Uppbygging nálægt raunverulegri miðju borgarinnar.

Raunveruleg miðja höfuðborgarsvæðisins er nálægt stærstu krossgötum landsins þar sem mætast ásarnir Selfoss-Seltjarnarnes og Akureyri-Mosfellsbær-Mjódd-Keflavík og krossgötur soga ævinlega að sér verslun, þjónustu og byggð. 

Núverandi þungamiðja er austast í Fossvogi og þess vegna er það ekki aðeins besta mál að byggja upp skynsamlega nýja byggð nálægt henni, heldur hefði átt að vera búið að gera það fyrir löngu í stað þess að hamast við að reyna að eyðileggja Reykjavíkurflugvöll og toga miðju borgarinnar vestur í Vatnsmýri, sem er vita vonlaust og gegn helsta lögmáli um myndun borga. 

Næsta skref ætti að vera að huga að Ártúnshöfðanum, sem liggur alveg við krossgöturnar og er á línunni Ártúnshöfði-Mjódd-Smárinn. 

Stór hluti þess hverfis fer undir malarnám og steypustöð og hin upprunalega ætlun að þetta væri eingöngu verksmiðjuhverfi er úr samræmi við staðsetningu þess svona nálægt raunverulegri miðju höfuðborgarsvæðisins. 

Endurbygging án fordæma

Steinn varð skakkur.

"Steinn er skakkur" segir í frétt á mbl.is. Greinir hún frá því að hinn víðfrægi Steinn í Esju hafi færst til og halli nú niður á við. 

Þetta er svo sem ekki nýtt fyrirbæri, samanber eftirfarandi stöku: 

 

Einu sinni var strákur sem hét Steinn, 

og Steinn var frakkur, 

sturtaði´í sig sterku víni einn

svo Steinn varð "skakkur". 

Steinn er skakkur

Ekki "lugar" Mogginn, er það?

"Ferðamenn ryksuga fötin úr hillunum" segir í tengdri fyrirsögn á mbl.is

Nafnorðið ryksuga er búið til úr nafnorðinu ryk og sögninni að sjúga. 

Ryksuga sýgur ryk. 

Hún sugar ekki ryk og hún ryksugar ekki heldur, heldur ryksýgur hún. 

Ferðamenn ryksjúga fötin úr hillunum en ryksuga þau ekki. 

Fluga, sem er blóðsuga, sýgur blóð. 

Flugan sugar ekki blóð og hún blóðsugar ekki heldur, heldur blóðsýgur hún.

Lýgi er nafnorð yfir verknaðinn að ljúga.

Þegar maður lýgur, lýgur hann en lugar ekki.

Fluga er nafnorð, myndað af sögninni að fljúga. 

Maður flýgur en flugar ekki. 

Löngum hefur verið haft á orði að "ekki lýgur Mogginn."

Samt má sjá í fyrirsögn að mbl.is að "lugað" er um það, hvernig sögnin að sjúga er notuð samkvæmt þeim málfræðilegum reglum sem um hana gilda.

En ekki "lugar" Mogginn, er það?  

 

Ferðamenn ryksuga fötin úr hillunum

Ísland - ísinn og landið.

 

ÍSLAND - ÍSINN OG LANDIÐ. 

 

Ísland, landið, sem kennt er við ísinn og klakann

og okkur finnst stundum svo visnað og stirðnað og kalt,

að góðskáldin forðast að yrkja um garann og rakann 

og glætuna´í skammdegisdrunganum, svalveðrið hart.

Þá vill okkur gleymast að ísinn er auðlindin mesta,

afkvæmi vatnsins, sem skapar allt líf hér á jörð, -

að vatnið og ísinn er verðmætið dýrasta´og besta, 

sem veitt er af gnægð okkur, smæstum í þjóðanna hjörð. 

 

Í hjarnjöklum landsins býr orkulind eins og í sjóði,

sem úthlutað verður úr síðar í fallvatna straum.

Er skammdegissólin þá litar með loganna blóði

þeir lokka þig inn í magnaðan algleymisdraum.

Í samspili gufunnar, vatnsins, sólar og frera

í síbreytileika, sem skapar og eyðir á ný 

býr endalaus fjölbreytni, - ekkert þú sérð þarna vera 

sem aftur þú líta munt sköpunarverkinu í. 

 

Já, þetta´eru listaverk íssins, fegurðin falda,

í feiknsölum trölla og álfa, sem eiga þar ból.

Hin silfraði blátæri frostljómi´í freranum kalda,

og fagurskapaðir skúlptúrar, glitrandi´í sól,

skuggar og snjóbirta, ljósbrot í láréttum geislum

í logandi kristöllum tvístrast um skara og hjarn

þar sem ótal ljósturnar augunum bjóða í veislu

svo þú undrast og hrífst og ljómar og gleðst eins og barn.

 

Já, þó að við elskum mest sumarsins sætkenndu blíðu

og sitjum í vetrarins rökkri í bið eftir yl

býr ótrúleg hrífandi fegurð í frosti og þíðu

sem flétta oft saman tröllaukið sjónarspil.

Fjölbreytni´á smábletti´í frostrósunum er meiri

en fundið menn geta á sumrin í heilum dal.

Og listaverk íssins, þau eru stærri og meiri

og alltaf að breytast í vetrarins sýningarsal.

 

Þú, Ísland, landið, sem kennt er ísinn og landið 

og okkur finnst stundum svo visnað og stirðnað og kalt, - 

þegar jöklarnir skríða og byltast og braka

þú býrð yfir ómældum töfrum, sem fegra það allt.

Líf okkar þjóðar ísnum og vatninu háð er,

sem er eitt og hið sama, getið af sólgeisla fjöld.

Í þessum ljósstöfum íssins og vatnsstraumsins skráð er

ævintýr sköpunarverksins, öld fram af öld.  

 

 

Snjórinn er mikil auðlind

Augljósar ástæður fundnar út með fyrirhöfn og fjárútlátum.

Enn er birt sem stórfrétt atriði sem legið hefur í augum uppi um aldir, sem sé það að rödd hvers manns hljómi öðruvísi í eyrum hans sjálfs en allra annarra og svipað eigi við um spegilmyndir og raunverulegt útlit . 

Persónulega upplifði ég þetta fyrst þegar leikritið Dordingull, sem nokkur okkar úr A-bekknum í Lindargötuskólanum, fluttu í barnatíma útvarpsins 1954, hljómaði á ljósvakanum.

Mig minnir að við höfum verið þrjú, sem fluttum þetta leikrit mitt, Ragnhildur Óskarsdóttir (Róska, Jóhanna Þráinsdóttir og ég. Þær eru nú báðar látnar.

Rödd mín hljómaði að sjálfsögðu afkáralega í eyrum mér í þetta fyrsta sinn sem ég heyrði hana utan frá, en á þeim tímum átti fólk ekki upptökutæki og fæstir heyrðu nokkurn tíma upptökur með röddum þeirra sjálfra.  

Sífellt er verið að kynna niðurstöður umfangsmikilla rannsókna, sem leiða í ljós augljósa hluti. 

Nýjasta dæmið um sjálfsupplifun okkar af röddum okkar og spegilmyndum bætist nú við fleiri lík fyrirbrigði, sem nefnd hafa verið áður á þessari bloggsíðu, svo sem þá merku niðurstöðu viðamikillar neyslukönnunar á níunda áratugnum að Íslendingar neyttu mests matar á milli klukkan tólf og eitt um hádegið og sjö og átta á kvöldin. 

Og sú niðurstaða viðamikillar rannsóknar erlends háskóla, að því fríðari sem konur væru, því sjaldnar þyrftu þær að borga fyrir veitingar, sem þær neyttu, þegar herrar byðu þeim út að borða. 

Hvers vegna hatar þú röddina þína og myndir af þér?