Megi það besta vinna.

Oft er það svo að aukaatriði hafa áhrif á úrslit í keppni, og gildir þá einu hvort það er Evróvision eða pólitískar kosningar. Vonandi verður það ekki svo í Evróvisionkeppninni núna þótt fréttir heyrist af ýmsum atriðum, sem talið er að geti haft áhrif, en koma gæðum lags eða flutningi þess ekkert við.

"Ég vil góða og drengilega keppni, gangi ykkur vel og megi sá betri vinna" eru síðustu orðin sem þekktur hnefaleikadómari segir við keppendur áður en þeir hefja bardagann. Því miður hefur klíkuskapur á milli vina- nágranna- og frændþjóða oft litað Evróvisionkeppnina og eru Íslendingar og Norðurlandabúar þar ekki með hreinan skjöld.

Það væri synd ef einhvert atriði, sem tínd eru til og koma lagi og flutningi þess ekkert við, hafa áhrif á úrskurð dómnefnda og kjósenda í keppninni að þessu sinni.

Enn sem komið er stend ég við þá persónulegu skoðun mína sem ég lét í ljós strax þegar ég heyrði norska lagið á kosninganótt, að það lag sé best. Nú heyrir maður að haft sé á móti Rybak að hann sé alltaf skælbrosandi og hitti ekki rétta fólkið fyrir keppnina, þ. e. ekki rétta fólkið að dómi kjósenda.

Hvernig sem allt veltist vil ég samt taka mér orð hnefaleikadómarans: Ég vil góða og drengilega keppni, gangi öllum vel og megi besta lagið bera sigur úr býtum.

P.S. Og vonandi heyrir maður ekki einu sinni, einu sinni enn: Hann sigraði keppnina. Það yrði svo leiðinlegt fyrir keppnina að tapa fyrir sigurvegaranum.

Rybak hrifinn af Jóhönnu

"Hræin voru á vergangi."

Á ferð um virkjanasvæði Kárahnjúkavirkjunar í dag heyrðist margt merkilegt í útvarpinu í bílnum.

Fréttamaður sagði að vegna þurrka í Sómalíu "væru hræ af dýrum á vergangi."

Æ algengara virðist að frétta- og blaðamenn fari rangt með orðtök og málshætti og ofangreint er eitt af mörgum dæmum um það. 

Orðtakið að fólk lendi á vergangi er frá þeim tímum þegar fólk flosnaði upp af jörðum eða heimilum, hraktist á milli bæja og átti hvergi fastan samastað.

Á bænum þar sem ég var í sveit var gömul kona sem sagði mér frá því hvernig hún lenti á vergangi sem barn þegar heimili foreldra hennar sundraðist og hún varð hreppsómagi og vissi ekki stundinni lengur hvar hún yrði næst.

Ég var á ferð fyrir þremur árum nálægt landamærum Eþíópíu og Sómalíu þegar þar voru miklir þurrkar og hræ af dýrum, sem höfðu drepist úr sulti og þorsta, láu eins og hráviði á víðavangi á leið okkar.

Kannski ruglaði fréttakonan saman orðunum "víðavangi" og "vergangi" og veit þá líklega ekkert hvað þessi orð þýða. Kannski segir hún síðar frá árlegu "Vergangshlaupi ÍR" á sumardaginn fyrsta.

Mikill hiti sá til þess að þessi hræ voru fljót að hverfa þar sem þau voru niður komin.

Samkvæmt frásögn fréttamannsins í dag sér maður fyrir sér að menn hafi tekið þessi hræ og reynt að koma þeim inn á nýjum og nýjum stöðum þar sem þau hefðu húsaskjól!

Eina líkið sem ég veit til að hafi lent á einskonar vergangi var lík Jónasar Hallgrímssonar sem flæktist norður í Öxnadal, en var síðan flutt til Þingvalla og grafið þar.

Nú þykir raunar ríkja vafi á að þetta hafi verið lík hans, heldur lík af dönskum bakara, sem er þá líklega á vergangi í þjóðargrafreitnum á Þingvöllum og þyrfti að fá einhvers staðar húsaskjól, helst í Kaupmannahöfn.

 

 

 

Öfgafyllri fótalyftingar óhollar.

Ég hef einfalt viðmið um hollustu. Það sem var best fyrir frummanninn, sem við höfum öll fengið genin okkar frá, er best fyrir okkur. Frummaðurinn stundaði ekki himinháar fótalyftingar eins og rannsókn sýnir að ballettdansarar hyllast æ meira til að framkvæma.

Frummaðurinn hljóp ekki tugi kílómetra í einum rykk á hörðu malbiki, jafnvel dag eftir dag En hann varð endrum og sinnum að hlaupa eins hratt og hann gat, ýmist við að elta bráð eða forða sér sjálfum. Og stundum þurfti hann að hafa úthald í svona hlaupum. Því held ég að sprettir og hlaup á víðavangi, sem líkist gresjum og söndum, séu í lagi í hófi.

Besti millivegalengdahlaupari veraldar um og eftir 1940, Svíinn Gunder Hagg, notaði það sem hann kallaði "fartlek", eða hraðaleik til að ná árangri. Hann hljóp á fjölbreytulegu undirlagi, mestan part úti í náttúrunni, líkt og frummaðurinn gerði. Setti met í 1500 og míluhlaupum sem stóðu í mörg ár.

Síðar komust menn lengra með öfgafyllri æfingum en ég held að kominn sé tími til að innleiða hraðaleikinn aftur og spara malbikshlaupin, jafnvel þótt árangurinn í blóma lífsins verði ekki eins mikill.

Fyrir sex árum fékk ég svonefnt tábergssig vegna tilbreytingarsnauðra hlaupa á hörðu undirlagi. Læknar sögðu mér að þetta væri kallað "hlauparaveikin." Hin síendurteknu hörðu högg neðan á iljarnar yllu því að beinin í fætinum sigju niður og færu að lokum út um þófann.

Um svipað leyti fór að hrjá mig svonefnt samfall í neðstu hryggjarliðunum með tilheyrandi verkjum, máttleysi og náladofa út í fæturna.

Nálarstungusjúkraþjálfari, alger kraftaverkamaður, innti mig eftir hreyfingavenjum mínum. Í ljós kom að ég hljóp mikið á hörðu undirlagi og hafði unun af að spila innanhússfótbolta. Hann setti hvort tveggja á bannlista og sagði mér að finna aðra leið til þrek-, úthalds- og snerpuæfinga sem ég og gerði.

Hann vildi fá að vita um allar staðæfingar mínar og svitnaði þegar ég sagði honum frá einni þeirra sem fólst í því að hoppa í kyrrstöðu og lyfta fótunum ofurhratt hátt upp, ýmist bognum eða beinum hundrað sinnum í röð á einni mínútu og tíu sekúndum.

Hann fórnaði höndum þegar ég greindi honum frá annarri æfingu þar sem legið er flatur á bakinu á gólfinu, og fótum og höndum síðan lyft beinum eldsnöggt upp svo að tær nema við fingurgóma tíu sinnum í röð þegar líkaminn myndar stafinn V eitt andartak.

Hann sýndi mér á líkani af hrygg og taugakerfi hvernig þessar öfgafullu hreyfingar ofreyndu taugarnar, sem lágu út í fæturna, svo að taugarnar urðu smám saman bólgnar. Í kjölfarið reyndu aðrar sinar, taugar og vöðvar að taka álagið á sig uns allt færi í hnút.

Ég fór eftir ráðleggingum hans og smám saman stórbatnaði ástandið. Hef ekki þurft að fara til hans í tvö ár.

Auk hlaupanna á malbikinu og malarvegunum spilaði ég um þrítugt innanhússfótbolta í nokkur ár á steingólfi í ókláruðu íþróttahúsi.

Frummaðurinn gerði aldrei neitt þessu líkt enda hef ég nú farið í aðgerðir með bæði hnén, sem verða aldrei jafngóð eftur svona meðferð þegar maður var ungur og hugsaði ekkert um það að það þyrfti að greiða svona vitleysu dýru verði síðar.

En, - ég verð samt að viðurkenna það, - það var alveg rosalega gaman í fótboltanum ! Bara að hann hefði nú ekki verið spilaður á steinsteypunni.

Öfgafyllri fótalyftingar

Þjóðin tók fyrsta skrefið 25. apríl.

Þjóðin tók fyrsta skrefið í átt að persónukjöri í kosningunum í vor. Tvöfalt fleiri en áður nýttu sér rétt sinn til að strika út nöfn eða endurraða á framboðslistunum og færðu þar með niður tvo þingmenn um eitt sæti hvorn og litlu munaði að þeir yrðu fleiri.

Þeir sem hafa allt á hornum sér varðandi persónukjörið gefa sér það að öll framboð verði skikkuð til að bjóða fram óraðaða lista og láta þeim kjósendum, sem það vilja, allt vald í hendur til að raða á listana.

Þessu var ekki svona farið í þeim drögum að lögum um persónukjör sem reifuð voru í vor. Samkvæmt því átti að ganga eins skammt í þessu efni og unnt væri og gefa framboðunum sjálfum kost á að velja, hvaða hátt þau vildu hafa á.

Það getur orðið aðallega á þrennan hátt:

1. Framboðið leggur fram raðaðan lista með númer fyrir framan hvert nafn og sömu reglur gilda þá um kosninguna og verið hefur.

2. Framboðið leggur fram lista sem þeirri röð frambjóðenda sem flokkurinn mælir með, og eru þá ekki númer fyrir framan nöfnin en þeir kjósendur, sem það vilja, raða síðan með því að númera við nöfn og hafa að því leyti til allt vald til að raða á listann.

3. Framboðið leggur fram algerlega óraðaðan lista nema hvað efsta nafnið er valið með slembivali. Þeir kjósendur sem það vilja ráða öllu um röðina á listanum.

Nú er komin margra áratuga hefð á að fólk geti raðað á lista flokkanna í prófkjörum. Það á ekki að vera neitt stórmál fyrir kjósendur að setja númer fyrir framan nöfn frambjóðenda í samræmi við ósk hvers kjósanda um röð.

Persónukjör hefur gefist vel í nokkrum nágrannalöndum okkar. Hvers vegna að vantreysta íslenskum kjósendum? Hvað er svona voðalegt við lýðræðið ?

Persónukjör á næsta ári?

Fengu einn vinnudag hvort.

Kolbrún Halldórsdóttir var aðeins búin að sitja einn vinnudag í embætti umhverfisráðherra þegar formaður Framsóknarflokksins gerði henni grein fyrir því að það væri skilyrði flokksins fyrir að verja stjórnina vantrausti að áfram yrði haldið á stóriðjubrautinni án minnstu tafar.

Steikngrímur Sigfússon kynnti í fyrradag umhverfisstefnu nýrrar ríkisstjórnar en fróðlegt er að sjá skilaboðin sem ráðuneyti hins græna fjármálaráðaráðherra senda út aðeins einum degi síðar: Þar segir að það sé skilyrði fyrir því að hægt verði að vinna bug á kreppunni að halda stóriðjustefnunni áfram.

Þetta eru sígild skilaboð til hinnar hræddu þjóðar: Það má ekki hætta á braut stóriðju og virkjana, annars er hér kreppa og atvinnuleysi.

Fyrrum ráðamaður þjóðarinnar lýsti þessu þannig fyrir mér að þegar búið yrði að virkja allt og láta stóriðjuna (kannski eitt erlent stóriðjufyrirtæki) hafa alla orku landsins með tilheyrandi eyðileggingu náttúruverðmæta yrði það bara hlutverk komandi kynslóða að ráða fram úr því að virkjanaæðið dygði ekki lengur.

Ef farið verður í byggingu álvers í Helguvík og stækkun í Straumsvík verður farið beint á svig við stefnuatriði í stjórnarsáttmálanum sem þangað rötuðu úr umhverfisstefnu landsfundar Samfylkingarinnar, sem sé þau, að orkuöflun sé sjálfbær (endurnýjanleg) og forðast sé að stunda ágenga orkunýtingu við jarðvarmavirkjanir.

Þetta yrði þverbrotið með þeirri orkuöflun sem álver í Helguvík og stækkun í Straumsvík krefjast og áfram haldið á þeirri braut ósjálfbærrar orku sem leiða mun til eyðileggingar mestu verðmæta landsins, einstæðrar náttúru.

Þegar lofað er hagvexti og nokkur þúsund störfum vegna álversframkvæmda er þess ekki getið að þegar framkvæmdunum ljúki verði þetta fólk atvinnulaust. Þegar maður pissar í skóinn hlýnar honum í bili en verður síðan enn kaldara en fyrr.  

Boðskapur fjármálaráðuneytisins leiðir huganna að því að þegar Davíð Oddssyni mislíkaði við Þjóðhagsstofnun á sínum tíma lagði hann hana bara niður í samræmi við stjórnunarstíl sinn. 

Sagt var að greiningardeildir bankanna, hagfræðingar atvinnulífsins og fjármálaráðuneytisins myndu gera þetta jafnvel, ef ekki betur. Nú hafa sérfræðingar fjármálaráðuneytisins talað og aðrir væntanlega syngja með þeim í kór. 

Margir eru á þeirri skoðun að betra hefði verið að algerlega óháð og öflug stofnun hefði séð um efnahagsgreininguna og efnahagsspárnar í stað greiningardeildianna, sem lituðu hið tryllta hagkerfi "gróðærisins" með gylltum tölum. 

Spá hagvexti á næsta ári

Ekki keppni fatahönnuða.

Keppni er nefnd Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva. Hvað þýðir það?

Atriðin hljóta að vera nokkurn veginn í þessari mikilvægisröð.

1. Þetta er söngvakeppni, ekki endilega söngkeppni eða söngvarakeppni, þótt söngurinn skipti auðvitað máli. Þetta er keppni um besta lagið, lag sem eigi eftir að lifa í flutningi ótal söngvara.  Lagið "Heyr mína bæn" var besta lagið í einni keppninni og vann verðskuldað þótt söngkonan var ekki sú besta, - Ellý söng þetta lag margfalt betur síðar.

2. Textinn við lagið. Einhvert vanmetnasta atriðið. Til úskýringar nefni ég lag, sem var ekki í söngvakeppni, en er mjög gott. Bítlarnir gerðu þetta lag sem hét fyrst "Scrambled egg." Hefði það orðið jafn frábært með þeim texta og með hinum endanlega texta: "Yesterday"?

3. Söngurinn. Hann skiptir miklu máli. Við þekkjum mörg dæmi um það.

4. Útsetning lagsins og hlutverkaskipan.

5. Sviðsuppsetning (kóreógrafí).

6. Útlit og aldur flytjandans þarf að passa við lagið og lyfta því frekar en hitt. 

7. Fatnaður.

Mjög mikilvægt er að einráður stjórnandi sjái um að þessi atriði séu öll í lagi og vinni saman, en ekki hvert á móti öðru og að þeim sé rétt forgangsraðað.

Á þetta hefur oft skort og hér kem ég að hættu sem er á ferðum núna: Þetta er ekki keppni í fatnaði, ekki keppni fatahönnuða.

Kann vel að vera að fatnaðurinn, sem viðkomandi fatahönnuður hefur valið, veki lang mesta athygli, og myndi sigra í sérstakri keppni fatahönnuða á stórri tískusýningu, en þá hættir fatnaðurinn að styðja lagið og flutning þess og stelur athyglinni frá því.

Við munum eftir fatnaðinum hlægilega í Gleðbankanum og buxnakjól Selmu, sem rændi hana sigri.

Besta dæmið sem ég veit um fatnað er úr norskri kosningabaráttu á áttunda áratugnum.

Formaður Miðflokksins kom í sjónvarpskappræður með æpandi rauðskræpótt hálsbindi og allir á heimlinu fóru að tala um hálsbindið og tóku ekki eftir því sem maðurinn sagði.

Eftir á var hálsbindinu kennt um ósigur flokks hans og gott ef ekki stjórnarskipti.

Ég er dauðhræddur við þetta kjólhlass sem Jóhanna Guðrún á að vera í. Sverrir Stormsker kallar það gardínuafganga. Það hefur þegar vakið athygli, umtal og deilur og mér líst ekkert á blikuna.

Jóhanna Guðrún ekkert stressuð

Berlusconi gleður íslenska framfarasinna.

Þeir sem hafa hafa verið á móti því að friða "kofadrasl" eins og Bernhöftstorfuna og slík hús hafa fengið öflugan bandamann, sem hefur borið hróður framfarasinnaðra nýbyggingasinna og skömm íslenskra húsfriðunarsinna á öldum ljósvakans um allan heim, ef marka má frétt í útvarpinu nú í kvöld.

Frétttin sem nú flýgur um heiminn greinir frá því að Berlusconi hafi sagt á fundi með páfanum að það væri nú munur að sjá allar glæsibyggingarnar í Róm samanborið við kirkjuræksnið í Finnlandi sem hann hefði verið ræstur að morgni til að skoða í margra klukkustunda ferðalagi. 

Sagði Berlusconi að ef kirkjukofi þessi hefði verið á Ítalíu væri fyrir löngu búið að rífa hann og mátti  af fréttinni ráða að ítalska mikilmennið hefði þótt næstum móðgandi að láta sig eyða mörgum klukkustundum í að skoða kofadrasl og grjót. 

Finnar komu af fjöllum,fóru í rannsóknarblaðamennsku og fundu út að Berlusconi hafði ruglað saman Finnlandi og Íslandi og að kirkjuræksnið að tarna hefði ergt hann í Þingvallaferð með Davíð Oddssyni.

Þar með hefur fréttaflutningur þessi erlendur beint skömminni frá Finnum að Íslendingum og sitjum við nú heldur betur í súpunni. 

Ekki fylgir sögunnni hvort þingstaðurinn sjálfur á Þingvöllum hafi verið nokkuð skárri í endurminningu Berlusconis í samanburði við glæsihallir rómverskra ráðamanna en miðað við það hvað þessi ferð ergði hann er ekki ólíklegt að honum hafi fundist lítið til koma svo nöturlegs samkomustaðar valdamanna örþjóðar miðað við hin rómversku höfðingjasetur. 

Er ljóst að íslenskir framfarasinnar hafa nú fengið öflugan bandamann til þess að gangast fyrir niðurrifi Bernhöftstorfu, Viðeyjarstofu og bygginga á Bessastöðum og reisa í staðinn nokkra glæsi-glerturna á borð við þann sem nú hefur stolið frá mér og allmörgum öðrum útsýni til Snæfellsjökuls, sem auðvitað stenst engan samanburð við Etnu.

P. S. Nú bíður maður eftir frásögn Clintons af skúrræflinum sem hann neyddist til að kaupa sé pylsu í hér um árið í stað þess að farið væri inn á mannsæmandi veitingastað. Skömm Íslendinga á þessu sviði er kannski rétt á byrjunarreit.  

Munurinn á: "Við borgum ekki", eða "Við getum ekki borgað allt."

Íslendingar eru ekki fyrsta þjóðin sem stendur frammi fyrir þeirri stóru spurningu hvort hún geti staðið við skuldbindingar sínar og borgað skuldir sínar.

Þetta hefur áður komið fyrir fátækar þjóðir í þriðja heiminum og stundum hafa liðið mörg ár sem þær þurftu að berjast vonlausri baráttu við að greiða af himinháum skuldum sem augljóst var að þær höfðu enga möguleika á að greiða.

Það er mikill munur á því að hrópa: "Við borgum ekki!" eða að segja: "Við getum ekki borgað allt og það er heldur ekki sanngjarnt að við berum þetta ein, því að það var vegna galla í sameiginlegum reglum ESB/EES að skuldin varð svona stór."

Fyrir utan þann geigvænlega vanda sem framundan er við niðurskurð ríkisútgjalda, er það mikilvægasta viðfangsefni Íslendinga að fá lánardrottna okkar erlendis til að líta af sanngirni og skynsemi á stöðu okkar.

Þetta er ekki auðvelt því að erlendir viðsemjendur okkar vilja bíða og sjá hvernig spilast úr spilunum, hvort og þá hvað mikið fáist úr eignum okkar erlendis og hvernig framvindan verður almennt í kreppunni í efnahagsmálum heimsins.

Raunar er þetta vandamál þjóðarinnar það sama og hjá mörgum þeim einstaklingum og fjölskyldum, sem geta ekki staðið í skilum með lán sín.

Þótt sumir séu svo illa staddir að þeir telji sig ekki geta borgað neitt, eru áreiðanlega margir sem gætu borgað hluta, þó ekki væri nema sem svaraði því að borga húsaleigu ef um leiguhúsnæði væri að ræða.

En auðvitað eru aðstæðurnar eins misjafnar og aðilar eru margir. Mörgum íbúðareigandanum svíður að horfa fram á það að verða í skuldafangelsi alla ævi. Það er skiljanlegt. Þó er þessi aðstaða svipuð og hjá þeim sem býr í leiguhúsnæði alla ævi og borgar jafn mikið í húsaleigukostnað og íbúðareigandinn borgar af skuldum sínum.

Mikil þrautaganga framundan

Hæf kona kveður, - klár kona tekur við.

Ég hef áður sagt og segi enn að leitun var á Alþingi að þingmanni sem var orðinn eins vel að sér í sínum málaflokki og Kolbrún Halldórsdóttir. Hún er líka hreinskilin og ákveðin og það kostaði hana líklega þingsætið og embættið.

Mér finnst eftirsjá eftir henni úr því starfi sem hún hafði búið sig svo vel undir. Ég hef verið fylgismaður þess að ráðherrar eigi ekki jafnframt að vera þingmenn, en meðan núverandi fyrirkomulag er í gildi er það alltaf talið veikja ráðherra að vera ekki á þingi, ekki hvað síst ef hann hefur dottið út af þingi.

Misvægi atkvæða milli landsbyggðar og höfuðborgarsvæðis varð til þess að Kolbrún, Mörður Árnason og fjórir aðrir á suðvesturhorninu féllu út af þingi sem annars hefði hún haldist inni.

Kolbrún var þó með það á bakinu að hafa farið illa út úr prófkjöri og það hefur líklegast riðið baggamuninn.

Svandís Svavarsdóttir skein sem skært nýstirni í aðdraganda borgarstjórnarkosninga 2006 og hraðferð hennar framávið í stjórnmálunum er verðskulduð. Í umhverfismálum held ég hins vegar að hún eigi eftir að kynna sér margt.

Það verður fróðlegt að sjá hvernig hún vinnur úr því og hvernig hún stendur sig.

En hún sýndi það og sannaði í REI-málinu hve klár pólitíkus hún er, - kom því máli af stað, fylgdi því eftir og lauk því vel. Á ekki langt að sækja þá hæfileika.

Vonandi tekst henni vel til í ráðherrastóli og stjórn ráðuneytis sem er að mörgu leyti þýðingarmesta ráðuneytið ef tekið er tillit til þeirra milljóna Íslendinga sem eiga eftir að byggja þetta land og gjalda fyrir mistök okkar eða njóta framsýni okkar, hvort sem verður ofan á.

Henni fylgja góðar óskir um áframhaldandi velgengni þjóðinni og ókomnum kynslóðum til heilla.

Svandís tekur við embætti umhverfisráðherra

Kirkjan og skírnarfonturinn.

Marga merka kirkjugripi má finna á Íslandi og láta ekki allir mikið yfir sér.

Einn slíkur er í kirkju Óháða safnaðarins í Reykjavík, en í dag var þess minnst þar að 50 ár eru frá vígslu kirkjunnar. Hægt er að sjá hann betur og aðrar myndir hér með því að tvísmella á þær.

Séra Emil Björnsson, fyrsti prestur safnaðarins, fékk Ásmund Sveinsson til að gera skírnarfont fyrir kirkjuna og hugmyndin á bak við hann er frábær.

Á myndinni af fontinum hér á síðunni sést að hann felst í tveimur eikarsúlum, gylltum krossi að baki þeim, sem sólarljósið fellur á og endurkastast síðan þaða eftir gylltum teinum sem halda uppi skírnarskálinni og teinum sem lýsa til jarðar.

Teinarnir sem endurvarpa sólarljósinu frá krossinum niður á við, tákna sólina, sem skein á Þorstein Ingólfsson, son Ingólfs Arnarsonar, þegar hann lét bera sig út undir bert loft á banabeði. 

Þar fól hann sig þeim guði er skapað hefði sólina og andaðist síðan. 

Súlurnar eru tákn öndvegissúlnanna, sem voru heimilisguðir í Reykjavík.

Önnur er karl en hin kona, og geislarnir sem skína á skírnarskálina tákna mátt lífsins sem streymir frá sólinni, Guði, og foreldrunum til hins nýfædda barns.

Líf kviknar af lífi gæti verið lýsing þessarar hugsunar.

Þessi kirkja er mér kær. Ég var einn þeirra sem vann að smíði hennar á árunum 1956-59.

Hún var valin ein af stílhreinustu og fegurstu byggingum borgarinnar þjóðhátíðarárið 1974.

Hún hefur aldrei verið fallegri en nú eftir að hafa verið endurnýjuð gagngert í annað sinn.

Troðfullt var út úr dyrum í dag og aðeins hluti viðstaddra sést hér á mynd úr salnum. 

 Á mynd, neðst á síðunni,  má sjá Hólmfríði Guðjónsdóttur, formann safnaðasstjórnar, halda ræðu dagsins og rekja sögu safnaðar og kirkju.

Safnaðarpresturinn Pétur Þorsteinsson, situr til hægri við hana.

Þegar ég var tíu ára gerði ég teikningu að kirkjunni og gaf prestinum.

Já,  kirkjan var mér strax hugleikin, enda voru afi og amma og pabbi og mamma meðal stofnenda safnaðarins eftir að Fríkirkjusöfnuðurinn í Reykjavík klofnaði. 

Gunnar Hansson teiknaði kirkjuna síðan og sést vel af hlaði hennar hve ólík hún er Háteigskirkju og Hallgrímskirkju, sem blasa þar við.

Norðurhliðini er skemmtileg, - birtan fellur á ská niður um langa og mjóa glugga eins og sést á mynd sem tekin var innanfrá og sést hér fyrir neðan.