Mjög slæmt að útlendingar fái ekki auðlindirnar á silfurfati ?

Ef ekkert hefði verið að gert og eignarhald Magma fyrir nánast gjafverð til 65-130 ára á HS orku runnið í gegn hefði Vilhjálmur Egilsson vafalaust verið ánægður vegna þess "góða" fordæmis sem gefið hefði verið og aðrir erlendir fjárfestar krafist sér til handa.

Honum finnst það hins vegar "mjög slæmt" ef reynt sé að viðhalda meirihlutaeign landsmanna á þessari dýrmætu eign. Hvað um sjávarútvegsfyrirtækin?  "Mjög slæmt" að erlendir fjárfestar skuli ekki geta fengið þau líka fyrir spottprís?

 

„Pólitísk leiktjöld“

Tilvalið hús fyrir flugstöð og neyðarskýli ?

Ég skilgreini mig sem flugvallarbónda á Sauðáflugvelli eftir að sá flugvöllur fékk starfsleyfi 21. júní síðastliðinn og ég er skráður ábyrgðarmaður hans.  Efsta myndin hér var tekin þar að næturlagi í síðustu viku. 

Til að gegna hlutverki flugstöðvar og neyðarskýlis á vellinum stendur þar 32ja ára gamall húsbíll, fastur við niðrgrafna stöng með vindpoka. 

Flugvallarbúskapurinn er erfiður svona langt í burtu og uppi á hálendinu en gefandi þegar um er tilgangurinn og umhverfið er haft í huga, flugvöll sem getur nýst öllum flugvélum íslenska flugflotans að Fokker F50 meðtöldum. 

Einnig gerð myndarinnar sem snýst um flugvöllinn, "Brúarjökull og innrásirnar í Ísland."

Næturkyrrðin var óviðjafnanleg meðan ég staldraði þar við.

Flugvöllurinn er vel staðsettur nokkra kílómetra vestur af Hálslóni og Kárahnjúkastíflunum og stutt að fara til Kverkfjalla, Öskju og Herðubreiðarlinda. 

Fyrir helgina fór ég langa ferð á gömlum fornbíl, frambyggðum Rússajeppa, alla leið frá Veiðafæraþjónustunni í Grindavík og upp á flugvöllinn norðan við Brúarjökul. 

Þetta er 750 kílómetra löng leið og Rússinn ekki hraðskreiður en þeim mun meiri tími gafst til að skoða landslagið á leiðinni og taka kvikmyndir og ljósmyndir.

Bíllinn var fullur af ýmsum varningi,  lóðabelgjum og öðrum merkingum sem þarf að koma fyrir við flugbrautirnar fjórar til þess að þær séu merktar á löglegan hátt. 

Á myndunum úr ferðinni sést hið stórmerkilega Eldgjárhraun alveg við veginn yfir Mýrdalssand í Álftaveri, en Eldgjárgosið 930 var stærsta gos á sögulegum tíma, stærra en Skaftáreldar. 

Katla hefur kaffært í sandi allan þann hluta hraunsins sem lægst stendur í Kötluhlaupum, en upp úr standa grónir hraunhólar.

Og alltaf er nú Búlandstindur við Djúpavog jafn tignarlegur. 

Þegar ég sé nú frétt af húsum Landsvirkjunar á Kárahnjúkasvæðinu, sem séu á lausu, er ekki laust við að manni detti í hug að einhver lítil eining þeirra gæti orðið að flugstöð og neyðarskýli á Sauðárflugvelli.

Þetta er jú við jaðar virkjanasvæðisins mikla. 

Hægt væri að setja það niður án rasks svo að hægt væri að fjarlægja það án umhverfisröskunar, ef svo bæri við. 

Ég segi nú bara si svona. Djók. 

Landsvirkjun óskar eftir tilboðum í vinnubúðir

Ekki "þröngur hópur" í Magma-málinu.

Það er einföldun að "þröngur hópur" þingmanna VG ógni ríkisstjórnarsamstarfinu hvað Magma-málið snertir eins og stjórnmálasérfræðingur talar um. 

Óánægjan með Magma-samninginn nær langt inn í raðir annarra flokka, enda er samningurinn sjálfur á alla lund með þvílíkum fyrir-Hruns-blæ ef svo má að orði komast, að með ólíkindum er. 

Til dæmis hefur Íslandshreyfingin, aðildarfélag að Samfylkingunni, ályktað eindregið frá upphafi gegn því ferli sem hafið var 2007.  

Það er ekki aðeins að samningstíminn sé svo langur að jafngildi afhendingu auðlindarinnar heldur er hún færð fyrirtækinu á einhverju magnaðasta silfurfati sem um getur, félaginu lánað fyrir kaupunum með kúluláni á gjafvöxtum og með veði í bréfunum sjálfum.

Öll einkenni spilaborgar og hókus-pókus gerninganna sem skópu Hrunið lýsa í gegn, að ekki sé talað um hugsunarháttinn.

Það er augljós mótsögn í því að útlendingar megi ekki eignast nýtingarrétt sjávarauðlindarinnar en hins vegar eignast sams konar rétt í orkuauðlindinni.

Undir yfirskini raunsæis, realpólitíkur, er nú sagt að í gegnum eignarhald útlendinga á bankanum, sem í raun eigi HS Orku, eigi útlendingar fyrirtækið hvort eð er þegar og að skárra sé að færa hið erlenda eignarhald yfir á erlent orkufyrirtæki en að hafa það áfram í núverandi gjörgæslu raunverulegra eigenda.

Ef þetta á að vera hin gildandi rökfærsla fyrir afhendingu auðlinda til útlendinga á áreiðanlega svipað við um mörg sjávarútvegsfyrirtæki.

Vel kann að vera að það sé erfitt að brjótast um í því neti erlendra kröfuhafa sem Hrunið leiddi þjóðina í.

Hitt er verra ef uppgjöfin er slík að blygðunarlaus færsla eignarhaldsins á silfurfati til útlendinga sé orðin að stefnu stjórnvalda og stjórnmálaflokka, sé réttlætt sem "realpólitík". 

Ef uppgjafarhugsun fyrir ofurefli dansks valds hefði ríkt á Þjóðfundinum 1851 hefði enginn staðið þar upp og sagt: "Vér mótmælum allir!"  

Þröngur hópur þingmanna VG ógnar stjórninni

Vietnamstríðið tapaðist heima.

Flestum ber saman um að í raun hafi Vietnamstríðið tapast heima í Bandaríkjunum fremur en á vígvellinum sjálfum.

Þetta er að vísu of mikil einföldun því að hefði ástandið verið betra á vígvöllunum er það var hefði almenningsáltið heima fyrir ekki snúist svo mjög gegn stríðinu að Johnson forseti lagði ekki í að leita eftir endurkjöri 1968 og í kjölfarið fylgdi langdreginn ósigur.

Helsta röksemdin fyrir því að her Bandaríkjamanna kæmist upp í allt að 550 þúsund manns í Vietnam var sú, að félli Vietnam í hendur kommúnistum, myndu öll ríkin í þessum heimshluta fylgja á eftir. 

Þetta var kölluð Dómínókenningin. 

Þótt ósigur Bandaríkjamanna væri hinn fyrsti í sögu landsins og mjög beiskur, rættist Dómínókenningin ekki. 

Ég hef áður fært að því rök hér á blogginu að stríðið í Afganistan beri í sér flest einkenni Vietnamstríðsins. 

Hinir útlendu hermenn væru að berjast við framandi aðstæður í fjarlægu landi þar sem landfræðilegar aðstæður væru allar hliðhollar heimamönnum, sem væru þeim vanir og þaulkunnnugir. 

Spilling ríkti meðal leppa innrásarherjanna, menningargjá væri á milli hinna erlendu hermanna og landsmanna og stríðsglæpir og mannfall meðal almennra borgara mun meira en látið væri uppi.

Stórveldunum Bretlandi og Rússlandi mistökst að sigrast á Afgönunum á sinni tíð og ef Bandaríkjamenn gefast upp á þessu stríði eins og Rússar og Bretar má segja að sætt sé sameiginlegt skipbrot.

Ekki virðíst hafa skipt máli hvort hermennirnir óku frambyggðum Rúsajeppum eða Hummerum. 

Í upphafi stríðsins í Afganistan var svipuð dómínukenning í gangi og í upphafi Vietnamstríðsins og sagt að ef talibanar yrðu ekki gersigraðir myndi það þýða ósigur í stríðinu gegn hryðjuverkum um allan heim.

Vafasamt er að þessi kenning fái staðist því að eðli hryðjuverkastarfsemi er þannig að hún leynist hvort eð er í mörgum löndum og verður ekki upprætt með því einu að vinna bug á talibönum í landi, sem er mun óhagstæðara fyrir vélvæddan hernað Bandaríkjamanna en flest önnur lönd.

Vietnamstríðið tapaðist meðal annars vegna þess að sjónvarp var komið til sögunnar og sjónvarpsfréttamenn reyndust starfi sínu vaxnir að greina frá sannleikanum ekkert síður en undanbrögðum og blekkingum hernaðaryfirvalda sem ævinlega fylgir stríðsrekstri, sama hvaða þjóð á í hlut.

Þetta var fyrsta stórstríðið sem var háð í sjónvarpi.

Af hálfu hernaðaryfirvalda hefur verið reynt að setja undir þennan leka í stríðum nútímans en lekinn mikli hjá Wikileaks hefur nú dregið huliðstjaldið að hluta til frá og glyttir í nakinn veruleikann, sem Bandaríkjamenn verða að horfast í augu við.

Stríðið gæti tapast

"Safari-tilfinningin".

Stór hluti Kjalvegar í núverandi mynd er nýlega lagður, upphleyptur og tiltölulega beinn. Ég ók Kjöl nýlega og þá kom hið ótrúlega í ljós að nýju kaflarnir yfir Bláfellsháls voru ósléttastir, grófastir og leiðilegastir en gamli troðningurinn frá Hvítárbrú norður í Seyðisá hins vegar í góðu standi.

Ég er ekki fráhverfur því að þessir upphleyptu vegir, sem þegar eru komnir, verði malbikaðir þar sem þeir eru svona vondir, en sé enga sérstaka ástæðu til þess að gera vöruflutningahraðbrautarveg um Kjöl og fæla með því frá vaxandi fjölda ferðamanna sem sækist eftir þeirri óviðjafnanlergu tilfinningu sem óbyggðirnar bjóða upp á. 

Íslendingar virðast eiga erfitt með að skilja það að töfrar hálendisins felast meðal annars í því að hægt sé að fá "Safari-tilfinningu" á ferð um það. Ég var einn þeirra sem skildi þetta ekki fyrr en ég fór að skoða þjóðgarða og virkjanasvæði erlendis fyrir rúmum áratug. 

Fram að því var ég í hópi þeirra sem vildi fá beina, breiða, upphleypta og malbikaða hálendisvegi enda er ég af jarðýtukynslóðinni sem lék sér sem börn við að leggja vegi fyrir leikfangabíla okkar í sveitinni. 

Það var ekki fyrr en ég fór að skoða lönd og lendur utan Íslands að ég áttaði mig á því að ég hafði fram að því ekki aðeins verið heimskur í upprunalegri merkingu þess orðs, - maður sem alltaf er heima, fer aldrei að heiman, og miðar alla heimssýn sína og skoðanir við það, - heldur hafði ég með því að ganga, hljóla, ríða, aka og fljúga um fjallendi landsins en aldrei skoðað neitt hliðstætt erlendis, verið fjallheimskur. 

Ég viðurkenni að hægt er að stytta leiðina milli Reykjavíkur og Norður-og Austurlands um 50 kílómetra með því að leggja sem beinastan veg um Grafningsskarð, Grímsnes, austan Bláfell og þvert yfir Eyvindarstaðaheiði yfir í Norðurárdal í Skagafirði. 

En það blasir líka við að hægt er að stytta þessa sömu leið í byggð um allt að 25 kílómetra og bæta og stytta þar með leiðir á milli byggðanna innbyrðis, sem hringvegurinn liggur um og auka öryggið á þessari leið. 

Hið hlálega er að sumir þeirra sem vilja jafnvel gera hraðbraut um Arnarvatnsheiði og Stórasand sem liggi upp í meira en 800 metra hæð yfir sjó á einhverjum versta illviðrakafla landsins mega ekki til þess hugsa að leiðin um byggðirnar séu styttar. 

Vilja halda í malarveginn

Galli á fyrirsögn góðrar fréttar.

Það eru góðar fréttir fyrir sjötugan Framara (ég var skráður í Fram sumarið áður en ég fæddist) að mínir menn skuli hafa staðið sig vel í kvöld.

Hins vegar hefur verið afar dapurlegt að hlusta á og lesa margar fréttir í dag vegna ótrúlega margra ambaga og málvillna sem vaðið hafa uppi.

"Með fjaðrabliki háa vegaleysu..." orti Jónas en nú sameinast íþróttafréttamenn um að beygja ekki orðið "blik" í nafni Breiðabliks, samanber fyrirsögnina "Öruggur sigur Fram á Breiðablik." 

Í fréttum Stöðvar tvö í kvöld talaði fréttamaður um vegalengdina á milli Siglufjarðar og Ólafsfjarðar og orðaði það svona: "...vegalengdin á milli miðbæjarkjarna hvers staðar." 

Fréttamaðurinn virðist ekki kunna að telja því samkvæmt þessu eru staðirnir minnsta kosti þrír því orðið hver er notað um þrjá eða fleiri en orðið hvor um tvo. 

Þar að auki er hlálegt að tala um miðbæjarkjarna í ekki stærri bæ en Ólafsfjörður er. En, eins og eitt sinn var sagt, - það er stórt orð Hákot. 

Málfarinu fer hratt hrakandi í fjölmiðlum og nær nýjum lægðum þegar sumarafleysingafólkið er við störf. 

Öruggur sigur Fram á Breiðabliki

Þrjár betri tegundir vítaspyrna hjá Stjörnuliðinu.

Vítaspyrna Calvente er líkast til ein besta vítaspyrna í landsleik eða í alvöru leik í landsmóti í knattspyrnu, sem tekin hefur verið.

Ég, og aðrir sem á horfðu hér heima, minnast hins vegar þriggja tegunda af vítaspyrnum liðsmanna Stjörnuliðsins míns, sem lék marga tugi leikja eftir að það var stofnað á áttunda áratugnum.

Fljótlega varð það að föstu atriði í þessum leikjum að hafa fimm spyrnu vítaspyrnukeppni í lok leikjanna, hvernig sem þeir höfðu farið. Þá urðu til eftirfarandi þrjár tegundir vítaspyrna. 

1.

Albert Guðmundsson. Snillingurinn gekk rólega að boltanum sem hafði verið lagður á vítapunktinn og beygði sig niður til að hagræða boltanum með hendinni. Um leið og hann snerti boltann með hendinni rak hann tána, að því er virtist óvart, í boltann sem þaut eldsnöggt upp í markhornið, óverjandi fyrir markmanninn! 

Auðvitað rak Albert tána ekki óvart tána í boltann eins og mönnum sýndist, en þetta og margt annað sem hann gerði á vellinum sýndi og sannaði að það var rétt sem erlendir fjölmiðlar sögðu um hann þegar hann gerði garðinn frægan erlendis, að hann gæti látið boltann gera hvað sem er,  nema tala. 

2.

Laddi, hugmyndaflug og grísheppni í sérflokki. 

Laddi stillti boltanum upp á vítapunkti, hljóp síðan yfir á hinn enda vallarinn og kom þaðan á miklum 100 metra spretti eftir endilöngum vellinum. Þegar hann fór að nálgast boltann var augljóst að hann hafði lagt allt of mikinn kraft í hlaupið, því að hann missti stöðugt ferðina, fór að verða óstöðugur á fótunum og var orðinn aðframkominn og "sprunginn" þegar hann skjögraði síðustu skrefin að boltanum. 

Þegar um eitt fet var eftir var þrekið gersamlega þorrið, hann féll endilangur niður á vinstri hliðina á völlinn eins og dauður væri. Á því andartaki sem hann lá þarna á vinstri hliðinni gerðist það sem heitir á íslensku síðasta andvarpið eða dauðateygjurnar, en Bandaríkjamenn kalla "kick the bucket": Dauðateygjan hjá Ladda kom í hægri fótinn sem rak tána í boltann svo að hann þaut í hægra markhornið ! 

Þegar Laddi hætti í liðinu vegna hnémeiðsla tók ég að mér að framkvæma spyrnu hans því að hún var orðin ómissandi hluti af leik Stjörnuliðsins. En þessi frábæra hugmynd Ladda og framkvæmd hennar var auðvitað jafn einstæð og maðurinn sjálfur.

3.

Þorfinnur Ómarsson. Í vítaspyrnukeppni á Shell-mótinu í Vestmannaeyjum stillti markvörður andstæðinganna sér áberandi upp í annað markhornið til þess að "gefa" Þorfinni hitt hornið, greinilega með þeim ásetningi að spyrnin færi örugglega í þá átt. 

Þá tók Þorfinnur fáránlega áhættu, sem kom öllum á óvart. Í stað þess að spyrna í auða hornið skaut hann firnaföstu ristarskoti beint upp í markvinkilinn rétt ofan við höfuð markmannsins ! 

Þetta kom honum svo á óvart að hann fékk ekki vörnum við komið. 

Ég minnist líka margra frábærra og skrautlegra vítaspyrna snillingsins Hermanns Gunnarssonar, sem voru í öllum regnbogans litum. 

 

Ótrúleg vítaspyrna Calvente, myndband

" Vinda ofan af " þessu öllu !

Nú er það að koma í ljós, sem við í Íslandshreyfingunni vöruðum sterklega við þegar braskið með HS orku fór af stað vorið 2007, að verið er að færa auðlindir Íslands til lands og sjávar í hendur útlendinga og að til eru þeir Íslendingar sem hjálpa útlendingunum við að finna leiðir til þess að þetta geti gerst. 

Allt virðist falt, orkuauðlindin, sjávarauðlindin og íslensk náttúra. Eða eins og Flosi Ólafsson orðaði það: 

Seljum fossa og fjöll ! 

Föl er náttúran öll ! 

Og landið mitt taki tröll ! 

Þegar Flosi orti og söng þetta voru Íslendingar nýlega búnir að ná yfirráðum yfir fiskimiðunum og því eðlilegt að hann óraði ekki fyrir því að þau væru föl fyrir erlenda auðjöfra. 

Við vorum líka nýbúnir að fá afhent íslensku handritin sem mætustu synir landsins höfðu barist fyrir í meira en tvæ aldir að yrðu varðveitt og síðar komið í hendur þjóðarinnar sem skóp þau. 

Að íslensk náttúra sé föl og henni fórnað fyrir útlendinga er jafnvel enn alvarlegra en að handritin séu það. 

En kannski eru þau næst á listanum. Verða boðin hæstbjóðanda á alþjóðlegu uppboði? 

 

Rifti samningum við Magma

Litlar framfarir frá því í frumskóginum.

Ég hef komið á slóðir afar einangraðs og frumstæðs þjóðflokks í fjöllum í Eþíópíu þar sem ríkti djöflatrú um aldir þess efnis að veður, drepsóttir og hvers kyns óáran væri vegna reiði djöflanna sem réðu öllu og þyrfti að blíðka með fórnum.

Sérstakir töfralæknar réðu þar öllu um líf fólksins og þurfti að hafa þá góða til að fást við djöflana.

Merkilegt er að sjá að menn á okkar tímum vera enn á svipuðu róli í sambandi við reiði Guðs sem birtist í fyrirbærum sem engan veginn er hægt að tengja við mannlega hegðun.

Tvennt er þó sem athugavert er við þetta:

1."Hverju reiddust goðin þegar hraunið brann á Þingvöllum?

2. Ljóst er að þegar frá líður mun eldgosið í Eyjafjallajökli verða Íslendingum til góðs ef þeir kunna að notfæra sér það. Hvað hafa Íslendingar gert sem lætur þá verðskulda að Guð sé þeim góður á sama tíma og hann er reiður öllum öðrum? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gosið endurspeglaði reiði Guðs

Hrunformúlan í fullum gangi.

Í viðtali við DV um daginn lýsti ég yfir áhyggjum af því að hugarfarið sem leiddi til Hrunsins hefði ekki breyst, heldur jafnvel færst í aukana.

Áður hefði flest þótt leyfilegt vegna skammgróðafíknar en væri hætti á því að allt væri leyfilegt í nafni kreppunnar þótt það ætti eftir að bitna á afkomendum okkar.

Á fróðlegum fundi með orkumálastjóra í fyrra reifaði hann það að erlendis væru samningar um orkukaup yfirleitt til í mesta lagi 30 ára, jafnvel aðeins 20 ára.

Herstöðvabeiðni Bandaríkjamanna 1945 hljóðaði upp á þrjár herstöðvar á Íslandi til 99 ára.

Það var og er álitið jafngilda ævarandi samningi enda hefur það orðið þannig víða um heim, til dæmis á Guantanamo á Kúbu.

65 ára samningur við Magma Energy bankar í þetta en jafnvel það er ekki talið nægja heldur haft inni að samingurinn geti orðið til 130 ára ! 

Til lítils börðumst við Íslendingar við Breta í þremur þorskastríðum um yfirráð yfir fiskimiðunum ef við byrjum nú að afsala okkur í raun þeirri auðlind, sem mest eykst að verðmæti í heiminum, og ætlum okkur að selja hana á útsöluverði.

Vorið 2007 vöruðum við hjá Íslandshreyfingunni sterklega við því ferli sem þá var hafið en töluðum fyrir svo daufum eyrum, að í dag heyrði ég útvarpsmann segja að enginn hefði haft neitt við það ferli að athuga. 

Nú hefur komið í ljós að þetta ferli varð verra og hraðara en okkur hafði órað fyrir.

Ég mæli við stórgóðri grein um þetta í Fréttablaðinu í dag þar sem það er rakið, lið fyrir lið, hve arfaslæmur þessi samningur er og með öllum verstu einkennum samningabrellnanna sem leiddu til Hrunsins.

Reynt er að réttlæta þennan samning með því að ef hróflað verði við honum, muni aðrir erlendir fjárfestar hrökkva frá því að semja við okkur.

En hver er hinn valkosturinn? Jú, hann er sá að komist Magma Energy upp með þetta munu aðrir aðrir erlendir fjárfestar krefjast þess að fá jafn góðan samingi, annars fjárfesti þeir ekki hér á landi.

Þessi dapurlega þróun komst í nýjar lægðir 1995 þegar íslensk stjórnvöld sendu dæmalausan bækling til helstu erlendu stóriðjufyrirtækjanna með loforðunum: "Lægsta orkuverð og sveigjanlegt mat á umhverfisáhrifum (Hafið ekki áhyggjur af matinu, - það er formsatriði, - við virkjum allt sem þið þurfið).

Er þetta leiðin sem við ætlum að halda áfram að feta inn í framtíðina?