Þetta hefur ekkert breyst síðustu árin.

Lýsingin á vinnudögum "fremstu forstjóranna" bendir ekki til mikilla breytinga í vinnuumhverfi þeirra né lífsstíl frá því sem var á dögum slíkra fyrir Hrun.

Enn er í minni frábært viðtal við Hannes Smárason í tímariti í ársbyrjun, sem tekið var í nokkrum bútum, á meðan hann var á leið upp í einkaþotu sína eða út úr henni, og gott ef að hann var ekki í nokkrum þjóðlöndum á þeim tíma sem leið á milli upphafs töku viðtalsins þar til henni lauk.

Ég efa ekki að hæfileikaríkt fólk, vinnusamt og metnaðargjarnt, leggi sig fram í slíkum störfum, fyrirtækjunum og þjóðinni til góðs. Um hitt efast ég, svo ekki sé meira sagt, að ofurlaun þess og ævintýralegir bónusar séu réttlætanleg fyrirbæri,  sem og sumt af því sem sóst er eftir að í stórgölluðu fjármálaumhverfi nútímans þar sem bankar fá vald til að búa til stórfelld "verðmæti" sem eru í raun ekki til.  

Ég hef stundum vitnað í suma speki þessa viðtals við Hannes Smárason, svo sem um það hvernig með nógu hröðum viðskiptum með fyrirtæki með tilheyrandi kennitöluskiptum og uppspólaðri viðskiptavild um tugi milljarða í hvert sinn var hægt að komast yfir óheyrilega mikil "verðmæti" á undraskömmum tíma, - fyrirbæri sem sprakk síðan með miklu hvelli í Hruninu.

Og lokasetningin um viðfangsefni "fremstu forstjóranna" var gull: "Það hefði engum dottið í hug að gera þessa hluti, sem við erum að gera, nema fólki, sem hefur enga hugmynd um það hvað það er að fara út í."

Skyldi þetta vera svona að einhverju leyti ennþá?

Hvað einkennir fremstu forstjórana?

Þörf gagnrýni hjá Jóni Steinari.

Hæstiréttur og dómskerfið voru mjög til umræðu í C-nefnd stjórnlagaráðs, sem fékk dómsmálin í fangið.

Þarna er um að ræða einn af þremur hefðbundnum handhöfum valdsins í lýðræðisþjóðfélagi og því skiptir miklu að þar sé vel um hnúta búið.

Niðurstaðan og takmarkið í starfi C-nefndarinnar var skýrt frá upphafi: Að dómskerfið væri sem traustast, óháðast og nyti sem mests trausts.

Ekki var efi í okkar huga um það, hve mikilvæg sérstaða Hæstaréttar sem æðsta dómsvalds þjóðarinnar og þetta er gulltryggt í ákvæðum nýrrar stjórnarskrár.

Ég hef lengi verið svipaðrar skoðunar og Jón Steinar Gunnlaugsson um að lengi hafi verið nauðsyn að breyta þannig umhverfinu, sem Hæstiréttur starfar í, að álag á hann minnki svo að betri tími og aðstaða gefist til sem vandaðastrar umfjöllunar hans um oft erfið og flókin deilumál.

Ég hef líka talið ástæðu til að taka upp millistig milli almennra dómstóla og Hæstaréttar, en ekki var tekin bein afstaða til þess í frumvarpinu um nýja stjórnarskrá, heldur látið nægja að hafa skýrt ákvæði um stöðu Hæstaréttar, miðað við aðra dómstóla, hvort sem stigin fyrir neðan hann yrðu eitt eða tvö.    

Misræmis gætt í dómsúrlausnum

Of lítið auglýstur möguleiki, - persónukjör.

Í raun eru í gildi lagaákvæði, sem gera fólki kleift að viðhafa persónukjör í kjörklefunum, jafnvel í þeim mæli að sé þátttaka nógu mikil getur það farið langt áleiðis að hreinu persónukjöri.

Í síðustu breytingu á lögum um þetta var vægi útstrikana og uppröðunar aukið, en jafnframt hefur algerlega skort á að kjósendur séu fræddir um þessa möguleika.

Þar er bæði við fjölmiðla og framboðin sjálf að sakast.

Nú kemur í ljós í Norðaustur-kjördæmi að þetta er mjög mikilvægt ákvæði varðandi frambjóðandann í 9. sæti á lista Pírata í Norðausturkjördæmi, sem hefur styggt mjög hugsanlegra kjósendur listans.

Hann bauð sig sjálfur fram í 9. sætið og aðstandendur listans segjast ekki hafa vitað að hann hefði þær skoðanir, sem hann lét í ljósi á netinu á dögunum um Hildi Lilliendahl.

Ekki er hægt að breyta listanum eftir að honum hefur verið skilað til kjörstjórnar, en í kjörklefanum geta kjósendur með útstrikunum fellt hann út af listanum án þess að taka fylgi frá listanum sjálfum, og þeir geta líka raðað nöfnum upp á nýtt eftir ákveðnum reglum.

Að sumu leyti er skiljanlegt að framboðin og flokkarnir séu hikandi við að kynna kjósendum rétt sinn og möguleika til áhrifa, af ótta við að þeir geti gert atkvæði sín ógild ef þeir gera þetta ekki rétt.

Eitt er þó að minnsta kosti afar ljóst: Að með því að strika yfir öll nöfnin á listanum nema eitt, hefur þetta eina nafn færst upp í efsta sætið á þeim kjörseðli. Hins vegar finnst mér óskiljanlegt og raunar ámælisvert að yfirvöld og fjölmiðlar skuli ekki fræða kjósendur um þennan mikilvæga möguleika. 

Hvetja til útstrikana

Er rómverskt skip grafið í sandinum við Hólm í Landbroti ?

Mjög líklegt er að í Róm sé að finna ýmislegt tengt Íslandi sem ekki hefur verið vitað um áður, og að Rómverjar hinir fornu hafi komið meira við sögu hér á landi en vitað er um nú.

Dæmi: Í tveimur íslenskum blöðum, Tímanum og Lesbók Morgunblaðsins, var greint frá merkilegum fundi í landi Hólms í Landbroti, sem er skammt fyrir vestan Kirkjubæjarklaustur.

Greint er frá þessu nokkuð ítarlega í Lesbókinni 10. apríl 1932, þar sem sagt er frá því að þáverandi þjóðminjavörður, Matthías Þórðarson, hafi í hyggju að leita þá um sumarið að stóru skipi í farvegi Skaftár á mótum hans og lækjarfarvegar.

Runólfur Bjarnason, sem þá hafði falið syni sínum, Bjarna, forræði fyrir búinu, sagði frá því er hann og fleiri úr Landbroti fundu topp á stóru sívölu tré, sem stóð aðeins upp úr sandinum á ská, eftir að Skaftá hafði grafið sig niður þar um stundarsakir.

Skaftfellingar höfðu um aldir komið að strönduðum skipum á söndunum, og til dæmis fór afi minn, Þorfinnur Guðbrandsson, þá 17 ára, í eina af mörgum björgunarferðum þess tíma, og varð að vaða vatnið upp í mitti á leiðinni.

Runólfur Bjarnason sagði svo frá að sér sýndist þetta tré vera efsti hluti af mastri af stóru skipi, sem lægi hallandi á hlið eins og eftir strand.

Þetta gerðist einhvern tíman á áttunda áratug nítjándu aldar og fór hópur manna að trénu til þess að taka það upp. En það var pikkfast. Grófu þeir þá marga metra niður og var tréð því gildara eftir því sem neðar var komið, 30 sm í þvermál efst en 60 sm neðar.

Þegar svo neðarlega var komið var ekki hægt lengur að halda vatnsaganum í sandinum frá og voru leiðangursmenn ekki sammála um það hvað gera skyldi. Fyrst reyndu þeir að losa tréð með því að binda í það og toga í það allir í einu, en það gekk ekki.

Illu heilli var þá ákveðið að saga tréð (mastrið) í sundur eins neðarlega og hægt var og þar með voru örlög þess ráðin sem notadrjúgs viðar en á móti kom að þetta var hið mesta óráð, því að betra hefði verið að binda merkingu í topp mastursins sem hefði staðið áfram upp úr þeim sandi sem áin bar að staðnum, en sandurinn og áin voru sífelldum breytingum háð á þessum stað.

Stubbur mastursins grófst líka á örskömmum tíma niður í sandinn í vatnavöxtum og staðurinn týndist.

Runólfur taldi líklegt að þarna undir væri flak skips sem hefði strandað á sjávarfjöru þegar strandlengjan var á þessum slóðum áður en Skaftárhlaup og stærstu hraunstraumar á sögulegum tíma mannkyns höfðu fært landið langt út.

Jarðfræðingar telja ekki ólíklegt að ströndin hafi legið þarna fyrir 2000+ árum og Ragnar Edvardsson, fornleifafræðingur, telur að út frá forleifafræðilegum forsendum sé líklegra að Rómverjar hafi komið til Íslands fyrir landnám en Írar.

Fleiri siglingaþjóðir fornaldar en Rómverjar höfðu skip, þekkingu og burði til að sigla til Íslands fyrir meira en 2000 árum, svo sem Fönikíumenn og þjóðflokkur einn í Gallíu, sem bjó yfir mikilli siglingatækni.

Út frá þessari frásögn er ég byrjaður út frá 20 ára gamalli hugmynd að skrifa langstærsta bókmenntaverk, sem ég hef lagt í, og hef skrifað grind bókarinnar og nokkra kafla, alls um 100 blaðsíður.

Spurningin er hins vegar sú, hvort nútíma leitartækni geri það mögulegt að finna út gróflega hvaða staður það var, þar sem mastrið fannst, og athuga hvort hugsanlegir málmar í skipinu geti komið fram á leitartækjum, líkt og þegar togari fannst við strönd Skaftafellsfjöru fyrir 28 árum.  

Óþekkt gögn um Ísland í Páfagarði?

Af hverju bara ekki að fara að eins og Landsvirkjun?

Við heyrum þessa dagana að Orkuveita Reykjavíkur hefur áhuga á því að fara í samstarf við Landsvirkjun og HS orku til þess að leysa vandamál varðandi mengun og affallsvatn, sem OR treystir sér ekki til að leysa að minnsta kosti næstu sjö ár og hefur beðið um minnst svo langan frest til þess.

Áhuginn á samstarfi við Landsvirkjun er skiljanlegur því að Lv segir að öll vandamálin, sem OR getur ekki leyst, verði auðleyst fyrir 90 megavatta Bjarnarflagsvirkjun við austurbakka Mývatns á grundvelli áratugs gamals mats á umhverfisáhrifum.

Að vísu var það álíka gamalt mat á umhverfisáhrifum sem brást algerlega fyrir sunnan, en Landsvirkjun hlýtur að geta hjálpað OR svo að hægt sé að halda truflanalaust áfram hér fyrir sunnan eins og gera á fyrir norðan.

Það ætti að auka líkurnar á að Landsvirkjun leysi málin fljótt og vel hér fyrir sunnan, að við Mývatn eru aðeins 2,8 kílómetrar frá fyrirhuguðu 90 megavatta orkuveri, en vegalengdin frá Hellisheiði til Reykjavíkur er meira en tíu sinnum lengri og samt voru loftgæði í Reykjavík komin niður fyrir mörk Kaliforníu 40 daga á ári strax fyrir mörgum árum.

En, að öllu gamni slepptu, væri kannski réttara að snúa spurningunni við: Af hverju fer Landsvirkjun ekki að fyrir norðan eins og OR ætlar að gera fyrir sunnan?

Hitamengun í lindum við Þingvallavatn

Skömmuð fyrir að vera "á móti öllu" og ekki á móti öllu.

Af og til koma upp umræður um það að kenna megi náttúruverndarfólki um sumt sem illa fer varðandi umhverfisspjöll.

Nú síðast kemur þetta enn upp þar sem því er blákalt haldið fram að náttúruverndarfólk sé bara á móti stóriðju og "bara á móti atvinnuuppbyggingu úti á landi" en láti umhverfisspjöll sig engu skipta nálægt höfuðborginni. 

Nú er það svo að í gangi eru um 100 virkjunarhugmyndir um allt land og á hundruðum staða um allt land steðja að náttúrunni afleiðingar illrar og óþarfrar umgengni okkar við hana.

Á landinu eru hátt á þriðja þúsund malarnámur og því í mörg horn að líta.

Venjulega er söngurinn sá, að náttúruverndarfólk sé "öfgafólk, sem er á móti atvinnuuppbyggingu, - á móti öllu!" En svo koma allt í einu upp atriði eins og dauði Lagarfljóts, aðsteðjandi dauði Mývatns og mengun Þingvallavatns, og þá bregður svo við að við erum sökuð um að hafa ekki "verið á móti" því sem þessu hefur valdið eða er að valda !

Nú eru um 35 ár síðan ég byrjaði að gera sjónvarpsþætti og sjónvarpsfréttir um umhverfisspjöll og gróðureyðingu af mannavöldum í nágrenni Reykjavíkur og meira segja um umhverfisspjöll í Reykjavík sjálfri þegar ég tók fyrir mengun Skerjafjarðar í sjónvarpsfréttum. 

Ég lét það ekki nægja, heldur tók mengunina í Skerjafirði sérstaklega upp í vísum, sem ég söng á skemmtunum og kallaði "Skítasyrpuna".

Læt ég hana kannski fylgja með þessum bloggpistli.

Þessu hef ég haldið áfram í alla þessa áratugi með hundruðum frétta og þátta og náttúruverndarfólk hefur til dæmis unnið mikið starf í samtökunum "Gróður fyrir fólk" í landnámi Ingólfs, og má nefna áratugalanga óþreytandi baráttu Ingva Þorsteinssonar í því sambandi.

Í áratugi hefur Pétur Jónasson barist fyrir því að bjarga Þingvallavatni frá því að missa sérstöðu sína sem tært og blátt vatn og í marga áratugi hefur náttúruverndarfólk bent á slæm áhrif Steingrímsstöðvar á urriðann í vatninu.

Í Garðabæ og Hafnarfirði berjast Hraunavinir fyrir verndun verðmætra hraunminja. Svona mætti lengi telja.  

Fyrir níu árum tók ég fyrir mengun Þingvallavatns og gerði sérstakar fréttir um lagningu betri og styttri vegar milli Reykjavíkur og Laugarvatns, þar sem rök voru færð að þeirri lausn að leggja veg um eða undir Grafningsskarð á milli Ölfuss og Grafnings eða til vara að leggja veg stystu leið Nesjavallaleið í gegnum stutt göng norðan við Nesjavallavirkjun um Kaldárhöfða og áfram austur Lyngdalsheiði.

Í stað hraðbrautar milli Þingvalla og Laugarvatns mætti lagfæra Konungsveginn lítillega og leggja á hann bundið slitlag, þannig að róleg og afmörkuð ferðamannaumferð gæti legið um hann en hraða umferðin fjær Þingvallavatni. Fyrir 6-7 árum kom í ljós að arsen fannst í Þingvallavatni og ég reyndi að varpa ljósi á það mál, en kom alls staðar að dyrum þögggunar, enda bárust böndin að Nesjavallavirkjun og umfjallanir mínar um þessi mál kallaðar "sérviska" og "öfgar".  

Í áratugi hef ég sýnt myndir af spjöllum vegna malarnáms á ótrúlegustu stöðum á Reykjanesskaga án hins minnsta árangurs vegna andstöðu þeirra sömu og nú vilja kenna náttúrverndarfólki um það að hafa með aðgerðarleysi samþykkt ofangreind spjöll og mörg fleiri.

Fyrir 45 árum söng ég ádeilu um sprengingu á smíðum sumarbústaða við Þingvallavatn, en hér fylgir syrpan, sem ég söng við ljúf lög, eins og Lapi listamannakrá, Amorella og Hvítu máva fyrir 36 árum.  

"SKÍTASYRPAN"

Lækur tifar létt um smurða steina.

Ljótur pollur skín við Hlíðarfót.

Brunnið flak er brotið milli hleina.

Í blárri leðju liggur mökuð snót.

Þótt ég yrði ógnar olíusuga

ég aldrei gæti þurrkað þennan pytt,

en sumir sem til annars ekki duga

þeir eflaust gætu áfram gert þar "hitt".

              Nú blikar við sólarlag saurgerlafjöld

               og svona´ætti að menga hvert einasta kvöld

               með ilmandi fýlu og flökrandi blæ

               og fjöruna brúna og myglandi sæ.

Ef lambasteik þú færð að borða´á Loftleiðahóteli

og labbar þig svo næsta morgun þar á salerni, -

í hlýju veðri sjóinn ferð að hýrga kroppinn þinn

þá hittirðu þar máltíðina þína´í annað sinn  

 og syndir fram á fyrrverandi lúxuskvöldverðinn !

               Fuglinn í fjörunni hann er mjög blár,

               drullubleik er húfan hans og olíulitað hár, -

skítamávar, segið þið honum

að þið salmonellum dritið út um allt, -

               ljúfasta salmonella,

               ástvina mín, la bella, -

               í görnum þú glöð vilt sprella

               og gefa mér bleikan lit, -

               salmonella, - gubbugella!

                

Litið alvarlegum augum

Gott að ekki var ráðist á bryggjuhúsin.

Í bloggpistlinum næst á undan þessum greini ég frá því að Norðmenn hefðu sett mynd af stolti sínu á heimsminjaskrá UNESCO utan á ferðahandbók um Noreg af því að varla væri hægt að hugsa sér meiri rós í hnappagatið. Nánar tiltekið var hér um að ræða bryggjuhús Hansakaupmanna í Björgvin.

Húsin fela að sjálfsögðu í sér mikinn eldsmat og liggja þétt saman og því hrökk ég við þegar ég heyrði fyrst fréttirnar um íkveikjurnar í timburhúsum í Borginni.

En sem betur fer var ekki ráðist á bryggjuhúsin og verður vonandi ekki gert, enda gera Norðmenn sér grein fyrir gildi gæðastimpils UNESCO þótt þáverandi sveitarstjóri Mývatnssveitar hafi hér um árið þótt hann einskis virði.   

Þeir sem heyra og sjá svona frétt um "hernað gegn húsum" gefa sér það flestir að árásaraðilinn sé geðveikur.

Hins vegar eru þeir, sem hafa verið og eru enn tilbúnir til að leika sér að eldinum við Mývatn taldir halda fram stefnu "skynsamlegrar, umhverfisvænnar ,endurnýjanlegrar og hreinnar nýtingar" háhitaorkuframleiðslu með 90 megavatta virkjunar 2,8 kílómetra frá næstu byggð og fjóra kílómetra frá vatninu, en þeir sem benda á að nöturleg reynsla af virkjunum á Hellisheiði gefi tilefni til varúðar eru taldir klikkaðir "öfga-náttúruverndarmenn."

Mikill eldsvoði í Björgvin

Hernaðurinn gegn vatninu.

Þegar hin mikla tímamótagrein Halldórs Laxness "Hernaðurinn gegn landinu" var skrifuð 1970 var það á ári stórkostlegrar árásar á lífríki Laxár og Mývatns. Þeirri árás var hrundið, en það dapurlega var að það skyldi þurfa dínamit til.

Strax í kjölfarið fylgdi Kísiliðjan með tilheyrandi vinnslu úti í vatninu, en þetta fyrirbrigði olli því að umsókn Íslendinga um að Mývatn, eins og Þingvellir, kæmust á heimsminjaskrá UNESCO, var hlegin út af borðinu hjá UNESCO.

Þegar ég á sínum tíma benti þáverandi sveitarstjóra á gildi slíkrar viðurkenningar og sýndi honum norskan ferðamannabækling þar sem staður með þessum stimpli blasti við á forsíðu sagði hann slíkt væri einskis virð hér á landi.

Síðan hefur lífríki vatnsins hnignað jafnt og þétt og nú er ekki aðeins sótt að því með ágangi ferðamanna, heldur líka með fyrirætlunum um stórfelldri árás á hið einstæða samspil jarðmyndana og lífríkis sem Mývatn er.

Í fullum gangi er "hernaðurinn gegn vatninu" sem hefur í raun staðið í 44 ár en er að ná nýjum hæðum.

Mývatn á rauða listann

Dæmalaust. Allt spilast upp í hendurnar á Sigmundi Davíð.

Dæmalaust ástand hefur skapast í íslenskum stjórnmálum, ef marka má könnun MMR: Helmingur stjórnmálaafls, sem hefur verið langstærsti flokkurinn í 90 ár, eða 15% allra kjósenda, ætla að rústa fylgi síns flokks og lyfta öðrum flokki í staðinn upp í hans sess, - vill frekar kjósa öflugan formann þess flokks en veikan formann síns flokks!

Allt spilast upp í hendurnar á Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni sem hefur tekist að stjórna umræðunni þannig fyrir þessar kosningar, að allir aðrir hafa orðið eins og strengjabrúður hans.

Meira að segja þegar átti að sauma að honum í viðtalsþætti í sjónvarpinu í gærkvöldi, gerðist einmitt það sem kom Sigmundi Davíð best: Allur þátturinn fór í eina málið sem hann hefur gert að sínu aðalmáli. Og til að kóróna allt var síðan í lokin farið að tala við hann eins og hann væri þegar orðinn forsætisráðherra! 

Og til að bæta enn gráu ofan á svart var umræðuefnið sem Sigmundur Davíð elskaði, orðið svo geirneglt, að þegar hann sagði, eins og oft áður, að mjög miklu skipti að "auka útflutningstekjur", var ekki frekar nú en fyrri daginn fylgt eftir með því að spyrja: Meinarðu Helguvík og stóriðju- og virkjanaframkvæmdir?

En miðað við Helguvíkurmálið er það, hve miklir peningar fást út úr vogunarsjóðum, smámál, því að fyrir liggja yfirlýsingar Norðuráls um það að álver í Helguvík verði að vera minnst 360 þúsund tonn ef það á að verða arðbært, en slíkt risaálver myndi þurfa 625 megavött og þýða, að allt svæðið frá Reykjanestá austur í Skaftafellssýslu og upp á hálendið yrði njörvað niður í samfellt svæði virkjanamannvirkja.

Og stór hluti virkjananna yrði með hreinni rányrkju á kostnað komandi kynslóða, auk gríðarlegra náttúrufórna, líka á kostnað þeirra. Háhitavirkjanir, sem endast aðeins í 50 ár, eru hrein rányrkja.

1971 tókst nýju framboði Hannibals Valdimarssonar að fella ríkisstjórn með því að gera eitt mál, Landhelgismálið, að aðalmáli kosninganna ásamt dyggri aðstoð þáverandi stjórnarandstöðu.

Og alveg eins og nú, skipti engu, þótt þáverandi ríkisstjórn benti á góða frammistöðu sína við að vinna úr mesta aflabresti sögunnar þannig að þjóðin væri aftur að rétta úr kútnum.

Hannbal tókst þó hvorki að búa til nýjan stærsta flokk þjóðarinnar né að verða forsætisráðherra.

Framsókn tókst að endurnýja lið sitt svo mjög núna, að tekist hefur að breiða yfir afgerandi þátt flokksins í að skapa grundvöllinn sem olli Hruninu. Og ekki bara það, heldur leggja grundvöll að því að gera þetta bara aftur! Fólkið þráir 2007 aftur!

Sjálfstæðisflokkurinn er hins vegar með "lík í lestinni" og það fleiri en eitt. Skoðanakönnunin sýnir það sem ég hef margheyrt hjá áður staðföstum Sjálfstæðismönnum í allan vetur. Eina von Bjarna og flokksins er að gamlir fylgjendur kjósi hann af vorkunnsemi þegar komið er í kjörklefann. En fólk kýs yfirleitt ekki leiðtoga af vorkunnsemi.

Og meira að segja dauði Thatchers kemur á versta tíma. Bloggarar þegar farnir að segja að Hanna Birna hefði ekki þorað það sem Thatcher þorði; að hjóla í formanninn !   

Fylgið myndi aukast ef Hanna Birna væri formaður

"Krossfestu hann! Krossfestu hann!"

Aðeins fjórum dögum eftir að Jesús fór sigurför inn í Jerúsalem og mannfjöldi hyllti hann og lagði blóm í veg hans var hrópað í margradda kór í sömu borg: Krossfestu hann! Krossfestu hann!

Svo virðist sem sveiflukennd hjarðhegðun af þessum toga hafi ekkert breyst í þúsundir ára.

Kristur hafði sjálfur komið þar að sem hópur manna ætlaði að grýta bersynduga konu til dauðs og mælti þá hin fleygu orð: "Sá yðar sem syndlaus er kasti fyrsta steininum."  Og aðvörunarorð hans voru skýr: "Dæmið ekki, því að þér munið sjálfir dæmdir verða."

Allt fram á nítjándu öld virtist múgæsing heiftar og haturs njóta sín þegar aftökur voru framkvæmdar opinberlega að viðstöddum fjölda fólks.

Lík Mussolinis og Klöru Petacchi voru hengd upp á fótunum á torgi í Mílanó 28-29. apríl 1945 svo að múgurinn gæti fengið útrás við að svívirða þau. Enn er í minni meðferðin sem Muammar Gaddafi fékk.

Ég hef áður lýst hér á bloggsíðu minni hvernig það var í raun ómögulegt fyrir dómstóla að sýkna sakborninga í Guðmundar- og Geirfinnsmálum vegna þess að það hefði allt orðið vitlaust í þjóðfélaginu vegna þess hve sefjunarkennd og yfirþyrmandi heimting almennings var á því að sjá sakborningana leikna sem allra verst.

Það varð að komast að svo afdráttarlausum sektardómum að dómsmálaráðherrann gæti sagt: "Það er þungu fargi létt af þjóðinni."

Þegar Adolf Hitler hafði sýnt að hann væri "mesti hernaðarsnillingur allra tíma" í "mestu sigurför allra tíma" á hendur Niðurlöndum og Frökkum baðaði hann sig í einhverri mestu tilbeiðslu sem þegnar nokkurrar stórþjóðar hefur sýnt leiðtoga sínum. Sumum kann að finnast það undarlegt, en í raun var ekkert eðlilegra ef litið er til þeirra aðstæðna sem ríktu einmitt þá.  

Aðeins fimm árum síðar var Hitler líklega mest fyrirlitni maður sem sama þjóð hafði nokkru sinni kynnst.

Tugir milljóna manna grétu þegar Jósef Stalín dó, og nánustu samverkamenn hans og "trúarbræður" um allan heim mærðu hann með þvílíkum tilþrifum að eftir verður munað, meira að segja hér á landi. 

Ekki liðu þó nema innan við fjögur ár þar til Nikita Krustjoff svipti hulunni af honum sem einhverjum afkastamesta fjöldamorðingja og harðstjóra allra tíma.

Okkur finnast galdraofsóknir 17. aldar næsta óskiljanleg villimennska en erum ekki í neinni aðstöðu til að kveða upp dóm yfir því sem gerðist við aðstæður, sem ekki er hægt að setja sig inn í.

Nú stefnir í það að meðferð sakborninganna í Guðmundar- og Geirfinnsmálunum verði smám saman jafn óskiljanleg og galdraofsóknir 17. aldar fyrir þá, sem ekki lifðu þá tíma, þegar þær áttu sér stað.   

„Gegnsýrt af hatri og heift“