Eitt af einkennum kreppunnar?

Eftir klukkan fimm á föstudag myndaðist umferðaröngþveiti á leiðinni frá Reykjavík austur fyrir fjall. Jón, bróðir minn og Stefán Karl Stefánsson, sem ætluðu að hitta mig á Selfossflugvelli héldu á tímabili að kæmust ekki austur, - allt stóð fast.

Í kvöld snerist þetta við. Ég set fram tilgátu í nokkrum iiðum um ástæðu þessa:

1. Allir Íslendingar sem máttu sín eihvers voru svo mikið erlendis í gróðærinu. Það var "in". Púkó að húka á klakanum. Nú er öldinn önnur.

2. Allt í einu kom hrunið og þá var á svipstundu orðið "in" að ferðast innanlands.

3. Allir, sem sjá einhvern minnsta möguleika til þess að græða á þessu kreppufyrirbrigði, standa nú fyrir uppákomum og hvers kyns starfsemi út um allar koppagrundir til að græða á þessu. Hljómsveitir, sem höfðu legið í dái árum saman hafa sprottið upp til að fara hamförum um landið til að græða á ný og endurvekja forna dýrð.

4. Afleiðingin er stanslaus röð allra faratækjanna sem voru keypt í gróðærinu, út úr borginni austur og vestur í sumarbústaðina, sem þutu upp eins og gorkúlur á undanförnum árum.

Í óleysanlegri umferðarflækju viðra menn ofurjeppana, stóru húsbílana og bílana með stóru hjólhýsin í eftirdragi. Jónarnir og Gunnurnar sem verða að láta sér nægja minni bíla, eru líka á ferðinni og taka þátt þessum leik, kannski með litla tjaldvagna eða kerrur.

Þeir sem misstu allt og geta ekki tekið þátt í leiknum horfa á þetta í sjónvarpinu og dæsa.

5. Til að gæta allrar sanngirni verður að geta þess að það er ekki um hverja helgi sem slíkt góðviðri ríkir um allt land og í landi með kaldasta sumrinu í Evrópu er skiljanlegt að slíkt tækifæri reyni allir að nota.

Mikil umferð til Reykjavíkur

Rannsóknarferðin á Vatnajökul, - síðasti dagur.

Hér kemur síðasti ferðadagur minn í rannsóknarferð Jöklarannsóknarfélagsins um Vatnajökul á dögunum.

Hápunkturinn hjá mér var ferð á Bárðarbungu, en efsta myndin er tekin á henni.

Hægt er að stækka myndirnar með því að smella á þær í tveimur áföngum.  

Þennan dag var reyndar farið líka upp á Öræfajökul.

En fyrir mig lá beint við að fara á Bárðarbungu með tilliti til þess að þaðan var síðan nokkuð bein leið um Skaftárkatla suðvestur um niður af Tungaárjökli.

Á næstefstu mynd má sjá ferðafólkið skála á Bárðarbungu og horfa yfir víðernin í allar áttir. 

 

 

Við ætluðum að vera í samfloti í ferðinni alla leið niður af jöklinum á tveimur bílum, ég á jöklasúkkunni litlu, og Snæbjörn Pálsson á Toyota Landcruiser jöklajeppa sínum og ferðafélagi hans, Jóns Elíasson, prófessor.

 

 

 Veðrið var frábært, útsýni til Öræfajökuls í suðri og ekki amalegt að stansa á áningarstöðum og njóta útsýnisins.

 

 

Við rætur Bárðarbungu, norðarlega á jöklinum, voru gerðar mælingar og tekin sýni. 

 

Af þessum mælingum eru þrjár myndir.

 

Þær tvær neðstu sýna þegar borað er niður í jökulinn til að ná ís til að mæla.

 

Hann er síðan lagður í stokk, hlutaður í sundur og hvert stykki mælt. 

Snjóþekja nýsnævis eftir hvern vetur er um sjö metra þykk. 

 

 

Líklega er hún enn þykkari uppi á bungunni og ekki er hægt annað en fyllast aðdáun á afreki Loftleiðamanna 1951 þegar þeir grófu skíðaflugvél bandaríska hersins upp úr jöklinum og drógu hana niður af jöklinum. 

 

 

 

 

 

 

 

Síðan var haldið á Bárðarbungu og stansað á norðvesturbrún hennar þar sem útsýnið er að sjálfsögðu óviðjafnanlegt í eins góðu veðri og var þarna, í 2009 metra hæð.

Það er mesta hæð sem íslenskir jöklajeppar komast í.

Aðeins einu sinni hefur jöklajeppi farið hærra, en það var vorið 1991 þegar bíll frá Bílabúð Benna tókst að komast upp á Hvannadalshjúk á eigin vélarafli, að vísu að hluta til með vindu, sem fékk rafafl upprunnið í vél bílsins.

 

Á myndinni hér við hliðina er horft til vesturs yfir Tungnafellsjökul og Hofsjökul fjær, en þetta sést betur með því að stækka myndina með því að smella á hana í tveimur áföngum. 

 

 

 

Síðan tók við ferðalagið niður af jöklinum með viðkomu hjá mælingamönnum við Skaftárkatla.

 

 

Það á helst að vera regla að vera ekki einbíla á ferð á miðhálendinu.

Þess vegna höfðum ég samflot með þeim Snæbirni og Jónasi og kom sér vel að vera ekki einn því að þar kom að Snæbjörn kippti í Súkkuna mína á einum stað, en skömmu síðar festi hann sinn bíl, og þá var komið að því að borga til baka og kippa í hann.

Neðsta myndin á síðunni er síðan tekin á leiðinni frá Jökulheimum vestur að Vatnsfelli og hinni eiginlegu jöklaferð lauk síðan við Hrauneyjar þar sem leiðir skildu.

Sól er að setjast og Loðmundur, Hekla og Þóristindur blasa við.

 

Þetta var frábær ferð, þessi dásamlelga blanda af erfiðleikum og dimmviðri og dýrlegu veðri suma dagana, að ekki sé minnst á hin einstæðu náttúrufyrirbæri sem þrædd höfðu verið eins og upp á festi með gimsteinunum Grímsvötnum, Kverkfjöllum, Bárðarbungu, Vatnajökli og mikilúðlegu landslagi á leiðunum upp og niður.

Tímarnir breytast. Ný svæði uppgötvast.

Þegar ég var ungur þekkti ég ekki nokkurn mann sem hafði gengið á Esju. Slíkt var fáheyrt. Hvað þá að ganga á Hvannadalshnjúk.

'"Laugavegurinn" frá Landmannalaugum í Þórsmörk var óþekktur.

Nú morar allt af fólki, jafnvel manns nánustu, sem hefur gengið á fjöll. Sjálfur er ég eini maðurinn í heiminum sem hefur gengið tvisvar niður af Esjunni en aðeins einu sinni upp.

Hélt fimmtugsafmæli í kyrrþey og gekk á Esju til að taka mynd af kappgöngu upp á fjallið fyrir Stöð tvö. Náði að mynda upphafið og það þegar fólkið kom upp á brún.

Í dag hef ég verið með hópi á vegum Landverndar í stórkostlegu veðri í Gjástykki að skoða "sköpun jarðar."

Komst lengra gangandi en mig hafði órað fyrir því að skammt er í aðgerð á hné. Kannski með Gunnari Birgissyni.  

Fyrr í dag voru það Þeystareykir ov meðfylgjandi eru tvær myndir frá því svæði sem stefnir í að verða virkjuunarsvæði á við Helligsheiði. 

Á morgun verður það Leirhnjúkur og svæðið þar sem marsfarar framtíðarinnar vilja æfa sig, þó ekki innan um borholur, gufuleiðslur, stöðvarhús og háspennulínur.

Svæðið norðan Mývatns, Þeystareykir, Stóra- og Litla-Víti, Gjástykki-Leirhnjúkur býður upp á einstaka hringleið sem er nánast ókunnug öllum.

En hver veit hvað framtíðin ber í skauti sér. Mun blogga síðar með myndum um ferðina. 

Settu Íslandsmet í Esjugöngu

Jackson - Björk.

Michael Jackson og Madonna voru kóngur og drottning í ríki poppsins í kringum 1990. Þau nutu þess að ítrasta tækni og og nýting gríðarlegrar líkamlegrar getu gátu magnað upp tónlist þeirra.

Bara það eitt var rosalegt að horfa á hvernig Jackson fór hamförum á sviðinu á þann hátt að aðrir litu út eins og smá spítukallar. Hann leit því vafalaust á endurkomu sína líkt og hnefaleikameistarar sem æfa eins og berserkir til að komast í fyrra form. 

Tískan ræður miklu í poppinu. 1956 gufuðu sykursætu dægurlögin í gamla stílnum nær upp ásamt stórhljómsveitunum og rokkið með Presley í fararbroddi tók öll völd.

Síðan kom diskóbylgan, Bee Gees og Abba, en þegar pönkið kom þar á eftir fyrirlitu sumir helstu pönkararnir Abba ósegjanlega opinberlega.

Í dag viðurkenna þeir stórkostlega tónlist Abba.

Upp úr miðjum sjöunda áratugnum var Presley horfinn, - Bítlabylgjan hafði sópað honum í burtu.

En það sem einu sinni var gott verður það yfirleitt aftur. Presley var og er kóngurinn og Abba hefur náð nýjum hæðum í flutningi annarra.

Ég hef sett fram þá kenningu að Björk hafi verið réttur listamaður á réttum tíma þegar hún sló í gegn eins og sagt er.

 Þegar hún kom fram höfðu Michael Jackson og Madonna verið mögnuð upp í áður óþekktar hæðir með hin ofurtæknilegu, flóknu, fyrirferðarmiklu og hátimbruðu uppsetningu.  En ackson og Madonna var komin á endastöð, rétt eins og að tískufyrirbrigði, hvort sem það eru útvíðar skálmar, pínupils eða himinhá stél á bílum.  

Það var ekki hægt að ná lengra í þessari tegund skemmtunar og veröldin þráði eitthvað gerólíkt. Hún fann það meðal annars í Björk, með sína ótrúlegu og barnslegu rödd og framkomu, einfaldleikann og frumleikanna í fyrirrúmi.

Án Jackson og Madonnu er óvíst að Björk hefði slegið jafn vel í gegn og hún gerði á hárréttu augnabliki. Hún og Íslendingar eiga því óbeint Jackson mikið að þakka.

"Ars longa, vita brevis." Listin er löng en lífið er stutt. Undrabörn gefa heiminum mikið en færa miklar persónulegar fórnir með því að vera rænd æsku sinni eða skorta persónulegan þroska.

Mozart, Presley, Jackson og fleir nöfn koma í hugann, loguðu skært og brunnu upp.

Jackson var risi í poppinu, alla tíð frá hann sem barn söng "Santa Claus is comin to-night" svo að líklega verður aldrei gert betur.  

Jackson æfði af kappi

Ísland skal rísa !

Það blés ekki byrlega fyrir Vestmannaeyjum fyrir rúmum 36 árum. Hraunstraumar ógnuðu bæði byggðinni og höfninni, sem menn sáu fram á að gæti lokast. Ógleymanlegt er kvöldið þegar suðaustan hvassviðri feykti glæringum inn um glugga á húsum og kveikti í þeim.

Í umræðuþætti í sjónvarpi ræddu menn um þann möguleika að flytja byggðina að Dyrhólaósi og gera þar höfn. Þegar sú umræða var komin hvað lengst, sagði Ólafur Jóhannesson hátt og snjallt og af miklum þunga: "Vestmanneyjar skulu rísa!"

Þetta var vendipunktur í umræðunni þetta kvöld og við vitum um framhaldið.

Nú sér maður hugmyndir manna sem eru tilbúnir til að fórna mestu verðmætum landsins, einstæðri náttúru hennar, með því að virkja allt sundur og saman og selja með allt að 30% orkutapi á útsölu og heildsölu til útlanda, og skuli andvirðið renna í Icesave-skuldirnar.

Slíkar hugmyndir eru jafnvel verri en þær að afsala auðlindum landsins til lands og sjávar til útlendinga því að þær bera í sér stórfellda og óáfturkræfa eyðileggingu stærstu auðlindar landsins um þúsundir ára.  

Þessar hugmyndir eru jafnvel verri en að selja handritin útlendingum.  

Það er sótt að Íslandi bæði utan frá og innan frá. Ég heyri fyrir mér í þungri röddu Ólafs Jóhannessonar þegar hún myndi hljóma ef hann væri á lífi: "Ísland skal rísa!"

Umsátur um Ísland

Tekinn tvisvar vegna óíslenskrar tillitssemi !

Þessa helgi verð ég á ferð með hópi fólks um Þeystareyki, Leirhnjúk og Gjástykki.

Til að undirbúa ferðina sem best og hafa sem besta aðstöðu og tækjakost, ákvað ég að fara norður í jómfrúarferð á aldarfjórðungsgömlum frambyggðum Rússajeppa, sem er ódýrasti húsbíll landsins, og ég hef haft undir höndum.

Á myndunum er hann kominn til Akureyrar, en á tímabili var vafasamt að hann kæmist lengra en í Langadal.  

Þessi gamli bíll getur haldið yfir 90 kílómetra hraða á jafnsléttu en þá er hin gamla og slitna vél þanin til hins ítrasta bensíneyðslan eykst og þetta er ekki góð meðferð á bílnum.

Ég ók því yfirleitt á um 75-80 km hraða og gat hvort eð er ekki haldið 90 km hraða upp bröttustu brekkurnar.

Þetta var samt skemmtileg ferð vegna þess viðfangsefnis sem var stanslaust alla leið, að vera ekki til trafala fyrir aðra og hraðskreiðari bíla.

Alla leiðina var ég með augun á baksýnisspeglunum og oftast tókst mér að hleypa öðrum bílum fram úr mér án þess að þeir tefðust.

Þá vék ég eins vel og ákveðið út á hægri kantinn og mér var unnt og gefa stefnuljós sem benti þeim á að ég vildi hjálpa til við framúraksturinn.

Þegar þeir fóru fram úr hægði ég á mér svo að framúraksturinn tæki sem minnstan tíma.

Slíkt athæfi er að vísu fáheyrt á Íslandi. "Lestarstjórar" eru fleiri hér á landi en í nokkru öðru land, víkja ekki út á vegaxlir og virðast jafnvel gera í því að gera framúrakstur sem erfiðastan eða ómögulegan.

Um daginn var ég í tveggja kílómetra langiri bílalest á eftir einum slíkum sem hélt sig kyrfilega inni við miðju vegar á 70 km hraða og hægði á sér niður í 55 ef hann mætti bíl. ég hafði ánægju af að fást við þetta.

Minnugur þess hve þetta ergði greinilega marga í lestinni fannst mér nú komið tækifæri fyrir mig til að ergja ekki aðra vegfarendur heldur gleðja þá.  

 Ég varð oft var við að bílstjórarnir á eftir mér "lásu" ekki veginn framundan, biðu of lengi með framúraksturinn svo að þeir misstu af tækifærinu eða reyndu framúrakstur þegar blint var framundan og ég hafði séð nokkru fyrr að bíll kom á móti.

Kom því stundum fyrir að ég hélt mig vel við miðlínu og gaf meira að segja einu sinni stefnuljós til vinstri til að aðvara þann sem vildi fram úr beint í flasið á bíl sem kom á móti.

Aðalatriðið var að mér tókst að koma í veg fyrir að ég yrði "lestarstjóri" að óþörfu og valda töfum og hættu.

Í Langadal gerðist hins vegar einstakt atvik. Lögreglan tók mig tvisvar með litlu millibili! Blikkandi ljós og allur pakkinn.

Slíkt hendir hinn almenna bílstjóra varla nokkurn tíma.

Í fyrra skiptið komu þeir á eftir mér og sögðust stöðva mig vegna ábendingar sem þeir hefðu fengið um það að akstur minn væri óvenjulegur og að stundum færði ég bílinn skyndilega frá miðju út á kant.

Þetta teldist það óvenjulegt að rétt væri að gæta að því hvort ökumaðurinn væri ölvaður eða eitthvað annað að hjá honum eða jafnvel bæði honum og bílnum.

Eftir að ég útskýrði málið, leyfðu þeir mér að halda áfram. Ég hafði reyndar vikið alveg sérstakega fljótt og vel fyrir þeim vegna þess að ég hélt að þeir væru að elta hraðskreiðari bíla sem höfðu rétt áður farið fram úr mér.

Var svo sannfærður um þetta eftir að þeir stöðvuðu mig að ég álpaðist til að segja við þá að radarinn hjá þeim væri áreiðanlega skakkur um minnst 20 km ef hann sýndi mig á ólöglegum hraða.

Ég fékk að halda áfram en Adam var ekki lengi í paradís. Nokkrum kílómetrum seinna komu þeir aftur á eftir mér með blikkandi ljós og stöðvuðu mig í annað sinn.

Og nú sögðu þeirra að málið væri alvarlegra. Ég væri nefnilega á óökuhæfum bíl, sem búið væri að taka úr umferð og mætti því alls ekki vera á ferli !

Það þótti mér skrýtið vegna þess að á bílnum voru númer með merkinu 09 og bílnúmerið var HS 877 sem þýddi að hann ætti ekki að fara í skoðun fyrr en í næsta mánuði.

Þeir sögðu að þetta númer tilheyrði bíl af Nissangerð.

Það þótti mér enn furðulegra vegna þess að gamla Rússabeljan var nokkurn veginn ólíklegasti bíll sem hugsast gat að væri japanskur, hvað þá Nissan.

Mér leist ekkert á blikuna. Ætlaði fyrst að sýna þeim einn mælanna á bílnum, sem var með rússneskri áletrun. Hætti samt við það því að kannski leit það í þeirra augum út eins og austurlenskt letur.

Ljóst var að ekki var nóg að sýna þeim fram á að þetta væri rússneskur bíll af gerð, sem á árum áður var mikið notaður sem skólabíll í dreifðum byggðum landisns. Ef þetta var reykvísk vegalögga og mennirnir ungir vissu þeir auðvitað ekkert um það.

Mér flaug í hug að segja þeim að svona bílar sæust á öllum fréttamyndum af hernaðaraðgerðum Rússa, allt frá Póllandi til Afganistan, en hætti við það. Það var alls ekki víst að þeir horfðu svona vel á fréttamyndir.

Og þá blasti hitt við, sem ekki var betra: Að ég hefði svindlað á kerfinu, stolið númerum af öðrum bíl og sett á þennan, sem jafnvel væri líka stolinn.

Ég spurði hvers vegna þeir héldu að þetta væri afskráður og óökuhæfur Nissan-bíll eða bíll með fölskum númerum.

Þeir sögðu, að eftir að þeir tóku mig í fyrra skiptið hefðu þeir hringt suður í upplýsingamiðstöð í Reykjavík, sem hefði gefið þeim þessar upplýsingar.  Svona eiga rannsóknarlögreglumenn að vera ! 

Rússabeljan er breið og langt yfir í hanskahólfið. Ég lagðist nánast á hliðina og fálmaði óstyrkur yfir þveran bílinn yfir í hanskahólfið, og fann þar tvö skoðunarskírteini.

Á þeim voru upplýsingar um Rússajeppann frambyggða, en tegundarnúmerið UAZ 452 sagði svo sem ekkert um það út af fyrir sig að þetta tegundarheiti táknaði Rússajeppa. Nema þeir væru bílafrík eins og ég.

Hins vegar sýndu þessir pappírar að bíllinn hefði flogið tvisvar athugasemdalaust í gegnum skoðun árin 2007 og 2008, hvort sem tegundarheitið UAZ 452 táknaði Rússajeppa eða Nissan.

Ég var svo sem ekkert viss um að þetta dygði. Úr því að þeir gáfu sér þann möguleika að bíllinn væri á stolnum númerum og jafnvel sjálfur stolinn, gat svo sem alveg eins verið að ég hefði falsað skoðunarvottorðin.

Þeir báðu mig afar kurteislega um að bíða og fóru yfir í lögreglubílinn á meðan. Þetta mál þarfnaðist greinilega ítarlega rannsóknar enda mjög dularfullt.

Þetta voru afar viðkunnanlegir ungir menn. Ég naut þess að hafa verið stöðvaður í dalnum mínum kæra, þar sem ég hafði verið í sveit. Eftir nokkra stund komu þeir aftur.

Þeir höfðu greinilega aftur haft samband við miðstöðina í Reykjavík og sögðu, að hugsanlega hefði rangur innsláttur eða einhver tölvuvilla valdið þessum leiða misskilningi.

Báðu mig afsökunar á töfinni. Ég svaraði því til að það væri ekkert að afsaka því að þvert á móti væri þetta mál allt, hin grunsamlega og óíslenska tillitssemi mín í akstri og hugsanlegur númera- og bílastuldur, ef ekki skjalafals, alveg stórkostlega og skemmtileg upplifun fyrir mig sem ég hefði alls ekki viljað missa af.

Auðvitað var þetta bráðskemmtilegt, - það eru ekki margir bílstjórar sem eru stöðvaðir tvisvar af sömu löggunni með nokkurra mínútna millibili af jafn skemmtilegum ástæðum.

Ég stillti mig um að segja frá því þegar lögreglan stöðvaði mig einu sinni í Reykjavík fyrir að hafa stolið eigin bíl, en það er alveg einstaklega skemmtileg saga af dásamlegri uppákomu og misskilningi.

Þessir strákar voru svo ljúfir og kurteisir, bara að vinna vinnuna sína af alúð, og rákust á tvö óvenjuleg tilfelli hjá sama ökumanninum, aldeilis dæmalaust óíslenskt og grunsamlegt atferli í umferðinni og Rússajeppa sem var skráður sem óökufær Nissan.

 

Einu sinni gerði ég þessa vísu um Blönduóslögguna:

 

Ef bíla snögga ber við loft /

brátt má glögga sjá /

því Blönduóslöggan æði oft /

er að bögga þá.

 

En nú kemur þessi:

 

Ef bíla ljúfa ber við loft, /

brátt má hrjúfa sjá, /

því löggan bljúga æði oft /

vill ýmsu trúa á þá.

 

Góða umferðarhelgi !    

 

 

 

 

Svar frá Leirhnjúki?

Enn og aftur er fjallað um djúpborunina hjá Leirhnjúki án þess að sýna myndir af borsvæðinu og afstöðu þess til Leirhnjúks.

Myndin af stöðarhúsinu í Morgunblaðinu segir nákvæmlega ekki neitt um það hvernig borstaðurinn og umhverfi hans líta út.

Á myndinni hér við hliðina sést hvernig borstaðurinn með tilheyrandi óafturkræfu raski er mitt á milli Leirhnjúks og sprengigígsins Vítis veldur raski ásamt leiðslum og öðrum sem virðast hafa runnið í ljúflega í gegnum kerfið, þrátt fyrir loforð fyrrverandi umhverfisráðherra um að ekki yrði hróflað við Leirhnjúks-Gjástykkis-svæðinu nema eftir ítarlegar rannsóknir, umræður og samþykki Alþingis. 

Barmur Vítis er næst okkur á myndinni, en Leirhnjúkur er fjær.

 

 

Búið er að bora þrjár holur við eystri barm Vítis, sem neðsta myndin á síðunni er af.

Hann miklu flottari og merkilegri sprengigígur en Kerið í Grímsnesi, eins og sést á mynd númer þrjú.

Engum myndi detta í hug að fara með Kerið eins og sést að farið hefur verið með Víti á neðstu myndinni, þar sem glyttir í Leirhnjúk í gegunum gufuna úr blásandi holu.

 

 

Ég er einmitt á ferð um þetta óskasvæði Landsvirkjunar til að undirbúa hópferð um það um helgina.

 

Vísa í fyrra blogg mitt um möguleikana sem það býður upp á, ef sóknin norður frá Kröflu verður stöðvuð.

Ég hef áður bloggað um það að Landsvirkjun virðist sækja það sem fastast að bora þannig við Leirhnjúk og inn með honum að svæðið hætti að verða stórkostlegt ósnortið heimsundur ásamt Gjástykki, heldur breytist í iðnaðarsvæði sem líkast því sem er á Hellisheiði.

 

 

Af hverju valdi LV sér ekki holu til þess arna á skárri stað umhverfislega séð?

Nær Kröflu eða á borsvæðunum sem þegar eru komin á Hellisheiði?  

Það gaus í Leirhnjúki í 1500 metra fjarlægð frá borholunni 1975 og aftur síðar.

Skammt frá borstaðnum sem nú er notaður var boruð hola sem mistókst algerlega 1975 og hlaut nafnið Sjálfskaparvíti.

 

 

Kannski er það vitleysa ef leikmanni dettur í hug að eftir því sem nær gosstaðnum komi sé styttra niður á bráðið berg. En ef svo er, er Leirhnjúkur að svara fyrir sig.

Verst er að líklegast er að í staðinn verði ný hola boruð þannig að eyðilegging svæðisins verði enn meiri en hún er þegar orðin.

Borað niður á bráðið berg

Versta staðan síðan á 18. öld?

Íslendingar bjuggu nær eingöngu í torfbæjum á átjándu öld. Ráðandi öfl stóðu í vegi fyrir þéttbýlismyndun við sjávarsíðuna og umbótum í útgerð. Munurinn á húsakosti Íslendinga og nágrannaþjóðanna var æpandi.

En með byggingu fangelsis við Arnarhól, sem síðan var breytt í stjórnarráðshús, varð staða fangelsismála eitt af því fáa hér á landi sem hægt var að segja að nálgaðist stöðu mála í öðrum löndum hvað húsakost snerti.

Þess vegna er það athyglisvert ef húsakostur í fangelsismálum er nú kominn hinum megin í litrófið, - að verða það svið þjóðlífsins sem stendur ástandi í öðrum löndum mest að baki.

Hlutverk fangelsa á að vera að menn uppskeri eins og þeir hafa sáð og taki afleiðingum gjörða sinna. Að þeir séu undir eftirliti meðan þetta fer fram og öryggi borgaranna tryggt. Skortur á fangelisrými grefur að þessu leyti undan tilganginum, réttarríkinu og öryggi borgaranna.

En þetta kerfi dóma og refsinga á líka að gefa þeim, sem brotið hafa af sér, kost á bót og betrun, sér og þjóðfélaginu til heilla.

Það eru einföld mannrétttindi þeirra, sem þetta vilja og þetta gera af heilum hug, að þeir þurfi ekki að bíða eftir því að geta hafið afplánunina, jafnvel von út viti. Það getur ekki verið réttlæti í því að seinka þeim degi þar sem viðkomandi á þess kost að stíga út í lífið að nýju, nýr og betri maður, eftir að hann hefur sannanlega afplánað þá refsingu sem honum bar.

Það er heldur ekki viðunandi fyrir öryggi almennings að afbrotamenn gangi lausir vegna húsnæðisvandræða. Ástand mannréttinda er heldur ekki í lagi þegar svona er komið málum.

Við hljótum að geta gert betur en gert var á dögum Jóns Hreggviðssonar.  

 

Alvarleg staða í fangelsum á Íslandi

Skítur á myndum, - leynd hætta.

Nú eru liðnir nokkrir mánuðir frá því að ég fór að birta ljósmyndir hér á blogginu. Hefði mátt byrja á því fyrr því að orðtakið að ein mynd geti sagt meira en þúsund orð hefur stundum fullt gildi.

Ég ákvað því að bíta á jaxlinn og fá mér sæmilega myndavél með nógu góðri upplausn, þetta 10-12 milljón pixla, til þess að þær nýttust fyrir fjölmiðlun. Fyrir valinu varð lítil og handhæg myndavél með 12 milljón pixla upplausn. 

Um daginn kom hins vegar babb í bátinn. Í ferð austur á hálendið, sem var snævi þakið, komu í ljós gráir og dökkir flekkir og dílar á myndunum. Við þetta mátti ekki við búið standa því þessar myndir voru ónothæfar og hluti dýrrar ferðar ónýttist.

Skoðið þið myndina hér við hliðina og sjáið dökka blettinn neðst við jaðar Sandfells við Hálslón og þrjá flekki efst til vinstri.

Það þarf ekki einu sinni að stækka myndina með því að smella á hana í tveimur árföngum til að sjá þetta, svo áberandi eru þessar skemmdir.

Ég hóf því að kynna mér málið og ná mér í upplýsingar um hverju þetta sætti. Niðurstaðan varð þessi:

Venjulegar vasamyndavélar eru ekki vatns- eða rykþéttar. Með tímanum sest skítur á myndflögurnar og koma fram flekkir og dílar á þeim flötum myndanna sem eru sléttir, svo sem bláum himni eða hvítum snjó.

Ef fólk er á ferðinni í rykmettuðu lofti getur þetta gerst furðu fljótt. Líka ef myndavélin er í skítugum vasa.  

Hægt er að láta hreinsa þennan skít af flögunum, en þá er myndavélin ekki í notkun á meðan og þetta getur kostað allt að tíu þúsund krónur í hvert skipti. 

Kannski geta kunnáttumenn lagað myndirnar eftirá en mér finnst þetta ekki viðunandi.  

Flestir láta þetta ekki skipta sköpum við myndatökur við venjulegar aðstæður þegar flekkirnir hverfa í myndflötinn eða virkja eins og skuggar af skýjum eða einhverju öðru. En síðan koma aðstæður þar sem þetta er stórskemmd á myndunum. 

Hins vegar eru til litlar myndavélar sem eru vatnsheldar og rykheldar, þola meira að segja að fara niður á þriggja metra dýpi.

Mín lausn fólst því í að fá mér slika myndavél en gjarnan hefði ég viljað vita það fyrirfram að svona væri í pottinn búið.

Síðan er hins að geta að stærri myndavélar eru flestar með svonefndum sjálfhreinsibúnaði. Miðað við fjárfestinguna í slíkri vél verður kaupandinn að ganga úr skugga um að svo sé. 

Einnig má geta þess, að upplausnin, sem gefin er upp, svo sem 10 milljón pixlar, segir ekki nema hluta sögunnar af því hver gæði viðkomandi myndavél býður upp á.

Linsur og önnur atriði svo sem stærð vélarinanr skipta meira máli, sem sést á því að margar af bestu stafrænu myndavélunum undanfarin ár hafa aðeins boðið upp á ca 10 milljón pixla.

Ég tel að sölumenn myndavéla eigi að fræða kaupendurna um þau atriði sem hér hafa verið reifuð.  

 

Þarf MH áfallahjálp?

Svo er að sjá af fréttum af bálreiðum foreldrum að MH og fleiri menntaskólar séu svo lélegir að nemendur, sem í þeim lenda þurfi áfallahjálp. Samkvæmt þessu hefðu sex af sjö börnum okkar hjóna þurft áfallahjálp á sínum tíma vegna þess að aðeins eitt barnið fór í M.R.

Hin fengu menntun í MH og Fjölbrautaskólanum við Ármúla. Í öllum tilfellum var þetta val þeirra sjálfra en ekki virtist um það að ræða að við sem foreldrar þeirra hefðum brugðist þeim með því að krefjast þess ekki af þeim að ganga í M.R. eða Versló.

Ef það er rétt hjá móður stúlku í Hagaskóla að aðrir menntaskólar en M.R. og Versló séu svo lélegir að börn, sem ekki komast í þá, þurfi áfallahjálp má spyrja á móti hvort til dæmis M.H. þurfi ekki áfallahjálp vegna þess harða dóms sem gefið er í skyn að foreldrar fella yfir þeim skóla og öðrum.

Við hjónin fórum ekkert á límingunum vegna þess í hvaða skóla börnin okkar fóru. Ekki er að sjá, að þeir þrír skólar sem þau gengu í, hafi haft slík úrslitaáhrif á menntun þeirra og gengi í lífinu að mismun sé að sjá þar á.

Foreldrar bálreiðir