Frábært andóf sem reynt verður að berja niður.

Frábært er að heyra ályktun íbúafundar í Skagafirði um Blöndulínu 3 þar sem dregin eru fram mjög sterk gagnrök gegn þeim rökum, flestum falsrökum, sem Landsnet hefur haft uppi varðandi lagningu risaháspennulína, sem reynt er að færa í búning lína, sem þurfi til að "tryggja afhendingaröryggi" fyrir almenning, en eru í raun ætlaðar fyrir stóriðjuna.  Annars þyrfti þær ekki og alla vega ekki nema brot af þeirri stærð sem verið er að þvinga fram.

Í útvarpsviðtali á dögunum gaf talsmaður risalínufíklanna það sterkt í skyn að verði ekki gengið að kröfum um slíkar línur muni íbúar viðkomandi landssvæða fá að sitja uppi með gamlar og lélegar línur sem brotni eins og eldspýtur þegar veður á borð við septemberveðrið í fyrra dynja á.

Annað hvort risalínur fyrir stóriðjuna eða ekki neitt.

En björninn er ekki unninn. Þegar íbúar í Vogum í Vatnsleysuströnd reyndu andóf settu stóriðjufíklarnir og áltrúarmennirnar af stað fádæma herferð þvingana og hótana sem urðu til þess að að lokum var valtað yfir íbúana.

Sama verður reynt fyrir norðan og öllum tiltækum ráðum beitt til að fá fram vilja stóriðjunnar með ofbeldi, þvingunum og hótunum.

Túrbínutrixið frá því í byrjun Laxárvirkjunar, uppkaup á lykilfólki og allur pakkinn mun þá verða opnaður til þess að stóriðjuhraðlestin geti brunað og eyðilegging einstæðrar náttúru Íslands kláruð eins og vilji stendur til.

„Nóg komið af óarðbærum framkvæmdum“

Má ekki nefna orðin gamalt eða elli, þau eru feimnismál.

Það var verið að ræða um tvö feimnismál hér á síðunni fyrir helgi, annars vegar áfengissýki og hins vegar geðveiki.

Það hefði mátt bæta við þriðja feimnismálinu, aldri, elli, því að það er furðulega útbreitt viðhorf hér á landi að elli og aldur séu niðurlægjandi fyrirbrigði.

Til dæmis má helst ekki tala um "gamalt fólk" svo sem "gamall maður" og "gömul kona" heldur frekar að nota orðskrípið "eldri borgarar" eins og gert er í tengdri frétt á mbl.is. Og þá vaknar rökrétt spurning: Eldri en hvað? Orðmyndin "eldri" er miðstig og þarf að bæta því við, við hvað sé miðað. Hvaða tepruskapur er þetta?

Einn flóttinn frá því að minnast á elli eða gamalt fólk er að nefna það "fullorðið fólk".

"Fullorðinn maður fótbrotnaði í gönguferð á Esju" á að merkja að gamall maður hafi fótbrotnað. Það má bara ekki segja að maðurinn hafi verið gamall, það er svo niðurlægjandi. Og enn spyr ég: Hvaða tepruskapur er þetta?

Fólk verður fullorðið 18 ára og þar með segir orðið "fullorðinn" ekkert annað en að viðkomandi sé ekki lengur á skilgreindum barnsaldri.

"Fullorðinn maður"?  Hve gamall: 18 ára? 48 ára ? 78 ára? 88 ára?  

Af hverju er það niðurlægjandi og af hverju er það feimnismál að vera gamall, til dæmis þegar viðkomandi er orðinn 67 ára og farinn að fá lífeyri eða eftirlaun, sem helst má ekki nefna ellilífeyri þótt hann sé auðvitað það og ekkert annað?  Er það saknæmt að eldast? Getur nokkur gert að því að vera orðinn gamall? "

Ég að minnsta kosti tel mig ekki bera ábyrgð á því að 72 ár séu liðin frá því ég fæddist. Það voru foreldrar mínir sem stóðu fyrir því án þess að spyrja mig eins eða neins.

Í Bandaríkjunum spyr afgreiðslufólk í búðum mann iðulega hvort maður sé "senior", þ. e. hvort viðkomandi sé orðinn það gamall að rétt sé að veita afslátt.

Orðið senior þykir virðulegt þar í landi og víðar um lönd.

Í okkar landi æskudýrkunar er þessu þveröfugt farið. Þegar ég spyr afgreiðslufólk af hverju það spyrji ekki um aldur viðskiptavina svarar það því til, að það hafi gefist upp á því, því að flestir, sem spurðir séu að þessu, snúi upp á sig og móðgist herfilega vegna þessarar hroðalegu aðdróttunar um elli og háan aldur.  

Eldri karlmenn noti kvenreiðhjól

Brennt barn forðast eldinn, - fullorðið fólk ekki.

Þetta eru árlegir viðburðir á hverju vori: "Miklir sinueldar kveiktir." "Neisti úr grilli kveikti hættulegan eld." "Flugeldar kveiktju mikinn sinueld. Tilræði við fólk."

Ekkert breytist í þessum efnum ár frá ári. Haldið er áfram að kveikja sinuelda, grillelda og skjóta upp flugeldum sem aldrei fyrr.

Máltækið "brennt barn forðast eldinn" er bara djók. Það á bara við börn, ekki fullorðið fólk.

„Þetta eru kjöraðstæður fyrir eldinn“

Allt of lítið um "lestur pistils."

Gleðilega páska.

Á helgi sem þessari, þegar umferð er með rólegra móti og enginn ætti að vera stressaður, þykiir það fréttnæmt að "lögregla lesi vegfarendum pistilinn" eins og sést hér á mbl.is.

En hversdagsumferðin hjá okkur er svosem ekkert til að hrópa húrra fyrir.   

Ekki eru gefin stefnuljós við gatnamót eða í hringtorgum og þúsundum ökumanna haldið í gíslingu daglega í umferðinni hér á landi.

Mönnum er varnað að komast á milli akreina, andstætt því sem tíiðkast erlendis.

Menn kunna ekki eða fara ekki eftir "rennilás"- eða "tannhjóls"aðferð þar sem tvær akreinar renna saman í eina.

Menn sýna þeim sem á eftir þeim eru við umferðarljós algert tillitsleysi með því að drattast ekki af stað fyrr en þeim hentar þegar löng biðröð bíla er á eftir þeim.

Menn leggja af algerlegu tillitsleysi í bílastæði þannig að það eyðileggur yfir þeim sem vilja leggja í stæðin við hliðina.

Og bílar fólks, sem ekki er hreyfihamlað, eru daglega í bílastæðum sem ætluð eru hreyfihömluðum.

Þetta er íslensk umferð og hún er þess eðlis að það þykir frétt, sem eigi erindi "að lögregla lesi vegfarendum pistilinn."

En það er einmitt það sem alltof lítið er um, ekki vegna þess að það sé æskilegt í sjálfu sér að lögreglan "sé með leiðindi" heldur vegna þess að það er ástæða til þess að breyta háttalaginu í umferðinni úr sífelldum smáhernaði, sofandahátt og tillitsleysi yfir í ánægjulegt fyrirbrigði fyrir alla.

Lögreglan las þeim pistilinn

Gott mál, eitt af málum Íslandshreyfingarinnar.

Eitt af þeim málum sem bar á góma í kosningabaráttu Íslandshreyfingarinnar 2007 var það að reikna það út í hörgul hve dýrir í raun landflutningar innanlands væru miðað við sjóflutninga. Vitað er að hinir stóru flutningabílar fara mjög illa með vegina, margfalt verr en minni bílar.

Aukakostnaður við þetta hleypur líklega á hundruðum milljóna króna á ári ef ekki milljörðum og þetta allt verður að taka með í dæmið við samanburð á flutningskostnaði.

Skipin slíta hins vegar hvorki sjónum né hafnamannvirkjum.  

Fagnaðarefni fyrir landsbyggðina

1941 og 2013: Friður á yfirborðinu en stríð í raun.

7. desember 1941 réðust Japanir á aðalherstöð Bandaríkjamanna í Perluhöfn á Hawai-eyjum án stríðsyfirlýsingar með meira en 300 flugvélum af þremur flugmóðurskipum, sökktu herskipum sem voru í höfninni og drápu þúsundir manna.

Á sama tíma gengu hermenn þeirra á land á nokkrum stöðum í Suðaustur-Asíu og í hönd fór ein stórkostlegasta hernaðarsókn allra tíma, þar sem þeir lögðu undir sig Suðaustur-Asíu og réðust meira að segja á Ceylon (Shri Lanka) og Perth í Ástralíu.

Niðurlægðu Breta með töku sjálfrar Singapúr.

Roosevelt Bandaríkjaforseti gaf 7. desember 1941 heitið "Dagur svívirðunnar" (Date of infamy) vegna tilefnislausrar og lúalegrar árásar og innan fjögurra daga voru Bandaríkjamenn komnir í stríð við bæði Þjóðverja og Japani.  

En málið var ekki svona einfalt ef það var skoðað frá sjónarhóli Japana.

Undanfari árásarinnar voru viðskiptaþvinganir, sem Bandaríkjamenn stóðu fyrir til þess að þvinga Japani til að draga her sinn frá Kína, sem þeir réðust á 1937 og háðu þar eitthvert skelfilegasta og villmannlegasta stríð allra tíma.

Ástæðan var hin sama og fyrir báðum heimsstyrjöldunum, óánægja Japana, Þjóðverja og Ítala vegna þess að þeir hefðu borið skarðan hlut frá borði í keppni nýlenduveldanna um auðlindir jarðar.

Í nóvember 1941 var svo komið, að ef ekki næðist samkomulag við Bandaríkin um að aflétta þessum þvingunum yrðu Japanir olíulausir innan tveggja mánaða og þar með færi að draga úr þeim allan hernaðarmátt.

Ráðamönnum Japans fannst það óbærilegt og þar með óhugsandi að ganga að kröfum Bandaríkjamanna um að Japanir hættu við hernám í Kína og hyrfu með því frá þeirri stefnu sem þeir höfðu rekið frá 1931.

Það yrði ígildi algers ósigurs og þeir myndu "missa andlitið", en þau tvö orð eru nokkurn veginn besta lýsingin á því austræna og gróna viðhorfi sem þá gilti varðandi heiður manna og æru gagnvart samfélagi sínu og kviðristan blasti við.  

Þegar Bandaríkjamenn bökkuðu ekki í samingunum við Japani var í augum japanskra ráðamanna skollið á stríð milli þjóðanna og kannski er eitthvað svipað sem ráðamenn Norður-Kóreu hugsa nú.  

Í nóvember 1941 ríkti friður á yfirborðinu á Kyrrahafi þótt stríð væri í raun skollið á í augum Japana. 

Ákvörðun þeirra um að fara í stríð við voldugasta efnahagsveldi heims var fífildjörf og dæmd til að mistakast, jafnvel þótt þeir hefðu verið heppnir og getað sökkt þeim þremur flugmóðurskipum sem Bandaríkjamenn áttu á Kyrrahafi, ef þau hefðu verið í höfn.

En þegar í ljós kom að þau voru öll á sjó og sluppu, var leikurinn í raun tapaður fyrir Japani þótt stríðsreksturinn gengi eindæma vel fyrsta hálfa árið.

Japanir létu blekkjast af einstæðum árangri innrásar Þjóðverja í Sovétríkin fyrstu mánuði hennar og veðjuðu á hina óstöðvandi og sigursælu Þjóðverja til að halda óvinaþjóðunum við efnið. Sú von brást.

Bandaríkjamenn treystu á það 1941 að ekki þyrfti að koma til beitingar hervalds til að halda Japönum í skefjum. Það reyndist afdrifaríkt vanmat.  

Það sem gerir ástandið á Kóreuskaga svo hættulegt er, að líkur geta verið á því að ráðamenn Norður-Kóreu séu í svipuðu hugarsástandi og firringu og Japanskir ráðamenn voru 1941. Eftir því sem velgengni og ríkidæmi Suður-Kóreu eykst verður skömm ráðamanna hinnar sveltandi og fátæku Norður-Kóreu enn meiri og óbærilegri.

Harðari viðskiptaþvinganir kalla því fram svipuð viðbrögð og hjá Japönum 1941. Nú getur það verið vanmat, rétt eins og 1941, að ekki komi til beitingar hervalds í deilum Norður-Kóreumanna við umheiminn.  

Reynslan frá 1941 sýnir, að firrtum ráðamönnum eins og valdhöfum Norður-Kóreu er trúandi til alls, jafnvel til þess að láta sig og þjóð sína fallast á eitt risastórt Samurajasverð frekar en að "missa andlitið."    

Norður-Kórea lýsir yfir stríði

Áfengissýki í öllum ættum og geðveikin ekki langt undan.

Á sínum tíma sagði Edvard Ragnarsson bróðir minn mér áhugaverða sögu frá kennaraferli sínum.  

Fyrstu ár starfsferils hans var svonefndur bindindisdagur í byrjun febrúar og í mörgum skólum var rætt um þau mál í einum skólatíma þann dag í efsta bekk.

Stundum voru fengnir aðkomumenn til að ræða um þetta og man ég eftir því að hafa verið kvaddur til þess verks á þessum árum.

Edvardi sýndist ekki auðvelt að gera þetta í kennslustund og óttaðist að siðaprédikun yrði árangurslítil og gæti jafnvel virkað öfugt.

Hann ákvað því að reyna aðra leið. Í upphafi kennslustundarinnar, sem valin var til þessa, sagði hann við nemendurna að hann ætlaði aðeins að setja þeim fyrir eitt rannsóknarverkefni, sem þau myndu alveg ráða sjálf hvernig þau leystu, og að hann ætlaði að víkja úr tíma á meðan svo að hann hefði engin áhrif á þau.

Verkefnið væri afar einfalt og auðleyst, sem sé það að nemendurnir athuguðu, hve margir þeirra ættu einhvern nákominn ættingja eða vin sem ætti við áfengisvanda að stríða.

Við þessa stuttu rannsókn þyrftu þau að sýna hvert öðru algeran trúnað og hann skyldi víkja í burtu á meðan.

Þegar þau hefðu lokið þessari könnun og rætt um hana sín á milli mættu þau eiga frí það sem eftir væri tímans og bæta því fríi við löngu frímínúturnar sem voru á eftir.

Hann vék frá en þegar hann kom aftur til að hefja næstu kennslustund sátu nemendurnir enn í stofunni sem þrumu lostnir og höfðu ekki einu sinni farið í frímínútur.

Þeim til mikillar undrunar kom í ljós þegar þau fóru að bera saman bækur sínar í fyllsta trúnaði, að enginn í bekknum hafði sloppið við það að eiga nákominn ættingja eða vin sem ætti við áfengisvanda að stríða.

Þetta skapaði svo miklar og áhugaverðar samræður að kennslustundin að viðbættum löngu frímínútunum hafði ekki ekki einu sinni nægt til að tæma umræðuefnið.

Áfengisvandi og geðveiki eiga það sammerkt að vera feimnismál þar sem meðvirkni hinna nánustu er afar mikil í því að viðhalda leyndinni og breiða yfir vandann með þögn og lygum eftir því sem þarf.

Hugsanlega er geðveikin ekki langt á eftir áfengisbölinu hvað snertir útbreiðslu og þöggun.    

„Er ekki geðveiki í öllum ættum?“

Nú á að vera hægt að minnka verulega hættu á truflun.

Mikið öskufall var í Heklugosinu 1947 og féll aska þá meðal annars í Skotlandi. Þá hafði fjallið ekki gosið í 100 ár og því mikið af uppsafnaðri kviku og orku undir fjallinu.

Gosin 1970, 80-81, 91 og 2000 voru mun minni, enda fimm- til tífalt styttra á milli gosa en áður hafði verið.  

Í flugi mínu með vísindamenn á TF-TAL með íslensk mælitæki til að mæla öskumagn í lofti í Grímsvatnagosinu 2011 kom í ljós, að það var ekki fyrr en skyggni var komið niður í 4-5 kílómetra af völdum öskumengunar, sem öskumagnið fór yfir þau viðmiðunarmörk sem notuð eru varðandi flugbann.

Í tvo daga tókast að halda flugvöllum á suðvestanverðu landinu opnum þótt spátölva í London gæfi það út að þeir skyldu vera lokaðir vegna öskumengunar sem aldrei lét sjá sig.  

Af því má ráða að óþarfi hafi verið að loka íslenskum flugvöllum í Eyjafjallajökulsgosinu 2010.

Mælitækin, sem smíðuð voru eftir forskrift Jónasar Elíassonar prófessors, hafa síðan verið notuð í Japan og fengið alþjóðlega viðurkenningu.

Þegar Hekla gýs er næsta víst að hægt verði að nota þessi tæki að nýju og komast hjá móðursýkislegum viðbrögðum tölvu í 2000 kílómetra fjarlægð til stórtjóns fyrir íslenskt flug og flutninga á fólki og fiski.

Það er því góð von til þess að ekki þurfi að koma til flugbanns ef Hekla gýs, nema að afar takmörkuðu leyti.    

Væntanlega mun minni áhrif á flug

"Þungu fargi létt af þjóðinni" með enn þyngra og verra fargi !

Í tilefni af föstudeginum langa í minningu manns, sem var dæmdur saklaus til lífláts fyrir tæpum tveimur árþúsundum, er okkur vafalaust hollt að íhuga og kryfja svipuð mál á okkar tímum, meðal annars í okkar eigin landi.  

"Þungu fargi er létt af þjóðinni" sagði dómsmálaráðherra Íslands þegar dómarnir voru kveðnir upp í Guðmundar- og Geirfinnsmálinu.

Þetta þunga farg fólst í háværri kröfu þorra almennings, sem hafði verið uppi um nokkurra ára skeið, þar sem þess var krafist að lögreglan upplýsti nokkur mannshvörf, sem höfðu orðið síðustu misserin og upprætti glæpsamlega starfsemi varðandi smygl, dreifingu og neyslu fíkniefna.

Krafan, sem fjölmiðlar ýttu undir, kom til áður en Geirfinnur hvarf.

 Ég minnist til dæmis viðtals aðgangsharðs sjónvarpsfréttamanns við yfirmann í lögreglunni, sem var sökuð um máttleysi og árangursleysi í mannhvarfsmálum.

"Það er ekki rétt að við finnum aldrei neitt," svaraði lögreglufulltrúinn, kominn í nauðvörn. "Það kemur fyrir að við finnum hinn horfna látinn og allt í fína lagi", datt síðan út úr honum og voru þessi ummæli strax hent á lofti sem dæmi um eindæma klaufagang lögreglunnar.

Þetta var tími mikils umróts og átaka í hraðfara breytingum íslensks samfélags.

68-kynslóðin skók Ísland með hippabyltingu, uppreisn gegn ríkjandi gildum, afnámi þéringa, breyttum klæðaburði og alveg nýju vandamáli margfaldrar fíkniefnaneyslu og smygls og glæpa í tengslum við hana.

Hviksögur gengu ljósum logum um skipulagða glæpastarfsemi varðandi smygl á áfengi og fíkniefnum og verslun með þau, og voru af sumum tengdar þeim Sigurbirni Eiríkssyni og Magnúsi Leopoldssyni í Klúbbnum og og framlengdar í tengsl við Framsóknarflokkinn í gegnum Kristin Finnbogason.

Allt þetta eldsneyti var til staðar og fína fólkið í Reykjavík titraði af æsingi í kjólfötum sínum og síðkjólum þegar ég kom til að skemmta því kvöldið eftir að Ólafur Ragnar Grímsson hafði "ráðist með ósvífni" á bankastjóra borgarinnar, sem hann hefði "stillt upp eins og sakborningum í réttarsal" í sjónvarpsþætti kvöldið áður.

Og það titraði ekki síður þegar Vilmundur Gylfason fór hamförum í beittri atlögu sinni gegn spillingu ríkjandi valdastétta.

Í þessu andrúmslofti þurfti aðeins eina litla handsprengju til þess að valda hundrað sinnum stærri keðjusprengingu, og hún byrjaði í einu stuttu en dularfullu símtali suður í Keflavík og hvarfi mannsins, sem fékk þetta símtal.

Dagblaðið og Vísir háðu hatramma baráttu í æsiblaðamennsku á þessum tíma og kepptust við að flytja stórfréttir af því styrjaldarástandi sem skollið var á í íslenskri þjóðmálaumræðu.

Þetta hafði áhrif á alla aðra fjölmiðla, enda engin leið að forðast umfjöllun um hinar einstæðu játningar um rosalega atburði sem komu fram svo breyttar í hvert sinn, að ekki var um annað talað.

Undir öllum venjulegum kringumstæðum hefðu þessi mál aldrei orðið að því báli, sem þau urðu, ef Geirfinnur hefði ekki horfið.

Og eitt og sér hefði hvarf Geirfinns heldur ekki orðið að stórmáli, sem olli stórskjálfta og hamförum á Alþingi nema vegna þess að önnur mannshvörf höfðu orðið á undan og valdið hysteríu sem beið eftir því að fá rækilega útrás.

Þetta var eins og lítill eldur, sem læstist hraðvaxandi úr einni byggingu í aðra þangað til allt stóð í ljósum logum í þessari stærstu galdrabrennu allra tíma á Íslandi.

Krafan var einföld: Stöðvum þetta glæpahyski, flettum ofan af því og komum því undir lás og slá!

Sem allra flestum!

Leitun er vafalaust að öðru eins yfirgengilegu rugli og endemum og rannsókn málsins var. Til að toppa ruglið var fenginn þýskur "sérfræðingur" til þess að hafa stjórn á henni. Já, "es muss ordning sein."

Mörgum áratugum seinna upplýstist að sérfræðingur þessi hafði í byrjun ferlis síns fengið þjálfun og unnið sig upp í Gestapo á Ítalíu á stríðsárunum!

"Ósvífin" skopstæling Flosa Ólafssonar í áramótaskaupinu 1976 á hinum erlenda "sérfræðingi" reyndist um síðir byggð á innsæi þess listamanns sem Flosi var.

Föstudagurinn langi er réttur dagur til að íhuga mál af þessu tagi í anda mannsins, sem sagði: "Dæmið ekki, því að þér munuð sjálfir verða dæmdir."  

Hafi "þungu fargi" verið létt af þjóðinni þegar hún heimtaði og fékk líf og æru sakbornganna í Guðmundar- og Geirfinnsmálinu endanlega rústað, varð það aðeins til þess, að skapa stundarfrið, því að undir niðri hlutu margir að sjá þegar rykið settist, að eitthvað var bogið við það að víkja alveg burtu meginreglu réttarríkisins: "In dubio pro reo", þ. e. allur vafi skyldi túlkast sakborningi í vil.

Hafi þetta skilyrðislausa boðorð verið brotið gersamlega, var það í þessu máli. Ekki aðeins var allur vafi túlkaður gegn sakborningum, heldur búin til gögn eins og játningar, þvingaðar fram með aðferðum, sem verða að teljast ígildi pyntinga.

Nú, þegar komið er á fjórða áratug síðan galdrafárið og nornaveiðarnar geysuðu er ljóst að í stað þess að "þungu fargi væri létt af þjóðinni" var efnt til miklu stærra, verra og óbærilegra fargs varðandi samvisku og sálarheill íslensku þjóðarinnar og íslensks dómskerfis, sem verður að létta af henni eftir því sem föng eru á í eitt skipti fyrir öll.

Það er ekki nóg að hallmæla þeim dómendum, sem þurfti að kveða upp dómana, sem voru börn síns tíma. Það þarf að kafa dýpra og átta sig á því sálarástandi þjóðarinnar sem hvatti til og knúði í raun fram þessa dóma í anda hrópanna: "Krossfestu hann! Krossfestu hann!"

Reynum að ímynda okkur hver áhrif þess hefðu orðið, ef sýknudómar hefðu verið kveðnir upp. Það hefði allt orðið vitlaust!  

Við getum ekki lifað við þetta lengur. Hafi Una Sighvatsdóttir þökk fyrir góða umfjöllun um hliðstætt norskt sakamál og Gísli Guðmundsson fyrir einstætt ævistarf í þágu mannúðar og réttlætis.

Svona færðu mann til að játa morð

"Sigtryggur vann!" LÍÚ vann!

Fyrir 40 árum hafði Sigtryggur Sigurðsson yfirburði yfir aðra glímumenn á Íslandi. Ég gerði um þetta sérstakan gamanþátt, þar sem ég lýsti glímum Sigtryggs í dæmigerðu glímumóti þess tíma, sem allar enduðu á einn veg.

Ég flyt þennan gamanþátt einstaka sinnum enn þegar sá er gállinn á mér, þar sem hver einasta glíma er með eftirfarandi hljóðum, orð dómarans innan tilvitnunarmerkja en önnur hljóð í sviga)  

"Stígið!" ( flaut, - rembingsstuna - dynkur - flaut ) "Sigtryggur vann!"

Nú, þegar síðasta þing kjörtímabilsins er á enda, er spurningin hvort einhver bar hærri hlut frá borði en aðrir. Það sýnist vera augljóst. Fiskveiðistjórnarfrumvarpinu og stjórnarskrárfrumvarpinu var rutt út af borðinu. Það er varla tilviljun. LÍÚ vann.    

Fundum Alþingis frestað í nótt