Sérstakt að hætta skuli vera á þessu hér.

Í þjóðaratkvæðagreiðslu 20. október síðastliðinn vildu 67% þátttakenda að frumvarp stjórnlagaráðs yrði lagt til grundvallar nýrri stjórnarskrá. Nú er svo að heyra á umræðum á Alþingi að menn séu að setja sig þær stellingar að á næsta kjörtímabili muni verða þingmeirihluti fyrir því að hafa þessar kosningar að engu. 

Skyldu vera til fleiri lönd í heiminum þar sem þingmenn eru í fúlli alvöru að velta fyrir sér hættunni á svona löguðu?

Rökin um að tæpur meirihluti þjóðarinnar halda ekki vatni í neinu ríki. Nýlega ákváðu Austurríkismenn með minni þáttöku í þjóðaratkvæðagreiðslu um herskyldumál sín, og var mjótt á munum en samt talaði enginn um hættuna á því að þetta yrði virt að vettugi. fNefna ma´fjölmargar svipaðar þjóðaratkvæðagreiðslur með minni þátttöku. 

43,8 kjósenda samþykkti sambandslagasamninginn við Dani 1918. Aldrei hafa verið bornar brigður á þau úrslit. Þrisvar hafa verið haldnar ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðslur hér á landi síðustu 100 ár og ekki alltaf mikill meirihluti fyrir niðurstöðunni né mikil þátttaka. Ævinlega hefur Alþingi farið eftir þeim þjóðarvilja.

En nú bregður svo við að umræðan snýst um þá hættu að yfirgnæfandi meirihluti fyrir nýrri stjórnarskrá verði sniðgenginn af sjálfu Alþingi Íslendinga. Já, við lifum í einstöku þjóðfélagi.  

Ábyrgðin hjá einum þingmanni

Landið sem æpir á mann.

Einhver stærsti hluti þeirrar upplifunar að fljúga þvers og kruss yfir Eþíópíu er að sjá hve miklir möguleikar búa í jarðhita og vatnsafli í landi, þar sem fólk býr almennt við afar frumstæð kjör og mikinn skort á öllu því sem nútíma þjóðfélagi fylgir. 

Eitt stærsta misgengi jarðar gengur frá norðri til suðurs í gegnum landið, og suður af höfuðborginni Addis Ababa sést vel úr lofti landslag, sem er kunnuglegt fyrir Íslending og gefur til kynna möguleika á jarðvarmanýtingu.

Og þarna er líka vatnsafl, því að enda þótt flestar fréttir, sem við fáum frá þessu landi örbirgðar og skorts, séu af þurrkum, er það hálent að stærstum hluta og augljósir möguleikar við vatnsaflsvirkjana.

Á sama tíma er flogið yfir hvert þorpið af fætur öðru þar sem reykur stígur upp úr þúsundum frumstæðra strákofa og fólkið býr við ófrelsi skorts og ofríki einræðislegra stjórnarhátta.

Alræðisvöldin í landinu hafa vit á því að koma sér í mjúkinn við helsta herveldi og risaveldi heims og uppskera frjálsar hendur til að bæla niður allar tilraunir til lýðræðis, enda er það næsta lítils virði hjá sveltandi fólki.  

Náttúra landsins er fjarri því að komast á lista yfir mestu náttúruundur heims eins og hin íslenska náttúra og þar af leiðandi er hægt að nýta orkulindir landsins án þess að valda óhæfilegum óafturkræfum umhverfisspöllum og eyðileggingu náttúruverðmæta.

Þessi þjóð, sem býr yfir svo merkri sögu, alls 80 milljón manns, á betra skilið en að lifa áfram við þau frumstæðu skilyrði og ófrelsi sem skortur og valdníðsla yfirvalda hafa skapað.

Það er gleðiefni ef við Íslendingar getum gert hvort tveggja í senn, eflt okkur sjálfa og vísindalega þekkingu Íslendinga og reynslu um leið og við bætum kjör nauðstaddrar þjóðar.

Hitt er jafnnauðslegt þar og á Íslandi, að þannig sé um hnúta búið að það sé sett sem takmark og skilyrði fyrir nýtingu jarðvarmans, að heildarnýting hans í landinu verði endurnýjanleg til framtíðar og standist kröfur sjálfbærrar þróunar.

En því miður er hið gagnstæða ljótur blettur á umgegni okkar við þessa dýrmætu auðlind.   

Vinna að 300 megavatta virkjun í Eþíópíu

Til að auðvelda nýja Sjalla-Framsóknarstjórn ?

Það er rétt hjá Framsóknarmönnum, að eins og spilast úr skoðanakönnunum um þessar mundir er langlíklegast að stjórnarmynstrið breytist eftir kosningar. 

Og ef Framsóknn heldur núverandi fylgi verður hún í lykilstöðu til að mynda ríkisstjórn til hægri og vinstri.

Með því að ná um það "málamiðlun" eins og Framsókn segir nú, að taka aðeins lítinn hluta, jafnvel aðeins einn kafla stjórnarskrárinnar til afgreiðslu nú,, sýnist málið snúa þannig að Framsókn að hún haldi betur en ella öllum leiðum opnum fyrir sig eftir kosningar til að mynda stjórn eftir hentugleikum til hægri eða vinstri.  

Ef stjórnarskrármálið rennur alveg út í sandinn á þinginu nú, þyrfti Framsókn að fara að semja við Sjallana um alla stjórnarskrána eins og hún leggur sig og eiga þá við að etja "djúpstæðan ágreining" eins og Bjarni Ben orðar það eða að "henda beri frumvarpi stjórnlagaráðs í ruslafötuna" eins og heyrist hjá öðrum haukum í Sjálfstæðisflokknum, sem telja afgerandi úrslit þjóðaratkvæðagreiðslu í fyrrahaust engu skipta. 

Ef hins vegar Framsókin telur sig getað aflað sér þess áfanga núna inn í þessa umfjöllun eftir kosningar, að hafa komið einum eða fleiri köflum í gegn í bili, hugsanlega gegn loforði um að þau verði staðfest á eftir kosningar, sýnist hún standa betur að vígi ef hún telur sig þurfa að mynda hægri stjórn.

Eins og ævinlega eru það pólitískir stundarhagsmunir sem vilja ráða för í máli, sem snýst ekki aðeins um einar kosningar eða eina ríkisstjórn, heldur grundvallarlög sem tryggja það að allt vald komi frá þjóðinni. 

Framsóknarflokkurinn má eiga það að hann lagði í raun fram einu raunhæfu tillöguna um gerð nýrrar stjórnarskrár í ársbyrjun 2009 fyrir kosningarnar þá, sem sé þá að með einfaldri stjórnarskrárbreytingu yrði málið tekið af hinu augljóslega vanmegna Alþingi og fært í hendur sérstaks stjórnlagaþings með þjóðaratkvæðagreiðslu í kjölfarið. 

En Sjálfstæðismenn eyðilögðu þetta með málþófi. Þess vegna er það harmsefni hvernig hluti Framsóknar hefur í raun spilað, meðvitað eða ómeðvitað, með Sjöllunum í að tefja málið og eyða því. 

Nú heyrist á Alþingi að komin sé upp svipuð staða og þras á Alþingi um einstök atriði stjórnarskrárinnar og var fyrir 13 árum. Sama staglið um auðlindaákvæðið og þá. Sama staglið og var fyrir kosningarnar 2007. 

Í bæði þessi skipti dagaði málið uppi fyrir bragðið og í næstum 70 ár hefur stjórnarskrármálið ævinlega dagað uppi í meðförum þingsins.

Hvenær ætla menn að læra af þessari 70 ára reynslu? Aldrei? 

 

P. S. Nú síðdegis kemur í ljós að sú leið, sem Framsókn lagði til í þessu máli, náði ekki eyrum þremenninganna sem standa að þeirri "lausn" sem þeir hafa lagt til. Kannski hefur hún ekki hlotið hljómgrunn vegna þess að ekki hefur þótt ástæða til að auðvelda Framsókn sitt forna spil með að vera "opin í báða enda" eins og það var kallað, meðan hún hafði allt frá stofnun til 2007 það uppi í erminni að mynda sterka meirihlutastjórn með Sjálfstæisflokknum.  

 

P. S. nr. 2. Það er margt á sveimi. Farsinn færist í aukana. Sé nú að í tillögu Framsóknar hefði falist að þeir, sem ættu nýtingarrétt á sjávar- og orkuauðlindum fengju um leið ígildi eignarréttar! ÞAuðvelt að mynda stjórn með Sjálfstæðisflokknum með því að ganga lengra en hann í að halda eignarhaldinu á auðlindunum frá þjópinni! Til viðbótar hugmyndinni um að færa klukkuna aftur á árin 2000 og 2007 ! 

 

Leggja fram málamiðlun um auðlindaákvæði

Hverjir eru á móti hverju?

Óstaðfestar véfréttir eru nú á sveimi í fjölmiðlum um það sem sé að gerast á Alþingi í stjórnarskrármálinu.

Ein er þess eðlis að það sé ekki meirihluti fyrir því að beita heimild til þess að takmarka ræðutíma um stjórnárskrármálið, - sem sagt, - minnihluti þingmanna myndu styðja það að afstýra málþófi. 

Hitt fylgir ekki með hverjir það séu sem mynda þann meirihluta, sem komi í veg fyrir að nota þessa lagaheimild.  

Önnur er sú að einstakir þingmenn í stjórnarliðinu séu á móti sumum þeirra breytinga sem búið er að gera á frumvarpi stjórnlagaráðs og því sé ekki meirihluti fyrir frumvarpi stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar. Ekki fylgir sögunni hvaða þingmenn þetta séu né hvað það sé, sem þeir séu á móti.  

Árni Páll Árnason sagði í sjónvarpi að allt þyrfti að vera uppi á borðinu í þessu máli. Af hverju má þá ekki láta á það reyna hverjir það eru, sem vilja ekki að umræður um stjórnarskrármálið séu takmarkaðar og málið klárað?

Og af hverju fáum við ekki að vita hvaða þingmenn eru á móti hverju í núverandi frumvarpi meirihluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar?  

Það eru að koma kosningar og ætti að vera hið besta mál fyrir frambjóðendur og kjósendur að þessi mál upplýsist og "séu uppi á borðinu." Eða er það ekki? 

Stundum hefur orðið samtrygging verið notað um ákveðna hjarðhegðun flokka og þingmanna, sem stundum birtist meðal annars í því að þeir "kóa" hver með öðrum þegar verið er að klúðra málum og eru meðvirkir í því að uppljóstra engu það sem er að gerast, hverjir eru á móti hverju, hverjir séu með hverju og hverjir séu að tefja, stagla, staga, þrasa og þusa.

Illu heilli tókst Sjálfstæðismönnum að koma í veg fyrir það með málþófi fyrir kosningarnar 2009 að gerð yrði einföld stjórnarskrárbreyting þess efnis, að eftir 70 ára árangurslaust þóf með stjórnarskrána, yrði málið tekið af þinginu og fært í hendur sérstöku stjórnlagaþingi, sem semdi nýja stjórnarskrá, sem þjóðin tæki síðan afstöðu til.

Nú virðast líkur aukast á því með hverjum af þeim örfáu dögum, sem eftir eru á þinginu, að Alþingi sanni það enn einu sinni að því sé um megn að fást við stjórnarskrármálið, enda eru þingmenn þá að fjalla um starfsskilyrði sjálfra sín.

Þingið hefur haft nægan tíma, fjögur ár til starfans en samt er það komið í tímaþröng örfárra daga.

Og síðan er boðið upp á setningu eins og þessa, sem þingmaður sagði á ljósvakanaum áðan: "Við ætlum að nota tímann í kvöld og áfram til að fjalla um hvernig við getum notað hinn knappa tíma, sem við höfum."

Ég segi bara: Kanntu annan?

Búnir að hafa marga daga, vikur, mánuði og ár til að komast hjá svona ástandi varðandi stjórnarskrármálið. Það er erfitt að halda í vonina þegar horft er upp á þetta en ég ætla samt að biðja Guð um að hjálpa þinginu þegar ég fer að sofa í kvöld.   

 

     P. S. Aldrei þessu vant vill einhver þeirra setninga, sem eru í pistlinum hér fyrir ofan, endilega vera                með smærra letri en hinar og allar tilraunir mínar til að laga þetta hafa mistekist. Biðst                          afsökunar á þessu.  

Málin rædd af opnum hug

Fordómarnir varðandi vetrartímann.

Það þykir fréttnæmt í meira lagi og jafnvel ótrúlegt að erlendum ferðamönnum skuli fjölga hér á landi. Landlægir eru þeir fordómar að Ísland sé dauðadæmt land fyrir ferðamenn af því að hér sé of kalt, of mikill vindur, of mikill snjór eða rigning og of dimmt í dimmasta skammdeginu. 

Þetta eitt, dimman í skammdeginu, á raunar ekki við nema á tímabilinu frá 1. nóvember til 10. febrúar eða í rúma þrjá mánuði.

Alla aðra tíma ársins er dagurinn ekkert styttri hér svo neinu nemi en á suðlægari breidargráðum og meira að segja mun lengri í rúma þrjá mánuði á sumrin.

Það þýðir að myrkur á ekki að vera fælandi frá 10. febrúar og fram í júní og ekki heldur frá septemberbyrjun fram í októberlok.  

Síðan er eins og alltaf sé gert ráð fyrir því að markhópurinn, sem eigi að lokka til landsins, sé að leita að því sömu og við sjálf, sem viljum auðvitað upplifa eitthvað nýtt og öðruvísi en er hjá okkur, sól og hita og logn og stækju þegar við förum til sólarlanda.

En þeir sem eiga heima í þessum sólarlöndum eru einmitt, eins og við, að leita að einhverju nýju og öðru til að upplifa en er í heimalöndum þeirra. Í þeirra tilfelli er það  einstæð náttúra og eitthvað annað en sól og hita, logn og stækju sem þeir eru fyrir löngu orðin hundleið á sem gráum hversdagsleika.

Það virðist undrunarefni fyrir Íslendinga að nokkur skuli vilja koma til Siglufjarðar nema um hásumarið.

Rétt eins og Síldarminjasafnið og margt fleira skemmtilegt fari frá Siglufirði á veturna.

Og Siglufjörður í vetrarríki er jafnvel tignarlegri staður en um sumarið og enginn fer á skíði í júlí, er það?  

Vetrarferðamennska tekið stakkaskiptum

Mikið var Laxness heppinn !

Á fjórða áratug síðustu aldar stóð styrr um það hvort Halldór Laxness ætti að fá greidd listamannalaun úr ríkissjóði. Eftir að hann skrifaði Sjálfstætt fólk lögðust til dæmis margir Framsóknarmenn með Jónas frá Hriflu í broddi fylkingar gegn því að manninum yrði gert kleift að skrifa slíkt "níð". 

Rétt er að geta þess að skoðanir manna fóru ekki alveg eftir flokkslínum í þessu efni, en þeir, sem voru andsnúnir Laxness gátu þó látið skera framlög til hans verulega niður. 

En mikið var nú Halldór Laxness heppinn að ekki fóru fram skoðanakannanir á þessum tíma.

Þá hefði allt eins verið viðbúið að þingmenn hefðu beygt sig fyrir þrýstingi og tekið af honum stuðninginn, jafnvel strax í upphafi.

Og þjóðin hefði losnað við þá "óværu" sem ritstörf hans voru og þær "fyrirlitlegu" afurðir, sem af ritstörfunum spruttu. 

Meirihluti andvígur listamannalaunum

Flugfreyjur spjara sig vel.

Sigurlaug Sverrisdóttir er ekki fyrsta íslenska flugfreyjan sem spjarar sig vel. 

Þóra Guðmundsdóttir stofnaði flugfélagið Atlanta 1986 með Arngrími Jóhannsyni flugstjóra, manni sínum og var sagt í gamni að bókhald félagsins og aðalskrifstofa væri í eldhúsinu heima hjá þeim, enda viðskiptahugmyndin tær snilld og afar heimilsvæn.

1950 vann íslenska flugfreyjan Margrét Guðmundsdóttir alþjóðlega samkeppni á sínu sviði og á sínum tíma var Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra flugfreyja og formaður flugfreyjufélags Íslands.

Námsárangur íslenskra kvenna sýnir og sannar að gríðarlegir hæfileikar og mannauður býr í íslenskum konum.

Það var gaman að heyra á rás 1 á RUV í dag hvernig Sigurð Grímsson kvikmyndatökumaður lýsti heimsókn sinni og Angeliku konu hans til lítils samfélags á eyju við Afríku, þar sem konur hafa meir völd en karlar og velja sér eiginmenn en ekki öfugt eins og áður var lenska á Vesturlöndum.

Þetta er samfélag iðins og vinnusams fólks og lifandi sönnun þess að mannkynið þarf á hæfileikum, völdum og áhrifum sterkra kvenna að halda.  

 

 

Var flugfreyja en á nú flugfélag

Óheft umferðarvaldbeiting.

Við Íslendingar höfum stundað nokkurs konar umferðarvaldbeitingu gegn hver öðrum svo lengi sem munað verður aftur í tímann. Umferðarfrekjurnar fara sínu fram af því að ekkert eftirlit eða aðhald ríkir.

Fyrir bragðið tapa allir á þessu þegar upp er staðið. Bílstjórinn sem drullast ekki af stað á grænu ljósi og kemur með því í veg fyrir að þeir, sem eru fyrir aftan hann komist yfir, lendir kannski sjálfur aftar í röðinni á næsta ljósi og bölvar hinum, sem eru fyrir framan hann og tefja hann, í sand og ösku.

Bílstjóri sem leggur bíl sínum í tvö stæði, jafnvel með línuna sem afmarkar bílastæðin undir miðjum bílnum og gefur skít í aðra, sem þurfa að nota bílastæði, bölvar síðan kannski öðrum bílstjóra í sand og ösku, sem notar sama tillitsleysi gagnvart honum þegar hann þarf að leggja næst.

Þetta ástand líðst af því að lögreglan gerir ekkert í málinu. 

Í tilfellinu, sem hér er sýnt á efri myndinni í bílastæði í Hamraborg þar sem oft er slegist um stæðin, komst ég aðeins á litla rauða bílnum inn í afmarkað stæðið, af því að ég er á minnsta og mjósta bílnum í umferð. Annars hefði bílstjóranum tekist ætlunarverk sitt að helga sér tvö stæði eins og sá, sem frekjast á neðri myndinni.  

 

Það er næstum regla frekar en undantekning að einhvers staðar í borginni noti ófatlaðir stæði fyrir hreyfihamlaða. Þetta ástand líðst, af því að lögreglan gerir ekkert í málinu.

Algengt er að bílstjórar, sem verða þess varir að bílstjórar á akrein við hliðina þurfi að skipta um akrein, gefi í og reyni að hindra akreinaskiptinguna. Þetta ástand líðst af því að ekkert er gert til að taka í taumana.

Bílstjóri sem tefur umferð fyrir tugum bíla með því að gefa ekki til kynna með stefnuljósagjöf að hann ætli að beygja lendir síðan kannski sjálfur í því á næstu gatnamótum eða hringtorgi að aðrir tefji fyrir honum og bölvar þeim í sand og ösku. Þetta ástand líðst af því að ekkert er gert til þess að taka í lurginn á hinum tillitslausu.  

Bílstjóri sem ekki ætlar að beygja til hægri við gatnamót og plantar bíl sínum þannig við gatnamótin að að ekki sé hægt að fara fram úr honum fyrir þá sem vilja beygja til hægri, lendir síðan kannski sjálfur í að vera þolandi frekjunnar á næstu gatnamótum.

Í flestum ofangreindum tilfellum græðir frekjuhundurinn ekkert á framferði sínu.

En hann fer sínu  fram af því að hann kemst upp með það og þegar þetta framferði er orðin viðtekin og refsilaus regla verður afleiðingin hernaðarástand í umferðinni.

Það er ágætt að tala um umferðarátak. En munurinn á okkur hér á Klakanum og bílstjórum í mörgum öðrum löndum er sá, að við komumst upp með þetta.

Ég minnist þess ekki að hafa nokkurn tíma séð lögreglu taka til hendi varðandi ofangreind atriði en séð í hundruðum skipta afskipti hennar af ökuhraða, sem er auðvitað hið besta mál.

Erlendis þurfa frekjuhundar í umferðinni, sem leggja til dæmis illa í stæði,  að taka áhættu af því að vera sektaðir eða bílar þeirra jafnvel fjarlægðir. 

Hér geta menn komist upp með það dag eftir dag að fara sínu frám án þess að taka nokkra áhættu af því að taka sjálfir neinum afleiðingum.  

Sáttmáli um betri umferð

Ef annað dugar ekki verður meirihlutinn að ráða en ekki neitunarvald

Í 70 ár hefur það komið í veg fyrir gerð heillar nýrrar stjórnarskrár að ævinlega hafa einhverjir borið það fyrir sig að alger eining yrði að ríkja um málið og komist upp með það að beita neitunarvaldi. 

Fjöldi góðra tilrauna til þess, til dæmis hjá Bjarna Benediktssyni 1953 og Gunnari Thoroddsen 1983, rann út í sandinn vegna beitingar slíks neitunarvalds.  

Það er út af fyrir sig æskilegast að allir séu sammála um lausn víðfangsefna. Stjórnlagaráði tókst að afgreiða frumvarp sitt einróma, 25-0 þótt enginn fulltrúa væri ánægður með allt í því. 

Þetta, að allir séu sammála, á við um stærðfræðidæmi og efnafræðii- og eðlisfræðiformúlur. En um mannleg málefni er þetta erfiðara og oft, jafnvel við samningu stjórnarskráa hér á landi og erlendis, hefur, þegar ekki hefur fengist samstaða, orðið að grípa til þess að meirihlutinn ráði.

Þetta gerðist í stærstu breytingu núverandi stjórnarskrár 1959 þegar Framsóknarflokkurinn, annar stærsti stjórnmálaflokkurinn lagðist gegn þeirri sjálfsögðu breytingu og lýðræðisumbót, eftir að hafa haldið málinu að mestu í heljargreipum í 32 ár.  

Nú hefur Sjálfstæðisflokkurinn leikið þennan leik í fjögur ár og reynt að tefja fyrir málinu og eyða því á alla lund, allt frá því er þingmenn flokksins beittu strax málþófi til að stöðva það á útmánuðum 2009. 

Samt telja 18% stuðningamanna flokksins brýnt að afgreiða málið fyrir þingkosningar samkvæmt skoðanakönnun, og hlutföllin á milli þeirra sem telja það brýnt og inna sem telja það ekki brýnt eru 45 á móti 39.

Miðað við fjögurra ára andóf Sjallanna gegn málinu tel ég fullreynt að ekki sé hægt að fá þá til að fallast á það, sem varð niðurstaða þjóðaratkvæðagreiðslu í október þ. e. að leggja frumvarp stjórnlagaráðs til grundvallar nýrrar stjórnarskrár.

Það eru mörg dæmi fyrir því, bæði hér á landi og erlendis að stórmál hafi orðið að leiða til lykta með því að meirihlutinn ráði.  

Þannig var það naumur meirihluti sem samþykkti stjórnarskrá Bandaríkjanna í upphafi.

Og 1961 var það naumir meirihluti á Alþingi sem samþykkti samninga við Breta um lausn landhelgismálsins.  

  

45% vilja afgreiða frumvarpið

Gef oss 2007 aftur !

Ég hef að undanförnu verið að benda á það, að stjórnmálaflokkarnir tveir sem leiddu þjóðina í tólf ár fram til 2007 með þeim afleiðingum að uppblásið bankakerfið var í raun hrunið þá,  eru með fylgi allt upp á 40 þingmenn gegn 23 í skoðanakönnunum. 

Þess vegna er það rétt hhjá Þorsteini Pálssyni að með þessu áframhaldi gætu kostirnir verið skýrir varðandi næstu stjórn og að Framsóknarflokkurinn verði í gamalkunnugri lykilstöðu.

Sjálfstæðisflokkurinn var með ágætan fulltrúa í Silfri Egils áðan sem gaf sýn inni í hugarheim þeirra, sem þar ráða ferðinni.

Hann fullyrti margt.

Að þjóðaratkvæðageiðslan í fyrrahaust hefði verið marklaus af því að minnihluti þjóðarinnar tók þátt í henni. Hið rétta er að litlu munaði að helmingur kosningabærra manna tæki þátt.

En væntanlega telur þá þessi Sjalli að þjóðaratkvæðagreiðslan um sambandslagasamninginn 1918 hafi verið marklaus af því að minnihluti kosningabærra manna tók þátt í henni.

Og að ekkert sé að marka neinar forsetakosningar í Bandaríkjunum frá upphafi af því að innan við 30% kosningabærra manna kjósi að meðaltali hvern forseta.

Sú var tíð að Sjálfstæðisflokkurinn taldi sig brjóstvörn lýðræðisins á Íslandi. Nú tala talsmenn hans hins vegar einföldustu lýðræðisreglur niður og berjast með kjafti og klóm gegn lýðræðis- og réttarbótum hvenær sem þeir koma því við.

Sagt var í Silfrinu að minnihluti þingmanna vildi nýja stjórnarskrá. Samt fóru atkvæðagreiðslur þar 30 - 15.

Grundvöllur svona leikfimi er sá að telja ævinlega að þeir sem ekki greiddu atkvæðii eða sátu hjá hafi verið á móti viðkomandi máli eða frambjóðanda.  

Sjallinn ungi sagði til dæmis að sá fulltrúi í stjórnlagaráði, sem flest atkvæði fékk, hefði aðeins verið með 4% fylgi,  en í sibylju eru Sjallar að gera lítið úr fulltrúunum með svona talnaleikfimi.

Hið rétta og óumdeilanlega er að 28 þúsund manns eða meira en þriðjungur þátttakenda settu nafn Þorvaldar Gylfasonar á kjörseðil sinn og töldu þannig rétt að hann yrði einn af 25 kjörnum fulltrúum.

Sjallinn ungi í Silfrinu hefði kastað fram tölunni 3% varðandi mig og Salvöru Nordald þegar hið rétta er að um  24 þúsund kjósendur, eða 30% settu okkar nöfn á kjörseðilinn sem viljayfirlýsingu um að við yrðm í hópi 25 fulltrúa á stjórnlagaþingi.

Það er ömurlegt að neyðast til að fást við svona rangfærslur.  

Gaman væri að þessir leikfimismenn svöruðu því hve margir hefðu kosið Bjarna Benediktsson í síðustu kosningum.

Með hugarleikfimi sinni myndu þeir fá út að enginn hefði kosið hann, því að þeir sem kusu lista Sjálfstæðisflokksins í kjördæmi hans hefðu verið að kjósa listann sem heild en ekki einstaka frambjóðendur á listanum !  

 

Kjósendur hafi nú skýra valkosti