Lýsandi að þurfi að bægja burt grun um eldfima rafbíla.

Í fréttu af óvenju tíðum bílbrunum að undanförnu má sjá, að ástæða er talin til þess að geta þess sérstaklega að þessi fjölgun sé ekki að kenna brunum í rafbílum.   

Þetta er alveg lýsandi í ljósi þess, að um langt skeið hafa verið á sveimi tröllasögur um það hve miklu hættulegri rafbílar séu varðandi brunahættu en bensín- eða dísilbílar. 

Hámarki náði þessi kvittur þegar rafbíl var kennt um bruna stærsta bílahúss Noregs, en það fregnaðist daginn eftir, að bensínbíll af gerðinni Opel Zaphira hefði valdið brunanum.   

Einnig vakti það umræður um eldhættulega rafbíla, þegar það barst út, að slökkviliðið á höfuðborgarsvæðinu hefði haldið sérstaklegar slökkviæfingar varðandi rafbíla. 

Samsvarandi æfingar hefðu ekki verið haldið vegna bíla knúmum eldsneyti. 

Í þeirri umræðu gleymdist alveg að geta þess, að vegna samfelldrar tilveru eldsneytisknúinna bíla væri langt um liðið síðan þörf hefði verið á slíkri æfingu, enda hefðu þeir á sínum tíma tekið við af hestum, sem búa yfir lítilli eldhættu. 

Eldur getur auðvitað komið upp í rafhlöðum og rafkerfum, en það eru líka rafkerfi í eldsneytisknúnum bílum, og orðin sem notuð eru mismuninn á þeim og rafbílum eru lýsandi:  

 

Eldsneytisknúinn. Rafknúinn.  

Eldsneytisgeymir. Rafgeymir. 

Brunahólf.        Rafstraumur. 

Brunahreyfill.    Rafmagnshreyfill. 

Sprengihreyfill.  Rafmagnshreyfill.  

Enda lauk umræðunni á sínum tíma með því að koma með niðurstöður rannsókna á eldsvoðum í bílum þar sem miðað var við eknar vegalengdir og eldur í rafknúnum bílum reyndist vera tíu sinnum fátíðari en í eldsneytisknúnum bílum. 

En kviksagan um að rafbílar búi yfir margfalt meiri eldhættu virðist lifa áfram,  fyrst það þarf að taka það fram um öldu bílbruna, að það séu ekki rafbílar, sem henni valda. 

 

„Tilviljanakenndar gusur“

Ásókn barrtrjáa er íhugunarefni.

Það er íhugunarefni þegar mesti hollvinur skógræktar á Íslandi, Vigdís Finnbogadóttir, biður um að vandleg íhugun sé viðhöfð í skógrækt á Íslandi.  

Víða í Borgarfirði má sjá að lítil íhugun hefur verið í gangi þegar ákveðið var að drekkja til dæmis klettaröðlunum, sem eru ein sérkennilegasta prýði landslagsins í Stafholtstungum og blasa við vegfarendum, eða öllu heldur blöstu við vegfarendum um Hringveginn og voru einstaklega fallegir þegar sól var lágt á lofti á kvöldin. 

Það er vitnað í að "landið var skógi vaxið milli fjalls og fjöru" við landnám, en ekki farið rétt með, því að þetta stendur hvergi, heldur að "landið var viði vaxið milli fjalls og fjöru. 

Hugtakið viður nær víðara en skógur, og táknar bæði skóg, kjarr og jafnvel víði, enda samstofna orð. 

Gott dæmi um íhugunarleysi er að sjá, hvernig barrtrjám var plantað í gíginn á Sandey í Þingvallavatni á sinni tíð. 

Það eru enn til nóg svæði á Íslandi fyrir barrtré án þess að í gangi sé ásókn þeirra að því er virðist skipulagslaust sums staðar.  

 

Friðlýsing eða kolefnisbinding?

Engin þjóð getur staðið ein, því miður.

Það er eðlilegt að velta vöngum yfir því hvort betra sé að slaka á öllum takmörkunum og viðhalda þannig straumi ferðafólks inn í landið.  En þar standa smit- og dánartölurnar í vegi fyrir því að slík stefna beri árangur. 

Því aðeins að þær tölur lækki niður í það sem þær voru fyrr í sumar munu aðrar þjóðir hafa okkur á svonefndum grænum listum. 

Engin þjóð getur sjálf ákveðið einhliða að aðrar þjóðir telji viðkomandi land öruggt til ferðalaga.  Þessa dagana sést hið raunverulega ástand birtast daglega í nýju mati annarra þjóða. 

Í lagi með Ítalíu en ekki Ísland