Meira en 60 ára gamalt fyrirbrigði.

Umræðuefnin á flokksráðsfundi Vinstri grænna eru mörg, en í ljósi stjórnmálaumræðna síðustu daga vekja málefni dómsmálaráðherra mesta athygli. Ekki er þó vitað, hvort vantrauststillaga verði borin upp á þingi, enda skiptar skoðanir um málið.

Dæmi um það að ráðherra í samsteypustjórn hafi staðið af sér vantrauststillögu er að finna frá því snemma á sjötta áratug síðustu aldar. Þá var borin upp vantraustststillaga á þáverandi menntamálaráðherra, Bjarna Benediktson, vegna embættisfærslu á Akranesi.  

Sjálfstæðisflokkurinn var þá í stjórn með Framsóknarflokknum og voru stjórnarþingmenn samtaka um það að fella vantrauststillöguna. 

Eftir öll þessi ár er erfitt að muna, í hverju meint embættisafglöp Bjarna fólust, en hitt man ég glögglega, að Bjarni flutti eftirminnilega ræðu, þar sem hann varðist sérlega fimlega. 

Hér á landi hefur skort á samábyrgð forsætisráðherra og annarra ráðherra á embættisfærslum hver annars og hefur sjálfstæði ráðherra frekar aukist en hitt. 

1934 varð áhrifamesti stjórnmálamaður þess tíma, Jónas Jónsson, sem var formaður Framsóknarflokksins 1934-1944, að sætta sig við það að verða ekki ráðherra vegna eindregnar andstöðu Alþýðuflokksmanna í stjórnarmyndunarviðræðum. 

Varð Jónas aldrei ráðherra eftir það. 

Smám saman hefur myndaðist sú hefð, að þegar stjórnir væru myndaðar, réði formaður hvers flokks því innan síns flokks, hverjir skipuðu ráðherrasæti flokksins. 

Nú gildir nær alltaf nokkurs konar samtrygging allra ráðherranna, að "ef þú skiptir þér ekki af því sem ég geri, skipti ég mér ekki af því sem þú gerir." 

Í tillögu stjórnlagaráðs er skerpt á reglum um ráðherraábyrgð á þann hátt, að ráðherrar teljist samábyrgir hverjir fyrir aðra, nema þeir færi annað til bókar þegar embættisfærslan á sér stað. 

Það er liður í því meginmarkmiði að skerpa valdmörk og að auka innbyrðis aðhald í stjórnsýslunni, sem oft hefur skort hér á landi. 

Vísa í tónlistarmyndband á facebook síðu minni í tilefni dagsins.  

Vinda lægt innan VG

Þegar rafmagnið datt út og það bjargaði vonlausri sýningu.

Þegar Hekla gaus 17. ágúst 1980 stóð svo illa á, að Sumargleðin var með auglýsta sýningu og dansleik á Hótel Sögu um kvöldið, þá fyrstu í Reykjavík í sögu hennar, þegar eldgosið og Rafmagnsveita Reykjavíkur tóku völdin. 

Salurinn var troðfullur og á tíunda tímanum um kvöldið áttu herlegheitin að hefjast. 

En ég var illa fjarri góðu gamni vegna eldgossins og ekki væntanlegur, sem var hið versta mál, því að ég átti að vera á sviðinu meirihluta sýningartímans. 

Vegna fréttaferðar fyrir Sjónvarpið austur að Heklu bæði í lofti og á landi var ég enn austur við Heklurætur þegar dagskráin átti að hefjast á tíunda tímanum, alveg upptekinn við að sinna kvikmyndatökum og fréttaflutningi meðan fjallið gaus sem óðast. 

Nú blasti við eitt af uppáhalds kjörorðum okkar Ragga, "að klóra í bakkann", en spurningin var bara, hvernig í ósköpunum það yrði mögulegt.  

En þá gerðist alveg ótrúleg tilviljun, sem reddaði málunum og kannski er þessi tilviljun einsdæmi:

Rafmagnið datt út af öllum Vesturbænum, og allt slokknaði í Súlnasalnum, ljós, hljómflutningstæki, hátalarakerfi og rafknúin hljóðfæri. 

Sólin var að setjast, það dimmdi óðum, og engin leið að byrja skemmtunina! 

Bassi, gítar, kordóvox og hljómborð, allt var þetta ónothæft án rafmagns. 

Hljómsveitarmenn og skemmtikrafar sáust ekki einu sinni. 

Fólkið varð að hírast í myrkrinu, sem datt á, og bíða eftir að rafmagnið kæmist aftur á.

Fjarvera mín skipti ekki nokkru máli og út um gluggana sá fólkið í salnum aðeins myrkvuð húsin í kring. 

Ég var að vísu ekki kominn þegar rafmagnið kom loksins, seint og um síðir, en ég kom þó nógu tímanlega til þess að hægt væri að flytja alla dagskrána og bjarga kvöldinu í horn, "klóra í bakkann."   

  

Björgvin Franz gleymdi að mæta í leikhúsið