Svarað með útúrsnúningum og talað niður til mótmælendanna.

Sérkennileg eru tilsvör forsætisráðherra við spurningum um það hvaða skýringar hann hafi á því að hátt í fimm þúsund manna skyldu koma á mótmælafund gegn gjörðum ríkisstjórnarinnar á Austurvelli síðdegis. 

Hann segist skilja það að tónlistarkennarar vilji fá svipuð laun og aðrir kennarar og skilja það að kjósendur stjórnarandstöðuflokkanna mótmæli því að þeirra flokkar séu ekki við völd.  

Með svona útúrsnúningum og skætingi er talað niður til þeirra sem mótmæla. Þeir eru afgreiddir sem einsleitur söfnuður fylgismanna annarra flokka en stjórnarflokkanna, og að auk þess væri helst tilefni til mótmæla að samingar skuli ekki hafa náðst í kjaradeilu tónlistarkennara við borgarstjórn Reykjavíkur, sem þó er aðeins eitt af þeim sveitarfélögum, sem sameiginlega eiga í þessari kjaradeilu. 

Honum væri hollt að fara yfir lista af 30 atriðum, sem fór á flakk um facebook í gær.

Nefni aðeins 4 sem mér eru ofarlega í huga og standa mér nærri:

1. Sú forgangsröðun stjórnarinnar að dreifa alls um 80 milljörðum króna til útgerðarinnar og hluta þess fólks sem varð fyrir forsendubresti vegna Hrunsins en skilja þá, sem minnst máttu sín í þessum forsendubresti, eftir, og svelta bæði heilbrigðiskerfið og menntakerfið. 

2. Að valta yfir flokkun virkjanakosta í rammaáætlun og stefna ákveðið að því að virkja í trássi við röðun í biðflokk og verndarflokk.

3. Að stefna með látum að því að fara hamförum í mannvirkjagerð yfir þvert hálendi Íslands með hraðbraut, háspennulínum og virkjunum.

4. Að stefna ákveðið í þá átt að hunsa afgerandi vilja þjóðarinnar í þjóðaratkvæðagreiðslu 2012 um nýja stjórnarskrá Íslands.  

5. Að beita blekkingum, fráleitlega harkalegu lögregluvaldi og ranglæti á öllum þremur stigum valdsins, löggjafarvalds, framkvæmdavalds, bæði á sveitarstjórnarstigi og landsstjórnarstigi, og hjá dómsvaldinu til að knýja fram með offorsi ranglátar og óþarfar framkvæmdir með óafturkræfum náttúruspjöllum í Gálgahrauni og neita náttúrruverndarfólki um að sækja rétt sinn samkvæmt Árósasáttmálanum, sem í orði kveðnu á að hafa verið lögfestur hér á landi, en er virtur að vettugi.  

6. Það nýjasta, að hafa fyrir því heimildir að hafa verið settur á svartan lista lögreglunnar árið 2008 fyrir það að eitt að sækja með friðsemd og taka heimildarmyndir eins og fleiri kvikmyndargerðarmann á útifundi frá október 2008 fram í fyrri hluta janúar 2009 (var ekki á síðustu fundunum). Og heyra það einnig utan að mér að skyldmenni mín, sem hvergi komu nálægt þessum útifundum, séu fyrir tengsl við mig, komin á þennan svarta lista. 

Sé svo, dettur manni í hug að nafn svona fyrirbæris hér á landi gæti verið:  

"Svartur Tökulisti Aðgerðarsinna og Skyldmenna Íslenskra", skammstafað "STASÍ"  

Ekkert af þessum atriðum finnst forsætisráðherra geta verið ástæða til mótmæla heldur afgreiðir fólkið sem dirfist nota rétt sinn til að koma saman á friðsamlegan útifund, sem kjána og pólitískar leikbrúður.    

  

 

 

Nokkur þúsund manns á Austurvelli

Gott hjá Páli. Umræðan hefur verið allt of grunn.

Frá upphafi á þessarar bloggsíðu hefur mátt sjá heilann haug af athugasemdum "kuldatrúarmanna" þar sem þeir hafa tínt til allt tiltækt til að afsanna það, sem 95% vísindamanna telja öruggt og hefur aldrei verið staðhæft ákveðnara en nú í síðustu skýrslunni, sem gefin er út af Saneinuðu þjóðunum, að mannkynið er valdur að hlýnun lofthjúps jarðara sem er með margfalt fleiri og særri neikvæðar afleiðingar en jákvæðar.

Enginn deilir um það að magn koltvísýrings í lofthjúpnum og þar með gróðurhúsaáhrif hans hafa ekki verið meiri í 800 þúsund ár. 

Kuldatrúarmenn hafa hins vegar í öll þessi ár barið hausnum við steininn og verið alveg makalaust iðnir við að leita uppi ýmsar sveiflur og afbrigði frá meginþróuninni til þess að sanna að í raun fari loftslag kólnandi ef eitthvað er og að engar sveiflur séu af mannavöldum.

Hefur áður verið bent á það hér á síðunni hve óskaplega þröng sjónarhorn menn hafa notað í þessum sparðatíningi til að afsanna þá meginþróun sem sést vel á því þegar skoðuð er meðaltalslína dregin í gegnum toppa og botna sveiflna síðustu 150 ára og sýnir vel hina almennu þróun.

Þegar í upphafi á notkun tölvuforrita til þess að spá fyrir um afleiðingar útblástursins var þess getið, að á einstökum svæðum, svo sem í norðvesturhluta Evrópu, gætu afleiðingarnar orðið kólnun, en að langlíklegast yrði um mikla aukningu úrkomu að ræða.

Einstök frávik gætu líka orðið öðruvísi og annars staðar en tölvulíkönin kunna að spá, og sömuleiðis hefur verið mjög athyglisverð kenningin um að mikill vöxtur á hreinu vatni, sem streymir frá bráðnandi jöklum út í Norður-Atlantshafið geti truflað hringekju sjávarstrauma sem Golfstraumurinn er hluti af, og þar með valdið stórkostlegum hitabreytingum sem birst gætu í skaðlegri kólnun sem truflun á Golfstraumnum hefði í för með sér.

Því er kærkomið að Páll Bergþórsson lyfti umræðunni aðeins upp fyrir þröngssýna skammtímahugsunina sem mikið hefur verið beitt í rökræðum og vangaveltum um þessi mikilsverðu mál.

Of sjaldan er minnst á aðalatriði málsins og byggist á reynslu manna af því að ráðskast stórkarlalega með náttúruna sem oft hefur haft hörmulegar afleiðingar, svo sem eins þegar Sovétmenn ollu stórtjóni með stórfelldum vatnaflutningum á suðurjaðri ríkisins sem áttu að skapa mikil ræktarlönd en ollu gríðarlegri jarðvegseyðingu.

Þetta aðalatriði er einfaldlega það forðast að rugga bátnum of mikið, einkum þar sem um afar flókin og stór álitamál er að ræða eins og loftslagsbreytingar af mannavöldum.   

 

Tali ekki bara um hlýnunina

Ekkert lát enn á hræsninni.

Nú eru 22 ár liðin síðan Íslendingar undirrituðu Ríó-sáttmálann og lofuðu að virða skuldbindingar hans um sjálfbæra þróun.  Mikið gumuðum við þá af þeirri forystu sem við gætum tekið á heimsvísu í nýtingu endurnýjanlegra og hreinna orkugjafa og höfum hreykt okkur af þessu stanslaust síðan.

Í framhaldi af Ríó-sáttmálanum kom síðan Kyotobókunin tæpum áratug síðar og þá vældum við út stórfellda undanþágu til þess að geta stóraukið útblástur gróðurhúsalofttegunda hér á meðan aðrar þjóðir minnkuðu sinn útblástur.

Nú undirritum við Parísarsamkomulag um minnkun útblásturs léttilega á sama tíma og við aukum útblásturinn ár eftir ár, höfum komið okkur upp mest mengandi bílaflotanum í okkar heimshluta og erum komin með svo margar og stórar umhverfisspillandi virkjanir að síhækkandi söngur okkar um að við séum í forystu í umhverfismálum varðandi sjálfbæra þróun og notkun hreinna og endurnýjanlegra orkugjafa verður æ hræsnisfyllri og ósannari.

Í Noregi eru rafbílar 13% af bílasölunni en hér á landi er talan sennilega fyrir neðan 1%.

Og við erum æst í og búin að undirskrifa vinnsluleyfi á olíu til að gera okkur að olíuvinnsluþjóð svo að hægt sé að auka útblásturinn enn meir.  

 

Íslendingar styðja Parísarsamkomulagið

Þinginu hefur mistekist í 70 ár að efna loforð sitt.

Starfið í stjórnlagaráði kom mér á óvart vegna þess hve jákvætt og gefandi það var, þvert ofan í aðra upplifun mína og afspurn af stjórnmálastarfi. 

Allir fulltrúarnir í ráðinu urðu mér afar kærir, ekki síst Eiríkur Bergmann. Samt komum við úr öllum áttum úr samfélaginu með mikið litróf skoðana. Skiptar skoðanir voru um hlutverk forsetans, þingsins og vægi beins lýðræðis og Eiríkur var í hópi þeirra sem vildi að fulltrúalýðræðið og þar með Alþingi væri sterkt. 

Það er fyllilega gilt sjónarmið en ég held að hann hafi ofmetið möguleika þingsins til að leysa úr öllum hlutum og ofmeti það enn, ef hann telur að samráð við þingið hefði leyst málið árið 2011.

Stjórnlagaráði tókst að ljúka vinnu sinni einróma á fjórum mánuðum og ég tel að drögin að stjórnarskránni muni standast dóm framtíðarinnar.

Hins vegar velktist málið fyrir þinginu í 20 mánuði eftir það enda hver höndin þar upp á móti annarri eins og svo sorglega oft.

Málið fór ofan í skotgrafir í þinginu og andstæðingar frumvarpsins þar töfðu fyrir afgreiðslu málsins á alla lund, til dæmis með því að raða inn endalaust umsaganaraðilum sem þyrftu að koma á fund nefndarinnar og trufla einlægan vilja formanns nefndarinnar til að afgreiða málið.

Staðreynd er að þingnefndin hafnaði beiðni stjórnlagaráðs í júlí 2011 um að fá svonefnda Feneyjanefnd og fleiri erlenda sérfræðinga til að leggja þá mat á drögin að frumvarpinu svo að hægt væri að skoða það sem best þá strax og nýta 20 mánuðina sem framundan voru.

Þegar við, nokkrir stjórnlagaráðsfulltrúar, vorum kallaðir á fund nefndarinnar í mars 2012, sjö mánuðum eftir að drögin voru tilbúin, fengum við sjokk við það að uppgötva, að nær ekkert hafði gerst í málinu allan þennan tíma.  

Í stað þess var þetta gert allt of seint þegar þingið var búið að klúðra málinu og það var ekki í fyrsta sinn og ekki það síðasta sem Alþingi Íslendinga hefur koksað á því að efna loforð talsmanna allra flokka á Alþingi 1943 um að setja landinu nýja stjórnarskrá strax eftir lýðveldisstofnunina.  

Fyrsta stjórnarskrárnefnd eftir 1944 komst ekkert áleiðis, þrátt fyrir að þáverandi forseti Íslands brýndi hana í áramótaræðu 1949 að efna loforðið við þjóðina.

Stjórnarskrárnefnd þingsins á fyrri hluta sjötta áratugarins undir formennsku Bjarna Benediktssonar var með nokkrar góðar tillögur, en allt strandaði aftur.

Nokkrum sinnum síðar voru stofnaðar nefndir, til dæmis 1983 undir forsæti Gunnars Thoroddsens, enda höfðu bæði hann og Bjarni Ben mikinn áhuga á því að sinna þessu máli. Í nefnd Gunnars voru reifuð ýmis umbótamál en allt kom fyrir ekki.

Klúður þingsins 2011-2013 og nýjasta klúðrið, þegar formaður núverandi stjórnarskrárnefndar hefur sagt sig frá málinu, er það enn eitt dæmið um að þinginu virðist vera gersamlega um megn að efna hið 70 ára gamla loforð landfeðranna og í því ljósi fæ ég ekki séð að samráð við þingið hefði gert neitt 2011 nema að skemma fyrir þeim góða jákvæða vinnuanda sem ríkti í stjórnlagaráði.  

Stjórnlagaráðið gerði mistök

Tvær hliðar á þessum peningi.

Tvær hliðar eru á þeim peningi sem nú er veifað nánast í viku hverri á áberandi hátt að okkur Íslendingum.

Annars vegar viðfangsefni okkar sem eru fólgin í jákvæðri þátttöku okkar og áhrif á stefnumótun varðandi stórvaxandi áhuga forysturíkja í efnahagslífi veraldar á málefnum Norðurslóða, sem getur fært okkur heillandi tækifæri til rannsókna og starfa vegna nýs ástands á Norðurslóðum auk mikilla umsvif og ábata fyrir okkur.

Hin hlið peningsins er dekkri og lýtur að umhverfisáhrifum af vinnslu olíu, gass og ýmis konar jarðefna auk valdatafls og hernaðarlegs brölts stórveldanna.

Dekksta hliðin lýtur að þeirri samstöðu sem hingað til hefur ríkt hér á landi um dýrð þess og dásemd að við skipum okkur í hóp olíuvinnsluþjóða og stefnum að því að fara út í risavaxið olíuævintýri á Drekasvæðinu og umbylta atvinnulífi og mannlífi á Norðausturlandi með byggingu stórra hafna og gríðarlegra mannvirkja í landi með þúsundir starfa sem lýtur að þjónustu og vinnu í sambandi við alla þessa dýrð.

Þetta yrði starfsemi, sem krefðist svo mikil fjölda manna með sérþekkingu, að mikill innflutningur á vinnuafli yrði óhjákvæmilegur.

Er skondið að sumir þeir sem mest mæla fyrir olíuævintýrinu eru sömu mennirnir og bölsótast mest út af innflutningi á útlendingum.  

Á fróðlegum alhliða fræðslufundi um þessi mál í dag komu öllu helstu atriði, jákvæð og neikvæð, í sambandi við þessa stefnu vel í ljós, bæði gríðarlegt umfang, áhætta og erfiðleikar, sem vinna þarf bug á, en ekki síður hitt, hve tæpt þetta verkefni getur orðið hvað varðar ábata og hve tiltölulega stuttan tíma þessi uppgangur getur staðið, aðeins 20-30 ár.

Að þeim tíma liðnum sætum við uppi með hin hrikalegu stóru mannvirki sem reist voru fyrir umsvif sem rutt hefðu flestu öðru í burtu á meðan á olíuárunum stóð.

Verst yrði þó að þrátt fyrir allt skrum okkar um "forystu í umhverfismálum og nýtingu hreinna og endurnýjanlegra orkulinda" myndum við í staðinn vera í forystu þeirra sem vilja sem mestan skammtímagróða við að auka notkun jarðefnaeldsneytis, sem nú ógnar mörgu á Norðurslóðum með gróðurhúsaáhrifum sínum og er enn meiri ógn við fátækar þjóðir í heitu löndunum.  

Hin auknu umsvif verða drifin áfram að langmestu leyti á vinnslu takmarkðra auðlinda í formi olíu, gass og ýmissa málma, sem alls ekki getur fallið undir sjálfbæra þróun.  

      

Norðurslóðir í nýrri heimsmynd

Er stutt í að menn "sakni fortíðarinnar" á Sprengisandi?

Af mannavöldum er ýmislegt á hverfanda hveli í nágrannalandi okkar, Grænlandi, og ekki er allt, sem þar á að koma til sögunnar fagnaðarefni, heldur kemur á móti ýmislegt sem fær menn til að segja að þeir sakni fortíðarinnar.  

En á okkar landi er það óseðjandi mannvirkjafíkn sem veldur því að svarið við fyrirsögn þessa pistils virðist vera: Já.

Í Morgunblaðinu í dag og á aðalfundi Landsnets í vor voru lagðar ákveðnar línur (háspennulínur) um það hvernig nú á að hefjast stórsókn gegn þeirri öræfatign, kyrrð og ósnortnum auðnum Sprengisandsleiðar, sem enn eru eftir. 

Á korti í blaðinu má sjá hvernig skera á hálendið í tvennt með uppbyggðum og malbikuðum trukkavegi sem verður samofinn við háspennulínur og virkjanamannvirki svo að þessi leið verði sem líkust þeirri Hellisheiði sem við þekkjum nú.

Í mati á umhverfisáhrifum er gert lítið úr röskuninni af veginum, en auglýstur hámarkshraði, 90 km/klst segir allt sem segja þarf. 

Því er veifað að það komi!  til greina að hafa háspennulínurnar neðan jarðar að hluta en þó engu lofað um það, enda myndi liggja vegur eftir þeirri línuleið. Jafnvel er talað um nær ósýnilegar línur! 

Í athyglisverðri könnun á viðhorfi erlendra ferðamanna til mannvirkja í óbyggðum á Íslandi kemur í ljós, að enda þótt óafturkræf umhverfisáhrif af háspennulínum séu minni en af stíflum sem sökkva stórum landssvæðum og gróðurvinjum í aur, finnist þeim háspennulínurnar af öllum mannvirkjum spilla mest þeirri upplifun af stórbrotinni og einstæðri íslensku náttúru, sem þeir eru komnir um langan veg til að njóta.

Hvergi í Evrópu eða í Bandaríkjunum er að finna neina þá aksturleið sem jafna má við Sprengisandleið og aðrar svipaðar hálendisleiðir á Íslandi.

Með því að leggja 90 kílómetra hraða braut og háspennulínu yfir Sprengisand auk virkjana er einfaldlega verið að eyðileggja það ævintýri sem ferðamenn sækjast eftir að upplifa á þessum öræfaslóðum. 

Nær væri að nota það vegafé sem á að sóa í þessa fásinnu til þess að sinna þeim ferðamannaleiðum um allt land sem eru að grotna niður vegna skorts á viðhaldi, sem aftur stafar af því að Vegagerðin hefur verið rænd 30% af því fé sem þarf til viðhalds vegakerfisins.

Vegna fjárskorts hefur Kjalvegur verið skelfilegur undanfarin ár vegna þvottabretta, - og svo holóttur, að orðið Holuhraun kemur upp í hugann varðandi ástand vegarins.   

Sprengisandsleið er auglýst sem stórfelld stytting milli Suðvesturhornsins og helsta þéttbýlis nyrðra.

Þó mun hún ekki stytta leiðina milli Akureyrar og Reykjavíkur.

Hvernig stendur á því að menn láta svona?  Jú, stóriðjustefnan er enn í fullu gildi, sú stefna að reisa sem allra flestar virkjanir fyrir orkubruðlssýkina sem nefnist "sala á rafmagni til orkufreks iðnaðar."

Enn hefur ríkisstjórnin ekki dregið til baka einróma stuðning sinn við risaálver í Helguvík og fíknin í heldur smærri fyrirtæki í "orkufrekum iðnaði" er jafnvel vaxandi ef eitthvað er.  

 

 

Ég sakna fortíðarinnar!

Minnir á næturlendingar í gamla daga.

Myndband Ford bílasmiðjanna um bíl, sem bjargar flugvél til lendingar með því að lýsa upp flugbrautina með bílljósum og þessi pistill er tengdur við, vekur upp minningar um svipaða aðferð sem ég notaði fyrir um 40 árum við að lenda í myrkri á flugvelli í myrkri sem ekki var með brautarljós. 

Ég fékk fjóra bíla í verkefnið, sem stilltu sér upp á fjórum hornum flugbrautarinnar og sneru allir baki við flugvélinni, en bílarnir á brautarendanum, sem flogið var að, höfðu háu ljósin á svo að þau lýstu inn eftir brautinni.

Lendingarljós flugvélarinnar voru síðan notuð þegar komið var niður undir brautina og jafnframt voru afturljós bílanna á fjarlægari brautarendanum notuð sem viðmið.  

Ford bjargar flugvél

Glæsilegt fylgirit, sem hreyfir við okkur.

Ég hef stundum sagt í gamni opinberlega að við Íslendingar ættum að taka okkur ímyndaða 200 mílna ferðamannalandhelgi vegna þess að inn í hana myndi falla sá hluti Grænlands sem næstur er Vestfjörðum. 

Ástæðan fyrir þessum ummælum er sú að þessi hluti Grænlands, sem er næst okkur allra annarra landa, býr yfir slíkum fádæmum af náttúruundrum að það er synd hve mikið tómlæti við Íslendingar höfðum sýnt þeim.  

Fylgirit Morgunblaðsins um ferð Ragnars Axelssonar, Haraldar Sigurðssonar og fleiri um Scoresbysund, langstærsta fjarðar heims, er glæsilegt rit, stútfullt af miklum fróðleik og frábæru myndefni og er til mikils sóma fyrir þá sem að því standa.

Þar að auki snertir þessi firnastóra bráðnandi íshöll kvikuna í athæfi mannkynsins við að ausa gróðurhúsalofttegundum út í loftið og ætti að vekja okkur til umhugsunar um það að við sjálfir erum titrandi á beinunum af æsingi og gróðafíkn yfir þeirri draumsýn að geta komist í hóp oliuframleiðsluríkja heims sem standa fyrir loftslagsbreytingunum, sem geta orðið ein mesta ógn við friðog farsæld á jörðinni.

 

Veðurfar aldanna

Gjástykki bíður eftir marsförum framtíðarinnar.

Ferðir manna á nýjar slóðir hafa ávallt markað mestu framfarasporin i sögu mannkynsins. Dæmin eru fjölmörg og landafundir víkinganna standa okkur Íslendingum næst.

Þessar ferðir og landkönnanarferðir allra alda hafa ævinlega verið dýrar og mörgum þótt nóg um það.

En ævinlega hefur árangurinn skilað sér um síðir.  

Fyrstu ferðir manna út í geiminn og til tunglsins voru óhemju dýrar og hluti af ímyndarkapphlaupi risaveldanna auk þess sem þær gátu haft hernaðarlegt gildi.

Þótti mörgum þeim gífurlegu fjármunum ekki vel varið og á okkar tímum eru hugmyndir manna um ferðir til mars og jafnvel landnám þar litnar hornauga af mörgum. 

Samt hefur það legið fyrir í meira en áratug að landnám á mars er vel hugsanlegt og alþjóðleg samtök um ferðir þangað sendu leiðangur hingað til lands 2002 til þess að velja sér æfingasvæði fyrir marsfara framtíðarinnar í Gjástykki þar sem það bíður eftir framtíðarnotum, rétt eins og Askja hafði beðið eftir tunglförum framtíðarinnar að æfa sig þar árið 1967.  

Mögulegt Marsfar tilbúið

Menningarnýsköpun og heilbrigðiskerfi blæðir.

Það er holur hljómur í fullyrðingum um ahliða uppsveiflu í þjóðlífinu þessa dagana. Þeir sem um uppsveifluna tala virðast aðeins líta aðeins á neyslutölur og hag verslunarfyrirtækja en ekki nýsköpun í menningu, listum og skapandi greinum hugverka á fjölbreyttum sviðum.

Stundum er eins og þessir ráðamenn standi í þeirri trú að svonefnd "íslensk þjóðmenning" fyrri tíma hafi framleitt allt, sem við þurfum á að halda á menningarsviðinu og að nóg sé að rækta það eitt en forsóma í staðinn sköpunarmátt og gleði nútímafólks og ná með því fram sparnaði.

Víst áttum við Íslendingar menningarrisa á fyrri tíð og erum minntir á 150 ára afmæli Einars Benediktssonar á það hve býsn sá maður lagði til íslenskrar menningar og djúprar hugsunar.

En þótt Einar Ben og rithöfundar og tónskáld síðustu aldar hafi verið mikilfengleg fer því fjarri að þau hafi endanlega sagt, sungið og spilað allt, sem við og heimurinn þurfum á að halda.

En manni virðist stundum að ráðamenn okkar haldi það og því sé hægt að skera niður við trog þá, sem veita nýjum hugmyndum og nýrri list inn í þjóðlíf okkar og auðga það og skapa bæði andleg og fjárhagsleg verðmæti.

Ef skrúfað er fyrir það er það ekki bara fjárhagsleg skammsýni heldur ber það líka með sér hnignun og afturför.

En andinn er ekki allt heldur verður heilbrigð sál aðeins til í hraustum líkama.  

Svo er einnig að sjá að sumir telji í lagi að stefna að því að við færumst niður í flokk hinna vanþróuðu þjóða í heilbrigðismálum þannig að hæfileikafólk okkar flytji til útlanda og að hér heima myndist heilbrigðiskerfi lélegrar grunnþjónustu fyrir alþýðuna en hinir ríkari muni einir hafa efni á því að fara til útlanda til lækninga eða skapa tekjur fyrir rándýra einkarekna þjónustu hér heima.

Nú er enn stefnt að skerðingu á nýsköpun á ljósvakamiðlunum. Fækkun þáttagerðarmanna og niðurskurður í töluðu orði fæðir af sér tölvuvalda síbyljutónlist og RUV getur ekki endalaust sótt í gamlar upptökur og flutning endurtekins efnis þótt það sé svo sem ágætt í sjálfu sér á meðan slíkt er gert í hófi.     

   

 

 

 

18 hættu hjá 365 í gær