Bragð og eftirkemur hafa alltaf verið vandamálið.

Neysla á kaffi með sykri útí eða á cola-drykkjum byggist á afar einfaldri ástæðu, coffein-fíkn og hvítasykursfíkn. 

Þegar drukkin er ein flaska af Kóki eða Pepsí fær líkami viðkomandi rúmlega 200 hitaeiningar í kroppinn. 

Út af fyrir sig sýnist það ekki svo mikið hlutfallslega, eða innan við einn tíundi hluti af þörf meðal karlmanns. 

En þá verður að hafa í huga, hve mikið neytandinn innbyrðir af öðru en drykknum.

Sé það magn nálægt þessum 2000 plús hitaeiningum sem er hámark án þess að neytandinn fitni, þá eru 200 hitaeiningarnar orðnar að grafalvarlegu máli.

Að ekki sé talað um ef drukknar eru tvær eða fleiri hálfs lítra flöskum.

Ef ekki er hægt að auka hreyfingu til mikilla muna eða draga saman neyslu á öðru en koffein-sykrinum, eru eftirlíkingar með orkusnautt sykurlíki í staðinn fyrir hinn orkumikla hvítasykur nærtæk lausn.

Gallinn er hins vegar sá, að bæði bragð og ekki síður eftirkeimur standur "the real thing" að baki.

Persónulega fá ég svipað út úr því að drekka kók og pepsí með sykri, en öðru máli gegnir um orkusnauðu afbrigðin.

Þar hafa þrjú verið reynd, Coke-light, Pepsí Max og Coke Zero.

Þetta er auðvitað persónubundið og jafnvel háð líkamsástandi.  Sem dæmi get ég nefnt að þegar ég var með lifrarbrest og stíflugulu, fannst mér kóla-drykkir vera svo bragðvondir, að þeir væru ódrekkandi.

Það eina sem ég gat drukkið var Mix!

En að jafnaði drekk ég helst ekki Coke-light, jafnvel þótt mér sé boðið það.

Pepsi-Max gefur sterkt bragð fyrstu augnablikin en mér finnst eftirkeimurinn ekki góður.

Kók Zeró hefur því orðið ofan á, þótt maður finni jákvæðan mun við það að bragða á alvöru Kóki.

Þess vegna hlakka ég mikið til að smakka á hinu nýja Kók-Zero sykri.

Sé það jafn gott og Páll Óskar segir, eru það stór tíðindi fyrir koffein-sykur fíkil eins og mig.  

Páll Óskar yfir sig hrifinn af nýja kókinu

Vantar útskotin. "Water!" "Water!"

Þegar ég fór með Vestur-Íslendinga frá Reykjavík að Dettifossi 1976 og skildi þá eftir á Akureyri lok ferðar þeirra, lá leið okkar að vestanverðu að Dettifossi um frumstæðan jeppaslóða. En það var samt ekki sá kafli sem tók lengstan tíma að aka. 

Lang lengstan tíma tók að aka fyrir Hvalfjörð. "Water! "Water!" hrópuðu Vestur-Íslendingarnir upp yfir sig við hverja sprænu sem þeir sáu. 

Þeir þekktu ekkert þessu líkt á sléttunum í Manitoba. 

Íslenska vegakerfið er hannað fyrir okkur Íslendinga og að engu leyti með ferðir útlendinga frá framandi slóðum í huga. 

Auðvitað er engin leið að fara að gera útskot á öllum þeim stöðum þar sem útlendingar hrópa upp: "Water! "Water!" 

En það mætti samt fara í sérstaka ferð eftir þjóðvegum landsins í fylgd með einhverjum sem þekkir það sem útlendingar á borð við þá sem hafa aldrei upplifað annað en flatlendi eða útsýnislausa skóga, og velja úr nokkra bestu útsýnisstaðina, sem fá erlenda gesti okkar til þess að hrópa upp yfir sig af hrifningu yfir því, sem okkur finnst ekkert merkilegt. 

Allt of lengi hefur það verið lenska hér á landi að halda að útlendingar hafi nákvæmlega sama smekk og þarfir fyrir upplifun og við sjálf. 

„Býður upp á hörmuleg slys“

Lönd, sem minnstar líkur eru á að hryðjuverkamenn komi frá?

Allt frá árásunum á Bandaríkin 11. september 2001 hafa verið uppi grunsemdir um að rekja mætti hryðjuverk öfgamanna, sem staðið hafa að þeim, til Sádi-Arabíu, enda var Osama bin Laden upprunninn þaðan. 

Einnig hafa Íranir verið grunaðir um græsku. 

Þess vegna vekur athygli að Sádi-Arabía skuli ekki vera meðal þeirra múslimaríkja sem aðgerðir Donalds Trumps beinast að.

Sé það rétt, sem hermt er, að þar eigi Trump sjálfur mikilla hagsmuna að gæta en engra hagsmuna að gæta í ríkjunum sjö, sem verða fyrir refsivendi hans, þarf það svosem ekki að koma neinum á óvart.

Öll hegðun Trumps hefur borið því órækt vitni frá upphafi, að hann sé einhver sjálfhverfasti ráðamaður og þjóðarleiðtogi sem um getur.

Það er þá helst leiðtogi Norður-Kóreu sem gengur lengra í því efni.  

Engir hagsmunir í löndunum sjö

Aðalatriði viðskipta gleymist: Eftirspurnin.

Allar götur frá því að reynt var að ná stjórn á áfengisdrykkju með vínbanni hefur lögmál framboðs og eftirspurnar gleymst. 

Það skiptir litlu máli hvað framboðið er mikið ef eftirspurnina vantar. Engin eftirspurn veldur því að framboðið deyr. Mikil eftirspurn knýr framboðið áfram.  

Með vínbanni voru vínframleiðsla og vínsala glæpavædd svo hratt og svakalega, af því að eftirspurnin eftir víni hélt áfram og knúði framboðið áfram.

Á endanum varð að afnema bannið. Það gekk ekki upp.  

Eftirspurnin eftir eiturlyfjum sem steymir inn í Bandaríkin er hjá Bandaríkjamönnum sjálfum. Þeir virðast alveg gleyma því og kenna öðrum um.  

Ef menn ætla að sporna við notkun fíkniefna verður að byrja eftirspurnar megin á ferli efnanna, eða í það minnsta að viðurkenna að þar liggur pressan á því að útvega fíkniefnin. 

Engir ættu að vita það betur en Bandaríkjamenn hvert gildi eftirspurnarinnar er. 

Gríðarlegum fjármunum er eytt í gríðarlega auglýsingastarfsemi til þess að búa til eftirspurn. 

Eiturlyfjabarónar borgi vegginn