda fyrst stórfelldum umhverfisspjöllum. Ég hef farið ótal ferðamannasvæði í þjóðgörðum erlendis þar sem hæfilegt aðgengi hefu tryggt án virkjana. Sem dæmi má miðhálendi Noregs þar sem á sínum tíma var ráðgert að gera stórbrotna risavirkjun í stíl virkjana jökulfljótanna á norðausturhálendi Íslands. 

Sú virkjun hefði valdi margfalt minni spjöllum en virkjanir jökulfljótanna gera hér, því norska vatnsorkan var hrein og miðlunarlónin hefðu því ekki fyllst upp af auri eins og til dæmis Sultartangalón er að gera nú. 

Samt var hætt við norsku stórkarlavirkjanirnar og samt hefur verið gert það sem gera þurfti til að skapa aðgengi og aðstöðu fyrir fólk á norska hálendinu. 

Norðmenn telja raunar þennan hluta landsins mun meira virði fyrir heiður og ímynd þjóðarinnar og jafnvel peningalegan ávinning meðan þessar virkjanaáætlanir eru niðri í skúffum. 

Á sínum tíma eyddum við Friðþjófur Helgason heilum degi til að ganga niður með stórbrotinni fossaröð Jökulsár í Fljótsdal til að geta tekið myndir í báðar áttir yfir fossana með menn sem viðmiðun. 

Hótelhaldari niðri á Héraði spurði okkur um ferðir okkar og þegar við greindum honum frá þeim, kom á hann gleðisvipur og hann stundi: "Haldið þið að það verði ekki munurfyrir okkur í ferðaþjónustunni þegar Landsvirkjun verður búin að virkja þarna og opna aðgengi að náttúrugersemum sem enginn getur annars notið."

"Til að skoða hvað?" spurðum við á móti. "Nú, fossana og alla þessa dýrð," sagði hann.

"En fossarnir verða þá ekki lengur til því að vatnið sem fer nú í þá verður leitt inn í göng" svöruðum við.

"Æ, ég áttaði mig ekki á því," sagði hótelhaldarinn sem komst eitt augnablik út úr 40 ára heilaþvotti um virkjanir sem forsendu ferðamennsku.  

Skrásetja klósettferðir

Er sóknin alltaf besta vörnin?

Í fjölmiðlum er talað um að ráð hinna nýju þjálfara til að lyfta Skagaliðinu upp felist í að skerpa sóknina. Sumir tala um að Guðjón hafi lagt of mikla áherslu á varnarleikinn. Ég er ekki viss um að þetta sé sú patent-lausn sem leysi vandann. Ef Skaginn hefði átt að vinna Breiðablik hefðu sóknarmennirnir orðið að skora sex mörkum meira en þeir gerðu!

Ég sá að vísu ekki leikinn en myndirnar af mörkum Breiðabliksmanna sýndu glögglega Skagavörn, sem var eins og rjúkandi rúst. Toppliðunum hefur í sumum leikjum nægt að skora eitt mark til að fá stig, - nú síðast Valsmönnum og í leiknum við Breiðablik skoruðu Skagamenn þó eitt mark.  Slök byrjun Valsmanna í sumar stafði mest af því að vörnin brást.

Ég er einlægur aðdáandi góðs sóknarleiks og hata markalaus jafntefli. Fátt er leiðinlegra eða meira frárhrindandi fyrir áhorfendur en leikir, þar sem varnirnar leika svo mikið aðalhlutverk að úr verður leiðindaþóf manna, sem hópast saman við vítateigana sitt hvorum megin.

En markatalan í leiknum við Breiðablik talar sínu máli og raunsæi verður að ráða meira förinni en draumórar. Það er óhjákvæmilegt að bæta vörnina og þar lenda bræðurnir í rústabjörgun í næstu leikjum.

Auðvitað er það rétt að með góðu sóknarspili heldur lið boltanum lengur og gefur andstæðingunum færri tækifæri til að byggja upp sínar sóknir. Þannig voru Skagaliðin á gullaldarárunum en á fyrstu gullöldinni á sjötta áratugnum áttu þeir ekki bara bestu sóknarmennina, heldur líka besta miðvallarpar landsins, Guðjón Finnbogason og Svein Teitsson. 

Í markinu stóð lengst af landsliðsmarkvörðurinn Helgi Daníelsson og það kom fyrir að meira en helmingur landsliðsins væru Skagamenn.

Þótt ég sé Framari hef ég miklar taugar til Skagamanna frá fornu fari, - annars hefði ég varla gert textann "Skagamenn skoruðu mörkin." Ný gullöld byggist á auðvitað á því en það dugir ekki að skora mörk ef menn fá á sig fleiri mörk en skoruð eru.

Líklega byggjast vonir Skagamanna á því að allt liðið endurheimti sjálfstraust sitt svo að vörn jafnt sem sókn smelli saman og að það sjáist ekki aftur sama hörmungin og ráðvillt og galopin vörnin var í leiknum við Breiðablik, sem flestir Akurnesingar vilja áreiðanlega gleyma sem fyrst.   

 

„Akranes er félagið okkar“

Að fara í fríið, - næstum alveg.

Það er löngu liðin tíð að ég hafi notað flugvélina mína til skemmtiferða. Raunar átti ég enga flugvél á árunum 1991-98 en sá að engin leið var að ná bestu myndunum, sem ég hef tekið, án þess að hafa óskoruð yfirráð yfir farartækjum og búnaði sem til þess þurfti svo að hægt væri að vera á stanslausri vakt sem byði upp á sem allra stystan viðbragðstíma.

Í sumar hafa tvö aðalverkefnin verið myndataka vegna tveggja heimildamynda.

Annars vegar er það myndin "Örkin", en tökum í hana lýkur ekki fyrr en í haust þegar öll lón Kárahnjúkavirkjunar hafa verið mynduð og skrúfað fyrir alla fossa.

Hins vegar er það mynd um svæðin Leirhnjúk og Gjástykki, sem meira liggur á að taka og klára. Í vinnuferð um Kárahnjúkasvæðið undanfarna daga stóð til að sá gamli draumur yrði að veruleika að ég gæti eytt einum degi á svæðinu með Helgu, konu minni, og Sverri Þóroddssyni og Ingibjörgu, konu hans. Ekkert þeirra hafði komið þarna í mörg ár og Helga aldrei komið þar fyrr á árum nema til að vinna með mér að kvikmyndagerð.

Ég lofaði sjálfum mér og þeim að ég skyldi leggja alla kvikmyndatöku til hliðar og ekki gera handtak sem tengja mætti þeim verkum, sem ég vinn þarna, heldur njóta með þeim ýmissa fáfarinna staða í eins dags skemmtiferð. Flugvél Sverris, TF-TAL, hefur verið ómissandi í ýmsum verkefnum þarna þegar ekki var færi á að nota FRÚ-na og löngu kominn tími á að hann sæi vettvanginn.

En þegar við komum akandi að Töfrafossi við Hálslón, sem nú er næstum sokkinn í hækkandi lónið, blasti við sjón, sem hvorki ég né aðrir hafa búist við að sjá. Kringilsá hefur borið fram óhemju magn af leir sem situr á stóru svæðum sitt hvorum megin árinnar, sem enn eru þurr vegna þess að lónið hefur ekki fyllst.

Snemma í gærmorgun var logn á mestöllu landinu en síðan fór aðeins að hreyfa vind, og það varð nóg til þess að á þessum svæðum beljaði mikill sandstormur í gær og hefur einnig gert undanfarna daga, svo að sandur hefur borist út úr lónstæðinu beggja vegna árinnar og talsvert af honum farið inn á gróna bakka lónsins í Kringilsárrana,  sem rætt er um að verði hluti af Vatnajökulsþjóðgarði.  

Þarna, vestan megin við lónið, var ekki reiknað með slíku og enginn bjóst við því að sandstormar gæti orðið þarna í norðanátt, eins og raunin hefur verið undanfarna daga. Þess vegna voru engar ráðstafanir gerðar til að bregðast við sandfoki og sandburði í Kringilsárrana.  

Ég sá mig knúinn til að laumast til að taka myndir þarna þótt leirfokið væri það mikið að ljósmyndavélin mín stöðvaðist vegna þess að örfínn sandurinn smaug inn í hana.

En síðan tók hamingjan við og leiði okkar lá að Sauðárhraukum, einstæðu fyrirbæri skammt frá flugvellinum á Sauðármel, og eftir það í Grágæsadal, sem líka er skammt undan, en þar hefur Völundur Jóhannesson útbúið fágætan unaðsreit á hreint ótrúlegum stað.

Að afloknu ferðalagi í gærkvöldi var þó hægt að segja, að farið hefði verið í fríið einn dag, - næstum alveg.   

 

Ragnar Kjartansson, - merkur og minnisstæður.

Það er athyglisvert að lesa minningargreinarnar, sem skrifaðar hafa verið um Ragnar Kjartansson. Í hugann koma dómstólamál frá fyrri öldum Íslandssögunnar sem maður hélt í einfeldni sinni á yngri árum að heyrðu aðeins sögunni til, - svona lagað gæti ekki gerst á okkar tímum, hvorki ótrúleg málafylgja í tengslum við átök í stjórnmálum né galdraofsóknir . En líklega var barnalegt af manni að halda það.

Ég kynntist Ragnari aðeins í nokkrar vikur snemma árs 1968 þegar við unnum saman sem stuðningsmenn Gunnars Thoroddsen og get tekið undir með höfundum minningargreinanna að frábærari leiðtoga, skipulagðari, hyggnari og heilli, var vart hægt að hugsa sér.

Pottþéttur, drífandi og með smitandi útgeislun.

Í þeirri kosningabaráttu var að vísu við að etja bylgju í þjóðfélaginu, sem heil kynslóð var síðar kennd við, átti sér samsvörun erlendis og virtist óstöðvandi. Í ljós kom að við ofurefli var að etja.

Það breytir því ekki að frammistaða Ragnars var þannig eins og ég kynntist henni, að mér er hún síðar æ minnisstæð og hún stendur upp úr í minningum mínum frá þessari orrahríð. Uppgjöf var honum ekki í huga heldur baráttuhugur þess sem tekur örlögum sínum af æðruleysi og vill frekar falla með sæmd en lifa við skömm.

Birtan yfir þessum minningum mínum er mikil miðað við það hvað kynni okkar stóðu stutt. Þess kærari eru þær mér og því dapurlegri finnst mér þau óverðskulduðu örlög sem þessi góði drengur varð að hlíta eftir harða baráttu. Þrátt fyrir allt á ég mér enn þann draum að upp renni sú öld hér á landi sem verði laus við mál af því tagi sem skekið hafa þjóðfélagið síðustu áratugina og varpað skugga á samtíð okkar.

Blessuð sé minning Ragnars Kjartanssonar, björt og ljúf.