Skoðið þið markið hans Hemma í 14:2 leiknum !

Þegar ég sökkti mér á sínum tíma niður í það, sem við fengum frá danska  sjónvarpinu af 14:2 leiknum fræga, sást vel, að það gekk allt upp hjá Dönunum, sem gátu leyft sér að taka við boltanum á lofti úr sendingu vel utan vítateigs og skjóta honum viðstöðulaust í samskeytin. 

Af því að þetta var svona svakalegur tapleikur gleymist hins vegar algert gullmark, sem Hemmi skoraði í leiknum og hægt er að sjá með því að fara inn á ruv.is og skoða samantektina, sem gerð var í lok útsendingar af nokkrum mörkum Hemma.

Í leikhléinu höfðu þeir Hemmi og Helgi Númason rætt um þann möguleika til að skora að þegar þeir væru með boltann á miðju, sendi Hemmi boltann til Helga, þeir hlypu báðir fram og Helgi sendi síðan boltann til Hemma, sem myndi klára þessa einföldustu sókn allra sókna.

Þetta gekk eftir og því miður sást aðdragandinn ekki allur í myndbrotinu í kvöld, en það sést, hvernig Hemmi hefur þetta galdravald á boltanum, sem aðeins snillingar hafa, platar þrjá danska varnarmenn með hárfínum gabbhreyfingum og skýtur síðan "sláttuvélar- ristarskoti í stöngina inn í gegnum glufuna, sem hann var búinn að búa til.

Hemmi var Pele Íslands, þegar hann var upp á sitt besta og átti líka árum saman markametið í landsleik i handbolta, 17 mörk!

Ég sá hann einu sinni vera einn með boltann á móti fjórum varnarmönnum, sem sóttu að honum, og get aldrei gleymt því hvernig hann plataði þá alla þannig að skyndilega var hann kominn í skotfæri og búinn að gabba þá til að hlaupa hver í sína áttina!

Það var ekki tilviljun að ég setti nöfn aðeins þriggja knattspyrnumanna í textann um Jóa útherja, þ. e. Hemma, Þórólfs Beck og Alberts Guðmundssonar.  

Hemmi hefði getað orðið í fremstu röð í hvaða íþróttagrein, sem hann hefði kosið sér, var til dæmis vel liðtækur körfuboltamaður og líka prýðis skákmaður.

Það er afar sjaldgæft að vera búinn jafn miklum og margvíslegum líkamlegum og andlegum hæfileikum og Hemmi var búinn.

Eftir 50 ára samferð í gegnum lífið, allt frá því að Hemmi var 16 ára, sakna ég þessa nána, trygga, skemmtilega og góða vinar míns ósegjanlega mikið.  

Slóvenar sóttu þrjú stig í Laugardalinn

Flottasta jöklasýn veraldar úr þéttbýli.

Þeir eru ekki margir, helstu þéttbýlisstaðirnir á Íslandi, þar sem er jöklasýn. Snæfellsjökull sést í góðu skyggni frá helstu þéttbýlisstöðum Faxaflóa en ekki frá bænum í Ólafsvík. Jökullinn fer minnkandi og stefnir í það að verða svipuð snæhetta og sum erlend eldfjöll.

Frá þéttbýlisstöðu á Suðurlandi sjást jöklar, Eyjafjallajökull og örlítið af Mýrdalsjökli, og Frá Kirkjubæjarklaustri er Öræfajökull áberandi í austurátt.  

En Höfn í Hornafirði er eina þéttbýlið í heiminum þar sem stór jökull blasir við með mörgum stórum skriðjöklum og sjálfan Öræfajökul ystan í röðinni, margfalt stærri jökul en Snæfellsjökul og Eyjafjallajökul. 

Vatnajökull er kóróna Íslands með samspili eldvirkni og íss, sem á sér enga hliðstæðu í heiminum.

Í Noregi sést smájökullinn Folgafonn frá nokkrum bæjum við Suðurfjörð en hann og fleiri smájöklar í Alpafjöllum og Himalayafjöllum standast engan samanburð við Vatnajökul.  

Því fyrr, sem menn nýta sér þetta á Höfn í Hornafirði, því betra, því að með hjöðnun jökla vegna hlýnunar loftslags, mun skriðjöklarnir lækka og styttast og gangi spár eftir, gæti þessi mikilfenglegi stærsti jökull jarðar utan heimsskautasvæðanna verða horfinn að mestu úr augsýn, séð frá Höfn og Öræfajökull að vísu enn tignarlegt eldfjall, en jökullinn á því ekki nema svipur hjá sjón.  

Það eru því góð tíðindi að opnuð hafi verið gestastofa þar og ekki seinna vænna að fylgja því eftir.  

Gestastofa Vatnajökulsþjóðgarðs opnuð

Gamla lögreglusamþykktin aftur í gildi ?

Í æsku hafði ég gaman af að lesa þágildandi lögreglusamþykkt Reykjavíkur, sem var talsvert á eftir tímanum, því að í henni voru eins og eftirlegukiindur nokkrar greinar um ríðandi vegfarendur. 

Fannst mér fyndið að sjá orðalag eins og "bannað er að ríða...svona og svona.

En þær greinar hefðu raunar ekki átt við hestinn, sem var til vandræða í Ártúnsbrekku í morgun, því að enginn var reiðmaðurinn.

 

 

 

 

Búið að handsama hestinn

Óheppilegar styttingar á ummælum og útdrættir úr þeim.

"Þeir eru ekkert velkomnir hingað" er fyrirsögn fréttaviðtals við fyrirliða íslenska landsliðsins um komu slóvenda landsliðsins til Íslands og ber þess ekki merki að fólk gæti orða sinna sem skyldi, það er blaðamaðurinn, sem tekur viðtalið.

Fyrir þá, sem ekki lesa fréttina frekar, heldur bara fyrirsögnina, ber hún keim af dónaskap og ruddamennsku sem á lítið skyld við íþróttamannslaga framkomu.   

Þegar viðtalið er hins vegar lesið kemur í ljós að að Aron Einar Gunnarsson segir Slóvenana ekket vera velkomna hingað til að taka hér þrjú stigrt, og það hljómar auðvitað miklu skár, þótt orðalagið sé klaufalegt.

Dæmi um ófullkkominn og misvísandi útdrátt úr viðtali fyrir næstum tveimur vikum var það, hvernig ummæli voru höfð eftir Sigmundi Davíð Gunnlaussyni úr viðtalsþætti í útvarpi.

Aðeins var slegið upp þeim hluta þeirra sem "seldi best", það er þsegar hann agði að nær allar athugasemdir við rammaáætlun hefðu verið ein og sama athugasemdin.

Þetta var eins og blaut tuska framan í þá 225 sem sendu inn umsagnir til verkefnisstjórnarinnar, sem umsagnaraðilar höfðu lagt mikla og vandaða vinnu í, svo sem félagasamtök, sveitarstjórnir og fyrirtæki.

Síðan líður heil vika og þá fyrst upplýsir Sigmundur Davíð um það, að hann hefði rætt talsvert lengur um málið í þættinum og þessi ummæli hans hefðu aðeins verið um ákveðna "fjölfaldaða" tölvupósta, sem sendir voru þingnefdum og þingmönnum. Þar að auki hefði hann látið jákvæð ummæli falla í þættinum um þátttöku sem flestra.  

Aron Einar: Þeir eru ekkert velkomnir hingað

Mikilvægt símanúmer fyrir hálendis- og fjallafara: 9020600.

Hvað eftir annað undanfarin ár hafa gerst atburðir í hálendisferðalögum, þar sem ferðafólkið hefði fengið dýrmætustu upplýsingarnar með því að skoða vefinn vedur.is en ekki síður að hringja í sjálfvirkan símsvara Veðurstofunnar, 9020600.

Í gegnum hann er ekki aðeins hægt að fá upplýsingar um veður í mismunandi landshlutum með því að velja viðeigandi undirnúmer, svo sem 1,2,3,4 og 5, heldur sést fólki oftast yfir númer, sem getur skipt sköpum við það að meta veðuraðstæður á hálendinu, sem kynnt er undir heitinu "flugveðurskilyrði", númer 5.

Sem sagt: Hringja fyrst í 9020600 og bíða að fyrirmælum símsvarans í tvær sekúndur eftir því að gjaldfærsla hefjist. Hringja síðan í númer 5.

Þar er byrjað á því að gefa upp vindhraða, vindstefnu og hita í 5000 feta hæð, en það samsvarar 1500 metra hæð, sem er svipuð hæð og hájöklar landsins.

Ef hringt var í þetta númer í einna nýjasta tilfellinu, þegar erlendur ferðamaður tilkynnti um vandræði sín á Fimmvörðuhálsi, mátti heyra að þarna væri snælduvitlaust veður, yfir 30m/sekúndu og mikil rigning, því að hitinn væri um 8-9 stig og því gríðarleg bráðnun.

Ferðamaður, sem fær slíka veðurspá, lætur sér auðvitað ekki detta í hug að fara upp á Fimmvörðuháls eða jöklana þar í kring.  

„Allir lækir vitlausir“

Mývetnskt þor.

Nokkrum sinnum á ferli mínum sem fréttamaður og síðar kvikmyndagerðarmaður hef ég upplifað þrúgandi þöggun varðandi ákveðin mál í byggðum landsins. Það ríkti ástand, sem byggðist á því að þögn væri sama og samþykki við því sem átti að gera og gert var.

Sú stærsta var í gangi í aðdraganda stórvirkjana á Austurland þegar þeir, sem ekki þýddust fullkomlega í einu og öllu það sem virkjanamenn héldu fram, lentu í djúpri ónáð og aðkasti.

Út á við var mikil áhersla lögð á einhug vegna framkvæmdanna og var einróma samþykkt allra sveitarstjórna fjórðungsins gott dæmi um það, því að fyrirsjáanlegt mátti vera að þegar frá liði myndu ruðningsáhrif framkvæmdanna bitna á jaðarbyggðum og að verið var að fórna möguleikum til verndarnýtingar virkjanasvæðisins sem gæti haft jafnari og dreifðari áhrif.

Það var nóg að sýna myndir af þessu svæði til að fá skammaryrðið "óvinur Austurlands númer eitt."

Ég skynjaði svipað ástand í Vesturbyggð þegar sagt var að 99,9% líkur væri á að olíuhreinsistöð risi þar.

Maður heyrði engan á þeim tíma fyrir vestan sem áræddi að segja neitt misjafnt um þetta, - það ríkti alger þöggun, sem maður tók þátt í til að halda friðinn.

Frá og með 2007 var ég á ferli í Mývatnssveit í nokkur ár, stundum vikum saman og margoft á öllum árstímum og upplifði svipaða þöggun þar, - algera þögn, sem skoðast skyldi sem samþykki við hverju eina sem virkjanamenn segðu, ekki síst landeigendur Reykjahlíðar.

Ég var farinn að halda að þetta ástand yrði til frambúðar.  En þegar meira en 200 manns komu saman til að minnast sprengingar Miðkvíslarstíflu sumarið 1970.

Allt í einu spratt þetta fólk fram, mér og fleirum til mikillar gleði.

En síðan virtist sem sækti í fyrra far. Formaður Landeigendafélags Reykjahlíðar skrifaði þrjár greinar í Morgunblaðið um nauðsyn þess að virkja allt sem virkjanlegt væri í þeirri gríðarstóru landareign og þá einkum Gjástykki.

Á borgarafundi um Bjarnarflagsvirkjun síðsumars í fyrra þögðu nær allir heimamenn þunnu hljóði.

Við Hjördís Finnbogadóttir vorum eitthvað að spyrja og malda í móinn og maður fann fyrir einmanakennd.  

Svo virtist sem bloggskrif mín, birtingar mynda og greinarskrif í Fréttablaðið í ársbyrjun hefðu ekki haft hin minnstu áhrif, hvað þá fleiri skrif sem birtust í vetur.

Síðan var haldinn annar borgarafundur á dögunum og allt í einu var þögnin rofin og fjöldi heimamanna kvaddi sér hljóðs og spurði gagnrýnna spurninga.

Og nú koma sex landeigendur af sextán og segja að fréttatilkynning frá stjórn félagsins hafi ekki lýst afstöðu allra landeigenda.

Hér á árum áður voru tvö byggðarlög á Íslandi, þar sem manni skildist á ferðum sínum, að fólk væri sjálfstæðast og héldi fast fram gagnstæðum skoðunum, Jökuldalur og Mývatnssveit.

Hákon Aðalsteinsson var dæmi um Jökuldæling sem þessu marki var brenndur, þorði að andæfa virkjununum þótt nánustu skyldmenni hans tæki hressilega undir virkjanakórinn.

Á tímabili síðustu ár var ég farinn að halda, að Kísiliðjan og Krafla hefðu barið allt slíkt niður í Mývatnssveit.

En nú er komið í ljós að mývetnskt þor er ekki liðið undir lok, sem betur fer, þökk sé þeim, sem nú hafa stigið svo sem minnihluti landeigenda Reykjahlíðar, sem kannski er ekki minnihluti, hver veit?   

Lýsir ekki afstöðu allra landeigenda

Náttúru norðausturhálendisins var aldrei gefið tækifæri.

Í aðdraganda Kárahnjúkavirkjunar var ég stundum spurður að því á fundum, hvaða skoðun ég hefði á henni. Þá var ég fréttamaður hjá Sjónvarpsinu og forðaðist því að segja eða gera nokkuð það sem gæti túlkast annað hvort sem andstaða mín eða meðmæli. 

Ég svaraði því þannig að enn hefði ég ekki nógu góðar upplýsingar um málið til að geta tekið opinbera afstöðu.

Til þess að geta gert það þyrfti að hafa rannsakað tvo nýtingarmöguleika.

1. Að reisa álver í Reyðarfirði og Kárahnjúkavirkjun og afmá Jökulsá á Brú af yfirborði jarðar. 

2. Að bíða með þetta og gefa fyrst 10-20 ár til þess að setja virkjanasvæðið á heimsminjaskrá UNESCO og gera það sem þjóðgarð aðgengilegt fyrir ferðamenn. Höfða til þess að ekkert fljót í heiminum og skriðjökullinn, sem það kemur úr, búa yfir jafn hröðum sköpunarmætti í krafti aurburðar og jafn miklum rennslissveiflum og Jökla og Brúarjökull; - að flest sköpunarverk þeirra, Krákustígshryggirnir, Hraukarnir, sethjallarnir í Hjalladal, Staparnir, Rauðaflúð og komandi Rauðagljúfur og Dimmugljúfur, eiga sér enga hliðstæðu. Í Jökulsá í Fljótsdal tveir af tólf stórfossum Íslands og hinn þriðji í Kringilsárrana. Eftir 20 ára reynslutíma yrði metið hvort gæfi meira af sér, orkunýting eða verndarnýring.

Það yrði að kanna þetta í þessari röð, friðun fyrst, því að munur á friðun og virkjun er sá, að ef virkjað er á óafturkræfan hátt eins og eysra, útilokar það friðun síðar.

En friðun útilokar ekki virkjun síðar.  

Þegar niðurstaða samanburðar lægi fyrir og yrði ég lifandi þá, skyldi ég taka opinbera afstöðu.

Til þess kom ekki. Það var vaðið í álerið. Náttúru norðausturhálendisins var aldrei gefið tækifæri. Einblínt var á byggð í miðju fjórðungsins en ekki á þá möguleika fyrir allt svæðið, sem þjóðgarður gæfi fyrir allar byggðirnar í kring, bæði á Miðausturlandi og í jaðarbyggðunum.

Lengi hafa verið möguleikar á því að gera Egilsstaði og Fljótsdalsheiði að miðstöð jólasveinsins með mun meiri og fjölbreyttari möguleikum til þess en Rovaniemi í Finnlandi hefur og nýtir sér allt árið.

Það hefur verið afgreitt með þögninni og háðsyrðunum "eitthvað annað"  þótt Rovaniemi byggi ferðamannastraum allt árið á jólasveininum.

Nú er of seint að bregðast við. Ferðamenn frá stórskógalöndum Evrópu og Ameríku munu ekki streyma til Austurlands til að fara í Hallormstaðaskóg eða skoða álver og stíflur. Raunar oft ófært til stíflanna snemmsumars í bestu og björtustu veðrum vegna leirfoks úr lónstæði Hálslóns.  

Nú er kvartað yfir dauða Lagarfljóts og ljótum lit þess og yfir lítlum ferðamannastraumi eystra. Það var allt fyrirsjáanlegt og menn vildu þetta.  

Vilja millilandaflug til Egilsstaða

Orðin góðu vön.

Síðan um aldamótin erum við Íslendingar orðnir svo góðu vanir varðandi hlýtt veðurfar að komi einn og einn mánuður eins og maí í vor, finnst okkur þetta vera harðindi. Þó voru aðeins fyrstu dagar mánaðarins kaldari en í meðalári. 

Til dæmis um þessa kuldatilfinningu landans hefur að sjálfsögðu verið gert mikið veður út af snjóþyngslum á landinu og Fljótin í Skagafirði nefnd sem gott dæmi um það, svo að halda mætti að þau hafi verið alger einsdæmi.

Í fróðlegri úttekt Trausta Jónssonar veðurfræðings nýlega kom hins vegar fram að á síðari hluti aldarinnar sem leið voru svona snjóþyngsli alvanaleg og furðu marga máímánuði var alhvít jörð í Fljótum allan mánuðinn og maí því vetrarlegri þau árin en hann hefur verið nú.

Sum árin eftir 2000 hafa allir mánuðir viðkomandi árs verið hlýrri en í meðalári.  

Þessa fyrstu daga júní er afar hlýtt. Þannig er tveggja stiga hiti í 3000 metra hæð og frostleysið í meira en 30 metra vindi á sekúndu nær 1000 metra upp fyrir hæsta tind Íslands, Hvannadalshnjúk.

Í slíku veðri er afar mikil og ör snjóbráðnun á öllu hálendinu.  

Kaldasti maí í Reykjavík frá 2005

Eins og búast mátti við.

Í dag hefur verið fyrsti alvöru hlýindadagur sumarsins og hitinn komist í 13 stig í Básum á Goðalandi, sem er aðeins fyrir innan vöðin á Krossá og í svipaðri hæð. 

Ef bílstjórar og fararstjórar í skólaferðalaginu, sem sagt er frá í fréttum mbl.is, hefðu hringt í veðurstofusímann 9020600 og valið númer 5, hefði símsvarinn þar sagt þeim þegar í stað, að uppi í 1500 metra hæð (5000 fetum)  sem er 20 metrum hærra en Mýrdalsjökull, væri bálhvasst og sex stiga hiti. 

Um jökulinn, sem Krossá kemur úr, flæddi sem sé heitt loft sem sá til þess að allur snjór á jöklinum væri í örri bráðnun og nóg af snjónum eftir veturinn.  

Af sjálfu leiddi að ef það ætti að vera 100% öruggt að komast klakklaust yfir ána þyrfti að draga viðkomandi farartæki til öryggis alla leið, því að fyrstu alvöru vatnavextirnir væru á fullu.

Festa strax taug úr rútunni yfir í öflugt dráttartæki, áður en farið væri út í ána.  

Þegar farið er yfir ána í þessum ham verður að aka eins mikið og unnt er niður ána í sömu átt og straumurinn liggur til þess að láta strauminn hjálpa bílnum og koma í veg fyrir að hann velti honum eða hamli för hans.

Ekki er svo að sjá á myndinni, sem fylgir fréttinni, að það hafi verið gert, heldur ekið þvert á strauminn.  

Það sem gerðist var nákvæmlega það sem búast mátti við.  

Skólabörn festust í Krossá

Af hverju ætti að setja á sérstök gjöld eftir þjóðerni?

Fróðlegt er að fylgjast með algengum viðbrögðum okkar Íslendinga við fjölgun ferðamanna. 

Í stað þess að fagna því, að spáð er að ferðaþjónustan fari fram úr sjávarútveginum á þessu ári varðandi tekjur okkar af henni, er gert lítið úr henni með því að kalla hana "eitthvað annað" í háðungarskyni, af því að hún er ekki stóriðja, og sungið hátt um það hvílíkur átroðningur og skemmdir verði af völdum hennar.

Er hið síðarnefnda þó eingöngu vegna þess að í nísku okkar og græðgi tímum við ekki að fara að dæmi annarra ferðamannaþjóða, og verja smábroti af tekjunum af ferðamönnunum til framkvæmda á ferðamannastöðunum, sem koma í veg fyrir slíkar skemmdir og auðvelt er að framkvæma.

Nú síðast er grátið yfir því að kostnaður geti hlotist af því að leita og bjarga ferðamönnum, sem gera mistök eins og við sjálf og komast í hættu.

Heimtað er að þeir og allir útlendingar, sem komi til landsins, verði teknir sérstaklega út úr til að borga fyrir leitina.

Í gær var Landhelgisgæslan verðlaunuð verðskuldað fyrir björgunarafrek þegar hún bjargaði sjómönnum, þar sem skipstjórinn hafði sofnað og keyrt splunkunýjan bát á fullri ferð upp í harða grót undir bröttu bjargi.

Hvernig sem reynt verður, verður aldrei hægt að koma alveg í veg fyrir mistök og óhöpp.  

Nógu mikið þekki ég til sjósóknar til að vita, að það hefur hent þreytta sjómenn mörg hundruð sinnum í sögu íslenskrar útgerðar að sofna við stýri og hefur líka hent þúsundir ökumanna í gegnum tíðina.

Af hverju er þá aðeins krafist þess að útlendingar borgi sérstakt gjald og það sem allra hæst en ekki við sjálf? Ættu þeir þá ekki að borga sérstakt gjald fyrirfram fyrir kostnaðinn af því að þeir sofni við stýri undir bíl.  

Spurt er: Hverjir borga? Jú, við höfum hingað til borgað fyrir þetta með sköttum okkar og gjöldum, sem renna í ríkissjóð.

Og útlendingarnir skila sínum tugum milljarða í íslenskan ríkiskassa stanslaust í gegnum einn hæsta virðisaukaskatt í heimi og meira en helminginn af verðinu, sem borguð eru fyrir eldnsneytið á fararækin, sem þeir eru í meðan þeir dvelja í landinu.

Af hverjur ættu þeir frekar að borga aukagjöld af ýmsu tagi, bara af því að þeir eru ekki Íslendingar?  

Af hverju á það að fara eftir þjóðerni, hvort leitað sé að fólki og því bjargað og hverjir borgi fyrir það? 

 

Greiddu 13,7 milljarða með korti