Misjafnir tossalistar. Fjölga byssum til að minnka dráp með þeim?

Svonefndir tossalistar segja misjafnar sögur af þeim sem nota þá. Vafasamt er að tossalisti Trumps á fundi með eftirlifendum skotárásarinnar hafi orðið honum til framdráttar, vegna þess hvert innihald hans var. 

Og merkilegt er að forsetinn skyldi snúa listanum að viðstöddum og þeim myndavélum, sem voru á staðnum, en ekki að sjálfum sér. 

Sýnir merkilega sjálfhverfu að því leyti, að engu er líkara en að hann hafi haldið, að af því að hann sá ekki hvað stóð á honum, myndi listinn koma betur út fyrir hann en ella, en í staðinn gaf hann færi á að flestir aðrir en hann sæu hann og undruðust, hvað á honum stóð. 

Tossalistar hjá Bandaríkjaforsetum er svosem ekki nýtt fyrirbrigði. 

Þekkt varð það, þegar aðstoðarmenn gaukuðu litlum miða að Ronald Reagan Bandaríkjaforseta, þegar hann var í kvöldverðarboði hjá Íslendingum, en á þeim miða stóð að hann ætti ekki að gleyma loftferðasamningum BNA og Íslands og ívilnunum Kana varðandi Icelandair. 

Þetta misheppnaðist alveg. Reagan skildi hvorki upp né niður í því sem stóð á miðanum, enda kom síðar í ljós að hann var kominn með fyrstu einkenni Alzheimerssjúkdómsins sem varð honum síður að aldurtila. 

Það er táknrænt fyrir stefnu meirihluta á Bandaríkjaþingi og Donalds Trumps, að koma fram með tillögur um að vopna bandaríska kennara, en einmitt það mun að sjálfsögðu stórauka sölu á skotvopnum vestra og gagnast þeim, sem bera fé á bandaríska þingmenn með himinháum styrkjum til þess að fá þá til að ganga erinda byssuframleiðenda. 

 

Tossalisti Trumps vekur athygli

Aukið aðgengi skapar aukna notkun.

Eitt af viðurkenndum og marg prófuðum grundvallaratriðunum í meðferð fíkni- og vímuefnasjúklinga svo að þeir geti haldið sé frá neyslu þeirra, er að þeir forðist þá staði og aðstæður þar sem fíknin æsist upp. 

Því víðar og því meira sem aðgengið er, þeim mun meiri hætta á neyslu. 

Þetta á augljóslega líka við byssusjúka menn og það er ótrúleg staðhæfing hjá forseta Bandaríkjanna að mikið og áberandi framboð á stórvirkum stríðstólum hafi ekkert að segja í þessum efnum, morðóðir menn muni samt drepa fólk.  

Eins og fjöldamorðinginn í Las Vegas var gott dæmi um, réði aðgengi hans að stórvirkum morðvopnum mestu um það hve marga hann drap.

Þegar morðfíknin byggist á því að drepa sem flesta, ræður afl og stærð fáanlegra morðvopn mestu um það hve langt morðinginn kemst.  

 

„Hún var myrt í síðustu viku“

Olían orðunum sterkari.

Margar stórar yfirlýsingar voru gefnar á Parísarráðstefnunni 2015 og mörg sterk orð skrifuð á blöð. En þegar um eins mikla freistingu og aukna notkun olíu er að ræða, hrökkva orð og skjöl skammt. 

Dæmisagan um Litlu gulu hænuna svífur yfir vötnum. Í aðeins þremur ríkjum Asíu, Kína, Indlandi og Indónesíu, býr tæpur helmingur mannkyns. 

Þar er rík tilhneiging til að iðnvæða og neysluvæða þjóðirnar svo að þær geti fengið sinn skerf af takmörkuðum auðlindum jarðar í áttina að bruðli hinna vestrænu þjóða, sem hafa notið uppgripa og neyslu olíualdarinnar á undan þeim. 

Þegar notkun olíu er skoðuð og sett sem hluti af línuriti yfir aldirnar, steinöld, bronsöld o.s.frv., verður línan yfir orkunotkun olíualdarinnar eins og risavaxinn spjótsoddur upp og síðar niður þegar olían þverr á öld, sem er aðeins brotabrot í tímalengd af öðrum þróunaröldum mannkynsins. 

Vegna sívaxandi kröfuharðs mannfjölda verður neyslan samtals svo gríðarmikil þegar þessar þjóðir seilast í olíuauðinn. 

Þótt bílarnir, sem til dæmis Indverjar eru að þróa, sýni mikla hugkvæmni í nýtni á rými og orku, er þess að gæta, að þessir stuttbílar eða örbílar koma í staðinn fyrir milljónir vélhjóla, og eyða því meiri orku og auðlindum en vélhjólin þegar aðeins einn er um borð. 

Myndin hér að ofan er af einum af nýjum indverskum bílum með mikla nýtni á rými, Bajaj Qute að nafni. Til að hægt sé að koma fjórum fullorðnum fyrir í svona bíl, sem er aðeins 2,75 m langur og 1,31 m breiður, og með örlítilli vél, 13 hestafla 217 ccc, aðeins 400 kíló á þyngd, verður að hafa hann svo háan, að þeir sem eru frammi í, þar á meðal bílstjórinn sitji í nógu háum sætum frá gólfitil þess að fótleggirnir séu lóðréttir og spari þannig hálfan metra í gólfrými. 

Þetta virkar hlægilegt farartæki, en umferðaröngþveiti indverskra stórborga er áhrifamikil útskýring. 

Olíuotkun áfram í vexti næstu 20 árin

Þegar ekki dugði að beygja frá.

Mynd á tengdri frétt á mbl.is minnir mig á skylt atvik á svipuðum slóðum, þar sem það atriði að forðast árekstur með því að beygja frá aðsteðjandi hættu.

Fyrir um 15 árum lenti ég í einhverjum sérkennilegasta árekstri sem hægt er að hugsa sér, einmitt í nágrenni Selfoss. 

Ég var á austurleið á Suðurlandsvegi í átt að Selfossi fyrir neðan Ingólfsfjall á Toyota Hilux á 38 tommu dekkjum. 

Á mjög grófri afstöðumynd kemur minn bíll vinstra megin frá, en annar bíll ofan frá. 

Fjólubláa punktalínan táknar þann feril, sem ökumaður hins bílsins taldi að ég hefði átt að aka. 

Þegar ég nálgaðist T-vegamótin þar sem vegurinn ofan úr Grafningi, Biskupstungnavegur, liggur niður að Suðurlandsvegi, kom stór jeppi þar niður á allmikilli ferð í átt að vegamótunum, þar sem honum bar að stöðva til að víkja fyrir umferð um Þjóðveg 1.  

Þessi jeppi kom að gatnamótunum vinstra megin, séð frá mér. 

Þetta var að vetrarlagi og snjóföl á Suðurlandsveginum, þannig að full hemlunargeta var ekki fyrir hendi en þó alveg næg til að geta beygt ef þess þyrfti. Djúpir skaflar fyrir neðan veg. Hiluxinn var á mjög góðum vetrardekkjum og virtist allt vera með felldu. 

Þegar ég er alveg að koma að vegamótunum sé ég allt í ainu, að hinn jeppinn hægir ekkert á sér heldur æðir áfram, þannig að það stefnir í harðan árekstur ef hann stansar ekki, eins og honum bar að gera. 

En það gerði hann ekki og nú var of seint fyrir mig að hemla í tæka tíð svo að ég brá á það ráð að beygja til hægri út af veginum fram af vegarbrúninni niður í skaflinn sem þar var. 

En þetta dugði ekki. Hinn jeppinn kom á fleygiferð beint áfram yfir veginn og "náði mér" utan vegar úti í skaflinum í allhörðum árekstri!

Þegar lögregla kom á staðinn fannst henni þessi árekstur illskiljanlegur, tveir jeppar klesstir saman eftir árekstur í skafli fyrir utan veginn!

Þegar við vorum yfirheyrðir hvor í sínu lagi, var ökumaður jeppans, sem elti mig út af veginum, staðfastur á því að ég ætti alla sök á árekstrinum!  

Sagði hann, að ef ég hefði beygt í hina áttina, þvert yfir veginn, líkt og fjólubláa punktalínan sýnir og inn á Biskupstungnaveginn, hefði hans jeppi rétt sloppið framhjá mér og enginn árekstur hefði orðið! 

Hann hefði haldið áfram yfir Suðurlandsveginn og lent þar úti í skafli og ég kannski í mesta lagi lent úti í skafli hinum megin. Allt í þessu fína.  

Þegar ég andmælti því að það hefði verið réttlætanlegt fyrir mig að þvera veginn og fara yfir á hinn veginn í stefnu á hans bíl, því að ég hefði alls ekki getað séð það fyrir að hann drægi ekkert úr ferðinni, heldur æddi í órétti inn á Suðurlandsveginn, sagði hann að víst hefði ég átt sjá, að hann væri í vandræðum og gæti alls ekki stöðvað sinn bíl, af því að það væri glerhálka á Biskupstungnaveginum! 

Það hefði blasað við mér að glerhálka á Biskupstungnaveginum ylli því að bíll hans brunaði áfram og myndi fara yfir veginn á fullri ferð. Það hefði ég átt að sjá og bregðast við því með því að beygja aftur fyrir hann í stað þess að beygja fram fyrir hann. 

Þegar lögregluþjónninn sagði mér frá þessum framburði mannsins, bað ég lögguna um að koma með mér á þann stað sem ég var, þegar ég sá allt í einu of seint að hinn jeppinn myndi bruna áfram. 

Spurði ég lögregluþjóninn hvernig ég hefðí átt að geta, frá þessari stöðu á Suðurlandsvegi, séð hálkuna á hinum veginum, margfalt meiri hálkun en á Suðurlandsveginum, og hvort það hefði ekki heldur átt að vera stjórnandi bílsins á Biskupstúnaveginum, sem hefði átt að sjá þessa hálku og bregðast við henni. 

Miðað við það hvað hinn ökumaðurinn var sannfærður um sekt mína bjó ég mig undir að þurfa að verja gjörðir mínar þegar málið kæmi til kasta tryggingafélaga bílanna, af því að sú hætta gæti, eins furðulegt og það hljómar en hefur þó gerst,  verið fyrir hendi að tryggingarfélögin, skiptu ábyrgðinni á tjóninu. 

Til þess kom þó aldrei. En það var sérkennilegt að vera nánast eltur uppi út af vegi í skafl til að klessa á mann og vera síðan sakaður um að vera valdur að þeirri sérkennilegu uppákomu.  

 

„Ósjálfráð viðbrögð að beygja frá“