Sá sjúki þarf að vilja meðferðina sjálfur.

Það er víða gert erlendis með ágætum árangri að binda skilorð afbrotamanna, sem eru vímuefnafíklar við það að þeir fari í almennilega meðferð á hæli.

Einni galli getur þó verið á þessu. Það er algert skilyrði fyrir árangri af meðferð að sá, sem í hana fer, vilji það einlæglega sjálfur. 

Þegar honum er stillt upp við tvo kosti og meðferðin greinilega hinn skárri þeirra, er líklegt að það hjálpi til við að fara í hana af fúsum vilja, en spurning er hvort hægt sé að segja að það verði "af fúsum og frjálsum vilja." En allt er undir því komið. 

Dæmdur í áfengismeðferð

Langhlaup staðfestunnar.

Það er gott framtak hjá Loga Geirssyni og Einari Bárðarsyni og einkum mikill kjarkur sem sá síðarnefndi sýnir með því að fara út í það erfiða verkefni að vinna bug á offitunni, sem er að verða mesta heilbrigðisvandamál heimsins því að hún veldur mörgum sjúkdómum, svo sem hjarta- og æðasjúkdómum, áunninni sykursýki, bakveiki og veikluðum fótum.

Það eru í grófum dráttum þrír ferlar á því hvernig ofþungir umgangast fituna.

Vandamálið þróast aðallega á þrennan veg:

1. Smám saman þyngist viðkomandi án þess að taka mikið eftir því. Á skemmtun nýlega sagði ræðumaður frá því að hann hefði þyngst aðeins um eitt kíló á ári þegar hann fór að fara upp fyrir kjörþyngdina. Þetta hefði svo sem verið allt í lagi hvert ár fyrir sig, en nú væru liðin 25 ár síðan þetta byrjaði og hann væri 25 kílóum of þungur. 

2. Hinn ofþungi ákveður, eins og Einar Bárðar, að fara í mjög hart átak til að ný þyngdinni niður og geta menn oft náð ótrúlegum árangri eins og afrek Gauja litla hér um árið er gott dæmi um. Gallinn er bara sá að eftir svona átak fer oftast þannig að menn sækja fljótlega í sama farið. 

Ég þekki þetta. Fyrir þremur árum missti ég 16 kíló vegna veikinda á þremur mánuðum og uggði ekki að mér heldur þyngist á næstu átta mánuðum um 16 kíló.

Þá tók ég mér loks tak og hefði mátt gera það fyrr. Mér tókst að ná af mér 6 kílóum en vegna hnémeiðsla og fótbrots, sem olli minni hreyfingu en fyrr, fór ég að þyngjast aftur í rólegheitunum og hafði bætt 6 kílóunum á mig og tveimur kílóum betur um síðustu áramót.  

Auðvitað voru hnémeiðslin engin afsökun fyrir þyngingunni, - mataræðinu hefði átt að breyta í samræmi við nýjar aðstæður. 

Þá setti ég mér það markmið að létta mig að meðaltali um ca eitt kíló á hverjum mánuði og verða 10 kílóum léttari en nú. Hnén hafa skánað en auðvitað er það engin afsökun fyrir því að hafa ekki haft þetta undir styrkri stjórn þótt þau hafi gert mér það erfiðara. 

En þetta er að sjálfsögðu ekki nóg. Þetta er nefnilega langhlaup og þá kem ég að síðasta möguleikanum. 

3. Það langtímamarkmið að halda heppilegri þyngd til æviloka og fylgjast vandlega með þyngdinni, jafnvel daglega. Fara ekki of geyst af stað því að það getur hefnt sín. Líkaminn þarf til dæmis ákveðið lágmark af fitu í fæðunni. Karlinn sem þyngdist um 25 kíló á 25 árum er nú á þeim aldri, að hann ætti þess vegna auðvelt með að taka þessi kíló af sér á 25 árum, þótt auðvitað væri betra að gera þetta heldur hraðar og halda sér hæfilega við efnið. 

Nú er bara að óska Einari og Loga góðs gengis og ítreka að þetta er spurning um þolinmæði og staðfestu til æviloka! 

Logi Geirs sló Einar Bárðar

Verra en í L.A. 1968.

Í lok sjöunda áratugarins var svo komið í mörgum helstu stórborgum Bandaríkjanna að þar var varla líft stóran hluta ársins vegna gríðarlegrar útblástursmengunar, sem kölluð var "smog", það er blanda af reyk og þoku. Þetta var hins vegar ekki þoka í venjulegum skilningi, heldur nægði útblásturinn til þess að gera loftið mettað.

Það rann úr augunum þegar ég var þarna 1968 og maður var feginn að komast í burtu við brottför. 

Kínverjar eru nú að fást við nákvæmlega það sama og Bandaríkjamenn 1968 nema að það er verra og á eftir að verða enn verra ef Kínverjar, sem eru fjórum sinnum fleiri en Bandaríkjamenn, ætla að halda áfram á sömu braut hinnar skefjalausu neysluhyggju, bruðls og trúar á hinn algóða hagvaxtarguð. 

Í Kaliforníu tóku menn upp nýja siði í lok sjöunda áratugarins og hefur ríkið verið í fararbroddi hvað varðar mengunarvarnir síðan. Meira að segja er lykt innifalin í kröfunum, eins og sést best á því, að fyrir nokkrum árum mældist loft í Reykjavík ekki standast kröfur Kaliforníu um lyktarleysi 40 daga á ári vegna brennisteinsmengaðs lofts, sem berst til borgarinnar frá Hellisheiði og Nesjavöllum. 

Hefur það ástand áreiðanlega versnað síðan. 

Kaliforníubúar ganga hins vegar alveg eins mikið og aðrir á olíuforða jarðar með ofneyslu á orku, sem getur ekki haft aðrar afleiðingar en þær að flýta fyrir endalokum góðæris olíualdar og gera þau endalok mun sársaukafyllri og erfiðari en þörf er á. 

 

Gríðarleg mengun í Peking

Þrýstir á um stjórnlagaþing.

26. grein stjórnarskrárinnar leggur það alfarið í vald forseta Íslands, hvaða lög hann velur til þess að setja í þjóðaratkvæði. Það er rétt hjá forsetanum að í þessum efnum er ekki hægt að fara eftir lögum annarra þjóða um það, hvaða mál séu tæk og með hvaða skilyrðum.

Ákvörðun forsetans nú setur nýjan þrýsting á það að setja Stjórnlagaþing á laggirnar, hvað varðar þessi efni og ýmis önnur sem nú eru komin í brennidepil. 

Fallin er niður sú mótbára að það þurfi að kosta meira en 200 milljónir króna að kjósa aftur ef það er gert samhliða þjóðaratkvæði um Icesave. Það er meira að segja hægt að hafa þetta á sama kjörseðli ef menn vilja spara til hins ítrasta, því að afstaðan til Icesave-samninganna er einföld: Já eða nei. 

Til að einfalda málið mætti minnka hámarkstölu nafna, sem setja má á kjörseðilinn úr 25 í 10 án þess að það raski úrslitum að neinu marki.

Mér fannst forsetinn færa gild rök fyrir þjóðaratkvæðagreiðslu um Icesave III. 

Eitt atriði er þó umhugsuarvert. Hann taldi að skoðun þingsins ætti að hafa meira vægi, ef það hefði verið nýkosið þegar samningarnir komu til undirskriftar vegna þess að þá hefði það skýrara umboð.

 Þetta finnst mér ekki vega þungt í málinu.

Þegar athugað er hvort ríkisstjórnir eigi að segja af sér eða sitja í samræmi við þjóðaratkvæðagreiðslur getum við litið til nágrannalandanna, til dæmis Noregs,  þar sem samningur um aðild að ESB var felldur í tvígang án þess að það væri talið tilefni til stjórnarslita. 

Komandi Stjórnlagaþing hlýtur að taka þjóðaratkvæðagreiðslur til góðrar og ítarlegrar meðferðar og sjá svo til að ekki verði hætta á stjórnmálalegri upplausn vegna þess að ríkisstjórnir falli sjálfkrafa ef þeim tekst ekki að ná fram málum í þjóðaratkvæðagreiðslu. 

Breytt stjórnskipan Íslands

Firrtir harðstjórar.

Múammar Gaddafi einræðisherra Lybíu er dæmi um hina firrtu harðstjóra, sem ríkja áratugum saman í Arabalöndum allt frá Marokkó til Sádi-Arabíu.

Svo firrtur er Gaddafi að hann hélt að mótmæli í landi hans myndu snúast um málefni Palestínumanna. 

Ekki virtist flögra að honum að landar hans hefðu neitt við harðstjórn hans að athuga. 

Ég held að því miður muni mótmæli verða barin niður með harðri hendi í flestum þeim löndum, þar sem djúpstæð óánægja kraumar undir vegna spilltra valdsherra, sem stjórna víða í skjóli laga með miðaldasvip þar sem kúgun ríkir á flestum sviðum þjóðlífsins. 

Ég fékk lítillega árið 1975 að kynnast áratuga langri harðstjórn sem verið hefur í Marokkó. 

Ég hugðist fljúga sem ósköp venjulegur ferðamaður frá Kanaríeyjum til Marakkes en lenti í verulegum vandræðum þegar það vitnaðist að á Íslandi væri ég í vinnu sem íþróttafréttamaður.

Það eitt að hafa atvinnu sem tengdist fjölmiðlun norður í Ballarhafi kostaði mikla rekistefnu en það var með naumindum sem ég fékk leyfi til að vera í ströngu eftirliti í för með öðru ferðafólki. 

Valdsherrarnir í þessum löndum hafa vit á því að láta Bandaríkjamenn standa í þeirri trú að þeir séu bandamenn þeirra og vita, að það nægir til þess að svonefnt forysturíki um mannréttindi í heiminum setur kíkinn á blinda augað og stuðlar í raun að því að lýðræði og mannréttindi séu vanvirt í tugum ríkja í heiminum. 

Enn skotið á fólk í Líbýu

Hvað um okkar eigin strendur?

Olían, sem lekið hefur úr Goðafossi í Oslófirði leiðir hugann að ástandinu við strendur Íslands. Nýlega bloggaði ég tvisvar ef ekki þrisvar um viðtal við íslenskan skipstjóra á risastóru súrálsskipi, sem siglir meðal annars til Straumsvíkur. 

Hann hefur áratuga reynslu að baki og viðtalið var í blaði, sem gefið er út í álverinu. Skipstjórinn segir að hvergi í veröldinni sé eins auðvelt fyrir skipstjórnarmenn að láta hvað sem er fara úr skipunum í hafið, hér sé engar reglur að óttast og þaðan af síður eftirlit né áhyggjur. 

Þetta þykir honum merkilegt vegna þess að í öðrum löndum, sem stundum eru kölluð "vanþróuð" sé þetta bannað og hafi skipstjórnarmenn fengið þunga dóma og jafnvel verið sviptir skipstjóraréttindum fyrir brot á þeim. 

Bloggpistlar mínir um þetta hafa enga athygli vakið né viðbrögð og sennilega gerir þessi pistill það ekki heldur. 

Hægt er að finna upprunalega pistilinn með því að smella á "hvergi er eins auðvelt að losa úrgang úr skipum" í leitarrammann ofarlega vinstra megin á síðunni. 

Ekki hressir með Goðafoss

Má ekki leita eftir upplýsingum?

Hæstiréttur hafnaði varakröfunni um endurtalningu atkvæða í stjórnlagaþingkosningunum. Slík endurtalning gæti orðið staðfesting á því að rétt hafi verið talið, en ógilding Hæstaréttar var raunar varðandi framkvæmdaratriði á kosningunum sem engar líkur eru fyrir að hafi haft áhrif á úrsltin. 

Þorsteinn Ingason hefur háð hetjulega baráttu fyrir rétti sínum gagnvart spilltu bankakerfi og fær ekki að leiða vitni sem gætu varpað ljósi á mál hans. 

Allt er þetta innan ramma laganna en vekur samt spurningar. 

Fær ekki að leiða vitni fyrir dóm

Stóðust prófið.

Íslenskir fjölmiðlar og fjölmiðlafólk stóðst það miklal próf á fagmennsku og dugnað, sem gosið í Eyjafjallajökli og fjölmiðlun af því fól í sér.

Ég dróst inn í samvinnu við fjölmarga fjölmiðla frá öllum heimsálfum, þar sem öflugustu miðlar heimsins sendu sitt færasta fólk, og tel mig geta fullyrt, að íslenskt fjölmiðlafólk stóð þeim ekkert að baki, bæði hvað snerti öflun og úrvinnslu efnis og aðstoð og samvinnu við erlenda fjölmiðla. 

Það var ekki að ástæðulausu að fréttastofa RUV fékk verðlaun Sambands evpróskra sjónvarpsstöðva og er mér til efs að sambærileg verðlaun muni aftur falla í skaut Íslendinga. 

Tilnefnd sameiginlega til blaðamannaverðlauna

Vandi á höndum.

Síðan Hæstiréttur Íslands tók til starfa fyrir rúmum 90 árum og allt til ársins 2009, hafa aðeins ráðherrar úr Sjálfstæðisflokki , eða Framsóknarflokki skipað dómara þar.

Þetta er með hreinum ólíkindum og manni verður jafnvel hugsað til Sovétríkjanna sálugu þar sem það var skylt, að dómarar væru í Kommúnstaflokknum. 

Aðrir flokkar hafa að vísu verið í stjórnarsamvinnu eða samsteypustjórnum með þessum tveimur flokkum í alls 48 af þessum árum en ævinlega beygt sig fyrir kröfum hægri flokkanna um að þeir fengju dómsmálaráðuneytið. 

Þetta ástand, nær níu áratuga einokun tveggja flokka á dómsmálaráðuneytinu, hefur ekki aðeins verið á ábyrgð þeirra tveggja flokka, heldur líka hinna flokkanna, sem aldrei höfðu bein í nefinu eða áhuga á því að breyta þessu ástandi. 

Minnihlutastjórnir Alþýðuflokksins 1959-60 og í rúma þrjá mánuði yfir áramótin 1979-80, breyttu engu um þetta ástand, því að þessar stjórnir sátu svo stutt. 

Nú kemur það allt í einu inn á borð innanríkisráðherra úr röðum VG að ráða þrjá dómara á einu bretti. 

Ég minnist þess hve maður varð oft vonsvikinn, þegar vinstri flokkarnir komust í stjórn eftir að hafa gagnrýnt harðlega pólitískar ráðningar að þeir tóku upp sama háttinn. 

Afsökunin var hugsanlega sú, að vegna þess hve vinstri stjórnir sætu samtals styttra en hægri stjórnir, þá þyrfti að taka rækilega til hendi til þess að vega upp á móti slagsíðunni sem myndast hefði. 

Þetta fannst mér ævinlega vera aumingjaleg rök og ónýt og nú vona ég að eftir níu áratuga gamalt ástand verði ekki freistast til að reyna að "vega upp á móti" neinu, heldur ráðið á fullkomlega faglegan hátt í þessar þrjár stöður. 

 

Þrjú hæstaréttardómaraembætti auglýst

Fráleit hækkun.

Rétt í kjölfar þess að starfsmenn við loðnubræðslur urðu að sætta sig það að ekki væri aðstaða fyrir þá að krefjast launahækkunar kemur ákvörðn Kjararáðs eins og köld vatnsgusa framan í þjóðina.

Hægt er að benda á ótal svið opinberrar þjónustu og starfa hjá fyrirtækjum þar sem fólki hefur bæði verið sagt upp og þeir, sem eftir voru, hafa orðið að taka á sig bæði launalækkun og aukið starfsálag. 

Viðbótarlaun hvers hæstaréttardómara nema um hálfum launum þúsunda fólks, sem tók á sig launalækkun í kjölfar Hrunsins. 

Nær daglega berast fréttir um ævintýralega fjármagnsflutninga þeirra, sem voru í aðstöðu til að stunda milljarða tilfærslur rétt fyrir Hrun, og það virðist sem hugsunarhátturinn, sem leiddi til Hrunsins, hafi síður en svo látið undan. Því miður. 

BSRB átelur launahækkun dómara