Íslands þúsund ár

10.9.2010 | 15:12

Í þá gömlu, góðu daga.

Á miðjum sjötta áratugnum komu nokkrir Danir í eftirminnilegar heimsóknir til Íslands.

Friðrik konungur, faðir Margrétar Þórhildar, varð fyrstu Danakonunga til þess að koma í heimsókn til Íslands eftir að landið fékk fullveldi og heilluðu konungshjónin alla í þessari eftirminnilegu heimsókn sem var upphaf þess að fullar sættir tækjust með þjóðunum tveim.

Glæsilegur og einstæður viðburður á heimsvísu, afhending handritanna 1971, var síðan lokahnykkurinn á þessu.

Heimsókn Bent Larsens til Íslands til einvígis við Friðrik Ólafsson var einn af helstu íþróttaviðburðum þessara ára og er öllum, sem fylgdust með einvíginu í fersku minni.

Friðrik var þá á góðri siglingu sem fyrsti stórmeistari Íslendingina og Larsen var á svipaðri uppleið.

Þeir tefldu í sal Sjómannaskólans í Reykjavík og var troðið út úr dyrum þegar þeir áttust við og andrúmsloftið þrungið gríðarlegri spennu, ekki síður en þegar Fisher og Spasskí tefldu í Laugardalshöll 1972.

Larsen náði síðar svo langt að lenda í því að tefla í áskorendaeinvígi við Fisher og tapaði 0:6.

Það gerði líka Taimanoff á undan Larsen og er þessi 12-0 sigur án hliðstæðu í nútímasögu skákarinnar.

Sjálfur fyrrverendi heimsmeistari, Tigran Petrosjan, fór herfilegar hrakfarir á móti Fisher, 6 1/2 á móti

2 1/2 og þá hafði Fisher unnnið 20 skákir í röð á móti sterkustu skákmönnum heims.

Á þessum tíma var Fisher meiri afburðamaður í skák miðað við aðra bestu skákmenn heims, en dæmi eru um.

Segja má að Friðrik hafi verið heppinn að lenda ekki í sömu mulningsvélinni og Taimanoff, Larsen, Petrosjan og Spasskí, heldur getað haft það á afrekaskrá sinni að hafa unnið Fisher á áskorendamótinu í Portoroz ef ég man rétt.

En nöfn Friðriks og Larsens koma oftast samtímis upp í hugann og Íslendingar minnast þessa hugljúfa Dana með þakklæti og virðingu.