Hægt að bæta söluvöruna

Þótt það kunni að sýnast einkennilegt þá getur það kannski bara verið ágætt að tími vinnist til að bæta söluvöruna fyrir ferðamennskuna sem er íslensk náttúra.

Möguleikarnir eru svo miklir þar sem þeir hafa verið vannýttir hingað til.  Í stað þess að hrúga öllum á Gullna hringinn og staði sem vaðast út er leikur einn að bæta aðgengi og auka þjónustu á svæðum sem hafa verið vannýtt hingað til.  Gott dæmi er eldvirka svæðið norðan Vatnajökuls. 

Ég var að fljúga fram hjá því svæði í dag og horfa á hvernig það er nánast alautt og enginn snjór.  Samt þarf að bíða langt fram í júni á hverju ári eftir því að þetta svæði sé opnað fyrir ferðafólk. 

Vegna sparnaðar í hitteðfyrra var svæðinu lokað í hálfan mánuð þegar veðrið var best og aðstæður voru sem bestar, frá ágúst og fram í október.

Ég kem úr leiðangrinum á morgun og þá mun ég birta myndir af svæðinu eins og það lítur út núna.

 

Blikur á lofti í ferðaþjónustu

Tók meira en áratug að vinna bug á fordómunum.

Fyrstu ár rallaksturs á Íslandi voru erfið vegna magnaðra fordóma og fáfræði um íþróttina. 

Íþróttina?  Já, meira að segja skilgreiningin varð til þess að margir sögðu: "Hvað ætli þetta sé einhver íþrótt, að sitja á rassgatinu í sæti og stýra bíl?" 

Ein leiðin til að fá þessa spekinga til að íhuga orð sín, var að sýna þeim hanskana, sem maður varð á nota í löngu röllunum. 

Fyrst hnussaði enn meira í þeim við að sjá hanskana. "Hvaða kerlingadund er nú þetta silkihanskafyrirbæri?"

Þegar útskýringin kom, tók langan tíma að fá þessa sjálfvita (besservisser) til að trúa hinu sanna: Ef maður var ekki með hanska í lengri keppnunum, nudduðust lófarnir svo hressilega við stýrið í átökunum við það, svo  beintengt, sem þaö varð að vera, (og án vökvahjálpar)) að stýrið át sig í gegnum húðina til blóðs. 

Í mörgum röllunum sat maður fyrir áður en röllin áttu að hefjast í rökræðum við lögreglumenn og fulltrúa sýslumanna fram á morgun til að fá leyfi til að fara af stað á hinum lokuðum leiðum. 

Tímamót urðu loks í Borgarfjarðarralli. Selfosslögreglan hafði áður stöðvað okkur alla fyrir of hraðan akstur á lokaðri og vaktaðri sérleið við Votmúla, skammt frá Selfossi.

Allir voru á meira en 70 km hraða, sem var hámarkshraði á þjóðvegunum þá. !

Í fyrrnefndu Borgarfjarðarralli var gefið út af hálfu lögreglunnar, að radarmælingar yrðu á sérleið ofan úr Hítardal,sem var að sjálfsögðu oll malarvegur. 

Þegar komið var yfir eina blindhæðina í beygju, sást löggan að störfum á beina kaflanum, sem tók við af beygjunni, og hafði hún valið staðinn þannig að aksturinn liti sem svakalegast út. 

Þannig mældi hún okkur og bílinn, sem kom á eftir, en síðan gerðist það undarlega, að ekkert fréttist meira af lögregluaðgerðunum. 

Lauk síðan rallinu og eftir verðlaunaafhendingu um kvöldið kom skýringin þegar ég spurði lögregluþjón um niðurstöðu mælinganna:  "Þú komst fyrst yfir blindhæðina og flaugst í gegnum beygjuna á 162ja kílómetra hraða. En síðan kom Eggert Sveinbjörnsson á eftir þér með sprungið á öðru dekkinu að aftan og mældist á 134 km hraða! 

Þá litum við á hvor annan, sem vorum að mæla, og sögðum: "Þetta er eitthvað allt annað en sá akstur sem við erum að mæla daglega. Og hættum þar með mælingunum og gerðum ekki meira í málinu." 

 

Lafhræddur í rallýbíl - myndband