Margt sérkennilegt.

Í einni af útskýringunum á gjaldþroti Eyrarodda er sagt að mikill dráttur á úthlutun byggðakvóta eigi sinn þátt í hvernig fór. Ekki lítur það vel út úr því að fyrirtækið átti engan kvóta.

Var þessi þáttur eðlilegur eða drógu þeir, sem áttu að úthluta honum, lappirnar? 

Ýmsar staðreyndir varðandi sjávarútveginn stinga í augu. 

Haft er eftir fyrrverandi bankastjóra Landsbankans að helmingurinn af útlánum bankans til útgerðarmanna hafi farið í einkaneyslu þeirra og eigin fjárfestingar en ekki inn í reksturinn. 

Þrátt fyrir það forskot þau sjávarútvegsfyrirtæki hafa, sem eiga bæði kvóta og fiskvinnslufyrirtæk, eru hin kvótalausu fiskvinnslufyrirtæki með mun minni skuldir á heildina litið. 

Hvernig má það vera? 

Hér er að vísu verið að tala um meðaltöl og verður að taka það fram að allnokkur útgerðarfyrirtæki standa afar vel og eru með blómlegan rekstur. 

Einnig verður að taka með í reikninginn að á meðan gróðærisbólan var blásin upp, var gengi krónunnar afar óhagstætt fyrir útflutningsfyrirtækin. 

Nú hefur það snúist við en þau eru svo skuldsett að obbinn af þeim er sagður vera í gjörgæslu bankanna vegna óheyrilegrar skuldabyrði og hið hagstæðara gengi nægir alls ekki.

 

Eyraroddi gjaldþrota

Rímar við annað á þessum tíma.

Á þeim árum, þegar breski flugumaðurinn var hér unnu íslensk stjórnvöld opinberlega með NATÓ við að prófa viðbúnað við hryðjuverkamönnum í rökréttu framhaldi af atburðunum 11. september 2001 og stríði í Írak og Afganistan.

Hér á landi var það opinbert og þótti engum neitt athugavert við það, að heil æfing á vegum NATÓ færi fram þar sem gert var ráð fyrir því að fengist væri við svonefnda "umhverfisverndarhryðjuverkamenn. 

Af hálfu þeirra, sem þessu réðu, var þetta fullkomlega eðlilegt. Árið 1970 sprengdu Mývetningar og fleiri stíflu Landsvirkjunar í Miðkvísl sem var einstæður atburður á þessu sviði þá og lengi síðan. 

Í og við ráðhús Reykjavíkur voru 2003 fjölmennustu mótmæli við fund borgarstjórnar Reykjavíkur sem um gat á þeim vettvangi og á landsfundi Sjálfstæðisflokksins 2001 var Ólafur F. Magnússon kallaður hryðjuverkamaður. 

Miðað við ógnina, sem öll orka mesta herveldis heims fór í að snúast gegn, var gagnslaust að vera með einhverjar takmarkaðar æfingar hér á landi gegn hryðjuverkaógn, heldur hlýtur að hafa verið farið yfir alla þætti svona mála, svo sem njósnir og símahleranir. 

Ég hef áður bloggað um fyrirbæri varðandi síma minn og fleiri, sem voru á ferli á Kárahnjúkasvæðinu 2005, sem rannsókn mín leiddi í ljós að voru augljósar og víðtækar símahleranir sem hvaða þjóðfélagsþegn eða valdamaður, sem var, gat átt von á að væri beitt við hann. 

Mér kom svo sem ekkert á óvart að vera hleraður, - ég hafði allt frá árinu verið kallaður "óvinur Austurlands númer eitt." 

Mér finnst miklu eðlilegra en hitt að menn hafi talið nauðsynlegt að æfa þetta allt á þessum tíma.

Og stríð NATÓ við hryðjuverkamenn var kærkomið tilefni til að prófa íslenska viðbragðskerfið. 

Símasérfræðingar, sem ég ræddi við, lýstu mínu tilfelli þannig, að það væri líkast því sem sími minn væri inni í eins konar "símatorgi" og miðað við það hvaða símar aðrir voru  þessu símatorgi, var það hrollvekjandi hverjir hinir símarnir voru. 

Ég er bundinn trúnaði við viðkomandi aðila og mun halda hann. Vonandi kemur sá tími að hægt verði að aflétta honum. 

Benedikt Erlingsson orðaði það vel þegar hann var spurður, hvort hann teldi að símar fólks í næstu húsum við bandaríska sendiráðið væru hleraðir. 

"Þetta væru nú lélegir leyniþjónustumenn ef þeir gerðu það ekki," svaraði hann. 

 

 

Össur: Mjög umdeilanleg aðferð

Eðlilegt ástand í janúar.

Í janúar er lægsti meðalloftþrýstingurinn á jörðinni suðvestu af Íslandi. Á sama tíma er næsthæsti loftþrýstingur jarðar yfir Grænlandi.

Nðurstaðan er augljós: Á milli lægðarinnar og hæðarinnar er mesti meðalvindhraði jarðar á okkar slóðum. Af því leiðir versta sjólag á jörðinni, - hugsanlega að frátöldu svæðinu við suðurodda Suður-Ameríku. 

Hafi einhver haldið að Landeyjahöfn yrði opin á þessum árstíma hefur hann ekki tekið þessa einföldu staðreynd með í reikninginn. 

Það er því í raun engin frétt að Landeyjahöfn sé lokuð um þessar mundir. Það myndi vera frétt ef hún væri alltaf opin í janúar, - aldeilis stórmerkilegt mál. 

Mikil ölduhæð í Landeyjahöfn

Eins og að snúa 320 þúsund manna farþegaskipi.

KK hitti naglann á höfuðið þegar hann sagði að það væri eins og að snúa risastóru 320 þúsund manna farþegaskipi að breyta stefnu Íslendinga í orkumálunum.

Það sem er spennandi við þessa kenningu er það, að það var byrjað að rífa í stýrið á skipinu fyrir mörgum árum og því er það spurningin hvort það fari núna loksins virkilega að byrja að beygja. 

Við, sem viljum að þjóðin hætti að hugsa alltaf um núið og næsta dag en fari að hugsa nokkrar kynslóðir fram í tímann, erum stundum spurð, af hverju við séum að standa í þessari baráttu, sem er búin að virðast svo vonlaus fram að þessu. 

Svar okkar hlýtur að vera að fyrst við viljum að aðrir hugsi langt fram í tímann, eigum við að hugsa svona líka sjálf og halda áfram baráttunni, jafnvel þótt hún beri engan árangur fyrr en eftir okkar dag þegar við höfum fært komandi kynslóðum fordæmi fyrir því að gefast aldrei upp í baráttu fyrir hugsjónum sem maður trúir á. 

Persónulega hef ég sætt mig við að myndin sem ég hef verið að taka um drekkingu Hjalladals vegna Kárahnjúkavirkjunar verði ekki sýnd fyrr en eftir minn dag. 

Ég hugga mig hins vegar við það að efnið, sem búið er að taka í þessa mynd, er algerlega óviðjafnanlegt og að aldrei verður hægt að taka kvikmynd af neinu þvílíku. 

Þegar myndin verður loksins sýnd, mun þjóðin loksins fá að sjá, hvað við gerðum í raun og veru. 

Stundum gerist það, sem maður hefur barist fyrir, óvænt. Ég átti aldrei von á því að lifa þann dag þegar settur yrði á fót dagur íslenskrar náttúru, hafði ekki einu sinni látið mér detta í hug að slíkur dagur yrði til hér á landi á svipuðum nótum og dagur íslenskrar tungu.

Svo gerðist það bara allt í einu fyrir tilverknað algerlega óþekkts alþýðumans úti í bæ og þá sér maður allt í einu hve mjög það lýsti hugsunarhætti þjóðarinnar að hafa verið með dag íslenskrar tungu árum saman en ekki dag íslenskrar náttúru, sem er enn merkilegri og einstæðari en tungan. 

Kerfið þvælist fyrir

Biðjast afsökunar vegna beitingar hryðjuverkalaganna.

Við þessa frétt um ummæli forseta okkar ætti að bæta þessu: Brown ætti að biðjast afsökunar á því að beita opinberlega hryðjuverkalögum á Íslendinga og valda með þeim miklu meira tjóni en annars hefði orðið. 

Það sést ekki í frétt mbl.is hvort hann sagði þetta líka.

Brown ætti að biðjast afsökunar

Maðurinn er mesta rándýrið.

Ýmislegt er gert af manna hálfu til þess að grípa inn í dýralíf og náttúru á þeim forsendum að það þurfi að vernda hinar og þessar tegundir eða til þess að maðurinn sjálfur geti lifað af.

Í mörgum tilfellum er þetta óþarfi. Í fyrra tilfellinu vegna þess að sé náttúran látin í friði leitar hún sjálf jafnvægis. 

Þegar landnámsmenn komu til Íslands höfðu til dæmis engir staðið fyrir því að drepa ref til þess að bjarga öðru lífi frá því refurinn eyddi því. Samt var hér fádæma gróskumikið dýra- og fuglalíf. 

"Fiskar vaka þar í öllum ám" yrkir Jónas. 

Gallinn við manninn er sá að hann drepur ekki aðeins til þess að seðja sárasta hungur sitt, heldur gersamlega skefjalaust ef sá er gállinn á honum,  drepur til þess eins að drepa.

Stórum hjörðum vísunda var útrýmt í Ameríku sem og úlfum á stórum svæðum. 

Íslendingar fóru létt með það að útrýma geirfuglinum. 

Síðan er það umhugsunarefni þegar maðurinn ræðst inn í lífkeðjuna án þess að fyrir liggi rannsóknir á því hvaða áhrif það hefur á hana að hamast sé á einum eða fleiri hlekkjum hennar. 

Stórvirk veiðarfæri eru látin skrapa hafsbotninn og róta honum upp án þess að rannsakað sé hve mikil þessi spjöll eru eða hvaða áhrif þau hafi á uppeldisstöðvum þorsksins. 

Sagt var á tímum hinna skefjalausu karfaveiða að einu tonni af olíu væri eytt fyrir hvert veitt karfatonn og í makrílveiðunum skilst manni að eitt tonn af olíu fari í að veiða hver þrjú tonn af makríl. 

Hefur það verið reiknað út til fulls hver hin raunverulega hagkvæmni er í mismunandi veiðiaðferðum og hvaða möguleikar eru á því að fá miklu hærra verð fyrir fisk, sem hægt er að færa sönnur á að sé veiddur á sem bestan hátt? 

90% af kríuungum hungurmorða

"Íslenska er þjóðtunga Íslands."

Þegar rennt er augum yfir stjórnarskrá Finnlands sést hve mikil áhersla er lögð á að hún endurspegli sátt og jafnrétti milli finnskumælandi og sænskumælandi landsmanna. Ákvæðin um þetta eru í samhengi við meginreglur stjórnarskrárinnar um mannréttindi og jafnrétti.

Í núverandi stjórnarskrá Íslands er ekki eitt einasta orð að finna um tvær helstu meginstoðir íslensks þjóðernis, en það eru land og tunga. Að vísu segir varðandi landið, að eigi megi selja land eða láta af hendi en þar með er það nokkurn veginn upp talið. 

Framarlega í finnsku stjórnarskránni er stutt grein sem tiltekur að í landinu séu tvær þjóðtungur, finnska og sænska. 

Ég tel eðlilegt að Stjórnlagaþing taki það til skoðunar að í íslensku stjórnarskránni eigi það að vera tiltekið að íslenska sé opinber þjóðtunga landsins. 

Sú staða myndi síðan verða útfærð þannig að skylt væri að öll gögn eða ritaðar heimildir, svo og það sem sagt er á opinberum vettvangi eða í fjölmiðlum, væri þýtt yfir á íslensku og öllum aðgengilegt á því máli. 

Þegar útsending er bein á að gera það sama og gert er víða erlendis, að viðtölin eru þýdd jafnóðum. 

Þetta höfum við Bubbi haft að leiðarljósi í lýsingum af hnefaleikum, enda gera kollegar okkar erlendis þetta líka þegar við á, þannig að oft hefur það sem sagt er, verið sagt á þremur tungumálum fyrir íslenska sjónvarpsáhorfendur. 

Þegar ákvæði er síðan tengt við ákvæði um mannréttindi og jafnrétti, myndi það tryggja að það ástand skapist ekki sem nýlega var upplýst um, að konur af erlendu bergi brotnar urðu fyrir misrétti við málarekstur vegna skilnaðs við eiginmenn, sem voru íslenskir. 

Þær fengu ekki að heyra það þýtt yfir á þeirra tungumál, sem sagt var eða ritað var. 

Æ algengara er að skjöl, skýrslur og hvers kyns kennsluefni er sett fram eingöngu á ensku. 

Á sumum sviðum ríkir um það alþjóðlegt samkomulag að ríki vafi á merkingu texta á mismunandi tungumálum, ráði eitt tungumál niðurstöðunni. 

Í bílaíþróttum er samkomulag um að í vafaatriðum varðandi reglur ráði franski textinn. 

Enska er ráðandi tungumál í flugi og vegna þess að þar verða samskipti, eðli málsins vegna, að vera hröð og markviss, gefst ekki ráðrúm til að þýða það sem sagt er í samskiptum flugvéla við flugumferðarstjóra og innbyrðis milli flugvéla. 

Síðan kann að vera spurning hver eigi að vera staða táknmáls þannig að mannréttindi og jafnrétti séu tryggð. 

 

 

Finnar ræða framtíð sænskunnar

"Bílvelta varð" upp á nýtt.

Á sínum tíma ákvað ég að prófa að pota í eitt af einkennum hin nýja "kansellistíls" í notkun íslensks máls og byggist meðal annars á fyrirbæri sem er kallað "nafnorðasýki" þar sem einfaldir hlutir eru gerðir flóknir, oft að því er virðist í eftirsókn í því að gera stílinn svo hátimbraðan, að hann sýnist vera tákn um langskólanám en er óskiljanlegur eða illskiljanlegur fyrir venjulegt fólk. 

Eitt af þessum einkennum er orðalagið "bílvelta varð" sem hefur verið allsráðandi þegar fjölmiðlafólk hefur þurft að skýra frá því að bíll hafi oltið. 

Ég fagnaði því þegar svo virtist sem þetta hefði borið árangur hér á mbl.is og grunaði að ritstjórinn, sem er með pennafærustu mönnum landsins, og íslenskumaður góður, hefði kannski átt þátt í því. 

Þetta afmarkaða orðalag, "bílvelta varð", sýnist kannski ekki stórt mál, en er þó angi af sívaxandi slappleika sem felst í því að nota ekki gagnorða og rökrétta hugsun í knöppum, skýrum texta.

"Bíll valt" segir allt  tveimur atkvæðum, en "bílvelta varð" þarf tvöfalt fleiri atkvæði til að greina frá því  sama. 

Næsta stig þessarar sýki verða væntanlega fyrirsagnir eins og "flughrap varð", "skíðasvæðisopnun varð", "leikslok urðu", "skipssökkvun varð" o. s. frv. 

Dæmin eru óteljandi um þessa nafnorða og flækjusýki sem hrjáir menn. 

"Það hefur orðið neikvæð fólksfjöldaþróun" sagði þingmaður einn þegar betra hefði verið og miklu styttra að segja: "fólki hefur fækkað." 

Í öllum nágrannalöndumn okkar eru gerðar harðar kröfur til þess að fjölmiðlafólk kunni að beita tungumálinu, verkfæri sínu, á viðunandi hátt til þess að setja fram upplýsingar og skoðanir á skipulegan, skýran og markvissan hátt.

Í ljósi menningararfs okkar, sem er eitt af því merkasta sem við eigum, og í ljósi nauðsynjar vandaðrar og metnaðarfullrar fjölmiðlunar, verðum við að taka okkur tak.  

Bílvelta við Korputorg

Nýtt og háskalegt ástand.

Nú líður varla sú helgi að ekki sé ráðist fólskilega á fólk og eru þessar árásir annars eðlis, alvarlegri og tíðari en tíðkaðist um það tusk sem stundum varð hér á árum árum eftir dansleiki.

Og hópárásir á borð við þær sem eiga sér nú stað voru nær óþekktar allt fram á síðustu ár. 

Árásirnar eru líka annars eðlis en áður að því leyti að byrjað er á því að fella fórnarlambið í jörðina og síðan eru fótaspörk látin dynja á því og fæturnir eru miklu aflmeiri og hættulegra árásarvopn en handleggir og hendur. 

Hér í áður létu menn sér nægja að takast á á nokkurs konar jafnréttisgrundvelli ef láta átti hendur skipta, og átökunum var yfirleitt lokið þegar annar aðilinn var fallinn á jörðina. 

Það hefur allt fram á síðustu ár verið álitið það lúalegasta og fyrirlitlegast sem menn geti aðhafst "að sparka í liggjandi mann." 

Nú virðist þetta breytt með skelfilegum afleiðingum og það er íhugunarefni hvert við erum komin Íslendingar, ekki aðeins á þessu sviði, heldur ýmsum öðrum. 

Alvarleg líkamsárás í Kópavogi

Þjóðfundurinn, þverskurður þjóðar, bakland Stjórnlagaþings.

Þegar frambjóðendur til stjórnlagaþings gerðu grein fyrir helstu viðhorfum sínum í greinargerð til landskjörstjórnar og í svörum við spurningum fjölmiðla komu fram skoðanir þeirra á ýmsum álitamálum, sem að sjálfsögðu voru ekki öll á eina lund. 

Á undan Stjórnlagaþingi hafði Þjóðfundur, sem var 1000 manna slembiúrtak, þverskurður þjóðarinnar, lagt línur með tilmælum í nokkrum málum, þeirra á meðal í auðlindamálum. 

Ég lít svo á að ég hafi verið í kjöri sem einstaklingur í persónukjöri en ekki sem talsmaður neinna hagsmunasamtaka eða stjórnmálaafla. 

Ég mun líta á Þjóðfundina tvo og ályktanir þeirra sem bakland mitt hvað snertir ýmis atriði í stefnumiðum mínum, sem hafa samhljóm við niðurstöður Þjóðfundanna, en að öllu leyti mun ég eingöngu hlýða samvisku minni varðandi störf mín á þinginu í ljósi þess, sem ég tel að eigi að vera í upphafi stjórnarskrárinnar, líkt og sjá má í öðrum stjórnarskrám: "Allt vald kemur frá þjóðinni."  

Að sjálfsögðu mun ég fylgjast með mismunandi viðhorfum í þjóðfélaginu og sviði hagsmunasamtaka og stjórnmálaafla og vinna að því að til verði skýr, gagnorð, rökrétt, auðskilin og góð stjórnarskrá sem geti verið sáttmáli fyrir þjóðina um komandi tíð og bærileg sátt náðst um.

Tilmæli og ábendingar af ýmsu tagi er sjálfsagt að skoða, en ég lít svo á að þeir sem kusu mig og komu úr ýmsum áttum og úr öllum stjórnmálaflokkum, verði mitt bakland sem og hagsmunir og réttindi komandi kynslóða.

Það er því á hreinu af minni hálfu, að ég mun ekki láta fjarstýra mér á Stjórnlagaþinginu þótt ég fái ábendingar eða tilmæli.  

 

 

Jón sendi stjórnlagaþingi bréf