"Vestlæg hugsun" loksins !

Þegar flogið er frá Reykjavík skemmstu leið til Ísafjarðar liggur leiðin beint yfir Skálmardalsmúla, sem er miðja vegu milli Gilsfjarðar og Patreksfjarðar.

Þegar flogið er stystu leið milli Hólmavíkur og Reykjavíkur liggur leiðin yfir Búðardal og Gilsfjörð.

Ef flogið er til Ísafjarðar norður Hrútafjörð og Strandir, liggur flugleiðin 70 kílómetrum austar en stysta leið.

Þetta hefur blasað við á kortinu og í raunveruleikanum alla tíð.

Sú ákvörðun í lok áttuda áratugarins að gera leiðina um Hrútafjörð og Strandir að aðallleiðinni vestur var bæði röng og skaðleg.

Til þess að réttlæta þessa "austlægu hugsun" stóðu yfirvöld fyrir gerð svonefndrar Inndjúps-áætlunar, sem var byggð á þvílíkri óskhyggju, að maður veit ekki hvort maður á að hlæja eða gráta við að lesa hana í dag.

Þegar litið er yfir síðustu 30 ár í heild hefur hin auslæga hugsun skaðað allar byggðirnar milli Reykjavíkur og Vestfjarða. 

Fyrst nú fá Dalamenn að njóta þess að fullu að vera í þjóðleiðinni milli Vestfjarða og Reykjavíkur. Fyrst nú fá Ísfirðingar þá 70 kílómetra til baka sem í upphafi hefðu fengist með því að fara með leiðina um Dali.

Verst hefur hin austlæga hugsun bitnað á byggðunum á sunnanverðum Vestfjörðum. Engin jafn fjölmenn byggð á Íslandi hefur verið eins hlunnfarin í eðlilegum samgöngum og þær.

Ég var þeirrar skoðunar á áttunda áratug síðustu aldar að aðalsamgönguleiðin milli Reykjavíkur og Ísafjarðar ætti að liggja um Dali og Reykhólasveit. Að fenginni höfuðáherslu á þá leið, hefðu jarðgöng milli Arnarfjarðar og Dýrafjarðar og betri vegir um Dynjandisheiði og Klettsháls fengið forgang í aldarlok.

Ég fjallaði talsvert um þessi mál í fréttum en gat ekki látið skoðun mína í ljós og varð að gæta óhlutdrægni í hvívetna. Loksins nú hef ég frelsi til að hafa opinbera skoðun á þessu máli og læt hana þessvegna í ljós, þótt seint sé.   

Bundið slitlag frá Ísafirði til Reykjavíkur

Borplanið og anddyri Soganna.

Mig langar til að benda á að vinstra megin á hálfhringsmynd Ragnars Axelssonar á frétt mbl.is um umhverfisspjöll við Sogin sést hið kolsvarta 3000 fermetra borplan, sem grafið var djúpt inn í græna hlíð við mynni Soganna.

Mynni Soganna eru hægra megin á myndinni og Sogalækurinn rennur um miðja mynd.

Hins vegar sést ekki framhald Sogalækjarins né gígurinn með selinu á grónum botninum, skamm frá honum. Þess vegna heldur ekki verktakavegurinn á bakka lækjarins, en þið getið séð hann á öðrum myndum sem fylgja fyrri bloggpistli mínum um þetta efni og séð slóð inn á mynd af honum.  

Rétt er að geta þess að aðeins allra fremsti hluti Soganna sést á þessari annars frábæru mynd, en innri hluti þeirra á sér enga hliðstæðu hvað litadýrð snertir á Suðvesturlandi fyrr en komið er inn fyrir Landmannalaugar.

 

Ég set þessa mynd RAXa hér á síðuna með góðfúslegu leyfi hans, svo að þið getið stækkað hana með því að tvísmella á hana. 

Vísa að öðru leyti til fyrri bloggpistils míns um þetta efni. 

 

Umhverfisspjöll við Sogalæk

Í góðu lagi að selja útlendingum ráðandi hlut í sjávarútveginum ?

Að venju var þátturinn "Silfur Egils" áhugaverður, ekki aðeins hvað snerti innkomu nóbelsverðlaunahafa í lok þáttarins heldur önnur umræðuefni.

Egill hefur unnið þjóðinni gríðarmikið gagn með frammstöðu sinni og er fjölmiðlamaður ársins hér á landi að mínu mati. Sem gamall RUV-ari er ég mjög stoltur af honum.

En honum urðu á mistök að mínu mati í Silfrinu í dag þegar hann setti næstsíðasta viðmælanda sinn nánast á stall á stall með Nóbelshafanum í kynningu sinni á honum og síðan í því að leita engra andsvara við málflutningi hans.

Sat þó Sveinn Aðalsteinsson enn þarna og hefði getað skotið málflutninginn um kaup Magma Energys á ráðandi hlut í HS orku fyrir spottprís til 130 ára í kaf á augabragði.

Veit ég að Sveinn hefur reynt að komast að stutt andsvar ekki fengið, líkast til vegna tímahraks sem mátti eðlilega ekki bitna á nóbelsverðlaunahafanum.  Sem fjölmiðlamaður skil ég það svosem vel, en tel að Egill hefði átt að tala fyrr í þættinum við orkumálagúrúinn svo að hægt væri að fá einhver andsvör. 

Orkumálasérfræðingurinn gaf enga skýringu á því hvers vegna HS orka og orkufyrirtækin væru jafn illa sett og raun ber vitni.

Sveinn Aðalsteinsson, sem sat þarna, hefði getað veitt gagnlegar og sláandi upplýsingar um það. 

Orkumálasérfræðingurinn taldi það fullkomlega eðlilegt að erlendir aðilar gerðu samninga á borð við þá sem Magma hefur gert, þ. e. að eignast auðsuppsprettuna í raun til 130 ára.

Sagði hann að þetta væri í lagi ef hann borgaði rentu fyrir hana.

Það vill nú svo til að Íslendingar eiga aðra auðsuppsprettu í hafinu umhverfis landið sem heitir þorskur.

Líkt og heita vatnið streymir upp úr jörðinni streymir þorskurinn inn í veiðarfærin á hverju ári.

Nú er vitað mál að eins og hjá orkufyrirtækjunum er allt í steik há sjávarútveginum sem á ekki fyrir skuldum og er á heljarþröm.

Samkvæmt kenningu orkumálasérfræðingsins væri í góðu lagi að við seldum erlendum sjávarútvegsfyrirtækjum þorskkvóta landsmanna til 130 ára og ráðandi hlut í sjávarútvegsfyrirtækjum landsins en fengjum í staðinn "hæfilega rentu af því eins og tíðkast á Vesturlöndum" svo að vitnað sé nokkurn veginn orðrétt til orða hans. 

Raunar yrði "rentan" framför frá núverandi ástandi sem felst meðal annars í því að hluti af launum sjómanna er í raun borgaður úr sjóðum landsmanna en ekki sjóðum vinnuveitenda þeirra.

Það breytir ekki því að nær daglega hækkar söngurinn um að við látum útlendingum auðlindir okkar í té.

Í þættinum kom fram að líkast til væri Magma Energy búið að semja við erlendir kröfuhafar skulda HS um niðurfellingu skulda.

Sé svo jafngildir það samanteknum ráðum útlendinga um að komast yfir þá auðlind sem þarna er.

  

Jón Daníelsson: Bjartsýnni en áður

Smámunir, miðað við Sogin og Sogalækinn.

Umhverfisspjöll eru mismunandi mikil, ekki aðeins miðað við mikilvægi minjanna, heldur ekki síður eftir því, hvort þau eru afturkræf eða óafturkræf. '

Í flestum tilfellum er hægt að hlaða vegg á borð við vegginn við Húsmúlarétt, upp á ný og verður það vonandi gert. Algerlega óþörf spjöll hafa nýlega verið unnin hafa verið við svonefndan Sogalæk, sem kemur volgur út úr Sogunum, litfegursta gili á Suðvesturlandi við vesturhlíð Trölladyngju. 

Til að sjá jafn litfagurt gil þarf að fara austur í Friðland að Fjallabaki.

Án nokkurrar umfjöllunar há Skipulagsstofnun eða Umhverfisstofnun fengu virkjanafíklar að umturna einstaklega fallegri gönguleið upp með Sogalæknum.

Ég sýndi þessa gönguleið í Stiklum fyrir aldarfjórðungi og fékk ekkert nema hrós fyrir það þá, - hvað það væri nú stórkostlegt að eiga svona náttúruperlu og geta notið þess að komast í stuttri fjarlægð frá Reykavík út í dýrð hinnar óspilltu og fögru náttúru. 

Hinn volgi lækur liðast framhjá gíg með grónum sléttum botni, þar sem eru rústir Sels, og þekki ég ekki annan slíkan stað á Íslandi. 

Í dag fæ ég jafnvel að heyra það hjá sama fólkinu og hældi mér fyrir 25 árum hvað ég sé mikill öfgamaður að hafa viljað varðveita þetta ósnortið.

Ragnar Reykás lætur ekki að sér hæða ! 

 

Myndirnar tvær af Sogunum hér á síðunni eru teknar í nóvember og litadýrðin nýtur sín því ekki. Stefni að því að birta betri myndir síðar.  

Í fyrsta lagi átti alls ekki að leyfa tilraunaborun þarna. Það var búið að bora nóg þarna skammt frá. 

En í öðru lagi var auðvelt að bora tilraunaholu með skáborun og þar með þurfti ekki að leggja að henni verktakaveg, sem ylli neinum spjöllum þarna. 

Í þess stað var vaðið með jarðýturnar inn í græna, gróna hlíð við op Soganna og sargað inn í hlíðina 3000 fermetra svart borplan.

Í ofanálag var lagður vegur fyrir trukkana á bakka Sogalækjarins og gönguleiðinni tortímt.

Ég ætla síðar að blogga um það þegar ég fór með þáverandi umhverfisráðherra á slóðir þarna skammt frá til að líta á ljót sár eftir vélhjól í grasi, sem nú eru horfin.

Um það gerði ég fréttir tvívegis þar sem slík spjöll voru réttilega fordæmd en ekki var við það komandi að ráðherrann sæi af hálftíma til að fara í ökuferð til að kynna sér miklu verri spjöll sem ekki verða afmáð.

Minni síðan á að hægt er að stækka myndirnar hér á siðunni með því að smella á þær í tvígang.

Það á einkum við um tvær neðstu myndirnar sem eru loftmyndir af fyrirhuguðu virkjunarsvæði í Gjástykki sem á eftir að toppa þetta allt saman hvað snertir umhverfisspjöll miðað við þann óvissa og í besta falli litla ávinning sem felst í því að skapa 20 störf í verksmiðju í 80 km fjarlægð með hugsanlegri orku af svæði, sem gæti gefið margfalt fleiri störf í Mývatnssveit ef það yrði látið ósnortið.  

P. S.

Í athugasemdum við þennan pistil er bent á ljósmynd af veginum við Sogalækinn þegar verið var að gera hann. Borplanið er raunar enn verri skemmd.

En slóðin á myndina er:

http://www.flickr.com/photos/arnitr/104594598  

Bendi á að á seinna bloggi mínu um þetta efni er hægt að tvísmella á mynd RAX af hluta hins raskaða svæðis.  

Fornleifum spillt á Hellisheiði

Grátlegt norskt mark.

Íslenska landsliðið í knattspyrnu átti góða stund á Laugardalsvelli í kvöld og kvaddi undankeppni heimsmeistaramótsins með góðum endaspretti sem kom því miður of seint í keppnini í riðlinum.

Við vorum betri en Norðmenn og áttum þess vegna skilið að vinna, en grátlegt mark, sem Norðmenn fengu á ódýran hátt í fyrri hálfleik kom í veg fyrir íslenskan sigur.

Markið fékkst með því sem kallast á hernaðar- og íþróttamáli "element of surprise", eða "gildi hins óvænta."

Við uppstillingu íslenska liðsins gagnvart aukaspyrnu Norðmanna var markverðinum gefin eftir hæfilega stór glufa í varnarveggnum til þess að hann gæti strax séð, hvert boltinn myndi stefna.

Jafnframt var glufan höfð það lítil að markvörðurinn væri öruggur með hvert það skot sem svo ólíklega vildi til að kæmi þar í gegn.  

Svo virtist sem Gunnleifur reiknaði alls ekki með því að með því að John Aarne Riise dytti í hug að spyrna boltanum beint í gegnum glufuna.

Svo var að sjá að honum sýndist Riise ætla að lyfta boltanum til vinstri yfir varnarvegginn og var lagður af stað í þá átt þegar firnafast skot kom í þess stað beint í gegnum glufuna, skot sem hefði stefnt beint á markvörðinn, ef hann hefði staðið kyrr. 

Hvað um það, - íslenska liðið á allt skilið hrós fyrir baráttuna og það að stimpla það inn að Norðmenn áttu ekkert frekar skilið en við að komast áfram í keppninni. 

Norðmenn sluppu fyrir horn

Svokölluð "realpólitík."

Bismarck talaði um það á sínum tíma að það vald sem skilaði árangri í togstreitu þjóða sprytti fram úr byssuhlaupunum. Hrein beiting valds eða hótun um beitingu valds er því miður algengasta aðferðin sem beitt er í deilum milli þjóða, hvað sem líður öllu tali um sanngirni og hugsjónir. 

Yfirlýsing Jack Straw um að dæmdum hryðjuverkamorðingja sé gert kleift að fara sem frjáls maður til heimalands síns og vera þar fagnað sem þjóðhetju kemur því ekki á óvart þótt eitthvað sé reynt að bera hana til baka.

Dæmin um svona "realpólitík" eins og hún hefur verið kölluð eru mýmörg og birtast í ýmsum myndum.  

Í lok heimsstyrjaldarinnar fyrri sóttu Danir það fast í samræmi við 14 punkta Wilsons Bandaríkjaforseta að láta íbúa í Slésvík-Holstein ráða því hvort þeir vildu vera innan landamæra Þýskalands eða Danmerkur. 

Ef þeir áttu að vera sjálfum sér samkvæmir hentaði það illa hagsmunum þeirra að standa á móti því að Íslendingar fengju að ráða sjálfir örlögum sínum.

Hagsmunir Dana vógu miklu þyngra í Slésvík-Holstein en á Íslandi og þar af leiðandi fengu Íslendingar fullveldi 1918.  

Þegar leið á heimsstyrjöldina síðari hentaði það hagsmunum Bandaríkjanna og Breta að ná velvilja Íslendinga með tilliti til þess að halda hér opnum möguleikunum til að hafa hér herstöðvar að stríði loknu, þvert ofan í yfirlýsingar um hið gagnstæða.

Þeir höfðu ekki möguleika til að vera hér með her í óþökk þjóðarinnar eftir stríð af því að það hefði verið í mótsögn við kröfur þeirra um að Rússar slepptu hernaðartaki sínu af Austur-Evrópuþjóðunum.  

Þeir fóru þó varlega í sakirnar í stuðningi við Íslendinga til að styggja Dani sem minnst. Strax 1945 sóttust Bandaríkjamenn síðan eftir herstöðvum hér á landi til 99 ára.

Upp úr 2000 stóð Davíð Oddsson í þeirri meiningu að með því að vingast sem mest við George Bush gæti hann fengið því framgengt að herinn yrði ekki látinn fara af Miðnesheiði.

Hann og Halldór Ásgrímsson gengu meira að segja svo langt að ákveða einir í óþökk við vilja yfirgnæfandi meirihluta þjóðarinar að við yrðum aðilar að innrásinni í Írak. Þetta átti að heita realpólitík af þeirra hálfu en reyndist í senn dapurlegur og um leið broslegur og barnalegur afleikur.  

Þetta var misheppnuð realpólitík vegna þess að raunveruleikinn hafði breyst síðan í Kalda stríðinu þegar hið gríðarlega hernaðarlega mikilvægi Íslands gerði Íslendingum kleyft að hóta því að ganga úr NATÓ ef Bretar fengju að beita fullum hernaðarlegum yfirburðum sínum í Þorskastríðunum.

Þannig mætti lengi telja.

Hryðjuverkalögin í Bretlandi áttu að vera tákn um háleitar hugsjónir þeirra til varnar frelsi og lýðræði í heiminum en var síðan beitt af fullkomnu miskunnarleysi gegn lítilli nágrannaþjóð í máli, sem er alls óskylt hryðjuverkastarfsemi. 

Og ekki er liðið ár síðan þessum lögum var beitt af þessu mikla miskunnarleysi þegar breska ríkisstjórnin sér í gegnum fingur sér gagnvart dæmdum hryðjuverkamorðingja vegna viðskiptahagsmuna.  

Með því hafa þeir nú fullkomnað siðleysi sitt og hræsni í utanríkismálum. 

Viðskiptahagsmunir höfðu áhrif

Catch-22 í háskólanum og víðar.

Þegar ég sé fréttina um niðurskurðinn í Háskóla Íslands minnist ég tveggja bandarískra kvikmynda þar sem gert var grín að sálfræðiprófum sem þeir þurtu að gangast undir sem teknir inn í herinn.

Ég man ekki í svipinn hvað hin fyrri hét ("Allir komu þeir aftur"?) en leikritið var sýnt í Þjóðleikhúsinu og þar fór Bessi Bjarnason hreint óborganlega á kostum í hlutverki vitgranna hermannsins.

Hann notaði nokkrar setningar úr leikritinu þegar hann skemmti með Gunnari Eyjólfssyni og síðar í Sumargleðinni, einkum setninguna, sem gat verið svo fyndin þegar hún var notuð við öll möguleg og ómöguleg tækifæri: "...Þakka þér fyrir, - hvað á ég að borga."  

Hin myndin hét Catch-22, gerð eftir skáldslögu Joseph Hellers í leikstjórn Mike Nichols, - en þar er eðli og geggjun hernaðar tætt sundur í kolsvörtum húmor, sem kom einkum fram í myndinni þegar flugmaður vildi komast hjá því að fljúga fleiri árásarferðir með því að þykjast vera brjálaður og standast þannig ekki sálfræðipróf hersins.

En það tókst honum ekki því um þetta gilti skilgreiningin Catch-22 sem var nokkurn veginn svona:

"Flugmaður væri brjálaður ef hann flygi fleiri árásarferðir og heilbrigður ef hann gerði það ekki,-  en ef hann væri heilbrigður myndi hann reyna að fljúga þær. Ef hann flygi þær væri hann brjálaður þótt hann þyrfti ekki að vera það."  

Catch-22 komst á æðsta stig í grundvallarskilgreiningu kjarnorkuógnunar Kalda stríðsins, sem hlaut nafnið MAD, sem er skammstöfun fyrir Mutual Assured Destruction, - á íslensku GAGA, Gagnkvæm Alger Gereyðing Allra.  

Þessi grunnforsenda kjarnorkukapphlaupsins felst í því að báðir aðilar verða að haga sér þannig að þeir sannfæri mótaðilann um að þeir muni beita kjarnorkuvopnum ef þeir telja sig þurfa það - þótt það hafi í för með sér margfalda gereyðingu alls lífs á jörðinni og megi því alls ekki gerast !

Í fréttinni af fyrirhuguðum niðurskurði í H.Í. felst nokkurs konar Catch-22:

Það er forsenda að við komumst út úr kreppunni að við skerum niður á öllum sviðum, þ. á. m. í þjónustu H.Í., en sú þjónusta er hins vegar forsenda fyrir því að efla háskólamenntun sem er eitt af höfuðskilyrðum þess að við komumst út úr kreppunni. 

Ég minnist dásamlegs Catch-22 fyrir u. þ. b. 30 árum þegar menn vildu láta gera flugvöll yst í Seyðisfirði.

Sú hugmynd var drepin með eftirtöldum reglum Vegagerðar og Flugmálastjórnar:

Það er forsenda Flugmálastjórnar fyrir gerð flugvallar að þangað liggi vegur sem tryggi það að hægt sé að halda uppi áætlunarflugi á völlinn -  en Vegagerðin setur jafnan það skilyrði fyrir gerð vegar að flugvelli að þangað sé haldið uppi áætlunarflugi !  

 

  

 

 

 

 

Stúdentaráð HÍ fordæmir fyrirhugaðan niðurskurð

Orðið "Hallærisplan" fær nýja merkingu.

Í mínu ungdæmi kom æskulýðurinn á rúntinum saman á svonefndu "Hallærisplani" þar sem nú er Ingólfstorg.

Merkileg er sú árátta borgaryfirvalda að láta rífa gömul og sögufræg hús og umturna söguslóðum.

Dæmi um það var þegar til stóð að rífa Austurbæjarbíó, en ég minnist þess með ánægju að hafa samstundis komið fram í útvarpi og ritað blaðagrein um það sem ég kallaði "sjálfseyðingarhvöt" gagnvart því hvernig borgin (borgaryfirvöld) vildi eyða merkustu húsum sínum.

Páll Óskar Hjálmtýsson komst vel að orði í viðtali hér á mbl.is þegar hann líkti NASA, sem lengi vel hét Sjálfstæðishúsið, við félagsheimili og að ekkert annað slíkt væri í Reykjavík.

Auk þess hefur komið í ljós að Ingólfstorg hefur haft nokkra sérstöðu um samkomur utanhúss og því fráleitt að fara að minnka það og gera Vallarstræti að níðþröngu og dimmu sundi.

Páll Óskar sagði að það "væri 2007-lykt af málinu" en það væri ekki lengur 2007.

Margt af því sem gert var í 2007-andanum var mjög hallærislegt.

Ég held því að þetta nýja plan um Ingólfstorg geti vel fengið nafnið "Hallærisplan".

Þótt upphaflega planið um þetta hafi víst verið gert á tíma R-listans er ekki lítið hallærislegt að í valdatíð Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík verði brotið niður hús sem á sér stórkostlega sögu frá þeim tíma þegar þar voru haldnir landsfundir þess flokks og stórir fundir þar sem Ólafur Thors, Bjarni Ben og aðrir leiðtogar flokksins áttu sínar stóru stundir.

Þar að auki er rétt að nefna allra dansleikina, og jólaböllin, að ekki sé nú talað um revíurnar, Bláu stjörnuna og þær allar.  

Á sínum tíma var elsta bíóhús Evrópu, Fjalakötturinn, rétt við Ingólfstorg, rifið, og þar stendur nú steinhús með engri starfsemi. Væri ekki hægt að breyta því í hótel ef það vantar endilega eitt hótelið enn þarna ?

Ég hef að gamni mínu verið að skoða hverju það hefði breytt ef hin stórmerkilegu Kveldúlfshús og Völundarhúsið hefðu fengið að standa við Skúlagötu.

Ég ætla að bíða enn um sinn og sjá síðan hvað margir eiga heima á þessum lóðum þegar upp verður staðið og hvernig hefði verið hægt að standa öðruvísi að málum.  

Hellisbúarnir í umferðinni.

Lýsingin úr Hellisbúanum á körlunum, sem geta ekki hugsað nema um eitt í einu, virðist í fullu gildi fyrir bæði kynin í umferðinni hér á landi. Auk þess virðast íslensku umferðarhellisbúarnir ekki getað hugsað nema eina sekúndu í einu.

Tökum beygjuljósin sem dæmi.

Þegar sú framför var innleidd í umferðaljósum á Íslandi að búa til sérstök beygjuljós kom eðli eða réttara sagt óeðli íslenskrar umferðarmenningar / - ómenningar glöggt í ljós. 

Erlendur sérfræðingur stjórnaði uppsetningu ljósanna upp en Íslendingarnir fórnuðu höndum þegar þeir sáu hvað hann ætlaði ljósunum að loga stuttan tíma í einu. Íslendingarnir fullyrtu að aðeins tveir bílar kæmust yfir á ljósinu í hvert sinn, en sérfræðíngurinn sagði, að alls staðar erlendis kæmust að meðaltali sjö bílar yfir.

Íslendingarnir reyndust hafa rétt fyrir sér og lengja þurfti tímann. Útlendingurinn átti ekki orð, hafði hvergi kynnst öðru eins.  

Hér á síðunni eru nokkrar myndir teknar á beygjuljósum.

Efstu myndirnar tvær eru teknar á beygjuljósum af Kringlumýrarbraut til vinstri yfir á Háaleitisbraut upp í Skipholt. 

Gefum okkur að við ætlum að beygja til vinstri þegar græna örin kviknar. En það er oft hægara sagt en gert.  

Á efstu myndinni sést að enda þótt beygjuljósið logi glatt gerist ekkert, - bílstjórinn í fremsta bílnum er annað hvort steinsofandi eða hugsar sem svo að það skipti hann sjálfan engu máli þótt hann verði kannski eini bíllinn sem kemst yfir á grænu. Skítt með þá sem eru fyrir aftan hann. 

Á næstu mynd, sem er tekin við annað tækifæri, sést, að bílarnir sem koma síðast þvert fyrir til að beygja frá Háaleitisbraut til suðurs yfir á Kringlumýrarbraut fara oftar en ekki yfir á rauðu ljósi og koma þannig í veg fyrir að við getum tekið okkar beygju á grænu til vinstri.

Hvíti sendibíllinn, ásamt að minnsta kosti einum bíl á undan honum, var á hvínandi rauðu ljósi þegar hann fór yfir og enn hefur enginn komist af stað fyrir framan okkur þótt beygjuljósið sé búið að loga drjúga stund. 

Ég get ég nefnt sem dæmi um sofandaháttinn að ég hef oft séð vera allt að 20-30 metra langt bil á milli bíla á beygjuljósinu í Engidal frá Reykjavíkurvegi yfir á Reykjanesbraut á háannatíma þegar bílaröðin fyrir aftan sofandi hellisbúana getur verið orðin mörg hundruð metra löng. 

Hver bílstjóri um sig virðist ekki getað hugsað nema um eitt í einu, - það er, að hann sjálfur hafi nú loksins fengið grænt ljós en engu skipti hvað verður um hina sem aka á eftir honum, þeir megi vel bíða þar til honum þóknast að drattast af stað.

Hann getur ekki heldur hugsað nema um nokkrar sekúndur í einu, - annars myndi hann hafa í huga að næsta dag verður hann kannski fyrir barðinu á bílstjórum sem þá verða fyrir framan hann og drattast ekki af stað.  

Neðri tvær myndirnar eru af gatnamótum Grensásvegar og Fellsmúla. Við ætlum að beygja til vinstri af Grensásvegi upp Fellsmúla.

Meðan ég beið þarna aftarlega í röðinni í dag gerðist það að aðeins einn bíll, - segi og skrifa einn bíll komst yfir á grænu ljósi.

Ástæðan var margþætt.

Þótt góðar glufur mynduðust í umferðinni á móti og vel hægt að skutlast yfir, voru bílstjórarnir eins og steinsofandi yfir þessu. Kannski líka hræddir við íslenska fyrirbærið sem felst í því að ef bílstjórarnir, sem koma á móti, sjá bíl fara í gegn, gefa þeir jafnvel í og flauta til þess að mótmæla þessu eða jafnvel að koma í veg fyrir það.

Þegar öll halarófan hafði síðan beðið eftir því að fremsti bílstjórinn vaknaði, dugði það ekki til, því að bílarnir sem komu frá hægri og óku þvert fyrir, fóru nógu margir yfir á rauðu ljósi til þess að aðeins einn bíll, einn bíll í einu, komst á grænu ljósi frá Grensásvegi yfir í Fellsmúla.

Ég náði raunar ekki mynd af þessu en hins vegar mynd af því þegar aðeins tveir bílar komast yfir skömmu siðar.

Myndirnar sýna líka sofandaháttinn hvað snertir hið langa bil milli bíla sem erlendi sérfræðingurinn, sem minnst var á í upphafi þessa bloggpistlls var svo undrandi á.  

Á þessum stað er ekki hægt að ná myndum frá þessu sjónarhorni nema vera á háum bíl.

Ástæðan er grindverk sem nauðsynlegt hefur verið að setja upp á umferðareyjunni til að koma í veg fyrir að gangandi vegfarandur (íslenskir hellisbúar) hætti lífi sínu og hlaupi þar yfir til að stytta sér leið um nokkrar metra.

Þessar girðingar sem eru víða í borginni, byrgja víða útsýn eins og ég hef áður sýnt hér á bloggsíðu minni og hafa reynst slysagildrur.

Bitur reynsla og slysatölurnar hafa því miður sýnt að hellisbúarnir í umferðinni okkar geta ekki hugsað nema um eitt í einu og ekki nema eina sekúndu í einu-  þangað til allt í einu...  

  

Gróin íslensk hefð.

Í sumar hef ég þurft að svara spurningum erlendra fjölmiðlamanna varðandi það séríslenska fyrirbæri að virkjanir séu forsenda þess að hægt sé að stofna þjóðgarða og varðveita náttúruundur.

Útlendingarnir hafa átt erfitt með að skilja það af hverju ekki hefur verið hægt að friða einstæð náttúruundur og skapa að þeim aðgengi eins og gert er á sambærilegum svæðum erlendis.

Erlendis er þetta oft gert í samræmi við áætlun fram í tímann vegna þess að þetta borgar sig til lengri tíma litið vegna tekna af ferðaþjónustu og álitsauka. Aukið álit og viðskiptavild væri hægt að reikna í miklu hærri fjárhæðum en hefði fengist með virkjunum. 

Svar mitt hefur verið einfalt: 

1. Það er þúsund ára hefð fyrir því á Íslandi að til þess að lifa af verði ævinlega að stökkva tafarlaust til og veiða fiskinn, þegar gefur, eða ná inn heyinu um leið og þurrkurinn kemur. Bandaríska máltækið "take the money and run" er miklu meira íslenskt en bandarískt. 

Þetta kom berlega í ljós í þenslu "gróðærisins". Fólk sá lánsfé og tók eins mikið af því og það gat, oft langt umfram þarfir eða getu til að borga. Aðrar þjóðir hefðu notað góðæri til að borga upp skuldir. Íslendingar notuðu það til að fjórfalda skuldir sínar. 

2. Það er tæplega hálfrar aldar hefð fyrir því að þetta gildi um virkjanir. Um leið og ákveðið er að virkja koma jarðýtur, vörubílar og stórvirkar vinnuvélar, samgöngur, aðgengi og fjarskipti. Annars kemur ekkert af þessu. Engu skiptir þótt vinnuvélarnar staldri aðeins við í nokkur ár og við taki samdráttur eins og gerðist á áhrifasvæði Blönduvirkjunar á sínum tíma. "Take the money and run!"

Þegar þetta hefur gerst nógu oft verður það að hefð sem ekkert getur stöðvað, burtséð frá því hvort nokkurt vit sé í þessu til lengri tíma litið.  

Þýsk sjónvarpskona undraðist þar sem við vorum stödd inni við Brúarjökul, að þar skyldi vera gott GSM símasamband svo fjarri sem við vorum stödd öllum mannvirkjum.

Ég útskýrði að þetta væri dæmi um íslensku hefðina. Þarna myndi ekki hafa komið GSM samband nema vegna þess að virkjað var.

Smám saman fara jafnt opinber sem frjáls fyrirtæki að hegða sér í samræmi við þetta. Símafyrirtæki bíður með að koma á GSM-sambandi, til dæmis við Þjórsá, þangað til virkjað er. Vegagerðin bíður með vegaframkvæmdir og notar peningana annars staðar. 

Sveitarstjórnarmenn vita að með virkjunum koma aukatekjur.

Ég sagði þýsku sjónvarpskonuni frá því sem dæmi um það hve sterk þessi viðbrögð Íslendinga væru að daginn sem undirritað var samkomulag um Kárahnjúkavirkjun hófst mikil þensla, ári áður en framkvæmdir fóru af stað, og að sérfræðingur í Seðlabankanum hefði fundið út að 80% þenslunnar stöfuðu af auknum yfirdráttarlánum út á komandi þenslu.

Ef nógu oft er sagt orðið "kjöt" við hundinn áður en hent er í hann bita, fer hann að slefa af tilhlökkun í hvert skipti sem orðið er nefnt, jafnvel þótt hann fái aðeins leifar eða jafnvel smá brot úr beinum en verði af stóru steikinni. Hann slefar jafnvel í þau skipti þegar hann fær ekki neitt. 

Landsvirkjun setti upp stór skilti við aðkeyrslur inn á hálendið þar sem fullyrt var að Kárahnjúkavirkjun væri forsenda fyrir stofnun þjóðgarðs norðan Vatnajökuls. Við þá 25 þjóðgarða og friðuðu svæði sem ég skoðaði vegna myndarinnar "Á meðan land byggist" sá ég enga hliðstæðu þessa. 

Menn áttu hugsanlega að falla á kné fyrir framan þessi skilti og þakka LV fyrir þetta. Við Kárahnjúka falla menn nú á kné og þakka Landsvirkjun fyrir að hafa opnað aðgengi að fallegri náttúru í kringum Hálslón.

Það sem eftir er þarna af náttúruundrum samsvarar því að drepið hafi verið fallegt dýr og það fallegasta af því eyðilagt og tekið í burtu en skildir eftir nokkrir hlutar af skrokknum, afturhluti, kjálki og fætur.

Fyrrgreind hefð varðandi virkjanir myndi eiga aldar afmæli ef Gullfoss hefði verið virkjaður um 1920. Með Gullfossvirkjun hefði komið gott vegasamband með bundnu slitlagi frá Reykjavík austur að Gullfossi í stað þess að það dróst í 80 ár.  

 

 

„Ekkert óeðlilegt við greiðslur LV“