Þegar annar besti tuþrautarmaður heims kom töskulaus á EM.

Hugsanlega er íþróttaflokkurinn sem Íslendingar sendu á EM í frjálsum íþróttum 1950 sá glæsilegasti í íþróttasögu Íslands.

Íslenski hópurinn hafði innan sinna vébanda átta keppendur, miðað við afrekaskrá sumarsins, sem áttu möguleika að komast á verðlaunapall. 

Á endanum urðu þeir aðeins þrír, og þrír peningar runnu þeim úr greipum, af því að í þeim tilfellum gátu þeir Örn Clausen og  Torfi Bryngeirsson að velja á milli fleiri en einnar greinar, sem keppt var í á sama tíma.  

Torfi gat ekki keppt í úrslitum í stangarstökki af því að úrslitin í langstökki voru á sama tíma. 

Og Örn gat ekki keppt í langstökki og 110 metra grindahlaupi af því að hann varð að láta tugþrautina hafa forgang. 

Réttir keppnisskór eru stórt atriði hjá tugþrautarmönnum, en Örn var svo óheppinn, að hlaðmenn á Reykjavíkurflugvelli notuðu tösku hans til að halda við hurð og gleymdu henni þar.

Þá voru flugsamgöngur of strjálar til þess að koma töskunni til hans í tæka tíð.  

Örn varð því að keppa í kastgreinunum þremur á alltof stórum skóm sem hann fékk lánaða hjá Jóel Sigurðssyni.  

Örn var þrjú ár í röð, 1949, 1950 og 1951 í öðru eða þriðja sæti á heimslistanum í tugþraut. 

Aðstæðurnar hér uppi á Íslandi réðu því, að hann keppti aðeins einu sinni á ári í tugþrautinni. 

Þjálfarinn töskulaus á Grikklandi

Slæm lýsing líklega verst. Líka oddhvöss handföng eða innstungur niðri við gólf.

Í barnæsku brenndi ég mig illa á fingri við að fikta í innstungu, sem var niðri við gólf. 

Á eldri árum er óþægilegt að bogra niður undir gólf við að stinga í samband. Notagildi á að hafa forgang yfir útlit á nytjahlutum, sem notaðir eru á hverjum degi. 

Á baðherbergjum er skortur á réttu ljósi til þæginda við rakstur, hárgreiðslu og fleira einn helsti ókosturinn. 

Þegar staðið er í skugganum af ljósi, sést illa til, og ef maður færir sig nógu langt frá speglinum til að ljósið nýtist, er það orðið daufara og vegalengdin hamlar því að nóg vel sjáist til. 

Neyðarlegast þegar þannig er gengið frá hönnun í íbúðablokkum að þegar paufast hefur verið við að reyna að raka sig sæmilega við vaskinn, hrekkur maður við þegar komið er inn í lyftuna, þar sem góð lýsing og stór spegill koma óþyrmilega upp um "helgidaga" í rakstrinum og misheppnaðan verknað með rakvélina. 

Áður hefur verið fjallað hér á síðunni um handföngin á skúffum og skápahurðum sem eru þannig hönnuð, að það er eins og þau hafi verið sérstaklega gerð til að rífa föt á fólki og beinbrjóta það.

Í stað þess að hafa handföngin eins og hálfa sporöskju í laginu, líkt og sýnt er á neðri myndinni, eru þau höfð þráðbein þannig að endar þeirra eru líkir hvössum oddum (efri myndin). 

Þetta er einhver bannsett tíska sem snýst um útlitið en gerir notadrjúgan hlut að skaðræðisfyrirbæri. 

Í hverri íbúð geta verið allt að 30 svona handföng, sem bíða eftir því að skemma föt og meiða og beinbrjóta fólk. 

Svona handföng skipta líklega milljónum hér á landi og milljörðum á heimsvísu. 

Dæmi er atvik fyrir nokkrum árum þegar kona handarbrotnaði við að klæða sig úr kjól og reka hönd í hankann, svo að handarbein brotnaði. 

Síðan er það alveg saga sér á parti hvernig miskunnarlaust tískufyrirbrigði gerir venjulegu fólki ókleyft að sitja þægilega, en það er hvernig hönnun stóla og sófa er þannig, að á setunni er alltof langt frá frambrún inn að lóðrétta bakinu. 

Þetta má ekki vera meira en 50 sm, því annars er engin leið að fá réttan stuðning frá baki stólsins eða sófans við mjóhrygg þess, sem situr. 

Ömurlegast er að sjá hve víða eru illa hannaðir og óþægilegir stólar á heilsugæslustofnunum.  

Verstu hönnunarmistökin á baðherberginu