Einstrengingsleg meðferð málsins.

Meðferð flugvallarmálsins í Reykjavík hefur verið einstrengingsleg í meira en tvo áratugi og öll miðast við að leggja flugvöllinn niður.

Þegar haldin var atkvæðagreiðsla um flugvöllinn 2001 var ákvæði um það að hún væri ekki bindandi nema tilskilinn hluti kjósenda tæki þátt í henni. Þetta voru fyrstu mistökin, því að Davíð Oddsson gaf út þá dagskipun að þeir, sem vildu flugvöllinn áfram, sætu heima og eyðilegðu með því atkvæðagreiðsluna í stað þess að hvetja þá til þess að fara og kjósa.

Afleiðingin varð sú að í kosningu, sem var með allt of lítilli þátttöku til að vera bindandi, munaði örlitlu á þeim sem voru á móti vellinum og þeim sem voru með honum.

Það er ójafn leikur og í raun ólýðræðislegt þegar málum er stillt þannig upp að annar aðilinn í álitamáli þarf að hafa fyrir því að fara á kjörstað og kjósa en hinn aðilinn telur sig geta sigrað með því að sitja heima.

En þessu viðhorfi var flaggað í sambandi við þjóðaratkvæðagreiðsluna um stjórnarskrána í haust og er dapurlegt þegar áhrifamenn í flokki, sem telur sig hafa verið brjóstvörn lýðræðisins á Íslandi, halda svona löguðu fram.

Engu að síður tölu flugvallarandstæðingar þetta binda hendur borgarstjórnar og hafa hamrað á því síðan.  

Hvað um það, síðan 2001 eru liðin tólf ár og skoðanakannanir síðustu árin hafa sýnt, að viðhorf fólks hafa breyst fyrir löngu og það er ekki aðeins mikilll meirihluti landsmanna sem vill flugvöllinn áfram, heldur góður meirihluti Reykvíkinga sjálfra.

Samt er haldið áfram að vinna leynt og ljóst að því að koma vellinum í burtu í stað þess að kanna betur fleiri möguleika en einn á því hvernig hægt er að koma honum fyrir og finna málamiðlun í þessu mikilsverða máli.

Ég hef bent á eina slíka lausn, sem var reifuð fyrir nokkrum dögum í grófum dráttum í fréttum Stöðvar 2, og fleiri lausnir eða útfærslur kæmu til greina.

Sumir þeirra sem keyra málið áfram, telja sig vera mikla vini beins lýðræðis, en ásamt þáverandi andstæðingum þess var sett regla 2001 sem gerði aðilum kleyft að koma í veg fyrir það í sameiningu að atkvæðagreiðslan yrði bindandi og raunhæf.

Nú væri ráð í ljósi hins langa tíma, sem liðið hefur, og möguleika á að skapa hér þroskaða beins-lýðræðis menningu, að viðhafa þjóðaratkvæðagreiðslu um mál, sem varðar alla þjóðina, því að ef það er eitthvað mál sem varðar alla þjóðina, er það flugvallarmálið í höfuðborg allra Íslendinga.  

Sala á Vatnsmýrinni „óforsvaranleg“

Embættismannsfrúin lá afvelta á gólfinu !

Stundum koma þau atvik upp að hlátur yfirbugar fólk, svo að því verður illt og er að deyja úr hlátri. Einnig kemur það fyrir að vegna þessa lengist sýning eða atriði og vindur upp á sig vegna þess að það myndast stemning sem fæðir af sér hvert hlátursefnið af öðru.

1985 fór ég með "show" til Akureyrar frá Reykjavík sem hafði verið 2 klst og 30 -40 mínútur fyrir sunnan, en fyrir norðan vatt það' upp á sig og varð 3 klukkustunda og 40 mínútnar langt. Stemningin ræður öll, það hefur oft sannast.

Eitt eftirminnilegasta atvikið af þessu tagi gerðist á Eskifirði sumarið 1971 á héraðsmóti Sjálfstæðisflokksins.

Húsið var troðfullt af fólki og á fremsta bekk sátu meðal annarra embættismannshjón og var frúin alveg sérstaklega hláturmild og smitaði hlátur hennar út frá sér. Ekki skemmdi fyrir að hún var mikil um sig og dillaði svo að hún gekk í bylgjum.

Hlátur hennar og hreyfingar höfðu þau áhrif á Ragnar Bjarnason, þegar hann kom inn á sviðið í afkáralegum frakka til að leika danskan búfræðing, sem kominn var til að ráðleggja íslenskum bændum, að úr varð óviðjafnanlegur spuni Ragnars sem lengdi þetta atriði um að minnsta kosti helming og gerði það að alveg nýjum þætti, sem aðeins var fluttur í þetta eina sinn og aldrei aftur.

Það myndaðist sjálfsprottinn samleikur milli búfræðingsins danska og frúarinnar sem varð til þess að áhorfendur veinuðu af hlátri.

Þegar hlátrasköllin stóðu sem hæst var frúin umfangsmikla farin að emja og veina og hlæja svo mikið að hún datt úr sæti sínu niður á gólfið fyrir framan fremstu sætaröðina og engdist þar ósjálbjarga og afvelta svo að áhorfendur slepptu sér endanlega. Ragnar færðist enn meira í aukana og í lokin vorum við, sem urðum vitna að þessu orðnir áhyggjufullir um að vesalings konan myndi drepa sig á þessu.

Svo aðframkomin var hún þar sem hún lá og spriklaði, að hún gat ekki staðið á fætur né komist af eigin rammleik upp í sætið, svo að mannskap þurfti til að velta henni við, reisa hana upp og koma henni aftur upp í sæti sitt og varð það að sérstöku skemmtiatriði.

Ef ég hef nokkurn tíma á 54 ára ferli séð manneskju nær því að deyja úr hlátri, var það þarna.

  

„Gestirnir dóu úr hlátri“

Arðrán og misrétti þar og hér.

Nígería er land orkuauðlinda, sem nýttar eru af erlendum stórfyrirtækjum, sem græða á tá og fingri og njóta fríðinda og mestalls gróðans af auðlindunum. Þar hafa hin erlendu auðfyrirtæki reist virkjanir með stórfelldum náttúruspjöllum og opnað olíulindir af miklu tillitsleysi við innfædda til þess að stunda arðrán sem byggist á misrétti í svipuðum stíl og tíðkaðist á tímum nýlenduveldanna.   

Í kringum olíuauðinn er hægt að reisa hverfi glæsiskýjakljúfa í höfuðborginni með tilheyrandi bruðli og lúxus á sama tíma sem mestöll þjóðin býr við fátækt og slæm kjör, jafnvel í þeirri sömu borg.

Fyrir rúmum aldarfjórðung gáfust Íslendingar upp á því að selja skreið til Nígeríu vegna þess að sárafátækt fólkið gat ekki borgað fyrir hana, þótt hún væri morandi í möðkum. Á sama tíma var hægt að selja hreina íslenska skreið frá Bandaríkjunum fyrir hundraðfalt verð og fá borgað í reiðufé, af því að 1% Nígeríumanna var ríkt fólk.

Núna samsvarar 1% Nígeríumanna 1,58 milljónum manna.

Nýting orkunnar og arður af henni er á svipuðum nótum hér á landi. Íslendingar buðu stórfyrirtækjum á sínum tíma lægsta orkuverð í heimi og fríðindi, sem tækju blaðsíður að tilgreina út í hörgul.

Líkt og í þróunarlöndum fá innfæddir náðarsamlegast vinnu í álverunum á Íslandi fyrir störf, sem kostaði þjóðfélagið margfalt meira að skapa en nokkur önnur störf, sem hægt er að skapa hér á landi.

Forstjóri Landsvirkjunar segir arðsemi virkjananna ekki viðunandi, Orkuveita Reykjavíkur er á hausnum og horfst er í augu við skuldaklafa til margra ára, ef ekki áratuga.

Á sama tíma virðist stefna í það að Alcoa sé að klára að borga álverið í Reyðafirði upp á allra næstu árum.

Hinir innfæddu verða að borga skatta og gjöld af störfum sínum og rekstri á sama tíma sem erlendu forréttinda- og fríðindaherrarnir sleppa við að borga skatta af minnst fimmfalt meiri tekjum sem renna óskiptar úr landinu, - og á sama tíma sem önnur fyrirtæki hér á landi og almenningur kvartar undan skattlagningu.

Og milljarða fríðindi eru í boði í hvert sinn sem fyrirtæki með "orkufrekan iðnað" lætur sjá sig.

Hin nýju ígildi nýlenduherra nota útsmognar bókhaldsaðferðir og viðskiptatilfærslur á milli landa til þess að fela gróða sinn og koma honum undan út úr landinu. Reikna má með að gróði Alcoa sé ekki minni en 15 milljarðar á ári, en líklega nær 30 milljörðum. Erfiðara að giska á gróða Norðuráls.

Og ekki er að sjá annað en að þeir stjórnmálamenn, sem halda stórauknum virkjana- og stóriðjuframkvæmdum hátt á lofti, en að þeir láti sér þetta vel líka.

Afríska Dúbaí rís í Lagos

Ekki hægt að eiga kökuna og éta hana áður.

Ég hef aldrei verið í neinum vafa um það að hægt yrði að fá jafn marga erlenda ferðamenn til Íslands og til Yellowstone og að fá fleiri ferðamenn til landsins yfir veturinn en nú koma allt árið án þess að af því hljótist umhverfisspjöll hér, frekar en í Yellowstone, sem er aðeins 9% af flatarmáli Íslands.

Um hið síðarnefnda, ferðamannastraum yfir veturinn, fjallaði ég í sjónvarpi fyrir átta árum eftir kynnisferð til Lapplands, en það féll í grýttan jarðveg.

Stórir hlutar landsins eru algerlega óþekktir sem ferðamannaslóðir og búa yfir miklum náttúruverðmætum.

En forsendan fyrir því að auka ferðamannastrauminn án vandræða er sú að flokka ferðamannasvæðin og leggja fé í að skapa aðstöðu til þess að njóta án þess að skemma.

Ég nefni nokkur dæmi af handahófi um svæði sem hafa alveg legið í þagnargildi:

Skjálfandafljót, frá Mýri í Bárðardal upp hinn 30 kílómetra langa Króksdal, sem er vin í auðn norðurhálendisins og býr yfir Aldeyjarfossi og fleiri fossum, fallegu hrauni og gróðurlendi og veðursæld auk hins kyngimagnaða gils Kiðagili.

Með tengingu í suðurátt til Gæsavatnasvæðisins, Gæsavatnaleiðar og Sprengisandsleiðar.

Til stendur hins vegar að eyðileggja svæðið með virkjunum, þurrka upp fossana og sökkva dalnum í aurugt miðlunarlón.

Svartá, Svartárkot, Suðurá og Suðurárbotnar. Keppinautar Laxár í Aðaldal að fegurð og sérkennum.

Til stendur að ráðast með virkjunarframkvæmdum inn á þetta svæði.  

Brúaröræfi, það sem eftir er af þeim eftir hervirki Kárahnjúkavirkunar, allt inn í Sauðárhrauka og Grágæsadal með gönguleið niður í Fagradal.

Núpsstaðaskógur og frábær fossaparadís innan við hann. Þar þarf að bæta aðgengi með stígum og jafnvel stigum eða kláf og auðvitað tíma Íslendingar ekki slíku.

Fimm fossa svæði og einstætt hraunkvíslamyndur Skaftár við Skaftárdal. Lítið mál að laga aðgengi að því svæði en til stendur að eyðileggja það með Búlandsvirkjun.

Svæðið upp með Þjórsá norður frá Búðarhálsi með tveimur fossum á stærð við Gullfoss, og annan þeirra flottasta stórfoss landsins, Dynk. Engu er líkara en að skipulega hafi verið og sé verið að vinna gegn því að fólk viti um tilvist þessara fossa og vinna gegn því að bæta aðgengi að þeim.

Fyrir bragðið var því slegið föstu í faghóp um ferðamennsku í rammaáætlun að svæðið væri einskis virði sem ferðamannasvæði. Og þar með sjálfsagt að stúta þessum fossum.  

Búið er að taka 40% vatns af fossunum og þeim þriðja fyrir ofan þá fyrir Landsvirkjun með Kvíslaveitu og því yrði að tryggja að nóg vatn væri í Dynk nógu langan tíma á háannatímanum. Það ætti að vera hægt með auknu vatnsmagni af völdum hlýnandi veðráttu.  

En enginn áhugi er á neinu á þessu svæði.

Trölladyngja - Sogin - Djúpavatn og Krýsuvíkursvæðið á Reykjanesskaga. En þau eru komin á aftökulistann í ruslakistu rammaáætlunar.

Eldvörp við Svartsengi með Árnastíg og minjum, meðal annars í Sundvörðuhrauni. En þau á að virkja svo að hægt sé að tæma alla orku á svæðinu á 40 árum í stað 50 og segja samt öllum heiminum að þetta sé endurnýjanleg og hrein orka.

Það eru miklir möguleikar til að dreifa ferðamannaumferðinni betur og halda samt nógu mörgum svæðum með nógu lítilli umferð til þess að kyrrð og friður óspilltrar náttúru njóti sín.

En svæðin hér að ofan, sem ég nefndi sem dæmi, eiga öll nema eitt að fara í hít stóriðjunnar.

Allt tal um að erlendir ferðamenn komi til landsins til þess að fara á milli hverrar Heillisheiðarvirkjunarinnar af fætur annarri getur gert mann gráti nær.

Allar glæsimyndirnar sem Landsvirkjun lét gera af fjölsóttum ferðamannastað við Kárahnjúkastíflu og Hálslón þar sem yrði veitingasala, tjaldsvæði um allt, siglingar á lóninu og klifrað utan í stíflunni hafa að sjálfsögðu reynst órar einir skapandi aulahroll af stærstu gerð.

Þar sem lónið er núna, voru miklir möguleikar til að opna magnaða náttúruparadís jarðminja, sem voru listaverk hinnar einstæðu Jöklu í bland við einstakt gróðurlendi. Það mun þjóðinni bjóðast að sjá ef/þegar myndin af drekkingu þess verður sýnd.

Fólki var haldið frá þessu svæði, fékk aldrei að kynnast Hjalladal og aðeins leyft að sjá bláenda hans þar sem stíflan kom, gróður var lítill og ekkert útsýni yfir það sem sökkt var.

Meira að segja yfirmaður mats á umhverfisáhrifum virkjunarinnar fór aldrei inn fyrir stífluna.  

Það er ekki hægt að eiga kökuna og éta hana áður.

Virkjanafíklar hamra á því að landið þoli ekki fleiri ferðamenn af því að það hentar þeim í síbyljunni að "eitthvað annað" en stóriðja komi ekki til greina.

Það hentar þeim líka að eyðileggja sem fyrst þau ósnortnu svæði sem þeir geta með virkjunum, af því að þá þrengist um hjá ferðaþjónustunni sem stærstan part lifir á því að bjóða upp á einstæða ósnortna náttúru en ekki tugi eftirlíkinga af Kárahnjúkavirkjun og Helllisheiðarvirkjun, uppþurrkuðum fossum og kólnuðum hverum, auk eyðileggingar lífríkis Mývatns.  

Ísland verði ekki Benidorm norðursins

Af hverju var "stjórnarskrármálið tekið af dagskrá" 1851?

1851 var merkilegt ár í sögu landsins. Í kjölfar "hruns", þ. e. uppreisna og byltinga í mörgum löndum í Evrópu 1848, þremur árum fyrr, breiddust áhrif þeirra út víða um lönd. Eitt þeirra var Danmörk þar sem konungurinn varð að afsala sér einvaldinu.

Samin var stjórnarskrá, þar sem tveir tugir fyrstu greinanna fjölluðu um konunginn sem í orði kveðnu hafði völd en var "ábyrgðarlaus af stjórnarathöfnum og fól ráðherrum að framkvæmda vald sitt."

Kannast einhverjir við þetta fyrirbrigði og orðalag?

Jú, þetta er enn við líði í stjórnarskrá Íslands 164 árum síðar af því að hún er að grunni til sama stjórnarskráin og gerð var fyrir Danmörku og með öllum þessum greinum um konunginn til þess að blíðka konungsfjölskylduna, nema hvað í stað konungsins kemur forsetinn í þeirri íslensku.

Þótt Alþingi hefði verið stofnsett að nýju þótti rétt að setja Íslandi nýja sérstaka stjórnarskrá. Alþingismönnum var ekki treyst til þess verks, hugsanlega vegna þess að þeir væru vanhæfir til að semja reglur um starfsumhverfi og starf sjálfra sín. Merkilegt.

Efnt var því til sérstakra stjórnlagaþingkosninga, og hlaut stjórnlagaþingið nafnið Þjóðfundur.

Já merkilegt var að þetta skyldi gert, því að Íslendingar voru fátækasta þjóð í Evrópu, bjuggu í torfhúsum í vegalausu og nær hafnlausu og þéttbýlislausu landi.

Með ólíkindum að þjóð, sem bjó við vosbúð og sult skyldi sjá eitthvað gott við slíkt "gæluverkefni" sem kostaði hlutfallslega líkast til hundrað sinnum meira þá en það gerir nú og þörfin fyrir peningana annars staðar hrópandi.

Þegar stjórnlagaþingið hafði starfað rúman mánuð, þótti ráðamönnum landsins stefna í óefni varðandi efni frumvarpsins, sem var verið að vinna að, - að það þyrfti mikilla athugana við og að starfið væri komið í tímaþröng. Kunnuglegt orðalag, ekki satt?

9. ágúst 1851 "var stjórnarskrármálið tekið af dagskrá" fyrir atbeina Trampe greifa. Engin þörf fyrir nýja stjórnarskrá. Hafði sú danska ekki dugað bara furðu vel?

Ekkert gerðist í málinu næstu 23 ár, en 1874 fengu landsmenn "gefins" dansksmíðaða stjórnarskrá úr "föðurhendi" konungs, í grunninn þá dönsku 1849 og enn í dag hefur heildstæð, ný íslensk stjórnarskrá, samin af landsmönnum sjálfum, ekki litið dagsins ljós.  

Enda ku það vera enn óþarfara "gæluverkefni" núna en 1851. Best að geyma það í 162 ár í viðbót, til ársins 2175 og sjá þá til hvort sama sagan endurtaki sig ekki í annað sinn.

Stjórnarskrármálið af dagskrá

Nei, hvað segir hann; mengunarreglur ?

Per Jessing, sérfræðingur í skipaflutningum, nefnir mengunarreglur í Kanada sem eina af ástæðum þess að siglingar norðan við Ameríku séu ólíklegar næstu áratugina. Æ, hvaða vesen, og við sem ætluðum að verða moldríkir af þessum siglingum strax á næstu árum.

Voðalega geta Kanadamenn verið vitlausir að láta einhverja ófyrirséða mengun skemma fyrir sér í því að skapa stórgróða af nýjum siglingaleiðum.

Slík viðhorf eru okkur Íslendingum framandi. Því fleiri olíuhreinsistöðvar, sem við gætum fengið til að rísa hér, því meiri olíuskipaflutningar og siglingar á gömlum og/eða óhæfum stórskipum sem næst landi okkar, því meiri og stórfelldari olíuboranir á Drekasvæðinu, því betra.

Því meira sem við gætum látið flæða af olíu og skipum og því fljótar sem við gætum klárað olíuna upp til agna, svo að það sé tryggt að við deilum henni ekki með komandi kynslóðum, því betra fyrir okkur.

Því, eins og maðurinn sagði: Hvað hafa komandi kynslóðir gert fyrir okkur? Ekki neitt.

Og hver segir að það verði nokkrar komandi kynslóðir? Er ekki alveg eins líklegt að einhverjir vitleysingar hleypi af stað kjarnorkustyrjöld sem eyði mannkyninu og mestöllu ef ekki öllu lífi á jörðinni?

Því fyrr og meira sem við getum grætt og orðið moldrík, því betra.  

Að vísu liggur siglingaleiðin milli Evrópu og Japans norður fyrir Rússland ekki framhjá Íslandi, heldur meðfram ströndum Noregs. En auðvitað myndu skip krækja vestur til Íslands af því að við myndum bjóða þjónustuna við þau niður úr öllu valdi, áfram og áfram niður og veita fríðindi í bak og fyrir þangað til þau gætu ekki hafnað því að koma til okkar. Höfum af því góða reynslu, nú síðast á Bakka við Húsavík. Jafnvel borga með þessu til þess að skapa atvinnu.

Síðan er það svo að fyrstu hafnir sem skipin koma að á hinni ógnarlöngu hafnlausu leið yrðu í Norður-Noregi en ekki á Íslandi. En það hljóta að vera smámunir í dæminu.

Óraunhæfar siglingar um norðurleiðina

Ljótur leikur bæði 1968 og 1980.

Bæði Hubert Humphrey og Jimmy Carter guldu fyrir það að hafa ekki náð friði í átökum erlendis þegar þeir sóttust eftir kjöri til embættis forseta Bandaríkjanna 1968 og 1980.

Það var keppinautum þeirra, Richard Nixon og Ronald Reagan, í hag, að lausn næðist ekki.

Áður hefur verið upplýst um það hvernig stuðningsmönnum Reagans tókst að láta Carter líta illa út, bæði eftir misheppnaðan leiðangur til að bjarga bandarískum gíslum í Íran og einnig með því að koma því til leiðar að klerkastjórnin dró að leysa deilumálin þar til Reagan hafði tekið við og gat gortað sig af því að hafa gert það sem hinn óhæfi Carter hafði mistekist.

Stoðaði lítið fyrir Carter þótt hann hefði átt stóran þátt í samkomulagi í deilunum fyrir botni Miðjarðarhafs.

Nú kemur í ljós að Richard Nixon lék svipaðan leik 1968 þegar Johnson forseti lagði ekki í að biðja um endurkjör vegna hins umdeilda hernaðar í Vietnam. Robert Kennedy var skotinn í kosningaferðalagi og Hubert Humphrey öldungadeildarmaður var valinn forsetaefni Demótkrata.

Nixon háði árangursríka kosningabaráttu og beitti öllum meðulum þar sem skipulega var gert lítið úr keppinautnum og hann bæði talaður niður og talað niður til hans.

Einkum bar mikinn árangur að láta hann koma út sem algerlega reynslulausan óvaning, til dæmis með því að kalla hann "Hubert Who?"

Eitt helsta slagorð Nixons var hins vegar "Nixon is the one!", Nixon er maðurinn!"

Kosningabaráttan gat tekið á sig spaugilegar myndir. Þannig gekk hópur af ófrískum blökkukonum á vegum demókrata niður breiðgötu með spjöld sem á stóð: "Nixon is the one!"!

Nixon og Reagan voru hins vegar slyngir í samskiptum sínum við Kínverja og Sovétmenn, enda var stundum bent á það að einungis haukar og harðlínumenn gætu náð samkomulagi við þá, því að síður væri hægt að nudda þeim upp úr því heima fyrir að vera eftirgefanlegar gungur.

Nixon tafði lok Víetnamstríðsins

Spár Braga Árnasonar.

Fyrir meira en 30 árum gerðu margir grín að því þegar Bragi Árnason spáði fyrir um tæknilega möguleika á nýtingu vetnis við orkuframleiðslu. Í fróðlegu útvarpsviðtali við hann, sem Ari Trausti Guðmundsson átti fyrir nokkrum, spáði hann því að bein nýting sólarorkunnar myndi verða helsta lausnin á orkuvanda mannkyns.

Og þá myndu hin suðlægari lönd verða með pálmann i höndunum.

Ha! Ha! sögðu kannski einhverjir og hlæja enn. En hver veit nema að hláturinn hljóðni einhvern tíma.

Bragi gerði merkar rannsóknir á innstreymi heits vatns inn á Nesjavalla-Hengilssvæðið og frumniðurstöður sýndu, að svæðið væri ekki sjálfbært og orkan ekki endurnýjanleg nema að farið væri niður fyri einn þriðja af núverandi orkunýtingu hið minnsta.

Þessu er ekki hampað enda rímar það ekki við síbyljuna um "hreina og endurnýjanlega orku".

Enginn er spámaður í sínu föðurlandi. Þau orð koma upp í hugann um leið og nafn Braga Árnasonar.

Stærsta sólarorkuver heims

Lýsir vanvirðingu, græðgi, nísku og vanmati.

Ég minnist þess enn þegar ég ók á pínubílnum mínum um Þingvelli um hávetur og kom þangað í fyrsta sinn að vetrarlagi.

Ég og samferðafólk mitt varð agndofa yfir því hve ægifagur þessi staður gat verið í vetrarríkinu.

Ekki var kjaftur á ferð. Við vorum á eina bílnum á ferð þarna, enda viðtekin skoðun hér á landi að aðeins sé hægt að ferðast um og njóta einstæðrar náttúrufegurðar í 15 stiga hita og sólskini um hásumar.

Og síðan vælt yfir því hvað ferðamannatíminn sé stuttur.

Ég fór að aka um fleiri slóðir að vetrarlagi á þessum árum og sumar þessara ferða urðu ógleymanlegar eins og ferðin um Hvalfjörð, sem tók fram öllu því sem ég hafði og hef upplifað í hundruðum ferða á þeirri leið að sumarlagi.

Síðan eru liðin meira en 50 ár og í allan þennan tíma hefur ríkt gróft vanmat okkar Íslendinga á gildi íslenskrar náttúru að vetrarlagi.

Ég fullyrði eftir að hafa komið á svæði í þjóðgörðum erlendis sem bera má saman við Þingvelli hvað snertir stærð og ferðamannafjölda, að við sýnum Þingvöllum mikla vanvirðingu með því að ganga ekki þannig frá aðstöðu fyrir ferðafólk að það standist samanburð við það sem gerist erlendis á hliðstæðum stöðum.

Í öðru lagi lýsir það græðgi og nísku að hugsa aðeins um að græða á ferðafólkinu með því að moka því til landsins en gera ekkert á móti.

Og í þriðja lagi ríkir enn mikið vanmat á þeim möguleikum á öllum árstímum sem blunda í töfrum Íslands að vetrarlagi.

Öngþveiti framundan á Þingvöllum

Ekki lengur Time og Newsweek á standinum.

Netbyltingin hefur margvísleg áhrif, og meðal breytinga, sem hún er að leiða af sér, er að prentmiðlar fara hallloka fyrir netmiðlum.

Í áratugi hafa tímaritin Time og Newsweek verið nokkurs konar flaggskipum vandaðra bandaríska tímarita um alþjóðamál af öllu tagi, og núlifandi fólk man ekki eftir veröldinni öðruvísi en þannig að hafa Time og Newsweek vikulega og fara að þeim stað á blaðastandinum, þar sem þau er venjuelga að finna. 

En nú hefur þessi mynd, sem maður hafði talið óhagganlega breyst og maður finnur ekki lengur tímaritin sín á blaðastandinum, heldur hefur nýr siður gengið í garð, að fara á netið til að finna þau.

Þegar svo öflugir alþjóðlegir fjölmiðlarisar gefast upp á prentmarkaðnum þarf engan að undra að minni spámenn eins og Mannlíf verði að horfast í augu við nýjan veruleika.

Og helst að segja sannleikann umbúðalaust eins og Time gerði nú eftir áramótin þegar það boðaði nýjan tíma þegar haldið verður á eintaki, sem á stendur: "Þetta er síðasta eintakið af Time sem prentað verður."

Málið dautt.

Og hið fornkveðna gildir: "Skriftin er á veggnum. Mene mene tekel."

Mannlíf eingöngu á rafrænu formi