Hvernig getur "eitthvað annað" bjargað neinu?

Fyrir tæpum aldarfjórðungi var hrópað fyrir norðan að álver við Eyjafjörð yrði að rísa þar til að "bjarga Eyjafirði" frá því að fara í kaldakol. Ástæðan var sú að vegna hnignunar og hruns Sovétríkjanna lagðist útflutningur iðnaðarvöru frá verksmiðjum samvinnufélaganna á Akureyri af, SÍS fór á hausinn og vá var fyrir dyrum. 

Til að bjarga Eyjafirði kom mönnum ekkert annað í hug en framleiðsla á hráefni með góðu eða illu.

"Eitthvað annað" kæmi ekki til greina.

Niðurstaðan varð samt sú að þegar neyðst var til að söðla um fyrir norðan, Akureyri gerð að háskólabæ og allskyns frumkvöðla- og nýsköpunarstarf skaut rótum, varð árangurinn sá að Eyjafjarðarsvæðið og Norðausturland blómstraði og hrunárin 2008-2011 var þetta eina landsbyggðarsvæðið þar sem fólki fjölgaði á sama tíma sem fækkaði annars staðar á landsbyggðinni, þótt ekkert væri þar álverið.

Frá því í Hruni og til þessa dags hefur verið sunginn hávær söngur um það að álver yrði að rísa í Helguvík "til að bjarga Suðurnesjum."

Meira að segja hefur verið gefin út yfirlýsing ríkisstjórnarinnar um að álver verði að rísa og til þess að svo megi verða er stefnt að því að skipta um fólk í stjórn Landsvirkjunar svo að hægt verði að fara aftur til 1995, lækka orkuverðið nógu mikið til að "orkufrekjur iðnaður" (mesta orkubruðl, sem mögulegt er) fáist til að kaupa orku á "lægsta orkuverði í heimi" eins og sett var fram í bænaskjali til stóiðjurisa heimsins fyrir 18 árum.  

"Eitthvað annað" komi ekki til greina.

Fréttin "hratt hefur dregið úr atvinnuleysi á Suðurnesjum" hlýtur að röng miðað við þennan söng. Hvernig getur "eitthvað annað" bjargað neinu?

Þá vill það gleymast að nú um stundir vinnur minna en 1% vinnuafls landsins í álverum, og að jafnvel þótt bætt sé við "afleiddum störfum" eru þetta ekki nema 2% vinnuaflsins, - 98% er "eitthvað annað."

Og jafnvel  þótt öll orka Íslands yrði sett í álver myndu innan við 2% vinnuaflsins fá vinnu í álverunum og minna en 5% samtals með öllum mögulegum afleiddum störfum.

Sem þýðir að minnst 95% myndu vinna við "eitthvað annað".   

  

Landið loks að rísa á Suðurnesjum

Áratuga "refsing".

Árum saman sýndu rektorar M.R. gott fordæmi varðandi það hvernig þeir notuðu fé sem þeim var skammtað á fjárlögum til að reka skólann og skiluðu afgangi, mismunandi miklum.

Því miður varð þetta til þess að í stað þess að umbuna fyrir góða meðferð á opinuberu fé, var skólanum í raun "refsað" með því að skera enn meira niður þar á sama tíma sem í öðrum stofnunum, þar sem halli var á rekstrinum, var það allt of oft verðlaunað með því að hækka framlag úr ríkissjóði.

Þetta er þekkt fyrirbæri úr ríkisrekstri og því er tímabært að Menntlingar láti í sér heyra og veki athygli á áberandi staðreyndum varðandi hlutskipti skólans og stöðu í framhaldsskólakerfinu.

MR-ingar krefjast leiðréttingar

Óuppgert mál sem grúfir yfir eins og myrkur.

Ég man það eins og það hafi gerst í gær, þegar Kanasjónvarpið rauf útsendingu sína síðdegis 22. nóvember 1963 til þess að segja fréttina af skotárásinni á John F. Kennedy, og einnig eftir tilkynningunni skömmu síðar um að forsetinn væri látinn.

Engin frétt liðinnar aldar vakti slík viðbrögð heimsbyggðarinnar sem þessi. Og enn hvílir skuggi yfir því að raunverulegt fullnaðaruppgjör með óyggjandi niðurstöðu í þessu morðmáli hefur ekki farið fram og mun líklega ekki getað farið fram.  

Það bendir að sjálfsögðu margt til þess að Lee Harvey Oswald hafi skotið af byssu á sjöttu hæð skólabókargeymslu á John F. Kennedy fyrir nákvæmlega 50 árum. Hann hafði áður reynt að drepa mann og rétt eftir morðið á Kennedy skaut hann lögreglumanninn til bana.

Hjá hernum á árunum 1956 til 1959 var skotfimi hans prófuð og reyndist á niðurleið, þannig að hann væri aðeins meðalgóð skytta. 1963 hefur hann varla verið betri, heldur sennilegra lélegri skytta.

Þegar hann reyndi að drepa Walker foringja í hernum, skaut hann á Walker sitjandi kyrran af 30 metra færi og hitti ekki.

Þess vegna er ólíklegt að hann hafi getað hitt á höfuð á manni á ferð í næstum þrefalt meiri fjarlægð.  

Samkvæmt þessum ferli fyrir og eftir morðið átti hann samt að vera til alls líklegur.

En ósvarað er samt of mörgum spurningum til þess að fullyrða að hann hafi verið einn að verki.

Úr því að hann viðurkenndi að hafa reynt að drepa mann áður, hvers vegna játaði hann ekki á sig morðið á forsetanum?

Ég hef lesið lýsingar á því að skot, sem fari inn í höfuð manna geti sprungið þannig að það splundri höfuðkúpunni hinum megin og að það skýri hvernig fremri hluti höfuðs Kennedys splundraðist.

En hvers vegna þeytist höfuð forsetans hart afturábak í sömu átt og kúlan á að hafa komið frá?

Er hægt að fullyrða að engir aðrir byssumenn hafi verið í byggingunni eða fyrir framan hana sem gætu hafa skotið á sama tíma?

Voru skotin örugglega aðeins þrjú?  Er hugsanlegt að fjórða skotinu, því sem drap forsetann, hafi verið skotið á sama tíma og þriðja skot Oswalds?  (ef hann skaut þá þremur skotum)

Er hugsanlegt að sá sem skaut því fjórða skoti hafi verið miklu betri skytta en Oswald og skotið af miklu betra færi þegar ljóst var að fyrstu tvö skotin báru ekki fullnaðarárangur?  Þessi hugsanlega skytta hefur þá kannski talið sekúndurnar eftir skot númer 2 til að geta skotið á svipuðum tíma?

Það, að Oswald var drepinn, veldur því að dýrmætur vitnisburður hans, sannur eða loginn, fékkst aldrei, þaðan af síður játning, þannig að formlega séð var enginn sakfelldur fyrir verknaðinn.

Ef ég væri Bandaríkjamaður myndi ég fylla hóp þeirra 61 prósenta bandarísku þjóðarinnar sem hallast að því að Oswald hafi að minnsta kosti ekki verið einn að verki og að sá, sem skaut úrslitaskotinu á Kennedy, hafi ekki verið hann.

Því verður nefnilega ekki neitað að Oswald passaði fullkomlega inn í hugsanlegt pottþétt samsæri, sem gerði hann einan að eins góðum blóraböggli og hægt var að hugsa sér.

Ástæðurnar sem Jack Ruby gaf fyrir því að hann skaut Oswald eru einhverjar þær lélegustu og heimskulegustu sem heyrst hafa.

Um allan heim eru það algengustu viðbrögð aðstandenda þeirra sem falla fyrir morðingjahendi,  að þeir óska þess að hinir seku séu verði dregnir fyrir dóm og látnir gjalda fyrir glæpi sína.

Jack Ruby rændi Jacquline Kennedy þessu og eyðilagði málið.

Síðan vofir alltaf yfir "the curse of the Kennedys". Það er beinlínis alveg ótrúlega margt sem gekk þessu blessaða fólki í mót rétt eins og allar tilviljanir féllu þeim í mót.

Elsti sonurinn fórst í stríðinu í loftárásarferð yfir Þýskaland. John og Robert voru myrtir. Edward átti þátt í drukknun ungrar stúlku og það eyðilagði feril hans. Og John yngri  fórst í flugslysi þar sem hann var sjálfur við stjórnvölinn.

Þann mann hitti ég fyrir tilviljun í Leifsstöð og Kennedy-þokkinn geislaði af honum.

Skömmu eftir morðin á Martin Luther King og Robert Kennedy komum við Helga í Ambassador hótelið og maður viknaði við að standa þar á staðnum þar sem Robert var skotinn.

Atburðirnir 1963 og 1968 lifa enn eins og þeir hafi gerst í gær.

 

  

 

Margir trúa enn samsæriskenningum

Í flokk með Fisher og Kasparov ?

Magnus Carlsen sem nú er kominn með aðra höndina á heimsmeistarabikarinn í skák er það ungur að bara það eitt minnir á það þegar Bobby Fisher og Garrí Kasparov komu eins og hvítir stormsveipir inn í skákina á sínum tíma og urðu heimsmeistarar, sem sérstakur ljómi leikur um.

Ekki ætti það að draga úr áhuga okkar Íslendinga að Magnu er Norðmaður og verði hann heimsmeistari, verður hann fyrsti Norðurlandabúinn sem þann titil hreppir.

Fisher og Kasparov glöddu marga með flugeldasýningum á sínum tíma, einkum Fisher, en stærsti kostur Magnusar er hve sjaldan hann leikur af sér.

Þegar komið er upp í allra fremstu röðu í hvaða íþrótt sem er, stendur sá oft uppi sem sigurvegari sem fæst mistök gerir, því að refsað er grimmilega fyrir hvert feilspor.

Magnus Carlsen gerði engin mistök í 9. skákinni heldur beið þolinmóður og lét Anand um það. Því ætti eftirleikurinn að verða auðveldari fyrir þennan norska snilling að innbyrða að minnsta kosti eitt jafntefli í þeim þremur skákum sem eftir eru.

Frammistaða hans hingað til er einstök í heimsmeistaraeinvígi síðustu áratuga, hvað snertir það að vera strax komin með stöðuna 6:3 eftir 9 skákir.

Undir venjulegum kringumstæðum er 12 skáka heimsmeistaraeinvígi í það stysta ef keppendurnir eru jafnir að geta og enn er mörgum í minni óralöng einvígi þeirra Karpofs og Kasparovs á sínum tíma.

En nú virðist stefna í allt annað þótt auðvitað geti enn brugðið til beggja vona.

Og hvernig sem fer er Carlsen það ungur að hann ætti að geta átt framundan glæsilegan og langan feril.  

   

 

Carlsen vann Anand

Stærsta fréttin af þeim stóru.

Allir sem muna 22. nóvember 1963 muna hvar þeir voru staddir þegar þeir heyrðu fréttina um það að Kennedy Bandaríkjaforseti hefði verið skotinn. Sú frétt og það sem á eftir fór voru mesta áfall og vonbrigði hvað snertir stóratburði úti í heimi, sem ég minnist.

Þegar rifjað er upp það besta sem Kennedy sagði og gerði á þessum árum og snerti von mannkyns um betri tíma, sést vel ástæða þess að hann kveikti áður óþekkta bjartsýni í hjörtum milljóna um allan heim, ekki síst unga fólksins.

Þess vegna var hrun þeirra drauma svo mikið þegar hann var myrtur.  

Í þeim hópi sem dáði Kennedy og skoðanir hans sem ungt fólk, sem dreydum um betri heim, var ég þá, 23. ára gamall.

Þáttur í sjónvarpinu í kvöld var klaufalega kynntur í dagskrárkynningu því að hann fjallað ekki beint um Kennedy og morðið, heldur mest um það hvernig fréttahaukurinn Walter Chronkite og bandaríska sjónvarpið fjölluðu um málið.

Það var afar upplýsandi og gagnleg lýsing hvað snertir þær kröfur sem gera verður til fjölmiðlunar.

Nöfn Kennedys og Chronkites urðu samofin þessa myrku daga og það sýnir, hve áhrifamikill Chronkite var, að þegar hann kom heim frá Vietnam snemma árs 1968 og greindi í sjónvarpi frá ástandinu þar og því hvernig það kæmi honum fyrir sjónir, er sagt að Johnson forseti hafi staðið upp frá sjónvarpstæki sínu og sagt: "Úr því að Chronkite sér þetta svona er leikurinn tapaður hjá mér."

Fréttirnar af morðunum á Martin Luther King, Robert Kennedy og John Lennon voru að sönnu stórar en líklega var morðið á Kennedi "stærsta" frétt 20. aldarinnar.

Á Norðurlöndum kemur aðeins ein hliðstæð frétt upp í hugann, morðið á Olof Palme forsætisráðherra Svíþjóðar.

Fyrir tilviljun kom það í minn hlut að rjúfa sjónvarpsútsendingu upp úr miðnætti og flytja þá frétt á undan sænskum fjölmiðlum.  Þá var það mikils virði til að missstíga sig ekki að hafa séð myndir og frásagnir af því hvernig Walter Chronkite hafði farið að rúmum 20 árum fyrr.

Heiðruðu minningu JFK

Afar veikar líkur á því að Oswald hafi verið einn.

Á 50 ára afmæli morðsins á John F. Kennedy mun athygli manna enn einu sinni beinast að því hvernig það bar að. Búast má við einhverjum nýjum gögnum.

Ég hef verið að vafra um á vefnum undanfarna daga til að fara enn og aftur yfir málið, og get ekki komist að annarri niðurstöðu en þeirri að líkurnar á því að Lee Harvey Oswald hafi verið einn að verki séu afar litlar.

Margt má nefna í því sambandi. Afburða skyttur hafa verið fengnar til að hleypa af sams konar byssu við sams konar aðstæður og klára þrjú skot á þeim sekúndum, sem skothvellir heyrðust, og þeir hafa ekki getað klárað það dæmi, hvorki getað hleypt af öllum skotunum innan tímamarka né hitt skotmarkið.  

Oswald var þar að auki léleg skytta ef marka má feril hans í hernum.

Einn af veikum hlekkjum í niðurstöðunni er "galdrakúlan" svonefnda  (magic bullet) sem átti að hafa farið ótrúlegan leið til að valda skaða sínum.

Sömuleiðis hafa veigamiklar líkur verið færðar á því að skotið hafi verið úr fleiri áttum, meðal annars úr byggingu, sem var beint fyrir aftan geymsluhúsið sem Oswald á að hafa skotið úr.

Einnig hefur vitnisburður CIA manns og fleiri bent til samsæris undir dulnefninu "Stóri viðburðurinn" ("The Big Event").

Lyndon B. Johnson verður ævinlega grunaður um að hafa vitað meira en hann lét í veðri vaka.

Þetta gerðist í heimaríki hans, þar sem hann hafði tögl og haldir. Hann skipaði sjálfur rannsóknarnefndina. Hann hafði veigamiklar ástæður ásamt hernum og CIA til að vilja Kennedy feigan.

Milli Kennedys og Johnsons ríkti gagnkvæm persónuleg andúð. Kennedy stóð í vegi fyrir því að Johnson yrði forseti fyrr en 1968 þegar aldurinn væri farinn að herja á hann. Kennedy hafði skömm á herráðinu og CIA og á báðum stöðum var andúð á Kennedy.  

CIA hafði tekist að myrða beint eða óbeint þúsundir manna víða um heim, jafn hátt setta sem lágt setta, í ríkjum sem ekki heyrðu undir lögsögu Bandaríkjanna. Þess auðveldara var það að mörgu leyti fyrir þessa sérfræðinga í morðum að gera eitthvað svipað í eigin landi.

Ný gögn birt um Jack Ruby

"Það er engin leið að hætta..."

Tilfinningarnar sem Eiður Smári Guðjohnsen sýndi eftir landsleikinn í gærkvöldi eru alþekkt fyrirbæri í íþróttum og fleiru því sem menn taka sér fyrir hendur í lífinu af ástríðu og áhuga.

Það var hrifnæm stund að horfa og hlusta á Eið Smára vegna þess að í henni spegluðust blóð, sviti og tár að baki einstökum ferli mikils afreksmanns í íþróttum.

Þegar litið  er yfir það hvernig hann vann sig upp úr alvarlegum meiðslum á sínum tíma og gafst aldrei upp við mótlætið er ekki hægt annað en að taka ofan fyrir honum í þökk og aðdáun.

Ferillinn segir sína sögu, leikmaður með Chelsea og Barcelona, handhöfum tveggja eftirsóttustu landsmeistaratitla heims og auk þess meistaradeildartitils.

Það eina, sem hann átti eftir, var að leika úr úrslitakeppni HM. Hann var samt ekki einn um það að missa af lestinnin núna, - það varð hinn stórkostilegi Zlatan Ibrahimovich að gera líka.

Eiður átti ómetanlega þátt í velgengni landsliðsins okkar með því að koma inn á í leikjum, þar sem hann lagði upp sóknarsamspil, sem á sér varla hliðstæðu í íslenskri landsleikjasögu.

Þetta landslið er einfaldlega það fyrsta, sem hafði mannskap til að gera sóknarleikinn að sterkari hlið spils síns.

Listinn yfir afburða menn í íþróttum og fleiru, sem gátu ekki hætt á toppnum, heldur urðu að bergja til botns hinn beiska bikar óhjákvæmilegrar hnignunar er langur: Manny Palquiao, Oscar De la Hoya, Roy Jones, Mike Tyson, Muhammad Ali, Joe Frazier, Sonny Liston, Floyd Patterson,  Archie Moore, Joe Louis, Jack Dempsey, Jack Johnson... svo að aðeins ein íþróttagrein sé tekin sem dæmi.

Oscar De la Hoya orðaði það svo að hann gæti ekki sætt sig við þann endi ferils síns að liggja í striganum emjandi eins vesalingur. Hann varð að reyna einn bardaga enn, og þegar sá bardagi gekk óvænt vel fannst honum hann ekki geta hætt á meðan hann væri þetta góður.

Sem leiddi til fleiri niðurlægjandi tapbardaga hjá honum.

Eiður Smári getur hætt núna í landsliðinu sáttur við sitt mikla framlag á sínu sviði fyrir þjóðina.

Þegar komið er fram á fertugsaldur þurfa afreksmenn að leggja æ harðara af sér til þess að dala ekki um of og að baki svanasöngs Eiðs Smára hefur líklega legið mikil vinna. Þá er erfiðara að sætta sig við það að komið sé á endastöð.   

  

Glæsilegum landsliðsferli Eiðs lokið

Mest brotna umferðarreglan.

Í umferðarlögunum var, þegar ég vissi síðast til, ákvæði þess efnis að ökumönnum bæri að aka þannig að umferðin í heild gengi sem greiðast og öruggast fyrir sig.

Á móti þessu hefur hins vegar komið það kjörorð Íslendinga að "..á Íslandi við getum verið kóngar allir hreint..."

Fyrir bragðið er þessi gamla regla mest brotna umferðarreglan hér á landi og líka sú regla sem ég minnist ekki nokkurn tíma að lögregla hafi skipt sér af að sé haldin.

Hér ríkir hér öryggisleysi sem skapast af því að afar stór hluti ökumanna þjösnast áfram og hagar sér eins í umferðinni og þeir væru einir á ferð, bæði í akstrinu sjálfum og ekki síður varðandi það að gefa ekki stefnuljós þegar það getur gagnast öðrum ökumönnum.

Enn skortir mikið á að hér gildi reglan "fyrstur kemur fyrstur fær" gildi varðandi það þegar tvær akreinar þrengjast í eina, en það er frumskilyrði þess að hægt sé að búa til svonefndan "rennilás" eða "tannhjól" þannig að bílarnir renni úr tveimur röðum inn í eina röð, annar hver í einu, eins og alls staðar tíðkast erlendis og umferðin verði þannig eins átakalaus og snurðulaus og kostur er.

Reiddist mjög þegar „svínað“ var á hann

Fólkið, sem tekur þátt í lýðræði, á að ráða.

Margir eiga erfitt með að skilja grundvallarreglur lýðræðisins. Þótt aðeins flokksbundið fólk megi kjósa í flestum prófkjörum gildir samt hið sama um það og í öðrum kosningum, að þeir, sem kjósa, ráða.

Það er ósanngjarnt þegar fjargviðrast er yfir lítilli þátttöku og að úrslit hefðu orðið öðru vísi ef allir kjörgengir hefðu tekið þátt.

Með því er verið að fara fram á að þeir sem ekki nenna á kjörstað öðlist samt rétt.

Það er rétt að taka þetta fram vegna þess að íslenskir alþingismenn völdu verri kostinn þegar þeir ákváðu að þjóðaratkvæðagreiðsla um stjórnarskrá væri ógild nema ákveðinn hluti kjósenda tæki þátt í henni.

Með því er stillt upp ójafnræði meðal kjósenda. Þeir, sem eru fylgjandi, verða að fara á kjörstað, en hinir, sem eru á móti, geta látið sér nægja að gera ekki neitt, sem auðvitað er miklu auðveldara.

Nær hefði verið að hafa ákvæði um aukinn meirihluta, til dæmis 60% eða 67%. Þá standa báðir aðilar jafnt að vígi og verða að fara á kjörstað til að hafa áhrif.

Þorbjörg Helga tekur ekki sætið

Lenti út af veginum og ók til baka.

Fyrir mörgum árum var maður einn á leið til Vopnafjarðar. Hann missti stjórn á bílnum svo að hann lenti út af veginum.

Ekki man ég hvort hann valt heilan hring, en þetta var nógu mikil bílbylta til þess að ökumaðurinn ruglaðist og ók til baka sömu leið og hann hafði komið.

Fór eina veltu og ók til Búðardals